Zaterdag 26 november 2011
Schiller mit Thomas D und Jette Von Roth – Die Nacht… Du bist nicht allein

„Je haar zit leuk.“

Laura realiseert zich, dat ze met haar lange haren speelt. Met een verlegen blik stopt ze om de man tegenover haar met een glimlach aan te kijken.

„Het spijt me, dat het zo lang heeft geduurd, voordat ik je uit eten heb gevraagd. Eigenlijk wilde ik je al vragen tijdens mijn eerste avond in SansFrontière.“

Het compliment laat haar opniew vrolijk kijken. Hij zit vanavond vol met lovende opmerkingen.

„Ik heb het niet gedaan, omdat ik denk, dat je waarschijnlijk elke dag wel mee uit wordt gevraagd, als je aan het werk bent.“

Ze knikt instemmend. De vraag komt zelden van aantrekkelijke mannen.

„Ik wilde niet, dat je nee zou zeggen.“

Ze kijkt naar de man aan de andere kant van de tafel, die veel tegenstrijdigheden met zich meedraagt. Hij ziet er prachtig uit en is toch bescheiden over zijn uiterlijk. Ondanks zijn zelfvertrouwen is hij toch verrassend verlegen, zo niet schuchter. Hij is onhandig en toch beheersd. Deze eigenschappen en zijn andere kwaliteiten hebben haar overtuigd om zijn uitnodiging aan te nemen.

Het is hun eerste avond samen. Waarom van alle avonden uitgerekend vandaag? Ze voelt zich schuldig, omdat een vriend van haar dringend hulp nodig heeft. Het gevoel van schuld zou kleiner zijn, wanneer ze de hele avond vrij had gevraagd. In plaats daarvan kan ze gewoon te laat beginnen aan haar avonddienst.

De man tegenover haar aan tafel is het zeker waard om te laat te komen. Hij is misschien van alles, maar vooral een echte man. Dat verfrissende feit maakt hem alleen al de moeite waard.

„Ik ben blij, dat mijn baas mij vrij heeft gegeven hiervoor. Bovendien nog wel hier, dank je wel.“
„Dit is een geweldig restaurant. Ik denk, dat je het wel leuk vindt.“
„Ik kan niet vaak uit eten gaan. Het is de laatste tijd wat moeilijker om rond deze tijd vrij te nemen en ergens van een goed diner te genieten.“

Hij lijkt wat teleurgesteld.

„Ik zou willen, dat je straks niet hoeft te werken. Er zijn vanavond wat optredens van goede groepen.“

Ze herinnert zich de pagina’s in het tijdschrift.

„Welk optreden had je willen zien? Vanavond kan ik niet met je meegaan, maar het geeft ons een idee voor een volgende keer.“

Roland’s gezicht klaart op. Enthousiast begint hij een paar van zijn favoriete groepen langs te gaan. Ze herkent er een aantal van en stelt een paar van haar favorieten voor. Hij accepteert haar ideeën en zij vindt dat een goed teken.

Het onderwerp heeft het gesprek op gang gebracht. Zij geniet ervan, omdat het nu niet over haar werk of het privéleven van haar baas gaat. Hij geniet, omdat ze ontdekken voor hoeveel dingen ze zich alletwee interesseren, veel meer dan ze vooraf beide verwacht hadden.

Het gesprek valt even stil, wanneer de kelner hun hoofdgerecht brengt. Volkomen op z’n gemak laat de man de gewenste manieren in dit restaurant tijdens het uitserveren zien. Ze vindt het vertederend grappig. Zijn gezicht verraadt een klein beetje jaloezie. Ze vindt het leuk om haar tafelgenoot subtiel te manipuleren door ontspannen en vertrouwd met de kelner Luca om te gaan.

Tijdens een eerste ontmoeting speelt ze vaker dit spel om snel erachter te komen of de man tegenover haar werkelijk interesse voor haar heeft. Gaat het om haar of het eten of haar werk of haar baas? Zijn licht jaloerse reactie over haar omgang met de kelner ontroert haar. Ze weet nu, dat hij alleen interesse voor haar heeft.

Haar groeiende lijst complimenten wordt nu uitgebreid met de open manier, waarop hij zich jaloers toont. Gelukkig voelt hij zich niet bedreigd en gebruikt nu wat neutrale onderwerpen om het gesprek weer naar henzelf terug te brengen.

Het volgende pluspunt op de lijst komt eraan. Hij maakt regelmatig oogcontact, wat ongebruikelijk is voor de meeste mannen. Hij wijst niemand af, beledigt niemand, hij blijft vriendelijk tegen Luca. Dit is werkelijk een van de betere etentjes voor haar in tijden.

Ergens wil ze haar werk vanavond vergeten en direct met hem verder uitgaan. De lieve glimlach komt vanzelf op en ze reikt over de tafel om zijn hand vast te houden. Het levert haar een verlegen glimlach van hem op. Ze staart in zijn heldere ogen. Hij heeft groene ogen, met een paar kleine bruine of grijze puntjes. Ze kan in die ogen bijna verdrinken, zo vertrouwd en veilig voelt ze zich bij hem.

„Laura? Is alles goed met je?“
„Sorry?“
„Je kijk ineens zo verdrietig. Ik heb toch niets gedaan, waardoor je van streek bent?“
„Nee, natuurlijk niet.“
„Waarom kijk je dan zo verdrietig?“
„Ik maak me zorgen over een goede vriend.“
„Is er iets wat ik kan doen om te helpen?“

Ze voelt zich weer schuldig. De mooie avond is nu iets minder aangenaam, omdat ze haar gedachten vrij rond laat dwalen. Het is gewoon niet de goede avond om uit te gaan met deze prachtige en lieve man. Ze krijgt een ingeving en kan hem gelukkig een goed antwoord geven.

„Er is iets wat je kunt doen. Kun je namelijk een paar minuten wachten, alsjeblieft?“
„Natuurlijk, maar je maakt me wel ongerust.“
„Dat is niet nodig.“

Ze draait zich om en met een enkele blik wenkt ze de eigenaresse, die met haar professionele elegantie naar hun tafel komt gelopen.

„Laura, wat leuk je weer te zien.“
„Mevrouw Bohling. Hallo.“
„Ik hoop, dat je tevreden bent over je avond hier?“

Ze kijkt even zenuwachtig naar de man aan haar tafel, maar zet door.

„Alles is hier perfect, je nieuwe kelner doet zijn werk goed. Zou je even bij ons aan tafel willen aanschuiven?

Zowel Charlie als Roland zijn even verrast, maar de man staat direct op om Charlie een stoel aan te bieden. De twee stellen zich wat onhandig aan elkaar voor.

„Charlie Bohling.“
„Roland Wanninger. Dit is uw restaurant?“
„Ja. Ik hoop, dat jullie het naar je zin hebben.“
„Het is hier altijd goed. Daarom heb ik Laura vanavond meegevraagd.“

Charlie protesteert.

„Ik wil niet storen, als jullie hier privé zijn.“

Laura overwint zichzelf om te doen, wat ze zich zojuist heeft voorgenomen, en praat zachtjes tegen de anderen om de gasten om hen heen niet te laten meeluisteren.

„Ik wil graag even met je praten … over Alexander.“

Charlie glimlacht beleefd en draait haar hoofd naar Roland.

„Ze werkt voor mijn neef.“
„Ik weet, waar ze werkt.“

Laura ziet aan zijn verbaasde en vrolijke ogen, dat hij zich afvraagt, waar dit gesprek heengaat.

„Ik maak me zorgen over hem.“
„Vertel me waarom, Laura. Wat is er aan de hand?“

Laura haalt eerst adem.

„Je weet, dat Sascha al sinds de bruiloft is verdwenen. Alexander werkt al wekenlang weer dubbele diensten. Sascha is vandaag thuisgekomen, maar hij lijkt geen interesse in de bar meer te hebben. Ik maak me zorgen. Omdat je op de achtergrond een oogje in het zeil houdt, ben jij de enige persoon, bij wie ik terecht kan. Alexander was een wrak, toen ik vanmiddag ben weggegaan.“

Ze merkt de afkeuring in Charlie’s reactie. Haar ogen gaan even naar de man aan tafel en terug naar Charlie. Laura begrijpt, wat ze bedoelt.

„Alexander heeft me vanmiddag letterlijk de deur uitgeduwd, zodat ik dit etentje niet zou missen. Anders was ik gebleven om hem te helpen. Ik heb direct Anna gebeld en gevraagd, of ze eerder kon beginnen met haar late dienst.“

Ze glimlacht naar Roland.

„Het spijt me.“
„Niet nodig.“

Laura denkt, dat hij het niet meent.

„Anna en ik werken al extra om Alexander wat lucht te geven, maar het is tegenwoordig erg druk. Alexander slaapt niet meer. Robin kan niet helpen met zijn nieuwe baan op het kasteel.“

Roland’s nieuwsgierigheid wordt geprikkeld.

„Kasteel?“
„De paarden.“
„Alexander’s vriend werkt op kasteel Ellerhorst.“

Ze verduidelijkt Charlie’s antwoord. Laura vermoedt, dat haar verwijzing naar de relatie van Alexander en Robin hem een beetje laat ontspannen. Ze kijkt Charlie weer aan om haar vraag te stellen.

„Ik weet, dat het niet mijn plaats is om je te vragen, maar ik weet zeker, dat Alexander je niet wil of durft te vragen om mee te denken over een oplossing. Hij heeft echt hulp nodig. Ik ben bang, dat hij ernstig ziek wordt of in het ziekenhuis terecht komt of … Het kan niet zo doorgaan, dat weet ik zeker. Het is allemaal te veel voor hem.“
„Is het zoveel drukker dan normaal?“
„Het is week na week steeds drukker. Ik heb hem gevraagd een extra collega te zoeken, maar daar komt hij niet aan toe. Hij heeft minstens een week vrij nodig om een beetje uit te rusten. Mevrouw Bohling, ik maak me echt zorgen over hem.“
„Wat denk je dat ik voor hem kan doen?“
„Ik weet het niet precies. Misschien kun je met hem praten en hem zover krijgen, dat hij hulp vraagt, dat hij vrij neemt, dat hij slaap inhaalt en uitrust. Misschien kun je Sascha aansporen weer aan het werk te gaan. Misschien kun je een nieuwe collega voor ons vinden of weet je iemand, die op korte termijn kan bijspringen. Dat geeft Alexander al lucht. Hij staat onder zo veel spanning en ik weet niet, hoe ik hem anders in beweging krijg. Ik heb het geprobeerd de afgelopen weken. Afgezien van Robin, denk ik, dat je de enige persoon bent, die hem iets aan zijn verstand kan brengen.“

Charlie zucht en schudt haar hoofd. Ze kent Charlie niet goed genoeg om te begrijpen, wat het betekent. Alexander’s tante lijkt altijd afstandelijk of op haar hoede. Laura weet nooit zeker of Charlie een masker op heeft of haar werkelijke gezicht laat zien. Charlie denkt nog na en geeft uiteindelijk antwoord.

„Vanavond lukt het niet meer om iets te doen. We zijn hier helemaal volgeboekt.“
„Het hoeft niet gelijk vanavond. Ik ga straks weer terug en zorg ervoor dat Alexander niets meer doet en naar zijn appartement gaat. Als je morgen langs kunt komen, zal hem dat zeker goed doen.“
„Ik kom morgenochtend zeker langs.“
„Niet te vroeg. Hij moet echt slapen.“

Charlie pakt Laura’s hand heel even vast bij wijze van steun en zucht.

„Hij zal het niet waarderen. Maar maak je geen zorgen, ook dat lossen we op.“

Laura bijt op haar onderlip.

„Ik zal hem niet vertellen, dat wij elkaar hebben gesproken, dat kun je hem later zelf vertellen.“

De jongedame kijkt opgelucht naar Charlie.

„Je denkt, dat hij er slecht aan toe is?“
„Hij ziet er slecht, heel slecht uit. Ik ben echt ongerust.“

Charlie Bohling verbergt alle informatie en haar gedachten onder een gulle lach voor haar en Roland.

„Goed, ik laat jullie verder genieten van het eten hier. Het dessert krijgen jullie van de zaak.“

Laura bedankt Charlie en Roland volgt haar voorbeeld. Ze is opgelucht, nu ze iemand over haar zorgen heeft verteld en kijkt Charlie na, die wegloopt van hun tafel. Bij de hoek naar de bar kijkt de eigenaresse nog even om, lang genoeg voor Laura om het bezorgde gezicht te zien en helemaal zeker te weten, dat ze haar zorgen aan de juiste persoon heeft verteld.

„Dat is een serieus verhaal over je vriend.“

Roland reageert, nadat hij weer in zijn stoel is gaan zitten.

„Sorry?“
„Je vriend, ik bedoel je baas. Maar je praat als een goede vriend over hem.“
„Hij is alletwee. Hij is waarschijnlijk de beste baas, die ik ooit heb gehad en hij is echt een heel goede vriend.“
„Wat maakt hem de beste baas?“

Roland probeert de stemming weer lichter te maken.

„Hij respecteert mij.“
„Wat maakt hem een goede vriend?“
„We zijn eerlijk tegen elkaar.“