“Moet Diede die spinnen van jou niet even voeren?”, vraagt Merel ineens. “Ik bedoel, jij zegt dat ze één tot twee krekels per week eten en je bent nu al een paar dagen niet thuis geweest.” Ze kijkt hem vragend aan.
Eddy haalt zijn schouders op. “Hoeft niet persé hoor. Over een paar dagen ga ik toch weer naar huis, dan kan ik het ook wel zelf doen.”
“Maar Diede is er nu toch? Hij doet dat vast wel voor je”, dringt Merel aan.
Over een paar dagen weer naar huis? Dat lijkt haar niet verstandig. Het liefst houdt ze hem de komende weken hier. Of in ieder geval tot duidelijk is waarom hij er een eind aan wilde maken. Ze weet zeker dat Diede er precies zo over denkt en dat hij met liefde en plezier Eddy’s spinnen verzorgt.
“Ik bel hem wel even. Waar vindt hij die krekels?”, vraagt Merel terwijl ze haar telefoon pakt. Ze geeft hem geen kans te weigeren en toetst direct Diede’s nummer in.
Eddy vertelt haar waar hij de krekels bewaart, legt kort uit wat Diede moet doen en voegt eraan toe dat ze vocht nodig hebben. Misschien kan Diede een stukje appel in de curverdoos, waarin hij de krekels bewaart, leggen. Die liggen onderin de koelkast.
Merel knikt, ten teken dat ze hem begrepen heeft.

Diede schrikt op van het geluid van zijn telefoon. Terwijl hij met zijn ene hand de kraan dichtdraait, haalt hij met zijn andere hand zijn telefoon uit zijn broekzak.
“Merel, is er iets?”, vraagt hij ongerust als hij opneemt.
“Nee, alles is goed, maak je niet bezorgd”, stelt ze hem gerust. “Eddy is wakker, zit hier bij mij. Hij vraagt of je zijn spinnen eten wil geven.”
Natuurlijk, zijn spinnen! Diede weet nog goed dat Eddy vogelspinnen wilde. Hijzelf had altijd graag een hamster willen hebben, maar ja, dat hadden zijn ouders niet goed gevonden. Ze vonden hem veel te onverantwoordelijk, waren er van overtuigd dat hij niet goed voor zo’n beestje zou zorgen. Maar toen Eddy vogelspinnen wilde, hadden ze geen enkel bezwaar gehad. Zo was het altijd gegaan. Als hij iets wilde, mocht het niet, als Eddy iets wilde, was het geen probleem. Of het nou ging om een huisdier, een instrument bespelen of sporten, altijd was het hetzelfde. Eddy mocht doen wat hij wilde, hij mocht niks.

“Hoe gaat het met hem?”, vraagt Diede terwijl hij naar de glazen bakken die op het kastje naast de TV staan, loopt. “Heeft hij nog wat gezegd?”
“We hebben het over zijn spinnen gehad, verder niks”, antwoordt Merel. “Hoe is het daar? Schiet je al op?”
“Ik stond net op het punt om te beginnen. Het lijkt wel een slagveld hier.” Diede slikt een keer. “Alles zit onder het bloed”, voegt hij er zachtjes aan toe. “Het lijkt erop dat hij het met een stuk glas heeft gedaan. Ik zie tenminste niks anders dan scherven van een kapot glas en een lege wijnfles. Blijkbaar heeft hij zich moed ingedronken voor hij…” Zijn stem slaat over, tranen prikken ineens achter zijn ogen.
“We praten straks wel verder”, zegt Merel vlug.
“Ja”, is het enige dat Diede weet uit te brengen.

***

Verontwaardigd liep Eddy zich op zijn bed vallen. Nou vergeleek zijn vader hem ook nog met zijn broer! En dat alleen maar omdat hij één keer te laat thuis was gekomen. Verdorie, die klootzak… Hij was blij dat Diede opgerot was! Nou mocht hij de hele week niet weg. Als Remco morgen belde, zou hij vast voorstellen om elkaar woensdag ook weer te zien en dat ging nu dus mooi niet door. Dankzij die kutbroer van hem. Hij vloekte een keer hartgrondig. Hoe moest hij dit nou aanpakken? Kon hij iets verzinnen om woensdag toch weg te komen? Maar wat als zijn vader er achter zou komen? Want reken maar dat hij hem in de gaten zou houden. Misschien als hij zijn moeder meekreeg. Ze dacht dat hij een vriendin had, dat was wel duidelijk. En ze gunde hem dat, anders had ze hem nooit extra geld meegegeven. Zou zijn moeder hem laten gaan terwijl ze wist dat zijn vader het niet goed vond? Omdat ze dacht dat hij zijn vriendin wilde zien?
Eddy dacht er even over na. Nee, zijn moeder ging nooit tegen zijn vader in. Tenminste, niet als hij erbij was. Ze probeerde hooguit hem een beetje te sussen, om de lieve vrede in huis te bewaren. Hoe langer hij erover nadacht, hoe meer hij tot de conclusie kwam dat het weinig zin had zijn moeder in het complot te betrekken. Hij stond er alleen voor, dankzij Diede. Als Diede vroeger niet zo’n etter was geweest, had zijn vader nooit een punt gemaakt van een gemiste bus.
Kwaad kwam hij overeind, kleedde zich uit en kroop, zonder zijn tanden te poetsen, onder het dekbed.
Gelukkig maar dat zijn ouders vrijdag naar Londen gingen, dan had hij tenminste een week geen last van zijn vader. Nu maar hopen dat Remco vrij kon krijgen… De gedachte aan Remco bezorgde hem een flinke kriebel in zijn buik. Onmiddellijk stroomde het bloed naar zijn kruis. Glimlachend gleed zijn hand onder zijn dekbed.

***

“Het is gelukt!”, riep Remco opgetogen toen hij Eddy de volgende avond belde.
“Gaaf man”, glunderde Eddy. Zoals elke avond als hij de honden uitliet, zat hij op één van de bankjes in het park aan het einde van de straat. Hier kon hij ongestoord met Remco bellen zonder het risico te lopen betrapt te worden.
“Volgende week maandag en dinsdag heb ik vrij. Zaterdag kon niet, maar ik heb geruild met iemand anders. Nu moet ik woensdag wel werken, maar goed, daarna kunnen we wel bijna een hele week bij elkaar zijn”, bracht Remco enthousiast verslag uit.
“Ach, woensdag een keer niet, dat overleven we wel, toch?”, grinnikte Eddy. Hij gooide de tennisbal die hij in zijn hand had, weg. Cindy en Beau vlogen er direct achteraan.
Het kwam hem eigenlijk wel goed uit dat Remco woensdag moest werken, dan hoefde hij tenminste geen smoesje te bedenken waarom hij woensdag niet kon komen.
“Ik moet vrijdag tot vier uur werken”, ging Remco verder. “Daarna rij ik meteen naar jou. M’n spullen neem ik ’s ochtends al mee. Als het niet te druk is op de weg, kan ik tegen half zes bij jou zijn, oké?”
Ze kletsten nog even en hingen toen op.

***

“Doe je het wel veilig?”, vroeg Lea. Ze pakte Eddy’s hand en drukte er een klein doosje in.
Het was vrijdagmiddag en Eddy’s ouders stonden op het punt om naar Calais te vertrekken.
“En zorg dat je vader niks in de gaten krijgt”, lachte ze er achteraan.
Verbaasd keek Eddy naar het doosje dat zijn moeder in zijn hand had geduwd. Hij schrok zich kapot toen hij zag wat het was! Prompt verschoot hij van kleur. “Mam”, hakkelde hij. “Wat moet ik daar mee?” Zijn hart bonkte in zijn keel.
“Dacht je dat ik gek was?”, lachte zijn moeder. “Denk je dat ik niet snap dat jij de komende week niet alleen bent? Jongen, je bent al een paar weken zo vrolijk. Mij hou je niet voor de gek, hoor!” Plagend streek ze met een hand door zijn haar.
Eddy’s werd zo mogelijk nog roder. “Eh… owh… eh…”, stamelde hij beduusd.
“Maak het gezellig, jongen”, glimlachte ze. “Maar denk erom, zorg dat papa er niks van merkt.”
“Lea, kom nou!”, riep Alfons vanuit de auto. “Het is al bijna drie uur, die trein wacht niet op ons hoor. Schiet eens op!”
“Ik kom eraan, even afscheid nemen”, riep Lea terug. “Hoe heet ze eigenlijk?”, richtte ze zich opnieuw tot haar zoon.
“Mam, hou op”, reageerde Eddy, zijn moeder’s blik ontwijkend.
“Het is al goed, jongen”, lachte Lea. “Stop nou maar weg voor je vader het ziet.” Met die woorden draaide ze zich om en liep naar haar man, die ongeduldig met zijn vingers op het stuur trommelde.

Eddy bleef nog even staan om zijn ouders uit te zwaaien en liep toen naar binnen. Het pakje condooms dat zijn moeder in zijn hand had geduwd, stopte hij in zijn kontzak. Daar had ze hem toch even flink mee laten schrikken! Hij grinnikte, ze dacht blijkbaar dat er een meisje bij hem zou blijven slapen. Zou ze het erg vinden als ze zou weten dat hij verliefd op Remco was in plaats van op een meisje? Van die ene keer dat Remco bij hen thuis was geweest, had hij toch de indruk gekregen dat zijn moeder Remco wel aardig vond. Misschien moest hij na hun vakantie toch maar eens voorzichtig polsen hoe ze er tegenover stond, wie weet vond ze het wel helemaal niet erg, was ze bereid hem een beetje te helpen. Hij had sowieso al nooit verwacht dat ze het geen probleem zou vinden als er een meisje zou blijven slapen…

***

Iets na vieren reed Remco het parkeerterrein bij de bouwmarkt af. De hele dag had hij met een grijns van oor tot oor rondgelopen, niets had zijn goede humeur kunnen verpesten. Zelfs klanten hadden moeten glimlachen om zijn opperbeste stemming!
Hij keek er enorm naar uit Eddy terug te zien. Vijf dagen zonder hem, alleen ’s avonds even een telefoontje… Hij zuchtte, het was hem zwaar gevallen. Maar nu was het zover, nu zouden ze bijna een hele week samen zijn!
De afgelopen week was zijn moeder er nog één keer op teruggekomen dat Eddy’s ouders van niks wisten maar daarna had ze het laten rusten. “Je bent oud en wijs genoeg om je eigen beslissingen te nemen”, had ze gezegd. Hij had zich er verder niet druk om gemaakt, Eddy wist heus wel waar hij mee bezig was.

Een uur later reed hij de straat in waar Eddy woonde. Breed lachend stapte hij uit en stak de straat over. Eddy stond al in de deuropening op hem te wachten.

“Hey”, begroette Eddy hem vrolijk. Hij pakte Remco beide handen vast, trok hem naar binnen en duwde met zijn voet de voordeur dicht.
“Eindelijk”, zuchtte Remco. Hij sloeg zijn armen om Eddy heen en kuste hem voorzichtig. Zijn handen streelden langs zijn rug naar beneden en bleven rusten op zijn onderrug, net boven de rand van zijn spijkerbroek.
Eddy kreunde zachtjes en beantwoordde zijn kus vol overgave. Onwillekeurig duwde hij zijn onderlijf tegen Remco aan. Remco’s handen gleden over zijn billen en trokken hem nog dichter tegen zich aan.
“Wat is dit?”, hijgde hij toen ze hun kus verbraken. Hij hield een platgedrukt doosje omhoog.
“Oh shit!” flapte Eddy er zonder nadenken uit. Hij was compleet vergeten dat hij dat doosje in zijn kontzak gestopt had! Wat moest Remco nu wel niet van hem denken? Dat hij er alleen maar op uit was hem het bed in te krijgen? Prompt kleurde hij tot achter zijn oren. “Die stopte m’n moeder me toe vlak voor ze wegging”, zei hij snel. Zijn hart ging te keer als een idioot! Hij wilde beslist niet dat Remco dacht dat hij die gekocht had…
“Je moeder? Hoezo? Weet ze het dan van ons?” Stomverbaasd keek Remco Eddy aan.
Eddy schrok, realiseerde zich meteen dat hij een cruciale fout had gemaakt. Wat moest hij nu zeggen? Hij kon toch moeilijk zeggen dat zijn moeder dacht dat hij een vriendin had die bleef slapen? Zijn hersenen maakten overuren. Remco was in de veronderstelling dat zijn ouders wisten dat hij deze week kwam logeren. Waarom zou zijn moeder dan denken dat zijn vriendin zou blijven slapen? Nee, als hij dat zou zeggen, wist Remco meteen dat zijn ouders niet wisten dat hij hier was. En of Remco dan nog zou willen blijven… Hij zuchtte, er zat maar één ding op.
“Ze begon er zelf over”, grinnikte hij alsof er niks aan de hand was. “Zei dat ze wel door had wat er aan de hand was omdat ik steeds zo vrolijk was.”
Op zich was er geen woord van gelogen, behalve dan dat hij zorgvuldig vermeed te benoemen op wie zijn moeder dacht dat hij verliefd was.

Remco grijnsde. “Zie je wel! Ik zei je toch dat de meeste ouders veel beter reageren dan je denkt!” Hij greep Eddy vast en kuste hem opnieuw.
Opgelucht, omdat Remco zijn verklaring geslikt had, beantwoordde Eddy zijn kus.
Kom… naar binnen“, zuchtte Eddy toen ze elkaar voor de tweede keer loslieten. Hij draaide zich snel om en liep voor Remco uit de kamer in. Langzaam kwam zijn hartslag weer een beetje tot rust.
“Misschien kan je moeder eens met je vader praten”, opperde Remco terwijl hij achter Eddy aanliep. “Wie weet, denkt hij er heel anders over dan jij denkt.”
“Ik weet niet Remco”, aarzelde Eddy. “Mijn moeder waarschuwde me ervoor te zorgen dat mijn vader het niet in de gaten zou krijgen, voegde hij eraan toe.
Het zweet brak hem uit. Hij kreeg het gevoel alsof hij, zonder dat hij het wilde, steeds verder in de problemen kwam. Liegen tegen zijn ouders was tot daaraan toe, maar liegen tegen Remco, dat voelde beslist niet goed! Maar goed, het kon niet anders meer, nu. Hij stelde zichzelf gerust met de gedachte dat het maar voor een paar weken was.
Maar ondertussen knaagde zijn geweten…