Die zondag besloten we mijn ouders met een bezoekje te verrassen. Gewoon, om te vertellen hoe onze vakantie in Amerika was geweest. En om m’n moeder de groeten van haar oude vriend en zijn vrouw over te brengen.

“Wil je je moeder nog vragen waarom ze nooit iets heeft verteld over de tijd die ze bij haar vader heeft doorgebracht?” vroeg Sjors voor we vertrokken.
“Dat was ik wel van plan ja. Ik ben toch wel heel erg benieuwd waarom ze altijd de indruk heeft gewekt dat ze haar vader nooit zag.”
“Anders ik wel. Denk je niet dat ze vreselijk zal schrikken?”
“Waarom? We vragen toch niks raars? Wisten wij veel dat we via dat filmpje op You Tube bij de oude buurjongen van mijn opa uit zouden komen? En hoe zouden wij nou kunnen weten dat m’n moeder liever niet over die tijd praat?”
“Tja… Da’s natuurlijk wel waar. Dus jij bent van plan haar plompverloren de groeten over te brengen?”
Ik knikte.
“En daarna ga ik haar vragen waarom ze nooit heeft verteld dat ze een stiefbroer had.”
“Shit man, ga je dat echt doen? Dat komt wel meteen heel erg dichtbij als dat wat we vermoeden waar is.”
“Weet ik. Dat is ook de bedoeling. M’n moeder heeft geen idee dat wij vermoeden dat ze op haar zeventiende zwanger is geweest van haar stiefbroer. Dus waarom zou ze er iets achter zoeken?”

Niet veel later liepen we bij mijn ouders de kamer binnen.
“Koffie?” vroeg m’n moeder.
Ze liep meteen door naar de keuken.
“Hoe was de vakantie?” vroeg mijn vader voor de vorm.
Het was meer een beleefdheidsvraag dan dat hij nou echt belangstelling had voor wat we gedaan hadden. Toch had ik er deze keer geen zin in me er vanaf te maken met een eenvoudig ‘leuk hoor’.
“Verrassend,” begon ik.
Ik had meteen zijn belangstelling.
“Verrassend? Hoezo verrassend? reageerde hij verbaasd.
“Nou,” begon ik. “Weet je nog dat we van mama die CD’s van opa meekregen?”
Mijn vader knikte. Uit m’n ooghoeken zag ik m’n moeder de kamer weer inkomen.
“Sjors en ik waren er behoorlijk van onder de indruk. Dus zijn we op internet op zoek gegaan naar meer muziek van opa en toen kwamen we terecht bij een bedrijf in Syracuse wat oude muziekopnames omzet naar digitale bestanden en ze op CD zet.”

“In Syracuse?” vroeg mijn moeder verbaasd terwijl ze ging zitten. “Ik ken iemand die dat doet in Syracuse,” merkte ze op.
Sjors en ik keken elkaar verbaasd aan. Vreemd dat ze dat zomaar toegaf…
“Ik heb een mailtje naar dat bedrijf gestuurd met de vraag of ze nog meer muziek van opa hadden,” vervolgde ik. “Een paar dagen later kreeg ik een mailtje terug.”
Ik keek mijn moeder aan.
“Van Justin McGee!” zei ik breed lachend. “Jouw oude buurjongen bij opa…”

Het leek me niet onverstandig het te doen voorkomen alsof we dit een leuke verrassing voor m’n moeder vonden. Gewoon de groeten overbrengen van iemand die ze al lang niet meer gezien had…

“Wat leuk!” reageerde ze spontaan. “Daar heb ik al bijna twintig jaar niks meer van gehoord.”
Een beetje verbaasd keek ik haar aan. Ergens had ik verwacht dat ze zich wat ongemakkelijk zou voelen bij het horen van zijn naam. Per slot van rekening wist hij dingen over haar die ze al jaren verborgen hield…
“Hij nodigde ons uit om langs te komen om muziek van opa uit te zoeken,” ging ik verder. “Je krijgt de hartelijke groeten van hem.”
“Ik zal hem weer eens schrijven,” reageerde m’n moeder. “Wat leuk zeg… De laatste keer dat ik iets van hem gehoord heb, was toen hij die twee CD’s van opa opstuurde. Hoe gaat het met hem?”
“Prima hoor,” antwoordde ik. “Hij vertelde dat hij het jammer vond dat jullie geen contact meer hebben. Ik denk dat hij het hartstikke leuk vindt als je eens wat van je laat horen.”
“Dat ga ik doen. Heb jij zijn emailadres voor me? Dan stuur ik hem straks nog een mailtje.”
Ik knikte.

“Ik snap het niet helemaal mam. Ik dacht altijd dat jij nooit bij meer bij opa was geweest nadat hij geëmigreerd was?”
“Hoe kom je daar nou bij jongen? Ik ging vroeger elk jaar bij opa op vakantie. Hoe denk je anders dat ik Justin ken? We trokken als tieners veel met elkaar op, konden het heel goed met elkaar vinden. En we schreven elkaar als ik weer thuis was. Tot we beiden een gezin kregen. Toen verwaterde het steeds meer.”
Ik knikte. Het klopte precies met wat meneer McGee ons had verteld. Vreemd dat ze er zo makkelijk over praatte… Dat had ik niet verwacht.

“Meneer McGee vertelde ons ook dat jij een stiefbroer had,” begon ik enigszins terughoudend.
Ik hield haar reactie goed in de gaten. Maar m’n moeder knikte alleen maar bevestigend. Alsof er niks aan de hand was.
“Dat klopt,” antwoordde ze. “Die ben ik lange tijd uit het oog verloren. Na de laatste keer dat ik bij opa ben geweest, is hij het huis uitgegaan. Pas toen hij jaren later naar Nederland overgeplaatst werd, kwamen we elkaar weer tegen.”

Mijn verbazing werd met de seconde groter… Nou vertelde ze ook nog eens zomaar dat ze een stiefbroer had! Sjors trok veelbetekenend z’n wenkbrauwen op. Zaten we op een verkeerd spoor? Voor de zoveelste keer?

“Huh? Jouw stiefbroer woont in Nederland? Waarom heb je dat nooit verteld?”
“Heb ik je dat nooit verteld?’ vroeg m’n moeder. “Ach toe nou Bas, ik heb je toch wel vaker verteld dat Darren en ik elkaar wel eens zagen? Dat weet je toch wel?”
“Darren? Ik kan me niet herinneren dat je het wel eens over een Darren hebt gehad,” hield ik me van de domme, benieuwd naar wat ze verder zou zeggen.
“Hij werkt voor een bedrijf waar ik zaken mee doe. Darren Williams… Kom op, dat weet je toch wel?”
“Darren Williams? Is dat jouw stiefbroer? Die naam ken ik wel ja. Maar je hebt me nooit verteld dat dat je stiefbroer was hoor.”
Weer keken Sjors en ik elkaar aan. Bijna onmerkbaar haalde hij zijn schouders op. Hij wist het blijkbaar ook niet meer.
“Is dat zo?” reageerde m’n moeder. “Ik dacht dat ik dat toch wel eens verteld had…”

Was dat zo? Was me dat dan helemaal ontgaan? Had ik er gewoon geen aandacht aan besteed of zo? Zoals ze er over praatte, wekte ze absoluut niet de indruk dat ze iets te verbergen had. In tegendeel zelfs… Ik merkte dat ik me begon te ontspannen. Het ging er hoe langer hoe meer op lijken dat mijn vermoedens niet klopten. Tegelijkertijd besefte ik dat onze zoektocht naar Sjors’ ouders waarschijnlijk weer terug bij af was.

“Meneer McGee vertelde dat jouw stiefbroer ruzie met opa had gehad en dat hij toen weggegaan is. Heb je hem daarom zo lang niet gezien?”
Ineens viel m’n moeder stil. Er verscheen een trieste blik in haar ogen. M’n vader legde een hand op haar arm en knikte haar toe. M’n moeder haalde even diep adem… Sjors en ik keken elkaar veelbetekenend aan.
“Er zijn wat dingen gebeurd in die tijd,” nam m’n vader het ineens over, “die voor je moeder niet zo makkelijk zijn om over te praten.”
Dus toch! De adrenaline raasde door me heen. Als vanzelf greep ik Sjors’ hand en kneep hem bijna fijn. Er was wel degelijk wat aan de hand! Vragend keek ik m’n vader aan.

“Wil je het zelf vertellen schat?” vroeg m’n vader aan m’n moeder. “Het wordt wel eens tijd, denk je niet?”
M’n moeder staarde haar man aan. Ze knikte zuchtend. Het viel haar duidelijk zwaar… Sjors en ik keken haar verwachtingsvol aan.
“Ik ben er niet trots op jongens,” begon ze. “Maar ik hoef me er ook niet voor te schamen. En jullie zijn geen kleine kinderen meer. Dus jullie zullen het vast wel begrijpen…”
“Mam, als je er liever niet over praat,” begon ik.
Onmiddellijk kneep Sjors hard in m’n hand.
“Au, gek,” stootte ik spontaan uit en trok m’n hand los.
“Sorry,” mompelde hij.
“Nee, het is goed zo Bas. Het wordt wel eens tijd dat jullie dit horen,” antwoordde m’n moeder.
Ze zuchtte nog een keer.

“Toen ik zeventien was, is Darren’s moeder overleden. Heel triest, ze was al een tijdje ziek maar het kwam toch nog onverwacht. Darren was er kapot van. De vakantie erna hebben we veel samen gepraat. Over zijn moeder, over hoe het voor hem was om bij mijn vader te wonen terwijl hij zijn eigen vader nooit zag. Darren was, en is trouwens nog steeds, een hele gevoelige jongen. Lief, mooi… Hij was een jaar ouder dan ik. Stiekem had ik al een paar jaar een oogje op hem. Maar hij zag me alleen maar als zijn stiefzusje die hij bijna nooit zag. Tot die vakantie…”

Mijn hart bonkte in m’n keel nu. Sjors hing aan haar lippen. Beiden wisten we wat ze ging zeggen…
“Ik troostte hem. We sliepen bij elkaar. Hij in mijn armen. Vaak huilend, soms lachend. Opa liet het toe. Hij snapte wel dat Darren steun zocht bij mij en was allang blij dat ik hem opving. Want zelf had hij het al moeilijk genoeg met de dood van zijn vrouw.”
Er gleed een traan over haar wang. Mijn vader wreef troostend over haar rug.
“Van het één kwam het ander en voor we het goed en wel in de gaten hadden, ging het veel verder dan alleen maar troosten.”

Sjors en ik luisterden ademloos. Gespannen ook. Niks terug bij af… We hadden het wel degelijk bij het rechte eind!
“Die vakantie werden we verliefd op elkaar. Of in ieder geval, sliepen we met elkaar. Ik was verliefd. Al een hele tijd. En hij… Hij had gewoon behoefte aan iemand die er voor hem was. En die iemand, dat was ik…”

Met betraande ogen keek ze ons aan.
“Toen ik weer thuis was, ontdekte ik dat ik zwanger was.”
“Mijn God, mama…” bracht ik uit.
Ondanks dat ik allang wist dat ze dit zou zeggen, was mijn ontzetting echt. Ik keek Sjors aan. Hij leek wel in shock. Net zoals toen hij die brief van zijn ouders had gelezen, staarde hij met een doffe blik in zijn ogen voor zich uit. Onopvallend pakte ik zijn hand weer vast. Hij keek op.
“Ik hou van je,” vormde ik alleen voor hem zichtbaar met m’n mond.

“Dus ik heb nog een oudere broer of zus?” reageerde ik alsof ik stomverbaasd was.
Opnieuw zuchtte m’n moeder.
“Nee schat. Je had een ouder zusje. Maar ze leeft niet meer. Ze is vrijwel direct na de bevalling overleden.”