Even na achten parkeert Lea haar auto voor het huis. Nog een half uurtje, dan komt Alfons thuis. Gespannen stapt ze uit en loopt naar binnen. Wat Diede en Eddy haar hebben verteld, heeft haar weliswaar strijdlustig gemaakt maar daarmee is ze niet minder nerveus.
Onderweg naar huis heeft ze alles de revue nog eens laten passeren. Alfons, die haar afgelopen donderdag vertelde dat hij van Ton had gehoord dat Eddy bij Remco was geweest. Klakkeloos had ze aangenomen dat het klopte wat hij zei, geen seconde had ze gedacht dat Eddy dat zelf, onder druk van zijn vader, verteld had! Veel te naïef was ze weer eens geweest. Ze had door moeten vragen in plaats van domweg geloven wat Alfons over Remco zei.
Lea zucht. Had ze dat niet al veel eerder moeten doen?

Alfons en zij kenden elkaar van kinds af aan maar hij had nooit echt oog voor haar gehad. Tot hij klaar was met studeren, toen ineens was ze hem opgevallen. Ze werkte als kassière in de plaatselijk supermarkt, maar na hun trouwen was ze daarmee gestopt. Zijn vrouw hoefde niet te werken, had Alfons gezegd.

Diep in haar hart heeft ze altijd geweten dat Alfons neerkeek op haar baantje en gewoon niet wilde dat mensen zouden denken dat zij moest werken omdat ze anders niet rond konden komen. Maar goed, hij had wel gelijk, hij verdiende genoeg. En dus was ze tevreden met haar rol als echtgenote, huisvrouw en later ook moeder.

Eigenlijk heeft ze nooit goed begrepen wat Alfons in haar zag. Ze kon niet echt goed leren en was, na de huishoudschool, achter de kassa beland terwijl hij ging studeren. Ze bewonderde hem om zijn doorzettingsvermogen, om zijn wil iets te bereiken. Hij had het niet makkelijk gehad, als middelste zoon van een kippenboer. Zijn vader vond studeren iets voor stadse kinderen, hij wilde dat Alfons een degelijk vak zou leren, zoals zijn oudste broer, die dakdekker was geworden of zijn jongste broertje, die LTS had gedaan en bankwerker was geworden. Maar Alfons had zijn zinnen op iets anders gezet, hij wilde hogerop komen, weg uit het dorp waar hij zijn hele jeugd had doorgebracht.

De eerste jaren na hun trouwen waren ronduit fantastisch! Alfons verwende haar tot op het bot. Hij had een mooi huis voor hen gekocht en nam haar regelmatig mee op zakenreisjes. Ze droeg prachtige kleren en dure sieraden, het ontbrak haar aan niets. Overal waar hij de kans kreeg, pronkte hij met haar en kreeg ze complimenten. Ze was er apetrots op zijn vrouw te zijn.
Haar vriendinnen van vroeger was ze in die tijd uit het oog verloren, hun leven leek in niets op dat van Alfons en haar. Daarvoor in de plaats had ze nieuwe vriendinnen gekregen, echtgenotes van Alfons’ collega’s en zakenrelaties.

En toen werd Diede geboren.
Onwillekeurig glimlacht ze bij de herinnering.
Alfons was opgetogen geweest, een zoon! De eerste nacht had hij, toen Diede begon te huilen, eerder bij zijn wiegje gestaan dan zijzelf. Intens gelukkig had ze toegekeken hoe hij Diede bezorgd op zijn arm heen en weer wiegde.
Maar dat gevoel was niet gebleven… Alfons bemoeide zich aan alle kanten met de opvoeding van zijn zoon. Knettergek werd ze ervan! Niks kon ze goed doen, alles wist hij beter!
Ze had het er wel eens over gehad met vriendinnen maar die waren alleen maar jaloers geweest. Ze hielden haar voor dat ze blij mocht zijn dat Alfons hielp, dat hoefden zij thuis echt niet te verwachten.
En dus had ze hem laten begaan.
Huilend had ze toegekeken, al die keren dat hij Diede sloeg toen hij ouder werd, niet in staat er iets tegen te doen want telkens weer wreef hij haar in dat het haar schuld was. Ze liet hem geen keuze, zei hij. Als zij hem niet aankon, moest hij het wel doen…

En Eddy, die arme jongen… Zijn vader bemoeide zich dan wel niet zoveel met hem, toch had juist dat bij hem zijn sporen nagelaten. Al die tijd heeft ze gedacht dat Eddy er goed doorheen was gerold, maar nu weet ze wel beter…

Tranen prikken achter haar ogen, ze balt haar vuisten. Oh, hij is er zo goed in! Bijna vijfentwintig jaar lang heeft ze zich laten manipuleren, maar nu is het genoeg geweest! Vastberaden veegt ze haar tranen weg en haalt ze haar neus op. Hij verdient een koekje van eigen deeg…

***

“En, hoe was het?”, vraagt Lea ogenschijnlijk kalm als Alfons de kamer binnenstapt.
“Zo, zo”, bromt hij terwijl hij gaat zitten. “Ik kon m’n hoofd er niet echt bijhouden. Telkens was ik de tekst kwijt of zat ik er helemaal naast”, moppert hij. “En dat allemaal door die jongen…” Alfons kijkt zijn vrouw aan. “Ik maak me zorgen, Lea”, gaat hij verder. “Wat nou als die jongen opnieuw contact zoekt met Eddy? Is Eddy sterk genoeg om te zeggen dat hij dat niet wil?”

Hoofdschuddend neemt Lea haar man in zich op. Denkt hij nou serieus dat Remco de schuld is van Eddy’s… nou ja… van Eddy’s ‘ongelukje’… Of houdt hij zich van den domme om zijn eigen aandeel in het gebeuren te verdoezelen?

“Ik ben vanmiddag bij Diede en Eddy langs geweest”, begint ze voorzichtig. Haar hart bonkt in haar keel, het zweet staat in haar handen. “Waarom heb jij mij niet verteld dat je Eddy donderdagavond hebt gebeld nadat je Ton tegen was gekomen?”, gaat ze, met een dreigende ondertoon in haar stem, verder.
“Zie je wel, ik wist wel dat Diede hem tegen me op zou zetten!”, briest Alfons terwijl hij opspringt en door de kamer begint te banjeren. “Hij had nog zo beloofd zijn mond te houden! Ik doe hem wat als ik hem in mijn handen krijg! En Diede ook! Die jongen is maar op één ding uit, mij het leven zuur maken!”, tiert Alfons, rood aanlopend van woede. “Je geloof het toch niet, Lea? Kom op zeg! Hij heeft zich de kop gewoon gek laten maken door die jongen! Eddy is niet zo, dat weet jij net zo goed als ik! En dat heb ik hem goed duidelijk gemaakt!”
“Eddy is wel zo,” onderbreekt Lea hem heel beslist. Nerveus wrijft ze in haar handen. “Ik heb het met eigen ogen gezien, die jongen is tot over zijn oren verliefd! Je kunt het accepteren of niet, Alfons. Als je maar weet dat ik aan Eddy’s kant sta!”, zegt ze dapper.
Dreigend blijft Alfons voor zijn vrouw staan. “Durf jij tegen mij in te gaan?”, schreeuwt hij terwijl hij, witheet van woede, zijn hand omhoog heft.
“Toe maar, sla me maar!”, daagt Lea hem uit. Ze keert hem haar wang toe. “Als jij mij nog één keer aanraakt, stap ik naar de politie, dan zal ik eens een boekje open doen over jou”, hijgt ze.
“Pfff”, bijt Alfons haar toe. “Geen mens die jou gelooft!”
“Oh nee?”, lacht Lea schamper. “Eddy en Diede houden hun mond niet meer. Je staat alleen, Alfons, het is drie tegen één, nu!”
Alfons doet een stap achteruit en kijkt haar ijzig aan. “Dus jij bent van plan mijn goeie naam door het slijk te halen?”, bast hij dreigend.
“Alleen als jij me daar aanleiding toe geeft”, antwoordt Lea zo rustig mogelijk. “Als jij doet wat ik zeg, is er niks aan de hand. Zo niet, dan gaan wij onze zilveren bruiloft niet halen en kan ik niet anders dan aangifte doen. Je kunt kiezen, Alfons. Of je accepteert Remco en maakt het goed met Diede, of je bent alles kwijt, inclusief je goeie naam… Ik neem aan dat je jezelf dat wilt besparen, of niet?” Triomfantelijk kijkt ze hem aan.

Lijkbleek zakt Alfons op de bank neer. “Maar…”, hapt hij naar adem. “Ik…” Verbijsterd kijkt hij zijn vrouw aan. “Maar… wat Eddy met die… jongen… dat is toch smerig?”, hakkelt hij. Smekend kijkt hij zijn vrouw aan. “Wat… wat zullen de mensen… denken? Lea… doe me dat niet aan… alsjeblieft…”
Ongelovig schudt Lea haar hoofd. “Dus omdat jij bang bent voor wat mensen denken, mag Eddy zichzelf niet zijn? Ben jij wel goed bij je hoofd?” Verontwaardigd kijkt ze hem aan.
“Het is tegennatuurlijk… Lea… dat weet je toch zelf ook wel?”, doet Alfons een zwakke poging zijn vrouw te overtuigen.
“Tegennatuurlijk of niet, het zijn jouw zaken niet”, reageert Lea resoluut. “Ik vind het vreselijk dat het zo moet, Alfons, maar ik zie echt geen andere mogelijkheid. Dus wat wordt het, een huwelijksfeest met onze jongens en Merel en Remco erbij, of de aankondiging dat we de vijfentwintig jaar net niet gehaald hebben?” Gespannen kijkt ze haar man aan.
“Ik heb weinig keus, geloof ik”, zucht Alfons verslagen.
Weet je ook eens hoe dat voelt, denkt Lea grimmig. “Ik wist wel dat je het zou begrijpen”, zegt ze in plaats daarvan terwijl ze hem glimlachend in zijn hand knijpt.

***

Vergenoegd kijkt Lea rond. Familie, vrienden, buren, collega’s van Alfons, allemaal zijn ze er om hun zilveren bruiloft te vieren. Vijfentwintig jaar alweer! Het had niet veel gescheeld of ze hadden het niet gehaald… Haar blik blijft rusten op Alfons die, samen met een paar anderen, langs de dansvloer toekijkt hoe de jeugd zich vermaakt. Jammer dat hij nog steeds zo stug doet. Maar goed, Keulen en Aken zijn ook niet op één dag gebouwd… Ze is allang blij dat Diede en Merel erbij zijn… En dan Eddy! Glimlachend kijkt ze hoe haar jongste zoon met zijn vriend danst.

Met de handen op elkaars heupen wiegen de beide jongens heen en weer op de maat van de muziek.
Eddy haakt zijn duimen achter Remco’s riem en trekt hem wat dichter naar zich toe. “Ik ben blij dat het gips eraf is”, grinnikt hij fluisterend. “Kan ik je tenminste weer vastpakken…” Verliefd kijkt hij zijn vriend aan.
“En ik ben blij dat we hier samen zijn”, glimlacht Remco. “Hoe heeft je moeder dat voor elkaar gekregen?” Nieuwsgierig kijkt hij zijn vriend aan.
Eddy haalt zijn schouders op. “Geen idee, ze wil er niks over zeggen.”
“Echt blij is je vader er niet mee, geloof ik”, knikt Remco richting Alfons die hen, met een verbeten trek om zijn mond en gefronste wenkbrauwen, strak aankijkt.
“Hij zoekt het maar uit”, gromt Eddy. “Ik ben er klaar mee.” Zonder aarzeling drukt hij zijn lippen op Remco’s mond en kust hem.

Alfons knarst met zijn tanden. Het irriteert hem dat Eddy hem zo openlijk provoceert. Hij is toch duidelijk geweest? Geen aanstootgevend gedrag, had hij gezegd. Dat Eddy homo is, oké, maar daarom hoeft hij er nog niet zo mee te koop lopen!
“Kerel!”, wordt hij plotseling uit zijn overpeinzingen gehaald. “Gefeliciteerd, man!” Zijn jongere broer kijkt hem breed grijnzend aan. “Vijfentwintig jaar met dezelfde vrouw, hoe hou je het vol?”
“Dank je, Jaap. Ja, waar blijft de tijd”, mompelt Alfons, zijn ogen nog steeds strak gericht op zijn jongste zoon en diens vriend.
Jaap’s ogen volgen Alfons blik. “De liefde, de liefde”, mijmert hij glimlachend. “Mooi om te zien, hè?”
“Ze zouden zich wel wat minder opvallend mogen gedragen”, bromt Alfons.
“Ach man, weet je niet meer hoe het was toen jij en Lea pas verkering hadden? Ik herinner me toch dat jij niet van haar af kon blijven!”, grinnikt Jaap plagend.
“Ik zie hem anders liever met een meisje”, bromt Alfons.
“Maak je niet druk! Zolang hij maar gelukkig is, toch?”

Alfons’ ogen glijden langs de dansende mensen. Bijna allemaal kijken ze naar Eddy en Remco die helemaal in elkaar op lijken te gaan. Verwonderd stelt hij vast dat niemand zich stoort aan de kussende jongens. Sterker nog, hij heeft de indruk dat de meeste mensen het juist leuk vinden! Heeft Lea dan toch gelijk? Maakt hij zich druk om niks?

“En Diede is er ook, zie ik!”, stoot Jaap hem aan als hij Diede met zijn vriendin op de dansvloer spot. “Man, wat ben ik blij voor je!” Enthousiast klopt hij zijn broer op zijn schouder. “Knap van je, dat je hem weer in je hart gesloten hebt. Hij heeft het je toch maar flink lastig gemaakt!”
Gestreeld door het compliment van zijn broer, verschijnt er zowaar een glimlach op Alfons’ gezicht. “Ach,” reageert hij, “we maken allemaal wel eens fouten. Hij heeft zijn leven gebeterd, dan kan ik toch niet boos blijven?”
“Helemaal waar, helemaal waar”, knikt zijn broer. “Zal ook wel de invloed van zijn vriendin zijn, denk je niet? Leuke meid”, lacht hij terwijl hij zich omdraait en naar Lea zwaait. “Even je vrouw feliciteren, ben zo terug…” En weg is hij.

In gedachten verzonken blijft Alfons achter. De verbeten trek om zijn mond is verdwenen. Peinzend kijkt hij naar zijn jongste zoon die zijn vriend lachend meetrekt de dansvloer af. Hij ziet er inderdaad gelukkig uit… Misschien moet hij er maar niet meer zo moeilijk over doen. Hij zucht gelaten.
Zijn ogen zoeken Diede. Jaap vindt het knap van hem dat hij Diede weer in zijn hart heeft gesloten! En hij is niet de enige, bijna iedereen die hij gesproken heeft, heeft hetzelfde gezegd!
Hij glimlacht, voelt zich trots worden. Trots, omdat iedereen hem zo grootmoedig en ruimdenkend vindt. In een opwelling loopt hij de dansvloer op en tikt Diede op zijn schouder. “Mag ik Merel even van je lenen?”, vraagt hij lachend.
Overdonderd laat Diede zijn vriendin los. “Eh… ja… natuurlijk”, hakkelt hij.
Alfons pakt Merels hand, legt zijn andere hand op haar heup en danst met haar weg, een verbaasde Diede achterlatend.

Eddy en Remco hebben zich inmiddels bij Eddy’s vrienden gevoegd. Remco zit op één van de tafeltjes, één been opgetrokken op een stoel, druk in gesprek met zijn vrienden. Glimlachend neemt Eddy hem in zich op. Nog maar zes weken geleden wist niemand van Remco en hem. En nu? Behalve zijn vader, die er, ondanks dat hij had gezegd dat het goed was, nog steeds moeite mee heeft, vindt iedereen het leuk voor hem, zelfs Ton! Een warm geluksgevoel stroomt door hem heen.
Ton heeft zijn verontschuldigingen aangeboden, zei dat hij geen idee had dat Eddy echt homo was. Hij heeft het hem maar vergeven…

“Kijk je vader!”, roept Hannah ineens uit. “Hij danst met Merel!”
Alfons wenkt als hij Eddy en Remco ziet kijken.
Verbaasd kijken de jongens elkaar aan, dan pakt Eddy Remco’s hand en trekt hem mee, weer de dansvloer op.
“Ik ben trots op jullie, jongens”, lacht Alfons terwijl hij met Merel in zijn armen naar hen toe danst. “Jullie zijn een mooi stel…”

“Waar heeft die ineens last van?”, grinnikt Remco als Eddy’s vader vrolijk met Merel verder danst.
Niet begrijpend haalt Eddy zijn schouders op. “Geen idee, maar ik ben er wel blij mee”, lacht hij terwijl hij zijn armen om Remco’s nek slaat. Remco’s handen wurmen zich onder zijn shirt en strelen de blote huid van zijn rug. “Owh”, zucht Eddy genietend terwijl hij zijn ogen sluit. Weg is zijn vader, weg is iedereen om hem heen… Alleen Remco’s zachte handen op zijn rug, zijn strakke lijf tegen zich aan, zijn warme adem op zijn gezicht… Hij snuift zijn geur op… Kreunend drukt hij zich tegen hem aan. “Weet je wel hoeveel ik van je hou?”, fluistert hij hees in zijn oor.
“Ik voel het”, fluistert Remco terug. Teder drukt hij zijn lippen op zijn mond…

EINDE