Dinsdag 27 december 2011
Andreas Bourani – Nur in meinem Kopf

Max is onderweg naar huis met Wolfgang naast zich in de auto. Ze zijn wat moe van een lange dag met Peter en Karl Redeker. Max kijkt met een schuin oog naar Wolfgang.

„Kunnen we iets afspreken, Wolfgang?“
„Wat wil je, Max?“
„Ik wil straks met Henriette over jou praten, zonder dat jij erbij bent. Ik zou het fijn vinden, als je ook niet op de trap gaat zitten om te luisteren.“
„Waarom? Je weet dat ik erbij wil zijn, als het over mij gaat.“

Wolfgang kijkt Max nu verwonderd aan. Max glimlacht.

„De vader van Peter en ik hebben vandaag ook over jou en Peter gesproken, zonder dat jullie erbij waren. Ik wil proberen Henriette te overtuigen van onze ideeën.“
„Je denkt, dat het beter lukt, als ik er niet bij ben?“
„Ja.“
„Goed, Max. Ik wens je sterkte. Als het niet lukt, haal je mij erbij?“
„Ik zal er aan denken.“

Max ziet dat Wolfgang een grote grijns op zijn gezicht heeft. Als ze elkaar even aankijken, moet hij ook glimlachen. De eerste hindernis heeft hij gelukkig al genomen. De andere hindernis zal iets lastiger worden, maar het is de moeite van het proberen waard. Zoveel is Max wel duidelijk geworden vandaag.

Bij thuiskomst gaat alles rustig verder. Henriette heeft niet gewacht met het eten, desondanks kunnen de mannen snel aan tafel. Net zoals vroeger serveert zijn vrouw, wat over is gebleven van de grote maaltijden van de afgelopen dagen. Na afloop verrast Wolfgang Henriette door direct alles op te ruimen en in de keuken zich op de afwas te storten. Max geniet in stilte van Wolfgangs gedrag, zelfs meer dan van hun gebruikelijke kop koffie met alcohol na het avondeten. Een rustige, diplomatieke aanpak werkt misschien het beste om zijn vrouw te overtuigen.

„Het was een leuke dag vandaag, Henny. Karl en ik willen een volgende keer, dat iedereen meegaat.“
„Heb je hem kunnen overtuigen, Max?“
„We hebben uitgebreid kunnen praten. Ik ben veel wijzer geworden en het is mij duidelijk geworden, dat we met Wolfgang een andere koers moeten inslaan.“
„Goed, hij heeft jou meer overtuigd dan jij hem. We doen het toch goed?“
„Ja, maar Wolfgang heeft meer nodig. Daar ben jij trouwens al mee begonnen.“
„Ik begrijp je niet, Max.“
„Je wilt Wolfgang toch leren zelf het huishouden te doen? Dat heb je met onze jongens nooit gedaan.“
„Tijden veranderen. Hij is aantrekkelijker voor meisjes, wanneer hij goed voor zichzelf kan zorgen.“

Henriette kijkt met een guitige blik naar haar man. Haar blik brengt Max aan het twijfelen. Hij zet desondanks door.

„Je hebt in elk geval Marlene en Karl op een idee gebracht. Zij gaan Peter ook leren zelf de huishouding te doen.“
„Dank je. Als de jongens over hun bevlieging heen zijn, dan krijgen hun vrouwen het makkelijk.“
„Henny, ik verwacht niet dat deze bevlieging, zoals jij het noemt, overgaat. Ik ben er langzaam maar zeker van overtuigd geraakt, dat wij er geen invloed op hebben. Zelfs Astrid steunt Wolfgangs relatie met Peter. Zij en Sascha hebben ons dat boekje gegeven. Zijn broers willen juist, dat we met Karl en Marlene praten, als we ergens mee zitten. Ik heb vandaag echt met Karl kunnen praten. Als we willen, dat Wolfgang ook na zijn achttiende verjaardag bij ons blijft of bij ons op bezoek komt, dan moet hij zich vrij voelen om met ons over alles te praten.“
„Dan doet hij toch?“
„Nee. Is je niet opgevallen, dat Wolfgang nooit over zijn toekomst praat met ons? Of over Peter?“

Max zwijgt even terwijl Henriette nadenkt over zijn vraag, voordat ze reageert.

„Hij neemt het leven van dag tot dag, hij heeft teveel teleurstellingen en verdriet meegemaakt in de laatste jaren.“
„Precies daarom wil ik proberen het nog beter te doen. Ik wil graag, dat hij en Peter zich hier thuis voelen, zich hier ontspannen en hier ook kunnen lachen. Ik wil Wolfgang niet verliezen, zoals we Alexander hebben verloren. Peter is bang voor jou, weet je dat?“
„Nee. Daar heb ik niets van gemerkt.“

Zijn vrouw is eerlijk en Max voelt, dat ze geïnteresseerd raakt, in waar hij heen wil.

„Toen je Wolfgang en Peter eerder dit jaar betrapte, ben je zo boos geworden, dat Peter bijna niets durft te doen, als jij er bent. Ik vind het niet zo erg en vertrouw erop, dat hij wel bijdraait, als hij je vaker van je vriendelijke kant meemaakt. De afgelopen dagen zaten de jongens iedere keer bij Sascha en Astrid, die gewoon met ze omgaan. Denk je, dat we dat ook kunnen?“
„Je vraagt wel veel. Ik heb ook wel gezien, hoe Wolfgang en Peter met elkaar omgaan in de afgelopen dagen, maar ik heb er niets van gezegd, omdat ik er geen tijd voor had. Het is geen gedrag, wat ik hier graag zie.“
„Als je daaraan vasthoudt, dan zal Wolfgang op zijn achttiende verjaardag het huis verlaten. Ons verlaten.“

Henriette zucht, Max pakt de hand van zijn vrouw en glimlacht naar haar.

„Zover hoeven we het niet te laten komen. Als jij mij kunt beloven, dat je ook de komende tijd er niets van zegt, dan blijven we op de goede weg.“
„Het is en blijft een zonde, Max.“
„Dat ben ik met je eens, maar laat het uiteindelijke oordeel alsjeblieft aan God … Karl vertelde vandaag wat grappigs. Wanneer hij Wolfgang en Peter samen ziet, dan denkt hij altijd terug aan de tijd, dat hij en Marlene bij haar ouders op de bank zaten. Het herinnerde mij aan onze tijd, voor ons huwelijk.“
„Ja, weet je nog hoe boos mijn moeder dan altijd werd?“

Max begint te lachen en kijkt zijn vrouw recht in haar ogen aan. Het duurt een paar tellen, voordat Henriette zelf doorheeft, wat ze heeft gezegd en met hem lacht.

„Ik durf je niets te beloven, maar ik wil het wel proberen.“
„Gewoon niet reageren, net zoals je de afgelopen dagen gedaan hebt. Kijk anders opzij, als je het echt niet kunt verdragen. Ik heb vandaag in ieder geval een heel andere Wolfgang gezien, dan de jongen, die we hier normaal in huis meemaken. Hij is veel makkelijker met Peter om zich heen.“

De geluiden uit de keuken vallen stil. Wolfgang steekt zijn hoofd om de deur van de woonkamer en knipoogt naar Max.

„Henriette, ik zit boven. Roepen jullie mij, als jullie hier klaar zijn?“

Wolfgang sluit de deur en loopt met iets meer lawaai dan normaal naar boven. Henriette kijkt haar man indringend aan.

„Wat heb jij hem gevraagd?“
„Ik heb hem verteld, dat ik met jou over hem wil praten en hem gevraagd niet mee te luisteren, ook niet op de trap. Hij mopperde wel wat, maar blijkbaar zit hij nu echt boven.“

Henriette begint te giechelen.

„Dat we dit nog meemaken met Wolfgang. Er moet vandaag echt iets zijn gebeurd.“
„Dat bedoel ik nu met de andere Wolfgang, die ik vandaag heb meegemaakt. Karl vertelde me nog wat leuks, waar zelfs jij trots op kunt zijn.“
„Wat?“

Max geniet van de nieuwsgierige blik van zijn vrouw. De vader van Peter heeft zijn vrouw goed ingeschat.

„In tegenstelling, tot wat jij denkt, hebben de jongens geen seks met elkaar. Ze zoenen, ze knuffelen en volgens Karl vinden ze dat genoeg. Meer willen ze niet.“
„Maar jongens, zoals Wolfgang willen toch alleen …?“
„Wolfgang en Peter zeggen van niet. Ik geloof het, al kan ik je niet uitleggen waarom. Maar het bracht me wel op een ander idee, wat ik al met Karl heb besproken en waar de jongens niets vanaf weten. Ik wil Wolfgang een tweepersoonsbed geven. Als we dat doen, dan krijgt Peter ook een tweepersoonsbed van zijn ouders.“
„Nee, Max, nu ga je te ver. Niet in mijn huis.“
„Waarom niet?“
„Bij Alexander en Bastian hebben we dat ook niet toegestaan.“
„Henny, wat zei je net ook al weer? Tijden veranderen.“
„Ja, maar niet voor alles. Wolfgang en Peter hier samen … ik wil er niet eens over nadenken.“

Henriette tovert een gezichtsuitdrukking tevoorschijn, alsof ze bedorven vlees ruikt. Max weet, dat hij nog iets verder moet gaan. Op dit moment is hij Charlie dankbaar voor haar suggestie voor een mannendag.

„Ik heb er vandaag wel over nagedacht samen met de vader van Peter. We hebben eigenlijk een paar redenen om dit te doen en ik zou het fijn vinden, als je toch wilt luisteren naar mij. De broers van Wolfgang willen graag, dat hij meer tijd besteedt aan Peter. Ze hebben de jongens samen uitgenodigd om in Köln langs te komen. Als ze in Köln zijn, dan weten wij niet, wat er gebeurt en de ouders van Peter weten niet, wat er gebeurt. Een andere reden zijn Alexander en zijn vriend. Het is nu bijna een maand geleden, dat we apart naar Köln zijn gereden en jij een domme vraag hebt gesteld. Ik ben te lang met je getrouwd om niet te weten, dat je je ook over Wolfgang zorgen maakt.“

Henriette glimlacht naar haar man, die nu even adem kan halen om door te gaan.

„Je kwam zelf net met een andere reden. Wolfgang heeft zoveel verdriet en teleurstellingen meegemaakt, dat ik bang ben, dat hij met niemand een relatie durft op te bouwen. Daarom ben ik heel gelukkig, dat Wolfgang nu iemand heeft, waar hij zelf van mag en kan houden, ook al had ik net als jij liever een Petra dan een Peter gezien. Hoe het ook verder gaat tussen Wolfgang en Peter, wat ze nu samen hebben, is goed voor beide jongens. Dat hebben we vandaag wel gezien. Alexander is ook op een andere manier een aanleiding. Bastian heeft na de begrafenis van Silke tegen ons gezegd, dat we meer moeten doen voor Alexander dan onze goede bedoelingen tonen. Maar jij en ik kunnen niets verzinnen, wat we anders kunnen doen, zolang Alexander niets van ons aan wil nemen. Ik gok erop, dat Alexander ons met andere ogen gaat bekijken, wanneer Wolfgang hem vertelt, dat Peter hier mag logeren. Dan ziet hij, dat we het echt menen en onze fouten niet willen herhalen … Dit alles bij elkaar heeft ons op het idee van de bedden gebracht.“

Revolverheld und Marta Jandová – Halt Dich an mir fest

Max kijkt nu met vleiende en tegelijk uitdagende ogen naar zijn vrouw. Hij merkt, dat ze nog niet overtuigd is. Ze staart lang naar haar lege glazen, voordat ze hem weer aankijkt.

„De laatste reden ben jij, Henny. Is het niet veel makkelijker voor jou om alles in de gaten te houden, wanneer Wolfgang zijn vrienden hier kan uitnodigen? Is het niet veel makkelijker voor jou om Wolfgang te vragen zijn vrienden mee naar zijn kamer te nemen, als ze dingen doen, die jij liever niet ziet?“

Eindelijk verschijnt een bekende glimlach op het gezicht van zijn vrouw. Hij drinkt zijn glazen leeg.

„Ik krijg net een andere ingeving, Max. Alexander heeft Peter een tekening van Wolfgang als kerstcadeau gegeven. Als we Alexander vragen een tekening van Peter te maken voor Wolfgang voor boven zijn nieuwe bed?“
„Daarop waren Karl en ik nu niet gekomen. Dank je. Je vindt het nu wel goed?“
„Nee. Het is kiezen tussen twee kwaden … Ik denk dat een groter bed minder kwaad kan, dan Wolfgang weer teleur te stellen en verdrietig mee te maken.“

Henriette zucht even, voordat ze wil opstaan. Max houdt haar tegen, geeft haar een kus en streelt haar zij.

„Dank je. Samen kunnen we dit goed doen.“

Ze giechelt.

„Wil jij nog wat drinken?“
„Graag, nog een koffie extra. Ik heb nog een idee, waar ik met je over wil praten, zonder dat Wolfgang het hoort.“

Henriette staat op en verdwijnt naar de keuken. Op de terugweg naar de kamer roept ze naar boven, dat het niet lang meer duurt. Er komt geen antwoord. Henriette denkt, dat Wolfgang zijn koptelefoon heeft opgezet.

„Wat voor wilde ideeën heb je nog meer, meneer Kaiser?“
„Het gaat om Alexander en zijn vriend, mevrouw Kaiser. We hebben het totaal verkeerd aangepakt, toen ze hier aankwamen. Zijn vriend heeft mij later alleen een hint gegeven om ze nooit meer zo te ontvangen. Je weet, dat hij nooit veel zegt.“
„Sascha en Astrid zijn er tussengekomen, later heeft zij mij nog afgeremd, toen ik het Speeltuig in de keuken aansprak.“
„Henny, je moet daar mee ophouden. De jongen heet Robin en het is de vriend van Alexander.“
„Vriend? Alexander heeft nooit serieuze relaties gehad.“
„Ik denk, dat je je vergist. Als we beter contact met Alexander willen, dan hoort Robin daar ook bij, of we dat leuk vinden of niet. We hebben al genoeg fouten gemaakt met Alexander. Je hebt indertijd alles van hem hier opgeruimd of opgeborgen. We zijn gestopt met hem financieel te ondersteunen tijdens zijn studiejaren. Je zus heeft dat voor ons overgenomen. Maar we hebben het geld altijd opzij gezet voor Alexander. Het wordt alleen maar meer.“
„Dat geld blijft waar het is. Alexander kan het krijgen, als hij een fatsoenlijk leven leidt. Je hebt het goed belegd, dus het groeit alleen aan.“
„Ik geloof niet, dat Charlotte of Alexander het willen hebben. Als ik het goed inschat, dan zou Alexander heel blij zijn met zijn oude tekeningen, maar die heb je niet bewaard.“
„Het waren walgelijke tekeningen.“
„Henny, het waren zijn tekeningen! Ik ben allang gelukkig, dat ik een paar tekeningen in het boek heb kunnen bewaren, ik bedoel het boek, dat ik hem begin september heb gegeven … We kunnen het niet meer goed maken. We kunnen met het geld nog wel iets goeds doen.“
„Waar denk je aan?“
„Als jij het ermee eens bent, dan wil ik in het nieuwe jaar eerst met Charlotte overleggen om te zien of ik op het goede spoor zit. De broers van Wolfgang hebben geen fatsoenlijke diploma’s en voor Wolfgang ontvangen we na zijn achttiende verjaardag geen bijdrage meer van het Jugendamt. Ik wil dat geld gebruiken om Wolfgang door te laten studeren en als Robin of Sascha nog een opleiding willen volgen, dan wil ik ze daarmee helpen.“
„Wat heb jij vandaag gedronken, Max?“
„Een paar biertjes, ik moest nog rijden. Hoezo?“
„Je komt vandaag met een paar slimme ideeën. Misschien lukt het zo om de hele groep van deze kerstmis volgend jaar vaker bij elkaar te brengen.“

Max zucht even … van opluchting. Het gaat allemaal makkelijker, dan hij had verwacht. Geen urenlange discussie over wat wel of niet zo hoort, geen verwijzingen naar de kerk of de mening van anderen. Blijkbaar hebben deze kerstdagen zijn vrouw meer beroerd dan hij gisteravond nog dacht. Henriette wil al verder.

„Heb je nog meer of zal ik Wolfgang ophalen?“
„Nee, dat is alles voor vandaag. Zal ik naar boven lopen? Ik denk, dat Wolfgang zijn koptelefoon op heeft gezet.“

Max staat op en wil al de kamer uitlopen, wanneer Henriette nog begint te praten.

„Max, besef je wel, dat we met Karl en Marlene nu eigenlijk twee zonen hebben en vier ouders zijn geworden?“
„Nee. Maar nu je het zegt, het wordt op deze manier wel makkelijker … voor iedereen.“

Eenmaal boven kijkt Wolfgang verrast op. Hij had inderdaad een koptelefoon opgezet, die nu afgaat.

„Zijn jullie klaar of heb je mijn hulp nodig?“
„We zijn eruit, zoon. Alleen maar goede dingen. Kom je mee naar beneden, dan kunnen we jou alles vertellen? Neem je laptop maar mee.“

Wolfgang sluit ondanks de vraag van Max het apparaat af, zoals hij altijd doet en volgt hem wat onzeker naar beneden met de laptop stevig in zijn handen. Beneden is Henriette nog aan de telefoon in gesprek met Charlotte, zodat hij even moet wachten, totdat zijn vrouw het gesprek kan afronden. Na een paar minuten is het zover.

„Goed, Wolfgang. Ik vind het fijn, dat je ons even alleen hebt gelaten. Ik denk, dat het leuker is als mijn vrouw je vertelt, waar het omgaat.“
„Max, ik heb liever dat jij begint. Wolfgang, je hoeft je echt geen zorgen te maken. We hebben goed nieuws voor je.“
„Dit lijkt verdacht veel op het gesprek in de hotelkamer in Köln, toen jij mij wilde vertellen over mijn broers en ik dacht …“
„Wolfgang, stop. Mijn vrouw heeft gelijk, het gaat om je toekomst. Maar alleen goede dingen. We hebben vandaag een mooie dag met Peter en zijn vader gehad. Dat gaan we vaker doen, een volgende keer gaat iedereen mee. Het zal je misschien verrassen, maar mijn vrouw en ik gaan proberen de wens van je broers uit te voeren.“

Wolfgangs mond valt open van verbazing, terwijl hij over zijn borst wrijft.

„Ik bedoel, dat we het goed vinden dat jij en Peter elkaar vaker zien. Morgen wil ik je meenemen om een nieuw bed voor je uit te zoeken … een tweepersoonsbed.“

Wolfgang laat bijna zijn laptop vallen, Henriette kan hem nog net opvangen. Gelukkig zijn de reflexen van zijn vrouw dit jaar weer helemaal aangescherpt. Wolfgang kijkt hem verbijsterd aan met natte ogen.

„Wat is er met jullie gebeurd?“
„Mijn vrouw en ik hebben een goed gesprek gehad, zoon. Wil je het Peter en zijn ouders zelf vertellen of zullen wij dat doen?“

Wolfgang blijft hem aanstaren.

„Wolfgang?“
„Ja, … sorry …“
„Wolfgang, gaat het goed met je?“

Henriette klinkt bezorgd. Ze staat op en gaat direct voor Wolfgang staan, kijkt hem recht in zijn ogen, waar inmiddels tranen uitkomen. Wolfgang wrijft opnieuw over zijn borst, terwijl hij probeert te lachen.

„Ik … ik had dit nooit van jullie verwacht.“
„Rustig maar, jongen. Ga even zitten, dan haalt Max wat te drinken voor je.“

Henriette duwt Wolfgang langzaam naar de bank en gaat naast hem zitten met een arm om zijn schouder. Max loopt snel naar de keuken en komt terug met een groot glas water. Henriette dwingt Wolfgang het rustig op te drinken.

„Gaat het weer, jongen?“
„Ik wil … ik wil … jullie zijn echt lief.“
„We hebben nog niet alles verteld. Ik heb net met mijn zus gebeld om iets na te vragen. Charlotte is het met ons eens. Als je wilt, dan blijven we je de komende jaren ook steunen, ook na je achttiende verjaardag. Als je goed je best doet op school, dan kun je verder studeren.“
„Dank je wel.“

Wolfgang lacht weer door zijn tranen heen. Het bezorgt Max een dubbel gevoel en als hij zijn vrouw aankijkt, dan ziet hij een gealarmeerde blik. Ze is net zo bezorgd, als hij is. Gelukkig wordt Wolfgang weer rustiger en vrolijker, wanneer ze op internet alvast gaan uitzoeken welk bed hij wil hebben.

Wanneer ze later in bed liggen, praten ze er even over door en spreken af de komende tijd goed op te letten, wanneer Wolfgang van slag raakt en ook de ouders van Peter hierbij in te schakelen. Hopelijk is het tijdelijk en blijken in het nieuwe jaar hun zorgen voor niets te zijn. Dan wordt het een mooi nieuw jaar voor iedereen.