Zaterdag 26 november 2011
Catherine Leander – Je m’ennuie de vous

Sascha is tevreden, dat Astrid rustig naast hem slaapt in de auto. De weken in het vakantiehuis van de Kaisers hebben hen de tijd gegeven om bij te komen en alle wonden te laten genezen. Zelfs op de bruiloft was hij niet volledig hersteld van het ongeluk. De acties van de Astrid’s ex-verloofde hebben hun herstel verder vertraagd. Hij heeft er geen zorgen meer over.

Gelukkig ligt dit allemaal achter hen. Ze zijn getrouwd. Xavier heeft geen kans meer om tussen hen in te komen. Het zal hem nooit meer lukken, nu zelfs Astrid overtuigd is van de werkelijk extreem obsessieve jaloerse aard van haar ex-verloofde. Het laatste nieuws over de graaf is positief. Xavier zit nog steeds vast in de gevangenis in afwachting van een proces, de graaf wordt verdacht van een hele reeks andere misdrijven. Hij hoopt, dat de recherche in staat is om Xavier’s betrokkenheid bij het ongeluk te bewijzen, de politie de graaf kan beschuldigen van poging tot moord en de bewijzen ervoor zorgen, dat deze man nog veel langer vast blijft zitten. Maar eigenlijk maakt hij zich hier geen zorgen meer over.

Ze hebben alle spanningen weggeslapen. Tijdens de wittebroodsweken heeft het echtpaar overvloedig geslapen. Nu ligt zijn vrouw opnieuw heerlijk te slapen, naast hem in de auto onderweg naar Köln. Hij heeft ontdekt, dat ze probleemloos tussendoor kan slapen.

Misschien moet hij zich dat ook aanleren, wanneer zijn nieuwe leven als helft van een invloedrijk echtpaar meer vorm krijgt. Alles in en rond Gondelsheim zal veel energie vragen en kunnen slapen, zodra je je ogen dicht doet, lijkt hem een goed hulpmiddel om de vele taken, die op hem af komen, ontspannen en professioneel uit te voeren. De nieuwe uitdagingen zijn beslist groter dan het leiden van een bescheiden en succesvolle bar in Köln. Sinds Alexander de helft van de bar in eigendom heeft en in feite de dagelijkse leiding heeft overgenomen, heeft hij niet meer het gevoel, dat hij het zijn bar is. Maar eigenlijk maakt hij zich hier geen zorgen meer over.

Sascha schudt even zijn hoofd om alle gedachten los te laten en zich te concentreren op het verkeer op de weg voor hem. Toch laat een gedachte hem niet los. Hij denkt aan deze ochtend. Ze zijn bij de Kaisers thuis geweest. Ze zijn eerder weggegaan, dan ze vooraf hadden verwacht. Ergens klopt er iets niet.

Ze hebben de indruk gekregen, dat er een kloof is ontstaan tussen het eerste bezoek, toen ze de sleutels van het vakantiehuis op hebben gehaald, en het bezoek vanmorgen om de sleutels weer terug te brengen. Henriette’s houding kan iedereen altijd goed inschatten. Ze is normaal goed voorspelbaar, vooral met de aantrekkelijke dame aan zijn zijde. Haar interesse gaat tenslotte meer uit naar haar achternaam dan naar de persoon naast hem in de auto. Henriette heeft hen vanmorgen hartelijk ontvangen, maar zich daarna duidelijk anders dan gewoonlijk opgesteld. Max heeft zich meer gastvrij getoond, al is afstandelijk een betere omschrijving. Met name Wolfgang’s houding roept vandaag de meeste vragen op. De desinteresse van de jongen is opvallend, het is bijna alsof hij een compleet vreemde tegenover zich heeft zitten. De normale toewijding, enthousiasme en interesse van zijn waarschijnlijke broer hebben Astrid en hij op geen enkel moment gezien tijdens het bezoek. Nadat alle beleefdheden zijn uitgewisseld, zijn ze vertrokken.

Ze hebben zich zelden ergens zo onwelkom gevoeld. Er is iets mis bij de Kaisers en Sascha wil weten, wat er aan de hand is. Het pasgetrouwde echtpaar wisselt hierover lang van gedachten na hun vertrek uit Lingen.

Astrid is zich altijd bewust van houdingen en manieren, het is haar tweede natuur. Zijn vrouw vermoedt, dat ze te lang in het vakantiehuis zijn gebleven. Hij verwerpt deze gedachte, want hun complimenten over hoeveel beter hij er uit ziet dan tijdens de bruiloft zijn oprecht. Hebben zij voldoende waardering getoond voor het genereuze gebaar om het vakantiehuis te mogen gebruiken? Zonder twijfel wel, want Astrid heeft iedereen een handgeschreven bedankje op haar eigen briefpapier gegeven. Bovendien kan Astrid haar dankbaarheid nooit genoeg uitdrukken en neigt ze tot overdrijving.

Ze kunnen zelf niets bedenken, wat ze gedaan zouden kunnen hebben om deze opstelling tegenover hen te rechtvaardigen. Na lang nadenken houdt Astrid het op een slechte dag. Wolfgang’s rebelse capriolen kunnen hem een straf hebben opgeleverd, waardoor ze allemaal wat asociaal overkomen. Hij gelooft niet, dat Astrid gelijk heeft met haar vermoeden. Onderweg hebben ze alle mogelijke andere redenen weggestreept. Alle speculaties waarom de drie in Lingen zich anders gedragen, zijn vruchteloos. Astrid en hij kunnen geen verklaring vinden.

Tijdens de rest van de reis naar huis groeit zijn vastberadenheid om het raadsel van de drastische gedragsverandering van zijn nieuwe broer tot op de bodem uit te zoeken. Sascha weet zeker, dat er een reden voor is en verwacht de waarheid in het appartement van zijn andere broer te vinden.

Alexander lijkt verbaasd om hen te zien, wanneer hij de deur opent. Het is bijna, alsof hij iemand anders verwacht. Maar de bijzondere, onmiskenbare charme van Astrid vult gelijk de kamer en laat Alexander’s verbazing plaats maken voor warmte. Sascha gaat bij zijn broer op de bank zitten, terwijl Alexander en Astrid wat brood klaarmaken.

De pasgetrouwden vertellen uitgebreid over hun rustgevende weken in het vakantiehuis. Robin probeert interesse te tonen, maar is alles behalve geïnteresseerd vanonder zijn deken op de bank. Hij geeft een tikje op de knie van zijn broer om zijn aandacht vast te houden.

„Ik weet zeker, dat jij graag naar hun vakantiehuis zou gaan, als je de kans krijgt. Het is in het midden van nergens. Er is een klein meertje waar je kunt vissen. Vlakbij is een bos en het is perfect voor mooie lange wandelingen of om te kamperen.“
„Ik geloof, dat het wel leuk is.“

Normaal is dit onderwerp goed voor een spervuur van vragen van zijn jongere broer over de flora en fauna op die plek. Deze keer gaat Robin er niet op in.

Terwijl Astrid en hij verder opgaan in hun verhalen over vreedzame eenzaamheid, verdwijnt Alexander’s goedmoedige humeur langzaam maar zeker. Alexander fronst vaker zijn voorhoofd en Sascha voelt een groeiende rancune tegenover hem en zijn vrouw. Een bedrukte stemming kondigt zich aan. Er is iets vreselijks verdachts aan de manier, waarop Alexander en Robin met elkaar omgaan. Hebben ze ruzie?

Het lijkt er niet op, omdat bij ruzies de een aan de eettafel zit en de ander op de bank. Ze zitten nu strak naast elkaar en houden de hand van de ander vast. Astrid en hij kijken elkaar van tijd tot tijd aan met dezelfde onzekere blik in hun ogen, zoals vanmorgen tijdens hun bezoek aan de Kaisers. Ze merken wel een spanning op, maar ze hebben geen idee van de oorzaak. Opnieuw merkt hij, dat er een kloof is gegroeid, voor de tweede keer vandaag. Astrid kijkt hem met onbegrip in haar ogen aan. Wat zou de reden zijn, dat de Kaisers en deze twee hen op dezelfde manier benaderen? Alexander’s latente woede is bijna gelijk aan Wolfgang’s onbewuste koude opstelling.

Zijn zakenpartner wrijft met zijn handpalm over zijn ogen en onderdrukt een geeuw. Sascha denkt dat Alexander’s chagrijnige humeur een gevolg is van te weinig slaap in de afgelopen nacht. De avond in SansFrontière moet druk zijn geweest, voordat Alexander met Robin hierboven het volgende feest heeft gevierd. Het lijkt de reden, waarom Robin met een deken op de bank zit. Waarschijnlijk heeft zijn broer een beetje en Alexander helemaal niet geslapen. Hij wil er niet naar vragen, maar verder praten over wat hem tijdens de rit naar huis heeft beziggehouden.

„We zijn vanmorgen bij je familie geweest om de sleutels terug te brengen.“

Astrid’s smekende blik houdt hem niet tegen.

„Alledrie gedroegen zich … vreemd.“
„Ze hebben ons waarschijnlijk niet verwacht.“

Astrid’s aanvulling vertelt hem, dat ze het gesprek in een andere richting probeert te sturen.

„Om te beginnen leek Wolfgang ons niet te willen zien. Hij is vrij snel weggegaan naar de bibliotheek.“

Robin en Alexander kijken elkaar even aan, maar hij kan de snelle blikwisseling van de twee niet volgen. Astrid blijft vriendelijk.

„Wolfgang neemt zijn opleiding tegenwoordig meer serieus. Hij leek wat meer haast te hebben om met Henriette mee te gaan.“
„We hebben aangeboden om hem weg te brengen zodat we even konden praten, maar je moeder wilde dat niet. Ze moest boodschappen doen of zo.“
„Ze wist, dat we een lange rit voor de boeg hadden.“

In Astrid’s stem klinkt een kalme waarschuwing door, die hij negeert. Sascha wil het duidelijker omschrijven.

„Ik heb hem niet eerder zo … afstandelijk gezien, sinds we hem voor het eerst hebben ontmoet.“

Alexander en Robin kijken elkaar opnieuw kort aan. Uiteindelijk reageert zijn zakenpartner.

„Doet hij het goed op school? Voor Henriette en Max zijn de alleen de beste cijfers goed genoeg. Misschien moest hij daarom naar de bibliotheek.“

Alexander staat op en ruimt de borden af. Hij merkt een diepere betekenis in Alexander’s woorden op, maar kan het niet goed plaatsen. Robin leidt zijn aandacht af.

„Hoe dan ook is het goed, dat hij zijn school serieus neemt. Het geeft hem een kans, die wij niet hebben gehad.“
„Misschien.“

Hij zucht.

Luce Dufault – Tu me fais du bien

„Misschien had hij een geheime afspraak met zijn vriend Peter.“

Alexander zegt het, alsof hij een groot geheim vertelt. Astrid moet lachen.

„Die heeft geen geheime afspraken meer nodig. Henriette vertelde ons, dat Peter Wolfgang helpt met zijn schoolwerk.“

De borden komen rammelend op het aanrecht terecht. Alexander mompelt wat excuses, die gepaard gaan met een enorme geeuw. Ondanks deze verontschuldigingen vat Sascha Alexander’s gedrag op als een schrikreactie op Astrid’s mededeling. De combinatie van dingen wekt zijn nieuwsgierigheid nu echt op. De man in de keuken weet het meeste van Wolfgang’s vriendje. Waarom weet hij niets van de nieuwste ontwikkelingen? Hij vraagt het zijn broer.

„Wist je dat?“
„Nee. Het is goed, dat ze elkaar mogen zien.“

Sascha is iets op het spoor. Tenzij Henriette’s houding ten opzichte van Peter in de laatste dagen is veranderd, gelooft hij gewoonweg niet, dat Alexander en Robin hier niets van wisten. Hij weet het zeker. Iets klopt hier niet, er is iets aan de hand.

Tijdens hun bezoek aan de Kaisers leek het bijna ,alsof een vraag in de lucht hing, alsof er iets was, dat moest worden gezegd. Wolfgang en Henriette hebben hem die indruk gegeven. Max heeft hun drang om vrijuit te spreken tegengewerkt.

Hier ziet Sascha hetzelfde op een andere manier. De twee vrienden zijn niet overal van op de hoogte, maar weten zeker iets, wat hij nodig heeft om de puzzel op te lossen. Astrid brengt de glazen naar de keuken en houdt haar opgewekte toon vast.

„Ik vind het heel leuk, dat je moeder zich niet verzet tegen hen. Of op zijn minst, dat ze minder bezwaar maakt. Het is een verandering ten goede.“
„Dat kun je zo zeggen.“

Robin blijft neutraal reageren. Hij besluit er niet langer omheen te draaien.

„Wanneer was de laatste keer, dat jullie ze hebben gesproken?“
„We hebben een bericht gestuurd.“

Robin meldt het uit zichzelf. Terwijl hij in zijn ogen wrijft, vult Alexander zijn broer aan.

„Ik heb niet de tijd gehad om te bellen.“
„Jullie moeten echt tijd maken.“

Zijn opmerking leidt tot verbaasde en boze blikken. Hij verwondert zich niet over de verbaasde blik van Robin. Zijn jongere broer vergeet wel eens vaker persoonlijk te communiceren. De boze blik van Alexander raakt hem.

„Wat is er?“
„We hebben het al een beetje druk, Sascha.“

Alexander geeft hem een beetje arrogant antwoord. Astrid heeft Alexander’s plaats aan het aanrecht ingenomen om de afwas weg te werken.

„Natuurlijk hebben jullie het druk. We zijn weggeweest en jullie hebben iets meer werk hier.“
„Dat is zwak uitgedrukt.“

Hij heeft Alexander nog nooit eerder een spottende opmerking tegen zijn Astrid horen maken.

„Wat betekent dat?“

Alexander mompelt iets of praat zo zacht, terwijl hij adem haalt, dat Sascha hem niet kan verstaan. Astrid kijkt Sascha met een smekende blik aan. Hij interpreteert haar blik verkeerd.

„Jullie werk overnemen is niets nieuws voor ons, maar het is zwaarder dan gewoonlijk de laatste tijd.“

Alexander’s reactie komt kinderachtig over op Sascha.

„Ik hoop op je begrip voor alles, wat we de laatste tijd hebben meegemaakt. We hebben niet gevraagd om het ongeluk. Ontwaken uit een coma en direct weer volop aan de gang gaan, zijn twee verschillende werelden.“
„We weten dat de bruiloft erg snel kwam. Jullie hebben zo’n geweldige prestatie geleverd en er een mooie dag van gemaakt.“

Astrid legt haar hand op Alexander’s schouder tijdens haar verontschuldiging.

„We hadden de tijd in het vakantiehuis nodig. Ik heb nog steeds hechtingen in mijn arm van die … Xavier!“
„We weten het, Sascha.“

Zijn broer praat met een licht vermoeide stem. Alexander blijft boos kijken.

„We hebben alles met jullie meegemaakt.“
„Ik zou zelf meer hebben voorbereid voor ons huwelijk, wanneer jullie het niet geheim hadden gehouden.“
„Ik wil jullie niets verwijten rond jullie bruiloft, Astrid.“

Alexander’s antwoord roept een opvallende reactie bij Astrid op. Ze neemt zijn gezicht tussen haar handen en kijkt zijn zakenpartner onderzoekend en tegelijk controlerend aan. In zijn ogen hoopt ze te zien, wat hem bedrukt. Robin let niet op de andere twee in de keuken en praat verder tegen Sascha.

„Het zijn een paar lange en vermoeiende maanden voor ons allemaal geweest.“
„Jij vindt je baan bij het kasteel vermoeiend? Je besteedt je tijd aan het bekijken van bomen.“

Ondertussen kijkt Sascha naar zijn vrouw. Astrid laat Alexander’s gezicht los, doet een stap achteruit en hij ziet, dat ze iets tegen Alexander fluistert. Robin geeft hem antwoord.

„Ik heb veel geleerd over mos de laatste tijd, ja. Met alle oude bomen op het terrein moeten we wel controleren op boomziektes. Die verspreiden zich snel.“
„Goed, je kunt er beter voor zorgen, dat je geen moskweker wordt. Vooral als je de hele dag niets anders doet dan naar bomen te kijken. Hoe zeg je dat ook al weer … Een rollende steen trekt geen mos aan?“

Robin antwoordt met een sarcastische lach, die Sascha negeert.

„Misschien kun je tijdens je wandelingen over het terrein rond het kasteel Wolfgang een keer bellen.“

Voor de eerste keer tijdens hun bezoek ziet hij exlosieve woede op het gezicht van Robin, gevolgd door een pijn, diepe pijn in zijn intens verdrietige ogen. Hij staat op het punt om zijn broer ernaar vragen, wanneer Alexander met trillende handen plotseling naast hem staat. Zijn onderhuidse woede komt bijna aan de oppervlakte.

Alexander’s gezicht is rood behalve de grote grijze, zwarte wallen onder zijn ogen. Hij begrijpt niet, waarom hij die niet eerder heeft gezien. Alexander’s slaaptekort van de afgelopen nachten is hem aan te zien en hij heeft een erg slecht humeur. Zijn zakenpartner gedraagt zich als een woedende kater op drift. Alexander’s stem trilt, terwijl hij probeert zijn woede onder controle te houden.

„Als … wanneer kunnen we verwachten, dat je … weer aan het werk gaat?“
„We zijn vandaag onderweg geweest en we moeten nog uitpakken en opruimen. Misschien morgen of overmorgen. We willen weten, wat er allemaal gebeurd is tijdens onze afwezigheid. We moeten ons bij de politie melden vanwege Xavier. Ik moet nog langs een arts of wat. Maak je geen zorgen, ik draai binnenkort weer helemaal mee.“

In werkelijkheid heeft hij geen zin om zijn werk in SansFrontière weer op te pakken. Alexander heeft in de praktijk de leiding overgenomen en het lijkt hem meer en meer Alexander’s bar dan van hun tweeën.

„Binnenkort.“

Alexander mokt. Sascha ergert zich nu aan Alexander.

„Ja, Alexander. Binnenkort. Astrid en ik proberen nu om ons nieuwe leven in te richten. Ik denk, dat we wel een beetje rust verdienen na alles wat we hebben meegemaakt.“
„Goed.“
„Wat is je probleem, Alexander?“
„Sascha!“

Astrid’s uitbrander vliegt door de woonkamer samen met de droogdoek. Alexander kan alleen nog maar heel zacht fluisteren.

„Ik vraag me af, wanneer Robin en ik kans maken om wat rust te krijgen. Ik werk mezelf te pletter om de bar draaiende te houden.“
„Alexander!“

Robin probeert Alexander te kalmeren.

„Om te beginnen heb ik jouw diensten in SansFrontière al drie maanden overgenomen, naast mijn eigen diensten. Laura en Anna werken ook al maandenlang meer dan goed voor hen is. Robin werkt op het kasteel al een tijdlang met paarden en omarmt geen enkele boom. Hij is ook doodmoe, als hij thuiskomt en desondanks springt hij dan beneden bij. Ik weet, dat je niets aan het ongeluk, en alles daarna, kunt doen, maar het legt een enorme last op mij en op Robin. Elk uur dat hij niet aan het werk was, zat hij bij jou in het ziekenhuis. De paar minuten, dat hij thuis was, probeerde ik voor hem te zorgen. Elke seconde, dat hij niet bij mij was, zat ik mij zorgen te maken over hem, over jou en over Astrid. Ik heb ervoor gezorgd, dat Wolfgang je kon bezoeken en ik heb de jongen opgevangen, toen hij hier was. Tegelijk heb ik alles gedaan, wat ik kon om de bar open te houden. Dan beslissen jullie om snel, heel snel te gaan trouwen. Robin en ik zijn erin meegetrokken om jullie te helpen. Ik weet, dat je tijd nodig hebt om te herstellen, Sascha, maar wanneer krijgen wij de kans? Wanneer kunnen wij slapen? Het is nu al ruim drie maanden dag in, dag uit, dat ik beneden alles doe om de zaak draaiende te houden en in de weinige minuten, die ik over heb, doe ik hierboven alles. Ik probeer er ook voor Robin te zijn en ik probeer hem af en toe een glimlach op zijn gezicht te toveren. Hieroverheen, alles wat ik voor je heb gedaan, heeft je broer dubbel gedaan. Vertel nu eens vanaf wanneer jij ons gaat helpen. Wij hebben echt behoefte aan vrije dagen, vakantie, …“
„Sorry.“

In Sascha’s snelle reactie klinkt zijn ergernis over Alexander nog door. Zijn zakenpartner ontploft.

„Sorry? Is dat alles wat je kunt zeggen? Weet je, je bent een door en door ellendig stuk egoïsme! Na alles wat we hebben gedaan om je te ondersteunen. We zijn achter je gaan staan, bij welke idiote beslissing dan ook … en dan kom jij hier terug en je beschuldigt ons ervan, dat we Wolfgang negeren en te weinig gevoel tonen voor hem … Robin is voor mij de nummer één. Het is belangrijk voor mij, dat het hem goed gaat. Wil je alsjeblieft eens in een spiegel kijken en niet kijken, hoe mooi je jezelf vindt of hoe goed je hersteld bent, maar jezelf een keer afvragen, waarom je zo’n waardeloze, hufterige broer voor Robin bent de laatste tijd? Kijk goed, dan vind je je antwoord.“

Sascha staat op om Alexander uit te dagen.

„Wat is er met je aan de hand, Alexander? Waar komt …?“
„Hou je mond!“

Robin schreeuwt naar hem en klimt ondertussen over de bank om te gaan staan. Alexander’s ogen zijn rood en nat. Alexander draait zich naar Robin.

„Robin … het spijt me. Ik kon niet …“
„Ontspan je. Haal adem. Uit. In.“

Hij schrikt van de pure haat op het gezicht van de vriend van zijn broer. Alexander zucht.

„Ik moet zo gaan … naar beneden, aan het werk. Laura is zo klaar en iemand zal toch achter de bar moeten staan.“
„Alexander, doe het niet.“

Robin smeekt zijn vriend met natte ogen.

„Alsjeblieft, Alexander. Kunnen we dit oplossen?“

Astrid’s vraag eindigt in de leegte. Alexander verontschuldigt zich en schuift Sascha opzij zonder een woord of blik. Astrid schrikt, wanneer Alexander de deur dicht laat slaan.

Hij kijkt naar zijn broer in de hoop op een verklaring, maar Robin kijkt hem met een blik vol afschuw en minachting aan. Astrid fluistert.

„Robin, is Alexander in orde?“

Robin’s ogen bewegen onrustig heen en weer, terwijl zijn blik steeds serieuzer wordt en zijn broer tenslotte antwoordt.

„Nee. Hij is niet in orde. Wij zijn niet in orde.“

Hij wil zijn mond opendoen, maar Robin legt hem op een bekende manier met zijn ogen het zwijgen op.

„Ik wil nu graag, dat jullie vertrekken. Ik ben nu te boos om verder te praten en ik ben niet van plan om te praten als Alexander er niet is.“

Astrid kijkt hem vertwijfeld aan.

„Alsjeblieft, ga nu.“

Astrid steekt haar hand uit om Robin te troosten, maar haar zwager vermijdt haar aanraking en loopt struikelend weg van zijn vrouw. Robin pakt de deken van de bank en sloft naar de gangdeur om naar zijn slaapkamer te verdwijnen.

„Wat in Godsnaam …“

Verbaasd als hij is over het catastrofale verloop van deze middag, kan hij tegelijk niet stoppen met het stellen van vragen. Hij begrijpt eenvoudigweg niet, wat hier aan de hand is. Astrid pakt met kracht zijn hand en sleurt hem mee door de hal naar hun appartement.

„Hoe vaak heb ik je nu gewaarschuwd? Hoe vaak heb ik gevraagd om op te houden? Waarom heb je niet naar me geluisterd, Sascha? Waarom ben je zo … vreselijk eigengereid?“
„Ik wil weten wat er speelt.“
„Misschien leer je een volgende keer om te luisteren. Dan kom je er misschien achter wat er speelt. Heb je gezien, dat de glans uit de ogen van Robin en Alexander is verdwenen?“

Met deze observatie verdwijnt Astrid in hun slaapkamer en doet de deur achter zich dicht. Iets later hoort hij het begin van symphonie nummer veertien van Mozart op luid volume uit de slaapkamer klinken. Het is haar signaal, dat ze hem nu niet zal helpen om alles op een rij te zetten, om er achter te komen wat er overal speelt. Sascha ploft verbijsterd op de bank neer. Hij begrijpt niets meer.