Zaterdag 29 oktober 2011
Johann Strauß II – Walzer, Opus 388, Rosen aus dem Süden – London Philharmonic Orchestra, Franz Welser-Möst

Robin houdt Alexander’s hand stevig vast tijdens de plechtigheid, die bijna een uur te laat is begonnen. De bruid en bruidegom zien er stralend uit. Alexander fluistert.

„Je knijpt mijn hand fijn.“
„Het spijt me.“

Hij kijkt naar zijn glimlachende schat en vervolgens naar Alexander’s hand, waarop een afdruk van zijn vingers is te zien. Zijn grip is toch te stevig geweest. Alexander pakt zijn hand en houdt hem tussen zijn handen vast om hem voorzichtig te masseren.

„Ze komen er wel doorheen.“
„Ik weet het.“
„Sascha heeft een vest gekregen en er zullen geen bloedvlekken te zien zijn. Thore heeft zijn arm erg goed verbonden.“
„Daar maak ik me geen zorgen over.“

Op hetzelfde moment klinkt door de zaal de vraag of iemand van de aanwezigen bezwaar wil maken tegen het huwelijk. Alexander moet zijn plotselinge spanning hebben gevoeld, hij streelt Robins hand nu met meer druk.

„Ontspan je!“

Alexander gebruikt een kalmerende toon.

„Ik ben ontspannen.“

Dat is niet werkelijk waar, maar dat wil hij Alexander niet laten merken. Dit deel van de huwelijksvoltrekking verloopt zonder onderbrekingen. Het paar voor hen zegt ‘Ja, ik wil’. Met de andere getuigen loopt hij naar voren en allemaal ondertekenen ze de papieren. Het omdoen van de ringen lukt met enige moeite, het bruidspaar heeft last van heftig trillende handen.

Wanneer de Sascha en Astrid elkaar kussen, kan hij pas echt ontspannen en staat op om ze toe te juichen en te applaudiseren. De andere genodigden volgen zijn voorbeeld. Ze zijn nu eindelijk getrouwd en niets of niemand kan meer tussen hen in komen.

Robin slaagt er zelfs in om een aantal keren oprecht en vrolijk te lachen tijdens de eindeloze fotosessie van het bruidspaar en hun directe familie. Alhoewel op onverklaarbare wijze alle neven en nichten Von Andenberg hier ook bij aanwezig waren.

Iedereen geniet van het ontroerende huwelijk. De meeste gasten weten niet, wat er eerder is gebeurd. De bruiloft was bijna op een grote catastrofe uitgelopen. Ook Dagmar bijvoorbeeld heeft geen idee van het incident, wanneer ze het bruidspaar spontaan knuffelt.

„Dat was een mooie ceremonie. Jullie twee zijn echt perfect voor elkaar.“
„Dank je wel, Dagmar.“

Sascha lacht en draait zich een beetje opzij om al te veel lichaamscontact te voorkomen. Astrid geeft blozend antwoord. Ze is niet voorbereid op spontane reacties en verbergt haar schrik achter haar diplomatieke glimlach.

„We zijn blij dat je vandaag bent gekomen.“
„Ik wil dit niet missen! Jullie zijn bijna een sprookjespaar, alle geheime ontmoetingen en de romantiek … jullie zijn echt het bewijs dat liefde alles overwint.“

Dagmar giechelt, terwijl ze praat en Sascha lacht naar haar. Robin staart vrolijk naar het meisje, die meer dan een goede vriendin is voor hem en Alexander. Hij mist haar. Ze is weliswaar gevoelig voor romantisch drama, maar vooral een verstandige en wijze raadgeefster. Bovendien kan Dagmar Von Heselberger ongelooflijk goed koken. Vergeleken met de culinaire vaardigheden van hem en Alexander, tovert ze in de keuken magisch lekker eten. Alexander heeft hun vriendin stevig omarmd en trekt hem erbij. Henriette slaat het tafereel met verbazing gade. Ze moest eens weten, denkt hij grinnikend en slaat zijn armen om de andere twee heen.

„We zijn zo blij dat je er bent. We hebben je vorige maand gemist…!“
„Ik jullie ook maar ik kon vorige maand geen goedkope vlucht krijgen.“
„Misschien moet je toch dichterbij gaan wonen.“
„Nog driekwart jaar, jongens. Dan kom ik weer bij jullie wonen, als jullie mij tenminste nog in huis willen. London is maar tijdelijk.“
„We willen je eigenlijk eerder terugzien. We willen weer elke week je chocoladetaart en je verhalen.“
„Volgende keer. Volgend jaar kom ik regelmatig in Köln, ik heb al een aantal vluchten geboekt. Ik zal ze morgen op jullie kalender schrijven, zodat jullie me kunnen afhalen en wegbrengen.“
„Robin, zullen we een taxibedrijf beginnen voor Dagmar?“

Samen met Alexander en Dagmar gebruikt Robin de weinige tijd om te lachen, snel bij te praten en de spanning van de laatste tijd van zich af te laten glijden. Haar charmante aanwezigheid laat alle zorgen verdwijnen en dat was al zo in de tijd, waarin ze in het appartement woonde.

Het gebabbel gaat verder, terwijl meer gasten naar het bruidspaar komen om ze te groeten en te feliciteren. De genodigden wandelen als in een optocht langs de bruid en bruidegom, die elke gast beleefd bedanken met een persoonlijk woord. Astrid en Sascha hebben elkaar goed voorbereid op alle gasten.

Hij staat op scherp, wanneer een aantal uitbundige dames het echtpaar hartelijk omarmt. In zijn achterhoofd speelt de voortdurende angst dat Sascha’s recente verwondingen zichtbaar worden voor alle gasten. Langzaam maar zeker voelt hij zich meer op zijn gemak, maar met zijn haviksblik blijft hij het paar volgen. Slechts een keer komt hij in actie om Sascha te beschermen. Met een dwingende blik houdt hij de pols van een enthousiaste gast vast, die te dicht bij Sascha’s verwondingen komt. Een ‘au’ ontsnapt aan de gast. Het levert Robin enkele boze blikken van andere gasten op. Sascha protesteert direct.

„Robin …“

Met zijn hoofd gebiedt hij de gast om hem te volgen en apart met hem te spreken. Wolfgang gehoorzaamt met nauwelijks verborgen ergernis.

„Waar was dat goed voor?“
„Het spijt me, als ik je pijn gedaan heb.“

Hij maakt zijn excuses, terwijl zijn ogen snel opmerken, wie er binnen gehoorsafstand staan.

„Sascha is gewond.“
„Alweer?“

Henriette’s geërgerde toon laat de emmer overlopen, zijn opgekropte zorgen komen aan de oppervlakte. Hij antwoordt met meer woede, dan hij eigenlijk wil laten doorschijnen.

„Ja, alweer!“

Robin leidt de twee verder weg van het bruidspaar en op zijn vragende blik komen Alexander en Dagmar erbij staan.

„Sascha heeft vandaag geduelleerd.“
„Is dat een grap?“

Wolfgang spert zijn ogen wijd open. Vol ongeloof staart hij naar Robin, die de reactie van de jongen kan begrijpen. Met een glimlach probeert de broer van de bruidegom het rustig uit te leggen.

„Nee, het is helaas geen grap. De ex-verloofde van Astrid, Graaf Xavier von Tennbergen, die minstens twee eeuwen in het verleden leeft, kan niet accepteren, dat Astrid heeft gekozen voor Sascha. Sinds het begin van de zomer heeft die gek het op Sascha gemunt. Hij heeft vandaag Sascha uitgedaagd voor een duel.“

Hier moet hij moet even stoppen. Hij gelooft zijn eigen woorden nauwelijks. Vooral omdat het werkelijk is gebeurd. Een deel ervan heeft hij zelf gezien, toen hij op zoek was naar Sascha en Astrid tegenkwam, zelf heeft hij ingegrepen en de politie gebeld.

„Ze hebben geduelleerd. Sascha had geen keuze en die lul heeft Sascha’s arm opengehaald.“

Henriette huivert bij zijn woordkeuze terwijl ze nog in de kapel staan. Hij haalt alleen zijn schouders op. Het lukt hem niet het op een andere manier te vertellen. Wolfgang fluistert.

„Oh, mijn God, is hij wel in orde?“
„Hij herstelt wel. Hij wordt beter.“
„Wow.“
„Is Astrid ook gewond geraakt?“

Hij schudt ontkennend zijn hoofd naar Henriette. Ze is nieuwsgierig, maar hij hoort ook bezorgdheid in haar stem.

„Ze heeft wel wat striemen en blauwe plekken en is vreselijk geschrokken, maar verder niets.“
„We wisten het niet, het spijt ons.“

Henriette zucht en hij let beter op zijn woorden voor het vervolg.

„We willen het ook graag stil houden. Nog meer roddel en achterklap willen we niet. Die domme Xavier von Tennbergen heeft zijn best gedaan om deze dag te verstoren, om hun huwelijk te verhinderen. Astrid en Sascha willen dit onder geen enkele voorwaarde in de media zien. Ze hebben al genoeg meegemaakt, sinds ze samen zijn. Ze verdienen het nu om gelukkig te zijn.“
„Natuurlijk.“

Henriette fluistert vanachter haar gehandschoende hand voor haar mond. Hij houdt Wolfgang bij zijn schouders vast en masseert hem totdat de jongen weer een vrolijk gezicht laat zien om zich dan nog een keer te verontschuldigen.

„Echt, het spijt me dat ik bijna je pols heb gebroken.“
„Je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik wilde hem geen pijn doen.“
„Dat heb je ook niet.“
„Deze … Xavier heet hij … ?“
„De politie heeft hem gearresteerd.“
„Nee.“

Uit zijn ooghoek ziet Robin het groeiende ongeduld van Max.

„Max wacht op jullie. Ga ze nu feliciteren, maar niet te enthousiast.“

Tijdens deze woorden wrijft hij over Wolfgang’s arm om hem subtiel aan te geven, waar Sascha gewond is. Henriette duwt de jongen zachtjes richting Max, tegelijk lacht ze vriendelijk naar de andere gasten en begint direct tegen Max te fluisteren, als ze haar wachtende man heeft bereikt.

„Ik had hier geen idee van.“

Dagmar fluistert en trekt hem en Alexander nog verder weg bij de andere gasten vandaan. Dagmar durft hij wel alles te vertellen.

„Ik wist niet eens, dat Xavier een schermer is. De politie vertrouwt Xavier’s verhaal niet, de man moet stapelgek zijn geworden, hij had ook vuurwapens bij zich en we weten niet of hij alleen is. Ik hoop, dat hij nu wel wordt veroordeeld. Ze controleren nu het kasteel en ze hebben Sascha een kogelvrij vest aangetrokken. Kijk verder even goed rond in de zaal, we hebben extra gasten gekregen voor de rest van de dag.“
„Jullie hebben ook altijd wat, Robin.“

Haar reactie brengt wat ontspanning. Alexander wil snel terug naar de gewone gasten en leidt de aandacht af.

„Het is niet echt, wat je verwacht op je trouwdag. Maar het is allemaal voorbij nu. De getuige en ik willen nog wat dansen en eten.“
„Maar niet noodzakelijk in die volgorde.“

Zijn aanvulling brengt de hartelijke lach weer terug op Dagmar’s gezicht. Hij hoopt, dat Alexander net zo blij als hijzelf is om Dagmar’s stralende lach weer te zien. Ze mengen zich weer onder de gasten. Samen met Alexander moet hij naast het bruidspaar blijven staan om alle felicitaties in ontvangst te nemen.

Korte tijd later gaan alle genodigden en het bruidspaar terug naar het kasteel om te genieten van een royaal feest. In het kasteel kan hij zich beter ontspannen, wat zijn maag direct laat weten. Robin loopt in een rechte lijn naar het buffet en laat een klein bord vullen met hors d’oeuvre. Het bord is snel weer leeg. Terwijl hij wacht op zijn tweede bord, keert Alexander terug met twee glazen champagne. Zijn schat kijkt hem met een verdachte blik aan. Robin kan alleen schuldbewust het tweede bord voor Alexander houden en hem wat van de kleine hapjes aanbieden.

„Mmm hmm.“

Meer laat Alexander niet horen. Alexander trekt een wenkbrauw op om de champagne voor een hapje te ruilen. Dit is een kort moment, dat ze zelf kunnen genieten van de dag.

Vanmorgen waren er andere momenten, waar ze zelf van konden genieten. Astrid wachtte nerveus op Charlie in de verwachting, dat Charlie vandaag haar chauffeuse zou zijn. In plaats van Charlie verschenen twee collega’s van Robin in de straat met een witte koets, die door twee paarden getrokken werd. Astrid kon van verbijstering niets zeggen. Haar verbazing ging snel over in een stralend gezicht, waardoor de anderen het gevoel kregen dat de zon opging.

Gelukkig was het een gesloten koets, zodat Astrid niet hoefde te mee luisteren, hoe de donkerharige collega’s onderweg een typische vrouwenruzie hadden. Astrid dacht nog steeds, dat zij met deze koets Sascha van het kasteel zou afhalen, waar hij de afgelopen nacht heeft geslapen. Ze werd al verwacht op het kasteel. Sascha wachtte al op haar.

Aan het begin van de oprijlaan is Robin zelf op de bok gaan zitten en heeft Astrid naar de kapel gebracht. Pas daar ontdekte ze, dat de kleine bruiloft in SansFrontière was omgezet in een grote bruiloft op het kasteel. Ze was verrast, maar ook erg gelukkig want diep van binnen had ze graag een grote bruiloft gewild met al haar familie, vrienden en kennissen. Nu kon iedereen haar bruiloft meevieren. Ze was zo verbijsterd, dat ze minstens een kwartier lang haar houding verloor. Een paar gelukstranen kwamen uit haar ogen, die kon ze niet tegenhouden. Iedereen die in het complot zat, heeft van deze verrassing genoten.

Sinds dit moment is Astrid te emotioneel om iedereen uitbundig te bedanken. Ze is gedwongen te improviseren en heeft alles rond het protocol haastig uitgelegd op de weg van de kapel terug naar het kasteel. Als broer van de bruidegom doet hij zijn best om zijn taken goed uit te voeren. Hij heeft een reeks instructies gekregen, hoe Astrid’s genodigden uit Gondelsheim te begroeten.

In zijn rol van nieuwe medewerker op het kasteel heeft hij geleerd te glimlachen en beleefd te blijven onder de soms hooghartige houding van de slotbewoners. Sommige Von Andenbergs zijn vrienden, maar in hun eigen omgeving kan hun houding soms zonder vooraankondiging veranderen, vooral wanneer er gasten zijn.

Robin krijgt hulp van Thore. De bruid en Thore leren hem in een paar minuten de techniek van het handen schudden. Welke dames krijgen een traditionele handdruk? Wie krijgt een slappe, neerwaartse hand? Welke heren krijgen een stevige handdruk? Alexander volgt hem en imiteert zijn manier van handen schudden, terwijl ze zich een weg door de menigte banen op weg naar de banketzaal.

Het formele banket is verplaatst naar een weinig gebruikte zaal in Ellerhorst. Hij kan zich niet herinneren, of hij er eerder is geweest. Het is een saaie, formele maaltijd met kleine porties. Hij is tevreden, dat hij al eerder meer heeft gegeten dan het protocol toestaat. Af en toe wisselt hij een vrolijke blik met Wolfgang, die met de Kaisers veel verder weg aan een tafel in de hoek van de zaal zit.

Tijdens de maaltijd wordt hij bediend door Thore. Op deze dag zijn de rollen omgedraaid. Thore besteedt wel extra aandacht aan zijn nieuwe personeelslid. De twee hebben een goede verstandhouding opgebouwd, zoals Alexander tevreden opmerkt.

De formaliteiten gaan verder tot het moment om te dansen aanbreekt. Hij en Alexander kijkend stralend hoe het bruidspaar begint met de openingswals en ondertussen de gasten gelukkig aankijken. Alleen Dagmar, Alexander en hijzelf zien de opluchting in de ogen van het paar.

Bij de volgende dans trekt Alexander hem de dansvloer op. Dit is nieuw voor hem. Ze dansen normaal alleen samen als ze uitgaan. Hij detecteert wel wat licht gemompel onder de gasten, maar misschien bedoelen ze Freya en Carmen die naast hen dansen. Vandaag kan het hem niets schelen. Hij geniet van deze kans om met Alexander te dansen, vooral op deze manier. Hij wil niets van hun eigen romantiek en het geluk van zijn broer en schoonzus missen.

De rest van de avond komt hij nauwelijks van de dansvloer. Als getuige en broer van de bruidegom is hij een gewilde danspartner. De dames Von Andenberg wisselen elkaar snel af, voordat ze zich op de breedgeschouderde extra gasten van de dag storten. Tussendoor danst hij een wals of drie met Dagmar. Ook Charlie en Henriette glijden in zijn armen over de dansvloer. Met Freya en Carmen kan hij meer ontspannen over de dansvloer zweven. In zijn armen vertellen ze hem over hun aanstaande wereldreis, volgende week vertrekken ze al. De dans met Astrid maakt indruk op hem. Zolang hij haar kent, weet hij dat ze een gracieuze dame is, maar op de dansvloer is ze in haar element. Op slag dringt tot hem door, waarom zijn broer tot ver over zijn oren juist op deze dame verliefd is geworden en intens van haar houdt.

Wanneer Alexander hem weer opeist na zijn dans met Astrid, kijkt Alexander hem met compleet verdwaasde ogen aan. Heeft hij de verleidelijke charme van Astrid overgenomen? Hij kan Alexander alleen nog met een intens romantische blik aankijken, terwijl ze over de dansvloer in een vierkwartsmaat rondzweven.

„Ik hou jou, meneer Krone.“
„Ik hou nog meer van jou, meneer Kaiser. Heb ik je al bedankt voor alles, wat je de afgelopen maand voor ons hebt gedaan?“

Hij buigt zich naar Alexander en geeft hem een warme kus. Alexander reageert met een verbaasde blik.

„Dat spreekt toch vanzelf!“
„Neem het compliment nu gewoon aan.“
„Dank je.“

Alexander zegt het met een speelse blik in zijn ogen. Ze kussen elkaar opnieuw en de menigte begint te klappen. Hij opent zijn ogen en realiseert zich dat de muziek is opgehouden. Gelukkig klappen ze niet voor ons, denkt hij, dat zou gênant zijn.

„Mogen wij?“

Hij draait zich om en ziet Dagmar en Wolfgang.

„Wie wil met wie dansen?“

Hij vraagt eigenlijk naar de bekende weg. Wolfgang wijst naar hem.

„Ik heb je nauwelijks gezien vandaag, dus ik wil nu een moment met jou.“
„Dat klinkt een beetje dubbel.“

Dagmar reageert alert, terwijl ze Alexander bij zijn hand vastpakt. Zijn ogen veranderen in spleetjes om haar met gespeelde spot aan te kijken. Ze geeft hem een goed geoefende honende blik terug. De muziek begint weer te spelen. Dagmar en Alexander vinden vanzelf hun weg over de dansvloer. Hij begint onhandig met Wolfgang te dansen. De jongen beheerst de techniek beter, dan hij dacht.

„Wil je niet achteruit leiden, Robin? Ik leid deze dans.“
„Ik heb geen idee waar je het over hebt.“

Wolfgang fluistert.

„Ik stap vooruit en jij stapt achteruit. Volg mijn bewegingen.“
„Wanneer heb je dit geleerd?“
„Eerder dan jij, denk ik. Als je bij mevrouw Kaiser woont, dan traint ze je voor dit soort dingen.“
„Krijgen we een uitnodiging voor je balletvoorstelling?“

Ze lachen alletwee.

„Wat voor soort man denk je, dat ik ben?“
„Afhankelijk van wat je draagt tijdens je première.“

De jongens glimlachen, terwijl ze iets minder elegant hun weg over de dansvloer vervolgen. Zodra deze wals voorbij is, staat Thore in de zaaldeur. Hij trekt de aandacht met een kleine gong en vraagt de ongetrouwde dames mee te komen naar de hal. Robin gaat samen met Wolfgang naar Alexander, Max en Henriette, die naast elkaar onderaan de grote trap staan en kijkt naar een groep ongetrouwde dames, die allemaal de beste plek in het midden van de hal proberen te bezetten.

„Ik wist niet, dat we ook vandaag een boeket zien vliegen.“

Wolfgang fluistert en Max wijst naar de vele vrijgezellen in de hal.

„Het is een oude traditie. Ze willen allemaal de eerstvolgende zijn om te trouwen.“
„Een ouderwetse traditie, als je het mij vraagt.“

Tijdens zijn aanvulling op Max’ uitleg draait hij zich om naar Alexander om een grap over een paar meiden te maken, maar zijn vriend staat er niet meer.

„Oh, mijn God.“

Henriette’s stem klinkt, alsof ze op een begrafenis spreekt. Wolfgang giechelt.

„Dat is geweldig.“

Met verbazing bekijkt Robin Henriette, die Wolfgang beteugelt. Alexander staat tussen de meiden naast Freya en Carmen, zijn vriend is net zo enthousiast als de rest.

„Ik kan niet geloven, dat hij dit doet.“

Henriette kreunt en Max antwoordt met een mix van schaamte en plezier.

„Henny, laat hem met rust.“
„Dit is een traditie voor dames.“

Ze fluistert. In eerste instantie is hij meer dan verlegen en verbaasd over Alexander’s actie. Hij richt zich op Henriette, maar zorgt ervoor dat Max hem ook hoort.

„Alexander heeft heel veel gedaan voor mijn familie in de afgelopen maand. Hij heeft hard gewerkt. Hij is echt toe aan iets leuks voor zichzelf.“
„Maar …“

Max laat Henriette niet uitspreken en kijkt hem bedeesd aan.

„Tradities veranderen, Henny. Alexander wil uiteraard dat boeket met een reden.“

Zijn ogen gaan verder open als hij zich realiseert, wat Max net heeft gezegd. Het geluid van de jonge meiden vult de hal. Hij kijkt omhoog, bovenaan de trap werpt Astrid haar bruidsboeket elegant door de hal. Het tuimelt door de lucht. Met gesloten ogen hoort hij een groot gejuich en wil eigenlijk niet weten wat er gebeurt. Wolfgang lacht zo uitbundig, dat hij het wel weet. Iemand, waarschijnlijk Max, geeft hem een hartelijk klap op zijn schouder.

„Gefeliciteerd … zoon.“

Alexander’s vader lacht sinister. Robin kan weer glimlachen. Hij feliciteert een uitbundige Alexander en negeert de jaloerse blikken van enkele meiden uit de groep vrijgezellen. Hun trouwplannen zijn voor een dag gedwarsboomd door zijn schat.

„Alexander, mijn nieuwe zwager.“

Op haar weg naar beneden zingt Astrid en omhelst ze het paar.

„Je bent de beste van allemaal.“

Alexander lacht met het boeket nog voor zijn borst. Henriette spreekt zacht.

„Je ziet er erg gelukkig uit. Gefeliciteerd.“
„Dank je, Henriette.“

Alexander glimlacht. Henriette streelt even over Alexander’s wang. Daarna voelt Robin haar blik en ziet een glimlach op haar gezicht. Hij is onder de indruk van Henriette’s reactie, al weet hij niet zeker of ze het nu oprecht meent of zo reageert, omdat iedereen naar hen kijkt.

De feestelijke avond wordt afgesloten met een speciale verrassing, waar zelfs hij of Sascha niets vanaf weten. Thore leidt iedereen naar buiten en vraagt ze rustig af te wachten. Thore gaat zelf tussen het net getrouwde en het eerstvolgende bruidspaar staan en waarschuwt de twee paren.

„Schrik niet van het geluid straks.“

Opeens klinkt een enorme knal, waarmee een indrukwekkend vuurwerk wordt gestart. Ruim twintig minuten lang wordt de hemel verlicht door allerlei kleuren en figuren. Hij en Alexander kijken elkaar aan met blikken van verwondering en geluk, net zoals zijn broer en Astrid. Zwijgend verklaren ze elkaar hun liefde en genieten van het einde van een bijna-perfecte dag voor Sascha en Astrid.