“Hoe gaat het met Hannah?”, vraagt Lea zonder al te veel interesse, nadat ze twee bekers koffie op tafel heeft gezet. “Bevalt het haar een beetje op kamers?”
De beide vrouwen zitten tegenover elkaar aan de keukentafel.
“Ik geloof het wel. Ze is nog niet thuis geweest nadat ze verhuisd is, maar ze heeft al wel een paar keer gebeld”, antwoordt Marieke. “Het is wel een stuk stiller in huis met alleen Iris nog.”
“Ja, dat zal wel…”, reageert Lea gelaten. Met een doffe blik in haar ogen kijkt ze voor zich uit.
“Ach, het hoort erbij, nietwaar? Kinderen worden groot en dan vliegen ze uit”, gaat Marieke verder alsof er niks aan de hand is.
Lea knikt.
“Kun jij er een beetje aan wennen dat Eddy nu ook niet meer thuis is?”, stuurt Marieke het gesprek voorzichtig richting Eddy.
Lea staart haar lang aan en zucht een paar keer diep. Marieke wordt er onrustig van. Wat is er in hemelsnaam gebeurd? Diede thuis, Eddy’s pols in het gips, Lea helemaal van slag…
“Is er iets?”, vraagt ze voorzichtig.
Lea plukt nerveus aan haar vingers. Langzaam knikt ze. Maar ze zegt niks.
“Hé, praat eens tegen me”, moedigt ze haar buurvrouw aan. “Ik ben het maar.”
Lea zucht opnieuw. “Het gaat… niet goed…”, brengt ze gesmoord uit. “Eddy…” Tranen staan in haar ogen. Wanhopig kijkt ze haar buurvrouw aan.
Marieke schrikt. Ze had wel verwacht dat er iets aan de hand zou zijn, maar zoals Lea nu reageert… Dit klinkt ernstiger dan ze gedacht had. Ze schuift haar stoel naar achteren, staat op en slaat haar armen om Lea heen.
“Lieverd, wat is er? Je kan het tegen mij wel zeggen, hoor.” Troostend wrijft ze over haar rug. Geduldig wacht ze tot Lea zover is dat ze wil praten.
Lea veegt de tranen uit haar ogen. “Ik weet het niet meer”, zegt ze zachtjes. “Wat heb ik nou verkeerd gedaan?” Vertwijfeld kijkt ze op.
“Vertel nou eerst maar eens wat er aan de hand is”, spoort Marieke haar aan haar hart te luchten.
Het blijft stil. Marieke gaat weer tegenover haar zitten en pakt haar handen vast. “Waarom was Diede hier gisteravond?”, vraagt ze op indringende toon. “Vond Alfons dat zomaar goed?”
Marieke weet heel goed hoe de verstandhouding tussen vader en zoon is. Zolang Diede geen water bij de wijn doet, bestaat hij voor zijn vader gewoon niet.
“En zag ik dat nou goed? Zat Eddy’s pols in het gips?”, gaat ze onverstoorbaar verder.
“Hoe weet je dat allemaal?”, vraagt Lea verbaasd.
“Ik zag Diede gisteravond aankomen.”
Lea knikt.
“Is dat meisje zijn vriendin?”, vraagt Marieke verder.
Weer knikt Lea.
“Waarom namen ze Eddy mee?”
Verdoofd staart Lea voor zich uit. “Hij wilde niet meer”, fluistert ze heel zacht.
Niet begrijpend kijkt Marieke haar aan. “Wat wilde hij niet meer?” vraagt ze nietsvermoedend.
“Leven…”, zucht ze. “Hij heeft geprobeerd zijn polsen door te snijden…”
Verbijsterd staart Marieke haar aan. “Wat???”

***

Met een brede grijns op zijn gezicht stapte Eddy twee uur later de trein uit. Hij had Remco al op het perron zien staan. Vlug liep hij op hem af. Lachend sloegen ze de armen om elkaar heen.
De afgelopen dagen had hij hem elke dag, als hij Beau en Cindy uitliet, gebeld. Het kostte hem steeds meer moeite zijn ouders niks te laten merken. Hij voelde zich zo vrolijk, het liefst liep hij de hele dag te zingen. Zijn moeder had er al een keer wat over gezegd, hem gevraagd of hij soms een vriendinnetje had. Ze had erbij gelachen, maar hij was ervan geschrokken. Was het zo duidelijk? Hij had snel gezegd dat hij er in zin in had om woensdag met Ton te gaan zwemmen maar merkte wel aan zijn moeder’s reactie dat ze hem niet geloofde…

“Fijn dat je er bent”, glunderde Remco. “Kom…” Hij pakte Eddy bij zijn hand en trok hem mee.
Twintig minuten later parkeerde Remco zijn auto op de oprit naast hun huis. Toch een beetje gespannen stapte Eddy uit. Hoe zouden zijn ouders zijn? En zijn broertje? Het voelde een beetje alsof hij gekeurd zou worden.
“Weten jouw ouders dat wij…”, begon hij aarzelend. Hij werd nu toch behoorlijk zenuwachtig.
“Tuurlijk! Wat dacht jij dan? Als ik het ze niet had verteld, had Wim dat wel gedaan”, grinnikte Remco. “Kom, ze zijn benieuwd naar je.” Opnieuw pakte hij zijn hand en trok hem mee.

“Eddy! Wat leuk je te ontmoeten.” Met uitgestoken hand kwam Remco’s moeder op hem afgelopen. “Vera Stevens, Remco’s moeder”, stelde ze zich voor. “Zeg maar Vera”, lachte ze er achteraan.
“Eddy van der Meer”, antwoordde Eddy beleefd. Verlegen schudde hij haar hand.
Remco’s vader kwam er nu ook aan. “Hoi, ik ben Thijs,” zei hij, “Remco’s vader. Welkom, jongen.”
“Ga je mee? Dan laat ik je mijn kamer zien”, stelde Remco voor.
Opgelucht liep Eddy hem achterna. Hij vond het maar lastig, al die belangstelling. Thuis hield hij zich meestal een beetje op de achtergrond, dan kon er ook niks misgaan.
Wim stak zijn hoofd om de deur van zijn kamer toen hij zijn broer en Eddy op de trap hoorde.
“Hé, Eddy!”, riep hij vrolijk, alsof ze elkaar al jaren kenden.
“Hoi”, groette Eddy Remco’s jongere broer.
“Dag Wim.” Remco duwde het hoofd van zijn broertje naar binnen en trok zijn kamerdeur dicht. “Nieuwsgierig Aagje”, mompelde hij.
“Kom.” Hij trok Eddy mee de zoldertrap op. “Et voilà!” Uitnodigend hield hij de deur van zijn kamer open.
Nieuwsgierig liep Eddy naar binnen en keek rond. “Speel jij gitaar?”, vroeg hij, wijzend op de twee gitaren die naast Remco’s bed op een standaard stonden.
“Hm hm… Zuid Amerikaans.”
“Laat eens wat horen?”
Eddy schoof op Remco’s bed terwijl Remco één van de beide gitaren pakte. Hij ging op zijn bureaustoel zitten, zette één voet op een klein voetenbankje en keek Eddy lachend aan.
“Oké, luister en huiver…”

Ademloos keek Eddy toe hoe Remco, met het puntje van zijn tong uit zijn mond, voorovergebogen over zijn gitaar zat. Hij kon zijn ogen niet afhouden van de jongen die zo geconcentreerd opging in de muziek die hij speelde. Wat was hij mooi zo… Eddy glimlachte vertederd.
“Wauw”, zuchtte hij, nadat Remco het slotakkoord had aangeslagen. “Jij bent echt goed, man”.
“Dank je”, reageerde Remco verlegen. Hij stond op, zette zijn gitaar terug in de standaard en schoof naast Eddy op het bed.
Eddy’s hart bonkte in zijn keel terwijl Remco zich naar hem toe draaide. Langzaam kwam zijn gezicht dichterbij. Eddy sloot zijn ogen en kreunde zachtjes toen Remco hem voorzichtig kuste. Remco’s hand verdween onder zijn shirt en streelde zijn borst. Voorzichtig duwde hij hem achterover op het bed en liet zich half over hem heen zakken, zijn opwinding duidelijk voelbaar tegen Eddy’s been duwend.
Heel even schrok Eddy, maar hij herstelde zich onmiddellijk. Natuurlijk had Remco een stijve! Die had hij zelf immers ook? Zonder verdere aarzeling draaide hij zich naar Remco toe en duwde terug. Hij sloeg zijn armen rond Remco’s middel en trok hij hem nog dichter tegen zich aan.
De voorzichtige kus ging over in een heerlijke, lange tongzoen. Traag wreven ze tegen elkaar aan. De wereld om hen heen vervaagde terwijl ze zich overgaven aan het warme gevoel dat zich meester van hen maakte.

“Remco?” De stem van Remco’s moeder haalde hen terug naar de werkelijkheid.
Met tegenzin lieten ze elkaar los.
“Shit, waarom laat ze ons nou niet even met rust?”, mompelde Remco. “Nergens heengaan, hè”, zei hij grijnzend terwijl hij rechtop ging zitten.
Eddy keek hem glimlachend na terwijl hij naar de deur liep.
“Wat is er mam?”, riep Remco naar beneden.
“Jorick en Jeffrey zijn hier, of jullie komen basketballen…”
Remco lachte. Hij hoorde de geamuseerde ondertoon in zijn moeder’s stem wel en was ervan overtuigd dat de tweeling haar al uitgehoord had over Eddy. Natuurlijk had hij verteld dat Eddy zou komen en natuurlijk waren ze nieuwsgierig, net als Wim. Hij draaide zich om en keek Eddy vragend aan.
“Zullen we?”, vroeg hij. “Jorick en Jeffrey zijn wel oké. Je hebt ze op Terschelling al een keer gezien”.
Eddy grinnikte. Hij kon zich de beide jongens absoluut niet herinneren, had op Terschelling alleen maar oog voor Remco gehad.
“Leuk”, reageerde hij terwijl hij op stond en zijn kleren rechttrok.
Bij de deur greep Remco hem nog een keer vast en kuste hem opnieuw.
“Hier krijg ik nooit genoeg van”, zuchtte Remco toen hij Eddy losliet.
Eddy keek hem verliefd aan. “Ik ook niet”, fluisterde hij.

“Wat doen jullie nou hier?”, vroeg Remco verbaasd toen hij Gwen en Maaike in de keuken naast de tweeling zag staan.
“Zelfde als wat hij hier doet”, grinnikte Jeffrey, wijzend naar Eddy.
“Lachen”, reageerde Remco vrolijk. “Dus eh… jullie gaan ook verder waar jullie op Terschelling waren gebleven?”
Jeffrey sloeg lachend een arm om Maaike heen en knikte. Maaike keek verliefd naar hem op. Prompt drukte Jeffrey een kus op haar lippen.
“Gaaf man”, lachte Remco terwijl hij Jeffrey een por tegen zijn schouder gaf.

***

“Eddy! Hier!” Jorick zwaaide met zijn handen in de lucht.
Remco stond grijnzend voor Eddy, zijn armen gespreid, hem zo de mogelijkheid om de bal af te spelen, ontnemend. Eddy dribbelde de bal, draaide zich rond om Remco te ontwijken, maar Remco was sneller. Hij draaide mee, blokkeerde Eddy’s armen precies op het moment dat hij wilde gooien en sloeg de bal uit zijn handen. Lachend greep hij Eddy vast en drukte een kus op zijn lippen.
“Eewwhhhh”, hoorden ze Gwen achter zich roepen.
Verbaasd liet Remco Eddy los en draaide zich om.
“Gadver”, voegde Gwen eraan toe. Ze trok een vies gezicht. “Doe dat lekker als jullie alleen zijn.”
Stomverbaasd staarde Remco haar aan. “Hoezo? Deden Maaike en Jeffrey toch ook? Waarom mogen zij dat wel en wij niet?”
Ineens was het stil.
Gwen draaide ongemakkelijk heen en weer, zich niet goed raad wetend met de situatie. “Ik vind het gewoon smerig”, begon ze aarzelend. Haar ogen zochten steun bij haar vriendin.
“Moet je mij niet aankijken”, reageerde die prompt. “Mij maakt het niks uit. Is toch logisch als je verliefd bent?”, voegde Maaike eraan toe.
“Ja, wat is er nou smerig aan een kus?”, viel Jeffrey Maaike bij. Hij keek Gwen niet begrijpend aan. Ze wist toch dat Remco homo was? Ze hadden op Terschelling toch verteld dat hij verliefd was op Eddy? Waarom maakte ze dan zo’n probleem van een kus?
Remco had Eddy ondertussen demonstratief naar zich toe getrokken en een arm om zijn middel geslagen. “Ik vind het anders best lekker”, grinnikte hij terwijl hij Eddy opnieuw kuste.
“Toch vind ik het een raar gezicht”, hield Gwen voet bij stuk.
“Je weet toch dat ze homo zijn?”, vroeg haar vriendin verbaasd.
“Jawel”, antwoordde Gwen schoorvoetend. “Dat vind ik ook niet erg of zo, maar het ziet er zo stom uit. Twee jongens die elkaar kussen, ik heb zoiets gewoon nog nooit gezien…”
“Ach, je went er vanzelf aan.” Jorick pakte haar vast en kuste haar vol op haar mond.
Gwen kreeg er prompt een rooie kop van. Schaapachtig lachte ze naar Remco en Eddy. Die trokken zich nergens wat van aan en hingen nog steeds lekker tegen elkaar aan.
“Kom! Verder!”, doorbrak Jeffrey de spanning. Hij pakte de bal op en begon te dribbelen.
Snel liet Remco Eddy los en rende naar voren, op de voet gevolgd door zijn vriendje die hem nu op zijn beurt probeerde te blokken.

Tegen half zes liepen ze, moe gespeeld en hongerig terug naar huis.

***

“Remco vertelde dat jouw ouders niet weten dat je homo bent”, begon Remco’s moeder na het eten.
“Klopt,” reageerde Eddy, “en dat ga ik ze niet vertellen ook.”
“Waarom niet?”, vroeg Remco’s vader verbaasd. “Zo erg zal het toch niet zijn?”
Eddy schudde zijn hoofd. “Nee,” zei hij beslist, “beter van niet.”
“De meeste ouders draaien wel bij hoor, als ze merken dat hun zoon er gelukkig van wordt”, merkte Remco’s moeder op.
“Dan kent u mijn vader nog niet”, reageerde Eddy. “Ik heb geen zin in problemen. Over een maand ga ik op kamers, dan kan hij me niks meer maken.” Hij lachte terwijl hij het zei, maar ondertussen bouwde de spanning in zijn lijf op.
“Jongen toch…” Remco’s moeder legde een hand op zijn arm. “Als je maar weet dat je hier altijd welkom bent, hoor.”
Eddy glimlachte. “Ik zal het onthouden”, knikte hij.
“Kom, ik breng je naar het station”, zei Remco ineens. “Het is al bijna acht uur, zometeen mis je je trein nog.”
Verschrikt keek Eddy op zijn horloge. Shit, dat moest niet gebeuren. Als hij te laat thuis zou komen, zou zijn vader beslist argwanend worden en willen weten waarom hij zo laat was. Sterker nog, hij zou Ton best eens kunnen bellen om te vragen waar hij bleef! Gehaast stond hij op.

Twintig minuten later namen ze, met de armen om elkaar heen en hun voorhoofden tegen elkaar aan, achter een groot reclamebord op het perron, afscheid.
“Zal ik zondag weer bij jou komen?”, vroeg Remco fluisterend. Hij wreef met zijn duim over Eddy’s rug.
“Ik kom liever bij jou”, antwoordde Eddy zachtjes terwijl hij Remco’s nek streelde. “Bij jullie hoeven we tenminste niet net te doen alsof we alleen maar vrienden zijn.”
Remco knikte glimlachend.
“Ik moet nu echt gaan”, fluisterde Eddy toen de trein langs het perron tot stilstand kwam.
Met tegenzin lieten ze elkaar los.
In de deuropening bleef Eddy staan. Dromerig staarde hij Remco aan. “Tot zondag”, lachte hij verliefd. Nog één keer trok hij Remco naar zich toe. Nog één kus, toen klonk het fluitje van de conducteur en sloten de deuren. Remco liep nog een stukje mee, hij zwaaide, lachte… En toen was hij weg.
Eddy zocht een rustig plekje op en ging zitten.

***

Hoe dichter hij bij huis kwam, hoe nerveuzer hij werd. Als nu maar niet stom toevallig Ton had gebeld, dan viel hij meteen door de mand! Wat moest hij dan doen? Eerlijk opbiechten waar hij was geweest? Of iets anders verzinnen… Misschien kon hij wel zeggen dat hij bij Diede was geweest en dat hij dat niet wilde vertellen omdat hij bang was dat ze dat niet goed zouden vinden. Nee, geen goed plan, zijn moeder sprak Diede zo nu en dan nog wel eens aan de telefoon. Ze zou hem er beslist een keer naar vragen en dan had hij alleen maar een groter probleem. Verdorie, het was misschien toch niet zo slim van hem geweest stiekem naar Remco te gaan. Had hij andere opties? Nee toch? Er zat nu maar één ding op, er het beste van hopen. Waarom zou Ton hem ook bellen? Ze trokken nooit met elkaar op tenzij de rest erbij was.

Op van de zenuwen stapte hij tweeënhalf uur later uit de bus. Gespannen gluurde hij naar hun huis. Was er iets dat er op wees dat hij een probleem had?
Alles zag er normaal uit. Het flikkerende licht van een TV die aanstond, scheen naar buiten. Het stelde hem gerust. Als zijn vader argwaan had, zou hij nooit rustig TV kijken. Dan ijsbeerde hij, in afwachting van zijn thuiskomst, door de kamer. Zo was het bij Diede tenminste altijd gegaan.
Hij haalde een keer diep adem en strak de straat over.