Zaterdag 10 december 2011
Duffy – Warwick Avenue

Alexander staat bij de voordeur en bekijkt de sleutels aan zijn sleutelbos. Met een verbijsterde glimlach kijkt Wolfgang toe, terwijl hij zich afvraagt of Alexander een toneelstukje opvoert of echt niet weet welke sleutel past op de voordeur van Charlie’s appartement. Alexander en Robin logeren hier, zodat Robin niet alle trappen op of af hoeft te lopen, wanneer hij naar buiten wil of naar een van de artsen moet. Tenminste, dat hebben ze hem verteld. Wolfgang grijnst.

„Waarom bel je niet aan?“
„Ik denk, dat dit de goede is.“

Alexander is blijkbaar ergens anders met zijn gedachten. Het duo loopt tegelijk de hal in en Wolfgang kan eindelijk zijn zware bagage wegzetten. Uit de keuken klinkt een lange pieptoon. Wolfgang haalt zijn schouders op, wanneer Alexander hem vragend aankijkt. Hij weet niet, wat bij het geluid hoort, net zomin als Alexander.

„Charlie?“
„Nee, ik ben alleen.“

Robin antwoordt zijn vriend vanuit de open keuken. Alexander kijkt een ogenblik geërgerd en Wolfgang volgt hem naar de keuken. Robin is bezig met de magnetron. Alexander en Robin begroeten elkaar met een lange zoen, daarna is hij aan de beurt voor een begroeting … met een handdruk. Alexander kijkt een beetje verbaasd naar zijn schat.

„Wat doe jij uit bed?“
„Ik heb honger. Laura belde om te zeggen, dat jullie hier naar toe onderweg waren. Ik wilde dit klaar hebben, wanneer jullie hier zouden aankomen.“

Ondertussen begint hij in een plastic doos met een vork door het eten te roeren.

„Ik heb liever, dat je in bed blijft.“
„Ik moest naar het toilet.“
„Ik hoop, dat je je handen hebt gewassen.“

Wolfgang probeert een eerste grap te maken. Hij vermoedt, dat de woordenwisseling van de twee er één is, die ze de laatste tijd vaker hebben gehad. Tijdens dit bezoek wil hij in alle rust zijn familie beter leren kennen. Daarom heeft hij geen zin om het hele weekend naar hun kleine woordenwisselingen te luisteren of om ruzies mee te maken.

Wolfgang ontvangt een sluwe glimlach van Robin en geeft er één terug. Robin’s gezicht zou hij niet ingevallen willen noemen, maar het is magerder, dan hij zich kan herinneren. Zijn waarschijnlijke broer ziet er nog steeds bleek uit. Zijn kleren vallen ruim, behalve waar de kleding een dik verband verbergt, rond zijn borstkas en bovenbeen.

„Laat me dit voor je doen.“
„Ik kan het eten omscheppen. Wil jij de tafel dekken? De borden staan te hoog in de kast voor mij.“

Alexander’s opmerking ontlokt Robin een antwoord met rustige vasthoudendheid. Wolfgang volgt hun onderlinge dynamiek, terwijl ze het eten verder voorbereiden. Alexander’s schouders lijken een beetje te ontspannen, terwijl hij het serviesgoed uit de kasten pakt. Het is typerend, dat Robin zich aan zijn beperkingen houdt, ondanks zijn vastberadenheid om iets te doen. Alexander overhandigt de borden en het bestek aan Wolfgang.

„Alsjeblieft.“
„Ik dacht, dat dit werk voorbij was, toen je me redde van Laura.“

Robin begrijpt Wolfgang’s reactie niet.

„Ik ben van het station direct naar SansFrontière gegaan. Laura heeft me direct aan het werk gezet. Volgens mij vindt ze het leuk de baas te spelen, Alexander zei, dat ze promotie heeft gemaakt of zoiets. Ze liep de hele tijd achter mij aan en klaagde over, hoe ik de tafels schoonmaakte. Echt, ze is erger dan mevrouw Kaiser!“
„Ze heeft een grap met hem uitgehaald.“

Alexander’s toelichting is kort en droog. Wolfgang heeft eindelijk Laura’s grap door en kan erom lachen. Hij overdrijft zijn reacties op haar opmerkingen en speelt het overgevoelige slachtoffer om te zien wie medelijden met hem heeft. Zijn optreden werkt averechts uit. Het lijkt de anderen steviger aan Laura’s zijde te brengen. Blijkbaar heeft Laura een speciale positie bij de twee veroverd, wat zijn nieuwsgierigheid vergroot.

„Was je eerste dienst in SansFrontière leuk, Robin?“
„Het is tegenwoordig anders. Sascha heeft mij alleen gezegd, dat ik moest stoppen met flirten met de meisjes, waarmee hij flirtte.“

Wolfgang wil bijna een grap maken over Robin en Alexander, die het niet eens zijn over leuke jongens, maar ziet er vanaf.

„Laura heeft vandaag alleen maar gezegd ‘Geen gratis ronde voor vrienden’ en ik geloof echt niet, dat haar vriend zo’n behandeling kreeg op zijn eerste avond.“

Hij probeert Laura te imiteren. Alexander spert zijn ogen open. Wolfgang zet ondertussen drie glazen op tafel.

„Wat is er?“
„Zijn eerste avond was de avond, dat Robin werd opgenomen. Het was zijn eerste avond uit met Laura. Roland heeft ons spontaan geholpen.“

Alexander fluistert zijn toelichting zo zacht, dat Robin hem niet kan verstaan.

„Oh. Sorry.“

Wolfgang neemt zich voor beter op te letten, wat hij zegt. Alexander loopt naar de keuken en begint tegen Robin te praten.

„Je moet hem vragen of hij heeft geklaagd toen Laura hem betaalde voor zijn werk. Hij heeft wat extra zakgeld voor het weekend. Ik denk, dat hij ons morgen uit eten kan nemen.“
„Waarom? De vriezer zit vol met eten van Henriette. Zolang we hier zijn, hoeven geen eten te kopen.“

De magnetron meldt zich. Wolfgang zit aan de eettafel en trekt even zijn wenkbrauw op, wanneer Alexander naar de magnetron wil lopen. Alexander verontschuldigt zich zonder geluid, zijn broer bedankt hem net zo stil. Wolfgang wordt wat ongeduldig.

„Wat heeft Charlie te drinken? Is er bier in de koelkast?“
„Zolang ik geen alcohol mag, mag jij ook geen alcohol. Ik heb sap, wil je ook?“

Robin gaat ondertussen door met het eten uit de magnetron omroeren.

„Misschien geeft Sascha mij morgen bier.“

Wolfgang protesteert een beetje. De gladde gezichten van de twee jongens vertellen hem, dat hij weinig kans maakt. Misschien drinkt Sascha minder vanwege Astrid. Ondertussen denkt hij na over andere manieren om de aandacht van Robin en Alexander af te leiden, om hen te vermaken en de korte tijd samen goed te gebruiken. Na een ingeving haalt hij zijn laptop uit zijn tas en zet hem aan, terwijl de jongens verder gaan met het eten. Robin kijkt hem verbaasd aan.

„We gaan zo eten. Waarom heb je je laptop aangezet?“

Robin schuifelt uit de keuken met een dienblad in zijn handen. Alexander volgt hem op een paar stappen afstand, terwijl hij elke beweging van Robin als een havik volgt. Wolfgang glimlacht in een poging de twee gastheren gerust te stellen.

„Wacht maar af, je ziet het straks.“

Wolfgang is net zo nerveus als Alexander. Ze kijken toe, terwijl Robin het dienblad op tafel zet. Het trilt een beetje, ondanks dat er maar weinig opstaat. Zijn broer glimlacht en schuift het dienblad naar het midden van de tafel door. Gegeven zijn houding, is hij trots op zijn eigen prestatie. Daarna kijkt Robin Alexander aan.

„Wil je mij even helpen om te gaan zitten, alsjeblieft.“

Met een arm om Robin en de andere hand op de tafel helpt Alexander om zijn schat in zijn stoel te krijgen en hem daarna dichter naar de tafel te schuiven. Wolfgang begint het eten op te scheppen voor alle drie.

„Eet smakelijk. Ik verbaas me elke keer weer, hoeveel eten mevrouw Kaiser weet voor te bereiden.“
„Charlie vertelde, dat ze hier de hele keuken heeft overgenomen, toen ze hier waren. Ze wil dat we voldoende eten.“

Alexander spreekt helder. Robin reageert laconiek.

„Ik ben op dieet gezet.“

Het eten is behoorlijk goed, al zijn de hoeveelheden niet overdreven groot. Vandaag is het kip met bruine rijst en gestoomde groenten. Ze eten rustig door. Wanneer de borden bijna leeg zijn, wijst Alexander naar de laptop.

„Wie is dat op de foto? Hij lijkt me een klein beetje te oud om je vriend te zijn.“
„Een voetballer, een verdediger van Dortmund. Bastian kent hem wel. Ik vind hem er lekker uitzien.“
„Bastian werkt voor een voetbalclub. Natuurlijk moet hij hem kennen, in elk geval van naam.“

Wolfgang zoekt de fotoalbums op zijn laptop op en draait het apparaat bij, zodat ze alledrie de foto’s beter kunnen zien.

„Krijgen we eindelijk een foto van je vriend te zien?“

Robin’s nieuwsgierigheid wakkert Alexander’s nieuwsgierigheid aan.

„Bastian heeft verteld, dat jullie vorige week met z’n tweeën uit zijn geweest.“
„Wat heeft je broer over hem verteld?“
„Alleen, dat Peter een beetje bang voor hem is. Hij heeft niets verteld over hoe je vriend eruit ziet, maar ik denk, dat hij daar niet op let. Mijn broer is tenslotte van de vrouwen.“

Wolfgang luistert, wanneer de twee nog wat grappen maken, alsof ze vergeten, dat hij met hen aan tafel zit. Ze negeren hem niet, maar hij is tevreden om ze zo te zien. Ze zijn ontspannen en vriendelijk. Hij laat ze even doorgaan, voordat hij zijn keel schraapt en door de foto’s begint te bladeren.

„Dit is Peter.“

Alexander fluit kort.

„Knappe jongen met heel erg mooi rood haar.“

Robin geeft geen commentaar op Peter’s uiterlijk. Zijn reactie blijft gelijk bij elke volgende foto. Het komt overeen met zijn eerdere ontmoetingen met zijn oudere broer. Robin is rustig, maar heeft wel aandacht voor hem, al komt er geen overbodig woord over zijn lippen. Aan de andere kant is Alexander veel spraakzamer zonder zich overdreven te gedragen of sentimenteel te worden.

Het is bijna een openbaring om ze in een gewone huiselijke omgeving te zien, zonder dat er spanningen in de lucht hangen. Ze reageren alletwee anders op Peter, maar ze lijken het wel eens te zijn. Het lijkt op de manier, waarop hij ze heeft zien slapen, met een arm op elkaars lichaam dicht bij elkaar, tijdens zijn eerste bezoek aan Köln. Ondertussen is hij bij de laatste foto aangekomen, waarna Robin hem onverwacht aanspreekt.

„Hoe serieus is het tussen jullie? Ik vraag niet wat jullie met elkaar doen.“

Wolfgang is verrast door zijn vraag. Het is de eerste keer, dat een volwassen iemand hem vraagt naar zijn bedoelingen met Peter, sinds ze elkaar vriend noemen. Zijn reactie getuigt van zijn onzekerheid.

„Hij is jonger dan ik … Hij heeft niet zoveel ervaring als ik. Hij heeft altijd bij zijn ouders gewoond. Hij heeft niet eerder iets met andere jongens gehad … Ik hou van hem. Hij houdt van mij … Dat is ook alles, wat ik momenteel wil. Als je verder nadenkt, kan ik ook niet meer verwachten.“
„Ik begrijp je niet.“

Alexander kijkt hem vragend aan.

„We hebben nog steeds niet de resultaten van het DNA-onderzoek. Ik denk niet, dat je ouders van plan zijn mij eruit te schoppen ofzo maar … vroeger had ik wel toekomstplannen, maar die maak ik niet meer … ik wil geen beloftes doen, die ik niet waar kan maken.“
„Als je eerlijk bent, hou jij dan echt van Peter?“

Robin’s vraag verrast hem opnieuw, al hoeft hij niet te denken over een antwoord.

„Met heel mijn hart.“
„Als je moeder nog zou leven en jullie zouden in Lingen wonen, zou je dan meer met Peter willen hebben?“

Alexander’s vraag is zo makkelijk, dat hij niet goed begrijpt, waarom Alexander hem dit vraagt.

„… Ja!“

Alexander en Robin kijken elkaar aan met iets van verdriet of pijn in hun ogen. Heeft hij iets verkeerds gezegd? Hij wil het er nu niet meer over hebben.

„Nu we toch bij de foto’s zijn … ik heb mijn camera meegenomen. Ik heb bijna geen foto’s van jullie, alleen van de bruiloft. Ik wil graag wat gewone foto’s van jullie. Ik wil er één van jullie met z’n tweeën en een met ons drieën erop. En een paar in SansFrontière. Ik wil er één van jou, Robin, en van Sascha. En één met mij, Robin en Sascha erop. En één van Sascha en Astrid. En ik wil een paar foto’s in het restaurant met Charlie.“

Bij het noemen van de naam Charlie slaat zijn stem over. Hij is net zo verbaasd, als de twee aan de andere kant van de tafel en moet even stoppen. Hij begrijpt niet, welke emotie juist nu zijn stem laat overslaan. Zijn schouders bewegen mee met zijn ademhaling. Hij kijkt ze een beetje klagend aan, als hij eindelijk weet wat hoe hij het goed kan zeggen.

„Ik wil familiefoto’s.“