Glimlachend kijk ik toe hoe Manuel mijn orgel bekijkt. Ondertussen zet ik de beide bekers op mijn bureau en ga zitten.
“Zullen we eerst de zakelijke kant afhandelen?”, stel ik voor.
“Ja, natuurlijk”, antwoordt hij snel en komt tegenover me zitten.
“Wat heeft Harro je verteld?”, begin ik.
“Niet veel. Alleen dat je een registrant nodig hebt voor je concerten in Duitsland. Hij dacht dat het wat voor mij kon zijn, dat ik er veel van zou kunnen leren.”
“Dat weet ik wel zeker”, knik ik terwijl ik een slok koffie neem. “Maar dat is natuurlijk niet het enige. In het kort leg ik uit wat de functie van registrant inhoudt en vertel dat Harro hem zal inwerken. “Ik verwacht je dan op dinsdag-, woensdag- en donderdagmiddag.”
“Geen probleem”, grijnst hij breeduit.
“En dan natuurlijk de concerten zelf”, ga ik verder. “Tien in drie weken tijd. Veel reizen, lange dagen, hard werken. Vaak nauwelijks een paar uur om op locatie te repeteren. Maar… het is de moeite waard!” Lachend kijk ik hem aan.
Hij knikt.
“Ik kan je alleen niet meer betalen…”
“Je hoeft me niet te betalen, hoor”, onderbreekt hij me snel.
“… dan de standaardvergoeding van vijf euro per uur”, maak ik mijn zin af.
“Dat hoeft echt niet”, haast hij zich te zeggen. “Ik ben allang blij dat ik iets terug kan doen voor de lessen.”
“Waarom zou ik jou niet betalen voor je werk?, vraag ik verbaasd. “Die lessen, dat doe ik omdat ik vind dat jij een kans verdient, niet om een goedkope registrant te hebben.”
“Nee.” Resoluut schudt hij zijn hoofd. “Ik vind het fantastisch dat je mij les wilt geven. Echt, ik ben er ontzettend blij mee, maar ik wil niet dat je het gratis doet. Ik was al van plan een baantje te zoeken zodat ik je kon betalen, maar als jij me betaalt voor het registreren dan hoeft dat niet meer, dus…”
Nadenkend kijk ik hem aan. Ergens heeft hij wel gelijk. Als ik hem nu eens niet te veel reken, dan houdt hij toch nog wat over.
“Oké dan”, lach ik. “Ik betaal jou de uren die je voor me werkt en jij betaalt mij voor de lessen. Dertig euro per les, oké?”
“Deal!”, grijnst hij.
“De reis- en verblijfskosten tijdens de tournee zijn natuurlijk wel voor mijn rekening”, ga ik verder.
“Verblijfskosten?” Verbaasd spert hij zijn ogen open.
“Ja, wat denk jij dan? Dat we elke avond naar huis rijden? Nee, jongen, daarvoor is Duitsland te groot. Gedurende de hele concertreeks overnachten we in hotels. Is dat een probleem?” Gespannen kijk ik hem aan. Ineens is die kriebel in mijn buik weer terug.
“Eh… ik eh…”, stamelt hij overdonderd.
“Ieder een eigen kamer, hoor”, lach ik nerveus.
“Dat is het niet”, grinnikt hij. “Ik had er alleen niet bij stilgestaan dat ik drie weken van huis zou zijn. Maar het is geen probleem hoor, ik moet gewoon wat dingen regelen.”
Opgelucht ontspan ik.
“Mooi”, besluit ik. “Dan zien er elkaar maandag voor je eerste les.”
“Mag ik dan nu je orgel uitproberen?”, grijnst hij.
“Be my guest”, knik ik lachend.

Geïnteresseerd bestudeert hij de beeldschermen links en rechts van de speeltafel. “Waar zijn die voor?”
Ik leg hem uit dat het touchscreens zijn met behulp waarvan de registers van het orgel kunnen worden bediend.
“Ja, jongen, ook een klassiek instrument als een kerkorgel gaat met z’n tijd mee”, lach ik, als ik zijn verbaasde gezicht zie. “Mijn orgel draait op Hauptwerk, een softwarepakket waarmee het net is alsof je op een echt kerkorgel speelt. Probeer maar eens”, moedig ik hem aan. “Het klinkt precies zoals in de kerk.”
Nieuwsgierig gaat hij achter mijn orgel zitten. “En nu?” Een beetje onzeker kijkt hij me aan.
“Wat wil je spelen?”
“Ehm…”
“Ken je de Prelude, Fugue en Variation van César Franck?”
Ik wil wel eens iets horen dat veel ingetogener is dan de ‘Danse Macabre’, ben benieuwd of hij daar ook zoveel gevoel in kan leggen.
Hij knikt.
Terwijl ik de registers instel, strekt hij zijn vingers, legt zijn handen op de toetsen en zet in.

Opnieuw is het alsof hij één wordt met de muziek en weet hij me tot in het diepst van mijn ziel te raken. Vertedering, liefde, verlangen, verdriet, geluk, feilloos vangt hij het in de muziek. Langzaam droom ik weg bij de klanken van de Prelude. Lieflijk, bijna erotisch…

Plotseling schrik ik op. De deur van mijn studeerkamer gaat open. Ciska komt, met Amy op haar arm. binnen.
“Komen jullie? Het eten is klaar.”
Snel leg ik mijn wijsvinger tegen mijn lippen en gebaar haar stil te zijn.
“Die jongen heeft talent, Vic”, fluistert ze bewonderend terwijl ze naast me komt staan.
“Weet ik”, knik ik grijnzend. “Jammer dat hij geen les meer heeft, dan was zijn techniek een stuk beter geweest en had hij de finale gehaald.”
Verbaasd kijkt mijn vrouw me aan. “Heeft hij geen les?”, fluistert ze.
Ik schud mijn hoofd. “Als kind blijkbaar wel een paar jaar, maar nu niet meer. Te duur”, vertel ik haar wat Manuel me gisteren verteld heeft.
“Zonde zeg!”
“Inderdaad. Daarom dacht ik…”
“Kun jij hem geen lesgeven?”, gaat ze verder, voor ik mijn zin af kan maken. “Je werkt de komende tijd toch al nauw met hem samen.”
“Dat is precies wat ik van plan ben”, grinnik ik zachtjes. “Hij registreert voor mij en ik geef hem les. Mooie deal, toch?”
Ciska knikt enthousiast.
“Maar dat betekent wel dat ik de komende tijd op maandagavond weg ben”, breng ik voorzichtig naar voren. “Vind je dat niet vervelend?”
“Ben je gek! Heb ik lekker een avond voor mezelf”, lacht ze.
Opgelucht omdat ze er geen probleem van maakt, sla ik een arm om haar heen en trek haar tegen me aan. “Ik hou van je”, fluister ik in haar oor.

“Fantastisch”, spreekt Ciska, na het slotakkoord, haar bewondering voor mijn nieuwe registrant uit.
Manuel draait zich op. “Thanks”, knikt hij bescheiden.
“Kom, eten!”, wenk ik hem.
“Fijn dat jullie elkaar op deze manier kunnen helpen”, klopt Ciska Manuel in het voorbijgaan op zijn schouder.
“Zeker weten!”, glundert Manuel.
Verbeeld ik het me nu of knipoogt hij naar me?

Terwijl Manuel, druk in gesprek met mijn vrouw, voor me uit loopt, glijden mijn ogen langs zijn lichaam. Wat een duivelse verleiding in een Goddelijk jasje! Ik huiver. Als Ciska zou weten wat hij in me losmaakt, zou ze nooit zo ontspannen met hem praten. Dan zou ze het vast niet goed vinden dat ik hem lesgeef en al helemaal niet dat ik samen met hem op tournee ga! Ik hoor het haar zeggen: ‘Je moet de kat niet op het spek binden, Vic’.
Ik grinnik. Het is maar goed dat ik het op tijd herkend heb en me er tegen heb kunnen wapenen, anders had ze zomaar nog eens gelijk kunnen krijgen!

***

“Ga je nog even mee naar binnen? Dan kun je kennismaken met mijn ouders.” Grijnzend kijkt Manuel opzij.
“Ach, waarom ook niet, ik ben er nu toch”, lach ik terwijl ik de motor uitzet en uitstap.

Nerveus volg ik Manuel de poort door, de achtertuin in. Zouden zijn ouders het niet vreemd vinden dat ik meekom? Ik bedoel, welke leraar gaat er nu bij zijn leerling thuis kennismaken?
Veel tijd om erover na te denken, krijg ik niet. Manuel loopt via het klompenhok achter het huis naar binnen. Ik volg hem de keuken door naar de woonkamer. Daar wordt mijn blik vrijwel direct getrokken naar een man van een jaar of zestig in een rolstoel.
Shit, zijn vader is gehandicapt, geen wonder dat hij niet werkt! En ik maar denken dat hij werkloos was…

“Dag pap.” Vrolijk slaat Manuel een arm om zijn vader heen en geeft hem een kus op zijn wang. Dan richt hij zich tot zijn moeder. “Mam, dit is Victor Bos”, stelt hij me, met enige trots in zijn stem, voor.
“Goedenavond”, knik ik beleefd naar zijn ouders.
Zijn vader reageert niet. Apathisch zit hij in zijn stoel, zijn hoofd licht voorover gebogen. Hij lijkt weinig mee te krijgen van wat er gezegd wordt. Wat zou er met hem aan de hand zijn? Ik aarzel, zal ik het vragen? Of kan ik het er beter een keer met Manuel over hebben?

Manuel’s moeder komt overeind. “Esther Mulder, aangenaam. Wat leuk dat u langskomt!”, schudt ze me uitbundig de hand. “Gaat u zitten. Wilt u wat drinken?”
“Doet u geen moeite, ik blijf maar even. Mijn vrouw wacht op me”, sla ik haar aanbod vriendelijk af terwijl ik, niet helemaal op mijn gemak, op de bank plaatsneem.
“Geweldig dat u Manuel les wilt geven” begint Esther het gesprek. “Orgelspelen is zijn lust en zijn leven. Maar we willen niet dat u het gratis doet, hoor. Hij gaat gewoon een baantje zoeken zodat hij die lessen kan betalen.”
Aha, daarom wilde hij zo graag mijn registrant worden en stond hij erop me te betalen!
“Hij heeft het me verteld, ja”, knik ik lachend. “Gelukkig heeft dat probleem zich inmiddels opgelost.”
“Victor heeft me gevraagd volgende maand mee te gaan op tournee door Duitsland”, valt Manuel me ongeduldig in de rede. “Als zijn registrant!”
“Echt waar?” Verbaasd kijkt zijn moeder van haar zoon naar mij.
“Harro, mijn vaste registrant is verhinderd”, leg ik uit. “Het leek me een mooie kans voor uw zoon om ervaring op te doen en zo kan hij meteen de lessen betalen.”
Breed grijnzend kijkt Manuel zijn moeder aan. “Goed, hè?”, glimt hij trots.
“Maar dat is fantastisch, jongen!”, lacht zijn moeder. “Hoor je dat, Nico”, richt ze zich tot haar man. “Manuel gaat op tournee!” Liefdevol streelt ze haar man over zijn arm.
Een vaag lachje verschijnt op zijn gezicht. Ik kan er niet uit opmaken of hij lacht omdat hij blij is voor Manuel, of dat hij alleen maar lacht omdat zijn vrouw zo lief voor hem is. Vreselijk dat iemand zo af kan takelen. Dat moet een behoorlijke impact op het gezin hebben, vooral omdat het zo onomkeerbaar en uitzichtloos lijkt.

“Harro gaat me inwerken”, hoor ik Manuel opgewonden vertellen. “We repeteren drie middagen in de week en dan gaan we over vijf weken voor drie weken naar Duitsland”, ratelt hij aan één stuk door.
Ik glimlach om zijn enthousiasme, hij heeft er duidelijk zin in!

Als Manuel tien minuten later uit gerateld is, sta ik op. “Ik vond het heel leuk kennis met u te maken, maar ik moet nu echt gaan”, geef ik zijn moeder een hand. “Dag meneer”, knik ik naar zijn vader.
“Wat heeft je vader eigenlijk”,
vraag ik als Manuel me uitlaat.
“Hersenbloeding gehad”, antwoordt hij. “Toen ik twaalf was. Sindsdien is hij zo.” Berustend haalt hij zijn schouders op.

Gedurende de rit naar huis dwalen mijn gedachten voortdurend af naar mijn nieuwe registrant en leerling. Hoe beter ik hem leer kennen, hoe meer ik onder de indruk van hem ben. Een vader hebben die zo hulpbehoevend is en dan toch zo opgewekt en vrolijk zijn, petje af! Ik glimlach als ik terugdenk aan zijn lachende gezicht met die prachtige, lieve, donkere ogen en ben blij dat ik toch heb door gezet…

***

“En? Is hij goed thuisgekomen?”, vraagt Ciska als ik tegen elven de kamer binnenloop.
Ik knik en vertel haar over de ontmoeting met Manuel’s ouders.
Ciska schrikt als ze hoort dat Manuel’s vader invalide is. “Wat een ellende.” Meewarig schudt ze haar hoofd. “Wees maar blij dat de Heere jou de kans geeft wat voor die jongen te doen.”
“Ben ik ook”, bevestig ik volmondig. “Hij verdient het echt. Weet je dat ik nu pas snap hoeveel voldoening het jou geeft om iemand te helpen?”
Ciska glimlacht. “Over helpen gesproken”, schakelt ze ineens op een ander onderwerp over. “Wat is er nu eigenlijk met Wendy aan de hand? Kan ik iets voor haar doen?”
In het kort vertel ik haar wat Harro me verteld heeft.
“Jeetje, Victor, dat kan toch zo niet langer? Marco had zijn nek wel kunnen breken!”, roept ze geschrokken uit. “Wat een geluk dat hij er niks ernstigs aan overgehouden heeft!”
“Het had veel slechter af kunnen lopen, ja”, beaam ik. “Gelukkig is er nu overdag een vriendin bij haar”, stel ik mijn vrouw gerust.
“Misschien moet ik binnenkort maar eens langsgaan”, oppert Ciska peinzend. “Gewoon, voor de gezelligheid. Of misschien kan ik haar eens mee de stad in nemen voor een kopje koffie. Komt ze er ook een keertje uit.”
“Of je haalt Marco eens op om met Claire te spelen”, denk ik met haar mee. “Dan heeft ze eventjes rust.”
Ciska knikt bedachtzaam. “Zullen we samen bidden, Vic?”, vraagt ze ineens. “De Heere danken voor al het goede dat Hij ons heeft gegeven en hem vragen Harro en Wendy en Manuel en zijn familie kracht te geven om door te gaan?”
“Goed idee”, knik ik instemmend. ‘En Hem vragen mij kracht te geven m’n kop erbij te houden’, voeg ik er in gedachten aan toe.