Sjors keek haar lang en indringend aan. Hij dacht na…
“Ik geloof dat ik het liefste heb dat u weggaat,” zuchtte hij uiteindelijk. “Ik wil nu liever met Bas alleen zijn,” voegde hij er aan toe terwijl hij haar strak aankeek.
De vingers van zijn hand, die nog steeds tegen m’n rug lag, drukten hard in m’n vlees.
Mijn moeder knikte alleen maar. Ze stond op, wenkte m’n vader mee te gaan en liep de gang in. Ik volgde ze om ze uit te laten. Sjors bleef roerloos zitten, hij staarde in gedachten voor zich uit.

“Mama en ik hebben er gisteravond lang over gepraat Bas,” begon mijn vader terwijl hij de deurkruk al in zijn hand had. “We snappen het wel als jullie bij elkaar willen blijven… Jullie kunnen er uiteindelijk ook niks aan doen. Niemand hoeft dit te weten, jongen. Dus als jullie het stil willen houden…”
Hij stopte even en keek me wat ongemakkelijk aan.
“Nou ja, je snapt me wel… Jij en Sjors zijn altijd welkom jongen, wat jullie verder ook beslissen,” voegde hij eraan toe.

Verbaasd keek ik hem aan. Nou ineens waren we welkom? Zestien jaar lang hadden ze ons zoveel mogelijk ontweken, ons met de nek aangekeken… En al die tijd had ik gedacht dat dat was omdat wij homo’s waren. Maar dat was het niet! Mijn moeder was de reden geweest! Zij was degene geweest die ons niet in haar buurt had kunnen verdragen. En mijn vader, maar ook mijn broer en zus, hadden zich door haar houding laten beïnvloeden. De hele familie zag ons liever gaan dan komen. Alleen maar omdat zij zo overduidelijk moeite met ons had. Welkom was wel het laatste dat ik me nu voelde! Bedonderd, dat voelde ik me. Ik wilde me niet eens meer welkom voelen bij hun thuis! Zestien jaar lang had m’n moeder ons voorgelogen. Al die tijd had ze geweten dat wij broers waren! Hoe kon m’n vader nou in Godsnaam denken dat we dat zomaar naast ons neer konden leggen? Met moeite onderdrukte ik mijn boosheid.

“We zien wel, pap,” zei ik zo kalm mogelijk maar met een verbeten trek op m’n gezicht. “De tijd zal het leren.”
Mijn moeder legde haar hand op m’n arm. Tranen stonden in haar ogen.
“Het spijt me zo, jongen,” fluisterde ze. “Ik kon toch ook niet weten dat jullie ooit op zoek zouden gaan?” voegde ze er bijna smekend aan toe.

Wat verwachtte ze nou van mij? Dacht ze nou echt dat ik haar gerust ging stellen? Dacht ze nou werkelijk dat dit nog steeds om haar draaide? Ze had ons hele leven op z’n kop gezet met haar bekentenis… Ons leven! Hoe het voor haar was, kon me op dit moment echt even niks schelen. Stond ze er dan helemaal niet bij stil wat dit met Sjors deed? En met mij? Ik had haar altijd blindelings vertrouwd. En nu? Nu bleek ze de grootste leugenaar te zijn die ik kende…

“Ik heb liever dat jullie nu gaan. Het lijkt me beter dat we elkaar, in ieder geval voorlopig, even niet meer zien,” reageerde ik ogenschijnlijk kalm.
Van binnen was ik laaiend… Het liefst had ik ze er gewoon uitgesmeten! Te hard knalde ik de deur achter m’n ouders dicht.

“Wat moet ik hier nou mee?” riep Sjors boos toen ik terugkwam in de kamer. “Hoe kan jouw moeder… mijn moeder… Shit, ik bedoel, onze moeder,” corrigeerde hij zichzelf geïrriteerd, “hoe kan ze nou al die jaren…”
Verontwaardigd keek hij me aan.
“Ik voel me zo bedonderd,” ging hij verder. “Nog niet eens alleen door haar… Ook door mijn vader… Hij wist het ook, Bas. En jouw opa…”
“Hé, wind je eens niet zo op,” deed ik een poging hem een beetje te kalmeren.
Hij trok zich er niks van aan, ging gewoon verder.
“Waarom heeft mijn vader z’n mond niet gewoon gehouden?” schreeuwde hij. “Hij had me toch in de waan kunnen laten dat ik hun eigen kind was? Dan was ik nooit gaan zoeken…”
Driftig schudde hij met zijn hoofd.
“Verdomme! Ik wilde alleen maar weten waar ik vandaan kwam. Wie m’n moeder was, of ik broers of zussen had… Daar ging het toch om? En waar gaat het nu ineens om? Bedrog, geheimen, achterbakse leugens…”
Zijn ogen schoten vuur.
“Ik wil haar nooit meer zien, Bas! Echt nooit meer!” voegde hij er woedend aan toe.
“Jongen, doe eens rustig,” deed ik opnieuw een poging hem te kalmeren. “Je weet nu toch waar je vandaan komt? En dat je broers en zussen hebt? Maakt het dan nog wat uit wat mijn moeder, ik bedoel, onze moeder, heeft gedaan? Of liever gezegd, heeft verzwegen?”
“Meen je dat nou?” vroeg hij stomverbaasd. “Ben jij wel helemaal lekker? Ze wist dit al heel lang, Bas! Ze heeft ons gewoon al die jaren voorgelogen! En dat niet alleen… Ze heeft zelfs nooit laten merken dat ik iets voor haar betekende, integendeel zelfs. Hoe kan een moeder dat nou doen? Zo iemand wil ik helemaal niet als moeder…”

Daar sloeg hij wat mij betreft de spijker op de kop. Jarenlang had ik getolereerd dat we bij mijn ouders thuis geen graag geziene gasten waren. Het had me altijd pijn gedaan omdat ik dacht dat mijn ouders mij niet accepteerden zoals ik was. Maar dit was veel erger… Dit had helemaal niks te maken met wie ik was! Dit draaide alleen maar om het redden van haar eigen hachje… Ten koste van haar bloedeigen zoons!

Aan de andere kant…

“Wat had ze dan moeten doen, schat? Ons vertellen hoe het zat? En dan? Wat hadden wij dan gedaan? Had jij serieus met mij verder gewild als je in het begin al had geweten dat we broers waren?”
Hij dacht na.
“Ik weet het niet,” antwoordde hij peinzend. “Toen ik jou voor de eerste keer zag, kon ik m’n ogen niet van je af houden. Vanaf het allereerste moment ben je niet meer uit m’n gedachten geweest, jongen. Alles aan jou voelde vertrouwd. Ik voelde me zo sterk met jou verbonden, zo sterk tot je aangetrokken. Ik weet niet of ik dat zomaar aan de kant had kunnen zetten als jouw moeder… Shit, ik kan d’r nog niet aan wennen… Als onze moeder ons verteld had dat jij m’n broer was.”
“Denk je niet dat die aantrekkingskracht er juist was, omdat we broers zijn?” vroeg ik aarzelend.
Die gedachte was al eerder bij me opgekomen. Het zou best eens kunnen. Dat we gewoon heel veel in elkaar herkenden en dat we daarom zo sterk naar elkaar toetrokken…
“Denk je?”
Ik haalde m’n schouders op.
“Zou toch kunnen?”
Langzaam schudde hij z’n hoofd.
“Nee, d’r was meer. D’r is meer,” verbeterde hij zichzelf. “Veel meer…”
Ik glimlachte. Hij had gelijk.
“Misschien is het maar beter dat we het niet wisten toen. Want het zou moeilijk geweest zijn, dat weet ik wel. Ik hou gewoon van jou. En echt niet zoals van m’n broer… Alhoewel, misschien dat ook wel een beetje,” voegde ik er glimlachend aan toe.

Langzaam zag ik de blik in zijn ogen verzachten.
“Je hebt gelijk,” zuchtte hij terwijl hij me tegen zich aantrok. “Maar toch wil ik haar, in ieder geval voorlopig, niet zien. Ik heb er helemaal geen zin in om maar net te doen alsof er niks gebeurd is. Want hoe je het ook wendt of keert, ze heeft ons jarenlang gewoon voorgelogen. En wij maar denken dat ze zo’n moeite had met een zoon die homo was.”
“Daar zijn we het dan roerend over eens,” sloot ik me bij hem aan. “Ik ben er voorlopig klaar mee. Ze zoekt het maar even lekker zelf uit. En Darren?” vroeg ik ineens. “Wil jij je vader leren kennen?”
“Nu in ieder geval niet,” antwoordde hij heel stellig. “Ik heb m’n buik vol van al die extra familie. Wie weet wat voor beerput we dan weer opentrekken. Nee, dank je, ik pas er voorlopig voor.”
Ik knikte, was eigenlijk wel blij met zijn antwoord.

“Volgens mij kan ik die DNA test wel annuleren nu. Bespaart ons een hoop geld, die moeder van ons,” grinnikte Sjors ineens.
“Ik ben blij dat je d’r weer een beetje om kunt lachen, schat,” glimlachte ik terwijl ik lekker tegen hem aankroop.
Als vanzelf gleed mijn hand onder zijn trui. Zachtjes streelde ik zijn buik. Hij kreunde genietend.

“Raar idee hoor,” mijmerde hij voor zich uit. “Ons leven had er heel anders uit kunnen zien… Ik denk niet dat jouw opa… Verhip, da’s dus ook mijn opa… In ieder geval, ik denk niet dat hij ooit had kunnen bedenken wat de consequentie zou zijn van zijn beslissing om mij aan mijn ouders te geven. Er zou natuurlijk ook vrij weinig aan de hand zijn geweest als ik niet stomtoevallig zestien jaar geleden bij jou op school was komen werken. En dat ik daar dan uitgerekend m’n eigen broer tegen het lijf zou lopen… Hoe groot was die kans!”
Hij zuchtte diep.
“Ik hou van jou, jongen,” fluisterde hij ineens terwijl hij een kus in m’n haar drukte.
“En ik van jou,” fluisterde ik terug.

Ik schoof over hem heen. Onze lippen vonden elkaar. Mijn tong zocht zich een weg naar binnen. Ik kreunde. Zijn handen streelden m’n rug, daalden af naar m’n billen. Verlangend wreven we ons tegen elkaar aan. Een waanzinnig vuur laaide op in m’n buik. Ik wilde nog maar één ding… Hem… Op de achtergrond luidde de kerkklok het nieuwe jaar en een nieuw hoofdstuk in ons leven in. Zonder familie, maar nog steeds met elkaar. Buiten kleurde de lucht fel van het eerste vuurwerk dat afgestoken werd. Al snel werd ons eigen vuurwerk overstemd door het toenemend volume van het geknal. Hijgend lagen we niet veel later in elkaars armen.

“Ergens ben ik wel blij dat het is gelopen zoals het is gelopen,” zuchtte ik nadat ik van hem afrolde. “Dit wil ik echt voor geen goud meer kwijt,” glimlachte ik.
Opnieuw vonden onze lippen elkaar.

EINDE