Maandag 26 december 2011
Mecano – Cruz de navajas

Charlie zit met Robin en Alexander in de woonkamer van haar appartement. Ze zijn ’s middags teruggekomen uit Lingen. Robin en Alexander hebben vrijwel de hele reis terug geslapen, Charlie heeft bij thuiskomst een half uur haar ogen dichtgedaan.

Na het avondeten genieten ze van de rust na een aantal drukke dagen. Robin geniet van zijn alcoholvrije vruchtensap, terwijl Charlie en Alexander wijn drinken. Ondertussen babbelen ze over de andere gasten van de afgelopen dagen en de vele, vaak ongewone cadeaus. Ze kan zich geen andere kerst herinneren, die zo bijzonder was. Wanneer het gesprek afdwaalt naar Wolfgang, pakt Charlie haar tas. Ze haalt een envelop tevoorschijn.

„Alexander, ik heb post voor je.“
„Charlie, begin je nu ook al met enveloppen?“
„Schatje, je naam staat erop.“

Alexander neemt de envelop verbaasd aan en maakt hem open. Haar neef haalt er een handgeschreven vel papier uit met het handschrift van Charlie. Hij begint te lezen om dan stomverbaasd naar Robin te staren. Robin en Charlie kijken hem nieuwsgierig glimlachend aan.

„Wil je niet weten, wat erin staat?“
„Ik …“
„Schatje, lees eerst verder.“

Alexander begint opnieuw te lezen, maar houdt nu het papier dichterbij, voor zijn gezicht.

‘Lieve Alexander,

Dit schrijf ik, terwijl jij de laatste kerstcadeaus koopt. Eigenlijk wil ik het je vertellen, maar ik durf me niet te veel opwinden. Charlie schrijft het voor mij op, omdat ik op dit moment nauwelijks een pen kan vasthouden.

Weet je, dat we elkaar al ruim twee jaar kennen? Vorig weekend is het twee jaar geleden, dat we een huisje hebben gehuurd en met zijn allen een weekend weg zijn gegaan. Weet je nog dat we ’s avonds buiten zijn gaan zitten en de hele avond hebben gepraat bij een vuur?

Ik wil je bedanken voor de tijd met jou, voor alles wat je voor mij hebt gedaan, voor je begrip en geduld en de manier, zoals je van me houdt. Ik weet, dat ik het je erg moeilijk heb gemaakt en dat spijt me. Als ik het zou kunnen veranderen, dan zou ik het zeker anders doen.

Ik hou met heel mijn hart en ziel van jou, ook al komt het er meestal ongelukkig uit bij mij. Jij en ik weten hoeveel we voor elkaar over hebben. Ik hoop je dit in de toekomst meer en vooral beter te kunnen laten zien. Ik hoop, dat je net zo eerlijk tegen mij bent als je wilt, dat ik tegen jou ben. Ik hoop op een goede toekomst met jou.

Wil je dat? Wil je het officieel maken? Trouwen of wat er op lijkt?

Jouw Robin.’

Alexander en Robin kijken elkaar met natte hondenogen aan. Alexander knikt. Hij heeft dit niet verwacht en lacht met gelukkig gezicht door zijn tranen heen. Dan geeft hij Robin een intense kus.

„Ja!“

Robin en Alexander blijven stil naar elkaar kijken met een arm om elkaars schouders. Charlie pakt haar tas en haalt er twee kleine doosjes uit. Ze kucht even om de jongens uit hun trance te halen.

„Jongens, vergeten jullie niet iets?“

Robin kijkt even verbaasd naar de twee doosjes in haar handen. Een doosje kent hij, het andere niet. Charlie geeft Alexander het bekende doosje en Robin het onbekende.

„Jullie mogen ze openmaken. Robin, wil jij een slokje champagne?“
„Sorry, Charlie, ik durf het niet met de medicijnen. Sap is goed.“

Robin heeft zijn doosje als eerste opengemaakt. Hij kijkt de tante van zijn aanstaande vragend aan terwijl hij de doos weer snel dichtdoet zodat Alexander niets kan zien.

„Deze is voor Alexander?“
„Ja.“
„Wat is het?“
„Een extra kerstcadeautje voor mijn favoriete neef.“

Charlie lacht schalks, terwijl ze in de keuken glazen, een fles champagne en een fles sap op een dienblad zet. Robin maakt de doos voorzichtig open, pakt Alexander’s pols vast, haalt een horloge uit de doos en doet hem het om. Het lijkt op Robin’s nieuwe horloge en heeft twee diamanten. Alexander staat op om Charlie te bedanken met een kus.

„Charlie, je bent geweldig.“
„Straks, Alexander, eerst je andere cadeau?“

Alexander heeft nog steeds het bekende doosje in zijn handen. Hij maakt het nu open en ziet de witgouden ringen met een kleine diamant. Hij leest de inscriptie.

‘Alexander, Mijn Alles.’

Hij krijgt opnieuw natte ogen, wanneer hij een ring om Robin’s vinger schuift, waarna Robin hem de tweede ring omdoet met een vergelijkbare inscriptie.

‘Robin, Mijn Alles.’

„Dan nu champagne, Charlie!“

Plop. Ze proosten, waarna Charlie en Robin vertellen, hoe ze met een smoes Alexander naar buiten hebben gestuurd en een juwelier met een selectie verlovingsringen op bezoek is geweest. Charlie heeft de ringen later opgehaald en de bijpassende horloges uitgezocht. Dat was haar idee, waarmee ze de jongens een extra herinnering aan deze kerst wilde geven. Ze heeft nog een andere, belangrijke vraag.

„Wanneer willen jullie trouwen?“

Alexander kijkt Robin even aan, voordat hij Charlie antwoord geeft.

„Als we weer helemaal hersteld en fit zijn.“
„Charlie, Alexander, willen jullie het nog een paar dagen stil houden? Ik wil goed nadenken over, hoe we het Henriette en Max vertellen. Misschien kunnen we iedereen tegelijk op Nieuwjaarsdag een berichtje sturen of bellen. Dan kunnen we er nog een paar dagen zelf ervan genieten, voordat iedereen zich druk gaat maken over ons.“

Charlie en Alexander gaan akkoord met Robin’s verzoek. Geen haast is nu het beste. Ze blijven nog een tijdje zitten, Alexander en Robin geven elkaar elke paar minuten een kus en praten wat, totdat Robin naar bed wil gaan. Morgen hebben ze een drukke ochtend in het ziekenhuis. Wanneer Robin rechtop staat, bedankt hij Charlie nog een keer met een knuffel en een zoen. In bed krijgt Alexander hetzelfde bedankje. Ze slapen allemaal snel in, moe als ze zijn van een aantal bijzondere familiedagen en emotionele gebeurtenissen. Van binnen is Charlie heel erg trots op haar twee permanente gasten.