“Heere, zegen deze spijzen…”
“Amen”, roept Claire voor ik de kans krijg.
“Help jij Amy, dan doe ik Claire”, commandeert Ciska kortaf terwijl ze een boterham met kaas voor Claire klaarmaakt.
Ik doe hetzelfde voor Amy, maar dan met leverpastei, en snij hem in kleine stukjes.
“Lekker, hè”, lach ik als ze een stukje brood in haar mond stopt.
Terwijl Amy haar boterhammetje eet, smeer ik er één voor mezelf en schenk een kop koffie in. Ciska kijkt stuurs voor zich uit. De sfeer aan tafel is om te snijden. Blijkbaar zit gisteravond haar nog steeds dwars.
Ik zucht. Kan ik haar niet beter vertellen wat er aan de hand is, dan kunnen we er samen tegen vechten? Martin zei toch dat ik haar erbij moest betrekken als het echt moeilijk wordt?
En dan? Moet ik dan een hele getalenteerde jongen in de kou laten staan? Alleen maar omdat ik hem niet uit mijn kop krijg en mijn vrouw niet zal willen dat ik met hem omga? Dan kan hij een toekomst in de muziek wel vergeten.
Rusteloos roer ik in mijn koffie. Mijn boterham ligt nog onaangeroerd op mijn bord. Ik krijg geen hap door mijn keel.
Nee, die jongen verdient een kans, hij heeft het al moeilijk genoeg. Ik moet me gewoon concentreren op Ciska en de kinderen en verkeerde gedachten over hem uit mijn hoofd zien te bannen. Zo eerst maar eens wat bedenken om haar te verrassen, dan hebben we iets leuks om naar uit te kijken!

“Toe, Claire”, hoor ik Ciska geïrriteerd zeggen. “Nog een paar hapjes, dan ben je een grote meid.” Ze houdt een vork met een stuk brood voor haar mond.
“Nee”, antwoordt Claire heel beslist terwijl ze, met haar lippen stijf op elkaar, haar hoofd wegdraait.
“Laat haar nou maar, Ciska”, probeer ik de boel te sussen “Ze gaat heus niet dood van een paar hapjes minder.”
Een vernietigende blik van mijn vrouw is mijn beloning.

“Ik denk dat ik me maar eens terugtrek in mijn kamer”, kondig ik aan terwijl ik mijn stoel achteruit schuif en opsta. “Ik heb nog een hoop te doen.”
“Zou je niet eerst je brood opeten?”, merkt Ciska snibbig op terwijl ze veelbetekenend met haar hoofd richting Claire knikt. “Voorbeeld doet volgen, Victor”, voegt ze er vinnig aan toe.
Ik zucht. Houdt ze nu nooit op? Ik weet wel dat ik het gisteravond verbruid heb, maar dat hoeft ze me toch niet constant onder mijn neus te wrijven?
“Sorry”, verontschuldig ik me. “Ik heb niet zo’n trek vandaag. Teveel aan m’n hoofd. Ik moet echt aan de slag.”

***

Verdorie, het is nog niet makkelijk een gaatje te vinden. De komende weken zit ik helemaal vol. Eerst de tweede voorronde en de finale van het concours, dan twee concerten…
Zoekend scroll ik door mijn agenda op het scherm. Ineens verschijnt er een brede glimlach op mijn gezicht. De zaterdag voor ik naar Duitsland ga, is onze trouwdag! Misschien moet ik dáár maar eens wat bijzonders van maken. Een mooi cadeau, gezellig uit eten. Zonder kinderen natuurlijk. En een avondje uit, naar de schouwburg of de film, of zo.
Vanavond maar eens kijken of er wat leuks te doen is, nu eerst aan het werk, programma samenstellen voor de tournee. Glimlachend klap ik mijn laptop dicht en kruip achter mijn orgel.

Tegen lunchtijd komt Ciska binnen met twee boterhammen met kaas.
“Je moet echt wat eten voor je gaat repeteren”, moedert ze terwijl ze het bordje op het orgel zet. “Je hebt alleen nog maar koffie gehad.”
“Dank je”, mompel ik.
In plaats van weg te gaan, blijft ze om me heen draaien.
“Is er iets?”, vraag ik op mijn hoede. Gezien haar humeur van vanochtend ben ik op alles voorbereid.
Ze knijpt haar lippen samen tot een dun streepje. “Ik wou alleen maar even zeggen”, begint ze, mijn blik ontwijkend. “Sorry dat ik vanochtend zo kribbig was”, zegt ze zachtjes. “Ik voelde me zo afgewezen, gisteravond, terwijl het vrijdag juist zo fijn was…”
“Hé! Kom eens hier”, trek ik haar naar me toe. “Ik vond het ook fijn vrijdag”, lieg ik om haar gerust te stellen. “Maar het lukt niet altijd, Cis. Dat weet je toch? Helemaal niet als ik moe ben.”
“Weet ik wel”, zucht ze. “Het zou alleen zo fijn zijn als het anders was.”
Zachtjes streel ik haar hand. “Seks is maar één ding, schat. Het gaat er toch om dat we van elkaar houden?”
“Je hebt gelijk. Kom, eten jij!”, lacht ze alweer. “Harro en je tijdelijke registrant wachten op je.”

***

“Dat ging goed, jongens”, complimenteer ik mijn beide registranten als ik, na afloop van de repetitie, het orgel afsluit. “Je hebt het prima gedaan voor een eerste keer”, geef ik Manuel een schouderklopje.
“Dank je”, lacht hij. “Ik vond het keileuk! Vooral de binnenkant van het orgel, die had ik nog nooit gezien. Al die verschillend gevormde pijpen en dan dat hele mechanisme dat ervoor zorgt dat de wind er doorheen geblazen wordt. Indrukwekkend!”
“Snap je nu een beetje hoe het werkt met die registers en de verschillende klavieren?”, vraagt Harro.
“Ja, ja”, antwoordt hij enthousiast. “Elke register opent een serie pijpen met een eigen klank en elk klavier, ook het pedaal, heeft zijn eigen registers. Door verschillende klavieren te bespelen en registers aan of uit te zetten, kun je dan allerlei klanken met elkaar combineren.”
“Slimme jongen”, glundert Harro tevreden terwijl we de trap aflopen.

“Zeg Harro”, begin ik als we door de lege kerk richting de uitgang lopen. “Kun jij regelen dat Marc of Wendel de zaterdag voor Manuel en ik naar Duitsland gaan, tijdens de openstelling van de kerk speelt?”
“Hoezo? Kun je dan niet?”
“Dan is het onze trouwdag en ik dacht dat ik daar dit jaar maar eens wat bijzonders van moest maken.”
“Oh leuk! Wat ben je van plan?”
“Niks bijzonders, hoor. Samen uit eten, naar de film of zo. In ieder geval iets zonder de kinderen”, grijns ik. Net als toen we pas getrouwd waren.”
Harro lacht. “Jullie zijn ook wel erg snel aan kinderen begonnen.”
“Tja, Ciska is natuurlijk wel vijf jaar ouder dan ik”, haal ik mijn schouders op.
Hij knikt. “Alleen zaterdag? Of plakken jullie er ook een nachtje zonder kinderen aan vast?”, lacht hij veelbetekenend.
Ik grinnik. “Hoezo? Heb je een idee?”
“Nou”, begint hij geheimzinnig. “Ik weet een leuk kasteeltje waar ze twee torenkamers verhuren als luxe hotelsuites. Heel romantisch, echt iets om een trouwdag te vieren!”
“Vertel!”, roep ik enthousiast.
“Die suites zijn geweldig! Heerlijk groot bed, riante zithoek, luxe badkamer, klein keukentje zodat je ’s ochtends gezellig samen kunt ontbijten.”
“Klinkt goed!”
“Eén van de twee torens staat vlak naast de gracht, heb je lekker veel privacy voor als jullie…eh…”, grijnst hij knipogend terwijl we de kerk uitlopen.
Manuel lacht.
“Wacht, ik moet ergens hun kaartje nog hebben”, herinnert Harro zich ineens.
Hij trekt zijn portemonnee uit zijn broekzak en haalt een stapeltje kaartjes tevoorschijn. Na even zoeken, overhandigt hij me er eentje.
“Hier. Website, telefoonnummer, alles staat erop. ’t Is niet goedkoop, maar dan heb je ook wat!”
“Ik zal vanavond eens kijken”, neem ik het kaartje van hem aan. “Thanks!”
“Als ik nu eens een week eerder begin met die rondleidingen”, stelt Harro voor terwijl ik het kaartje in mijn binnenzak stop. “Dan hoef ik Wendel of Marc ook niet te vragen voor je in te vallen. Is dat een idee?”
“Dan mag je wel vaart maken met de voorbereidingen. Heb je al met de kerkenraad gesproken?”
“Meteen gisteravond”, glundert hij. “Ze vonden het een fantastisch idee.”
“Wat voor rondleidingen?”, vraagt Manuel nieuwsgierig.
“Bij het orgel, om geld in te zamelen voor een project van de diaconie”, leg ik uit. “Als wij in Duitsland zitten.”
“Zo’n beetje wat ik vanmiddag met jou heb gedaan”, vult Harro aan. “Uitleg over het orgel, het mechaniek, de windvoorziening, de verschillende soorten pijpen. Wat vertellen over de geschiedenis van het orgel en natuurlijk mensen de gelegenheid geven zelf te spelen.”
“Leuk!”, knikt Manuel. “Voor wat voor project is dat?”
“Warme maaltijden voor mensen die het niet zo breed hebben. Of die gewoon behoefte hebben aan een praatje”, lacht Harro.
“Hm, misschien is het wel wat voor mijn ouders, komen ze er ook eens uit.”
“Zal ik Ciska vragen om een foldertje? Zij coördineert de boel”, bied ik aan.
“Graag!”, reageert hij enthousiast.
“Jongens, ik moet er vandoor”, maakt Harro een eind aan het gesprek. “Ik zie jullie morgen weer.”

“Ik moet er ook vandoor”, neem ik met tegenzin afscheid van Manuel als Harro uit het zicht is. “Tot morgen.”
“Vic?”, klinkt het aarzelend als ik weg wil lopen. “Nog even over die schoenen… Thuis kon ik niks vinden en eh… Nou ja, nieuwe…”
Ik glimlach. “Hier”, zeg ik terwijl ik twee briefjes van vijftig uit mijn portemonnee pak. “Voorschot op je eerste loon.”
“Thanks”, grijnst hij. “Je bent geweldig!” Spontaan slaat hij zijn armen om me heen en trekt me tegen zich aan.
Ik hap naar adem. “Het is goed, jongen”, piep ik terwijl ik hem van me afduw. Mijn hoofd gloeit, mijn hart bonkt als een gek! Snel draai ik me om en steek de straat over. Naar mijn auto, weg bij hem!

Zwaar ademend, bijna hijgend, zit ik in mijn auto. Mijn ogen gesloten, mijn hoofd leunend op het stuur. Wanhopig probeer ik hem uit mijn gedachten te krijgen, maar hoe harder ik mijn best doe, hoe meer hij zich opdringt. Telkens weer voel ik zijn lijf tegen me aan en telkens weer vlamt die enorme opwinding op in mijn buik. Stiekem beeld ik me in dat hij me kust.
“Oh God, help me”, kreun ik getergd. “Kom op Vic, focus op Ciska”, spreek ik mezelf toe. “Denk aan je trouwdag, verras haar. Maak het gezellig samen.”
Langzaam kom ik tot rust. Ik zucht diep, open mijn ogen. Bijna half zes, ik moet naar huis.

***

“Dag schat.” Alsof er niks aan de hand is, kus ik mijn vrouw.
“Papa!”, roept Claire vrolijk. “Kijk eens!” Trots wijst ze naar haar Duplo bouwwerk.
“Mooi Claire”, prijs ik haar terwijl ik haar over haar bolletje aai. “Papa gaat even z’n spullen opruimen, dan kom ik bij je, goed?”
“Hoe laat eten we?”, richt ik me weer tot Ciska.
“Dat duurt nog wel even, het staat net op”, glimlacht ze. “Ik roep je wel als het zo ver is.”

In gedachten
loop ik naar mijn studeerkamer en doe de deur achter me op slot. Ik grinnik. Geen pottenkijkers, dan is het geen verrassing meer!
Ongeduldig klap ik mijn laptop open en zoek de website van het kasteel waar Harro het over had op. Aan de foto’s te zien heeft hij geen woord teveel gezegd. Het ziet er fantastisch uit! En… ze hebben een speciaal trouwarrangement, met champagne ontbijt op de kamer!
Opgewonden selecteer ik onze huwelijksdatum om even later teleurgesteld vast te stellen dat beide torenkamers bezet zijn.
Een dag eerder dan? Van vrijdag op zaterdag? Dan hoeven we ’s ochtends ook niet vroeg weg om op tijd in de kerk te zijn. Niet verkeerd…
Ik voer de datum in en warempel, één van beide suites is vrij. Zou Susan de kinderen een nacht kunnen hebben? Ik pak de telefoon en bel mijn schoonzus.
“Leuk”, reageert ze enthousiast als ik uit de doeken doe wat ik van plan ben. “Breng ze vrijdag maar hier, pikken jullie ze zaterdag in de loop van de dag weer op.”
“Oké, dan ga ik snel boeken. Bedankt vast! Enne, niks tegen haar zeggen, hè? Het moet een verrassing blijven”, grinnik ik vrolijk.

“Zo, dat is geregeld”, glimlach ik in mijn nopjes als ik de reservering bevestig. “Nu nog een gezellig en vooral goed restaurant.”
Aandachtig neem ik de websites van wat restaurants in de buurt van het kasteeltje door maar ik kan niet echt vinden wat ik zoek.
“Vic?”, hoor ik Ciska ineens aan de deur. “Doe eens open.”
Snel klap ik mijn laptop dicht en laat haar binnen.
“Wat spook jij uit dat ik niet weten mag?”, lacht ze nerveus.
“Oh… niks hoor”, doe ik onschuldig.
“Waarom had jij de deur dan op slot?”
“Gewoon… Ik wilde niet gestoord worden.”
Met samengeknepen lippen kijkt ze me aan.
“Ik was bezig met een verrassing”, verklaar ik snel als ik me realiseer wat ze denkt.
“Verrassing? Voor wie?”, klinkt het gespannen.
“Voor jou natuurlijk! Wie anders?” Verdorie, waarom breekt het zweet me nu uit? Het klopt toch precies wat ik zeg?
Ze schudt haar hoofd. “Voor mij? Hoezo?”
“Dat zou jij wel willen weten, hè?”, plaag ik. “Je wacht maar mooi tot onze trouwdag.”
“Onze trouwdag?”, ontspant ze.
Ik knik. “We gaan iets leuks doen, meer zeg ik niet”, lach ik geheimzinnig.
“Echt waar?” Er breekt een lach door op haar gezicht. “Oh Vic, toe… Wat gaan we doen? Zeg op!”
“Niks ervan. Dan is het geen verrassing meer.” Grijnzend pak ik haar vast en druk een kus op haar mond. “Kom, eten”, duw ik haar mijn kamer uit.
Vrolijk geef ik haar een tik op haar billen.
Grinnikend loopt ze voor me uit.