“Mmmm, spruitjes!”, glunder ik als ik de keuken binnenstap. “Lekker!” Ik trek mijn jas uit en hang hem op de kleerhanger aan het haakje achter de deur.
“Papa!” Mijn driejarige dochter Claire glijdt van haar stoel en rent op me af.
“Claire! Hier blijven, je moet eten”, probeert mijn vrouw haar tegen te houden. “Wat ben je laat!”, richt ze zich met een verhit hoofd tot mij.
Ze heeft Amy, onze jongste van acht maanden, op schoot en doet verwoede pogingen één of ander babyhapje naar binnen te werken. Dat het niet zonder slag of stoot gaat, blijkt wel uit de klodders rode smurrie naast Amy’s mond en zelfs in haar haren. Als ik goed kijk, meen ik sliertjes spaghetti tussen het rode goedje te zien.
“Clairtje!”, til ik mijn oudste dochter op. Lachend geef ik een dikke kus op haar wang. “Sorry”, richt ik me tot mijn vrouw. “Harro werd weggeroepen, ik moest invallen.”
Ik zet Claire terug op haar stoel, schuif mijn eigen stoel naar achteren en ga zitten. “Dag Amy”, grijns ik naar mijn jongste dochter.
“Waarom bel je dan niet even?”, moppert Ciska, terwijl ze een lepeltje spaghetti in Amy’s mond schuift. “Je weet toch dat ik vanavond vergadering van de diaconie heb?”
“Rustig maar, ik ben er nu toch?”, stel ik haar gerust. “Ga jij maar, ik doe de kinderen wel.”
“En de afwas?”, vraagt ze met een lichte twinkeling in haar ogen. “Nee Claire!”, duwt ze Claire’s handje opzij als onze dochter een greep doet in de spruitjes-stamppot op haar bord.
“De afwas ook”, lach ik. “Ben je laat terug?”
Ze haalt haar schouders op. “Zal wel meevallen, ik denk een uur of tien”, antwoordt ze terwijl ze Claire’s handje schoonmaakt met een washandje.
“Mag ik even stilte?” Demonstratief hou ik mijn handen gevouwen omhoog. “Dan kan ik ook eten.”
“Ja, natuurlijk. Even stil Claire, papa wil bidden”, maant Ciska onze dochter tot stilte.

***

Met Amy op mijn arm en Claire naast me, zwaai ik mijn vrouw uit.
Eigenlijk wil ik nu niks liever dan achter mijn orgel kruipen om de ‘Danse Macabre’ te spelen. Maar goed, eerst moeten de kinderen naar bed, de tafel afgeruimd en de afwas aan de kant.
“Ga je mee?” Uitnodigend steek ik mijn hand naar mijn oudste dochter uit. “Papa gaat jullie in bad doen.”
“Waarom?”, wil Claire weten.
Ik schiet in de lach. “Omdat je vies bent”, grinnik ik, maar Claire hoort het al niet meer. Razendsnel klimt ze voor me uit de trap op.
“Clairtje, wacht!”, roep ik terwijl ik haar achterna loop.

Een half uur later ligt Amy, fris gewassen en in een schone pyjama, in haar bedje.
“Kom je, Claire?”, wenk ik mijn oudste. “Dan vragen we de Heere om op jou en Amy te passen als jullie slapen.” Ik hurk naast Amy’s ledikantje en trek Claire bij me. “Doe je oogjes maar dicht en vouw je handjes.”
Gehoorzaam knijpt ze haar ogen stijf dicht en houdt haar handjes gevouwen voor haar gezicht.
‘Ik ga slapen, ik ben moe, sluit mijn beide oogjes toe, Heere houdt ook deze nacht, over Claire en Amy getrouw de wacht. Amen’, zingen we samen.
Al tijdens het zingen van het kindergebedje, vallen Amy’s oogjes dicht. Liefdevol streel ik haar wangetje en kom overeind.
“Zo, nu Clairtje naar bed brengen”, fluister ik zachtjes.
“Papa Claire voorlezen?”, bedelt ze.
“Ssst, anders wordt Amy weer wakker”, zeg ik snel. “Ja, papa gaat jou voorlezen.”
Ik duw haar zachtjes voor me uit naar haar eigen kamer.
“Welk verhaaltje wil je horen?”, vraag ik. Ik stop haar lekker in en steek alvast het nachtlampje in het stopcontact.
“Nijntje!”, juicht ze.
Lachend om haar enthousiasme, pak ik het, inmiddels bijna stuk gelezen, boekje van Dick Bruna van het schapje boven haar bed.

***

Voorzien van een glas icetea, loop ik naar mijn studeerkamer en schakel mijn orgel in. Amy en Claire slapen, de keuken is aan de kant en de vuile vaat staat in de afwasmachine. Ik zet de babyfoon naast de lessenaar, zodat ik het lampje kan zien knipperen als er boven iemand wakker wordt, want met een koptelefoon op hoor ik het ding absoluut niet, zeker niet als ik geconcentreerd aan het spelen ben!
De ‘Danse Macabre’… Het is lang geleden dat ik dat stuk zelf gespeeld heb. Misschien moet ik het binnenkort maar weer eens op mijn programma zetten. De kracht die ervan uitgaat, de dynamiek… In één woord, geweldig!
Ik zoek de bladmuziek op, zet mijn koptelefoon op en begin te spelen. Alsof mijn handen en voeten geheugen hebben, bewegen ze, bijna als vanzelf, over de toetsen.

Tevreden zet ik een hele tijd later mijn koptelefoon weer af. Het is nog niet helemaal perfect, maar het zit er tegenaan. Toch knap hoe Manuel dat deed, het leek wel alsof zijn gevoel, vanuit het diepst van zijn ziel, door zijn vingers zó het orgel in stroomde. Alsof hij één werd met het instrument, en mij, door de muziek, meetrok in zijn gevoel.
Ik schrik op uit mijn overpeinzingen, als ik een auto het grindpad op hoor rijden.
In opperbeste stemming sluit ik mijn orgel af en loop naar de keuken. Een beker thee zal ons allebei wel smaken. Nog steeds met mijn gedachten bij Manuel’s uitvoering van de ‘Danse Macabre’, zet ik de waterkoker aan.

“Ik ben er weer!”, hoor ik mijn vrouw in de gang zeggen. “Alles goed gegaan?”
“Dag schat”, begroet ik haar vrolijk wanneer ze de keuken binnenkomt. Spontaan sla ik mijn armen om haar heen, trek haar naar me toe en kus haar vol op haar mond.
“Waar heb ik dit aan verdiend?”, vraagt Ciska lachend als ik haar weer loslaat.
“Gewoon, omdat ik van je hou”, grinnik ik. “Omdat ik blij met je ben.”
Verwonderd schudt Ciska haar hoofd. “Wat is er met jou aan de hand?” Ze kijkt me onderzoekend aan.
“Niks. Ik ben gewoon gelukkig. Is dat zo gek?”
“Nou nee”, reageert mijn vrouw. “Maar van jou ben ik dit zo niet gewend.”
Geschrokken draai ik me om en schenk voor ons beiden een kop thee in. Ze heeft gelijk, normaal gesproken ben ik niet zo uitbundig.
Iets in me waarschuwt me dat ik haar beter niet kan vertellen waarom ik zo uitgelaten vrolijk ben, ze zou het zomaar eens verkeerd uit kunnen leggen en dan hebben we beslist weer een hoop gedonder.
“Hoe was de vergadering?”, verander ik snel van onderwerp. Zonder haar aan te kijken, loop ik, met twee bekers thee in mijn handen, naar de kamer.
“Ik heb je toch verteld over ons nieuwe project?”, begint Ciska, me op de voet volgend, enthousiast te vertellen.
Ik knik. Terwijl we gaan zitten, vertelt ze me honderduit over het project, maar wat ze zegt, dringt nauwelijks tot me door. Mijn gedachten zijn allang weer afgedwaald naar de adembenemende uitvoering die mijn nieuwe leerling vanmiddag ten gehore heeft gebracht.

Ik schrik als ik ineens een hand op mijn arm voel.
“Vic? Hoor je wel wat ik zeg?”
Schuldbewust kijk ik mijn vrouw aan. “Sorry, ik zat met mijn gedachten bij de repetities van vanmiddag”, verklaar ik, niet eens echt gelogen. “Maar ga verder, ik luister.”
“Oké”, pakt Ciska de draad weer op. “Dus nu moeten we zorgen dat we alles op vrijwillige basis voor elkaar krijgen.”
“Hoezo?”, vraag ik verbaasd.
“Dat zeg ik net’, reageert ze enigszins geïrriteerd. “De collectegelden lopen de laatste tijd flink terug en nu is er niet genoeg geld meer.”
“Jeetje, wat vervelend”, leef ik met haar mee. “Gaat het nog wel lukken dan?”
“Ach, we moeten gewoon wat creatiever zijn”, lacht ze. “Ga je mee naar bed? Het is al laat en morgen zijn de kinderen weer vroeg wakker.”

Terwijl Ciska nog bezig is in de badkamer, kleed ik me uit, trek mijn pyjama aan en kruip in bed. Ik heb zin in morgen, in de voorronde van het concours. Manuel is er natuurlijk ook. Als ik het goed heb gezien, is hij de laatste voor de lunchpauze. Glimlachend draai ik me op mijn zij, ik kan niet wachten om hem weer te horen spelen!

Niet veel later schuift mijn vrouw achter me onder het dekbed.
“Welterusten, scha…” Een diepe kreun ontsnapt aan mijn lippen. Van het één op het andere moment bonkt mijn hart in mijn keel en word ik overspoeld door een golf van begeerte.
Voorzichtig tastende vingers zoeken zich een weg mijn pyjamabroek in en strelen de blote huid van mijn heup. Langzaam schuiven haar vingers verder naar beneden. Ik hou mijn adem in.
“Oh Vic”, fluistert ze hees als ze mijn opwinding voelt.
Verlangend naar meer draai ik me om en kus haar. Ongeduldig schuif ik een hand onder haar nachthemd, streel haar rug en trek haar tegen me aan. Gehaast werk ik mijn pyjamabroek naar beneden en kruip, grommend van geilheid, tussen haar benen.

***

Glimlachend ligt Ciska tegen me aan, haar hoofd tegen mijn schouder, een arm over me heen. Haar rustige ademhaling verraadt dat ze diep in slaap is. Zachtjes streel ik haar hand. Mijn ogen volgen het dunne streepje maanlicht dat door een kier in het gordijn op de spreuk boven de slaapkamerdeur valt.

‘De wereld met haar begeerte gaat voorbij, maar wie God’s wil doet, blijft tot in eeuwigheid.’ 1 Johannes 2, vers 17

Ik zucht. Tegeltjeswijsheid, da’s makkelijk praten. Hoe kan ik nu Zijn wil doen als mijn gedachten op de meest onverwachte momenten met me aan de haal gaan? Ik kan het toch niet helpen dat mijn geest iets anders doet dan mijn verstand wil?

Eén kleine aanraking van haar. Bloedgeil was ik er van geworden! En ik bleef geil, zelfs toen ik haar streelde en kuste. Ik wilde echt nog maar één ding, haar lang en diep neuken…
En wat gebeurt er? In een flits zie ik Manuel voor me zoals hij achter het orgel zat. Voor ik het wist trokken mijn ballen samen en werd mijn zaad met kracht naar buiten gestuwd!
Ik voelde me zó klote, bood haar direct mijn verontschuldigingen aan, maar ze wilde er niks van weten. Integendeel, ze kuste me, kroop dicht tegen me aan en bleef maar zeggen dat ze van me hield en dat ze zo blij was dat ik eindelijk een keer echt opgewonden van haar was geworden.

Dat het door haar kwam, dacht ik in eerste instantie ook. Maar toen ik Manuel ineens voor me zag, wist ik wel beter. Ik bedoel, wie komt er nu klaar op het moment dat hij aan zijn nieuwe leerling denkt terwijl hij zijn vrouw ligt te neuken?
Die jongen is negentien,
verdorie! Nog geen seconde heb ik op die manier naar hem gekeken! Oké, hij ziet er leuk uit, dat moet ik toegeven. Beetje nonchalant gekleed misschien, maar verder…
Heb ik het daardoor niet in de gaten gehad? Omdat hij zo jong is en er wat sjofeltjes uitziet? Of verwar ik mijn opwinding met iets anders? Werd ik gedreven door de emotie die zijn spel veroorzaakte en heeft het niks met seks te maken?

Verbeten klem ik mijn kaken op elkaar. Wat het ook is, ik wil dit niet, het gaat de laatste tijd net zo goed tussen ons. Ik heb helemaal geen zin weer alles op alles te moeten zetten om die rare gedachten uit mijn hoofd te krijgen, ik ben er klaar mee! Geen idee wat ik tegen hem zeggen moet, maar die lessen gaan niet door.
Geen olie op het vuur gooien, zegt Ciska altijd. Ze heeft gelijk, als ik serieus aan ons huwelijk wil blijven werken, moet ik het niet opzoeken, dat maakt het alleen maar ingewikkelder. Nee, dan liever verstandig zijn en het meteen de kop in drukken.

Opnieuw dwaalt mijn blik naar de spreuk boven de deur. Ik glimlach, zo doe ik dat dus, gewoon radicaal uit mijn leven bannen. Geen excuses, hard zijn voor mezelf, ik weet waar ik het voor doe.
Tevreden met mijn besluit, sluit ik mijn ogen. “Heere, help mij sterk te zijn zodat ik het kwaad uit mijn leven kan weren. Vergeef me mijn zondige gedachten en behoed me voor nieuwe zonden. Amen”, prevel ik zachtjes voor me uit.
Voorzichtig til ik Ciska’s arm op en duw haar zachtjes van me af.
“Ik hou van je”, mompelt ze terwijl ze zich in haar slaap omdraait.
“Ik ook van jou”, fluister ik en druk een kus op haar schouder. Ik kruip tegen haar aan en neem mezelf heilig voor haar geen verdriet te doen. Geen gedonder meer, focus op wat echt belangrijk is.