Marieke schudt haar hoofd. Eddy die ineens aan de drank zou zijn door een nieuwe vriend? Ze kan het zich niet voorstellen. “Wie is dat dan, die jongen?”, vraagt ze verbaasd.
“Je kent hem niet, Marieke, hij is niet van hier”, antwoordt Lea. “Hij is in de vakantie één keer hier geweest. Alfons vertrouwde hem meteen al niet. Hij was ervan overtuigd dat die jongen iets van Eddy wilde en vond het niet verstandig dat Eddy met hem omging”, antwoordt Lea gelaten.
“Dat heeft hij toch hoop ik niet tegen Eddy gezegd, hè?”, reageert Marieke verbaasd.
“Jawel”, antwoordt Lea met een lichte aarzeling in haar stem.
“Dat meen je niet! Eddy is toch geen klein kind meer?” Stomverbaasd kijkt Marieke haar buurvrouw aan.
“Tja… je kent Alfons. Die ziet Eddy, net als zijn broer, zo in zeven sloten tegelijk lopen”, vergoelijkt Lea Alfons’ bemoeienis met het leven van haar jongste zoon. “Maar Eddy zei dat het niet uitmaakte,” voegt ze eraan toe, “dat hij toch veel te ver weg woonde.”
Hoofdschuddend staart Marieke haar buurvrouw aan. “Als die jongen Eddy maar één keer opgezocht heeft, hoe kan het dan dat Eddy door hem is gaan drinken?”
Lea zucht eens diep. “Blijkbaar heeft Eddy, zonder dat wij het wisten, vaker met hem afgesproken”, komt er zachtjes uit.
“Wat?”, vraagt Marieke stomverbaasd. “Dat is toch niks voor Eddy? Waarom zou hij dat doen? Weet je dat wel zeker?”
Lea knikt. “Alfons ontdekte het bij toeval toen hij Ton vorige week tegen het lijf liep.”
“Maar waarom dan? Waarom zou Eddy zoiets doen?”
Lea haalt haar schouders op. “Drank blijkbaar, misschien ook wel drugs… of gokken… Wie zal het zeggen?”, zucht ze. “In ieder geval iets dat wij niet mochten weten.”
Opnieuw schudt Marieke haar hoofd. “Maar dat is toch geen reden om een eind aan z’n leven te willen maken?”
Lea haalt haar schouders op. “Misschien heeft hij schulden gemaakt, of is hij door die jongen in de criminaliteit terecht gekomen en zag hij geen uitweg meer”, zucht ze.
“Denk je?”, vraagt Marieke geschrokken.
“Ik weet het echt niet. Ik kan gewoon niet begrijpen dat hij zo in de problemen terecht is gekomen dat hij er een einde aan wilde maken.” Vertwijfeld schudt ze haar hoofd. “Hij was juist zo vrolijk in de vakantie, ik zou zweren dat hij een meisje had leren kennen.” Ze glimlacht wrang. “Ik heb hem zelfs een keer extra geld meegegeven zodat hij haar eens kon trakteren, maar als Alfons gelijk heeft, heeft hij dat geld waarschijnlijk aan heel andere dingen uitgegeven.” Haar ogen glinsteren verdacht. “Gelukkig maar dat Alfons daar niks vanaf weet”, voegt ze er heel zachtjes aan toe.
“Hé, kom op meid! Ga jezelf nou geen verwijten maken, hè?”, reageert Marieke, die wel aanvoelt dat Lea denkt dat het haar schuld is. “Jij kon toch niet weten dat hij je wat op de mouw speldde?”
Langzaam schudt Lea haar hoofd. “Nee, hij speelde het spelletje heel goed, hij zei gewoon dat hij bij Ton was en wij geloofden hem.”
“Misschien kan Hannah eens met hem gaan praten, krijgt zij uit hem wat er aan de hand is. Haar vertrouwt hij wel”, stelt Marieke voor.
Opgelucht kijkt Lea haar aan. “Dat is wel een goed idee. Wacht, ik geef je Diede’s adres.”
“Wat vindt Alfons er eigenlijk van dat Diede hem meegenomen heeft?”, wil Marieke weten terwijl Lea Diede’s adres opschrijft.
“Hij is er niet blij mee, maar Eddy wilde het zelf”, zucht Lea.

***

“Weet je zeker dat ik je niet even thuis moet brengen?”, vroeg Remco terwijl hij terugreed naar het station.
“Nee, ’t is goed, de bus komt zo en jij moet nog een heel eind rijden”, reageerde Eddy. “Ga maar, ik stuur wel een sms’je naar m’n moeder dat ik de bus gemist heb.”
De daad bij het woord voegend, viste Eddy zijn telefoon uit zijn broekzak. ‘Heb de bus gemist, ben een uur later’, typte hij. Meteen nadat hij op ‘verzenden’ had geklikt, zette hij zijn telefoon uit en stopte hem weer weg. Glimlachend keek hij Remco aan. “Laat je me weten of je vrij kan krijgen?”, vroeg hij, alsof er niks aan de hand was.
“Tuurlijk joh. Ik vraag het morgen meteen, bel je dan ’s avonds, oké?” Remco kneep even in Eddy’s been. “Bijna een week samen”, zuchtte hij. “Was het maar vast zover…”

Tegen elven parkeerde Remco zijn auto voor het station. Hij draaide zich naar Eddy toe en pakte zijn hand. “Ik ben zo blij dat ik op Terschelling naar de haven ben gefietst”, glimlachte hij.
“Anders ik wel”, grijnsde Eddy. Zijn hart bonkte in zijn keel toen hij Remco’s gezicht dichterbij zag komen. Voor hij het goed en wel in de gaten had, voelde hij zijn lippen al op zijn mond.
Remco kreunde zachtjes, hij legde zijn hand op Eddy’s heup en kroop half over de versnellingspook heen naar hem toe.
“Dit werkt niet zo”, hijgde Remco terwijl hij hun kus verbrak. Hij keek Eddy diep in zijn ogen, legde zijn hand op de flinke bult in zijn broek en keep er even in. “Ik wil wel eens weten of jij zonder kleren net zo lekker bent als met”, grinnikte hij zachtjes.
“Shoot, Remco”, stootte Eddy kreunend uit. Hij legde zijn hand achter Remco’s hoofd en trok hem weer naar zich toe. “Vrijdag…”, zuchtte hij verlangend voor hij hem opnieuw kuste.

“Nu moet ik echt gaan, anders mis ik deze bus ook nog”, fluisterde Eddy toen ze elkaar weer loslieten. Hij ging rechtop zitten en trok zijn shirt recht.
“Ik bel je morgenavond”, lachte Remco. “Met goed nieuws, hoop ik.”

***

Met zijn gedachten meer bij volgende week dan bij het verkeer, draaide Remco de snelweg op. Hij hoopte maar dat hij verlof kon krijgen want deze kans wilde hij beslist niet laten lopen! Misschien dat drie dagen vrij niet zou lukken, maar één of twee, dat zou toch wel gaan. En anders was er vast wel een collega die een paar dagen met hem wilde ruilen.
De afgelopen week hadden ze al een paar keer zitten vissen of hij soms verliefd was. Niet zo gek ook, zijn humeur was niet kapot te krijgen, zeker niet na woensdag! Hij had ze nog niks verteld, het was allemaal nog zo pril. Maar hij wist het wel zeker, hij was stapelverliefd op Eddy! En het was wederzijds, dat was wel duidelijk! Wat maakte het dan nog uit of zijn collega’s het zouden weten of niet? Ze wisten allemaal allang dat hij homo was en zouden het beslist leuk voor hem vinden dat hij een vriend had. Hij was ervan overtuigd dat ze zouden begrijpen dat hij graag een paar dagen vrij wilde om bij Eddy te kunnen zijn. Dromerig tuurde hij door de voorruit.
Het was natuurlijk best lastig om elkaar te zien. Zelfs als het niet druk was op de weg, deed hij er nog minstens een uur over om bij hem te komen. En voor Eddy was het, inclusief overstappen, maar liefst meer dan twee uur reizen! Daar kwam nog bij dat Eddy liever niet bij hem thuis af wilde spreken omdat hij niet wilde dat zijn ouders erachter kwamen.
Ergens snapte hij nog steeds niet waarom Eddy het niet gewoon vertelde. Zo erg zou het toch niet zijn? Maar goed, over een paar weken ging hij op kamers, dan had hij geen last meer van zijn ouders en woonde hij bovendien ineens een stuk dichterbij. Misschien kon hij dan op dinsdag en vrijdag direct na het werk al wel naar hem toe, dan hadden ze in ieder geval twee avonden en twee dagen samen…
Een brede grijns verscheen op zijn gezicht.

***

Hoe dichter de bus het dorp waar hij woonde naderde, hoe zenuwachtiger Eddy werd. Hij had tegenover Remco dan wel gedaan alsof er niks aan de hand was, zelf twijfelde hij daar behoorlijk aan. Diede was vroeger vaak te laat thuis gekomen en dat had steevast geleid tot hevige ruzies met zijn vader. Maar goed, dat hoefde natuurlijk niet te betekenen dat hij nu ook problemen zou krijgen. Diede deed altijd precies waar hij zin in had. Hij ging gewoon, zonder dat zijn vader het wist, uit met vrienden en kwam dan diep in de nacht thuis. Als hij al thuiskwam… Want meestal bleef hij stiekem bij zijn vriendin slapen. Geen wonder dat zijn vader hem niet vertrouwde.
Gelukkig had hij dat soort problemen nooit gehad, zo’n vaart zou het dus wel niet lopen. Een keer de bus missen, dat kon gebeuren toch? Bovendien, hij had gezegd dat hij naar de spinnententoonstelling zou gaan en daar was hij ook geweest. Hij kon er uitvoerig over vertellen als ze er naar zouden vragen.

Tegen kwart voor twaalf stopte de bus bij de halte in zijn straat. Gespannen gluurde hij naar de overkant. Niks te zien, de gordijnen in de kamer waren al dicht. Hij haalde een keer diep adem, verzamelde al zijn moed en stapte uit.

“Waar kom jij zo laat vandaan?”, brieste zijn vader toen hij de kamer binnen stapte.
“Ik heb de bus gemist”, begon Eddy. “Hebben jullie m’n…”
“De bus gemist? Wat is dat nou voor flauwekul?”, onderbrak zijn vader hem voor hij verder kon praten. “Hoe kun je nou de bus missen?”
Eddy slikte een keer. Had hij zonet nog gedacht dat het wel mee zou vallen, nu wist hij wel beter.
“Nou… komt er nog wat van?”, drong zijn vader ongeduldig aan. “Krijg ik nog een verklaring?” Hij trommelde met zijn vingers op de leuning van de bank.
“Het was gewoon gezellig”, antwoordde Eddy naar waarheid. “En toen was het ineens tien uur”, voegde hij er snel aan toe. Hij durfde zijn vader niet aan te kijken, bang dat hij van zijn gezicht af kon lezen wat er aan de hand was.
“Het was gewoon gezellig? Wat bazel je nou jongen? Die tentoonstelling was om zeven uur afgelopen. Waar hebben jullie zolang uitgehangen?”
Hulpzoekend keek Eddy zijn moeder aan. “Heb je m’n sms’je niet gekregen, mam?”, probeerde hij haar aan zijn kant te krijgen.
“Eddy!”, sprak zijn vader streng terwijl zijn moeder haar tas onder de salontafel vandaan pakte. “Draai er niet om heen. Wat hebben jullie gedaan? Waar waren jullie en waarom ben je zo laat?”
“Pap, er is echt niks aan de hand”, deed Eddy zo luchtig mogelijk. “We zijn na afloop nog ergens wat gaan eten en toen was het ineens te laat om de bus nog te halen, da’s alles.”
“Da’s alles? Da’s alles?”, herhaalde zijn vader met stemverheffing. “Zo moeilijk is het toch niet om de tijd in de gaten te houden? Je kan toch zeker klok lezen?” Hij liep rood aan van boosheid.
“Pap, kom op… Je doet net alsof ik midden in de nacht thuiskom”, deed Eddy een poging zijn vader te kalmeren. “Het is nog niet eens twaalf uur! Ik ben geen klein kind meer hoor. Ik kan heus wel op mezelf passen.”
“Hij heeft een berichtje gestuurd, Alfons”, mengde zijn moeder zich in het gesprek. Ze hield haar telefoon omhoog zodat zijn vader het sms’je kon zien.
“Hou je mond Lea”, viel zijn vader nu tegen zijn moeder uit. “Niemand vroeg jou wat.” Hij richtte zich opnieuw tot Eddy. “Het valt me van je tegen, Eddy,” zei hij, ineens doodkalm, “je stelt me teleur. Ik dacht echt dat jij anders was dan je broer, maar blijkbaar heb ik me vergist.”
Eddy’s mond zakte open van verbazing. “Wat??? Omdat ik één keer te laat ben?”, riep hij verontwaardigd. “Diede kwam verdomme altijd te laat! Als hij al thuiskwam!”
“Eddy!”, riep zijn moeder hem tot de orde. “Zo praat je niet tegen je vader!” Ze schudde bijna onzichtbaar haar hoofd, als wilde ze Eddy duidelijk maken dat hij er verstandiger aan deed zijn mond te houden.
“Ga naar je kamer, ik hoef je voorlopig niet meer te zien”, sprak zijn vader streng. “De rest van de week blijf jij thuis.”
“Ja maar pap, het is vakan…”
“Ik wil er niks meer over horen. Naar je kamer!” Met gestrekte arm wees hij Eddy de deur. “We hadden een afspraak en daar heb jij je niet aan gehouden. Denk daar maar eens goed over na.”

***

“Wat ben je laat, jongen”, begroette Vera haar zoon toen hij de huiskamer binnenkwam.
Remco knikte lachend. “Het was zo gezellig mam! We waren de tijd helemaal vergeten.” Hij plofte op de bank neer. “Eddy heeft de bus gemist”, grinnikte hij terwijl hij op de bank neerplofte.
Zijn moeder schoot in de lach. “Ik ben blij dat jullie het zo goed met elkaar kunnen vinden”, zei ze.
“Wie had dat twee weken geleden kunnen denken”, zuchtte Remco. “Ga ik een weekje naar Terschelling, kom ik de leukste jongen van de wereld tegen!” Glunderend keek hij zijn moeder aan. “Morgen ga ik vragen of ik een paar dagen vrij kan krijgen. Eddy’s ouders gaan vrijdag voor een week naar Londen.”
“Ga je naar hem toe als zijn ouders er niet zijn?”, vroeg zijn moeder verbaasd. “Is dat nou wel verstandig Remco? Zijn ouders weten van niks…”
“Maar ze kennen me toch”, reageerde Remco. “En ze vinden het goed hoor!”
“Toch klopt het niet Remco. Zijn ouders denken dat jullie bevriend zijn. Ik vraag me af hoe ze zouden reageren als ze zouden weten wat er werkelijk aan de hand is. Of ze het dan ook nog goed zouden vinden dat jij komt logeren als zij weg zijn”, reageerde zijn moeder ineens heel serieus.
“Mam, maak je niet druk. Eddy vertelt het heus niet, dus hoe zouden ze erachter moeten komen?”
Vera keek haar zoon lang aan. “Dat bedoel ik niet Remco. Het heeft met respect te maken. Denk er maar eens over na. Ik ga naar bed, het is half één. Moet jij ook niet eens gaan slapen?”