Zondag 27 november 2011
Matthias Reim – Bastian – Blaulicht in der Nacht

„De koffie is deze keer vers.“

Bastian’s terugkeer laat Charlie opschrikken en haalt haar uit haar gedachten. Ze kijkt Bastian kort met een dankbare blik aan, daarna staart ze weer voor zich uit met een bezorgd gezicht.

Alexander is lijkbleek, zoals hij voor haar in een ziekenhuisbed ligt en slaapt. Een monitor bewaakt zijn hartritme en door de kamer klingt een niet helemaal regelmatig geluid. Met haar ogen volgt ze de druppels van het infuus, die langzaam en regelmatig uit de plastic zak boven het bed door een buis tot de naald in zijn arm stromen. Bastian geeft haar de bescheiden kop koffie.

„Hij heeft doorgeslapen?“

Afwezig knikt ze bevestigend, terwijl ze naar Alexander blijft kijken,. Voor het merendeel van de tijd staart ze naar zijn gezicht. Haar blik dwaalt af naar zijn borst en volgt de bewegingen van zijn borstkas, die omhoog en omlaag beweegt bij elke ademhaling.

„Hoe is dit mogelijk?“

Ze vraagt het opnieuw zonder aandacht voor de kop koffie, die haar handen verwarmt.

„Ik zou het graag weten. Ik zou niet zo lang hebben gewacht om hier te komen, als ik had geweten, dat er iets aan de hand was.“
„Ik woon hier. Ik wist niet, dat er iets aan de hand was.“

Ze fluistert. Zijn hoofd gaat langzaam heen en weer, zijn ogen gaan afwisselend naar haar en Alexander. Hij komt net zo moeilijk aan de goede woorden als zij, desondanks probeert hij het gesprek gaande te houden.

„Heb je Astrid gesproken? Hoe is het met Robin?“
„Ik heb haar een uur geleden gezien. Alleen Sascha mag de afdeling op. Ze houden Robin slapend.“
„Ik hoop, dat hij herstelt.“
„Ik ook.“

Hij fluistert en zij piekert. Ze vallen weer stil met hun ogen gericht op de slapende man in het bed. Ze drinken hun koffie in kleine slokjes op, terwijl de tijd verstrijkt.

„Sascha heeft goed contact met Alexander en Robin?“
„Absoluut! Na Astrid is Robin alles voor Sascha.“

Charlie bevestigt de verhoudingen, zoals zij ze kent.

„Waarom zijn ze zo boos op elkaar?“

Ze heeft geen antwoord. Ze weet alleen, dat Sascha en Astrid de laatste weken na de bruiloft weg zijn geweest. Laura weet niet veel en dat geeft Charlie te denken. Alexander heeft er geen enkele moeite mee om over de goede en slechte dingen in zijn leven te praten, zelfs niet over de meeste triviale aspecten van zijn relatie. Hij bespreekt dat alleen met Laura tegenwoordig, voor zover Charlie weet.

Misschien praat hij ook zo open met Dagmar, maar dat wil ze pas vragen, wanneer ze Dagmar weer spreekt, die snel naar Köln wil komen. Charlie sluit even haar ogen in een poging haar opkomende woede te controleren. Ze wil Laura of Dagmar niet de verantwoordelijkheid geven om haar bij te praten. Alexander had haar al veel eerder zijn verhaal moeten vertellen, lang voor deze verschrikkelijke dag.

„Ik kan alleen hopen, dat we alles snel genoeg weten, om ze allebei goed op te kunnen vangen.“

Bastian buigt zich voorover naar haar om even haar schouder vast te houden als stille instemming met haar woorden. Ze voelt zijn empathie.

Het blijft lang stil afgezien van het geluid van de hartbewakingsmonitor, dat nu iets meer regelmatig klinkt, maar nog steeds niet zoals haar eigen hartslag. Charlie heeft normaal in elke situatie een passende reactie gereed, maar nu blijft ze stil. Ze heeft alleen vragen zonder antwoorden over Alexander en Robin. Voor zichzelf probeert ze deze crisis onder controle te krijgen.

Charlie draait haar hoofd opzij om een blik op Bastian te werpen. Hij heeft meer trekken van Max, maar lijkt vooral op de Alexander, die een decennium geleden in Köln aankwam. Zelfs wanneer Bastian lijkt uit te rusten, kan ze zijn aanwezigheid voelen.

Hij lijkt niet het plezier en de levensvreugde van zijn broer te delen. Ze vindt het triest, dat een iemand van zijn leeftijd al zo serieus en gecontroleerd is. Iemand anders zou zijn gedrag toeschrijven aan de omgeving en zorgen waarmee ze nu te maken hebben.

Charlie ziet het anders. Henriette en Max hebben hun stempel op hem gedrukt, hem onbewust gestraft voor de keuzes van Alexander. Ze moet weer haar opkomende woede onderdrukken en besluit het triviale onderwerp aan te snijden.

„Wat is er gebeurd tussen jou en je ouders?“

Hij reageert met een diepe zucht, buigt zijn hoofd naar voren en sluit zijn ogen.

„Is er een misverstand?“

Hij haalt zijn schouders op bij haar voorzichtige vraag.

„Met Alexander en zijn vriend nu hier in het ziekenhuis is het niet zo belangrijk meer om over te praten.“
„Bastian, denk je niet dat er al genoeg geheimen zijn? Vertel het me, alsjeblieft.“

Hij kijkt haar met een mengeling van vertrouwen en verdriet aan. Ze reageert met een troostende uitdrukking op haar gezicht.

„Ze waren zo blij toen ze hoorden van onze verloving, bijna in extase.“
„Wat is er veranderd?“
„Ik dacht dat ik haar kon vertrouwen.“
„Henriette?“

Bastian knikt verdrietig. Hij blijft minuten stil, voordat hij weer kan praten.

„Daniela is mijn vrouw. Ze was eerder getrouwd.“

Charlie kan alleen een emotieloze, begripvolle reactie tonen. Echtscheidingen zijn onder haar vrienden net zo gewoon als trouwerijen, meestal komt van het een het ander en omgekeerd.

Herbert Grönemeyer – Halt Mich

„Dat is niet het probleem, ze kan geen kinderen krijgen.“

Met haar hoofd een beetje scheef, probeert Charlie Bastian beter aan te kijken. Ze fronst en leeft mee met de vrouw, die ze nog nooit heeft ontmoet.

„Haar familie heeft een sterk vergrote kans op ectopische zwangerschappen … ik bedoel extra-uteriene graviditeit …“

Charlie heeft niet alle medische termen paraat maar het klinkt serieus genoeg voor haar. Bastian ziet, dat ze hem niet helemaal begrijpt.

„Excuus, ik ben niet duidelijk genoeg. In Daniela’s familie komen veel zwangerschappen buiten de baarmoeder voor.“

Charlie sluit even haar ogen. Haar eigen kinderloosheid komt naar boven en ze wil niet over zichzelf praten. Ze herstelt zich en kijkt Bastian nu met interesse aan. Hij durft verder te praten.

„Kort nadat zij en haar eerste man getrouwd waren, werd ze zwanger. Gelukkig is het op een miskraam uitgelopen, net zoals de twee anderen, die volgden dat jaar.“
„Dat jaar?“

Ze is verbaasd. Hij knikt opnieuw verdrietig.

„Haar ex-man is … traditioneel. Een goede vrouw moet hem een kind geven. Ik bedoel … een zoon.“

Geschokt bedekt ze haar mond, verbaasd als ze is, dat zulke mannen nog bestaan in deze eeuw. Ongemakkelijk beantwoordt hij haar onuitgesproken vraag.

„Zwanger worden was haar verantwoordelijkheid.“
„Je moeder heeft zeker medelijden met haar, als ze zo’n soort misbruik heeft doorgemaakt!“

Hij knikt.

„Ze hebben een gynaecoloog bezocht en ze is opnieuw zwanger geworden. Opnieuw met complicaties. De artsen hebben haar verteld, dat ze een grote kans had om de zwangerschap niet te overleven.“

Ze luistert, terwijl hij vertelt hoeveel moeite zijn vrouw had om te beslissen de zwangerschap te beëindigen. Haar besluit heeft het paar uit elkaar laten groeien. Ze zijn gescheiden. Het verdriet is groter, omdat ze na de laatste ingreep onvruchtbaar is geworden. Charlie heeft het gevoel, dat hij delen van zijn verhaal voor het eerst vertelt.

„Ik ben gewoon dankbaar, dat Daniela er niet bij was toen ik mijn ouders heb verteld, dat we geen kinderen van onszelf kunnen krijgen. Je weet, dat ze altijd erg belangstellend en meelevend zijn. Moeder huilde, vader had een extra cognac, maar ze zijn alletwee in hun ‘wat als’ routine gevallen. Wat als ze de baby wel had gekregen? Wat als ze kan bewijzen, dat de artsen een verkeerde diagnose hebben gesteld? Allemaal onzin en Daniela heeft genoeg moeilijkheden gehad … Ik weet zeker, dat ze het probeerden te begrijpen, maar het heeft iets veranderd. Hun houding tegenover Daniela veranderde. Ik zag moeder anders naar Daniela kijken. Ze is nooit gestopt met haar ‘wat als’ gedrag, ook al zegt ze van wel. Daniela merkte het verschil, toen de grappen over kleinkinderen verdwenen.“
„Hoe reageerde ze erop, dat je je ouders hebt geïnformeerd?“
„Ze was er graag bij geweest, maar ik ben blij, dat ze er niet bij was.“
„Hun reactie klinkt niet als een reden om niet meer met ze te praten.“

Hij klinkt plotseling bitter.

„Nee. De reden daarvoor is dezelfde reden, waarom ze Alexander hebben verstoten. Een bekrompen leven, wat ze heeft gewijd aan een onbarmhartige kerk. Tijdens ons huwelijk … onze bruiloft! … kwam ik binnen, terwijl zij met haar pastoor in gesprek was. Ze vroeg hem of Daniela’s steriliteit een straf van God was voor haar besluit. Charlie, het was een goede beslissing, ze heeft voor haar eigen leven gekozen.“

Charlie ziet op Bastian’s gezicht zijn woede verschijnen.

„Het is echt het allerlaatste. Ze is al meer dan voldoende bestraft voor iets, waar ze niets aan kan doen. Haar ex, die haar mishandelde en alleen maar kinderen van haar wilde. Vier zwangerschappen. De nieuwste straf is de bekrompen schoonmoeder van haar, die zich drukker maakt over haar vruchtbaarheid dan over haar geluk!“
„Heb je je moeder hierover iets gezegd?“
„Ik heb maandenlang niets gezegd, maar ik begon haar met andere ogen te zien. Ik heb haar vertrouwd. Ik vertrouwde erop, dat ze zich … waardig gedraagt … Ik heb er niet met Daniela over gesproken, dat kon ik niet. Ze voelt zich schuldig over de reactie van moeder. Daarom heb ik voorgesteld om te gaan verhuizen. We hebben er maanden over gesproken. Daniela wilde eerst niet weg, totdat ze zag, hoe ik boos en ongelukkig ik reageerde op mijn ouders en onze verhouding week na week verslechterde. Daarom wonen we nu in Berlijn.“
„Je bent zo vertrokken?“
„Het was niet eenvoudig. Ik moest daar weg, ik had iedere keer het gevoel te stikken, als mijn moeder in de buurt was. Af en toe praat ik met vader. Ik stuur kaarten en cadeautjes, maar ik kan het niet meer opbrengen om ze te zien.“
„Zijn jullie gelukkig in Berlijn?“

Hij zwijgt even en haalt zijn schouders op.

„We hebben fijne vrienden in Berlijn. Ik heb een geweldige baan als fysiotherapeut gevonden en Daniela wil een kleine winkel openen. Is Alexander niet gelukkig om uit haar buurt te zijn? Ben jij gelukkig met je leven hier?“
„Ik woon al zolang hier, dat ik niet zou weten of ik ergens anders gelukkig kan zijn. Ondanks onze verschillen hebben je ouders en ik wel contact met elkaar, maar niet teveel. Alexander en ik zijn hier samen. Je oom Lars heeft hier ook een paar jaar gewoond, net zoals je nicht Silke.“
„Waar is ze?“

Charlie’s merkt, dat ze niet meer zo woedend op Silke is en glimlacht.

„Ze is naar Los Angeles gegaan om een actrice te worden. We hebben al een paar maanden niets meer van haar gehoord. Dat verwachten we ook niet. Ze heeft vlak voor haar vertrek een paar duizend euro van je broer gestolen en zal zich daarom niet melden.“

Bastian fluit zacht om zijn verbazing en afkeuring uit te drukken. Vervolgens haalt hij zijn schouders op.

„Ze heeft altijd alles gedaan om te krijgen, wat ze wilde hebben.“

Charlie kijkt hem scherp aan en probeert hem te begrijpen.

„Zijn jij en Daniela gelukkig?“

Het lijkt alsof Bastian hierover moet nadenken, pas na een tijdje komt zijn antwoord.

„De meeste dagen wel. Ik was verrast, toen Alexander belde en Daniela heeft mij aangemoedigd … eigenlijk zwaar onder druk gezet … om te proberen het contact weer op te bouwen.“

Charlie glimlacht en geeft Bastian een waarderend tikje op zijn knie.

„Goed van haar. Alexander is ambitieus en soms onstuimig, maar hij is een echte, prettige man. Robin ook, maar die is wat meer introvert. Ze zijn allebei fijne jongens, die veel, zo niet alles, doen voor iedereen, die ze kennen.“

Plotseling komen er tranen in zijn ogen.

„Dank je. Ik wil alles weten, ook dit soort kleine dingen. Ik wil Alexander en Robin gelukkig zien … Ik wil niet het contact weer opbouwen, wanneer Robin net …“

Hij droogt zijn ogen en zwijgt. Ze kijkt hem vriendelijk, met een glimlach op haar lippen, aan en vraagt zich ondertussen af of de Kaisers ooit weer een familie willen zijn. Misschien ooit, op een mooie, zonnige, zomerse dag.

Ze wordt slaperig van de onregelmatige toon van de hartbewakingsmonitor en het late uur, het is zondagmorgen veel te vroeg. Bastian overtuigt haar om wat te slapen. Hij blijft wel wakker om op Alexander te letten.

Charlie sluit haar ogen en valt seconden later in slaap.