Nerveus trommelt Remco met zijn vingers op het stuur. Hij heeft zijn auto geparkeerd op de carpoolplek langs de snelweg. Het is inmiddels meer dan een half uur geleden dat hij Eddy’s broer aan de lijn heeft gehad en nog steeds heeft hij geen telefoontje van Eddy gehad.
“Please, bel nou”, fluistert hij voor zich uit. Hij heeft het niet meer van de zenuwen! Het onbestendige gevoel dat hij al een paar dagen probeert te onderdrukken, valt niet meer te negeren. Vanaf het moment dat hij bij Eddy voor de dichte deur stond, wist hij dat het foute boel was. Hij kon maar aan één ding denken, naar Eddy’s ouders gaan, zijn vriend helpen!
Tranen schieten in zijn ogen als hij terugdenkt aan het gesprek met Eddy’s moeder. Zoals ze op hem reageerde, dat kan toch alleen maar betekenen dat Eddy vreselijk in de problemen zit? Hij kan zich wel voor zijn kop slaan! Waarom heeft hij hem niet serieus genomen? Eddy heeft toch zo vaak gezegd dat hij bang is dat zijn vader hem wat aandoet als hij tegen zijn wil ingaat?
Remco kreunt wanhopig. “Kom op Eddy, bel me nou…”
Eddy is in orde, had zijn moeder gezegd. Ja, ja… Waarom zei ze dan dat hij hem met rust moest laten? En waarom is hij dan nu bij zijn broer? Dat klinkt alsof hij gevlucht is, weg van zijn vader. Dat kan niet anders dan betekenen dat er iets ergs gebeurd is!
Aan de andere kant, Diede heeft ook gezegd dat alles goed is met Eddy. Misschien valt het dan toch wel mee. Maar waarom belt hij dan niet? Waarom reageert hij dan niet op zijn sms’jes? Eddy wist toch dat hij zou komen?
“Rustig blijven, Remco”, spreekt hij zichzelf toe. “Hij belt zometeen echt wel en dan kan je naar hem toe.” Een vage glimlach glijdt over zijn gezicht. De gedachte Eddy’s stem zo te horen, stelt hem een beetje gerust. Hij zucht diep.
Twee piepjes doorbreken de stilte in de auto. Van het één op het andere moment gieren de zenuwen opnieuw door zijn lijf. Met trillende handen pakt hij zijn telefoon.
“Wat???” Lijkbleek staart hij naar het schermpje van zijn telefoon. “Oh nee”, kreunt hij zachtjes. “Dit is niet waar…”
Als een bezetene begint hij te typen…

***

“Zo, die hoeft zich geen zorgen meer te maken”, zegt Eddy nadat hij op ‘verzenden’ heeft gedrukt. Enigszins opgelucht zet hij zijn telefoon uit, het probleem ‘Remco’ is voorlopig even opgelost.
“Wat is er nou eigenlijk gebeurd, Eddy?” Diede kijkt hem indringend aan. “Ik bedoel, ik weet wel dat je je niks kunt herinneren, maar je weet toch wel waarom?”
Eddy trekt zijn benen op, slaat zijn armen er omheen en kijkt strak voor zich uit.
“Eddy? Zeg eens wat…”
Maar Eddy reageert niet.
“Laat hem nou maar”, bemoeit Merel zich met het gesprek.
“Heeft het met papa te maken?”, gaat Diede gewoon verder.
Langzaam knikt zijn broertje.
Diede fronst zijn wenkbrauwen. “Wat heeft hij gedaan?”, wil hij weten.
Eddy haalt zijn schouders op. “Niks bijzonders.”
“Hoezo, niks bijzonders? Kom op Eddy, praat eens tegen me!” Diede schudt hem door elkaar. “Jij snijdt je polsen toch niet door om niks?”
“Ach man, hou op,” snauwt Eddy. “Ik heb er nu geen zin in, oké?”
“Niks geen zin, dan maak je maar zin!”, windt Diede zich op. “Ik wil weten wat er gebeurd is. Eddy, ik ben me kapot geschrokken! Jouw flat… man… het leek wel een slagveld! Dat doe je toch niet zomaar?”
“Diede!” Merel kijkt hem vermanend aan. “Kalmeer een beetje!”
“Sorry”, verontschuldigt Diede zich snel. “Ik wil je niet onder druk zetten of zo, maar je hebt me zo laten schrikken, Eddy.”
Eddy zucht eens diep. “Mag het een andere keer, Diede. Ik wil er echt nog even niet over nadenken. Ik ben moe.”
Verslagen kijkt Diede zijn broertje aan. “Ik snap het echt wel, hoor. Ik ken papa toch?”
Eddy zucht. “Dat weet ik wel, maar toch… Ik ben jou niet, Diede. Ik kan dit niet.”
“Wat kan jij niet? Jongen, zeg het nou maar gewoon!”, probeert Diede nog één keer.
“Papa is al zo teleurgesteld in jou”, fluistert Eddy. “Hij was zo boos, Diede…” Eddy slikt. “Ik kan het gewoon niet.” Een traan glijdt over zijn wang. “Ik wil geen ruzie.”
Zachtjes wrijft Diede over Eddy’s rug. “Rustig maar, ik snap het wel.”
“Ik wil slapen”, zegt Eddy ineens. “Nergens meer aan denken. Rust in m’n kop.”

***

“Waarom ben je zo laat?”, wilde Remco weten nadat ze elkaar op het perron begroet hadden.
Vanochtend had hij een sms’je van Eddy gekregen waarin stond dat hij pas vanmiddag kon komen omdat hij zijn vader ’s ochtends moest helpen. Hij vond het maar vreemd dat Eddy hun afspraak op het laatste moment had veranderd. Afgelopen vrijdag, nadat zijn ouders thuis waren gekomen uit Londen, had Eddy laten weten dat hij zondag de hele dag kon komen. Waarom moest hij dan nu ineens zijn vader helpen?
“Oh,” bromde Eddy, “wen er maar aan. Dit soort dingen flikt mijn vader altijd. Vlak voor ik de deur uit wilde gaan, riep hij me terug en zei dat hij in de tuin wilde werken.”
“En toen moest jij helpen?” Remco pakte Eddy’s hand vast en trok hem mee richting de parkeerplaats voor het station.
“Hm hm”, knikte Eddy. “Snoeiafval en onkruid in zakken stoppen. En toen dat klaar was, moest ik steentjes uit het gras halen zodat hij het gazon kon maaien. Eigenlijk wilde hij dat ik zou blijven tot hij klaar was met grasmaaien zodat ik het gras ook nog op kon ruimen, maar hij kon me de boom in. Ik heb die steentjes snel gedaan en ben er toen tussenuit gepiept. Had hij maar niet moeten zeggen dat ik hem ’s ochtends moest helpen”, grinnikte Eddy.
“Wat een eikel”, flapte Remco eruit. Hij liet Eddy’s hand los en liep om zijn auto heen. “Hij kan toch wel een beetje rekening houden met jouw afspraken?”
“Je snapt het nog steeds niet, hè?”, zuchtte Eddy. “Mijn vader vindt dat ik, zolang ik onder zijn dak woon, moet doen wat hij zegt. Wat ik wil, is niet belangrijk. Een afspraak met een vriend kan wel wachten, vindt hij, de tuin niet. Zo simpel is het.”
Remco stak zijn autosleutel in het slot. “Dat jij dat pikt!” Over het dak van zijn auto heen keek hij Eddy aan. “Ik was allang een keer uit m’n vel gesprongen!”
“Ach Remco, dat heeft geen zin. Ik probeer gewoon een beetje onopvallend m’n gang te gaan. Geen problemen creëren, dan heb ik het minste last van hem.”
“Krijg je dan geen problemen omdat je weg bent gegaan voor het klaar was?”, wilde Remco weten terwijl ze instapten.
“Hij had toch gezegd dat ik hem ’s ochtends moest helpen? Nou dan!” Triomfantelijk keek Eddy Remco aan. “Ik kan toch niet eeuwig naar zijn pijpen dansen?”
“Goed zo!”, knikte Remco. “Laat je niet gek maken door die vader van jou. Is hij nou helemaal van de pot gerukt? Je hebt recht op je eigen leven hoor!”, mopperde hij er achteraan terwijl hij de motor startte.

***

Het was druk en lawaaierig. Van alle kanten schalde muziek door elkaar heen. Met z’n zevenen wurmden ze zich, zo goed en zo kwaad als het ging, tussen de mensenmassa door richting de botsautootjes.
Jorick en Jeffrey waren met het idee gekomen. Ze wilden met Gwen en Maaike naar de kermis en hadden Remco, Eddy en Wim gevraagd mee te gaan.
Eddy had Remco even apart genomen en hem opgebiecht dat hij geen geld had. Het extraatje dat zijn moeder hem, voor hij van huis ging, toe had gestopt, was opgegaan aan het treinkaartje.
Remco had hem lachend aangekeken. “Geen probleem, dan betaal ik toch”, had hij gezegd.
Eddy voelde zich knap lullig en had erop gestaan dat hij het later terug zou betalen, maar daar wilde Remco niks van weten. “Jij bent mijn vriend, ik tracteer”, zei hij beslist en daarmee was voor Remco de kous af.

Ieder met vijf muntjes, stonden ze niet veel later bij de botsautootjes te wachten. Zodra de autootjes stopten, renden ze de baan op in een poging er één te bemachtigen voor iemand anders dat deed. Eddy had er als eerste eentje te pakken en wenkte Remco naast hem te komen zitten. Gelukkig lukte het de anderen ook voor de nieuwe ronde begon.
Jorick en Gwen zaten, net als Jeffrey en Maaike, bij elkaar, Wim had een autootje voor zich alleen. Hij had de grootste lol als het hem lukte de anderen, zonder dat ze het aan zagen komen, flink te raken.
Volkomen onverwacht schoot hijzelf ineens keihard naar voren. “Hé motherfucker!”, brulde hij terwijl hij zich omdraaide om te zien wie van zijn vrienden hem te grazen had genomen. Maar in plaats van één van zijn vrienden, zag hij het lachende gezicht van een donkerharig meisje voor zich. “Oops, sorry”, verontschuldigde hij zich snel.
“Geeft niks hoor. Zie maar dat je me kan pakken!”, daagde ze hem uit en ging er als een speer vandoor.
“Wacht maar jij,” riep Wim vrolijk, “ik krijg je wel!” Hij draaide zijn stuur om en gaf gas.
“Kijk hem nou!” Remco stootte Eddy aan en wees naar Wim. “Mijn broertje heeft sjans, geloof ik…”
Uit het niets botsten Jorick en Gwen tegen hen aan.
“Fuck, eikel!”, lachte Remco.
“Beetje opletten, jullie!” grinnikte Jorick.
“Moet je Wim zien”, grijnsde Remco. “Hij zit achter een meisje aan!”
“Wel heel letterlijk”, lachte Jorick toen hij Wim als een idioot achter een meisje aan zag scheuren. “Kom, we gaan hem helpen!”
Maar voor ze de kans kregen het meisje klem te rijden, stopten de autootjes en stapte het meisje uit. Ze draaide zich nog een keer om en stak lachend haar tong uit.

“En nu?”, vroeg Maaike toen ze een kwartier later door hun muntjes heen waren en uitstapten.
Jeffrey sloeg zijn arm om haar heen. “Zal ik eens een mooie knuffel voor je winnen?”, lachte hij. “Kom mee, naar de schiettent!”
“Wacht even”, zei Wim plotseling toen ze langs de grijpmachines liepen. “Lukt het?”, grijnsde hij terwijl hij naast het donkerharige meisje dat hem bij de botsautootjes had uitgedaagd, ging staan. Geconcentreerd probeerde ze één van de horloges in de vitrine te pakken te krijgen.
Het meisje keek op. “Waar lijkt het op?”, lachte ze spottend. “Zie jij al een horloge om mijn pols?”
“Zal ik het eens proberen?”, vroeg Wim.
Ze deed een stap opzij om hem ruimte te geven. “Be my guest”, gebaarde ze.
Naast haar stonden twee meiden te gniffelen. Met een hoogrode kleur draaide het meisje zich naar haar vriendinnen en gebaarde dat ze op moesten houden.
“Kijk eens!” Trots hield Wim een horloge omhoog.
Verbaasd keek het meisje hem aan. “Huh? Eh… dank je wel”, hakkelde ze overdonderd.
“Wacht, dan doe ik hem even om”, stelde Wim voor. Voor ze antwoord kon geven, had hij haar linkerhand al vastgepakt. “Hoe heet je eigenlijk?’

“Wow, hij laat er ook geen gras over groeien”, grijnsde Jeffrey die, samen met de anderen, van een afstandje stond toe te kijken. “Misschien moeten we die meiden maar meevragen.”
“Strak plan,” reageerde Remco, “anders staan we hier morgen nog!” Hij liep op zijn broer af. “Zou je ons niet even voorstellen?”, lachte hij terwijl hij Wim op zijn schouder tikte. “Ik ben Remco, broer van dit hier.” Hij stak zijn hand naar het meisje uit.
“Sanne”, stelde ze zichzelf voor. “En dit zijn Emma en Britt, mijn beste vriendinnen.”
Ondertussen waren de anderen er ook bij komen staan en werden er over en weer handen geschud. Emma en Britt hielden Remco en Eddy goed in de gaten.
“Wat moeten die van ons?”, fluisterde Eddy terwijl hij Remco aanstootte. “Ik zou haast denken dat ze een oogje op ons hebben.”
“Denk je?” fluisterde Remco terug. “Hmm, daar weet ik wel wat op!” Hij legde zijn handen op Eddy’s heupen en trok hem naar zich toe.
Eddy hield zijn adem in toen Remco hem kuste. Onwillekeurig kreunde hij. Fuck, dit bleef lekker!
Volkomen overdonderd staarden de drie meiden hen aan.

“Jammer dat ik straks alweer naar huis moet”, zuchtte Eddy toen Remco hem weer losliet. “Ik zou veel liever wat langer blijven.”
“Dan blijf je toch slapen”, stelde Remco glimlachend voor terwijl hij met zijn hand langs Eddy’s wang streek. “Bel gewoon je ouders op en zeg dat je morgenochtend naar huis komt.”
Eddy beet op zijn lip. Zijn vader kennende, zou hij precies willen weten waarom hij bij Ton wilde blijven slapen. En als hij, in de ogen van zijn vader, geen goeie reden had, zou hij er op staan dat hij naar huis kwam. Nee, dan kon hij beter zijn moeder bellen en het haar vragen. Zij dacht sowieso dat hij bij zijn vriendin was in plaats van bij Ton. Ze zou vast wel begrijpen dat hij wilde blijven slapen. Maar zou ze hem ook toestemming geven zonder zijn vader erin te kennen? Hij betwijfelde het…
Als hij nou eens een sms’je stuurde en daarna zijn telefoon uitzette? Dan kon hij er ook geen problemen mee krijgen. Nou ja, problemen kreeg hij morgen natuurlijk toch wel, maar deze nacht zou zijn vader hem in ieder geval niet meer af kunnen pakken! Hij lachte en keek Remco verliefd aan. “Ik stuur zo wel een berichtje”, zei hij. De gedachte aan zijn vaders reactie drukte hij snel weg, dat kwam morgen wel…
“Gaaf!” Remco streelde zachtjes over zijn arm.

“Zijn jullie echt homo? Of proberen jullie ons een beetje op stang te jagen?”, vroeg Britt aarzelend terwijl ze Eddy en Remco onderzoekend aankeek.
Gwen schoot in de lach. “Helaas dames, als jullie van plan waren deze twee heren aan de haak te slaan, komen jullie van een koude kermis thuis!”