Zondag 25 december 2011
Zeljko Joksimović – Ljubavi

Een uitgebreide Kerstmaaltijd staat op tafel. Alexander heeft de indruk, dat na afloop iedereen zeker een week lang niet meer hoeft te eten. De tafel is overladen met verschillende gerechten, waardoor zelfs hij zich afvraagt of Robin’s maag dit wel aankan, ondanks dat zijn schat eigenlijk geen tekort aan eetlust heeft.

Max en Henriette vragen pastoor Rudolf om voor te gaan in het gebed. De man, die zijn leven in dienst van God heeft gesteld, weigert eerst, omdat hij niet gewend is gebeden te improviseren. Uiteindelijk geeft hij toe aan Henriette, die hem erop wijst, dat zonder zijn bemoeienis er vanavond veel minder gasten aan tafel zouden zitten.

„Laten we eerst God’s zegen vragen voor iedereen hier en de maaltijd, die met zoveel liefde is bereid. Het is een speciale dag, die verschillende families vandaag samenbrengt in liefde en vreugde en geluk. Sommigen zijn hier vandaag niet aanwezig, maar we weten dat ze bij God zijn. We danken hem voor zijn genade en giften. Voor families die op onverwachte wijze zijn gegroeid, in aantal en in capaciteiten. Voor het verwelkomen van nieuwe vrienden en familie. Voor het genezen van harten. Vanwege Zijn liefde zijn we hier vanavond samen. Laat ons bidden dat Zijn goedheid over ons blijft en dat we ons blijven inzetten om Zijn liefde te verdienen. Amen.“
„Amen.“

Uit zestien kelen klinkt dit koor. De zeventiende keel kirt even bij het geluid van de anderen. Alexander probeert met een neutrale of bemoedigende blik zijn oom en tante aan te kijken na de verwijzing van Rudolf naar de overleden familieleden. Ze hebben het nog moeilijk met het verlies van hun enige dochter, hoewel ze het zo goed mogelijk verbergen. Rudolf gaat zitten en Max staat op met een glas wijn in zijn hand.

„Ik zal het kort houden, zo te zien hebben jullie honger. Rudolf, bedankt voor je zegen. Henriette heeft gelijk, dat we dankzij jouw inzet en geduld hier vanavond met zoveel mensen samen kerstmis kunnen vieren. Dat betekent meer voor Henriette en mij, dan je misschien denkt en het is iets, waarvoor we je nooit genoeg kunnen bedanken. Ik wil iedereen bedanken, dat jullie gekomen zijn. Naast alle familieleden vooral Marlene, Karl en Peter Redeker. Ik hoop, dat we steeds beter met elkaar kunnen omgaan en echt bevriend raken. Voor alle familieleden wil ik graag de wens uitspreken, dat we beter met onze slechte eigenschappen weten om te gaan en meer kunnen genieten van de goede eigenschappen van de anderen. Proost.“

Charlie heft als eerste haar glas, gevolgd door de anderen.

„Proost. Smakelijk eten.“

Bastian roept iets tegen Max aan de andere kant van de tafel.

„Vergeet je niet iemand?“

Max glimlacht.

„Iedereen, die mijn mooie Henriette kent, weet dat ze onvergetelijk is.“
„Max!“

Ze steekt haar hand omhoog om hem tot zwijgen te brengen.

„Dank je, Henny.“

Max glimlacht vol liefde naar zijn vrouw. Henriette is de hele dag al geemotioneerd en niet in staat tot een zinnig gesprek, vanwege de onverwachte komst van een baby. Met trillende lippen weet ze te glimlachen. Max gedraagt zich niet veel anders dan zijn vrouw. Alexander realiseert zich, opeens dat Max al de hele dag aan het flirten is met Henriette.

Alexander observeert Max en Henriette, terwijl die met de ouders van Peter proosten. Hij weet, dat hier meer achter zit en vraagt zich af, hoe het Henriette gelukt is om deze mensen op eerste kerstdag hier te krijgen in plaats van bij hun eigen familie. Of zou dit een idee van Max zijn? Max en Henriette hebben dit jaar inderdaad veel moeite gedaan om iedereen weer om zich heen te verzamelen. Waarschijnlijk willen ze Wolfgang dit jaar een extra bijzonder kerstfeest laten meemaken.

Wanneer Alexander zijn blik over de anderen aan tafel laat glijden, verschijnt een grote glimlach op zijn gezicht. Peter en Wolfgang zitten naast elkaar en lijken alle andere gasten even te vergeten, wanneer ze met elkaar proosten. Peter lijkt vandaag het initiatief te nemen. In het bijzijn van zijn vriend gedraagt Wolfgang zich vaker als een gewone jongen van bijna zeventien.

Vorige week hebben hij en Robin met Astrid en Sascha lang over Wolfgang gesproken. Tijdens het laatste bezoek van de jongen aan Köln hebben Sascha en Astrid een andere Wolfgang meegemaakt. Eerst was hij bang voor haar, omdat ze beschermvrouwe en directielid van een kindertehuis is. Wolfgang wilde ook afstand tot Sascha houden, omdat hij zich schaamde voor zijn flirtgedrag. Het verhaal van Robin heeft hem aan het denken gezet en hij heeft Astrid en Sascha getrakteerd op een vloed van vragen over de verschillende families. Het echtpaar heeft daarbij Wolfgang’s angsten opgemerkt.

De twee paren hebben afgesproken op welke manier ze in het nieuwe jaar verder met hem zullen omgaan, waar ze hem in zullen aanmoedigen en waar ze hem in willen afremmen, zodat Wolfgang zelf stabieler wordt. Het gedrag van Peter en Wolfgang vandaag bevestigt hun ideeën. Hij geniet in stilte, hoe makkelijk de twee jongens onder tafel elkaars hand vasthouden en boven tafel eten voor elkaar opscheppen. Robin stoot hem met zijn elleboog even aan.

„Wat?“

Sinds Robin uit het ziekenhuis is gekomen, gaat het elke dag iets beter tussen hem en Robin. Ze willen zo snel mogelijk terug naar een normaal leven, al zal het nooit meer zo vanzelfsprekend zijn als vroeger. Ze beseffen meer dan ooit tevoren, dat ze altijd mensen om zich heen hebben, die hem en zijn vriend een lange, gelukkige toekomst toewensen en daarom ook voor hun klaar staan. Dat is een hele verandering, nadat ze beide jarenlang alles zelf hebben moeten doen. Langzaam maar zeker krijgt Alexander zelf weer zin in de toekomst.

„Ik hou van jou. Op jou. Proost.“

Robin’s oprechte stem klinkt hem als muziek in de oren. Hij kan niet anders dan reageren met een glimlach en natte hondenogen.

„Ik van jou. Op ons. Proost.“