Zondag 25 december 2011
Mike Rowland – The Fairy Queen

„Wolfgang, alsjeblieft, leg haar niet op de vloer. Straks heeft ze een nieuwe luier nodig.“

Henriette roept wat kortaf naar de jongen. Wolfgang glimlacht naar de bewegende baby voor hem op de vloer. Henriette moppert op hem vanaf de andere kant van de volle woonkamer. Hij is te druk met het leggen van een knoop in het glanzende lint om op haar te letten. Peter zit naast hem en fluistert.

„Je krijgt weer een probleem.“
„Nee, vandaag niet.“

Sascha geeft advies met zijn knie tegen Wolfgang’s schouder.

„Zorg ervoor, dat je haar hoofd vasthoudt, als je haar optilt.“
„Dat weet ik!“

Wolfgang moppert om daarna tegen Silke door te gaan.

„Je zal het snel genoeg ontdekken. Volwassenen zijn gek. Zij maken zich veel te veel zorgen.“

Silke maakt een geluidje naar hem. Hij vat het op als een ‘ja’.

„Echt waar!“

Nadat hij een veel te groot groen lint aan haar mutsje heeft vastgemaakt, tilt hij Silke voorzichtig op met zijn handen onder haar hoofd en romp. Ze is een klein, onrustig ding in zijn armen, bijna een jong hondje. Hij probeert zich te herinneren, of hij ooit eerder een baby mocht vasthouden. Waarschijnlijk is dit de eerste keer. Ze maakt een nieuw geluidje.

„Je hebt een hele mooie strik gekregen.“

Peter kijkt hem aan, alsof hij gek is.

„Wat is er?“
„Je bent heel anders, wanneer je vrolijk bent. Ik kan me de laatste keer niet herinneren, dat je zo gelukkig keek.“
„… Jij bent hier vandaag en je maakt me al gelukkig.“

Wolfgang fluistert tegen Peter, die hem nu nog verbaasder aankijkt.

„Hij heeft vandaag een heleboel redenen om vrolijk te zijn. Zoveel cadeaus. Zoveel mensen.“

Astrid staat achter Peter en geeft ook haar mening. Wolfgang is blij, dat Astrid verder voor hem praat. Eerder vandaag is hij al bijna flauwgevallen van schrik, toen hij de voordeur opende en Peter met zijn ouders daar stond. Hij wilde ze nog vragen, of ze wel bij het goede huis hadden aangebeld. Een uitnodiging van Max en Henriette is nooit in hem opgekomen.

Later ging hij bijna opnieuw onderuit, toen hij en Peter onder een maretak elkaar een zoen gaven terwijl Henriette er net aankwam. Hij heeft Peter zelfs gevraagd of hij niet droomde, omdat er geen enkele afkeurende reactie van Henriette kwam. Aan de andere kant van de kamer valt Charlie stil, wanneer ze een cadeau uitpakt.

„Oh, Henny!“
„Wat is het?“

Christel is gewoon belangstellend. Charlie bekijkt een houten kistje met een deel van de collectie familiejuwelen uit Henriette’s familie. Wanneer Charlie de sieraden even uit het kistje haalt om ze beter te bekijken, herkent Wolfgang enkele stukken die Henriette zelf heeft gedragen. Christel reageert emotioneel, wanneer ze haar cadeau openmaakt en een kistje met een vergelijkbare inhoud in haar handen houdt. De beide vrouwen bedanken Henriette uitgebreid.

Wolfgang lijkt de enige persoon in de kamer, die niet wist dat Peter en zijn ouders zouden komen. Ze krijgen net zoveel cadeaus als de anderen. Karl lacht hard om het cadeau van Lars. Hij had er geen idee van dat Lars en Karl samen zijn opgegroeid. Marlene reageert ontroerd op een grote kaart van Alexander en Robin om haar te bedanken voor de bloemen, die ze in het ziekenhuis heeft laten bezorgen. Marlene ontvangt het komend jaar regelmatig bloemen van de twee bij wijze van dank.

„Hoe weten jullie, dat ik dit leuk vind?“

Peter houdt een paar concertkaarten omhoog. Robin antwoordt.

„We hebben je opgezocht op internet. Ik hoop, dat je dat ons niet kwalijk neemt. Kom je met Wolfgang naar het concert in Köln?“

Wolfgang vindt het spannend om met Peter naar zijn broers te gaan, hoewel hij vermoedt, dat de regels strenger zullen zijn dan normaal. Silke begint heen en weer te wiebelen in zijn armen en knijpt in zijn pink, die ze vasthoudt. Hij probeert te zien, hoe ze reageert, wanneer hij zijn hand beweegt. Ze laat los en begint te huilen. Met een schuldig gezicht kijkt hij naar Daniela. Silke’s moeder schudt haar hoofd en hij loopt naar haar toe om de baby over te geven. Robin lacht naar Wolfgang.

„Je kunt haar wel bij mij parkeren. Ik zal niet met haar rondlopen, zoals sommige mensen.“

Wolfgang wacht op Daniela’s antwoord, hij is bang om de baby of de moeder overstuur te maken. Daniela waarschuwt Robin.

„Het is wel een tijdje geleden, dat ze een schone luier heeft gekregen. Als je haar bij je wilt houden, dan moet je haar verschonen.“

Robin neemt Silke over van Wolfgang, terwijl hij Daniela belooft dat Alexander haar zal verschonen, als het nodig is. Wolfgang loopt weer terug naar Bastian, die hem een ander cadeau geeft om te openen. Het is groot en zwaar. Hij scheurt het papier open en ziet een gouden doos. Hij tilt het deksel op en ontdekt een boek met een donkere, leren omslag met gouden versiering. Nieuwsgierig haalt hij het uit de doos en slaat het open. Het is het trouwalbum van Sascha en Astrid, waar Astrid nog wat bij vertelt.

„Dit is jouw persoonlijke exemplaar.“

Peter leunt tegen Wolfgang aan om het beter te zien. De eerste pagina heeft een gravure met de uitnodiging en het familiewapen. Op deze manier lijkt het heel officieel, hoewel hij erbij was op hun trouwdag. Het lijkt hem in de stijl van Astrid’s familie te zijn gedrukt. Hij slaat de pagina’s langzaam om, zodat hij het album niet beschadigt.

„Dit is geweldig! Dank je wel!“

Hij zucht. Hij weet niet, wat hij anders zou kunnen zeggen en hoopt dat Astrid zijn mengeling van emoties begrijpt. Hij is dankbaar, gelukkig en ontroerd tegelijk. Een eigen exemplaar van hun trouwalbum betekent, dat ze hem als broer zien. Hij voelt zich belangrijk. Hij voelt zich erkend. Samen met Peter bekijkt hij een paar pagina’s, totdat Wolfgang het genoeg vindt. Hij wil het later bekijken en ervan genieten. Peter klaagt.

„Ik wil het rustig, met plezier naar kijken. We kunnen het later bekijken.“

Peter legt het boek terug in de doos. Wolfgang ziet, dat er iets uitvalt en schrikt heftig. Waarschijnlijk kijkt hij als een geest naar Sascha en Astrid achter hem. Ze lachen naar hem. Hij wrijft over zijn borst. Sascha stelt hem gerust.

„Je hebt niets kapot gemaakt. Het is een schijf met alle foto’s.“
„We vragen je alleen ze niet op internet te zetten of te verkopen aan de roddelbladen.“

Astrid gebruikt haar vleiende stem op zo’n manier dat Wolfgang weet, dat ze het meent. Wolfgang is blij, wanneer Alexander de aandacht van de familie trekt door een kaart uit een net geopend cadeau omhoog te houden. Alexander kijkt verbaasd rond.

„Hoe wisten Freya en Carmen, dat ze hun cadeaus hier naar toe konden sturen?“
„Wie zijn dat?“

Peter fluistert tegen Wolfgang.

„Freya is een nicht van Robin en Sascha.“
„Ook jouw nicht.“

Sascha verbetert hem om zichzelf met een grijns te verbeteren.

„Of je neef, net hoe je het wilt zien.“

Wolfgang glimlacht. Hij moet nog steeds wennen aan alle familiebenamingen en praat verder tegen Peter.

„Carmen Von Andenberg is haar vriendin. Ze zijn verloofd en begonnen aan een wereldreis van een jaar met hun dochter … Sophia heet ze.“

Wolfgang kijkt op naar Sascha, wanneer zijn geheugen hem in de steek laat.

„Waar zijn ze nu?“
„Misschien Zuid-Afrika, ik weet het niet meer. Het lijkt erop dat ze elke week ergens anders zijn.“
„Ze gaan naar de Seychellen voor Oud en Nieuw.“

Astrid is beter op de hoogte. Lars is de postbode van de cadeaus van de dames, denkt Wolfgang, als hij ziet hoe Alexander hem bedankt. Bastian schuift twee grote dozen over de vloer naar hem toe.

„Je mag nog meer uitpakken.“

Wolfgang voelt zich zowel verlegen als vrolijk bij het grote aantal cadeaus, wat hij tot nu toe heeft gekregen. Het zijn er meer, dan hij heeft verwacht en meer dan hij ooit heeft gekregen. Hij herinnert zich de kleine cadeaus, die zijn moeder hem elk jaar gaf. Zij gaf hem altijd iets speciaals, de moeite waard om te bewaren en te onthouden. Hij legt een hand op een doos en blijft zo zitten. Hij heeft een pauze nodig. Bastian kijkt hem rustig aan.

„Gaat het?“

Wolfgang knikt en kijkt opzij. Hij wil uit de golf van emoties, die vast en zeker eindigt in een huilbui en zoekt afleiding voor zijn gedachten.

„Henriette. Max. Jullie weten, dat ik geen behoefte heb aan grote cadeaus. Ik heb een gelofte van armoede afgelegd.“

Rudolf grinnikt, terwijl hij de doos op zijn benen opent. Max glimlacht.

„Wij zijn niet alleen schuldig. Christel en Thomas hebben meegeholpen je gelofte te breken.“
„Kijk eens, hoe gemakkelijk hij anderen de schuld geeft. Ik denk, dat het een zonde is, Rudolf.“

Thomas reageert, gevolgd door Christel die probeert haar lachen in te houden.

„Ik denk het ook.“
„Oh! … Dit is aardig, maar het is niet nodig.“

Rudolf haalt een lange zwarte winterjas uit de doos. Henriette bemoedert hem.

„Dacht je dat ik de gerafelde manchetten en kleine reparaties aan je jas niet heb gezien? Je bent toe aan nieuwe jas.“
„Ik wil iedereen bedanken. Dit is heel bijzonder voor mij.“

Rudolf bedankt iedereen, totdat Christel hem onderbreekt.

„Er zit nog iets in.“

De pastoor voelt langs alle zakken en haalt een envelop uit een binnenzak. Een envelop met giften voor de parochie, die Christel overal heeft opgehaald. Christel fluistert.

„Nu hoef je je niet schuldig te voelen over het breken van een gelofte.“
„Ik zal hem met trots dragen. Deze gift vind ik wel het bewijs, dat ons werk belangrijk is en voor anderen een inspiratie is. Bedankt, ook namens de parochie.“

Bastian geeft Peter het volgende cadeau, die eerst voorleest, wat er op het papier is geschreven.

„Voorzichtig uitpakken. Voor boven je bed.“
„Karl, je moet vanavond nog iets ophangen.“

Marlene praat tegen haar man, terwijl ze Peter een knipoog geeft. Peter pakt het cadeau verder uit, kijkt ernaar en doet dan snel weer het papier erom. Karl ziet dat Peter begint te blozen.

„Wat is het?“
„Een tekening van Wolfgang. Ik heb hem getekend, toen hij bij ons logeerde terwijl hij in bed lag. Op deze tekening ligt hij lekker te slapen.“

Iedereen lacht na Alexander’s uitleg. Daniela roept naar Henriette en Max.

„Dank jullie wel. Dit is echt leuk.“

Ze houdt een paar boeken omhoog. Het zijn praktische gidsen over het voeren van een eigen bedrijf. Max reageert.

„Ik heb er in mijn werk altijd plezier van gehad, dus als je nog meer wilt weten, dan kun je mijn boeken lenen.“
„Nu met de baby heb ik alle plannen minstens een jaar uitgesteld. Maar ik ga ze wel lezen.“

Daniela klinkt opgewekt. Bastian pakt Wolfgang’s hand en legt hem weer op een van de dozen, die voor hem staan.

„Ik wil weten wat mijn broer je heeft gegeven.“
„Begin maar met de bovenste.“

Robin wijst met de fopspeen van de baby naar een doos, terwijl Silke op zijn pink zuigt. Wolfgang weet niet, wat hij kan verwachten van het paar en scheurt het papier open. Uit de doos haalt hij een camera, die er niet goedkoop uitziet. Hij zucht.

„Dit is heel mooi.“
„Hij lijkt op een camera, die beroepsfotografen gebruiken.“

Karl’s opmerking wordt door Alexander bevestigd.

„Dat is het ook.“
„Een nieuwe was echt te duur voor ons. Dit is een tweedehands camera, die iemand voor ons heeft gevonden. Hij is nagekeken en alles werkt zoals het moet.“
„Dank je wel.“

Robin verontschuldigt zich weer. Wolfgang zegt weer dankjewel. Het kan hem niet schelen of het een gebruikte camera is. Hij heeft nu een goede camera. Sascha duwt hem iets naar voren.

„Alsjeblieft, wil je nu de andere doos openmaken?“

Wolfgang is nog in gedachten bij de camera, wanneer hij de volgende doos openmaakt. Wanneer hij de deksel eraf haalt, valt hij achterover tegen de bank. Charlie reageert.

„Wat is het?“

Wolfgang kijkt haar aan maar kan geen woord uitbrengen. Peter neemt het over.

„Het ziet eruit als een foto album.“

Het is een foto album. Ze hebben naar hem geluisterd. De cadeaus passen bij elkaar. Familiefoto’s is de titel van het album. Astrid moedigt hem aan.

„Kijk maar. We hebben er allemaal ons best op gedaan.“

Wolfgang gebaart met zijn hand naar Peter, die het grote album op hun benen legt en begint te bladeren. Voorin zit een grote foto van zijn moeder, een pagina later een beeld van zijn vader. Daarna komen foto’s van de jonge Sascha en nog jongere Robin, gevolgd door jeugdfoto’s van Alexander en Bastian. De laatste pagina’s met foto’s laten Max en Henriette zien, gevolgd door Karl en Marlene, de allerlaatste foto is van Peter en hemzelf. Daarna zijn twee pagina’s gevuld met een tekening van Alexander, een groepsportret van bijna iedereen, die hier vanavond is. Wolfgang weet niet, hoe ze aan alle foto’s in het album zijn gekomen. De tweede helft van het album is leeg. Die moet hij zelf vullen met zijn nieuwe camera.

„Dank je wel.“

Wolfgang’s stem is gebroken. Peter slaat zijn arm om Wolfgang en trekt hem naar zich toe, hij veegt de tranen uit Wolfgang’s ogen.

„Dit is een geweldig cadeau.“

Wolfgang knikt. Hij heeft moeite om te praten. Max ziet het ook.

„Ik denk, dat Wolfgang toe is aan een pauze, even geen nieuwe cadeaus uitpakken.“

Wolfgang knikt. Bastian weet met veel lawaai een zware doos naar zijn oudere broer te schuiven.

„Wat wil je hiermee vertellen, Henriette?“

Alexander roept door de kamer naar Henriette. Hij houdt twee boeken van een hele stapel in de doos in zijn handen. Ze glimlacht.

„Ik wil, dat je vriend genoeg eet.“
„Ik denk niet, dat hij ooit te weinig heeft gegeten.“

Sascha lacht. Ze lacht mee.

„Alexander heeft nu extra veel recepten voor het dieet van zijn s… vriend.“

Max begint te lachen tijdens Henriette’s opmerking. Hij lacht om het cadeaupapier om de doos en daarna om wat er uit de doos op zijn schoot komt.

„Alexander, wat proberen jullie hiermee te zeggen?“

Alexander en Robin grijnzen bij wijze van antwoord. Charlie kijkt even en moet een lachaanval bedwingen.

„Wat hebben tovenaars en heksen en bezemstelen met een kerstcadeau te maken?“
„Sorry, het kerstpapier was op en we hadden deze rol cadeaupapier nog liggen.“

Robin tilt Silke even op om haar van zijn ene arm op zijn andere arm te leggen. Terwijl hij praat, is zijn gezicht niet te zien. Henriette is benieuwd naar de inhoud van de doos.

„Wat zit daar in?“

Max steekt een arm in de doos en haalt er een stapel lege plastic dozen uit. De anderen beginnen te lachen om de geslaagde ruil van kookboeken tegen plastic dozen. Alexander en Robin hebben in bovenste doos wat bankbiljetten gedaan en in de onderste doos zit een bedankkaart.

Sarah McLachlan – Angel

„Zullen we deze morgen weer vullen, voordat jullie vertrekken? Dan kan je gelijk wat bijleren?“
„Nee en ja! Niet vullen, maar wel kookles!“

Robin antwoordt, zodat Alexander niets hoeft te zeggen. Astrid reageert.

„Kan ik morgen meedoen?“
„Henny, ik denk dat ik mij heb vergist. In plaats van een cateringbedrijf of restaurant moet je een kookschool openen.“

Charlie geeft nuchter commentaar. Thomas kijkt naar zijn Christel, die instemmend knikt.

„We willen ook wel een paar lessen nemen.“

Wolfgang glimlacht naar het paar. In de kerk waren Thomas en Christel echt stil en treurig, toen iedereen elkaar vandaag voor de kerk ontmoette. Sinds het diner lijken ze zich te vermaken. Ze zijn nu voldoende ontspannen om grappen te maken en mee te lachen. Hij vind het prettig om hen vrolijk te zien na alle droefheid van de begrafenis van hun dochter. Henriette glimlacht.

„Jullie zijn altijd welkom.“
„Wolfgang, kun je me helpen met deze doos?“

Max trekt een doos rond de hoek van de bank. Bastian kijkt opgelucht. Hij had vandaag als jongste zoon de ondankbare taak iedereen zijn cadeaus te geven.

„Voor wie is het?“
„Ik heb eigenlijk niet gekeken.“

Na Max’ antwoord sleept Wolfgang de doos naar het midden van de kamer, voordat hij kijkt, voor wie het is. Hij had het kunnen weten. Het is voor hemzelf.

„Je doet ook aan geheimen.“

Wolfgang kijkt Max vrolijk aan. Henriette heeft niet goed gekeken.

„Welke doos is dat?“
„Het is van de Kerstman.“

Wolfgang kent de afzender al, maar speelt het spel graag mee. Max moedigt hem aan.

„Dan kun je hem toch openmaken?“

Hij beseft, dat hij in het midden van de kamer de aandacht van iedereen heeft. Hij bekijkt het cadeaupapier goed en neemt de tijd om het open te maken. Hij haalt elk stukje plakband apart los. Daniela heeft haar eigen ideeën over het openen van cadeaus.

„Als je er nog langer over gaat doen, kan Silke lopen tegen de tijd, dat je het open hebt gemaakt.“

Hij steekt zijn tong uit naar haar en zij doet hetzelfde. Daarna scheurt hij de rest van het papier eraf en maakt de doos open.

„Ik zie dat de Kerstman dezelfde krant leest als jij.“

Hij knipoogt naar Max, voordat hij de verfrommelde kranten uit de doos haalt.

„Dat was niet nodig! Sokken en ondergoed! Dank je wel!“
„We kregen dat elk jaar.“

Alexander’s opmerking leidt tot een reactie van Bastian.

„Of we het nu wilden of niet. Maar jij krijgt tenminste niet de kleren van je oudere broer!“
„Dat kan geregeld worden.“

Sascha lacht. Wolfgang klemt alle pakketten tegen zijn borst en draait zich met een domme glimlach om.

„Echt bedankt! Ik ga ze elke dag dragen!“
„Ik ga je leren, hoe je je zelf kunt wassen!“

Henriette bereidt hem alvast voor op zijn nieuwe taken. Max knipoogt naar hem.

„Ben je klaar met ronddartelen?“
„Nee.“
„Wil je dan het volgende cadeau pakken?“

Aangespoord door Bastian’s opmerking grijpt hij een van de laatste cadeaus. Het is voor Robin, die nog steeds rustig met de slapende Silke op schoot zit. Hij geeft zijn broer het cadeau, die het direct aan Alexander doorgeeft om te openen.

„Alweer een doos.“
„Deze keer een kleine doos.“
„Wil je hem open maken?“

Alexander draait zich om, zodat hij eerst kan kijken en begint daarna te lachen. Daarna laat hij de geopende doos aan Robin zien. Wolfgang ziet Robin verrast rondkijken.

„Ik heb al een horloge. Wie heeft dit bedacht?“

Robin glimlacht. Het blijft even stil, terwijl Robin een horloge en een kaart uit de doos haalt. Hij leest de kaart voor.

„Voor Robin. Elke keer als je je teveel opwindt, zal dit horloge je waarschuwen, zodat Alexander nooit meer een ambulance hoeft te bellen. De Kerstman.“

Robin kijkt nog een keer rond en ziet Charlie’s mondhoek trillen.

„Charlie, jij!“
„Ja, ik wilde je dit jaar iets geven, wat je niet snel vergeet.“

Robin steekt zijn vrije arm uit zodat Alexander hem het horloge om kan doen.

„Charlie, ben je helemaal? Witgoud met … is dit een diamant?“

Alexander kijkt verbaasd naar zijn favoriete tante.

„Twee diamanten. Elk jaar dat Robin en jij bij elkaar blijven, kan er een bijkomen.“

Robin zwaait even naar Charlie, die opstaat en naar hem toeloopt. Hij geeft haar een kus en houdt daarna haar hoofd even vast. Hij fluistert zachtjes in haar oor.

„De rest wil ik thuis in Köln doen. Ik weet, dat je veel meer hebt gedaan voor ons dan je laat merken. Bedankt voor alles.“

Charlie heeft voor het eerst in tijden geen antwoord paraat. Ze draait zich om, zodat Robin niet ziet, dat ze moet slikken en loopt terug naar haar plek. Voor iedereen zichtbaar geeft ze Robin een knipoog en glimlacht trots. Robin kijkt al trots, terwijl hij de knipoog beantwoordt.

Wolfgang kijkt verbaasd naar zijn broer en Charlie. Hij heeft nog steeds moeite om Charlie goed te plaatsen. Blijkbaar kan zijn broer vrijwel zonder woorden met Charlie praten. Hij ziet, dat anderen ook even verbaasd zijn over de interactie tussen de twee. Lars kijkt Charlie vragend aan.

„Kan het nu?“

Charlie knikt. Wolfgang kijkt nieuwsgierig naar Lars die naar de hal loopt. Hij komt terug met een paar enveloppen in zijn hand.

„Wolfgang, ik heb post voor je ontvangen.“
„Wanneer?“
„Drie dagen geleden.“

Opeens dringt tot iedereen door wat Lars zegt. Sascha’s stem trilt.

„Je hebt de resultaten van het DNA-onderzoek ontvangen?“
„Ja, eindelijk.“

Wolfgang neemt met bevende handen de envelop van Lars aan, nadat Sascha en Robin hun envelop hebben aangenomen. Robin geeft zijn envelop aan Alexander. Wolfgang weet niet, wat hij zal doen. In zijn hart kent hij het resultaat al. Of zou het resultaat toch anders zijn?

Hij wil graag dat Sascha en Robin zijn broers zijn, maar wil hij wel bij Max en Henriette blijven wonen? Hij kijkt vragend naar Robin, die voor zich uit staart. Sascha kijkt wel naar hem.

„Wil je hem niet openmaken, Wolfgang?“
„Ik … Ik weet het niet … Nee!“

Iedereen kijkt verrast naar Wolfgang.

„Nee!“

Hij voelt Peter’s arm om zijn middel. Hij begrijpt opeens, waarom hij het nu niet wil weten.

„Ik … ik heb vandaag … het is al een perfecte dag … ik wil het niet verpesten … ik wil geen slecht nieuws nu … ik wil geen goed nieuws nu … ik wil het nu niet weten.“

Wolfgang kijkt rond. Sascha kijkt met natte ogen naar Astrid. Robin met Silke op zijn arm heeft zijn blik op Alexander gericht. De anderen kijken nieuwsgierig naar hem. Lars reageert.

„Weet je het zeker?“
„Ja, ik wil het nu niet weten.“

Het blijft stil totdat Robin uitspreekt, wat hij al denkt.

„Zullen we dit morgenochtend doen?“

Astrid legt Sascha’s envelop op de salontafel. Robin kijkt Alexander even vragend aan, die zijn envelop erbij legt. Peter neemt Wolfgang’s envelop en legt hem voor Lars op tafel. Lars pakt de enveloppen van tafel en bergt ze weer op. Wolfgang wrijft even over zijn borst, totdat Peter weer naast hem gaat zitten en hij opnieuw Peter’s arm voelt. Charlie wil het zeker weten.

„Henriette, ik denk dat je kookles morgen niet doorgaat. Wolfgang, wil je, dat we morgenochtend erbij zijn?“
„Ik …“

Robin onderbreekt hem met een knipoog.

„Ik wil graag, dat je morgenochtend langskomt, Charlie.“
„Er is genoeg eten in huis, ik wil iedereen uitnodigen voor het ontbijt morgen. Negen uur?“

Henriette vangt de situatie praktisch op.

Silke maakt een geluidje en opent haar oogjes, waarop Robin Alexander aankijkt.

„We mogen oefenen. Ik denk, dat het tijd is voor een nieuwe luier.“