‘Eddy, please… Kunnen we er over praten, ik wil je niet kwijt. Kom alsjeblieft naar huis, ik wacht op je.’, leest Remco terug voor hij op ‘verzenden’ drukt.
“Fuck Eddy”, kreunt hij. “Doe me dit niet aan. Ik bedoelde het toch niet zo?”
Verslagen legt hij zijn hoofd tegen het stuur. Hoe heeft hij nou zo stom kunnen zijn? Eddy heeft hem toch verteld dat zelfs zijn moeder hem waarschuwde te zorgen dat zijn vader niks in de gaten zou krijgen? Geen wonder dat ze zo vijandig reageerde toen hij naar Eddy vroeg. Hij had Eddy in de steek gelaten en niet zo’n beetje ook! Natuurlijk nam zijn moeder hem dat kwalijk! Waarom heeft hij Eddy ook niet serieus genomen?
“Eikel!”, scheldt hij op zichzelf. “Mooie vriend ben jij… Alleen maar bezig zijn met jezelf en je vriend in de kou laten staan.”

***

Driftig veegt Eddy de tranen uit zijn ogen. Onrustig draait hij heen en weer, hij kan de slaap niet vatten. Telkens weer dwalen zijn gedachten af naar Remco en telkens weer wellen er nieuwe tranen op. Verdomme, waarom maakt zijn vader het hem ook zo moeilijk?
“Stop hiermee, Eddy. Dit slaat nergens op. Raap jezelf bij elkaar en vergeet hem”, spreekt hij zichzelf streng toe. “Je weet dat het beter is zo.”
Hij zucht diep. Zijn vader heeft gewoon gelijk, Remco is niet goed voor hem. Door hem heeft hij er een zootje van gemaakt! Voor hij Remco leerde kennen, was er niks aan de hand. Hij had leuke vrienden, geen problemen thuis, deed het goed op school en zou gaan studeren. En kijk nu eens! Ruzie met zijn vader, zijn studie verkloot, geen contact meer met zijn vrienden. Hij is gaan liegen en bedriegen, alleen maar om bij Remco te kunnen zijn en is zelfs gaan drinken met nog meer stommiteiten tot gevolg…
Hij walgt van zichzelf, hij had verstandiger moeten zijn! Het is gewoon zijn eigen domme schuld… Hij heeft zich mee laten slepen door zo’n stomme verliefdheid en nu vertrouwt zijn vader hem niet meer, ook al heeft hij toegegeven dat hij fout is geweest.
Voor de zoveelste keer draait hij zich om en zucht. Verdomme, zijn hele leven doet hij zijn best niet zo te worden als zijn broer en zomaar ineens zet hij alles op het spel, alleen maar omdat hij in een supermarkt op Terschelling een leuke jongen tegenkwam. Hoe heeft hij zo stom kunnen zijn!
Zijn pas verworven vrijheid kan hij nu verder wel op zijn buik schrijven. Zijn vader zal de komende tijd beslist op de meest onverwachte momenten op de stoep staan om te controleren of Remco niet bij hem is. Nou, daarover hoeft hij zich geen zorgen te maken, Remco is definitief verleden tijd.
Misschien over een tijdje, als zijn vader hem weer vertrouwt. Misschien dat hij dan wel weer eens iemand tegenkomt zoals Remco. Misschien dat het dan wel kan. Als zijn vader hem al ooit weer gaat vertrouwen…
“Fuck, Remco”, kreunt hij zachtjes. Opnieuw prikken de tranen achter zijn ogen.

***

“Hannah, André!” Verbaasd kijkt Diede zijn broertjes beste vriend en zijn vroegere buurmeisje aan. “Kom binnen”, nodigt Diede hen uit.
“Mama belde en vertelde wat er gebeurd is.” Hannah slikt een brok in haar keel weg. “Is alles goed met Eddy? We zijn zo geschrokken…”
“Hij slaapt net weer.” Diede gaat hen voor naar de kamer. “Schat? Dit is Hannah, mijn oude buurmeisje, en André, Eddy’s beste vriend.”
“Hoi,” begroet Merel Eddy’s vrienden, “Ik ben Merel, Diede’s vriendin. Ga zitten jongens, willen jullie wat drinken?” Zonder af te wachten staat ze op en loopt naar de keuken. “Cola goed?”, vraagt ze terwijl ze de koelkast opentrekt. Zwijgend schenkt ze voor beiden een glas in.
“Mama zei dat Eddy niks wil zeggen over waarom hij het gedaan heeft”, gaat Hannah verder. “Heeft hij tegen jou ook niks gezegd?” Gespannen kijkt ze Diede aan.
“Niet echt”, reageert Diede. “Eigenlijk alleen maar dat hij zich er niks van herinnert omdat hij dronken was. Verder wil hij er niet over praten. Hoezo? Weet je iets?”
Merel zet de cola op de tafel en gaat naast Diede zitten. Aandachtig luistert ze naar het gesprek tussen Diede en Eddy’s vrienden.
“Misschien.” Nerveus friemelt Hannah met haar vingers.
André wrijft zachtjes over haar been. “Zeg het nou maar gewoon, Hannah”, moedigt hij haar aan. “Als het klopt wat we denken, helpen we Eddy er alleen maar mee.”
“Ik weet niet of het er iets mee te maken heeft,” begint Hannah aarzelend, “maar het zou kunnen.”
“Vertel dan”, dringt Diede aan. Hij schuift naar het puntje van zijn stoel.

***

“Zolang je onder mijn dak woont, duld ik van jou geen tegenspraak”, sprak zijn vader met stemverheffing. “Je had op z’n minst kunnen zeggen dat je nog niet klaar was voor je wegging!”
“En dan had je me laten gaan?”, reageerde Eddy spottend.
“Nee, natuurlijk niet”, kaatste zijn vader geïrriteerd terug. “Eerst je werk afmaken, dan je vrienden. Nu moest ik verdorie zelf nog steentjes rapen en het gemaaide gras opruimen. En dan blijf je ook nog eens zomaar slapen…”

Tegen het einde van de ochtend was hij thuisgekomen. Hoe dichter de bus het dorp waar hij woonde was genaderd, hoe nerveuzer hij werd. Onderweg had hij het berichtje gelezen dat zijn moeder hem gisteravond nog had gestuurd. Ze vroeg hem hoe laat hij vandaag thuis zou komen. Het stelde hem een beetje gerust, kennelijk maakten zijn ouders er niet echt een probleem van dat hij was blijven slapen. Toch was die vreemde spanning in zijn buik niet weggegaan. Zijn moeder was zijn vader niet, dat wist hij maar al te goed. En dat bleek nu maar weer eens heel duidelijk…

“Dat bedoel ik dus,” reageerde Eddy triomfantelijk, “daarom zei ik niks. Je had het toch niet goed gevonden.” Hij keek zijn vader uitdagend aan. “Ik ben achttien, pap! Dan kan ik wel onder jouw dak wonen, maar dat geeft jou nog niet het recht te bepalen wat ik doe!”
Klets! Voor Eddy er erg in had, had zijn vader hem met zijn vlakke hand en klap in zijn gezicht gegeven. “En nou is het afgelopen met die grote mond van jou!” schreeuwde hij boos.
Eddy dook weg voor zijn vader hem een tweede klap kon geven.
“Alfons!”, riep Lea verschrikt.
“Niks, Alfons”, tierde haar man. “Het wordt tijd dat hij zich eens wat verantwoordelijker gaat gedragen! Die onbenullige afspraakjes van hem!”
Hij richtte zich weer tot Eddy. “Of wou je beweren dat je je vrienden ook voor laat gaan als je zelf iets belangrijks te doen hebt?” Briesend van kwaadheid stond hij voor Eddy. “Nou? Wat heb je daarop te zeggen?”
Eddy hield zijn mond stijf dicht. Hij kende zijn vader. Nu wat zeggen, zou hem alleen maar kwader maken, zelfs al gaf hij hem volledig gelijk.
“Nee, Eddy,” tierde zijn vader halsstarrig verder, “dit heeft niks met mij te maken, dit heeft met jou te maken. Jij bent alleen maar met jezelf bezig, je wordt al net zo brutaal en egoïstisch als je broer! Ga uit mijn ogen, ik wil je voorlopig niet meer zien!” Gebiedend wees hij richting de trap. “Naar je kamer! Denk jij maar eens goed na over wat je hebt gedaan!”

Eddy wist niet hoe snel hij zich uit de voeten moest maken. Met tranen in zijn ogen vloog hij de trap op, naar zijn kamer. In de spiegel inspecteerde hij zijn gezicht. Zijn linkerwang zag vuurrood. Als je goed keek, zag je zelfs de vorm van een hand in de rode vlek.
“Klootzak”, schold hij zachtjes voor zich uit. “Wie is hier nu de egoïst? Stomme eikel!” Boos liet Eddy zich op zijn bed vallen.
Plotseling schoot hij in de lach. Oké, zijn vader had hem dan wel een klap verkocht en hem naar zijn kamer gestuurd, maar was dat nou alles? Dat viel toch eigenlijk best mee? Hij grinnikte zachtjes. Daarvoor had hij gisteravond wel een kei-gezellige avond met Remco en de rest gehad! Voor het eerst had hij een biertje gedronken. Jorick had het hem niet eens gevraagd, hij had hem gewoon een glas gegeven.
En hij had gezellig staan kletsen met Sanne. Haar vader was dierenarts. Geboeid had hij geluisterd hoe ze enthousiast vertelde dat ze wel eens meehielp in de praktijk van haar vader. Dat leek hem echt leuk, de hele dag met dieren bezig zijn! Hij had haar verteld over de honden en zijn spinnen. Ze had gezegd dat ze best eens een vogelspin wilde vasthouden. Lachend had hij haar uitgenodigd een keer langs te komen nadat hij verhuisd was, als zij kon regelen dat hij een keertje bij haar vader mee mocht helpen. “Deal”, hadden ze hun afspraak bekrachtigd.
Zou ze het echt doen? Het leek hem mega-leuk om in een dierenartsenpraktijk te helpen!
Later, toen hij met Remco op zijn kamer was, had hij Remco verteld wat hij met Sanne afgesproken had. “Waarom doe je daar dan niks mee?”, had Remco gevraagd. “Lijkt me leuker dan verplicht een studie te moeten volgen die je vader voor je in gedachten heeft…”
Samen hadden ze online informatie opgezocht over een opleiding voor dierenartsassistent. Mogelijkheden zat, zelf als BBL-opleiding! Dan zou hij kunnen werken en leren tegelijkertijd. Het idee trok hem enorm aan, maar ja, hoe moest hij dat zijn vader vertellen? Die zou een BBL opleiding en daarnaast werken beslist veel te min voor hem vinden…
Hij zuchtte. Eerst maar eens verhuizen, daarna zou hij wel verder zien.

***

“Red je het verder, Eddy?” Met een bezorgde blik in haar ogen keek Lea haar zoon aan.
“Tuurlijk mam, alles is verhuisd, ik hoef de boel alleen nog maar op z’n plek te zetten.”
Eddy stond met zijn moeder voor het kleine aanrecht in de open keuken. Zijn vader zette de laatste dozen op de grond in het piepkleine slaapkamertje en liep, zonder iets te zeggen, weer naar buiten.
“Denk je dat hij ooit nog weer bijdraait?”, vroeg Eddy zijn moeder terwijl hij zijn vader nakeek.
De hele week had zijn vader hem geen blik waardig gegund en geen woord tegen hem gesproken, zelfs tijdens de verhuizing bleef hij hem negeren. Zwijgend had hij de dozen die Eddy ingepakt had, in de auto gezet en zonder iets te zeggen had hij ze op Eddy’s nieuwe adres naar binnen gedragen.
Naarmate het doodzwijgen voortduurde, voelde Eddy zich steeds ongemakkelijker. Vooral omdat zijn vader zo duidelijk liet merken dat hij zijn afspraak om hem te verhuizen wel nakwam, zelfs al was hij boos op hem! Dat was zijn manier om hem te laten voelen dat hij vond dat Eddy echt verkeerd bezig was geweest.
“Ach Eddy, geef hem even de tijd. Als jij het straks goed doet met je studie en laat zien dat je geen onverantwoordelijke dingen doet, komt het wel weer goed”, stelde zijn moeder hem gerust.
Eddy knikte. “Ik hoop het”, zuchtte hij.
“Nou, dan gaan we maar. Als er iets is, bel je, hè?”, glimlachte zijn moeder.
“Maak je niet druk, mam, ik red me wel”, lachte Eddy terwijl hij met zijn moeder naar de voordeur liep.
Zijn vader stond al beneden op de parkeerplaats. Eddy beet op zijn lip. Hij wilde blijkbaar niet eens afscheid nemen. Verdomme, waarom deed hij nou zo moeilijk?
“Trek het je niet aan, Eddy”, zei zijn moeder, die hem wel zag kijken. “Je kent hem toch? Geniet nou maar van je vrijheid”, knipoogde ze en drukte hem twee briefjes van honderd euro in zijn hand. “Voor een groter bed”, lachte ze geheimzinnig.
Eddy glimlachte flauw, zijn moeder’s toespeling op zijn vermeende vriendin negerend. “Wil je hem bedanken voor zijn hulp?”, vroeg hij timide. “Zeg maar dat ik er erg blij mee was.”
Lea streek kort met haar hand door zijn haar. “Da’s goed, jongen.” Ze omhelsde haar zoon en gebaarde haar man dat ze eraan kwam.

In gedachten keek Eddy zijn ouders na. Het vrat aan hem dat zijn vader zo teleurgesteld in hem was. Toch kreeg hij het niet voor elkaar excuses aan te bieden, want diep in zijn hart bleef hij vinden dat zijn vader onredelijk was. Ook al wist hij best het niet zo netjes van hem was geweest om zomaar weg te gaan terwijl zijn vader dacht dat hij hem zou helpen.
Ineens verscheen er een brede lach op zijn gezicht. Een witte Renault Clio draaide de parkeerplaats voor de flat op.

“Eindelijk”, grijnsde Eddy. Ongeduldig trok hij zijn vriend naar binnen.
Nieuwsgierig liep Remco door. “Leuk!”, lachte hij. “Klein, maar wel leuk.” Goedkeurend keek hij om zich heen. “Nu nog wat meer spullen en een groter bed, dan is het echt ‘ons’ plekje.” Hij pakte Eddy’s handen vast, trok hem, breed grijnzend, naar zich toe en kuste hem zachtjes. Zijn tong likte langs zijn lippen, zijn handen gleden langs zijn rug naar beneden en bleven rusten op zijn billen.
Eddy duwde hem zachtjes achteruit, de slaapkamer in. Remco liet zich achterover op het bed vallen en trok hem over zich heen. Lachend keken ze elkaar aan.
Eddy’s hand schoof onder Remco’s shirt, duwde de stof omhoog. Hij kuste zijn buik. “Je bent zo mooi,” fluisterde hij zachtjes, “zo lekker zacht…” Hij grinnikte. “En zo hard!” Ongeduldig maakte hij Remco’s broek los en trok de ruwe spijkerstof naar beneden.