Dinsdag 29 november 2011
Loreena McKennitt – The Mummers’ Dance

Alexander voelt Bastian’s arm om zijn schouders. Zijn broer houdt hem staande, geeft hem warmte en duwt hem voorzichting over de afdeling. Bij het bed aangekomen maakt hij zich los van Bastian. Hij loopt door naar het bed, buigt zich voorover, geeft Robin voorzichtig een kus en begint fluisterend te praten.

„Ik ben hier. Wordt alsjeblieft wakker. Wordt alsjeblieft beter. Robin.“
„Hij is van de beademing afgehaald.“

Alexander vat Sascha’s mededeling als een goed teken op. Robin is sterk genoeg om zonder hulp te ademen. Ondanks het beschadigde hart heeft zijn vriend nog steeds voldoende kracht. Alexander vertrouwt erop, dat Robin’s kracht het herstel zal versnellen. Wanneer Robin’s hart meewerkt, kunnen ze beginnen de scherven te lijmen. Robin is nog steeds opvallend bleek. Zijn huid is minder warm, dan hij gewend is. Robin zo in dit bed te zien liggen, maakt hem nog verdrietiger, dan hij al is. Hij wil de oude Robin terug, warmbloedig, met een blos op zijn wangen, zijn warme oven waar hij ’s nachts mee in slaap kan vallen, als ze dicht tegen elkaar aan liggen. Alexander voelt een klopje op zijn rug. Sascha.

„Het is nog steeds kritisch. Ik ga naar Dagmar, zodat jullie hier kunnen zitten.“

Alexander merkt, dat Sascha zenuwachtiger wordt onder zijn blik.

Bastian protesteert.

„Nee, ik weet zeker, dat Alexander mij even zat is.“
„Robin wil kennis met je maken.“

Sascha blijft kordaat en laat hen alleen bij de patiënt, die de artsen in slaap houden. De broers kijken Robin’s broer na, voordat ze elkaar met onzekere blik aankijken en Bastian zijn mond opendoet.

„Hij is zenuwachtig, als jij in de buurt bent.“
„Ik weet het.“
„Sascha probeert iets te doen. Hij wist het niet. Je telefoontjes … hij heeft ze compleet gemist.“
„Ik weet het.“

Alexander herhaalt zijn antwoord, terwijl hij zijn aandacht volledig op Robin richt. Langzaam en zorgvuldig rolt hij het dekbed omlaag tot Robin’s taille, zodat hij het verband om zijn borstkas kan inspecteren. Hij kan zich niet voorstellen, dat zijn borstkas wordt opengemaakt, zoals bij zijn schat is gebeurd. In gedachten verzonken vraagt hij zich af, waar precies de bloedvaten zijn weggehaald om Robin’s beschadigde hart te repareren. Alexander zou graag willen weten, hoe lang het herstel gaat duren.

„Kun je wat vriendelijker voor hem zijn, Alexander? Hij heeft spijt.“

Alexander trekt het dekbed langzaam weer omhoog tot over Robin’s schouders.

„Ik ben aardig … Ik ben beleefd … Ik schreeuw niet … ik wijs hem niet af.“

Zijn stem klinkt vlak, alsof hij een nieuwsbericht voorleest. Bastian dringt aan.

„Je moet met hem praten.“
„Dat zullen we ook doen. Zodra Robin bij kennis is.“
„Alexander?“

Hij laat Robin even los, zodat zijn negatieve energie niet wordt overgedragen. Bij sommige namen en personen wordt hij plotseling gespannen en hij wil niet dat de man in bed hier iets van merkt. Zijn antwoord herhaalt hij nu met nadruk, maar nog steeds zonder herkenbare emotie.

„Zodra Robin bij kennis is.“
„Ik heb meer excuses te maken dan Sascha.“
„Hoe bedoel je dat?“

Alexander draait zich om en kijkt zijn jongere broer vragend aan. Tegelijk voelt hij zich ontspannen bij zijn laatste woorden en begint zachtjes Robin’s hand te strelen.

„Hoe lang geleden hebben we elkaar voor het laatst gezien? Dat is mijn schuld. Het is mijn keuze geweest, omdat ik toen niet goed heb begrepen, wie je bent. Ik heb het ook niet willen weten. Ik heb jarenlang gedaan, alsof ik enigst kind ben, Alexander. Ik denk dat mijn fout groter is dan die van Sascha.“

Alexander buigt zich weer voorover en geeft zijn schat eerst een kus, voordat hij zacht tegen Bastian verder praat.

„Sascha houdt van zijn kleine broer. Robin houdt nog veel meer van zijn grote broer. Hij wil Sascha’s waardering. Hij wil, dat Sascha vrolijk en trots op hem kan zijn. Robin heeft voor hun vader gezorgd, nadat Sascha van huis is weggelopen. Robin heeft heel veel opgegeven voor zijn vader.“
„Waarom?“

Alexander negeert zijn emoties over de oudste broer, terwijl hij met zijn hand door Robin’s haar strijkt op zoek naar de goede woorden om Bastian antwoord te geven, zonder over Robin’s verleden te beginnen. Eigenlijk is het antwoord heel eenvoudig.

„Uit liefde. Hij kon Sascha niet vragen wat hij anders kon doen.“
„Maar ze hebben nu goed contact?“

Alexander knikt instemmend.

„Als Robin Sascha kan vergeven … waarom kan jij dat niet?“
„Omdat Sascha het nog steeds niet begrijpt. Robin past goed op Sascha maar Sascha past minder goed op Robin. Sascha vindt het vanzelfsprekend, dat zijn jongere broer er altijd is, maar hij begrijpt niet, wanneer zijn broer hem nodig heeft.“

Bastian zwijgt. De vraagtekens in zijn ogen vertellen Alexander, dat zijn broer niet goed weet, hoe dit te plaatsen. Alexander streelt over Robin’s hand, terwijl hij kalm verder spreekt.

„Sascha heeft dit najaar in dit ziekenhuis een paar weken in coma gelegen na een ongeluk. Robin en Astrid hebben de hele tijd aan zijn bed gezeten. Toen Sascha naar huis mocht, ging dat gewoon door. Robin heeft alles gegeven, wat hij kon geven in die tijd.“

Alexander streelt zijn schat met zijn vingers, van zijn hand over zijn arm tot aan zijn schouder, zorgvuldig om de naalden van de infuzen met medicijnen en voeding heen. Zijn blik is er een van intense liefde.

„Sascha heeft zoveel haast gemaakt met zijn bruiloft, dat hij niet heeft gezien, wat er gebeurde met Robin. Mijn schat heeft het grootste deel van de bruiloft van Astrid en Sascha voorbereid. Robin heeft alles gedaan om Sascha maar een plezier te doen, om hem te zien lachen.“
„Zo lijkt het net, alsof Sascha ondankbaar is.“

Alexander blijft Robin strelen en glimlacht.

„Sascha waardeert het allemaal wel. Helemaal toen Robin ingreep in een duel tussen Sascha en een ex-verloofde van Astrid.“

Alexander kijkt op, wanneer hij Bastian hoort lachen. Bastian verontschuldigt zich.

„Het spijt me, maar het is gewoon grappig. Wie duelleert er nog in deze tijden?“

Alexander glimlacht.

„Niemand. Behalve psychotische ex-verloofden van Astrid, die in het verleden leven. Die man is extreem jaloers en kan goed schermen. Mijn schat heeft zijn broer daaruit gered. Sascha vindt dat vanzelfsprekend. Robin heeft hem de perfecte bruiloft bezorgd. Iedereen heeft een perfecte, vrolijke dag meegemaakt. Sascha en Astrid hebben de rest van de dag echt genoten.“

Een traan druppelt langs Alexander’s wang en valt op de schouder van zijn schat.

„Sascha had het te druk met genieten om het te zien. Hij heeft niet gezien, dat Robin nog wel wilde, maar eigenlijk niet meer kon.“
„Heb jij niets verteld?“
„Dat wilde Robin niet, niet voor de bruiloft. Hij wilde ze eerst een mooie trouwdag geven. Ik was van plan om Sascha na de bruiloft aan te spreken, zodat Robin niet overstuur zou raken. Maar ze waren al op weg naar het vakantiehuis van Max en Henriette. Ik heb daarna Robin alleen verzorgd. Hij is snel, erg snel achteruit gegaan.“
„Waarom heb je niets verteld?“

Alexander zoekt begrip, terwijl hij Robin’s schouders streelt en een traan over zijn andere wang omlaag druppelt.

„Aan wie? Sascha is de enige, met wie ik hierover kan praten. Ik heb Dagmar gebeld en Robin was compleet over de rode daarvan. Sascha is de enige, die Robin accepteert, naast mij. Sascha is de enige, die Robin beter kan maken.“
„Ik begrijp het niet.“

Bastian kijkt hem nieuwsgierig aan. Alexander staart naar Robin’s vredige gezicht en haalt even zijn schouders op. Hij is blij, dat Dagmar nog steeds Bastian niets heeft verteld over de verschrikkelijke plannen van Robin. Voor zover hij weet, kennen alleen Charlie en Dagmar de essentie. Zelfs Sascha is niet op de hoogte van Robin’s bedoelingen. Het is beter om de anderen onwetend te houden, zolang Robin …

Alexander laat de man in het bed weer los. Hij merkt, dat de zwarte gedachten weer bezit van hem nemen. Wanneer dit voor Robin desastreus afloopt, dan kan hij het angstaanjagende geheim bewaren. Leugens kunnen anderen ervan overtuigen, dat hij heeft gevochten om zichzelf te redden van het onvermijdelijke. Hij zal Robin’s geheim zelfs niet gebruiken als een wapen tegen Sascha, hoe woedend hij zelf ook is op Sascha. Robin’s wens is om Sascha gelukkig te zien.

Misschien als hij aanvankelijk niet had toegezegd om het geheim te houden, wellicht als hij Robin naar het ziekenhuis had gebracht tijdens de eerste nacht, misschien zou dan die eerste draad van zijde niet zijn uitgegroeid tot een web van leugens en geheimhouding, waarin alle fouten van Alexander en Robin vastzitten.

Alexander is net zo woedend op zichzelf als hij is op Sascha … en op Robin. Het is de reden, waarom hij Robin nauwelijks alleen heeft gelaten in de afgelopen maand, waarom hij voor zijn schat heeft gezorgd, zodat hij overleeft, waarom hij Wolfgang en Henriette beneden wilde houden, toen hij zag hoe verward en boos ze waren. Hij was bang voor wat er zou volgen en heeft met afgrijzen toegekeken hoe zijn angst realiteit werd, toen Robin op de vloer viel. Nu ligt zijn schat hier en staat alles stil. De wens van zijn schat is niet uitgekomen. Zijn eigen wens is niet uitgekomen.

Twee tranen vallen op Robin’s arm. Hij veegt ze met het dekbed af. Een moment later voelt hij Bastian’s hand op zijn schouder. Zijn jongere broer helpt hem in een stoel. Alexander kijkt hem aan en glimlacht. Hij is dankbaar voor zijn aanwezigheid en steun, voor zijn inspanningen om het leven van Robin te redden. Hij weet nog niet, hoe hij deze dankbaarheid ooit kan tonen of belonen. Bastian trekt een stoel naar zich toe, gaat er achterstevoren op zitten en buigt zich over de rugleuning.

„Alexander. Ik heb meer excuses te maken dan Sascha. Ik heb je alleen gelaten en uitvluchten verzonnen om niet met je te praten. Ik heb dingen over je gedacht, waar ik niet trots op ben. Ik schaam me, als ik zie hoe stom ik ben geweest.“
„Je had een goed voorbeeld.“

Alexander fronst zijn wenkbrauwen en legt zijn arm op de rand van het bed.

„Nee, deze keer niet. We weten allebei, hoe ze erover denkt en vader ook. Ik heb zelf deze keuze gemaakt en dat spijt me. Ik wist niet, waar het allemaal om draait.“
„Het draait om liefde.“

Alexander fluistert de woorden met trillende lippen, terwijl de tranen gestaag verder druppelen over zijn wangen.

„Dat zie ik. Het spijt me echt, dat ik niet met je om wilde gaan. Ik dacht, dat jij anders was. Ik dacht … ik heb vooral niet nagedacht. Ik was bang van een woord en de slechte betekenis, die andere mensen eraan geven. Maar andere mensen hebben geen beslissing voor mij genomen, dat ben ik zelf geweest.“

Alexander glimlacht naar zijn verontschuldigende broer en wrijft even over Bastian’s schouder bij wijze van dank. De woorden van zijn broer bezorgen hem een beter gevoel en hij durft Robin weer aan te raken. Hij pakt voorzichtig Robin’s hand en hun vingers verstrengelen zich. Misschien geeft de intensiteit van dit moment zijn schat de nodige extra kracht. Het blijft lang stil, totdat Bastian zacht begint te praten.

„Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?“
„Ik was eigenlijk alleen op bezoek tijdens mijn verlof van het cruiseschip. Charlie wilde graag, dat ik bleef en voor haar ging werken, net als tijdens mijn eerste jaren hier en ik heb ‘ja’ gezegd. Eerst heb ik bij Silke gelogeerd en korte tijd later ben ik bij Lars gaan wonen. Dat is het appartement, waar we nu wonen. Robin had daar ook een kamer, het was toen nog een gedeeld appartemenent. Robin en ik zijn slecht gestart, later konden we beter overweg en raakte ik verliefd op hem. Eigenlijk ben ik dat nog steeds.“
„Dat klinkt vrij eenvoudig.“

Alexander geeft Bastian antwoord met zijn ogen, terwijl hij Robin’s hand nu met twee handen vasthoudt.

„Het was niet eenvoudig. Hij had vooroordelen over mij, meer over homo’s eigenlijk. Hij had nog een vriendin … Het was in het begin een puinhoop. Ik heb zijn vriendin een keer getroost met een zoen en daar maakte ze veel meer van. Robin was gek met zijn vriendin, maar zijn vriendin werd verliefd op mij en ik op Robin. Hij merkte wel iets, maar ik kon het hem alleen vertellen door hem een echte kus geven. Hij wist niet wat hem overkwam en heeft er lang overgedaan om dat te ontdekken. Het was een periode, waarin we allemaal op eieren hebben gelopen.“

Bastian grijnst en schudt zijn hoofd.

„Geen wonder, als jij gaat zoenen. Je kon altijd al goed flirten.“

Alexander trekt zijn wenkbrauwen op en houdt zijn hoofd een beetje scheef, terwijl hij glimlacht.

„Je bent niets veranderd.“
„Robin en ik hebben nu elkaar … We willen echt bij elkaar blijven … Ik hou teveel van hem om hem te verlie …“

Bastian ziet Alexander’s ogen weer dof worden en wil hem bij het onderwerp houden. Alexander’s ogen stralen, wanneer hij vertelt over Robin.

„Hoe wist je dat je echt verliefd wa… bent?“
„We waren met zijn allen een weekend weg, we hadden een huisje in de bossen bij een meertje gehuurd … Sascha, Robin, ik en een paar vriendinnen … We zaten ’s avonds met zijn tweeën bij het vuur … De anderen waren naar binnen gegaan … Het was mooi met de speigeling van de maan in het water, terwijl we gewoon in gesprek waren … We hebben elkaar die avond heel veel over onszelf verteld … Gaandeweg de avond liet hij steeds meer van zichzelf zien … Ik begon hem met andere ogen te bekijken … Ik zag, wie hij werkelijk is.“
„Wie is hij?“

Alexander knijpt even in Robin’s hand, terwijl hij zijn broer serieus aankijkt.

„Iemand met groot en bijzonder hart. Hij kan geven, maar ook ontvangen. Hij is waardevol voor mij, dat weet ik sinds die avond. Op het eerste gezicht is hij heel stoer. Daaronder is hij zo ontzettend lief.“

Alexander laat zijn tranen de vrije loop, wanneer hij terugdenkt aan die avond. Hij geniet weer van het moment, waarop hij met zijn ogen en zijn hart Robin in zichzelf heeft opgenomen om hem nooit meer los te laten. Zijn ogen zijn nu zo nat, dat hij alleen wazig ziet. Hij vindt het niet erg, het doet hem denken aan de donkere hemel met sterren van die avond.

Bastian kijkt hem opeens aan met een suffe en gelukkige glimlach. Hij heeft er geen moeite mee om zijn broer uit te leggen, wat hij voelt voor Robin. Er is geen schroom in zijn hart, hij voelt zich eerder gerustgesteld door de waardering, die zijn broer lijkt te tonen voor hem en zijn schat. Bastian heeft zijn Daniela, hij begrijpt ook wat liefde is. Met zijn mouw veegt Alexander de tranen uit zijn ogen. Bastian blijft naar hem kijken met dezelfde suffe en gelukkige glimlach.

„Wat?“

Zijn broer kijkt hem recht in zijn ogen en laat zijn blik dan afdwalen naar het bed. Alexander begrijpt hem niet, totdat Bastian nogmaals hem recht aankijkt met dwingende ogen en daarna naar het bed. Alexander gaat rechtop staan, wanneer hij Robin ziet liggen met zijn vochtige ogen open, zijn hoofd wat opzij, zodat hij Alexander kan zien.

„Oh!“

Alexander buigt zich over Robin en houdt zijn gezicht tussen zijn handen en geeft hem een zoen op zijn voorhoofd. Robin probeert te spreken, maar het zuurstofmasker over zijn mond hindert hem. Hij voelt, dat iemand aan zijn shirt trekt en kijkt omlaag. Het is Robin. Alexander pakt voorzichtig zijn hand vast en gaat weer zitten. Hij is intens gelukkig, dat hij weer in die mooie heldere blauwe ogen kan kijken en begint te fluisteren.

„Niet praten. Rustig aan. Ik ben zo gelukkig, dat je terug bent.“

Robin knijpt heel licht in zijn hand en Alexander buigt zich voorover om zijn vingers te kussen.

„Rustig aan, Robin. Spaar je energie en wordt weer beter, voor mij.“

Hij kijkt direct in de blauwe ogen. Robin gebruikt zijn ogen om te knikken. Hij kan zijn gevoel niet goed uitdrukken. Geluk, verdriet, woede maar vooral opluchting, dat het ergste achter de rug is en boven alles hoop, dat zijn schat nog een lange tijd, een leven lang bij hem blijft.

Op dit moment heeft hij waarschijnlijk dezelfde domme en gelukkige glimlach als zijn broer eerder bij het zien van de blik in Robin’s ogen. Die mooie blauwe ogen kijken hem zo intens lief aan. De lange wimpers bewegen een paar keer, voordat Robin zijn ogen weer dicht doet. Alexander kust zijn hand, voordat hun vingers zich weer verstrengelen. Hij voelt Robin weer even knijpen, voordat de hand weer slap wordt.

Op dat moment gaat een alarm af.

De monitoren naast het bed slaan alarm.

Medisch personeel komt naar het bed gerend.

Bastian sleurt hem weg van het bed zodat het personeel alle ruimte rond het bed krijgt.

De angst en verbijstering in Bastian’s ogen.

Alexander staat verlamd te kijken.

Hij probeert zijn geluiden te beheersen door zijn hand voor zijn mond te houden.

Een verpleegkundige roept iets.

Zijn broer trekt hem verder van het bed af.

Een arts geeft opdrachten.

Bastian sleept Alexander met zich mee.

Meer mensen in ziekenhuiskleding komen aangerend.

Hij wordt verder weggetrokken van zijn schat.

Bastian sleept hem de afdeling af.

De deur van de afdeling gaat langzaam dicht.

De dichte deur dempt het alarmerende geluid van de monitoren.

Hij kan de gespannen, opgewonden stemmen van het personeel niet meer horen.

Sascha en Dagmar komen op hen af in de gang.

Bastian heeft zijn beide armen om hem heen.

Hij voelt hoe zijn broer hem voor zich uit duwt.

Bastian duwt hem naar de wachtkamer.

Alexander kijkt Sascha huilend aan en trommelt met zijn vuisten tegen Sascha’s borstkas.

„Ik heb meer tijd nodig!“