Vrijdag 2 september 2011
Kate Perry – Thinking Of You
Wolfgang schrikt wakker uit een nachtmerrie. Het is dezelfde Alptraum, die hem iedere keer plaagt, wanneer hij opnieuw onzeker is over zijn plek in een gezin. In zijn droom is hij een geest en onderweg. Alle gelukkige gezinnen, die hij tegenkomt, negeren hem. Hun kinderen lachen en spelen met elkaar, maar merken niets van zijn aanwezigheid. Zijn vertwijfelde smeekbedes worden niet gehoord. De ouders lachen en kijken langs hem heen naar hun spelende kinderen. De ouders zien hem niet staan. Wolfgang is voor hen onzichtbaar en bestaat niet voor hen.
Aan het einde van deze droom is het nacht en Wolfgang alleen achtergebleven buiten op straat. Hij vindt zichzelf terug in de oude straten van Köln Altstadt. De buitenlichten van de huizen gaan uit en de deuren gaan dicht, terwijl hij voorbij wandelt. Achter hem gaat de straatverlichting weer aan, maar de huizen blijven donker en gesloten voor hem.
In zijn droom ziet hij Robin, die langs hem heen loopt en het eenzame jonge spook niet kan zien. Hij wil Robin’s vriend zijn. Wanhopig hoopt hij, dat Robin hem kan zien en hij begint te huilen, te schreeuwen, te stampvoeten, wanneer Robin doorloopt. Robin wandelt steeds verder bij hem vandaan en verdwijnt tenslotte in het donker. Teleurgesteld zoekt hij verder om zich heen naar iemand, die hij misschiek kent en ontdekt een vreemde kamer. Het is een andere kamer, dan hij ooit heeft gezien. De schrik trekt schoksgewijs door zijn hele lichaam.
Wolfgang kijkt uit het raam, ziet de donkere nachthemel en probeert zijn opkomende tranen tegen te houden. Hij veegt zijn gezicht droog, stapt uit bed en tast voorzichtig door de vreemde en donkere ruimte, totdat hij de deur vindt. Met zijn hand voelt hij langs de muur, totdat hij de schakelaar vindt en eindelijk het licht aan kan doen.
Hij is ergens anders, dan waar hij dacht te zijn. Het is een plek, waar hij niet de moeite heeft genomen om uit te pakken. Er staat een stapel dozen langs de muur. Het bed is niet van hem. Hij raakt in paniek. Waar zijn zijn boeken? Waar is de foto van zijn moeder?
Langzaam komt zijn geheugen terug en herinnert hij zich, waar hij is. Zijn ademhaling wordt rustiger. Hij draait zich om en ziet op de binnenkant van de deur een briefje hangen.
‘Goedemorgen slaapkop,
Het is goed, dat je niet moe bent.
Henriette en Rudolf zijn hier geweest.
We hebben je laten slapen.
Ze zijn erg ongerust over je.
Ze zijn blij om te weten, dat je veilig bent.
Iedereen komt morgen bij elkaar voor een lunch.
De badkamer en de keuken weet je te vinden.
Als je honger hebt, is er eten in en rond de koelkast.
Blijf van het bier, de wijn en de champagne af!
Als je iets anders nodig hebt, kun je Alexander en mij vragen.
Onze kamer is links in de gang.
Neem alle rust, je hebt het nodig!
Robin
PS – Blijf je nog even bij ons?’
Wolfgang glimlacht. Robin is niet in het donker verdwenen, maar in de buurt. Hij vouwt het briefje op en steekt het in zijn zak. Het briefje wil hij hoe dan ook houden, zelfs als de basketballer niet zijn broer is. Hij gaat eerst naar de badkamer en zwerft daarna door het appartement. Een glas bier is verleidelijk om te pakken, maar hij wil zijn gastheren niet voor het hoofd stoten.
Het is een mooi appartement. Het is warmer ingericht dan het huis van meneer en mevrouw Kaiser. Alexander heeft een betere smaak dan mevrouw Kaiser, als het om de inrichting gaat. Hij loopt terug de gang in en vindt de kamer van Robin en Alexander. De deur staat op een kier en wanneer hij hem verder openduwt, ziet hij de twee in bed liggen. Ze slapen met een arm om elkaars lichaam. Hij glimlacht. Het is de eerste keer, dat hij twee jongens zo samen ziet slapen. Op internet heeft hij wel andere beelden gezien, maar dit is helemaal anders. Dit is puur.
Het kost hem moeite om te begrijpen, wat voor relatie zijn twee slapende gastheren hebben. Robin houdt van Alexander, Robin’s ogen stralen, zodra de basketballer over Alexander praat. Houdt Alexander op dezelfde manier van Robin? Robin is niet en Alexander is wel op de bijeenkomst in Bohling’s geweest. Hij vraagt zich af, hoe ze met geheimen omgaan, omdat in de woonkamer een enorme bos rozen in een vaas staat en hij nu ziet met hoeveel warmte ze elkaar vasthouden. Hij vermoedt, dat Robin zijn vriend heeft vergeven en komt nu op het idee, dat hun relatie veel hechter is, veel verder gaat, dan hij op het eerste gezicht dacht.
Zijn emoties nemen hem nu over. Hij loopt terug naar zijn slaapkamer en moet huilen. Zijn grootste wens op dit ogenblik is, dat de lange, donkerblonde Robin zijn broer is. Hij wil de man leren kennen. De man, die kan vergeven. De man, die kan houden van anderen. Wolfgang wil dichtbij de man blijven. De man, die tegen hem niet vriendelijk hoeft te zijn en het toch is. Robin is iemand, die een vreemde in huis durft te halen en de vreemdeling op dezelfde manier als een goede vriend of familielid behandelt en verzorgt.
Na zijn huilbui staat hij op en sleept zijn matras, dekbed en kussens met zich mee naar de kamer van Alexander en Robin. Ergens voelt hij aan, dat ze niet boos zullen reageren. Op de vloer maakt hij in een hoek een slaapplaats, zodat hij in slaap kan vallen zonder nachtmerries, veilig onder de deken van beschermende liefde tussen en van Robin en Alexander.