Zaterdag 24 december 2011
Polarkreis 18 – Allein Allein (Schiller Remix)
Robin en Astrid slapen op de achterbank van de auto, terwijl Sascha en Alexander naar wat zachte muziek luisteren. Bij de afslag Lingen maakt Alexander de twee op de achterbank wakker en begint enthousiast allerlei herkenningspunten uit zijn jeugd aan te wijzen. De winterse blik op de Eems is inderdaad mooi. Alexander belooft Robin nog het centrum te laten zien.
„Daar is het misschien wat te koud voor.“
„We kunnen je ochtendwandeling ervoor gebruiken. Of anders is het bij de molen echt mooi, wanneer er sneeuw ligt. We nemen een slee mee, dan hoef jij niet alles te lopen.“
Astrid giechelt.
„Ik heb al jaren niet meer op een slee gezeten. Misschien kan ik Sascha overtuigen om er een voor ons te kopen.“
„Er zijn niet zo veel plaatsen, waar je naar beneden kunt met een slee.“
„Dat vind ik prima. Als ik niet mee kan doen, dan vind ik het vervelend om toe te kijken. Ik ben al blij als het me lukt een sneeuwpop te maken.“
Robin’s reactie verleidt Sascha tot een voorzichtige waarschuwing.
„Die hebben we niet nodig.“
Ze rijden door naar het huis van Max en Henriette. Robin moet even wachten op hulp om uit te stappen. Het is anders dan op een stoel gaan zitten en weer opstaan. Tijdens de ziekenhuisbezoeken van deze weken hebben ze geleerd hoe hij in en uit een auto kan komen, zonder dat het al te veel pijn doet aan zijn borst of been. Al ging het gepaard met stoten tegen het dak en pijnscheuten in zijn borst. Alexander helpt hem uit de auto helpt, tegelijk komt Wolfgang eraan gerend om hen te begroeten.
Terwijl ze naar het huis lopen, komen Max en Henriette naar buiten. Ze blijven voor de deur staan, Henriette heeft haar handen stevig op haar heupen gezet. Er is geen twijfel mogelijk over haar gezichtsuitdrukking. Ze is boos. Haar mond is gesloten, haar voorhoofd gefronst. Haar ogen zijn wat samengeknepen en ze houdt hem en Alexander gevangen met haar blik. Hij voelt Alexander’s hand onder zijn jas glijden, hem even in zijn middel knijpen en hem daarna vast te houden.
Robin’s mening over Henriette Kaiser verandert onherroepelijk. Eerder was hij niet onder de indruk van haar, ondanks alle vreselijke verhalen van Alexander en Charlie. Maar nu staat ze voor hem als iemand om rekening mee te houden. Zijn weinige respect voor Henriette daalt tot een nulpunt. Zijn mening over Max verandert mee. Hij is niet meer de vriendelijke man, die met de legendarische heks is getrouwd. Met deze Max wil je geen ruzie krijgen. Zijn houding en gezichtsuitdrukking zijn vrijwel hetzelfde als die van Henriette. Het oudere echtpaar straalt ouderlijk gezag uit. Op een manier die angst oproept. In enkele seconden realiseert hij zich, dat het maar één ding kan betekenen. Ze weten alles. Via Wolfgang.
„Hou me vast.“
Robin slaat zijn arm om Alexander, terwijl Max begint te praten.
„Het lijkt erop, dat we niet alles weten over jullie.“
„We wisten niet, waarom jullie ziek zijn geworden. We zijn teleurgesteld in jullie. Erg teleurgesteld.“
Henriette spreekt op een toon, die geen tegenspraak duldt. In de koude buitenlucht haalt Robin adem, zodat hij kan reageren op hun koele ontvangst. Hij voelt aan Alexander’s hand op zijn rug, dat hij nog niet mag reageren. Henriette’s gezicht maakt alleen al duidelijk, dat ze nog niet is uitgesproken. De koude lucht stroomt zijn lichaam binnen en ongewild huivert hij even.
„Voordat jullie hier naar binnen mogen, willen we dit van tafel hebben.“
Max gebruikt woorden, die Robin nu niet wil horen. Deze gesprekken heeft hij al met zijn beide broers gevoerd en hij weet, dat ze lang duren, ongacht hoeveel Max en Henriette al weten. Zijn hand begint te trillen en wordt kouder. Sascha en Astrid staan zwijgend naast hen. Henriette kijkt hen ook aan.
„Jullie zijn onverantwoordelijk. Jullie dwaasheid schaadt iedereen in je familie. Je riskeert je leven en ook ons leven. Charlie en Astrid zijn hier naar toe gereden in een sneeuwstorm en daarna hebben wij ons door het slechte weer naar jullie gehaast. We hebben je beter opgevoed dan dat, Alexander Kaiser.“
Alexander geeft geen antwoord. Hij wil ze laten uitrazen. Robin wil zijn voorbeeld volgen, maar begint te hijgen. Sascha werpt een bezorgde blik op hem. Astrid heeft haar diplomatieke glimlach opgezet. Max gaat verder, waar zijn vrouw is stilgevallen.
„We hebben de afgelopen maanden alles gedaan, omdat we van je houden en weer een familie willen hebben. We hebben geprobeerd om sommige dingen anders te bekijken … we moesten sommige dingen anders gaan zien om het contact met je te herstellen. Maar dan behandel je ons zo.“
„We hebben meer van jullie verwacht, om wille van Wolfgang.“
„We zijn teleurgesteld om te merken, dat je ons bijna niet vertrouwt, na alles wat we gedaan hebben om weer een familie te worden en Wolfgang een familie te geven, die hij nodig heeft.“
„Jullie kunnen kiezen. Willen jullie vanaf nu iets meer vertrouwen hebben in de mensen om je heen, ze om hulp vragen, wanneer je het nodig hebt? Willen jullie je niet meer zo egoïstisch gedragen? Als jullie ons niet genoeg vertrouwen om eerlijk te zijn, dan ben je hier niet welkom. Niet in dit huis en niet in deze familie.“
Henriette’s kalme toon is een schril contrast met haar woorden. Robin voelt ergens een pijnscheut door zijn lichaam gaan en moet zijn vriend loslaten.
„Alexander, ik …“
Max negeert hem.
„We hebben al jarenlang veel problemen in onze familie en te veel ruzies. Je moeder en ik hebben fouten gemaakt met jou, Alexander. We hebben niet genoeg van je gehouden. We weten niet goed genoeg, wie je bent om je de liefde te geven, die je verdient. Jij hebt ook een paar grote fouten gemaakt, het kostte bijna Robin zijn leven. Robin kennen we nog niet zo lang, maar jij hebt je net zo slecht gedragen. Maar wat mij betreft, vegen we de lei schoon. Het is lang genoeg verkeerd gegaan. Als we een familie willen zijn, beginnen we vandaag daarmee. We bedoelen eerlijk zijn, elkaar vertrouwen en om elkaar geven. Ben ik duidelijk? Kunnen jullie …?“
Robin piept.
„Alexander, ik …“
Max valt stil, omdat Robin wankelt. Alexander en Sascha kunnen hem nog net vasthouden. Van de twee heeft Alexander de meest bezorgde blik.
„Naar het ziekenhuis?“
„Nee, dit is andere pijn.“
Robin fluistert zwak. Sascha neemt de leiding.
„Dan nu naar binnen! Kun je even helpen, Alexander?“
Ze tillen Robin op en lopen op Max en Henriette af, die nu verbijsterd aan de grond genageld staan te kijken. Een woedende blik van Sascha is voldoende om het echtpaar een stap opzij te laten doen en hen binnen te laten in hun huis. Wolfgang rent langs hen heen naar boven. Ze lopen door naar de warme woonkamer en leggen Robin op de bank. Astrid, Max en Henriette volgen zwijgend.
Alexander begint met de ademhalingsoefeningen om Robin weer tot rust te brengen. Wolfgang komt de kamer ingelopen met een deken. Alexander neemt de deken over, wikkelt Robin erin en gaat verder met de gezamenlijke ademhaling. Sascha kijkt even toe, voordat hij de stilte verbreekt.
„Mijn vrouw traint mijn sociale vaardigheden. Ik hoop, dat ze trots op mij is … Jullie hebben ons voor de feestdagen uitgenodigd en daarom begrijp ik niet, waar we deze ontvangst aan te danken hebben … Ik krijg hetzelfde gevoel als een maand geleden, toen Astrid en ik jullie de sleutels van het vakantiehuis kwamen terugbrengen en we hier allesbehalve welkom waren … Henriette en Max, jullie hebben net buiten mijn broer en zijn vriend voor een keuze gesteld. Een onmogelijke keuze, maar wat ze ook kiezen, Astrid en ik zullen hun keuze volgen. Daarom wil ik jullie een andere keuze geven. Jullie stellen je gastvrij op en we gaan er een paar prettige dagen van maken of we vertrekken om nooit meer terug te komen.“
Wolfgang kijkt sprakeloos, met groeiende verbijstering in zijn ogen, naar Sascha. Henriette staart naar de vloer. Max hapt naar adem. Astrid maakt oogcontact met Sascha en neemt het over.
„Ik wil nog iets toevoegen aan wat Sascha zegt. Hoe graag jullie je kinderen weer om je heen willen hebben, gun ze een eigen leven. Jullie hebben meer dan negen jaar geen contact met Alexander gehad. Het kost veel tijd om het vertrouwen over en weer te herstellen. Er is veel kapot gegaan en dat kun je niet van de ene dag op de andere weer opbouwen.“
Sascha en Astrid hebben dezelfde conclusie getrokken als Robin en Alexander al eerder hebben gedaan. Op de bank helpt Alexander zijn vriend om rechtop te gaan zitten.
„Ik geloof, dat het net door de kou kwam.“
Robin fluistert tegen Alexander en Sascha. Hij kijkt bemoedigend naar Sascha, die weer het woord neemt.
„Jullie hebben Alexander en Robin via Charlie en Astrid uitgenodigd om te komen. Wanneer hebben jullie voor het laatst zelf gebeld met mijn broer en zijn vriend? Of is het een traditie om Wolfgang een kruisverhoor af te nemen na elk bezoek aan Köln? Wanneer Wolfgang bij ons logeert, dan verwachten, dat hij ons leven respecteert en niet bij thuiskomst wordt gedwongen alles te vertellen. Dat hoort ook bij elkaar vertrouwen. Dat hoort ook bij eerlijk zijn. Dat hoort ook bij om elkaar geven, dat je elkaar ook ruimte geeft.“
Henriette staart nog steeds naar de vloer. Haar gezicht is knalrood. Is het nog van de kou buiten of bloost ze? Max kijkt naar Wolfgang en denkt na.
„Ik denk, dat we kiezen voor de prettige feestdagen.“
Max spreekt met een timide blik op Wolfgang. Henriette kijkt opgelucht.
„Wie kan ik een kopje thee aanbieden?“
„Graag.“
Sascha antwoordt kalm.
„Henriette, zullen we eerst iedereen gewoon gastvrij welkom heten?“
Max wil proberen de schade zo snel mogelijk te repareren. Hij begint met Astrid te begroeten en daarna de anderen. Henriette volgt hem en neemt tussendoor de jassen aan, die ze Wolfgang in de hal laat ophangen.
„Wil je ons niet meer zo laten schrikken?“
Henriette fluistert terwijl ze Robin’s hand schudt.
„Willen jullie ons geen schrik meer aanjagen? Straks krijgt Alexander een hartaanval.“
Robin’s droge antwoord is luid genoeg voor Max om het te verstaan. Robin merkt, dat Alexander zich begint te ontspannen. Nu pas ziet hij, dat het huis helemaal in kerstsfeer is versierd. Wat overvloedig misschien, maar wel smaakvol.
„Het is bijna een kerstmarkt.“
„Ik denk, dat ze misschien een beetje enthousiast is geworden, omdat wij hier allemaal op bezoek komen.“
Max reageert op Alexander’s vermoeden met een vrolijker toon dan tot nu toe.
„Dat is waar. Het is ongeveer tien jaar geleden, dat we de hele familie hier hebben gehad.“
„Kun je eigenlijk wel traplopen? De slaapkamers zijn allemaal boven.“
Robin moet Henriette geruststellen.
„Ik kom op de een of andere manier wel boven.“
Hij vindt het eigenlijk wel goed om hier te oefenen met traplopen. Ze kijkt nog een keer naar hem en schudt haar hoofd.
„Hebben jullie wel het eten opgegeten, wat ik bij Charlotte heb achtergelaten? Je bent vreselijk mager.“
„Jawel en we wilden je er nog voor bedanken. Het was allemaal goed te eten, vaak ook erg lekker.“
„Ik vroeg me af of je het wel zou lusten. Zolang je hier bent, is er genoeg te eten. Daarnaast wil ik Alexander nog leren, hoe hij goed kan koken voor jullie.“
Alexander kijkt haar even verbaasd aan. Hij zit inmiddels naast Robin, die de deken over zijn benen houdt en een arm om Alexander’s schouder legt. Robin glimlacht.
„Ik zal straks wel wat klaarzetten op de eettafel voor wie honger heeft. We weten niet of jullie al hebben gegeten voor jullie vertrek. We hebben wel wat hulp nodig om alles klaar te maken voor morgen. Het wordt druk.“
Henriette valt langzaam maar zeker weer in haar vertrouwde opperbevelhebbershouding.
„Wolfgang, wil je Sascha helpen om de bagage uit hun auto naar boven te brengen?“
„Dat kan later wel.“
Sascha wil dit afremmen en eerst afwachten hoe het verder gaat. Astrid begint naar de andere gasten te vragen.
„Slaapt Charlie ook hier?“
„Nee, zij en Lars logeren bij mijn broer Thomas en zijn vrouw Christel. Charlotte gaat vanavond voor ze koken.“
Alexander kijkt haar opnieuw verbaasd aan. Sinds hij Charlie kent, heeft ze nog nooit voor zichzelf gekookt. Robin vermoedt, dat ze een maaltijd uit haar restaurant meeneemt en dat koken eigenlijk opwarmen betekent. Desondanks is hij wel nieuwsgierig geworden.
„Ik ben verbaasd dat je vandaag niet met een groot diner begint, dat was toch een van je tradities?“
„Tradities veranderen. Je hebt ons geholpen om dat te leren.“
Max maakt de nieuwe verhoudingen duidelijk. Henriette beantwoordt zijn vraag.
„Trouwens, ik ben niet van plan om een uitgebreide maaltijd op tafel te zetten, als niet iedereen hier is.“
„We gaan nog wel naar de mis vanavond.“
Wolfgang’s moppertoon wordt door Henriette genegeerd.
„Die traditie zal nooit veranderen. We hebben veel om God voor te danken en in de kerk kan dat het beste.“
„Wanneer komt Alexander’s broer?“
Sascha wil weten, wanneer het drukker wordt. Max reageert.
„Bastian en Daniela komen morgenochtend. Ze gaan eerst bij haar familie in Hannover langs en daarna komen ze hier naar toe. Als ze er zijn, gaan we naar de kerk.“
Alexander en Robin glimlachen naar elkaar. Het wordt echt een traditionele kerstmis, die Robin en Sascha nauwelijks kennen. Zoals Alexander heeft voorspeld, wordt iedereen aan het werk gezet. Sascha en Wolfgang helpen Max in en rond het huis, terwijl Alexander een eigen klus heeft. Robin wordt verhuisd van de bank naar de keuken, waar hij aan een tafel Astrid en Henriette met het eten helpt. Astrid herinnert zich haar jeugd in Gondelsheim.
„We hebben altijd keukenpersoneel gehad om dit te doen. Ik heb me nooit gerealiseerd, hoeveel werk het is om alles voor te bereiden, al moet ik toegeven, dat het leuk is om te doen.“
„Het is vandaag een beetje meer werk dan anders. Maar koken is een van mijn leukste hobby’s. Ik heb er plezier in om een goede maaltijd op tafel te zetten.“
Henriette gaat naast de tafel staan om Robin’s snijwerk te controleren. Ze blaast ondertussen op een dampende lepel met iets vloeibaars erop.
„Je kunt straks alles eten, wat op tafel staat. Alleen kun je beter van de boter afblijven. Wil je dit proeven, alsjeblieft?“
Ze houdt hem de lepel met een licht bruine saus voor. Het is een smakelijke jus. Met zijn duim geeft hij zijn waardering aan. Henriette zucht opgelucht.
„Gelukkig. Ik heb de hele week allerlei verschillende dingen getest om te zien of het wat voor je is en of het smaakt.“
„Bedankt voor alle moeite.“
Henriette haalt ergens een stoel vandaan en gaat naast hem aan tafel zitten om de witte kool fijn te snijden.
„Vertel me eens, wat heeft je arts je deze week verteld?“
Astrid stopt met haar roerwerk bij het fornuis. Ze is verbaasd over de nonchalante brutaliteit achter de vraag en wil met aandacht volgen wat er gebeurt. Sascha en zij kennen alle details, omdat Robin en Alexander na elk doktersbezoek eerst naar SansFrontière gaan om hen bij te praten. Soms is er Charlie er ook bij.
„De hechtingen in mijn benen mogen er binnenkort uit.“
„Ongelooflijk, waar ze aderen uit je benen voor kunnen gebruiken.“
Astrid onderneemt een poging het gesprek een andere richting op te sturen. Henriette blijft onverstoorbaar verder snijden.
„Je hart?“
„Het lijkt in de goede richting te kloppen.“
„Heb je nog meer aanvallen zoals vanmiddag of tijdens Wolfgang’s bezoek?“
Haar waakzame blik weerhoudt hem ervan om veel te vertellen. Sascha en Astrid hebben gelijk. Wolfgang heeft alle details verteld, toen hij thuiskwam. Al pratend gooit ze wat fijngesneden kool in een kom. Hij besluit geen direct antwoord te geven.
„We proberen stress te vermijden.“
„Goed. Je andere arts? Hoe is dat gegaan?“
Ze vraagt werkelijk alles. Hij legt zijn mes opzij en haalt zijn schouders op, terwijl hij nadenkt over een onvermijdbaar antwoord.
„Het is te vroeg om daar al resultaat van te verwachten. De artsen vinden onze lijst met opmerkingen wel prettig, dat zorgt ervoor dat alles sneller gaat.“
„Wat voor soort opmerkingen zet je op zo’n lijst?“
Robin voelt zich ongemakkelijk bij haar. Ze stelt hem ongegeneerd een aantal directe vragen zonder hem aan te kijken, maar praat opgewekt door, terwijl ze haar mes hanteert als een volleerde kok in een vijf sterren restaurant. Haar gedrag bezorgt hem het gevoel, dat ze hem uittest. In elk geval wil hij voor haar test slagen. Hij wil haar niet opnieuw in een onverzettelijke houding terugzien als de vrouw, die de voordeur blokkeert, vooral nu ze een fors mes losjes vasthoudt.
„Kleine, dagelijkse dingen die ons nu opvallen.“
„Goed.“
Als hij even door de keuken naar Astrid wil kijken, ontmoetten hun ogen elkaar voor een kort ogenblik. Henriette’s ogen zijn onderzoekend. Hij weet nu zeker, dat ze hem uittest. Hij wordt geëvalueerd. Er zit iets ernstigs in haar ogen, maar dat kan hij niet plaatsen.
„Over mijn zoon nog even. Als ik er ooit achter kom, dat je dit soort streken opnieuw met hem uithaalt, als je zijn hart ooit breekt, dan roep ik je ter verantwoording.“
Robin slikt. Hij begrijpt haar blik nu helemaal. Vandaag is de dag om uitgebreid kennis te maken met de heks uit de verhalen. Ze is iemand, waarmee niet valt te spotten. Levensbedreigende ziektes of andere situaties, haar oordeel zal nooit positief zijn. Astrid komt er rustig bij staan en geeft Robin een knipoog.
„Henriette, weet je nog, wat Sascha en ik eerder vanmiddag hebben gezegd?“
„Ja, hoezo?“
„Jij neemt nu Alexander in bescherming. Dreigementen zijn geen goede manier om je kinderen te beschermen. Je kinderen zijn volwassen en je hoeft ze niet meer te beschermen. Als je je kinderen een eigen leven gunt, hun leven respecteert en waardeert, dan hebben ze je bescherming niet nodig en zullen ze zich bij je melden als ze problemen hebben.“
„Ja, maar …“
„Wil je verantwoordelijk zijn voor een nieuwe hartaanval, Henriette Kaiser-Bohling?“
Astrid praat zacht met haar diplomatieke glimlach, maar zonder een diplomatiek woord. Henriette zucht.
„Sorry, Astrid. Trouwens, blijf roeren.“
De rest van de dag verloopt zonder incidenten of pijnlijke opmerkingen. Het diner is bescheiden en de kerk wordt gewoontegetrouw bezocht.
Bij terugkomst uit de kerk gaat Alexander verder met zijn kerstklus met hulp van Wolfgang en Sascha. In de woonkamer zitten Max, Henriette, Astrid en Robin bij elkaar. Zo nu en dan rent Wolfgang naar beneden om iets te halen en net zo snel weer omhoog te rennen.
„Ik zou graag willen weten, wat ze boven doen.“
Henriette strekt haar voeten uit richting de open haard. Max reageert.
„Het is een verrassing volgens onze zoon.“
„Voor wie? Waarom zijn ze er met zijn drieën al de hele avond mee bezig?“
„Sascha heeft moeite om cadeaus in te pakken. Waarschijnlijk leert Alexander hem, hoe hij cadeaus mooi verpakt. Alexander kan dat veel beter.“
Astrid zet haar glas wijn neer, terwijl ze de aandacht van het echtpaar afleidt. Vanaf de trap klinkende wat rennende voetstappen. Henriette wil meer weten.
„Wolfgang, kom eens hier.“
De jongen verschijnt buiten adem bij de deur.
„Wat doen jullie boven allemaal?“
„Cadeautjes.“
Wolfgang heeft een enorme grijns op zijn gezicht. Henriette wordt opeens wantrouwend.
„Kom eens dichterbij.“
Robin glimlacht, wanneer de nerveuze jongen langzaam dichterbij komt.
„Waarom ruik je naar schoonmaakmiddel met dennengeur?“
Robin en Astrid glimlachen naar elkaar. Het is opmerkelijk, hoe ze deze geur direct opmerkt. Het hele huis ruikt naar dennenhout. Astrid en hij wachten op, wat Wolfgang zal zeggen.
„Sascha heeft wat drank op de vloer gemorst. We moesten het even schoonmaken. We weten, dat je het huis onberispelijk schoon wilt hebben voor het bezoek van morgen.“
Haar ogen vernauwen zich tot spleetjes.
„Welke kamer?“
„Mijn kamer.“
„Ik kom het later even controleren.“
Robin probeert niet te lachen. Wolfgang kent Max en in het bijzonder Henriette behoorlijk goed.
„Anders nog iets?“
Wolfgang staat te popelen om verder te gaan met waar hij mee bezig is. Ze wuift met haar hand naar hem en hij verdwijnt weer. Max en Henriette kijken elkaar aan. Robin en Astrid zien allebei, dat ze wat achterdochtig zijn, over wat er boven gebeurt. Henriette bevestigt hun inschatting.
„Ik krijg bijna zin om op die traptrede te gaan zitten, waarmee we de jongens altijd beethadden. Misschien komen we er dan achter, wat daar gebeurt.“
„Hoe bedoel je?“
Astrid toont haar oprechte interesse. Max glimlacht.
„Lang geleden ontdekten de jongens, dat er een traptrede is, waar je alles kunt horen, wat er in huis gebeurt. Wolfgang heeft hem ook gevonden.“
Een paar minuten later komen zijn broers en Alexander naar beneden bij de anderen in de woonkamer. Hij kijkt gelukkig en tevreden, zodat Robin weet dat de kerstverrassing gaat lukken.
De rest van de avond vliegt voorbij. Een glas sterke drank maakt de tongen op een vrolijke manier los. Sascha en Astrid willen als eerste gaan slapen, maar Max haalt hen over om nog op te blijven voor de eerste ronde kerstcadeaus om middernacht.
„Maar één cadeau en niet meer?“
Alexander klaagt. Max blijft vriendelijk glimlachen, terwijl hij een slok cognac neemt.
„Een nieuwe traditie.“
„Nieuwe of oude traditie is niet zo belangrijk. Zolang we maar iets openmaken!“
Wolfgang is opnieuw ongeduldig. Het zijn vooral kleine cadeautjes, die worden opengemaakt. Max en Henriette ontvangen een boekje. Sascha en Astrid hebben hen een praktische gids voor ouders met homoseksuele kinderen gegeven.
„We hebben hem zelf gelezen en het is heel humoristisch geschreven.“
Het is het meest gevoelige onderwerp in dit huis. Robin observeert de reacties. Alexander en Wolfgang zijn verbaasd, terwijl Henriette zwijgend naar de vloer staart. Max is aangeschoten en heeft een eerlijke grijns op zijn gezicht.
„Zoiets heb ik in de boekwinkel hier nog nooit gezien. Ik ga het lezen, dank jullie wel.“
De twee jongens praten er later over door in hun kamer, terwijl ze de kussens over het bed verdelen.
„Jij was verrast.“
„Ik was er nooit op gekomen om ze zoiets te geven.“
„Astrid heeft mij en Charlie gevraagd of het wel een gepast cadeau zou zijn. Ik moest haar beloven je niets te vertellen.“
Robin gaat op het bed zitten.
„Maar ik ben weer verrast door iets anders.“
„Wat?“
„Je hebt nog geen opmerking gemaakt, hoe we hier slapen. Ik bedoel, dat we in dit huis in hetzelfde bed slapen. We hebben het niet eens gevraagd.“
Alexander grijnst ondeugend en gaat naast hem op bed zitten.
„Misschien kunnen we daar iets aan doen.“
Robin krijgt een vergelijkbare grijns.
„Momenteel ben ik al gelukkig, dat we samen in slaap vallen en samen wakker worden.“
„Dat weet ik. Misschien een volgende keer, als we hier zijn? Zullen we nu gewoon gaan slapen? Het was een lange en vermoeiende dag.“
Een klop op de deur onderbreekt de twee. Wolfgang doet de deur op een kier.
„Zijn jullie aangekleed?“
„Natuurlijk.“
„Goed.“
Hij komt hun kamer binnen en sleept zijn beddengoed en matras mee. Alexander is verbaasd.
„Wat ben jij van plan?“
„Hier slapen als jullie het goed vinden. Het stinkt in mijn kamer. Ik denk, dat we teveel van het dennenspul hebben gebruikt.“
Alexander en Robin kijken elkaar aan. Ze krijgen in dit huis geen moment voor henzelf. Wolfgang lacht trots.
„Bovendien wil ik ervoor zorgen, dat jullie niets doen, waardoor hij te opgewonden wordt.“
Hij spreidt zijn beddengoed op de vloer uit en begint zijn bed op te maken. Alexander knipoogt naar Robin.
„Wolfgang, dit is een heel groot bed. Weet je zeker, dat je op de vloer wilt slapen?“
„Ja. Noem je dat trouwens aangekleed?“
Wolfgang wijst naar Alexander’s en Robin’s boxershorts, de enige kledingstukken die ze aanhebben. Robin neemt het over.
„Ja, zo is Alexander perfect aangekleed voor mij. Wolfgang, nog iets … je hoeft Henriette en Max geen uitgebreid verslag te doen van je nachtelijke bezoek of je volgende bezoek aan ons of aan Sascha en Astrid … Slaap lekker!“
Robin schakelt snel het licht uit. Hij kan Alexander’s grijns in het schemerdonker zien. Ze gaan met hun hoofd dicht tegen elkaar aan liggen en negeren Wolfgang’s gemopper. Al snel slapen ze in, terwijl Wolfgang nog lang wakker ligt en nadenkt over Robin’s opmerking. Heeft hij toch teveel verteld?