Zondag 27 november 2011
Armin Van Buuren – Imagine In and Out of Love

Dagmar Von Heselberger betaalt de taxichauffeur en stapt uit de auto voor de hoofdingang van het St.Vinzenz. Bij de portier ontdekt ze, dat ook Alexander is opgenomen. In de lift twijfelt ze naar welke verdieping ze als eerste zal gaan. Misschien is Charlie bij Alexander, daarom gaat ze eerst naar Alexander’s verdieping.

Ze wil weten, hoe het met de twee jongens gaat, die meer dan haar beste vrienden zijn. Wanneer ze Charlie en Astrid ontdekt in een wachtkamer, voelt ze zich opgelucht, al lijken beiden niet haar gevoel te delen. Ze begroet hen en de twee in de wachtkamer staan op om haar te begroeten.

„Hallo Charlie en Astrid. Hoe is het met de jongens?“
„Robin heeft een hartaanval gehad. Ze hebben gisteravond of vannacht een meervoudige bypass uitgevoerd om de schade aan zijn hart na de ontsteking van zijn hartspieren te beperken. Hij wordt in slaap gehouden.“

Ze snakt naar adem bij Astrid’s antwoord. Niemand heeft haar dit verteld tijdens de telefoongesprekken.

„Hoe zijn zijn kansen? Hebben de artsen al iets gezegd?“

Astrid schudt heftig haar hoofd.

„Niets.“
„Waar is Sascha?“
„Ik heb hem naar huis gestuurd om zich te wassen en schone kleren aan te trekken. SansFrontière blijft vandaag dicht, misschien langer, afhankelijk van wat er gebeurt.“

Een golf van angst komt over haar heen. Ze heeft niet eerder nagedacht over de mogelijkheid, dat Robin het misschien niet overleeft. Haar angst wordt minder, wanneer ze zich bedenkt, dat hij hier beslist in goede handen is en de best mogelijke zorg krijgt. Daarom houdt ze vast aan haar hoop, dat Robin beter wordt. Zijn kansen zouden beter zijn, als hij de afgelopen maand niet zo dom was geweest.

„Ik ben klaar met mijn examens op de universiteit. Zolang het nodig is, kan ik hier blijven om iedereen te helpen.“
„Je bent zo lief, Dagmar.“

Charlie lijkt oprecht dankbaar over haar aankondiging.

„Is er een kans, dat ik bij Robin mag kijken?“
„Alleen familie. Ik moet nu echt terug, ik heb het Sascha beloofd.“

Astrid schudt haar hoofd. Ze pakt Astrid’s hand vast en kijkt Astrid vol vertrouwen aan.

„Vertel hem, dat ik hier ben. Vertel hem, dat ik uit London ben gekomen om hem te zien.“

De beide vrouwen glimlachen naar elkaar. Astrid kan door haar vermoeidheid alleen nog zwak glimlachen. Dagmar heeft last van haar geweten en houdt zich in. Ze weet niet, hoeveel Astrid weet en twijfelt of ze vrijuit kan praten over haar beloftes aan haar beide idiote vrienden.

„Waar is Alexander en kan ik hem zien?“

Charlie knikt even naar Dagmar. Ze pakt Astrid’s hand en wenst haar sterkte vandaag. Dagmar en Charlie kijken Astrid na, totdat ze in de lift stapt en de deuren zich sluiten. Dan pas lopen ze de gang in, op weg naar Alexander’s kamer.

„Het is een geluk dat Alexander’s broer aankwam, toen het net was gebeurd. Het is een nog groter geluk, dat hij fysiotherapeut is en wist wat hij moest doen. Bastian vertelde me, dat Alexander nog niet eens een ambulance had gebeld!“

Dagmar kijkt Charlie ongelovig aan. Ze voelt zich ziek worden, als ze beseft dat haar vriend wel eens Robin’s wens kan hebben opgevolgd en legt een hand op Charlie’s arm.

„Hoeveel tijd zijn ze kwijtgeraakt, voordat de ambulance kwam?“
„Bastian vermoedt, dat het net was gebeurd, toen hij binnenkwam. Alexander zat verstijfd naast Robin, volgens Bastian waarschijnlijk in shock. Blijkbaar wist hij niet, wat te doen.“
„Ik kan me dat voorstellen.“

Dagmar zucht en hoopt, dat haar opluchting over Alexander niet zichtbaar is. Alexander kan beter in shock zijn dan bewust voldoen aan de wens van zijn vriend. Het zou haar veel moeite kosten om Alexander dat te vergeven. Charlie legt even een hand op haar arm, wanneer ze voor Alexander’s kamer staan.

„Dagmar, ik wil weten wat er is gebeurd met hen. We zijn nu zover, dat we weten dat Alexander de laatste maand Robin heeft verzorgd. Hij heeft Bastian verteld dat … Robin’s hart weer … problemen gaf. Dat moet na de bruiloft zijn geweest. Alexander heeft niemand om hulp gevraagd. Ik had hem zonder meer geholpen met de bar of met Robin. Ik zou zo graag willen, dat hij iets …“

Charlie’s verontruste gezicht nodigt Dagmar uit tot een stevige omhelzing. De slijtage van een te lange nacht in een ziekenhuis is Charlie aan te zien. De onwetendheid over wat er speelt in Alexander’s leven vreet aan de oudere dame. De omhelzing is bedoeld als troost, maar ook om haar gezicht te verbergen voor Charlie. Ze wil niet alles vertellen, wat ze weet. Nog niet.

„Ik ben er zeker van, dat Alexander je zal vertellen, wat er is gebeurd, zodra hij het kan.“

Ze hoopt dat ze Charlie hiermee een beetje heeft gerustgesteld en durft haar los te laten. Dagmar is nu vastbesloten om het schadelijke geheim van Robin en Alexander te onthullen, zodat haar vrienden de noodzakelijke hulp krijgen. Voordat ze de kamer binnengaan, knappen ze zich even op. Wanneer Charlie de deur zover open heeft, dat ze de kamer kan inkijken, schrikt ze.

„Alexander! Wat wil je …“
„Je kunt beter teruggaan en weer in je bed gaan liggen.“

Dagmar commandeert Alexander en loopt langs de oudere dame de kamer in om de man, die uit bed wil klimmen, weer in bed te krijgen.

„Ik moet hem zien.“

Alexander spreekt met zwakke stem. Hij zit op de rand van het bed en zijn blote voeten bungelen boven de vloer.

„Pas als de arts zegt, dat je naar hem toe mag.“

Dagmar duwt hem achterover, tegelijk pakt ze zijn voeten vast om ze terug op bed te tillen.

„Je moet me laten …“
„Jij gaat nergens heen.“

Ze laat haar antwoord beslist klinken, drukt zijn knieën omlaag en trekt het dekbed omhoog.

„Charlie, wil jij een verpleegster halen? Ik wil zeker weten, dat hij geen naalden of elektroden heeft losgetrokken.“
„Laat me met rust!“

Alexander jammert. Dagmar buigt zich snel voorover, zodat ze Alexander van dichtbij recht in zijn ogen kan aankijken en dat doet ze onverstoorbaar, ijzig, met een zeer dwingende blik.

„We hebben jullie al veel te lang alleen gelaten.“
„Ga weg.“

Alexander snikt en wil haar met zijn arm wegduwen.

„Nee! Jullie alleen laten is waarschijnlijk het stomste, wat er is gebeurd de laatste tijd. Jullie hebben duidelijk alletwee je verstand verloren.“
„Wat bedoel je?“

De stem van de oudere dame verrast haar. Dagmar en Alexander kijken elkaar even onzeker aan. Charlie is nog steeds in de kamer. Alexander smeekt haar niets te vertellen, zonder woorden te gebruiken. Maar Dagmar weet, dat nu het goede moment is om het verhaal van de jongens te vertellen en negeert de groene ogen, waar ze de existentiële angst in herkent.

„Vertel het haar.“
„Vertel me wat? … Alexander?“

Charlie’s stem vibreert, zowel bezorgdheid als ongerustheid klinken erin door. Alexander stamelt.

„Ik kan het … niet … pas als … we weten, dat … Robin …“
„Charlie kan je helpen, Alexander.“

Dagmar smeekt. Alexander huilt en fluistert heel zacht, zodat Charlie het niet kan verstaan.

„Als hij sterft, dan hoeft niemand het te weten.“

Charlie loopt om het bed, vol verwachting kijkt ze naar haar neef en zijn vriendin met een verontruste in plaats van haar normale nieuwsgierige blik. De man in het bed rolt zijn kussen zo op, dat hij zijn gezicht erin kan begraven en zonder toeschouwers zijn emoties vrij baan krijgen. Dagmar kan alleen, met heel veel moeite, langzaam beginnen aan wat er verteld moet worden.

„Robin … heeft … besloten … dat … hij … wil … sterven.“

Alexander snikt luid.

„Hij heeft wat?“

Charlie is perplex. Iets wat haar hoogst zelden overkomt, weet Dagmar.

„Na zijn laatste aanval heeft hij het opgegeven.“
„Waarom heb je ons niets verteld, Alexander?“

Alexander blijft huilen en legt daarmee de last op Dagmar’s schouders. Ze besluit om Alexander’s hand vast te houden zodat ze direct voelt of ze het goed vertelt. Dagmar valt op, dat Charlie zelf niets verbergt voor haar. Het is niet de Charlie die alles ziet, alles onthoudt maar niet alles vertelt. Het is een oprechte, bezorgde Charlie, die al haar emoties toont. Misschien is Charlie … Nee, dat komt later … eerst de jongens.

Ze vertelt zo rustig mogelijk over de beslissing van Robin en zijn beweegredenen, voor zover zij die kent. Alexander’s greep wordt slapper, terwijl ze spreekt. Charlie luistert geconcentreerd en wordt tijdens haar verhaal boos op Alexander, verdrietig om Robin en steeds begripvoller voor Dagmar.

„Heb je geprobeerd om hem op andere gedachten te brengen, Alexander?“

Dagmar ziet dat Charlie zich heeft hersteld en bewust kalm spreekt. Alexander draait zich om.

„Ik heb alles geprobeerd!“
„Daarom heeft Alexander het mij verteld, hij wilde zien of ik Robin kon overtuigen. Robin vertrouwt me. Maar Robin wilde ook niet naar mij luisteren.“
„Weet Wolfgang hiervan?“

Charlie vraagt direct door. Alexander veegt zijn gezicht droog.

„Nee! … Robin denkt, dat hij gelukkig is bij Max en Henriette. Daarom heeft hij geprobeerd hem op afstand te brengen. Zodat hij minder verdriet heeft om de volgende … uit zijn familie die …“
„Schatje, je had me het echt kunnen vertellen.“
„Jij had ook niets kunnen doen! Robin heeft het opgegeven, hij heeft geen kracht meer.“
„Ik zou het hebben geprobeerd!“

Dagmar valt hem bij.

„Alexander heeft het geprobeerd. Ik heb het geprobeerd. We hebben allebei geprobeerd om hem te overtuigen, dat hij onzinnig denkt!“

Alexander balanceert tussen woede en vermoeidheid.

„Als zijn broer niet een maand lang was weggebleven, had hij misschien iets kunnen doen! Ik heb zoveel berichten ingesproken en hij heeft nooit gereageerd. Misschien was Robin …“

Dagmar zit op het bed naast Alexander en streelt zijn wang om hem te kalmeren. Ze kijkt naar het bezorgde gezicht van Charlie, die nu net zo radeloos kijkt als Dagmar zelf, toen ze hoorde van Robin’s beslissing. Tegelijk ziet ze Charlie al nadenken over oplossingen. Het geeft haar meer vertrouwen in Charlie, dan ze ooit heeft gehad. Misschien is het beter om Charlie in haar andere afspraken met de jongens te betrekken.