Niet eens heel erg lang geleden kreeg een geweldig mooi land met bergen, meren, bossen, rivieren en moerassen een nieuwe koning, want de vorige koning was na jaren regeren moe, oud en grijs geworden en wilde rust, vrede en liefde in zijn eigen leven in plaats van altijd maar te vechten tegen andere koningen en landen.

Koning Donald, zo heette de nieuwe koning, had wel een paar aparte gewoontes. Eigenlijk regeerde hij vooral vanuit zijn werkkamer, bovenin de hoogste toren van het paleis. Alle raadsheren waren bang om in die kamer voor zijn bureau te gaan zitten, want precies op die plek zat een luik in de vloer. Zo was je boven en zo viel je omlaag, direct op een bed in de ziekenzaal van het paleis. Raadgeven aan koning Donald was een risicovol beroep en maar weinig raadsheren hielden het langer dan een week vol. Tsjilpte de koning, dan ging het luik open.

Nu had de koning drie hofdames. Ivana, Marla en Melania assisteerden de koning waar zij konden, keken hem vol bewondering aan en gaven hem altijd een geweldig compliment. Maar toen de laatste raadsheer van de week vastgebonden in de ziekenzaal lag, vonden ook zij het tijd voor andere oplossingen. Want stel je voor, zonder raadsheren zijn de nachten erg eenzaam in het grote paleis. Alleen wisten ze niet hoe ze hun koning op andere gedachten konden brengen.

Een paar weken later kwam een vorst van een ander land op bezoek. Tsaar Vladimir II regeerde over net zo’n geweldig land, vol met bergen, meren, bossen, rivieren en moerassen. Alleen lag zijn land wat meer naar het noorden, waardoor het er het grootste deel van het jaar heel koud was en al het water bevroor. Natuurlijk kwam Vladimir niet alleen. Een grote groep van raadsheren en een paar hofdames begeleidden hun tsaar op zijn reizen over de wereld. Die wereld was niet zo geweldig, maar de tsaar wel.

Tsaar Vladimir II kwam met zoveel mensen, dat er niet genoeg kamers in het paleis waren om iedereen onder te brengen. Dat bracht Ivana, Marla en Melania op een idee. Ze deelden hun vertrekken met de hofdames Ludmilla en Alina, die net zoals zijzelf geweldig mooi waren. Zo konden ze zich terugtrekken en de nachten gebruiken om met Alina en Ludmilla te praten.

Op deze manier ontdekten Ivana, Marla en Melania de geweldige, grote geheimen van de tsaar.

Het eerste geheim was een betoverde spiegel. Alina had hem ooit eens gewonnen op een turnwedstrijd, waar ze als laatste eindigde, en toen ze hem wilde schoonmaken, begon de spiegel te praten. Volgens de spiegel was zij de mooiste in het land, maar dat kon natuurlijk nooit waar zijn, want niemand was mooier dan tsaar Vladimir II. Maar de spiegel kon veel meer en liet Alina het hele land zien en ook de wereld, die normale mensen niet konden zien. Daarom borg ze de spiegel goed op en haalde hem pas tevoorschijn, toen Vladimir op de deur van haar vertrekken klopte.

Eigenlijk klopte de geweldige tsaar liever niet, hij trapte het liefst de deuren in, maar nadat hij een keer zijn hele onderbeen had opengehaald aan een houtsplinter, gaf een raadsheer hem het advies toch maar aan te kloppen bij zijn hofdames. Aangezien dit goed werkte, kreeg de raadsheer promotie en een vakantie van een maand in een resort, waar alleen mannen en jongens toegang hadden, want in gezelschap van vrouwen werd deze raadsheer altijd heel nerveus, schuchter en verlegen. Het was een echte vakantie voor echte, grote, stoere kerels.

De betoverde spiegel liet Alina en Ludmilla zien, dat Vladimir II zijn raadsheer vreselijk miste. Maar dat moest natuurlijk geheim blijven en daarom verbood tsaar Vladimir II elke reclame van het resort, zodat de raadsheer echt bij hem zou terugkomen, terwijl hij geeuwend toekeek hoe Alina en Ludmilla met elkaar speelden.

Het andere geheim van de tsaar droeg hij in zijn laarzen mee. Omdat zijn geweldige land zo groot, maar ook zo koud was, wilde hij ’s avonds altijd op tijd thuis zijn. Daarom droeg hij laarzen met extra springkracht, zodat hij heel snel kon reizen tussen alle bergen, meren, bossen, rivieren en moerassen door. Tsjilpte de tsaar, dan kon hij in een keer honderd kilometer ver springen.

Natuurlijk had tsaar Vladimir II geweldige schenken bij zich. Koning Donald was er helemaal stil van en dat wilde wat zeggen, want normaal was hij alleen stil als hij sliep bovenop het luik in zijn werkkamer.

Het mooiste geschenk was een standbeeld van Koning Donald zelf uit marmer. Het was witter dan wit, mooier dan mooi en het leek als twee druppels water op de koning zelf. Bovendien deed de tsaar er nog een levend cadeau bij. Een roedel jachthonden. Handig om de grenzen te bewaken of om zelf op jacht te gaan in de tuinen van het paleis. De koning durfde namelijk niet goed rond te reizen, omdat in de bergen, meren, bossen, rivieren en moerassen van zijn land allemaal echte mensen woonden, die eigenlijk een koningin wilden. Maar dat is een ander sprookje.

Bij het voorstellen van het roedel gebeurde er wel iets raars. De zeven honden, luisterend naar de geweldige namen Geert, Nigel, Philip, Frauke, Marie, Matteo en Norbert, renden direct naar het standbeeld en begonnen tegen de benen van de marmeren Donald op te rijden en in zijn kruis te happen. Alina vertelde Ivana fluisterend, dat ze door de tsaar en zijn raadsheer zelf getraind waren.

Ook alle andere bewoners van het paleis werden overladen met geschenken. Melania kreeg een betoverde spiegel, die ze in de werkkamer van de koning ophing. Ze hoopte hem zo beter te kunnen dienen.

Na een week van feesten ging de tsaar weer terug naar zijn eigen land en eigen paleis. Hij had alles goed gedaan. Koning Donald was zo geweldig, dat het geen enkele moeite kostte om af te spreken, dat ze alleen in de woestijn oorlog zouden voeren, als ze het ergens niet over eens waren. Niet dat die kans heel groot was, want Sultan Recep Tayyip was een goede vriend van hen. Ook de Sultan had een paar resorts, waar alleen mannen en jongens toegang hadden en aan de zuidkust van zijn land hoge kliffen, waar alleen vrouwen vanaf mochten springen. Bovendien voerde de Sultan al oorlog in een woestijn, waarbij ze hem allebei hielpen.

De nieuwe spiegel in de werkkamer deed zijn werk goed. Iedere keer, als de koning tsjilpte, tsjilpte de spiegel ook en vertelde koning Donald, dat de raadsheer gelijk had en de bewoners zijn land het verkeerd begrepen. Zo bleef het luik in de vloer van zijn werkkamer altijd dicht en verbaasde het personeel van de ziekenzaal zich over het tekort aan patiënten.

Al na een week keek de koning nooit meer naar buiten, maar alleen nog in de spiegel om te weten wat er in de wereld gebeurde en hoe Geert, Nigel, Philip, Frauke, Marie, Matteo en Norbert op zwarte konijnen joegen. Zodoende merkte koning Donald niet, dat zijn paleis elke dag een paar centimeter meer wegzakte, omdat het op een moeras was gebouwd.

Tsaar Vladimir II, uit het land met de echte toverspiegels, zag dat wel en stuurde nog meer regen naar het land van Koning Donald. Tenslotte was hij eigenlijk alleen op bezoek gegaan om te zien of de koning wel mooie, geweldige raadsheren had, nu zijn eigen grote, stoere raadsheer toch last kreeg van reuma en artritis en niet omdat koning Donald zo’n geweldige koning was, dat was Vladimir II tenslotte zelf al en er kan er nu eenmaal maar één de grootste en beste zijn.

Op een dag was het zover. De toren, waarin koning Donald aan het werk was, viel om en het luik in de vloer, raakte los en kliefde de koning doormidden.

Geert, Nigel, Philip, Frauke, Marie, Matteo en Norbert hadden extra veel honger, omdat de konijnen de paleistuinen uit waren gevlucht en maakten ruzie om wie het beste stuk van de koning mocht oppeuzelen.

„En wat is nu de moraal van dit verhaal, Melania?“
„Vertrouw nooit op de alternatieve feiten van goedkope, geïmporteerde spiegels uit China, Ludmilla.“