Sjors was opgetogen. Zijn humeur was niet meer stuk te krijgen. Zo terneergeslagen als hij de afgelopen tijd was geweest, zo vrolijk was hij nu. Voor we aanbelden bij wat volgens het artikel op internet het moederhuis van het klooster zou moeten zijn, draaide hij zich naar me toe. Hij pakte m’n beide handen vast en keek me gespannen aan.
“Nu gaat het gebeuren Bas,” zei hij nerveus. “De eerst stap op weg naar m’n biologische moeder.”
“Schat, maak je alsjeblieft geen illusies. Het lijkt me sterk dat wij bij onze eerste poging meteen beet hebben. Je hoort toch zo vaak van kinderen die hun biologische ouders zoeken die daar jaren mee bezig zijn. En dat zijn dan nog kinderen die een officieel adoptiedossier hebben. Jij hebt niks jongen…”
“Niet zo negatief man. Ik weet heus wel dat het wel erg makkelijk zou zijn als we hier meteen te horen krijgen wie mijn moeder is. Maar we moeten toch ergens beginnen,” zuchtte hij. “En weet je, het voelt eigenlijk best spannend. Alsof we op queeste zijn.”
Ik schoot prompt in de lach. Dit was Sjors ten voeten uit… Toen ik hem leerde kennen, speelde hij al een aantal jaren Dungeons & Dragons, een fantasy roll playing game, en binnen no time had hij mij er ook in meegesleept. Als we op vakantie gingen, bedacht hij steevast een queeste. Meestal hele simpele dingen. Gewoon op zoek naar een ring of de oorsprong van een rivier. We verzonnen er van alles bij. De meeste mensen verklaarden ons volledig voor gek maar wij hadden er een hoop lol aan.
“Dan is dit wel een moeilijke queeste,” merkte ik op. “Ik hoop dat we hoog genoeg level zijn om deze tot een goed einde te brengen.”
Lachend keek ik hem aan, sloeg m’n armen even stevig om hem heen en kuste hem.
“Kom schat,” zei hij ongeduldig toen we elkaar weer loslieten. “Tijd voor actie.”

“Goedemorgen mevrouw,” begon Sjors beleefd toen de deur werd geopend door een dame van middelbare leeftijd.
Ze nam ons in zich op. Haar ogen bleven even rusten op onze handen die elkaar stevig vast hielden. Toen keek ze Sjors weer aan. Van pure spanning kneep hij mijn hand zowat fijn.
“Waarmee kan ik u van dienst zijn,” vroeg de dame met een heerlijk Vlaams accent zakelijk.
“Mijn naam is Sjors Martens. En dit is mijn man, Bas de Groot.”
Onmiddellijk verscheen er een afkeurende blik in haar ogen en kneep ze haar lippen stijf op elkaar. Ik stootte Sjors lichtjes aan. Oppassen… Niet iedereen vond het doodnormaal dat wij getrouwd waren en we hadden nu wel alle medewerking nodig.
“Ik ben op zoek naar m’n moeder,” ging hij verder.
“Sorry, uw moeder woont hier niet,” reageerde de dame snel en wilde de deur weer dicht doen.
“Ho, ho… Mevrouw, alstublieft… Laat me even uitpraten,” zei Sjors voor ze de kans kreeg ons buiten te sluiten.
Hij had mijn gebaar begrepen en m’n hand inmiddels losgelaten.
“Ik weet dat mijn moeder hier niet is, maar ze heeft hier vroeger blijkbaar gewoond. In het moederhuis van het klooster,” voegde hij eraan toe.
Gespannen keek hij haar aan. Ik schrok een beetje van zijn directe vraag. Als deze dame iets met die adopties te maken had, zou ze nu beslist niks meer zeggen. Ik nam me voor Sjors straks toch even te wijzen op de gevoeligheid van de hele kwestie. Het kwam op mij over alsof hij iets te overmoedig te werk ging.
“Sorry meneer, dit is al jaren geen moederhuis meer,” was het laatste dat ze zei voor ze, nu toch resoluut, de voordeur voor onze neus dichtsloeg.

“Shit,” stootte Sjors uit. “Wat een kutwijf,” voegde hij er hartgrondig aan toe.
“Hé! Doe effe rustig jongen. Kom, we gaan ergens een bak koffie drinken.”
Ik wilde hem met me mee trekken maar hij bewoog geen centimeter.
“Kom jongen,” probeerde ik opnieuw.
Ineens zag ik een verdachte glinstering in zijn ogen. Hij kon zijn teleurstelling maar nauwelijks verbergen en onderdrukte zijn opkomende tranen.
“Schat,” zei ik zachtjes terwijl ik hem tegen me aantrok. “Had je nou serieus verwacht dat het zo makkelijk zou zijn? Kom op man, we gaan gewoon verder. Als dit geen klooster meer is, gaan we op zoek naar andere kloosters van deze orde. Die zijn er vast…”
“Maar dit was het moederhuis…” sputterde hij teleurgesteld.
“Nou en? Misschien zitten die zusters van toen nu wel ergens anders. Kom op man. Niet zo snel bij de pakken neer gaan zitten.”

We zochten in het centrum van Gent een lunchroom op en bestelden twee bakken cappuccino.
“Zag je die dame naar ons kijken toen jij mij voorstelde als jouw man?” begon ik.
Hij knikte.
“Zei ik toch… kutwijf,” reageerde hij fel.
“Dat zeg je alleen maar omdat ze ons niet kon helpen,” merkte ik op. “Ik denk,” begon ik voorzichtig, want ik wist hoe allergisch Sjors reageerde op mensen die duidelijk lieten merken dat ze twee homo’s maar niks vonden, “dat het misschien verstandiger is om niet zo te laten merken dat wij getrouwd zijn. Tenminste… Als je een beetje medewerking wilt krijgen.”
Hij dacht na en zuchtte diep.
“Je hebt gelijk,” reageerde hij. “Natuurlijk is het niet slim om weerstand op te roepen als we medewerking willen. Ik was gewoon zenuwachtig. Sorry…”
“Dat had ik door ja. Je kneep m’n hand zowat fijn… Niet meer doen jongen. Althans, niet nu.”

“Heb jij nog ideeën?” vroeg hij plotseling.
“Terug naar het hotel? Daar hebben ze wifi. Misschien vinden we op internet meer kloosters van deze orde.”
“En dan?”
“Gewoon. Verder zoeken. Kom op man, we zijn nog maar net begonnen. We hebben nog twee weken. Nou ja, bijna dan.”

Terug op onze kamer startte ik m’n laptop op en typte de naam van de kloosterorde in de adresbalk van de browser in.
“Queesten zijn tegenwoordig wel een stuk makkelijker geworden dankzij Google,” merkte ik op.
“Hangt er vanaf hoe je er tegenaan kijkt,” reageerde Sjors grijnzend. “Vroeger waren de opdrachten ook een stuk simpeler. Toen had je Google niet nodig…”
“Nee, toen had je genoeg aan een magiër met een Clairvoyance,” reageerde ik gevat.
Ik zwaaide m’n handen door de lucht alsof ik een spreuk aan het weven was.
“Ik zie verzorgingstehuizen…” mompelde ik geheimzinnig terwijl ik op het scherm keek. “Kijk,” wees ik naar de lijst met zoekresultaten die Google voor me tevoorschijn had getoverd. “Ik zie dat zuster Bernadette daar ergens zit…”
“Gek, dat kan toch helemaal niet. Voor een Clairvoyance moet je de plek kennen,” ging Sjors serieus op mijn geintje in.
“Doe ik toch. Ik ken m’n laptop hartstikke goed hoor,” lachte ik.
Sjors barste in een onbedaarlijke lachbui uit
”Jij bent echt compleet gestoord,” grinnikte hij nog na.
“Maar ik heb vast gelijk,” merkte ik op. “Die orde heeft behoorlijk wat verzorgingstehuizen. Niet zo vreemd natuurlijk. Die nonnetjes zijn nu allemaal bejaard en die moeten ze toch ergens laten, nietwaar?”
Hij knikte.
“Wil je ze allemaal langsgaan?” vroeg hij.
“Heb je een beter idee?”
Hij lachte opnieuw, schudde ontkennend zijn hoofd.
“Ok, Sherlock. Let’s do it!” grinnikte hij.
“Vandaag nog?”
“Waarom niet. Is er niet één hier in de buurt?”
“Schat, we hebben nog twee weken hoor. Laat me eerst maar eens een route maken tussen de verschillende tehuizen. Kunnen we daarna wel zien wanneer we er naartoe gaan.”
Hij bleef achter me staan toen ik de adressen van de verzorgingstehuizen in de routeplanner van Google Maps invoerde en sloeg zijn armen om me heen. Over m’n schouder keek hij mee wat ik deed.

“Hou eens op man, je leidt me af,” mopperde ik gespeeld verontwaardigd toen ik zijn lippen langs de huid van m’n hals voelde strelen.
Ik voelde zijn warme adem in m’n nek.
“Ik heb zin in jou,” fluisterde hij. “We hebben toch tijd zat, zei jij…”
Als reactie sloeg ik m’n armen om zijn nek en draaide m’n hoofd naar achteren. Onmiddellijk gleed zijn mond van mijn hals langs m’n wang naar mijn lippen. Gewillig liet ik hem toe en gaf me over. Dat route plannen kon wel even wachten…

Ik schoof m’n laptop aan de kant en stond op. Hij trok me tegen zich aan, sloeg zijn armen om me heen en kuste me opnieuw. Mijn handen woelden door zijn haar, ik drukte mijn lijf tegen het zijne. Zachtjes dirigeerde hij me richting het bed. Hij liet me los en keek me ondeugend aan.
“Ik wil je zien,” fluisterde hij. “Je naakte huid tegen me aan voelen… Ik wil je proeven…”

Die blik in zijn ogen… Ik kon nog maar aan één ding denken… Ik pakte zijn handen vast, liet me achterover op het bed vallen en trok hem over me heen. Hij kreunde… Ongeduldig duwde hij m’n trui omhoog en likte m’n tepels. Ik kronkelde onder zijn liefkozingen. Hard drukte hij tegen me aan.
“Wacht,” fluisterde hij.
Hij kwam omhoog. In één soepele beweging trok hij zijn trui over zijn hoofd. Ik deed hetzelfde. Hij legde zijn handen op m’n borst en daalde langzaam af naar beneden. Verlangend knoopte hij m’n gulp los en kleedde me verder uit. Ik zag hem kijken… Zonder aarzelen trok hij zijn eigen broek naar beneden en schoof zijn boxer er achteraan.
“Oh Sjors,” fluisterde ik terwijl ik zijn naakte lichaam genietend in me opnam.
Nogmaals trok ik hem over me heen. Hunkerend vonden onze lippen elkaar opnieuw. Ik sloeg mijn benen om hem heen. Ritmisch bewogen we onze lichamen tegen elkaar. Ik streelde zijn rug, gleed af naar zijn billen. Hij verbrak onze kus en daalde via mijn borst en m’n buik af naar mijn kruis. Ik hield mijn adem in… Heel even sloot ik mijn ogen en toen voelde ik hoe zijn zachte warme lippen me omsloten. Ik zuchtte… Hij kreunde genietend.
“Kom eens hier schat,” fluisterde ik. “Ik wil jou ook…”
Hij kroop op het bed, draaide zich om en nam me opnieuw in zijn mond. Hij hing boven me, zijn geur prikkelde mijn zintuigen. Mijn God, wat rook hij waanzinnig… Verlangend naar hem legde ik mijn handen op zijn billen en trok hem naar me toe. Genietend zoog ik hem naar binnen… Strelende handen… De warmte van zijn mond… Zijn opwinding in mij… Beide voelden we de spanning stijgen. Kreunend bereikten we vlak na elkaar een hoogtepunt.