Donderdag 20 oktober 2011
Boris Novković – Sve mijenja se

Alexander is gewend geraakt om meer dan twee dingen tegelijk te doen sinds hij mede-eigenaar van SansFrontière is. Vandaag is een vreselijk drukke dag en zijn poging om vier gesprekken tegelijk te voeren, mislukt.

„We hebben tien van deze nodig.“

Op scherpe toon communiceert Laura haar ergernis.

„Nee, Alexander! Drie cappuccino.“
„Tien?“

Dat vraagt Sascha, die de telefoon van Alexanders oor afhaalt en hem verward aankijkt. Astrid heeft de volgende vraag.

„Wie willen ze meenemen?“
„Heb je ook tien flessen van de witte nodig?“

Freya stelt haar vraag aan de telefoon. Met een handbeweging legt hij Sascha en Astrid het zwijgen op. Met een vernietigde blik naar Laura ziet hij opgelucht, hoe ze zelf al is begonnen met de bestelling capuccino. Freya aan de telefoon kan hij nu met een rustige stem instrueren.

„De witte, ja … Dat wil ik even overleggen.“
„Is Astrid daar?“
„Ja, tegenover mij.“

Hij legt zijn mobiel op de bar. Sascha begint direct te fluisteren en wijst op een bestelformulier voordat Sascha de mobiel van de bar pakt.

„Hoeveel rum moet ik de groothandel laten brengen? Is dit een vier of een negen?“

Hij pakt het klembord van de bar en kijkt er even naar, voordat hij het omhoog houdt voor Sascha, die het nummer aanwijst op het bestelformulier.

„Vier.“
„Dank je.“

Zijn zakenpartner glimlacht en herhaalt het getal in zijn telefoon. Een klant onderbreekt hun chaotische gesprek.

„Neem me niet kwalijk.“
„Een moment, alstublieft.“
„Ik wil graag afrekenen, alstublieft.“
„Nog heel even graag, dank u wel.“

Hij zingt zijn antwoord in een poging om goede manieren te tonen. Laura begint vanaf de andere hoek van de bar naar hem te wijzen, terwijl ze de klant met opvallend groene ogen kort observeert met grotere ogen dan gewoonlijk.

„Alexander, we hebben meer room nodig, alsjeblieft.“
„Nog heel even graag, dank je wel.“

Hij zingt niet naar Laura, maar merkt wel haar starende blik naar de klant op. Met een vingerknip lukt het om Sascha’s aandacht te krijgen, zodat hij zonder woorden hem kan vragen om Laura aan room te helpen. Hij lacht vriendelijk naar de klant, denkt even na over de bestellingen van de klant en bedient de kassa. Astrid onderbreekt hem als hij de bon losscheurt.

„Ik denk niet, dat je ouders met tien mensen komen?“
„Natuurlijk niet. Je wilt alleen Max, Henriette en Wolfgang uitnodigen?“
„Dat klopt. Zullen ze hem zijn vriend laten meenemen?“
„Ze hebben ons tot nu toe niet om advies of hulp gevraagd met Wolfgang. Daarom reken ik er niet op, maar je moet het hen vragen.“
„We willen ze verrassen met de uitnodigingen.“
„Je moet hen vragen of Peter meekomt.“

Terwijl hij antwoordt, draait hij zich om naar de verbaasde klant om hem de rekening te geven.

„Zeventien twintig, bedankt voor het wachten.“
„Hallo!“

Deze zwakke stem komt uit zijn mobiel. Hij is Freya vergeten, pakt de telefoon met een hand en neemt met zijn andere hand het geld van de klant aan.

„Kan ik je straks terugbellen? Het is een beetje druk nu.“
„We moeten vanmiddag de bestelling aan wijn doorgeven, als we het op tijd willen hebben voor de bruiloft.“
„Ik bel je zo terug. Dank je.“

Alexander beëindigt het gesprek met Freya en telt het geld snel na. De klant lacht en begint weg te lopen.

„Het is goed zo.“
„Bedankt.“

Hij roept het opgelucht achter de klant aan, draait zich om naar de kassa om het geld op te bergen en raakt daarbij Laura’s dienblad. De drie capuccino’s vallen op de vloer. Ze mompelt een paar verwensingen en laat een zucht ontsnappen. Tegelijk hoort hij de koffiemachine aanslaan. Sascha maakt de capuccino opnieuw. Hij glimlacht vermoeid naar Laura, pakt haar bij de schouders en draait haar om, zodat ze ziet dat Sascha al helpt.

„Het spijt me.“

De rest van de dag verloopt grotendeels in het hetzelfde chaotische ritme, totdat Sascha en Astrid vertrekken. Freya belt nog drie keer, voordat ze de goede wijn kan bestellen voor Astrid’s verrassingsbruiloft.

Wanneer hij ’s avonds wakker wordt op de bank in zijn appartement, is hij even verbaasd, omdat hij niet is waar hij dacht te zijn. Hij is wakker geworden van zijn schat, die hem gapend aankijkt en tegelijk naast hem gaat liggen.

„Sorry, ik wilde je niet wakker maken.“
„Wanneer ben je thuis gekomen?“
„Waarschijnlijk drie minuten geleden.“

Alexander beweegt zijn arm om Robin wat meer ruimte te geven en om met hem te knuffelen.

„Hoe laat is het?“
„Bijna een uur.“

Alexander gromt. Voor zijn gevoel heeft hij maar twintig minuten geslapen.

„Ben je nog in het ziekenhuis geweest vandaag?“
„Als eerste vanmorgen vroeg. Nu maar hopen, dat het laboratorium mijn DNA-profiel niet opnieuw vervuilt of kwijtraakt. Het is toch weer zes, zeven weken langer wachten. Ik hoop, dat we de uitslag snel krijgen. Zo onderhand wil ik werkelijk weten of Wolfgang echt mijn broer is.“
„Ik denk, dat ze nu extra zorgvuldig zullen zijn. Hoe gaat het op het kasteel?“
„Park, stal en keuken vandaag. We hebben al het eten voor de bruiloft moeten proeven. Ik had vandaag graag nog de paarden uitgereden.“

Robin zucht erbij. Het klinkt, alsof zijn schat zelf nog verbaasd is over zijn werk. Hij heeft geen energie om een grap te maken over de Robin’s kookkunsten Robin.

„Ik weet, dat Astrid verrast en heel blij met de grote bruiloft op het kasteel zal zijn, maar het is bijna onmogelijk om alles op het laatste moment te organiseren.“
„Ik weet het … We hebben er allemaal moeite mee. Ik wilde voor je broer en Astrid een tekening maken als extra cadeau en zelfs daar kom ik niet aan toe.“
„Ik zou bijna willen, dat mijn broer bij zijn plan voor een kleine bruiloft blijft.“
„Je hebt gelijk. Maar hoe wil je ‘nee’ zeggen tegen een aanbod om op Ellerhorst te trouwen?“
„Astrid zal er echt gelukkig mee zijn, dat weet ik.“

Hij geeft Robin een vriendelijke klop op zijn schouder.

„Over een week is het allemaal achter de rug.“
„Tot dan … Ik hou het niet vol om twintig uur per dag op te zijn. Ik moet om zes uur opstaan. Als ik deze baan met de paarden wil houden, dan kan ik niet in slaap vallen in de stallen.“

Robin gaapt.

„Je zal niet in slaap vallen. Maar ik weet, hoe jij je voelt. Laura is ontzettend scherp, wanneer ik moe en knorrig ben. Precies dan heb ik geen geduld voor haar.“
„Dat geloof ik.“
„Wat denk je van een vakantie?“
„Als de bruilof achter de rug is, gaan wij op huwelijksreis en laten mijn broer en Astrid hier.“
„Je bent zo lief.“
„De enige die de laatste tijd goed heeft geslapen, is Sascha.“

Alexander grinnikt en begint te gapen.

„Wees eens aardig.“
„Dat ben ik.“
„Wat denk je ervan om naar de slaapkamer te verhuizen? Een stijve nek of stijve spieren kunnen we morgen niet gebruiken.“
„Ik lig lekker hier.“
„In bed lig je nog beter. Misschien hebben we nog wat energie over?“
„Ik hou van je, Alexander, maar ik denk niet, dat het vandaag lukt.“
„Zelfs niet als ik je morgenochtend wegbreng?“
„Zelfs dan niet.“

Eenmaal aangekomen in hun slaapkamer en uiteindelijk in bed valt Robin direct in slaap en hijzelf niet veel later. Hij droomt van een vol SansFrontière, waar hij eindeloos de bestellingen klaarmaakt voor klanten, die allemaal lijken op Laura. Bij het ontwaken is hij blij, dat ze aan een stuk door hebben geslapen, maar hij voelt zich niet echt uitgerust. Alexander weet diep van binnen, dat het vandaag net zo druk en vermoeiend als gisteren wordt.