Met een flinke knoop in zijn maag parkeert Diede zijn auto voor de flat waar Eddy sinds een paar weken woont. In gedachten loopt hij de hal in. Wat is er in hemelsnaam gebeurd waardoor zijn broertje de zin om te leven niet meer zag? Hij snapt wel dat Eddy het niet gemakkelijk heeft gehad thuis, maar om er dan maar gewoon uit te willen stappen…

“Aan de kant man”, hoort hij ineens iemand brommen als hij de lift in wil stappen. “Laat me d’r even langs, ja…”
Verschrikt kijkt Diede op. De jongen die de lift uitkomt, duwt hem aan de kant en loopt zonder omkijken door.
“Sorry hoor, ik wist niet dat je kwaad werd”, gooit Diede hem gepikeerd achterna terwijl hij de lift in loopt.

Even later steekt hij de sleutel in het slot van Eddy’s voordeur. Aarzelend gaat hij naar binnen, hij heeft geen flauw idee wat hij aan zal treffen. Dit is de eerste keer dat hij in Eddy’s flatje is. De afgelopen jaren hebben ze helemaal geen contact meer met elkaar gehad. Gisteravond was hij voor het eerst in drie jaar weer bij zijn ouders thuis geweest. Hij weet wel dat zijn moeder er veel verdriet van heeft dat hij nooit thuis komt. Daarom belt ze hem af en toe, zonder dat zijn vader het weet. Zodoende weet ze ook dat hij en Merel inmiddels samenwonen. Maar ze is het er niet mee eens. Merel is geen geschikt meisje voor hem, vindt zijn vader. En dus vindt zijn moeder dat ook. Dat is al zo vanaf het begin dat hij Merel leerde kennen en het is nooit veranderd.
Dat Eddy geen contact met hem zocht sinds hij het huis uit is, snapt hij nu wel. Eddy vond hem gewoon een klootzak. Het deed hem best pijn toen hij zijn broertje hoorde vertellen hoe hij over hem dacht. Voor Eddy was hij gewoon een hele lastige broer waar z’n ouders veel mee te stellen hadden. En Eddy was in zijn ogen een verwend kereltje dat altijd zijn zin kreeg. Dus zocht Diede ook nooit contact met hem.
Maar daar heeft hij nu best spijt van. Want hoewel hij nog steeds niet precies weet wat er gebeurd is en waarom, voelt hij gewoon dat Eddy en hij meer gemeen hebben dan hij altijd dacht. Alleen begint hij dat, doordat ze zo verschillend zijn, nu pas te begrijpen.
Hij was opstandig, Eddy juist heel meegaand. Hij zocht de strijd op, Eddy liet alles over zich heen komen. Dat ze elkaar daardoor niet lagen, is eigenlijk best logisch. Dat Eddy zelfs een hekel aan hem had, is ook niet zo vreemd. Dat hijzelf altijd jaloers op Eddy was, overigens ook niet. Maar jaloers, dat is hij niet meer… Blijkbaar zijn er dingen in Eddy’s leven gebeurd waardoor hij niet meer verder wilde leven. En daar is hij echt niet jaloers op.

Met afgrijzen aanschouwt hij het macabere stilleven in Eddy’s flat. Scherven van een kapot gevallen wijnglas in een plasje bloed op het salontafeltje… Een lege fles wijn…Een grote plas opgedroogd bloed op de vloer, opgedroogde spetters tegen de muur, op het tafeltje naast de bank… Er loopt een heel spoor van het tweezitsbankje naar de keuken. Op het aanrecht licht een bebloede theedoek.
“Mijn God, wat een slagveld”, fluistert Diede. Hij had van alles verwacht, maar dit… Met moeite onderdrukt hij de neiging om te kotsen. Nog niet eens vanwege al het bloed, maar meer vanwege de gedachte hoe zijn broertje zich gevoeld moet hebben. “Mijn hemel… Eddy…jongen, wat heb je in Godsnaam gedaan?”
Hij haalt een paar keer diep adem, schudt zijn hoofd en trekt de keukenkastjes open op zoek naar een emmer en schoonmaakmiddelen. Gelukkig ligt er zeil op de grond en geen vloerbedekking. Die had hij anders zo weg kunnen gooien.

***

Remco draaide op zijn zij. “Kun je niet zaterdagavond al komen?”, vroeg hij ineens. Zijn hart bonkte in zijn keel. “Dan hebben we meer tijd samen.”
“Zaterdagavond al?”, herhaalde Eddy overdonderd.
Mijn hemel! Dat betekende dat hij bij Remco zou blijven slapen!… Hij slikte een keer, zijn hartslag versnelde. Hij zou wel willen, sterker nog, hij zou niks liever willen!
Razendsnel dacht hij na. Hoe kreeg hij dat voor elkaar? Dat zou zijn vader nooit goedvinden! Tenminste, niet als hij zei dat hij naar Ton ging. Want waarom zou hij bij Ton blijven slapen? Daar had hij toch geen enkele reden toe? Misschien kon hij zeggen dat ze naar een feest gingen… Hoewel, dan zou zijn vader natuurlijk willen weten bij wie dat feest gehouden werd! Het zweet brak hem uit. Verdorie, waarom deed die man nou ook altijd zo moeilijk?
“Laat maar, ’t is al goed”, zei Remco toen Eddy geen antwoord gaf. “Ik had het je niet moeten vragen. Het gaat je natuurlijk allemaal veel te snel.” Hij kon zichzelf wel voor z’n kop slaan! Wat moest Eddy wel niet van hem denken? Ze kenden elkaar net twee weken en dan begon hij al over blijven slapen…
“Dat is het niet, hoor. Ik kan alleen niet”, zuchtte Eddy teleurgesteld. Plotseling schoot hij overeind. Zijn ouders zouden volgende week vrijdag een week naar Londen gaan… Dat veranderde de zaak! “Maar het weekend erna kan ik wel!”, voegde hij er lachend aan toe.
“Ah, oké”, grinnikte Remco opgelucht “Ik dacht even dat je er geen zin in had. Kom je dan, volgende week? En blijf je dan slapen?”
“Zeker weten”, lachte Eddy. Dromerig staarde hij voor zich uit. Hij dacht terug aan eerder die dag op Remco’s kamer. Ze hadden een hele tijd dicht tegen elkaar aan op Remco’s bed gelegen. Heerlijk zoenen, elkaar strelen. Gewoon, met hun kleren aan. Hij had wel gevoeld dat Remco er net zo opgewonden van was geworden als hijzelf, maar ze hadden er niks mee gedaan. Nog niet… En nu zou hij volgende week bij hem blijven slapen… Hij kreeg het er helemaal warm van!
“Weet je heel zeker dat het je niet te snel gaat?”, vroeg Remco nog een keer. Veel meer dan elkaar zoenen en een beetje strelen, hadden ze nog niet gedaan. Remco wilde wel verder gaan, maar hij was er niet zeker van dat Eddy dat ook wilde. Soms had hij het gevoel dat Eddy wat terughoudend was, alsof hij nog niet klaar was voor een echte relatie. En dat was wel wat hij wilde…
“Heel zeker”, antwoordde Eddy vastberaden.

“Misschien kunnen we deze zondag dan wel iets leuks gaan doen”, opperde Remco. “Ik bedoel, jij en ik, zonder irritant broertje of nieuwsgierige buurjongens met vriendinnen die alles in de gaten houden en overal commentaar op hebben. Ergens samen naartoe, of zo…”
“Ik weet misschien wel wat”, reageerde Eddy, ineens weer terug op aarde. “Er is een spinnententoonstelling waar ik nog een keer naar toe wil. Heb je zin om daar samen naartoe te gaan?” Hij was al een tijdje van plan naar die tentoonstelling te gaan en had het er zelfs al met zijn ouders over gehad. Zijn vader vond het goed dus dat betekende dat hij erop kon rekenen dat hij genoeg geld meekreeg voor de reis en het toegangskaartje. Dat was meteen een hele zorg minder.
“Lachen man! Doen we!”, grinnikte Remco. “Jij bent echt gek van spinnen, hè?”
“Van kinds af aan al”, lachte Eddy. “Mijn moeder werd knettergek van me. Overal op mijn kamer stonden potjes met spinnen.”

Na afspraken gemaakt te hebben hoe laat en waar ze elkaar zouden ontmoeten, hingen ze op. Eddy glimlachte tevreden. Twee problemen opgelost vanavond. Hij had een manier gevonden om bij Remco te kunnen slapen én hij wist zeker dat hij voor zondag genoeg geld had. Hij was trots op zichzelf…
Ineens schoot hij overeind. Shit, de honden! Daar had hij helemaal niet bij stilgestaan… Hoe moest hij dat nou weer oplossen?

***

Vrolijk stapte Remco zondagochtend in zijn auto. Nog even, dan zou hij Eddy weer zien! Hij miste hem vreselijk, baalde ontzettend dat hij de hele week moest werken. Het liefste zou hij elke dag bij hem zijn. Elkaar beter leren kennen, leuke dingen doen, elkaar ontdekken. Hij glimlachte. Stiekem had hij bedacht dat Eddy, als hij volgende week zaterdag vrij zou nemen, ’s ochtends al kon komen. Dan hadden ze twee hele dagen samen. Het was op het moment toch rustig op het werk, veel mensen waren op vakantie en dat was in de bouwmarkt goed te merken. Straks maar even met Eddy bespreken.
Zijn moeder had gelachen toen hij vertelde dat Eddy volgend weekend zou blijven slapen. “Leuk voor je”, had ze gezegd. Natuurlijk had Wim hem een beetje zitten plagen, hoe kon het ook anders. Remco grinnikte, die pakte hij wel een keer terug tegen de tijd dat hij een vriendin had…

“Eddy!”, zwaaide Remco breed lachend toen hij hem het station uit zag lopen.
“Hey”, groette Eddy terwijl hij naast hem op de passagiersstoel neerplofte.
Grijnzend draaiden ze naar elkaar toen.
“Man, wat heb ik je gemist”, fluisterde Remco terwijl hij zijn hand in Eddy’s nek legde en hem naar zich toe trok.
“Anders ik wel”, zuchtte Eddy, net voor ze elkaar kusten.
“Zullen we?”, lachte Remco toen ze elkaar even later loslieten.

Tijdens de rit vertelde Eddy honderduit over de tentoonstelling. Remco genoot van zijn enthousiasme. Het kostte hem de grootste moeite zijn aandacht bij het verkeer te houden. Het liefste had hij ergens een achterafplekje in het bos opgezocht, zo’n plekje waar ze ongestoord in elkaar op konden gaan.
Af en toe gluurde hij opzij naar de blonde jongen naast hem. Hij zag er zo lief uit… Hij was ook lief… en mooi… en lekker… Hij zuchtte. Steeds meer begon tot hem door te dringen dat hij echt tot over zijn oren verliefd op hem was. Zou Eddy dat nou ook zo voelen? Hij vond hem leuk, dat had hij al een paar keer gezegd. Maar was hij ook verliefd?

“Eddy?”, begon Remco voorzichtig. “Mag ik je wat vragen?” De zenuwen gierden ineens door zijn lijf.
“Tuurlijk”, antwoordde Eddy.
Remco haalde diep adem. “Hoe leuk vind jij mij?” Gespannen tuurde hij voor zich uit, zijn ogen strak gericht op de weg. Zijn knokkels kleurden wit door de kracht waarmee hij in het stuur kneep.
“Hoe bedoel je?”, retourneerde Eddy zijn vraag. Hij keek Remco niet begrijpend aan.
“Nou gewoon… Ik vind jou veel meer dan echt leuk”, antwoordde Remco met trillende stem. “Ik krijg je niet uit m’n kop, denk de hele dag aan je”, fluisterde hij. Zijn hart bonkte in zijn keel. “Heb jij dat ook?”, vroeg hij zachtjes.
Eddy keek hem breed lachend aan. “Elke minuut”, zuchtte hij. “Ik word er gek van! M’n moeder heeft al -tig keer zitten vissen of ik misschien niet verliefd ben”, grijnsde hij.
Remco ontspande, haalde zijn rechterhand van het stuur en legde die op Eddy’s been. “Echt waar?”, lachte hij opgelucht.
Eddy knikte. “Ze stopte me voor ik wegging zelfs wat extra geld toe, zodat ik haar mee uit eten kon nemen”, grinnikte Eddy. “Ik heb haar maar in de waan gelaten, laat ze me tenminste met rust”, voegde hij eraan toe.
“Oh”, reageerde Remco een beetje teleurgesteld. “Ik dacht even… nou ja… omdat ze weet dat wij samen weg zijn… Ik bedoel, ik dacht dat ze in de gaten had dat jij op mij verliefd bent en dat ze het stiekem wel leuk vond. Of dat je het verteld had… Dus ze denkt dat ik jou dekmantel ben?”
Eddy kleurde tot achter zijn oren. Remco dekmantel? Hij moest eens weten… Zou hij hem vertellen hoe het zat? Hij twijfelde.
“Remco, je weet dat ik thuis niet ga vertellen dat ik homo ben. Als ze dat weten, laten ze me echt niet meer gaan.”
Er was geen woord van gelogen. Oké, het was ook niet de volledige waarheid, toch klopte het wel. Hij voelde zich er niet echt goed bij, maar hij had weinig keuze. Zo moest het maar even. Nog maar een paar weken, dan was hij het huis uit…
Remco knikte. “Dat weet ik wel, maar toch snap ik het niet. Zo erg kan het toch niet zijn? Ik vind het gewoon jammer dat we bij jou thuis altijd moeten doen alsof… Maar goed, het is niet anders, dan kom je maar bij ons.” Hij lachte alweer. “En zaterdag blijf je lekker slapen…”

Eddy schrok. Zaterdag! Fuck! Dat was waar ook. In een opwelling had hij woensdagavond gezegd dat hij zou blijven slapen. Maar nadat hij opgehangen had, was tot hem doorgedrongen dat dat helemaal niet kon. Hij was compleet vergeten dat hij, als zijn ouders niet thuis waren, de honden moest verzorgen! En dat ging natuurlijk niet als hij bij Remco was. Al een paar dagen hikte hij er tegenaan om het Remco te vertellen. Hij beet op zijn lip. Het zweet brak hem uit…

Remco draaide ondertussen zijn auto het parkeerterrein bij de spinnententoonstelling op en zocht een plekje in de schaduw.
“Ik kan zaterdag niet komen, het spijt me”, gooide Eddy er ineens uit.
“Dat meen je niet!”, reageerde Remco teleurgesteld. “Kom op Eddy, ik had me er zo op verheugd…”
“Sorry, ik was helemaal vergeten dat mijn ouders dan in Londen zitten en ik op Cindy en Beau moet passen.” Schuldbewust keek Eddy Remco aan.
“Jouw ouders zijn er niet?”, vroeg Remco verbaasd. “Maar dat is perfect, man! Dan kom ik toch naar jou!” Opgetogen keek hij Eddy aan. “Hoe lang blijven ze weg? Misschien kan ik nog wel een paar dagen extra vrij nemen!” Hij glunderde helemaal.
Overdonderd staarde Eddy hem aan. Hij had er natuurlijk wel aan gedacht Remco te vragen bij hem te komen, maar hij had het idee eigenlijk ook meteen weer afgeschoten. Stel je voor dat iemand hem zou zien en zijn ouders zou vragen wie die roodharige jongen was! Dan had je de poppen aan het dansen!

Hoe groot was die kans eigenlijk? Hannah was op vakantie, samen met haar ouders en André. De meeste andere mensen uit de straat waren ook weg. Misschien viel het allemaal wel mee. Zou hij het risico durven nemen? Hij dacht er even over na en besloot toen, in een opwelling, het erop te wagen.
“Gaaf”, glunderde hij. Hij had er een kleur van op zijn wangen. “Ze blijven de hele week weg…”