Uit mijn ooghoeken hou ik hem in de gaten. Heeft hij gelijk? Hoef ik me geen zorgen te maken? Mijn lichaam reageert anders behoorlijk heftig op hem. Net als vroeger, met Ruben.
Ik glimlach. Ruben… Mijn beste vriend op de middelbare school. Mijn enige vriend eigenlijk. Ik viel een beetje buiten de groep, Ruben ook trouwens. Beiden waren we serieuze jongens, altijd bezig met muziek. Orgel, welteverstaan. Les bij dezelfde leraar, samen oefenen in de kerk, hij voor mij registreren, ik voor hem.
Hoe vaak heb ik niet dicht naast hem op de orgelbank gezeten? Onopvallend gluren, wegdromen als we elkaar per ongeluk aanraakten… Nou ja, per ongeluk, als ik heel eerlijk ben, zocht ik het best een beetje op. Maar wel zo, dat hij niks in de gaten had, want ik wist dondersgoed dat het niet goed was wat ik voor hem voelde.
Ondanks dat het verkeerd was, fantaseerde ik ’s avonds thuis gewoon verder. Niemand die het wist, niemand die er last van had, niemand die er moeilijk over kon doen. Het was mijn geheim en ik genoot er van.

Nerveus bijt ik op de nagel van mijn duim. Waarom maak ik er nu zo’n probleem van dan? Meer dan stiekem over hem fantaseren kan het toch nooit worden. Sterker nog, dat wil ik niet eens! Stel je voor, zeg! Dat eindigt toch net als met Eelco. Alles waar ik over fantaseerde met Ruben, wilde ik met hem. Ik had me er zoveel van voorgesteld. Wat een teleurstelling was dat geworden.
Nee, fantasie is iets heel anders dan werkelijkheid. Bovendien, ik heb Ciska nu toch? En Claire en Amy? Dus zelfs al zou Manuel bereikbaar zijn, ik ga mijn huwelijk toch niet op het spel zetten, alleen maar voor seks?
Waar vlucht ik dan eigenlijk voor? Voor een beetje opwinding dat hooguit leidt tot lekker fantaseren? Misschien kan ik er beter gewoon van genieten. Zolang ik er niemand kwaad mee doe, is er toch niks aan de hand?
Langzaam kalmeer ik en komt mijn hartslag weer tot rust.

“Zo goed?”, haalt Manuel’s warme stem me terug uit mijn gedachten. Hij draait zich naar me toe.
Ik smelt als zijn warme, donkere ogen me vragend aankijken en weet geen woord meer uit te brengen. Shit, wat doet die jongen toch met me?
‘Kom op Vic’, dwing ik mezelf normaal te doen. ‘Niks laten merken…’
“Oefen dit stukje thuis maar elke dag, dan kijken we volgende week hoe het gaat”, probeer ik professioneel over te komen.
Hij knikt.
“En nog wat”, ga ik verder. “Je kunt beter andere schoenen aantrekken als je orgel speelt. Deze zijn niet echt geschikt om pedaal te spelen”, wijs ik hem op de vlakke en stroeve zolen van zijn sportschoenen. “Heb je niks met een gladdere zool en een flinke hak? Dan wordt hakken-tenen spel veel makkelijker.”
Manuel schudt zijn hoofd. “Ik heb alleen deze.”
“Misschien moet je eens op zoek naar wat anders”, raad ik hem aan. “Als je het pedaalspel goed onder de knie wilt krijgen, kun je echt niet zonder goeie orgelschoenen.”
“Ik zal wel eens kijken, wie weet staan er nog wel ergens schoenen van mijn vader”, knikt hij. “Hij gebruikt ze toch niet meer.”

***

Met een tevreden gezicht sluit ik het orgel af. Ongemerkt zijn er bijna twee uur verstreken. Geen van beiden hadden we het in de gaten, zo gingen we op in de les!
Nou ja, hij dan, ik ging vooral op in hem. De gedrevenheid waarmee hij zich inzette! Alsof hij het ontbreken van lessen de afgelopen jaren zo snel mogelijk in wilde halen. Onvoorstelbaar hoe makkelijk hij dingen oppikte en hoe fantastisch hij uitdrukking gaf aan zijn gevoel. De expressie op zijn gezicht, de bewegingen van zijn lichaam en dan zijn handen! Bijna liefdevol streelden zijn vingers de toetsen. Ik kreeg er gewoon een brok van in mijn keel en kon mijn ogen er maar niet vanaf houden!
Ik zucht. Morgen verder. Jammer dat Harro er dan de hele tijd bij is. Ik zou hem best graag zelf de binnenkant van het orgel laten zien. Met z’n tweeën in de nauwe ruimtes tussen de pijpen. Af en toe per ongeluk even tegen hem aan staan. Net als vroeger, met Ruben…
Oh, shoot, daar ga ik weer! ‘Laat het gaan, Victor, laat het gaan.’

“Vond je het leuk?”, informeer ik, terwijl ik achter hem aan de trap af loop.
“Keileuk!”, reageert hij opgetogen. “Jammer dat het afgelopen is.”
“Alles op zijn tijd, jongen”, lach ik. “Morgen gaan we verder. Dan gaat Harro jou het één en ander leren over het orgel.”
“Aye aye, sir”, grinnikt hij vrolijk.

“Moet ik je even wegbrengen?”, vraag ik, als we de kerk uitlopen, in een poging het afscheid nog wat uit te stellen.
“Niet nodig. Ik ben op de fiets”, wijst hij richting een oude damesfiets die tegen de muur van de kerk staat. ’s Avonds rijden er niet zoveel bussen, weet je nog?”, lacht hij.
“Da’s waar. Maar als je een keer een lift nodig hebt, moet je het zeggen hoor. Ik doe het graag!”, bied ik aan als hij opstapt.
“Daar hou ik je aan!”, zwaait hij lachend als hij wegfietst.

Peinzend kijk ik hem na. Voorovergebogen over het stuur, zijn billen soepel bewegend over het zadel. Gespierde bovenbenen heeft hij…
Ineens grinnik ik. Hoe vaak heb ik Ruben zo niet na staan kijken? Het lijkt wel alsof de geschiedenis zich herhaalt!
Hoe zou het eigenlijk met hem zijn? Zou hij getrouwd zijn, kinderen hebben? Stom eigenlijk, dat ik ons contact zo heb laten verwateren toen ik ging studeren. Maar ja, toen leerde ik Eelco kennen. En toen veranderde alles…

***

“En? Hoe ging het?”, vraagt Ciska nieuwsgierig als ik de kamer binnenloop.
“Keigoed”, glunder ik terwijl ik me op de bank laat zakken. “Die jongen heeft echt potentie. Dat wordt nog een geduchte concurrent voor me, let maar op!”, lach ik. “Hij moet alleen andere schoenen hebben”, grinnik ik er achteraan.
“Oh nee, hè?”, zucht mijn vrouw. “Ga je hem ook van die spuuglelijke schoenen aansmeren?”
“Zeg!”, reageer ik quasi verontwaardigd. “Niet zo afgeven op mijn orgelschoenen, hè? Zonder die dingen zat jij nu niet in zo’n riant huis!”
“Da’s waar”, geeft ze lachend toe. “Wil je een wijntje?”, vraagt ze ineens.
Verbaasd kijk ik haar aan. “Wijn? Nu?”
“Gezellig toch?”, lacht ze.
“Ehm… Ik wil eigenlijk het liefst douchen en dan naar bed”, sla ik haar aanbod af. “Ander keertje, oké?”

Op de slaapkamer kleed ik me uit en grijp mijn badjas. Terwijl ik de avond in gedachten nog eens aan me voorbij laat gaan, loop ik naar de badkamer, hang mijn badjas aan het haakje en zet de douche aan. Als het water op temperatuur is, stap ik eronder. Met een diepe zucht sluit ik m’n ogen en laat het warme water over mijn naakte lichaam stromen. Voor me zie ik Manuel’s, door blonde krullen omlijste, gezicht.
Ik glimlach, morgenmiddag zie ik hem weer. Lieve jongen is het. En zo vrolijk, ondanks de moeilijke omstandigheden bij hem thuis. Mooie jongen ook. Zijn donkere ogen stralen, vooral als hij lacht en dat doet hij voortdurend. En dan die handen van hem! Zulke mooie, lange, slanke vingers…

Dromerig wrijf ik over mijn onderbuik. Mijn piemel hangt zwaar en dik tussen mijn benen. Ik duw hem omlaag en vouw mijn hand om mijn ballen. Terwijl ik ze voorzichtig naar beneden trek, glijdt mijn andere hand omhoog naar mijn borst en knijpt in mijn tepels.
“Owh”, zucht ik genietend terwijl mijn piemel met kleine schokjes omhoog komt.
Ik laat mijn tepels los, wrijf nog eens heerlijk over mijn buik en pak dan mijn inmiddels volle erectie vast. Terwijl het water over mijn rug stroomt, trek ik me langzaam af. Nog steeds met gesloten ogen, beeld ik me in dat het Manuel’s vingers zijn die mijn lichaam bespelen.
Kippenvel kruipt langs mijn benen omhoog, al mijn spieren spannen aan. Ik kreun en krom mijn rug.
“Oh shit!”, stoot ik uit, terwijl ik bijna door mijn knieën zak.
Hijgend zoek ik steun tegen de douchewand. Witte klodders glijden traag langs het glas naar beneden.

“Vic?”, hoor ik Ciska op de trap.
Razendsnel pak ik de douchekop van de stang en spoel de ruit schoon. Ondertussen probeer ik uit alle macht mijn ademhaling onder controle te krijgen. Mijn pik staat nog steeds half overeind. Verdorie, de helft van de tijd weigert dat ding omhoog te komen en nu vertikt hij het om te gaan liggen!
“Ga je mee naar bed?”, steekt Ciska haar hoofd om de badkamerdeur.
Net op tijd hang ik de douchekop terug en draai mijn rug naar de deur.
“Ik kom zo. Even mijn haren wassen.” Met bonkend hart pak ik de shampoo van het rekje en spuit wat op mijn hand.
“Oké, ik kruip er vast in. Tot zo dan”, zegt mijn vrouw als ze haar hoofd terugtrekt en de deur weer dichtdoet.
Opgelucht haal ik adem. Dat was op het nippertje!

Vijf minuten later zet ik de douche uit en droog me af. Ik glip in mijn badjas en loop de slaapkamer in. Ciska ligt al in bed en kijkt het laatste journaal.
Zittend op de rand van ons bed trek ik mijn pyjamabroek aan en laat de badjas van mijn schouders glijden.
Ineens voel ik een hand op mijn rug.
‘Oh nee’, flitst het door mijn hoofd. ‘Niet nu! Dat lukt me nooit nu ik net…’
“Vic?”, hoor ik haar zachtjes zeggen. Ze schuift een stukje mijn kant op.
“Niet nu, Ciska, m’n hoofd staat er niet naar.”
“Toe nou, Vic”, dringt ze aan. “Zo vaak vrijen we niet.” Zachtjes drukt ze een kus op mijn rug.
“Mag het een andere keer? Ik wil slapen”, antwoord ik terwijl ik me naar haar toe draai en mijn pyjamajasje aantrek.
“Oh, oké”, reageert ze teleurgesteld. “Ik hoopte alleen… Ik dacht… Nou ja, omdat je de laatste tijd zo lief voor me bent…” Haar stem trilt.
Ik bijt op mijn lip. “Morgen. Goed?”, stel ik snel voor.
“Ja, vast! Morgen heb je wel weer een andere smoes”, reageert ze verdrietig. “Ik weet wel dat je er niks aan kunt doen, Vic, maar ik dacht… omdat het vrijdag zo goed ging…” Tranen staan in haar ogen.
“Niet huilen!”, troost ik haar. “Morgenavond maken we het echt gezellig met elkaar, ik beloof het.”
“Echt waar?” Hoopvol kijkt ze me aan.
Glimlachend knik ik. “Echt waar.”
Zonder verder wat te zeggen, zet Ciska de TV uit en draait zich om.
Schuldbewust kruip ik tegen haar aan en sla mijn arm om haar heen.
Waar ben ik in hemelsnaam mee bezig? Me aftrekken onder de douche en dan mijn vrouw afwijzen?
Dat kan ik toch niet maken?
“Hé! Ik hou toch van je”, fluister ik.
“Ga nu maar slapen, Vic”, zegt ze. “Het is al goed.”

***

Onrustig draai ik heen en weer. Voor de tweede keer in een paar dagen tijd kan ik de slaap niet vatten.
Waarom heb ik er ook aan toegeven? Verdorie, ik had me zo voorgenomen hem niet tussen ons te laten komen en toch heb ik het laten gebeuren! Martin heeft me nog zo gewaarschuwd. De grens tussen goed en kwaad is flinterdun, zei hij. Nou, hij heeft gelijk! Het leek zo onschuldig, even toegeven aan dat geile gevoel. Gevolg is dus wel dat ik mijn vrouw heb onthouden waar ze recht op heeft.
Satan heeft me gewoon een loer gedraaid, de vuilak, en ik ben er met open ogen ingetuind!
Nou ja, open ogen… Gesloten dan in dit geval.
Ik grinnik zachtjes.
‘Hou op, Victor, maak er geen geintjes over. Het is al erg genoeg zo’, spreek ik mezelf streng toe.

Aan de andere kant… Wat had ik dan moeten doen? Niet aftrekken zodat ik hem stijf had kunnen krijgen en dan met haar vrijen terwijl mijn gedachten bij hem waren? Dat is toch ook geen optie?
Nee, seks met Ciska moet wel puur blijven, dat is iets van ons tweeën, daar horen geen fantasieën over Manuel bij.
Ik zucht. Waarom moest ze nu ook zonodig, uitgerekend vlak nadat ik klaar was gekomen, zin in seks hebben?

Shit, geef ik haar nu de schuld? Het moet niet mooier worden! Ik ben degene die me de kop gek laat maken door die jongen, niet zij!
En waarom? We hebben het zo goed samen! Geen financiële zorgen, een fijn huis, twee prachtige dochters, liefde en geborgenheid. Dát is wat me gelukkig maakt, niet een geil fantasietje over een knul van negentien. Dat is misschien leuk voor even, maar op termijn maakt het meer kapot dan het goed doet.

Misschien moet ik maar eens meer tijd voor Ciska vrijmaken. Samen leuke dingen doen, een lekker etentje bijvoorbeeld. En dat ik dan, als het gezellig is geweest, ook eens het initiatief nemen om te vrijen.
Ik grinnik. Dat mag ik dan wel in mijn agenda zetten, want ik denk gewoon niet aan dat soort dingen. Maar zonder gekheid, als ik dat doe, zouden die gedachten over Manuel dan niet vanzelf minder worden? Het is op z’n minst het proberen waard, toch?
Morgen maar eens kijken of ik wat kan bedenken. Tevreden draai ik me om.