Zondag 25 december 2011
Bernstein – Paradies

Robin en Max doden de tijd tussen het ontbijt en de late ochtendmis aan de eettafel. Wolfgang is buiten bezig met sneeuwschuiven, Sascha en Astrid zijn naar hun kamer gegaan om zich om te kleden, Alexander helpt Henriette in de keuken.

De geur van vers gebakken brood uit de keuken maakt Max hongerig, ook al heeft hij net ontbeten. Zijn vrouw overtreft zichzelf dit jaar om iedereen van harte welkom te heten in hun huis. Henriette komt uit de keuken met een handdoek in haar handen.

„Heb je nog iets gehoord van Bastian?“

Het is de vijfde of zesde keer dat Henriette dit vraagt vanmorgen.

„Nee, lieverd. Misschien is het druk op de weg. Ze komen vanzelf aan.“
„De mis begint over een uur. Ik wil me liever niet haasten.“
„Ik weet zeker, dat er plek is in onze reguliere bank, Henny.“
„We hebben meer ruimte nodig dan normaal. Ik zou het fijn vinden, als we allemaal bij elkaar kunnen zitten. Het maakt me niet uit waar dat is in de kerk.“
„Ja, Henny.“

Ze verdwijnt weer naar de keuken. Robin probeert zijn lachen in te houden.

„Ze lijkt wel opgewonden.“
„Dat zijn we alletwee. Het is alweer jaren geleden, dat we de hele familie bij elkaar hebben met een goede aanleiding.“

Robin mompelt een verontschuldiging.

„Nee, zo bedoelde ik het niet. Maar dank je wel.“

Max zet zijn koffiebeker neer, terwijl hij zich afvraagt of Robin zich altijd verontschuldigt, wanneer iets ook maar een spoor van kritiek lijkt te bevatten. Echt kwalijk kan hij het hem niet nemen. Robin pakt een volgend verfrommeld vel cadeaupapier en strijkt het met zijn vingers glad om op te vouwen. De prullenbak is te klein voor het cadeaupapier van de vele cadeaus. De verveelde man kan zo snel geen ander tijdverdrijf verzinnen. Max probeert een gesprek te beginnen.

„Ik hoop dat jullie kamer comfortabel en warm genoeg was. Heb je goed geslapen?“
„We hadden genoeg kussens, dank je wel. Ik ben wakker geworden van Wolfgang’s gesnurk, maar eigenlijk is hij de ideale wekker zo.“
„Waarom heeft hij bij jullie geslapen? Hij hoeft alleen vanavond bij jullie te slapen, wanneer Bastian en Daniela hier blijven.“

Max vindt het vreemd dat Wolfgang vrijwillig in een andere kamer gaat slapen. Robin glimlacht.

„Zijn kamer stonk naar dennen.“
„Ik kan die kamer maar beter controleren, voordat Henriette zich een beroerte schrikt.“

Max wil opstaan maar Robin houdt hem tegen.

„Maak je geen zorgen. Alexander heeft het raam opengezet vanmorgen. De kamer is al nagekeken en opgeruimd voor Bastian.“
„Dan nog.“
„Ik maak me er geen zorgen over. Alexander wil Henriette niet boos maken. Als hij zegt, dat het goed is, dan is het goed. Vertrouw me maar.“

Robin stelt hem gerust. Max weet niet zeker of hij zijn zoon’s mening over zijn vrouw wil geloven en neemt zich voor straks even te kijken, voordat ze naar de kerk gaan.

„Alexander en ik kennen Bastian’s vrouw nog niet. Hoe is ze?“

Dat is een vraag met een dubbele bodem, denkt Max. Hij hoopt vooral, dat Daniela net zo vergevingsgezind is als ze aan de telefoon klonk. Hij en Henriette hebben haar gebeld een paar dagen, nadat Bastian naar Berlijn is vertrokken. De vrouwen hebben aan de telefoon gehuild.

Aan het telefoongesprek heeft hij een optimistisch gevoel overgehouden. Een verzoening is mogelijk, misschien worden ze weer een echte familie. Ergens heeft hij nog moeite om te geloven, dat zijn vrouw het lef had om de vraag te stellen. Alhoewel, kort geleden heeft ze Alexander met een soortgelijke brutale vraag geconfronteerd.

Ze heeft Bastian dezelfde vraag gesteld, lang voordat hij ging trouwen, maar hij dacht, dat hij haar had gerustgesteld en heeft er zelf niet vaak meer aan gedacht. Hij is er van uitgegaan, dat ze niet meer met het onderwerp bezig was. Had hij geweten dat dit soort vragen goed zijn voor jaren van gespannen verhoudingen in hun familie, dan zou hij een ander antwoord hebben gegeven.

Max kijkt op en ziet hoe Robin hem vragend aankijkt. Hij weet niet meer zeker, wat Robin heeft gevraagd. Robin verontschuldigt zich opnieuw.

„Sorry, ik hoop, dat je niet overstuur bent. Ik ken het verhaal tussen hen en Henriette.“
„Hoe lang weet je dat al?“
„Maanden, denk ik. In elk geval, nadat Wolfgang uit het niets tevoorschijn kwam. Misschien was het, nadat je Alexander het telefoonnummer van Bastian hebt gegeven.“
„Dat lijkt me logisch. Ik blijf me erover verbazen, dat we zelfs hiermee de laatsten zijn om erachter te komen.“

Robin vouwt een volgend vel cadeaupapier, aarzelt even en kijkt Max dan recht aan.

„Als je dingen eerder wilt weten, kan ik je alleen aanraden om ontvangsten zoals gisteren nooit meer te herhalen.“
„Ik weet het, je hebt gelijk. We weten niet, hoe we het goed kunnen doen.“
„Dat komt wel goed.“
„Denk je?“
„Ja.“
„Dank je wel, Robin.“

Max kijkt opgelucht. Alexander’s komst is een welkome afleiding van het huidige gesprek.

„Willen jullie iets anders drinken?“
„Je hoeft vandaag niet te werken.“

Robin grapt. Alexander wijst naar de koffiebekers.

„Wil je dat Henriette vertellen? Wil je nog koffie, Max?“
„Nee, dank je.“

Alexander haalt een maretak van achter zijn rug tevoorschijn en houdt hem boven Robin’s hoofd, terwijl met een onschuldig gezicht naar zijn vriend kijkt.

„Ik weet niet, waarom ik het niet eerder heb gezien.“
„Die grap wordt oud.“
„Je hebt nog geen ‘nee’ gezegd.“

Max weet niet zeker, of hij ooit de twee elkaar heeft zien kussen, maar ze blijven bescheiden, terwijl ze van hun moment genieten. Zonder dat hij er iets aan kan doen, verschijnt een grote glimlach op zijn gezicht. Het is goed om zijn oudste zoon gelukkig te zien. Het is nog beter, dat Robin er weer gezonder uitziet. Deze morgen is hij minder bleek dan gisteren. Robin en Max kijken elkaar met vrolijke ogen aan. Woorden zijn overbodig. Alexander laat ze alleen om te zien, waarom Wolfgang zo lang buiten blijft. Henriette komt niet veel later uit de keuken weer de woonkamer in.

„Nog niet, lieverd.“
„Ik heb niets gevraagd. Hebben jullie je koffie op?“

Ze pakt de bekers en legt een vochtige doek op de tafel voor Max.

„Kun je jezelf nuttig maken en de tafel schoonmaken, alsjeblieft?“
„Hij is nuttig bezig. Hij vermaakt mij. Dat is bijna een full-time baan.“

Robin’s reactie brengt Henriette niet van slag.

„Maar jij bent al een goede hulp hiermee.“

Ze pakt de stapel opgevouwen cadeaupapier en verdwijnt weer naar de keuken. Max doet, wat hem is opgedragen en volgt haar daarna de keuken in. Daar staat alles al klaar om de rest van de dag iedereen te eten te geven.

„Het ruikt heerlijk hier.“
„Dank je. Ik kan me niet herinneren, wanneer we voor het laatst zoveel mensen op bezoek hadden met kerstmis. Waarschijnlijk toen onze ouders nog leefden.“
„Dat is lang geleden.“

Hij realiseert zich, dat zijn vader alweer bijna twaalf jaar geleden is overleden als laatste van hun ouders. Een diner met alle vier de ouders moet dan nog langer geleden zijn geweest.

„De jongens waren behoorlijk jong.“
„Ik wil, dat het vandaag goed gaat, Max. Ik wil de hele familie vanaf nu weer elke kerstmis bij elkaar halen. Trouwens niet alleen met kerstmis.“
„Het zal allemaal goed gaan, omdat je mijn mooie, prachtige vrouw bent. Plus een fantastische kok.“

Ze klopt op zijn buik en grijnst.

„Ik had moeten doen, wat Alexander deed.“

Hij klaagt zonder het echt te menen. Zij houdt een maretak boven hun hoofden.

„Dat is mijn truc.“

Ze geven elkaar een kus en hij laat zijn vingers over haar zij glijden. Ze moet er altijd van giechelen en ook vandaag stelt ze hem niet teleur. Toch breekt Max het hier af.

„Ik ga eens zien wat de anderen doen.“

Hij geniet van het moment samen met zijn vrouw. Vandaag is het een mooie dag. Iedereen is in een goede stemming. Op weg naar de woonkamer ziet hij Alexander in zijn jas uit de woonkamer komen. Max gaat naar binnen, waar Robin nog aan tafel zit.

„Zijn ze aangekomen?“
„Ze hebben net de auto geparkeerd.“
„Ik ga ze begroeten.“
„Kun je mij misschien eerst helpen?“

Robin moet Max eerst uitleggen, hoe hij hem kan helpen om op te staan. Hij lijkt er langer over te doen om uit zijn stoel te komen. Max vraagt bezorgd of er iets mis is. Robin denkt aan vermoeide benen van het traplopen, hij heeft de laatste weken geen enkele trap meer op- of afgelopen. Max blijft even bij hem staan om zichzelf te overtuigen, dat Robin stevig rechtop staat.

Zijn vrouw mag anderen graag de indruk geven, dat dit deel van de woonkamer veel groter is en heeft aan alle muren spiegels opgehangen om dat effect te bereiken. Terwijl Max Robin overeind helpt, krijgt hij de indruk dat de man zichzelf overstrekt. In de spiegels kan hij Robin’s gezicht zien en hij zou bijna zweren, dat hij glimlacht. Maar hij wil het niet geloven. Het zijn waarschijnlijk de pijnscheuten, waardoor hij zijn gezicht vertrekt.

„Ik denk, dat ik het nu wel red. Waarom ga je Henriette niet even ophalen, dan ben ik als eerste bij de voordeur.“

Max lacht. Gevoel voor humor is een teken van gezondheid. Hij roept Henriette bij de keukendeur.

„De kinderen zijn eindelijk hier.“
„Ik kom zo. Laat me dit even afmaken.“

Ze droogt de laatste kopjes af.

„Ja, lieverd.“

Robin beweegt sneller, dan hij dacht. De meters van de eettafel naar de voordeur heeft hij sneller afgelegd dan Max met zijn omweg via de keuken.

Bastian doet net de voordeur dicht terwijl Astrid en de jongens om hen heen staan. Hij kan er niet langs om zijn zoon en schoondochter te begroeten.

„Neem me niet kwalijk, jongens.“

Astrid en de jongens doen een stap opzij, terwijl Daniela zich naar hem toe omkeert.

„Dag Daniela, zalig k…“

Zijn ogen worden vochtig, wanneer hij de lachende familie bij elkaar ziet staan.

„Henny!“
„Nog even.“
„Henny, laat alles liggen en kom nu hier!“

Max’ stem trilt. De familie blijft stil glimlachend in de hal staan. Max’ tranen rollen nu over zijn wangen. Henriette loopt naar hem toe.

„Max, waar maak je je druk over? Waarom huil je? Wat is er?“

Hij pakt de hand van zijn vrouw stevig vast en geeft haar een zoen op haar wang. Ze begrijpt niets van zijn gedrag en wil zich losmaken. Hij pakt haar bij haar schouders vast, om haar om te draaien met haar gezicht naar de voordeur.

„Dag oma en opa.“

Daniela kijkt stralend en komt naar hen toe met een baby in haar armen. Henriette begint te beven en ook haar ogen worden vochtig. De lachende jonge ouders wachten stil, totdat ze weer iets zegt.

„Mijn lieve kinderen! Hoe …?“
„Eigenlijk zou de kerstman haar brengen, maar het Jugendamt wilde niet zo lang wachten. Trouwens, wij ook niet.“

Bastian is informatief, Daniela vertelt wat Henriette werkelijk wil weten.

„Ze is een week geleden bij ons gekomen en bijna drie weken oud.“
„Wanneer hoorde je dat ze zou komen?“
„Vorige week waren de laatste gesprekken. We zijn al langer ermee bezig geweest, eigenlijk al een paar jaar.“
„Is … Is dit eigenlijk waarom …?“

Max stamelt en Bastian geeft een eerlijk antwoord.

„Voor een deel. Het was ook nodig en goed om te doen.“

Henriette kan zich niet meer inhouden. Uitgebreid en lang begroet ze haar zoon en schoondochter, gevolgd door Max. Opeens wordt Henriette bezorgd.

„Wacht eens! We hebben helemaal niets klaarstaan voor een baby. Er staat nog een wieg op zolder en hebben we nog een matras, Max?“
„Dat is allemaal al geregeld, Henriette!“
„Wat?“

Alexander kijkt haar neutraal aan. Wolfgang springt ertussen.

„Gisteren hebben we alles van zolder gehaald en klaargezet. We zijn uren bezig geweest met poetsen.“

Max schudt zijn hoofd over zoveel samenzweringen. Zelfs Sascha en Astrid, die nu onderaan de trap staan, zaten in het complot. Henriette realiseert zich het ook.

„Wat hebben we jullie gevraagd over geheimen? Wie weten het nog meer?“
„Mijn familie.“
„Verder Alexander als eerste, zodat hij met Wolfgang en Sascha alles voor de baby kon klaarzetten.“

Daniela zegt het voorzichtig, Bastian vult haar aan. Max ziet hoe zijn vrouw al verwachtingsvol naar de baby kijkt, ondanks alle drukte.

„Mag je moeder de baby vasthouden?“

Daniela geeft het kleine meisje voorzichtig aan Henriette. Max kijkt naar de slaperige oogjes van het kindje, terwijl zijn vrouw zich gedraagt als elke andere oma, die een kleinkind voor het eerst vasthoudt.

„Hallo, kleintje. Ik beloof je, dat we je verschrikkelijk gaan verwennen. Wat is haar naam?“

Bastian slaat zijn arm om Daniela voordat hij antwoord geeft.

„We hebben oom Thomas en tante Christel eerst om toestemming gevraagd. Silke.“

Silke laat direct van zich horen, als ze begint te huilen in de armen van Henriette. Terwijl Daniela even kijkt waarom de kleine engel huilt, legt Max een hand op de schouder van zijn zoon. Hij is trots. Het is een mooie kerstmis.