Donderdag 24 november 2011
Enya – Caribbean Blue

Wolfgang kan niet slapen. Vrij snel na het avondeten is hij naar zijn kamer gegaan en de hele avond daar gebleven. Hij woelt door zijn bed, op zoek naar iets in zijn gedachten om mee in slaap te vallen zonder wakker te worden van zijn dromen. Niets helpt en inmiddels is hij alweer een half uur uit bed.

Het geluid van de soms boze stemmen van meneer en mevrouw Kaiser weerklinkt door het huis en verleidt hem tot een oud tijdverdrijf. Hij gaat op de trap zitten, precies op de trede, waar je alles in huis goed kunt horen. Meneer en mevrouw Kaiser discussiëren nog steeds over het bericht van Robin. Wolfgang heeft het afgedrukt en aan meneer en mevrouw Kaiser gegeven tijdens het eten. Meneer Kaiser smeekt.

„Niemand begrijpt het, Henny.“

Mevrouw Kaiser heeft meer dan duidelijk gemaakt, dat ze er niets van begrijpt. Haar gefrustreerde stem schalt door de benedenverdieping.

„Geen reden! Niets!“
„Misschien heeft de afwezigheid van Sascha en Astrid er mee te maken. Hoe redden ze het zonder Sascha?“
„Het is een bar, Max. Hoe moeilijk kan het zijn om drank in te schenken?“
„Misschien hebben ze niet genoeg personeel om al die uren in te vullen. Zijn ze niet zestien uur per dag open?“
„Wat is er verkeerd aan om de bar een weekend te sluiten?“
„Ze zijn met de bruiloft dicht geweest. Hij kan niet te vaak dicht zijn zonder klanten en omzet kwijt te raken.“
„Ik begrijp ze nog steeds niet, Max. Ik weet dat Sascha’s broer niet erg spraakzaam is, maar Alexander heeft daar nooit last van gehad.“
„Ik weet het, lieverd.“

Wolfgang neigt ernaar om het met haar eens te zijn. Ook al heeft ze moeite om de naam Robin uit te spreken, Robin is een rustige man. Alexander lijkt juist het tegenovergestelde van Robin. Misschien hoort het bij zijn werk als barkeeper om altijd te praten of leven in de brouwerij te brengen.

Maar dit bericht is helemaal anders. Uit de woorden spreekt geen beleefdheid, geen enkele vraag, hoe het met hen gaat. Het is zakelijker, dan hij gewend is in de omgang met het stel en hij heeft een gevoel, dat er iets aan de hand is. Het gesprek in de woonkamer gaat verder. Hij hoopt iets nieuws te horen. Misschien weet meneer Kaiser iets. Meneer Kaiser is degene, die Alexander of Robin waarschijnlijk als eerste in vertrouwen nemen. Tot nu toe heeft meneer Kaiser niets nieuws gezegd.

„Je weet, dat ik voor hem bid?“
„Ja, lieverd.“
„Ik bid, dat hij familie van hun is. Met zijn leven heeft hij familie nodig. Jij en ik geven hem het beste thuis, voor zover we dat kunnen. Maar echte familie zou zoveel meer voor hem betekenen.“
„Ik weet het.“

Ze blijft een tijdlang stil. Wolfgang vraagt zich af, of mevrouw Kaiser huilt. Hij hoort opnieuw hun stemmen. Het geluid is stiller, bijna fluisterend en hij kan niet verstaan wat ze zeggen. Vier treden lager zijn ook de stille geluiden uit de woonkamer goed te horen. Wolfgang klimt iets omlaag.

„Het is atypisch om hem zo te negeren. Ze waren zo opgetogen, dat ze hem hebben leren kennen. Immers, hij is … net zoals zij … ze doen, wat ze kunnen om ervoor te zorgen, dat ik hem niet verander.“
„Zo denken ze niet, Henny. Je ziet het verkeerd.“
„Echt?“
„In dit geval denk ik van wel, ook al heb je het vaak genoeg bij het rechte eind. Ze zijn allemaal heel terughoudend over hoe jij en ik Wolfgang proberen verder te laten opgroeien. Met maar een echte uitzondering … toen Alexander en ik hebben afgesproken, dat Wolfgang naar Sascha in het ziekenhuis mocht gaan zonder dat jij ervan wist.“
„Ik ben er nog steeds boos over, dat je mij het niet hebt verteld!“
„Naar mijn idee is het goed geweest. Als Sascha was gestorven … een ziekenhuisbezoek was wel het minste, als je weet, hoe het rond het overlijden van zijn moeder is gegaan. Hij heeft niet de kans gehad bij haar te zijn in haar laatste dagen en zelfs de uitvaart gemist. Je hebt gezien, hoe hij daar op heeft gereageerd.“
„Ik weet het, Max.“

Wolfgang wil hier even niet verder naar luisteren en klimt weer vier treden omhoog. De rest van het gesprek kent hij al. Hij waardeert alles wat ze voor hem doen, maar heeft er een hekel aan om in detail te horen, wat ze allemaal voor hem doen, regelen, kopen. Gelukkig gebeurt, dat zelden waar hij bij is. De opsomming van mevrouw Kaiser komt vaak genoeg voorbij in de luide discussies in de woonkamer, niet alleen vandaag.

Hij gelooft meneer Kaiser op één punt. Iedereen in Köln blijft buiten zijn leven bij de Kaisers, ondanks alle opmerkingen, toen ze elkaar net hadden ontmoet. Ze vragen wel, hoe alles gaat in huis en op school. Alexander is de enige, die vraagt hoe het met Peter is. Daar kan hij nooit veel over vertellen.

Ze zien elkaar zo vaak als het mogelijk is en tot voor kort waren zowel meneer als mevrouw Kaiser vasthoudend in hun verzet tegen deze relatie. Meneer Kaiser verbergt zich achter het excuus, dat Wolfgang te jong is om te weten, wie hij is en wat hij wil. Zo hoeft hij geen mening over Peter te geven. Mevrouw Kaiser is veel botter in haar verzet. Het is een zonde om homo te zijn. Punt. Daar is geen verschil van mening over mogelijk met mevrouw Kaiser.

De houding van het oudere echtpaar lijkt met elk bezoek aan Köln minder stellig te worden. Toch gelooft Wolfgang niet, dat hun opvattingen werkelijk zijn veranderd. Deze middag is al een indicatie geweest. Mevrouw Kaiser bekijkt zijn omgang met Peter door een vergrootglas. Hij staat onder verscherpt toezicht, zodat ze zeker weet dat de twee jongens zich eerbaar gedragen.

„Heb je wel rekening gehouden met alles, wat ze de laatste tijd hebben meegemaakt?“
„Dat heb ik, maar de bruiloft is al bijna een maand geleden, Max.“
„Dat weet ik. Maar afgezien daarvan denk ik, dat ze nauwelijks tijd voor zichzelf gehad hebben, sinds ze Wolfgang hebben ontmoet. Je vertelde toch, dat ze ’s avonds hun telefoon uitzetten? Dan was hun normale leven eerder al druk genoeg … Sascha en Astrid hebben een ongeluk gehad, gelukkig hebben ze het overleefd, maar hij heeft lang in het ziekenhuis gelegen. Daarna hebben ze de hele planning en voorbereidingen voor de trouwerij op zich genomen. Misschien hebben ze rust nodig. Of ze willen nu de andere dingen in hun leven aandacht geven.“
„Ik begrijp het wel.“
„Alexander en Robin hebben de laatste maanden onder hoogspanning geleefd. Ze hebben niet veel tijd samen. Is je niet opgevallen, hoe moe ze eruit zagen op de bruiloft? Misschien ook door die jaloerse ex-verloofde?“
„Ja, het is ook de enige reden, dat ik hem vergeef, hoe hij Wolfgang heeft vastgehouden. Er zijn nettere manieren om met zo’n situatie om te gaan.“
„Dat klopt. Ik ben nog steeds verbaasd, dat ze aan het einde van de avond nog recht overeind stonden.“
„Je hebt gelijk. Ze zagen er niet goed uit.“

Mevrouw Kaiser geeft toe, wat hij als eerste heeft gezien. Meneer en mevrouw Kaiser herhalen nu zijn gedachte. Wat houdt hen tegen om te bellen en te vragenm hoe het met hem gaat?

Het berichtenverkeer tussen Alexander of Robin en hem is behoorlijk minder geworden. Wolfgang wil het eigenlijk niet toegeven, maar het past in een al te vertrouwd en bekend patroon. Het patroon van welkom zijn, maar uiteindelijk weer weggestuurd worden. Hij voelt al, dat ze vervreemden, hij voelt zich vaker een buitenstaander worden.

„Ik ben een beetje bang, Max.“
„Van wat?“
„Het is een afschuwelijke gedachte van mij en ik schrik er zelf van, ik durf het bijna niet hardop te zeggen.“

De stroom gedachten in zijn hoofd wervelt nu op maximale snelheid. Hij maakt zich zorgen, dat de voortdurende stress in het leven van de jongens zijn tol eist. Alexander durft er niet over te praten met hem. Robin laat het hooguit doorschemeren, als ze contact hebben. Vanzelf dwaalt hij in zijn herinneringen af naar zijn eerste ontmoeting met zijn sportheld.

‘Nee, dat is het niet. Ik heb mijn training moeten terugschroeven … van de artsen.’
‘Artsen? Wat is er mis? Was je gewond?’

Er was iets anders in het gesprek, Robin heeft hem meer verteld.

‘Waarom? Waarom kun je niet sporten?’
‘Mijn arts zegt, dat ik het rustig aan moet doen. Ik ben ziek geweest en dat ging bijna mis. Nu moet ik kalm aan doen, totdat de arts zegt, dat ik weer kan beginnen met trainen.’

Dat is, wat Robin heeft gezegd.

‘Mijn arts zegt, dat ik het rustig aan moet doen.’

Waarom staat Robin op zijn leeftijd onder controle van een arts? Waarom vertelt een arts hem, dat hij niet mag sporten? Wat is de reden? Waarom is het een geheim? Waarom zouden ze allebei het geheim houden? Wolfgang voelt zijn hart een slag missen. Hij staat op en houdt zich even aan de trapleuning vast, voordat hij verder naar beneden loopt.

„Wat als …“

Mevrouw Kaiser stamelt. Hij maakt haar zin af vanuit de deurpost.

„… ze ziek zijn?“

De volgende minuten gaan in sneltreinvaart voorbij. Meneer en mevrouw Kaiser berispen hem, omdat hij zo laat op is. Mevrouw Kaiser is bezorgd, omdat hij er bleek uitziet. Meneer Kaiser haalt water en cognac voor hem en blijft daarna door de kamer ijsberen. Ze hebben nu allemaal een glas cognac op de salontafel staan. Uiteindelijk durft hij weer met luide stem hun aandacht op te eisen.

„Kunnen we weer verder met het onderwerp?“
„Wolfgang.“

Meneer Kaiser spreekt zijn naam lief en zacht uit.

„Ik heb het laatste stuk op de trap gehoord. Ik weet, waar jullie het over hebben. Het gaat ook over mij en dan wil ik erbij zijn.“
„Jongen.“

Mevrouw Kaiser probeert weer controle over het gesprek te krijgen.

„Je begon te zeggen, wat ik al langer denk. Kunnen we daar tenminste eerlijk over zijn?“

Meneer en mevrouw Kaiser kijken elkaar met een grafblik aan. Meneer Kaiser reageert.

„We maken ons zorgen. Echt zorgen.“
„De laatste keer, dat we ze hebben gezien, zagen ze er niet goed uit.“

Mevrouw Kaiser herhaalt, wat hij al weet. Wolfgang wil meer weten.

„De eerste avond in Köln heb ik Robin ontmoet. We hebben over basketballen gekletst. Ik heb hem gevraagd, of hij nog competitie speelt. Hij zei van niet. Hij mag van zijn arts niet meer basketballen.“

Meneer en mevrouw Kaiser kijken elkaar verbaasd aan. Hij gaat verder.

„Hebben ze jullie iets verteld? Weten jullie iets, wat ik niet weet?“
„Ze zijn allebei heel mager.“

Mevrouw Kaiser speculeert. Daar wordt hij niets wijzer van. Hij wil nu meer weten.

„Zou Sascha iets weten?“
„Kunnen we het hem wel vragen? Zou hij het ons vertellen, als hij iets weet?“

Meneer Kaiser blijft plotseling stilstaan en reageert abrupt.

„Het is genoeg! Jullie moeten alletwee ophouden daarmee.“
„Max …“
„Henny, dit is verkeerd. Als er iets aan de hand is met Alexander of Robin, dan is Sascha de verkeerde persoon om iets te vertellen of te vragen.“

Mevrouw Kaiser staat ook op en ze schreeuwt.

„Hij is mijn zoon! … Als hij nu een dodelijke …“
„Henny, stop ermee!“

Hij schuift achteruit tegen de leuning van de bank en drinkt in een keer zijn glas leeg. Meneer Kaiser gaat verder.

„Net als jullie hou ik niet van geheimzinnig doen. Maar het is hun verantwoordelijkheid om ons te vertellen wat er aan de hand is. Misschien zijn ze … ziek, misschien ook niet. Tijdens het laatste telefoongesprek met Alexander heeft hij niets verteld. Je weet, dat hij ons nog steeds niet helemaal vertrouwt.“

Mevrouw Kaiser gromt, terwijl ze weer gaat zitten.

„Als één van hen ziek is … maakt niet uit wat voor ziekte … denk je, dat ze daar met ons over willen praten?“

Mevrouw Kaiser wijst met een boze vinger naar hem.

„Ik hoop, dat ze het fatsoen hebben om tenminste Wolfgang iets te vertellen!“

Ze legt een vinger op de zere plek. Wat er ook aan de hand is, hij heeft tenminste een recht op uitleg. Een reden voor de stilte, een reden om niet een weekend weg te gaan.

Is het een kwestie van vertrouwen? Hebben ze te weinig vertrouwen in hem om te vertellen wat er speelt? Zijn ze bang, dat hij meneer en mevrouw Kaiser het ook vertelt? Of is het, waar hij al bang voor is? Misschien is er een eenvoudiger reden en hebben ze minder belangstelling voor hem? Misschien wil Robin toch niet zijn broer zijn? Misschien heeft hij Alexander overtuigd, dat ze meer afstand tot hem nodig hebben? Of heeft te maken met het feit, dat hij bij meneer en mevrouw Kaiser woont?

Geen van deze gedachten lijkt te kloppen. Het is bijna net zoals tijdens de eerste reis naar Köln, toen hij de reden voor die reis nog niet kende. Wat als ze nu al de resultaten van het DNA-onderzoek zouden hebben ontvangen en die uitslagen de resultaten van het bloedonderzoek bevestigen?

Hij denkt nog urenlang over deze en andere vragen na, nadat hij weer naar bed is gegaan. Hij wil nu graag kunnen huilen, maar zijn ogen blijven droog. Wolfgang zit vol met twee andere emoties. Woede en teleurstelling houden hem uit zijn slaap.