Het is een mooie zomerdag, lang licht en aan het begin van de avond maakt de ergste hitte plaats voor wat frisse lucht.Twee mannen zitten op een terras in het stadscentrum en genieten van hun bier. De wilde haren van de blonde man willen alle kanten op en zijn heldere, blauwe ogen gaan verscholen achter een zonnebril. Goed gekozen kleding accentueert zijn brede schouders en slanke taille. De andere man heeft strak gestyled, donker haar en een drie-dagen-baard. Hij heeft zijn zonnebril voor zich liggen, waardoor zijn zwart-bruine ogen goed zichtbaar zijn. Een licht getinte huid geeft hem een Zuid-Europees uiterlijk.
Aan een tafel verderop nemen een man en een vrouw plaats, zo te zien een echtpaar. De vrouw komt ontspannen en tevreden over. Haar uiterlijk verraadt, dat ze nooit de ambitie heeft gehad om topmodel te worden. De man heeft groene ogen en donker haar, dat al grijs begint te worden bij de slapen.
De man met het blonde haar spitst zijn oren wanneer de vrouw haar bestelling opgeeft.
„Twee bier, alstublieft.“
Waar kent hij die stem toch van? Zijn metgezel merkt zijn onrust op.
„Wat is er?“
Hij schudt onopvallend zijn hoofd om aan te geven, dat hij nu niet wil antwoorden. De vrouw praat ondertussen onverstoorbaar verder tegen haar man.
„Wat zullen we straks eten?“
„Ik heb zin in gegrild vlees vandaag.“
„Dat is niet gezond voor je.“
„Dan wil ik graag Grieks eten vandaag.“
„Weet je hier een Grieks restaurant?“
„Nee, het spijt me.“
De vrouw draait zich om naar de beide jongemannen aan de tafel naast zich.
„Weet u misschien een Grieks restaurant hier in de buurt?“
De man met de donkere ogen wijst haar de weg naar een restaurant op ongeveer tien minuten lopen. Tijdens de uitleg trekken de mondhoeken van de man met het blonde haar licht omhoog tot een milde glimlach. Het echtpaar heeft blijkbaar haast. Ze rekenen snel af en groeten de twee mannen wanneer ze snel weggaan. De man met het blonde haar steekt zijn hand op bij wijze van groet.
Wanneer het echtpaar uit hun gezichtsveld is verdwenen, geeft de blonde man zijn metgezel een kus op zijn wang.
“Bedankt.“
„Waarvoor?“
„Je hebt me zojuist gered.“
„Ik begrijp je niet.“
„Lang verhaal. Zullen we naar de sauna gaan en daar een hapje eten?“
De man met het donkere haar weet, dat verder vragen nu geen antwoorden oplevert en stemt zwijgend toe.

In de sauna aangekomen, is het rustig en dat is zonder twijfel een gevolg van het mooie weer. De mannen gaan naar de kleedruimte en komen terug op slippers en met een badhanddoek om hun middel. Hun gespierde uiterlijk valt in de smaak bij de andere bezoekers, maar zijn ze er al zo aan gewend, dat ze er niet echt meer op letten. Ze gaan eerst naar de openluchtbar en bestellen iets te drinken bij de barman, die voor deze omgeving passend gekleed is, luchtig en sexy. Al heeft hij genoeg kleding aan om normaal te kunnen werken. Zijn witte haren zitten redelijk verward, net zoals bij de blonde man. Het naamkaartje op zijn borst verraadt zijn naam, Tycho.
„Caspar, Rafael, hebben jullie je plannen veranderd? We zouden elkaar toch vanavond thuis weer zien?“
De blonde man geeft als eerste antwoord.
„Klopt, we hadden andere plannen. We zaten lekker op het terras, totdat mijn verleden naast ons kwam zitten.“
„Vertel!“
Tycho is nooit nieuwsgierig, hij wil gewoon alles weten van zijn vriend.
„Heeft onze kok ook tijd om erbij te komen zitten?“
„Eros!“
Een Zuid-Amerikaanse man steekt zijn hoofd uit de keuken.
„Ja?“
„Heb je het druk of kun je erbij komen zitten?“
„Kom liever bij mij in de keuken zitten.“
De twee bezoekers lopen de keuken in. Tycho schenkt eerst vier grote glazen ijsthee in, voordat hij in de keuken vlak bij de deur gaat zitten, zodat hij de bar in de gaten kan houden. De donkerharige bezoeker, Rafael, kijkt toe terwijl zijn vriend verder werkt.
„Wat maak je vandaag?“
„Ravioli volgens speciaal recept.“
„Lekker.“
Caspar en Rafael zeggen het tegelijk, waarna Rafael naar Caspar kijkt.
„Zo, je hebt nu wel lang genoeg gezwegen. Wat was er met dat het echtpaar op het terras een uur geleden?“
„Dat was een iemand, die bij mij op school heeft gezeten, met zijn moeder.“
„Wacht even … dat … dat waren moeder en zoon?“
„Ja.“
Rafael is heel verbaasd. Eros blijft nuchter.
„Dus de zoon ziet er ouder uit en de moeder jonger?“
„Ja.“
„Waarom wilde je niet met ze praten?“
„Omdat Raimund en ik vroeger … een beetje … verliefd op elkaar waren.“
Tycho glimlacht, breed.
„Eindelijk hoor ik iets over je jeugdliefdes. Hoe oud waren jullie toen?“
„Het was voordat ik naar Ibiza ben verhuisd … we waren veertien.“
„Veertien … dat is twaalf jaar geleden, toen de wereld nog in orde was.“
„Voor jou wel, voor mij toen niet. Ik had toen eigenlijk iets met een meisje uit een andere klas.“
„Dat hadden we allemaal toen we veertien waren.“
Rafael onderbreekt Caspar.
„Alsjeblieft, mag ik het in één keer vertellen of willen jullie het niet weten?“
„Ik wil alles van je weten, schat. Dus … Rafael en Eros, moet ik pleisters halen?“
Tycho’s reactie zorgt ervoor dat de andere twee jongens stil worden en een slok van hun ijsthee nemen. Caspar neemt ook eerst een slok voordat hij verder praat.
„Goed. Ik denk dat je wel gelijk hebt, dat we allemaal iets met een meisje hadden, toen we nog op school zaten. Met haar is het nooit verder gegaan dan een beetje knuffelen, daarvoor heeft Raimund gezorgd. Hij heeft mijn wereld aardig overhoop gehaald. Hij zag er toen heel knap uit, veel aantrekkelijker, en ja … op een bepaalde manier mooier dan vandaag, hij was slank en had nog een echt goed figuur, vanzelfsprekend nog helemaal geen rimpels, in elk geval niet zo veel als vandaag en hij had veel meer haar. Hij is snel oud aan het worden. Echt sportief was hij toen niet, maar tijdens de sport kon ik mijn ogen niet echt van hem afhouden, zo realiseerde ik mij dat ik verliefd was.“
„Heb je toen niet ook gemerkt dat je ook op jongens valt?“
In Tycho’s vraag klinkt behalve nieuwsgierigheid ook herkenning en oprechte belangstelling door. Caspar knikt. Zijn ogen worden zachter terwijl hij zijn herinneringen opdiept om aan zijn vrienden te vertellen.
„Ja. Ik probeerde het wel te ontkennen, maar er was geen ontkomen aan. Op de een of andere manier zaten we in de andere lessen altijd naast elkaar. Ik heb wel eens geprobeerd ergens anders te gaan zitten, maar dan kwam hij weer naast me zitten. Het was wel een goed en vertrouwd gevoel voor mij. In die tijd waren we voor de leraren altijd een duo, waar hij was, daar was ik in de buurt of omgekeerd.“
„En buiten school?“
Rafael flapt zijn vraag eruit, wat hem een vriendelijke stomp van Eros oplevert.
„Excuses, Caspar, ik wilde je niet onderbreken, maar normaal praat je nooit over die tijd en ik vind het enorm interessant.“
„Misschien is het wel goed om een keer te vertellen. Buiten school was het moeilijk om Raimund alleen te zien, ik bedoel, zonder zijn familie. Hij ging meestal na de lessen direct naar huis. De meeste anderen bleven gewoonlijk meestal nog even wat hangen, kletsen of we gingen nog een rondje voetballen. Hij had ook weinig hobby’s. Op dansles heb ik hem nooit gezien, Capoeira interesseerde hem niet, bij basketball was hij altijd de laatste die bij een team werd ingedeeld.“
„Kun je even wachten, Caspar?“
Tycho onderbreekt hem, omdat iemand aan de bar staat. De gast wordt snel voorzien van een dienblad vol drinken. Bij terugkomst in de keuken glimlacht Tycho verontschuldigend naar Caspar.
„Zo, dat was de laatste onderbreking, hoop ik. De man vertelde me dat iedereen op de rustbedden ligt en voldoende te drinken heeft. Je was aan het vertellen over Raimund en zijn hobby’s, lukt het je om verder te vertellen?“
„Nou … een van de dingen, waarom ik nooit achter hem aan ben gegaan, was dat hij wel aantrekkelijk was, maar nooit iets uit zichzelf deed. Als je hem vroeg of hij ergens aan mee wilde doen, dan werd hij altijd heel verlegen en wees het af of zei dat hij het thuis wilde overleggen. Nu komt Eros ertussen met een vraag, die hem duidelijk interesseert en bezighoudt.
„Maar hoe wist je dan, dat hij ook verliefd op je was?“
„Via mijn moeder. Onze moeders gingen toen goed met elkaar om, soms kwam hij mee op bezoek. In dat jaar kwam hij heel vaak mee. Mijn moeder herkende direct de manier waarop hij vaak naar mij keek. Ze zei dat we beiden dezelfde blik in onze ogen hadden, soms grapte ze dat ik hem met mijn ogen uitkleedde.“
De andere drie moeten hier wel om lachen. Caspar praat normaal heel weinig, vooral zegt hij weinig met woorden en des te meer met zijn ogen. Ook nu verandert zijn oogopslag plotseling, een vrolijke herinnering wordt door een treurige, teleurgestelde blik overschaduwd.
„Raimunds moeder, Helena, is eigenlijk een hele lieve vrouw, een echte schat van een moeder. Ze bedoelt het goed en wil eigenlijk alleen het goede doen, waarbij ze soms verder gaat, dan ze zelf wil. Dit was precies de reden, waardoor ze er ook voor zorgde, dat Raimund en ik nooit werkelijk alleen konden zijn. Ze kwam om het half uur langs met een kopje thee, iets te eten of iets wat Raimund moest doen, een echte kloek en ze werkte mij vaak op mijn zenuwen. Wanneer ze in de buurt was, werd ik altijd behoorlijk nerveus. Telkens als ik Raimund bijna zover had, dat we echt konden praten met elkaar, kwam ze er tussen. Ik heb hem wel eens gevraagd hoe hij de vriendschap tussen ons zag, maar daar heeft hij nooit een duidelijk antwoord op gegeven, niet direct en ook niet later. Na een maand heb ik het opgegeven en nog een maand later was ik grotendeels over mijn verliefdheid heen.“
Rafael denkt ondertussen intensief na over wat hij hoort en reageert op Caspars verhaal.
„Als ik je goed begrijp, dan is er helemaal niets gebeurd tussen jullie? Geen zoen, geen knuffel en je hebt hem nooit verteld dat je verliefd op hem was. Waarom wilde je vandaag dan niet met hem praten?“
„Omdat Helena er ook bij was. Ik had niet het gevoel dat er ook maar iets is veranderd in de afgelopen twaalf jaar en …“

Ondertussen wacht in een Grieks restaurant een hongerig duo op hun bestelling. Ze hebben een ovengerecht besteld, wat meer tijd vraagt dan iets makkelijks van de grill. Helena en Raimund proberen de tijd te doden door naar voorbijgangers te kijken. Opeens verandert Helena verrassend van onderwerp.
„Raimund, wat vond je van die twee mannen op het terras?“
„Ze zagen er wel goed uit, hoezo?“
„Ik vond ze erg netjes. Zijn ze niet jouw type?“
„Mama, hoe weet je nu of ze homo zijn?“
„Ik kreeg dat gevoel, Raimund, bovendien keken ze meer naar jou dan naar mij.“
„Dat betekent helemaal niets, mama.“
Helena laat zich niet van de wijs brengen.
„Ik zou het gewoon leuk vinden als je eindelijk ook een lieve vriend zou hebben.“
„Ik ook. Maar zoveel andere geschikte mannen, die ik ook leuk vind, ken ik nu eenmaal niet.“
„Daarom probeer ik ook een beetje voor je rond te kijken, mijn jongen, maar je bent erg kieskeurig. De man met de zonnebril op het terras, die herinnerde mij aan … ik kom niet meer op de naam … die jongen van je middelbare school, die naar Ibiza is verhuisd, hoe heette hij ook alweer?“
„Caspar. Ik heb nooit meer wat van hem gehoord sinds hij op Ibiza woont.“
„Jullie waren wel vrienden.“
„Net zoals jij en zijn moeder. Opeens waren ze verhuisd.“
De ober komt aangelopen met het goed ruikende, dampende gerecht en het tweetal verandert van onderwerp tijdens het eten.

„… twaalf jaar en als ik over Raimund vertel, dan hoort daar op de een of andere manier ook Dietz bij. Dietz was na de vakantie nieuw bij ons op school en hij had wel interesse in Capoeira. Ik heb hem direct daarvoor enthousiast gekregen en hij was heel goed. Alleen Raimund had moeite met Dietz, hij reageerde heel raar als Dietz in de buurt was. Soms liet hij dingen vallen, kwam afwezig of in gedachten verzonken over. Die kleine ongelukjes kwamen steeds vaker voor, zodra Dietz bij mij in de buurt opdook. Gelukkig kwam hij niet meer met zijn moeder bij ons thuis op bezoek. Ik denk, dat hij niet meer durfde, omdat Dietz vanaf een gegeven moment praktisch bij ons woonde, omdat het bij hem thuis niet goed ging. Met Dietz is het altijd bij vriendschap gebleven. Een half jaar later ben ik naar Ibiza verhuisd, alles daarna weten jullie wel van mij.“
Caspar stopt nu met praten over zijn tijd met Raimund en kijkt de drie onzeker aan.Tycho staat nu op en slaat zijn armen om Caspar.
„Bedankt dat je dit allemaal hebt verteld.“
„Geen probleem, ik ken ook al jullie eigen verhalen. Eros, hoe ver ben je met de ravioli?“
„Als jullie mijn keuken uit willen gaan en nog even kunnen wachten, dan smaakt het echt goed.“
Lachend staan de drie mannen op.
„We zijn al weg.“

Die avond gaat Raimund vroeg naar zijn kamer. Eerst misschien nog een uur internetten, zo is zijn plan en daarna wil hij snel gaan slapen. In zijn achterhoofd spookt het nog over wat zijn moeder tijdens het eten heeft gezegd. Hoeveel andere homo’s kent hij eigenlijk echt? Het antwoord op die vraag past op de vingers van een hand. Twee homostellen is hij tot nu toe tegengekomen in zijn leven, het ene via zijn werk en het andere via zijn moeder.
Opeens schiet hem de achternaam van Caspar weer te binnen en zonder er lang over na te denken, kijkt hij of Caspar misschien sporen op internet heeft achtergelaten. Het duurt even voordat hij de goede heeft gevonden, de Caspar die een paar keer is verhuisd, van Wenen naar Ibiza naar Köln en terug en … die nu weer in Wenen woont.
Veel foto’s zijn er desondanks niet, alleen groepsfoto’s waar Caspar iedere keer met dezelfde andere jongens en, waarschijnlijk hun vriendinnen, op staat. Voetbal, Capoeira, Basketbal, Paardendressuur, overal is Caspar bij.
Nee, zijn moeder ziet het helemaal verkeerd. Caspar is weliswaar een mooie, stoere man, maar beslist door en door hetero. Waarom staan er anders zoveel vriendinnen op de foto’s? Raimund zucht en schakelt door naar een andere site, een waarbij hij altijd goed in slaap valt nadat hij daar wat foto’s of filmpjes heeft gekeken. Vandaag vraagt hij zich opnieuw af, waarom de mannen op de beelden elkaar zo makkelijk kunnen neuken. Hij heeft zichzelf weleens betast onder de douche en dat was een ervaring om niet te herhalen. De spierkrampen waren bijna een marteling. Zouden alle homo’s dat werkelijk toelaten? Hoe dan ook, voorlopig brengt zijn hand in elk geval zijn hormoonspiegel weer in evenwicht. Voldaan schakelt hij de computer uit en valt in een droomloze slaap.

Aan de andere kant van de stad komt een man thuis en ontdekt dat zijn vriend al in bed ligt en slaapt. Terwijl hij onder de douche staat, gaat de badkamerdeur open en kijkt een slaperig gezicht hem aan.
„Sorry, ik was moe, ik had eigenlijk op je willen wachten.“
„Twee zielen, één gedachte.“
Hij trekt zijn vriend onder de douche en begroet hem innig terwijl zijn vriend nu al iets minder slaperig is.
„Je krijgt nog de groeten van mijn en jouw moeder.“
„Doe ze de groeten terug! Hoe is het verder met ze?“
„Prima. Zoals altijd probeerden ze tegelijk te bellen, deze keer was jouw moeder de eerste en klaagde mijn moeder weer eens dat we in gesprek waren. Wil je ze morgen zelf bellen, zodat ze je weer eens zien?“
„Goed, doe ik.“
Zijn vriend begint nu echt wakker te worden, ook de kleine Caspar komt tot leven. Het liefdesspel begint al, terwijl ze nog onder douche staan en eindigt daar ook, nadat ze elkaar, eerst met veel gevoel en daarna met steeds meer liefde verwend hebben. Tenslotte staat hij op en tikt Caspar nog een keer op zijn achterwerk als ze onder de douche vandaan komen en ze nog een keer hun tanden poetsen. Daarna gaan ze, met een veelzeggende grijns voor de ander, naar hun slaapkamer.
„O ja, deze foto wilde ik je nog laten zien.“
Caspar geeft zijn vriend een foto.
„Wie is dit?“
„Raimund. Ik heb op internet even gezocht en daar kwam deze foto tevoorschijn. Nu kan je rustig bekijken hoe hij eruit ziet.“
„Ik kan bijna niet geloven dat je op hem verliefd bent geweest, hij is alles behalve jouw type.“
Caspar geeft hem een andere foto.
„Kijk, een klassenfoto van twaalf jaar geleden. Ik denk niet, dat je hem op deze foto terugvindt.“
Hij zoekt en kijkt hem vragend aan, waarop Caspar twee jongens aanwijst.
„Die links van mij is Dietz, die jongen achter mij is Raimund.“
„Hij is totaal veranderd. Dank je, dat je het mij laat zien. Maar iets heel anders, schat, hoe laat moeten we er morgen uit?“
„Ik om zes uur, anders ben ik te laat op de rijschool.“
„Dan kunnen we beter gaan slapen?“
„Welterusten.“
Caspar streelt met een dromerige blik over het lichaam naast hem en gaat dan nog dichter tegen zijn vriend aanliggen, waarop ze allebei snel in slaap vallen.

Zes dagen later zitten de vier vrienden op een terras en rusten uit na een lange, vermoeiende en foutloze Capoeira demonstratie, die ze net op straat hebben uitgevoerd. Een aantal toeschouwers komen direct op de vier afgestormd en willen meer weten. Op afstand lijkt het alsof ze echt geïnteresseerd zijn. Rafael stuurt ze allemaal beleefd naar een informatiekraam van de Capoeira-vereniging. Een toeschouwer blijft opvallend genoeg iets langer staan, hij heeft meer interesse voor de vrienden dan voor de snelle combinatie van vechten, dansen en verleiden. Raimund heeft Caspar herkend en drentelt wat nerveus heen en weer voordat hij hem aanspreekt.
„Ben jij het, Caspar?“
De vier jongemannen vallen stil en Caspar doet zijn zonnebril af.
„Ja … en wie wil weten wie ik ben?“
„Raimund. We hebben samen op school gezeten, weet je nog?“
„Dus toch … vorige week zaten we hier op het terras en toen dacht ik al dat ik je moeder had herkend. Je bent heel erg veranderd. Hoe gaat het met je?“
„Goed, ja heel goed, dank je.“
Wanneer het pijnlijk stil blijft, begrijpt Raimund, dat hij iets zou moeten zeggen of misschien iets meer vertellen, maar hij voelt zich ongemakkelijk onder de nieuwsgierige en vragende blikken van de vier goeduitziende jongemannen aan tafel.
„Heb je misschien wat tijd om bij te praten, Caspar?“
„Ja, natuurlijk, maar niet heel lang, want over een kwartier begint de volgende show. Kom er even bij zitten, alsjeblieft.“
Een van de drie anderen pakt een vrije stoel van een aangrenzende tafel en biedt hem de stoel aan. Voordat hij zelf iets kan bestellen, staat er een glas ijsthee voor zijn neus.
„Dank jullie wel. Ben je hier op vakantie of woon je weer hier, Caspar?“
„We wonen hier. Maar Raimund, vertel eens, wat heb jij in de afgelopen jaren gedaan sinds we elkaar uit het oog zijn verloren en wat doe je tegenwoordig?“
„Niets bijzonders. School afgemaakt, studie gevolgd en sinds een paar jaar werk ik hier in de bibliotheek.“
„Verliefd, verloofd of getrouwd?“
Caspar heeft een grote grijns op zijn gezicht. Raimund wordt nog meer verlegen door de vraag.
„Geen van drie. Bovendien woon ik nog thuis.“
Plotseling herinnert Caspar zich iets wat hij normaal direct doet.
„Excuses, ik vergeet je aan de anderen voor te stellen.“
Enthousiast en half grappend stelt Caspar zijn vrienden voor.
„De snelste en donkerste van ons is Eros, hij komt oorspronkelijk uit Venezuela. De andere met donker haar tegenover jou is Rafael, een echte Ibizaan. Naast mij zit Tycho en hij is net zo Duits als ik.“
Raimund schudt handen met iedereen. Het gesprek gaat verder en zo komt hij te weten dat Eros, Rafael en Tycho samen werken in een sauna, alleen Caspar werkt ergens anders, bij een rijschool met paarden.
„Eigenlijk train ik niet de paarden maar de ruiters.“
Caspar maakt de feiten lachend duidelijker, waardoor Raimund zich een beetje ontspant.
„Jullie zijn elkaar allemaal op Ibiza tegengekomen.“
Raimunds vraag leidt tot vrolijke blikken bij de anderen. Rafael reageert als eerste.
„Wil je het korte of het lange verhaal?“
„Het korte graag.“
„Tycho en ik kennen elkaar sinds we naar school gaan en Caspar is daar later bijgekomen, toen hij met zijn moeder naar Ibiza is verhuisd. Eros kennen we via een jeugdcentrum van de katholieke kerk.“
Raimund is verbaasd, hij had een iets langer antwoord verwacht.
„Hoe zijn jullie dan hier in Wenen terechtgekomen?“
Nu begint Tycho te praten.
„We hebben meegedaan aan een inschrijving, waarbij een sauna hier te koop werd aangeboden.“
„Zoiets is beslist toch niet goedkoop te krijgen?“
„Nee, maar dat was voor ons geen hindernis. We hanteren redelijke prijzen, zodat we behoorlijk goed verdienen. Het seizoen is hier ook veel langer dan op Ibiza. Alleen in de zomervakantie is het rustiger.“
Dit antwoord dringt niet goed door, want Raimund wordt afgeleid door Rafael, die zijn arm op Eros’ schouders legt en even door zijn haar woelt. Wat gebeurt hier? Caspar haalt hem terug uit zijn ontspoorde gedachten.
„Waarom kwam je kijken naar onze show?“
„Ik kwam toevallig voorbij vanaf mijn werk op weg naar huis.“
De waarheid is natuurlijk iets anders. Raimund kreeg op zijn werk een aankondiging van deze demonstratie in zijn handen gedrukt, heeft vrij genomen en is op goed geluk gekomen om alles te bekijken.
„Vroeger vond je er niets aan, je had toch geen echte interesse voor Capoeira.“
„Ik hoef het ook niet zelf te doen. Maar jullie optreden is waanzinnig goed. Iedereen bleef direct stilstaan om naar jullie te kijken.“
„We hopen vandaag nieuwe leden te werven. Weet je zeker dat je het niet een keer wilt proberen?“
„Nee, dank je. Ik heb zo voldoende beweging.“
Raimund reageert defensief. Ondertussen legt Tycho een arm om Caspar, waar ook hij van lijkt te genieten. Rafael merkt Raimunds blik op en kijkt hem recht in zijn ogen. Raimund reageert direct op zijn blik.
„Wat is er?“
„Ben jij homo?“
Au. Dit is de eerste keer dat iemand er zo snel en zo direct naar vraagt. Raimund durft niet te antwoorden en begint te stotteren.
„Eh … Eh …“
„Raimund, je kunt eerlijk zijn. Rafael heeft een goede gaydar.“
Hij verslikt zich nu bijna na Caspars toelichting en pakt snel zijn glas.
„Een wat?“
„Geen antwoord is ook een antwoord.“
De andere drie beginnen te lachen na Rafaels reactie, die zijn vraag nog een keer herhaalt. Uiteindelijk durft Raimund heel zacht een ‘Ja’ te mompelen, wat hem een bemoedigende schouderklop van deze Rafael oplevert.
„Eerlijk zijn is veel makkelijker dan je verstoppen, jongen.“
„Dat begrijp ik niet.“
Eros kijkt nu de andere drie aan en vraagt of hij het Ibiza-Stad-verhaal mag vertellen.
Ze waren in de zomervakantie met de hele groep van het jeugdcentrum naar Ibiza-Stad gegaan voor een avond uit met iedereen. Per ongeluk kwam de hele groep terecht in een club voor Duitse toeristen en ontdekten pas binnen dat het een homoclub was. Rafael en Caspar waren direct de dansvloer opgegaan en vermaakten zich prima, Tycho en Eros wisten niet wat hun overkwam toen ze ook de dansvloer op werden gesleept. Na een uur waren alle anderen van de groep verdwenen, alleen zij zijn alle vier tot de volgende morgen nog in deze club gebleven. Rafael neemt het over en vertelt Raimund dat het allemaal minder voorstelde dan iedereen altijd denkt. Ze hebben gewoon een geweldig leuke avond gehad en daarbij elkaar iets beter leren kennen, ontdekt dat ze ook jongens leuk vinden. Pas later, toen ze in Köln Tycho hielpen bij de zoektocht naar zijn echte vader, werd alles anders. Amor had andere plannen. Rafaels glimlach gaat over in een grijns wanneer hij verder vertelt.
„Sinds een jaar of zeven zijn we niet meer de vier wilde jongens. Uit een groep van vier vrienden ontstonden twee koppels.“
„Tot teleurstelling van mijn oma in Köln. Ze wilde heel graag, dat ik met een vrouw zou trouwen en voor nageslacht zou zorgen, maar dat zie ik helemaal niet zitten. Mijn familie heeft al een genetisch defect, daarom wil ik geen kinderen. Bij Caspar heb ik mijn geluk gevonden, meer geluk in de liefde kan ik mij niet wensen.“
Raimund begrijpt deze verborgen aanwijzing van Tycho meteen. Zijn moeder heeft een vergelijkbare manier om haar mening over te brengen. Het bezorgt hem een vertrouwd en tegelijk verwarrend gevoel. Tycho nodigt hem uit.
„Als je wilt, kom eens langs in de sauna. Ik zal je zo een kaartje geven, krijg je ook korting op de entree.“
Raimund neemt het kaartje aan, maar weet zeker, dat hij er nooit gebruik van zal maken. Wanneer de vier aan hun volgende optreden moeten beginnen, staat hij snel op en neemt afscheid.

Van de weg naar huis herinnert Raimund zich later niets meer, zo diep was hij in zijn gedachten verzonken. Eenmaal thuisgekomen, merkt Helena wel dat hij ergens mee zit, maar haar oudste zoon laat geen woord los. Hoe graag hij ook wil, voor het eerst in zijn leven lukt het hem niet. Om zijn moeder af te leiden, vertelt hij haar wat hij vandaag allemaal op zijn werk heeft meegemaakt. Wanneer hij later, helemaal alleen, in bed ligt, dwalen zijn gedachten af naar vroeger, meer nog naar Caspar. Caspar is dus toch homo! Wanneer hij terugdenkt aan hun tijd samen op school, herkent hij nu pas de signalen van Caspar. Waarom heeft hij toen niets gemerkt? Ergens is hij jaloers op Tycho, op Caspar en vooral op wat ze samen hebben. Zou hij ooit zo iemand ontmoeten?

Dezelfde avond genieten Tycho en Caspar thuis van een vrije avond voor hen beiden. Met hun vermoeide benen op de bank, wat te eten en drinken erbij, praten ze elkaar bij over de dag van vandaag en morgen. Caspar is verbaasd over de openheid van Tycho tegenover Raimund.
„Normaal vertel je vreemden niets over je familie, laat staan over je oma.“
„Ik wilde hem daarmee alleen duidelijk maken dat je niet naar je familie hoeft te luisteren om je geluk te vinden.“
„Net zoals je moeder.“
Caspar plaagt zijn vriend, die zucht.
„Alsjeblieft. Ik ben ondertussen allang tevreden, dat we elkaar begrijpen en weer goed contact hebben en dat ze nu gelukkig is met de liefde van haar leven. Zelfs al is dat haar broer, mijn oom.“
„Excuses, neem van mij aan, dat ik ook liever je moeder dan je oma op bezoek heb.“
„Wat denk jij van Raimund, Caspar?“
„Eerlijk? Ik weet het niet. Hij kwam vandaag totaal verkrampt op mij over.“
„Op mij ook. Hij durft nauwelijks toe te geven, dat hij op jongens valt, maar hij loopt zo nichterig dat je het ongewild toch ziet.“
„Ons valt dat sneller op dan anderen, Tycho. Ik geloof niet dat andere mensen, bijvoorbeeld je oma, het direct zouden zien.“
„Zou je hem hier willen uitnodigen.“
Over deze vraag van Tycho moet Caspar wat langer nadenken.
„Zoals hij nu is, nee.“
„Waarom niet?“
„Ik ben bang dat hij zich aan ons vast gaat klampen omdat hij geen andere homo’s kent.“
„Jij hebt zijn moeder herkend, hij heeft jou herkend. Hij woont hier in de stad. Ik denk, dat we hem in de toekomst vaker zullen zien. Wat zou je tegen hem willen zeggen?“
„Niets, ik wil op afstand blijven.“
„Caspar, ergens raakt hij een open plek bij jou, anders was je de vorige keer niet zo van slag geweest. Als we hem simpelweg vragen of hij mee wil komen, wanneer we zelf uitgaan?“
„Misschien is … Nee, dat is een goed idee.“

De volgende morgen bij het ontbijt heeft Helena aan een blik voldoende om te begrijpen wat Raimund bezighoudt. Stukje bij beetje vertelt Raimund, wat hij gisteren heeft gezien en wie hij is tegengekomen. Helena is helemaal in de wolken, opeens kent haar zoon twee keer zoveel homo’s. Ze vindt het alleen jammer dat ze allemaal al een vaste relatie hebben.

Een paar dagen later komt Tycho’s voorspelling al uit. In de metro komt hij Raimund tegen, die hem niet durft te groeten. In tegenstelling tot Raimund hoeft Tycho niet te aarzelen. Hij stapt tegelijk met Raimund uit om met hem op het perron nog wat langer te kletsen. Met de smoes, dat ze de vorige keer eigenlijk te weinig tijd hadden om bij te praten, lukt het hem om de jongeman uit te nodigen voor de eerstvolgende zaterdag.

Die zaterdag is Raimund de hele dag ongewoon zenuwachtig. Helena hoopt dat het goed gaat, het de eerste keer in jaren dat Raimund weer eens bij leeftijdgenoten op bezoek gaat. Eindeloos drentelt Raimund heen en weer tussen zijn kamer en de badkamer. Wanneer hij eindelijk klaar is en op pad gaat, natuurlijk veel te vroeg, ontdekt Helena de grote chaos in de badkamer, die hij heeft achtergelaten. Alles staat op een willekeurige plek, niet waar het normaal staat en een behoorlijke stapel kleding van Raimund ligt er tussen. Ongewild moet ze glimlachen en ze hoopt dat Raimund een leuke avond heeft en zijn nieuwe vrienden ook thuis zal uitnodigen.

Elders in de stad hebben twee jongemannen ook veel te lang werk in de badkamer terwijl de twee andere vrienden wachten in de woonkamer.
“Tycho, Caspar, schiet eindelijk eens op.“
Een stevige, niet te herhalen vloek uit de badkamer is het enige antwoord. Eros grijnst naar Rafael.
„Ik geloof dat daar binnen iemand pleisters nodig heeft.“
„Jij hebt geluk dat je met je behaarde lichaam al perfect voor mij bent, gewoon puur natuur.“
De laatste opmerking horen Tycho en Caspar, die net uit de badkamer komen en nu ook erom lachen.
„Jullie zijn nog niet eens aangekleed. Straks zijn we echt te laat.“
Rafael moppert een beetje.Drie minuten later verschijnen Tycho en Caspar in hun uitgaanskleding.
Netjes aangekleed kunnen de vier er eindelijk op uit. Eerst naar het metrostation, waar ze hebben afgesproken.

Raimund is al twee keer het metrostation doorgelopen. Hij is te vroeg en het wachten maakt hem allesbehalve rustiger. Integendeel, hij wordt steeds nerveuzer. Eindelijk komen de vier aan en na een hartelijke begroeting gaan ze lopend verder.
Bij het eerste café, waar ze naar binnen gaan, is Raimund nog teveel onder de indruk van de vier, die er vanavond allemaal nog beter uitzien als hij ze in zijn herinnering heeft. Zodoende merkt hij niet, dat ze eigenlijk een homobar zijn binnengewandeld. Pas nadat hij een paar slokken van zijn eerste bier heeft genomen, valt hem op dat er wel heel erg weinig vrouwen zijn. Bovendien gedragen de vier zich iets anders dan buiten op straat. Ze zijn duidelijk op hun gemak, veel meer ontspannen en gemakkelijker, hebben niet alleen aandacht voor Raimund maar ook voor andere bezoekers.Wanneer één van de andere bezoekers met Raimund flirt, merkt hij dat helemaal niet, maar de anderen wel.
Hierna blijft Rafael naast hem staan. Hij leunt met zijn rug tegen de bar, zodat hij Raimund kan aankijken en tegelijk ervoor zorgt dat niemand hem aanraakt. Ondertussen vertelt Rafael honderduit over Ibiza. Het is een onderwerp zonder einde, wat Raimund prima vindt. Want, ook al kan hij zelf niets bijdragen, hij luistert met interesse naar Rafael. Echt op zijn gemak voelt hij zich niet, maar hij hoeft ook niets over zichzelf te vertellen en dat bevalt hem wel. Al zou hij wel graag met Caspar willen praten.
Bijna een uur later is Raimund al redelijk aangeschoten en gaat de hele groep verder naar een andere bar. Een bar met een dansvloer, en niet al te harde muziek. Eindelijk durft hij zich een beetje te ontspannen, begint echt te genieten van deze avond en kijkt naar de mensen op de dansvloer.Op het eerste gezicht lijkt iedereen met iedereen te dansen, maar als hij een bepaalde jongen met zijn ogen volgt, valt hem op dat die jongen eigenlijk bij iemand anders in de buurt blijft. Hij begrijpt niet goed wat de ongeschreven regels van de dansvloer zijn en volgt met zijn ogen weer Caspar, die inmiddels met de andere drie heel verleidelijk over de dansvloer meebeweegt. Ze weten van een gewone dans weer een show te maken.
Opeens wordt Caspar door een andere bezoeker aangetikt, Caspar kijkt eerst verward voordat de lach op zijn gezicht doorbreekt en hij de andere bezoeker enthousiast in zijn armen neemt. Hij gebaart naar de andere drie dat ze wat gaan drinken en komt met de andere bezoeker weer terug aan de bar waar Raimund inmiddels bijna dronken is. Vooral dronken van alle emoties en iets minder van de alcohol.
Caspar slaat zijn armen om Raimund heen en praat vrijwel direct in zijn oor.
„Ik ben nog een oude bekende tegengekomen. Dietz.“
Raimund wankelt, zodat Caspar gedwongen is hem nog steviger vast te houden om hem niet van zijn barkruk te laten vallen. Na een halve minuut heeft Raimund weer voldoende controle over zijn lichaam en kijkt voorzichtig opzij … in het gezicht van Dietz. Caspar kan hem nu loslaten.
„Hallo Raimund, dat is lang …“
Dan valt Dietz stil en kijkt alleen nog maar naar Raimunds groene ogen. De barkeeper zwaait naar Caspar, die voorover leunt op de bar om hem te kunnen verstaan.
„Alles goed met die jongen?“
„Ik denk het wel. Heeft hij al veel gedronken?“
De barkeeper kijkt op de kaart.
„Alleen bier, wel in een hoog tempo.“
„Vanaf nu alleen nog alcoholvrij voor hem, dat is beslist beter. Het is zijn eerste avond hier.“
„Goed. Maar kijk eens, Caspar, het lijkt erop, alsof hij net de hoofdprijs heeft gewonnen.“
De barkeeper grijnst en wenkt met zijn hoofd. Caspar kijkt opzij en ziet … Dietz met twee armen om Raimund heen. Dietz en Raimund zijn de wereld vergeten en hebben alleen nog aandacht voor de ander, een tongzoen met gesloten ogen.
Op de dansvloer hebben Eros en Rafael min of meer de leiding genomen en geven een mooie show. Alle andere bezoekers staan erom en kijken toe hoe de jongens steeds sensueler en intenser over de dansvloer bewegen. Iedere keer als de jongens langs Tycho komen, krijgt Tycho een kledingstuk in zijn handen gedrukt. Totdat Eros en Rafael vrijwel zonder kleding verder dansen en andere bezoekers proberen dit spel te imiteren. Zoals vaker moeten Tycho en Caspar ervoor zorgen dat Rafael en Eros stoppen, voordat ze te ver gaan. Met zijn vieren lopen ze iets verder weg van de dansvloer naar een zithoek met minder geluid, waar de twee zich weer aankleden.
„Dat was lekker.“
Rafael spint als een tevreden leeuw. Helemaal voldaan trekt hij Eros naar zich toe om dan een kreet te laten horen, terwijl hij naar de bar wijst. Caspar draait zich nieuwsgierig om.
„Ja, Raimund beleeft blijkbaar een avond vol verrassingen. Wat doen we?“
„Eerst zitten, ik heb te lang op de dansvloer gestaan.“
Eros gaat nu naast Rafael zitten en kijkt met een bedelblik in zijn ogen naar Tycho.
„Goed, goed, ik haal wel wat te drinken voor jullie.“
Wanneer Tycho terugkomt, heeft hij Dietz en Raimund op sleeptouw, die beiden wat afwezig zijn, zelfs een beetje van de wereld. Caspar trekt Dietz naast zich.
„Zin om straks mee te gaan met ons?“
„Voor wat?“
„Hé, oude vriend, ik heb je jaren niet gezien, ik wil weten hoe het met je gaat.“
„Oké.“
Eenmaal buiten besluiten Rafael en Eros naar hun eigen huis te gaan en nemen afscheid van de andere vier, die naar het huis van Tycho en Caspar gaan. Zodra ze binnen zijn, neemt Caspar de catering op zich en stelt ondertussen Raimund een onvermijdelijke vraag.
„Raimund, kan het zijn dat je moeder op je wacht?“
„Eh … waarschijnlijk wel.“
„Zou je haar niet beter kunnen bellen en vertellen dat je hier blijft slapen?“
„Eh … ja, dat is wel een goed idee.“
Helena was nog wakker en zou het liefste willen dat Raimund naar huis komt, maar op de een of andere manier luistert Raimund niet. Na zes minuten pakt Caspar de telefoon uit Raimunds hand en op zijn meest beleefde toon meldt hij:
„Geachte mevrouw, hier Caspar. Raimund blijft bij ons op de logeerkamer slapen. U hoeft zich geen zorgen te maken, morgenmiddag eet hij gewoon bij u thuis. U kunt rustig gaan slapen … Ja … Ja … Goedenacht.“
De vier blijven nog een half uur kletsen, voordat ze naar bed gaan. Zodra hun gasten in de logeerkamer zijn verdwenen, begint Caspar te fluisteren.
„Dat kun je een verrassing noemen.“
„Mij bevalt het wel. Die twee zijn lief samen.“
Tycho laat ondertussen zijn hand over Caspars rug glijden en praat verder.
„Raimund heeft veel meer gedronken dan hij gewend is, die twee zijn binnen tien minuten diep in slaap.“
„Mooi, dan hoeven wij ons niet in te houden.“
Meer hoeft Caspar niet te zeggen, Tycho’s handen glijden al over zijn billen.
De volgende morgen is Tycho als eerste wakker. De geur van verse koffie zorgt ervoor, dat Dietz als eerstvolgende in de keuken verschijnt.
„Zijn wij hier de enige, die vroeg opstaan?“
„Ik zou het niet weten. Caspar en ik hebben normaal geen moeite om wakker te worden, jij?“
„Alleen vandaag.“
Dietz kijkt met een weemoedige blik naar Tycho, die reageert.
„Heb je spijt van de afgelopen nacht?“
„Nee, ik ben … ik wist niet dat liefde op het eerste gezicht bestaat. Raimund is lief.“
Dietz zucht wat hem een tegenwerping van Tycho oplevert.
„Jullie kennen elkaar van vroeger.“
„Toen was hij anders, Caspar heeft je beslist wat over hem verteld.“
„Ik ken het hele verhaal van vroeger behoorlijk goed.“
Dietz knikt en vertelt verder.
„We zijn direct in slaap gevallen, dat gebeurt mij anders nooit.“
Tycho schenkt ondertussen de koffie in en gooit wat broodjes in de oven, terwijl hij nadenkt.
„Je hebt het echt te pakken.“
Caspar komt op hetzelfde moment de keuken binnen en geeft zijn vriend een kus voordat hij Dietz goedemorgen wenst.
„Begrijp ik het goed? Je bent verliefd op Raimund?“
„Het lijkt erop, ja.“
Dietz straalt. Caspar ook, hij kijkt naar Tycho, voordat hij Dietz schuin aankijkt.
„Ik zie het aan je ogen. Dietz, we moeten echt even praten … het beste nu direct.“
Dietz zakt terug in zijn stoel. Caspars ogen hebben een doordringende blik, wanneer hij Dietz recht in zijn ogen aankijkt.
„Jij hebt indertijd een tijdje bij ons gewoond, omdat het bij jou thuis niet goed ging.“
„Dat is een milde manier om het te vertellen.“
Caspar negeert Dietz’ opmerking.
„Raimund daarentegen woont nog steeds thuis. We hebben de indruk, dat hij niets doet zonder dat zijn moeder het goed vindt of tenminste ervan af weet. Het telefoontje vannacht met zijn moeder was al een goed voorbeeld.“
Dietz’ ogen worden steeds groter.
„Gisteravond hadden we Raimund toevallig op sleeptouw, het was de eerste avond in zijn leven met andere homo’s“
Dietz spert zijn ogen nu wagenwijd open. Caspar zwijgt kort, voordat hij verder praat.
„Ik wil alleen, dat je beseft dat je een compleet groentje aan de haak hebt geslagen. Heeft hij je adres of je telefoonnummer?“
„Nee, we zijn direct in slaap gevallen. Wel raar, geen seks en toch een heerlijk gevoel.“
„Als je werkelijk wilt, dat het wat wordt tussen jullie, dan weet je nu wat er op je afkomt en waar je in de toekomst rekening mee kunt houden.“
Caspar knipoogt en Dietz tovert een grijns op zijn gezicht.
„Bedankt voor de info. Over adressen gesproken, ik wil jullie nog mijn adres geven, dan kunnen jullie een keer bij mij langskomen. Of beter nog, vaker.“
„Dat lijkt mij nou leuk.“
Tycho reageert voordat Caspar dat kan of wil. Uit een keukenla haalt hij eerst pen en papier tevoorschijn, voordat hij bij Caspar op schoot gaat zitten, terwijl Dietz schrijft. Op het moment, dat Tycho alles weer opbergt, komt Raimund de keuken in en kijkt verbaasd naar de drie anderen, terwijl hij geeuwt.
„Goedemorgen. Ben ik de enige die zich heeft aangekleed?“
De andere drie hebben alleen een boxershort aan. Tycho trekt een wenkbrauw op, Caspar knipoogt, Dietz’ mondhoeken gaan omhoog. Tycho gaat weer bij Caspar op schoot zitten en neemt een hap van zijn broodje. Tenslotte reageert Dietz.
„Ik rook koffie toen ik uit de badkamer kwam.“
„We willen wel wat meer aantrekken, als je het vervelend vindt wat je ziet.“
Nieuwsgierige Tycho probeert Raimund uit zijn gereserveerde houding te halen.
„Ik vraag me meer af wat er gisteravond allemaal is gebeurd … ik bedoel … heb ik met jou …“
Raimund weet niet, hoe hij kan vragen, wat hij wil weten. Tycho en Caspar zwijgen, ze wachten op Dietz.
„Kom eens hier.“
Dietz geeft Raimund een zoen vol gevoel op zijn mond en praat daarna verder.
„Als je dit vanaf nu vaker wilt, eigenlijk elke morgen, middag, avond en nacht, dan vertellen wij je wel wat er gisteravond allemaal is gebeurd.“

Vier weken later helpt iedereen bij Raimunds verhuizing. Hij trekt bij Dietz in. Wanneer ze alle spullen hebben ingeladen, heeft Caspar even de gelegenheid onder vier ogen met Dietz te praten.
„Je slaat wel spijkers met koppen, je geeft Helena geen enkele kans hem om te praten.“
„Ik heb twee dagen geleden een hele middag met Helena gesproken terwijl Raimund op zijn werk was. Ze heeft me beloofd zich niet te bemoeien met alles tussen Raimund en mij. Als ze het toch doet, hoef ik geen rekening met haar te houden, of ze nu zijn moeder is of niet.“
Dietz is overgeschakeld op fluistertoon.
„Ze heeft mij zelfs bedankt, dat ik Raimund eindelijk in beweging heb gekregen.“
Dietz’ stem wordt nog zachter.
„Trouwens, is het jou ooit gebeurd, dat Tycho tegen jou zei dat je een Eiffeltoren in je broek hebt?“
Caspar grinnikt en kijkt hem aan.
„Dat is toch niet de reden waarom jij met hem aan Capoeira gaat doen?“
„Nee, ik hoop dat hij met Capoeira wat kilo’s kwijtraakt, meer zelfvertrouwen krijgt en steeds vaker dingen zelf durft te doen. Jullie niveau halen we waarschijnlijk niet.“
„Ik hoop dat je gelukkig wordt met hem.“
„En dat hoop ik ook.“
Dietz glimlacht met een gelukkig gezicht. Een vrolijke Raimund komt erbij en geeft Dietz een zoen in zijn nek.
Raimund ziet er compleet anders uit. Goed verzorgd, opgewekt, veel opener. In de afgelopen weken is zijn extreme verlegenheid vervangen door een zachtere, opener uitstraling. Ook Eros en Rafael verbazen zich over de snelle veranderingen. Ze zien de twee minstens één keer per week in hun sauna.Het lopende gesprek wordt onderbroken door een vriendelijk, maar energiek stemgeluid.
„Jongens, voordat jullie gaan, willen jullie nog even binnenkomen en meeproosten?“
Helena nodigt iedereen uit. Binnen is er geen koffie, maar champagne.
„Ik wil met jullie proosten op een goede toekomst voor mijn kleine Raimund en zijn Dietz en natuurlijk voor jullie allemaal.“