“Snap je nou waarom ik wist wat er aan de hand was, schat?” doorbrak mijn moeder de stilte. “Ik zag dezelfde pijn in jouw ogen die ik steeds bij papa had gezien als we weer afscheid moesten nemen. Jongen, papa en ik weten als geen ander hoe het voelt om degene waar je van houdt achter te moeten laten. Het mag dan wel lang geleden zijn, het verdriet was er niet minder om.”
Ik keek haar aan en knikte langzaam. “Maar hoe wist je dan dat het geen vrouw was waar ik verdriet om had?”
“Dat wist ik niet zeker hoor. Maar het kwam wel direct in me op.”
“Waarom dan, mam?”
“Zou je het me verteld hebben als het een vrouw was geweest?” beantwoorde ze mijn vraag met een tegenvraag.
“Ik denk het wel, ja…” antwoordde ik bedachtzaam. Ik begon te snappen waar ze heen wou.
“Maar helemaal zeker wist ik het pas toen ik Nicolas zag,” ging ze verder. Ze lachte. “Jongen, ik heb jou volgens mij maar één keer eerder verliefd gezien en dat was op Bart. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik vind dat je altijd heel lief voor Annemarie bent geweest en ik dacht ook werkelijk dat je van haar hield. Maar jij hebt bij haar nooit dat overweldigende, allesoverheersende verlangen gehad. Dat had je wel bij Bart. En nu ook bij Nicolas… En dat verlangen jongen, dat zorgt ervoor dat je radeloos van verdriet bent als je niet bij elkaar kunt zijn. Dat kan echt alleen maar als je heel veel van iemand houdt,” voegde ze er glimlachend aan toe terwijl ze mijn vader aankeek.
Ik zuchtte. Ze had gelijk. Of tenminste… bijna gelijk dan. Want wat ik voor Nicolas voelde was vele malen intenser dan wat ik ooit voor Bart had gevoeld. Maar in wezen had ze gelijk…

“Nou jongens,” zei mijn vader. “Ik ben blij dat jullie het goed gemaakt hebben. Ik zie dit liever dan een zoon die doodongelukkig is…”
“Wat ik nou niet snap,” begon mijn moeder voorzichtig, “is waarom jij gisterochtend zo overstuur was. Waarom wilde je dat Thomas naar ons ging?”
“Dat zal ik je uitleggen… Afgelopen zaterdag zat ik er helemaal doorheen. Ik miste Nicolas verschrikkelijk en had hem een sms-je gestuurd. Voor het eerst sinds ik weer thuis was, reageerde hij daarop. Daarna hebben we een hele tijd zitten Skypen en kreeg ik eindelijk de kans hem te vertellen dat Annemarie bij de geboorte van Thomas overleden was. Nicolas schrok behoorlijk en wilde nadenken over wat ik hem had verteld, dus spraken we af om de dag erna, gisteravond dus, opnieuw te Skypen. Ik was gewoon zo zenuwachtig. Bang dat hij, ondanks dat hij wist dat Annemarie overleden was en dat ik echt heel veel van hem hield, er toch een punt achter wilde zetten. Dat er te veel kapot was, dat we elkaar te veel pijn hadden gedaan… Ik kon Thomas er gewoon even niet bij hebben…”
Mijn moeder knikte begrijpend.

“Ik snap nog steeds niet dat ik zo stom heb kunnen zijn,” deed Nicolas ineens een duit in het zakje. Al die tijd had hij stil zitten luisteren naar het gesprek tussen mijn ouders en mij. “Dat ik heb kunnen denk dat jij, de meest oprechte en lieve jongen die ik ooit heb ontmoet, me bedonderd zou hebben,” richtte hij zich tot mij. “Ik kende je weliswaar nog niet zo lang maar diep in mijn hart wist ik dat je wel degelijk van me hield. Toen ik hoorde dat jouw huwelijk maar vijf maanden had geduurd, drong pijnlijk hard tot me door dat ik je wel heel onredelijk behandeld had. Ik moest naar je toe, ik moest je spreken, moest je vertellen dat het me speet dat ik zo tegen je uitgevallen was. Ik hoopte zo dat je me dat kon vergeven. Want ik hou van jou jongen… En ik miste je zo,” fluisterde hij trillende stem.
Tranen schoten spontaan in mijn ogen. Wat voelde dit goed! Nicolas die in bijzijn van mijn ouders uitsprak dat hij van me hield! Verliefd keken we elkaar aan. Alles om ons heen leek te verdwijnen… Geen ouders die ons aan zaten te kijken… Alleen zijn stralende ogen die me vol liefde aankeken. Ik smolt gewoonweg… En voor we het goed en wel in de gaten hadden, kusten we elkaar.
“Je hebt geen idee hoe blij ik was je te zien,” fluisterde ik met een brok in mijn keel toen we elkaar weer loslieten. “Weet je, toen je zei dat je na moest denken over wat ik je verteld had en vervolgens de verbinding verbrak, was ik zo bang dat het te laat was. Dat we elkaar te veel verdriet hadden gedaan, dat de magie die er tussen ons was, kapot was gemaakt. Jij wist nu wel dat ik niet meer getrouwd was maar dat wilde nog niet zeggen dat je verder met me zou willen.”
“Wat kun jij je toch een rare dingen in je hoofd halen!” Nicolas streek liefkozend met zijn hand door mijn haar. “Ik hou toch van je?” lachte hij.
“Daar was ik op dat moment niet zo zeker meer van,” zei ik heel serieus. “Zie je, tijdens mijn vakantie waren we onbezorgd, gewoon gelukkig met elkaar. Alsof het echte leven niet bestond. Althans, zo was het voor mij. Nu werden we ingehaald door het echte leven. We hadden onze eerste ruzie gehad. En niet zomaar ruzie, nee, echt knallende ruzie. Ik had je zoveel verdriet gedaan en jij had dingen tegen me gezegd die zo’n pijn deden. Ik wist echt niet of we nog hetzelfde voor elkaar zouden voelen als voor die ruzie.”
“En nu?” vroeg hij voorzichtig.
“Moet je dat nu nog vragen? Gek! Herinner jij je niet meer wat er gisteravond gebeurde? En vanochtend?” grinnikte ik.
“Ja jongens, hou maar op. Ik geloof dat papa en ik daar wel een idee van hebben!” lachte mijn moeder.

Van het één op het andere moment waren we terug op aarde. Een beetje ongemakkelijk keek ik mijn ouders aan, realiseerde me ineens dat we in bijzijn van mijn ouders wel heel erg intiem waren geweest…
“Het belangrijkste is dat jullie het uitgepraat hebben en dat alles weer goed is,” zei ze resoluut.
“Gelukkig maar,” zei mijn vader vergenoegd. “En nou geen domme dingen meer doen hè?” voegde hij knipogend aan toe.
Opgelucht omdat mijn ouders het zo goed opnamen, nee sterker nog, gewoon blij voor ons waren, ging ik nog een keer met de koffie rond.

“Hebben jullie er al over nagedacht hoe jullie nu verder willen?” vroeg mijn moeder even later.
“Dat zal voor een groot deel ook van Thomas afhangen,” antwoordde ik. “Misschien moet ik hem straks eerst maar eens uitleggen wat er precies aan de hand is en kijken hoe hij reageert. Want ik wil beslist niks doen waar Thomas zich niet goed bij voelt.”
“Volgens mij komt dat wel goed, jongen,” stelde mijn moeder me gerust. “Ik heb zo’n idee dat Thomas heel goed aanvoelt wat jullie voor elkaar voelen. Bovendien kreeg ik de indruk dat hij het prima met Nicolas kan vinden. Maak gewoon tijd voor elkaar, jongens. Leer elkaar goed kennen, met z’n drieën. Zoek mogelijkheden, ondanks de afstand. Probeer zo veel mogelijk bij elkaar te zijn. Gebruik internet en wacht niet, zoals als wij, drie jaar voor jullie knopen doorhakken,” moedigde ze ons aan.
Verliefd keken Nicolas en ik elkaar aan. Ik voelde me zo waanzinnig gelukkig op dat moment! De man waar ik mijn hart aan verloren had, was bij me. Mijn ouders waren blij voor ons, mijn moeder moedigde ons aan mogelijkheden te zoeken om bij elkaar te zijn… Ik kon er niks aan doen, tranen stroomden over mijn wangen. Niet van verdriet deze keer. Nee, van puur geluk… Door mijn tranen heen lachte ik naar hem.

“En misschien nog wel het allerbelangrijkste,” ging mijn moeder onverstoorbaar verder, “trek je niks aan van andere mensen. Doe wat je hart je ingeeft en laat je vooral niet gek maken door wat de Kerk voorschrijft. Je leeft maar één keer… Geniet ervan,” besloot ze lachend.

“Hoe lang blijf je nog?” vroeg mijn moeder plotseling, zich tot Nicolas wendend.
“Vrijdag moet ik weer werken. Dus ik denk dat ik zo ergens in de loop van donderdag vertrek. Eigenlijk kon ik helemaal niet weg, maar ja, dat ging nou even niet anders,” knipoogde hij naar mij.
“Maar dan hebben jullie nog maar een paar dagen samen! Kom pa, tijd voor ons om op te stappen,” maande ze mijn vader direct. “De jongens kunnen hun tijd wel beter gebruiken.” Resoluut drukte ze de TV uit en wenkte mijn vader mee te komen.
“Maak elkaar gelukkig jongens. We gunnen het jullie zo…”
Met die woorden vertrokken mijn ouders.

Nicolas stond voor het keukenraam en keek naar mijn spelende zoon. “Geweldige knul, schat,” zei hij terwijl hij zijn hoofd mijn kant opdraaide. “Hij lijkt sprekend op jouw. ‘t Is net of ik jou leer kennen toen je vier was… Jullie hebben echt precies dezelfde ogen, wist je dat?”
Ik glunderde, blij dat hij Thomas leuk vond. In een opwelling kroop ik tegen zijn rug, sloeg mijn armen om hem heen en drukte een kus in zijn nek. Mijn hand kroop onder zijn shirt omhoog en streelde zijn borst. Nicolas kreunde zachtjes.
“Ik hoop maar dat Thomas jou ook leuk vindt. Ik moet er niet aan denken dat hij het niet ziet zitten dat wij samen zijn,” zuchtte ik.
“Volgens mij heeft hij heel goed in de gaten dat zijn papa gelukkig is,” glimlachte Nicolas. “En dat vindt hij vast wel fijn!”
“Ik ook, jongen, ik ook. Ik ben gewoon zo blij dat alles weer goed is tussen ons. Wat heb ik in de rats gezeten, de afgelopen week, zeg. Ik wist echt niet meer wat ik moest doen, miste je zo vreselijk… Ik vond het zo erg dat ik je verdriet had gedaan. Dat is echt nooit mijn bedoeling geweest.”
“Zullen we daar nu maar eens over ophouden? We hebben elkaar verdriet gedaan, ik heb mijn lesje wel geleerd hoor. Dat doen we gewoon nooit meer, oké? Daarvoor hou ik veel te veel van je.”
“Ik ben zo blij dat je weer bij me bent,” zei ik met een brok in mijn keel. Mijn hand gleed naar beneden, zocht een weg in zijn broek.
Hij kreunde.
“Ik verlang zo naar je, ik wil jou… Jou diep in mij voelen. Het liefste zou ik je helemaal in me op willen nemen. Dat je echt een deel van mij bent, zo dicht mogelijk bij me,” zuchtte ik verliefd.
Nicolas draaide zich om en keek me diep in mijn ogen. “Meen je dat?” fluisterde hij.
“Absoluut,” zuchtte ik verlangend. “Ik verlang er al naar sinds de eerste ochtend dat ik naast je wakker werd. Weet je nog, ik staarde uit het raam van je slaapkamer. Jij sloeg je armen om me heen en drukte die harde paal van je tussen mijn billen. Ik wilde je niet alleen tussen mijn billen, ik wilde je in mij…”
“Waarom heb je dat toen niet gezegd?” vroeg hij zachtjes. Hij streelde mijn rug.

Ik dacht terug aan die ochtend. Ik was behoorlijk geschrokken van het verlangen dat me toen overviel. Oké, ik had zelf wel eens wat uitgeprobeerd en vond dat ook wel lekker, maar me laten neuken door iemand, dat was nog heel wat anders! Het hele idee had me altijd behoorlijk tegengestaan. Waarschijnlijk ook zo’n achterlijk idee dat me aangepraat was door de Kerk. Want neuken, dat was toch waarvan iedereen zei dat God ervan gruwelde?
Wat was er nu anders dan? Waarom stond het me nu dan helemaal niet meer tegen? Sterker nog, waarom wilde ik nu niets liever? Ik wist het onmiddellijk… omdat ik van hem hield! Zielsveel van hem hield… Hier was echt niks verkeerds aan. Dit was pure liefde…

“Ik was nog niet zo ver,” fluisterde ik. Ik wist wel dat het ooit zou gebeuren, maar toen was niet het moment. Nu wel, u hebben we echt voor elkaar gekozen.”
Met een enorme grijns op zijn gezicht trok hij me dicht tegen zich aan. “Ik hou van je…” fluisterde hij in mijn oor.
“En ik van jou…” fluisterde ik terug.
“Je weet dat het pijn kan doen hè?” vroeg hij zachtjes.
“Niet als jij het doet. Ik vertrouw op jouw liefde.”
Verliefd keek hij me aan. “Dan zullen we wel wat voorbereidingen moeten treffen. Of heb jij condooms en glijmiddel in huis?” Hij grijnsde, wist dondersgoed dat ik dat niet had…
“Misschien kunnen we die maar beter niet hier in het dorp halen,” merkte ik peinzend op. “Als ik hier ineens condooms en glijmiddel ga kopen, weet binnen de kortste keren iedereen het. En dat gaat me toch echt nog even iets te snel…”
Nicolas lachte. “Ik kan het ook doen, hoor. Mij kennen ze niet.”
“Ja, en dan zien ze ons samen lopen, dan gaan de praatjes helemaal rond! Nee jongen, laat me eerst maar even rustig wennen aan het idee dat mijn ouders het nu weten. Bovendien wil ik eerst met Thomas praten. Hem uitleggen wat het voor hem betekent dat wij van elkaar houden. Ik wil niet dat hij rare ideeën aangepraat krijgt door wat anderen over ons zeggen.”
“Daar heb je wel gelijk in,” reageerde Nicolas.
“Dus, we rijden gewoon naar de stad. We moeten toch nog boodschappen doen, kunnen we dat ook meteen doen.”

“Papa!” hoorden we Thomas ineens roepen.
Geschrokken liet ik Nicolas los. Ik was Thomas helemaal vergeten… Onmiddellijk nam ik me voor niet te lang te wachten met hem te vertellen hoe het nou precies zat tussen Nicolas en mij. Ik had er geen zin in om in Thomas’ bijzijn voortdurend op mijn hoede te moeten zijn. Ik wilde dat we, ook als Thomas erbij was, gewoon konden laten merken wat we voor elkaar voelden. Tot op zekere hoogte dan…

Met een beteuterd gezichtje kwam Thomas de keuken ingelopen.
“Wat is er jongen?” vroeg ik.
“Jij moet helpen papa. Alle taartjes zijn mislukt.”
Thomas greep mijn hand en sleurde me mee naar buiten. Op de rand van de zandbak zag ik een aantal zandhoopjes die in de verste verte niet op taartjes leken.
“Ik zie het al,” zei ik. “Het zand is te droog. Hier…” Ik gaf hem een emmertje. “Vraag Nicolas maar of hij er wat water in doet. Dan maken we het zand nat en blijft het beter plakken.”
Nicolas stond lachend in de deuropening. Zijn ogen lieten me niet los… Hij tuitte zijn lippen en stuurde me luchtkusjes. Ik lachte, voelde me helemaal warm worden van binnen. Dit voelde goed, heel goed… Vrolijk huppelde Thomas naar binnen om even later, gevolgd door Nicolas, met een emmertje water weer terug te komen.

Een paar uur later liepen we met z’n drietjes door de supermarkt. Ik had besloten Thomas’ lievelingseten te maken, macaroni. Lekker makkelijk en vooral snel want ik had helemaal geen zin om nu lang in de keuken te staan, ik wilde mijn tijd zoveel mogelijk bij Nicolas doorbrengen. Af en toe gluurde ik stiekem naar hem. Onvoorstelbaar dat hij er echt was! Zo nu en dan kruisten onze blikken. Die korte blikken over en weer, daar sprak zoveel liefde uit… Zelfs in de supermarkt was het alsof we de enige mensen op de hele wereld waren!
Thomas maakte handig gebruik van de roze wolk waarop we met z’n tweeën zaten door allerlei lekkere dingen in het karretje te leggen die ik anders nooit zou kopen. Het drong totaal niet tot me door wat hij me vroeg, ik zei gewoon overal met, een big smile, ‘ja’ op. Nadat we de boodschappen in de auto hadden geladen, nam Nicolas Thomas mee naar Intertoys terwijl ik het Kruidvat binnenliep. Met een flinke knoop in mijn maag deed ik een poging zelf wegwijs te worden in het aanbod van condooms maar echt veel wijzer werd ik er niet van. En om nou zo’n jong grietje om advies te vragen, dat durfde ik nou ook weer niet. Ze kenden me weliswaar niet hier maar toch, je wist maar nooit. Op goed geluk pakte ik uiteindelijk maar een doosje Durex extra safe. Glijmiddel was gelukkig een stuk eenvoudiger. Gewoon van het eigen merk, dat zou vast wel goed zijn.

Tevreden met mijn aankopen zocht ik Thomas en Nicolas weer op. We kochten nog een ijsje en slenterden terug naar de auto. Zonder dat we het in de gaten hadden, was de middag voorbij gevlogen en moesten we weer naar huis. Nou ja, moesten… Het was meer dat ik nou eenmaal vond dat er op tijd gegeten moest worden en ik moest nog koken. Bovendien wilde ik nog even met Thomas praten.

Weer thuis nam ik Thomas bij me. De zenuwen gierden opnieuw door mijn lijf. Stel je voor dat Thomas het maar niks vond dat Nicolas en ik van elkaar hielden. Thomas was mijn alles, mijn kleine mannetje. Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen iets te doen waar hij zich niet prettig bij zou vinden. Als hij er moeite mee zou hebben, hadden we een fiks probleem.
“Schat, papa wil je wat vertellen over papa en Nicolas,” begon ik.
Hij kroop bij me op schoot en nestelde zich, met z’n duim in z’n mond, lekker tegen me aan.
“Papa heeft jou al verteld dat hij Nicolas heel erg lief vindt, hè?”
Thomas knikte. Hij trok zijn duim uit zijn mond en keek omhoog. “Ik vind Nicolas ook lief,” zei hij.
Glimlachend streek ik over zijn bolletje. “Daar ben ik blij om jongen,” zei ik, enigszins opgelucht.
Thomas stopte zijn duim terug en kroop weer tegen me aan. Hij vond hem in ieder geval lief, dat was al heel wat.
“Papa en Nicolas vinden elkaar zo lief, dat we elkaar af en toe ook kusjes geven en lekker knuffelen. Net zoals wij ook wel eens doen,” ging ik verder terwijl ik hem knuffelde en een beetje kietelde.
Thomas schaterde het uit.
“Grote mensen die elkaar lief vinden, slapen samen in één bed, net als papa’s en mama’s van kindjes in jouw klas. Papa en Nicolas willen ook graag samen in één bed slapen omdat wij elkaar zo lief vinden.” Ik wachtte even om te zien hoe hij reageerde maar hij bleef stil zitten luisteren naar wat ik hem vertelde. Wat zou er nou in dat koppie omgaan? “Maar jij mag er ook nog steeds bij hoor! Alleen is Nicolas er dan ook. Vind je dat goed Thomas?”
Ik zag hem even nadenken. Opnieuw haalde hij zijn duim uit zijn mond.
“Wordt Nicolas dan mijn mama?” vroeg hij terwijl hij me aankeek.
Ik schoot in de lach. Wat konden kinderen toch een heerlijk eenvoudige kijk op de dingen hebben! Nicolas keek me vragend aan. Hij verstond natuurlijk helemaal niks van ons gesprekje en had geen flauw idee waarom ik zo’n lol had. Ik knipoogde een keer naar hem en richtte me toen weer tot Thomas.
“Nee Thomas. Mama’s zijn toch altijd mevrouwen? En Nicolas is toch geen mevrouw?”
Weer dacht hij na. Hij schudde zijn hoofd.
“Alle kindjes in jouw klas hebben een papa en een mama hè?” ging ik verder.
Hij knikte weer.
“Maar dat kan ook anders hoor. Soms hebben kindjes twee mama’s of twee papa’s.”
Ik zag hem nadenken…
“Wordt Nicolas dan mijn papa, papa?” vroeg hij heel serieus.
Opnieuw lachte ik. Maar deze keer omdat zijn vraag me een enorme kriebel in mijn buik bezorgde. Dat zou fantastisch zijn, Nicolas en ik allebei Thomas’ papa! Maar dat ging wel erg snel…
“Nog niet, schat, later misschien. Eerst gaan we gewoon leuke dingen met z’n drietjes doen. En als je het dan over een tijdje nog steeds wilt, vragen we Nicolas of hij ook jouw papa wil worden, goed?”
Weer knikte Thomas. Tevreden stopte hij zijn duim weer terug. Blijkbaar stond het idee dat Nicolas misschien wel zijn papa zou worden hem wel aan en begreep hij dat Nicolas en ik net zo van elkaar hielden als de papa’s en mama’s van kindjes in zijn klas of als opa en oma. Maar ja, die woonden wel bij elkaar en dat was bij ons natuurlijk wel even anders…
“Jammer genoeg kunnen we Nicolas nu nog niet elke dag zien,” ging ik daarom verder. Met moeite kon ik mijn emoties bedwingen. Het idee dat ik niet elke dag bij hem zou kunnen zijn… Mijn hart kromp samen. “Nicolas woont namelijk heel ver weg. Helemaal in Frankrijk. Weet je nog dat wij daar vorig jaar met vakantie waren? Dat was heel ver met de auto, hè? Zo ver heeft Nicolas gisteren gereden om bij ons te komen. En over een paar dagen moet hij weer terug want hij is de baas van een vakantiepark vlakbij de zee en hij moet de hele zomer werken. Maar als de zomer voorbij is, komt hij weer bij ons terug.” Ik slikte een brok in mijn keel weg bij de gedachte twee maanden zonder hem te moeten.
“Papa, ik wil niet dat Nicolas weg gaat,” reageerde Thomas beteuterd.
“Ik ook niet lieverd, maar het kan niet anders. Nicolas moet zorgen dat alle mensen die bij hem op vakantie komen een fijne tijd hebben.”

Ineens schoot Thomas overeind. Opgewonden haalde hij zijn duim weer uit zijn mond en keek me aan. “Papa,” riep hij opgetogen. “Kunnen wij dan niet bij Nicolas op vakantie gaan?” Verwachtingsvol keek hij me aan.
“Zou je dat leuk vinden?” vroeg ik voorzichtig.
Stiekem hoopte ik dat hij ‘ja’ zou zeggen. Dat zou een mooie oplossing zijn! Als Thomas en ik de hele zomervakantie bij Nicolas zouden zijn, konden we elkaar met z’n drieën beter leren kennen en dan na de zomer bekijken hoe we verder wilden.
“Jaaah!” brulde Thomas enthousiast.
“Misschien kan dat wel,” reageerde ik met ingehouden enthousiasme. “Papa zal het vanavond met Nicolas bespreken, goed?”
Hoewel ik ervan overtuigd was dat Nicolas het geweldig zou vinden als Thomas en ik de hele zomervakantie bij hem zouden zijn, wilde ik Thomas beslist niet het gevoel geven dat het al zeker was. Misschien zag Nicolas het wel helemaal niet zitten. Hij moest per slot van rekening de hele zomer werken…
Thomas knikte.
“Oké jongen, papa moet nu eerst eten maken. Ga jij nog maar even spelen.”
Ik tilde Thomas van mijn schoot, zette hem op de grond en lachte even naar Nicolas. Ik had wel gezien hoe hij mij en Thomas in de gaten hield tijdens ons gesprekje. Snel vertelde ik hem dat ik Thomas uitgelegd had dat wij van elkaar hielden en dat dat betekende dat wij elkaar soms kusten en knuffelden en ook dat we samen in één bed sliepen.
“Gelukkig,” grinnikte Nicolas. “Dan hoef ik vannacht tenminste niet op de bank.”
“Thomas zal er toch aan moeten wennen, dan maar beter gelijk,” merkte ik lachend op. “Ik wil niet dat hij zich ongemakkelijk of buitengesloten voelt. Hij moet zich op zijn gemak voelen met jou erbij. Voor ik jou leerde kennen, kwam hij bijvoorbeeld, als ik niet naar school hoefde, altijd lekker bij mij in bed liggen. Dan keken we samen een beetje TV, knuffelden en stoeiden wat. Ik heb hem verteld dat dat nu ook nog steeds mag, alleen dat jij daar dan nu wel bij bent. Hij vond het prima,” legde ik uit.
“En ik dan?” pruilde hij. “Krijg ik dan ook nog wel een beetje aandacht van jou?”
“Oh nee hè?” Met gespeelde wanhoop hief ik mijn armen in de lucht. “Nou heb ik twee kleine kinderen!”

Grinnikend verdween ik naar de keuken om aan het eten te beginnen. Terwijl ik me uit stond te sloven om een lekkere pan macaroni te maken, hoorde ik een hoop gelach uit de woonkamer komen. Nieuwsgierig stak ik mijn hoofd om de hoek van de deur. Nicolas en Thomas hadden samen de grootste lol. Nicolas was krokodil en probeerde Thomas te pakken. Uit Thomas’ heen en weer gespring, kon ik opmaken dat de bank en de stoelen veilig waren maar dat de vloer levensgevaarlijk was. Dat was blijkbaar het water waar de krokodil in rondzwom. Thomas daagde Nicolas uit door net te doen alsof hij op de vloer wilde stappen. Hij lag dubbel van het lachen als Nicolas hem dan net niet kon pakken. Maar Nicolas deed hetzelfde. Hij deed soms alsof de krokodil lag te slapen zodat Thomas zou proberen over te steken. En dan greep Nicolas hem vlak voordat hij op een stoel of de bank was geklauterd. Gierend van de lach rolden ze dan samen over de grond.
Nicolas zag me staan, hij lachte naar me. Ik smolt… Onvoorstelbaar dat hij hier was… Zo lief hoe hij en Thomas met elkaar speelden… Ik voelde me zielsgelukkig…

Na het eten brachten we Thomas naar bed. Hij wilde niet alleen van mij een dikke kus maar ook van Nicolas. Vrolijk sloeg hij zijn kleine armpje om zijn nek en gaf hem een natte zoen.
“Jij bent lief,” zei hij.
“Ik vind jou ook lief,” reageerde Nicolas spontaan. “En jouw papa is ook lief,” voegde hij er aan toe terwijl hij mijn hand vastpakte en er even in kneep. Nicolas gaf Thomas een kus en wenste hem welterusten.
“Ga maar lekker slapen, jongen. Tot morgen,” wenste ik Thomas welterusten terwijl ik hem een laatste kus gaf.

“Glaasje wijn, schat?” vroeg ik toen we weer in de kamer waren.
“Lekker!”
Ik schonk twee glazen in en nestelde me tegen hem aan op de bank.
“Hoe voel je je?” vroeg hij ineens. Zachtjes streelde hij mijn arm.
“Gelukkig…” antwoordde ik breed lachend, “en vooral heel erg opgelucht. Ik had echt nooit verwacht dat mijn ouders het zo goed zouden opnemen. Weet je wat mijn moeder in de keuken tegen me zei?” Vragend keek ik hem aan.
Ontkennend schudde hij zijn hoofd.
“Dat het van ons afstraalde dat we van elkaar hielden en dat ze blij voor me was. Dat was wel het laatste wat ik verwacht had.”
“Jouw ouders zijn vreselijk lieve mensen, Michael. Ik voelde me meteen welkom. Ze hadden wel duizend en één bezwaren kunnen hebben maar in plaats daarvan zeiden ze gewoon dat we elkaar gelukkig moesten maken. Volgens mij waren ze hartstikke blij dat je ze eindelijk in vertrouwen nam,” reageerde Nicolas peinzend.
“Dat gevoel had ik ook ja,” lachte ik. “Wie had dat ooit kunnen denken?”
“Ze hebben gewoon het beste met je voor, jongen.” Hij sloeg z’n arm om me heen en trok me dicht tegen zich aan.

Ik dacht terug aan het gesprek met mijn ouders. Raar, dat ik nooit geweten had dat mijn moeder van huis uit een ander Geloof had. Maar het verklaarde wel veel! En nog veel raarder was het te merken dat mijn ouders, van wie ik altijd gedacht had dat zo net zo dachten als de rest van de mensen hier in het dorp, zonder dat ze ermee te koop liepen, over sommige dingen heel anders dachten. Waren ze daar naar mij toe maar wat opener over geweest… Ik zuchtte, wat zou me dat een hoop gedoe bespaard hebben!

“Ik wil hier zo lang mogelijk van genieten,” fluisterde Nicolas in mijn oor. Zijn duim wreef over mijn schouder. “Donderdag moet ik alweer naar huis en dan vrijdag meteen weer werken…” Hij zuchtte diep. “Nog maar drie dagen…”
“Is het niet verstandiger om dan woensdag al te vertrekken? Dan kun je donderdag nog een beetje rustig aan doen voor je vrijdag weer aan het werk moet? Jij hebt ook een zware week gehad…”
Hij zuchtte nog een keer. “Schat… Ik blijf zo lang ik kan bij jou… bij jullie,” lachte hij er achteraan. “We moeten zometeen minstens twee maanden zonder elkaar. Als het aan mij ligt, vertrek ik pas donderdagavond, zodat ik net voordat de receptie vrijdagochtend open gaat, thuis ben.”
“Ben je helemaal gek?” Ik schoot overeind. Inwendig lag ik dubbel. Ik had hem wel gehoord, hij dacht dat hij alleen terug ging. No way! Nu Thomas mee wilde, was er geen haar meer op mijn hoofd die hem alleen liet gaan! “Je moet ook een beetje aan jezelf denken, jongen. Dat hou je toch nooit vol? We vertrekken gewoon woensdagmiddag, punt uit,” zei ik resoluut. “Thomas kan in de auto slapen en mijn auto laten we hier staan, die halen we na het seizoen wel op. Als we dan om beurten rijden, kunnen we rond middernacht bij jou thuis zijn.”
“Jullie gaan mee?” vroeg Nicolas verbaasd.
“Ja, wat dacht jij dan. Dat ik je nu nog ooit alleen liet gaan? Jongen, je weet toch dat ik niet zonder je kan,” lachte ik. “Bovendien denk ik dat het een mooie manier voor ons drieën is om elkaar beter te leren kennen. Thomas kan af en toe met de kinderen van jouw zus spelen, die vermaken zich samen vast wel. Hebben wij ook nog eens tijd voor elkaar,” knipoogde ik.
“Maar wil Thomas dat dan wel?” vroeg hij aarzelend.
“Thomas wilde het liefst vandaag al vertrekken,” lachte ik. “Hij vroeg het zelf toen ik hem vertelde dat jij de eigenaar van een vakantiepark was.”
“Oh jongen, wat maak je me daar gelukkig mee,” fluisterde hij met een brok in zijn keel. Zijn prachtige blauwe ogen keken me verliefd aan.
Ik smolt, werd overvallen door zo’n intens gevoel van liefde… Mijn hand verdween onder zijn shirt en streelde zijn buik. Als vanzelf vonden onze lippen elkaar. Waanzinnige opwinding maakte zich meester van me. In mijn buik, maar vooral ook in mijn hart… Zielsgelukkig gaf ik me eraan over. Nergens meer aan denken nu, alleen maar voelen… genieten…
Ik verlangde naar hem, zo intens… Ik wilde hem. Nu, altijd, overal. Diep in mij… Ik kroop half over hem heen en wreef over de bobbel in zijn broek, stelde me voor hoe ik hem straks in mij zou voelen…
Nicolas kreunde…
Ongeduldig wurmde ik de gulp van zijn broek open en schoof mijn hand naar binnen. Een siddering ging door hem heen toen ik hem aanraakte. Zonder onze kus te verbreken wipte hij zijn billen een stukje omhoog zodat ik zijn broek naar beneden kon schuiven. Ik streelde hem, kneedde hem in mijn hand. Hij kreunde genietend…
Traag streelden zijn vingers mijn rug. Ik sloot mijn ogen en zuchtte diep…

Plotseling schoot ik overeind. Thomas lag boven lag te slapen. Shit, stel je voor dat hij onverwacht naar beneden kwam…