Woensdag 12 oktober 2011
Brenda Russell – Piano In The Dark

Charlie streelt met haar vingers langs het geborduurde patroon van de zijden blouse en denkt na over haar volgende vraag. Na een tijdje legt ze de blouse in de geopende koffer.

„Weet je zeker dat je wilt verhuizen?“
„Ik denk van wel. Ik heb er een goed gevoel bij.“
„Is verhuizen niet een beetje overhaast?“

Het ongeluk heeft Charlie minder geraakt dan de anderen. Desondanks voelt ze zich verplicht om haar aantrekkelijke vriendin te waarschuwen voor overhaaste beslissingen.

„Freya …“

Een klop op de deur onderbreekt haar. Alexander kijkt de kamer van het appartement van Sascha en Astrid in met een hartelijke lach in zijn ogen voor de twee dames.

„Het eten is klaar.“
„We komen er zo aan, Alexander.“
„Wacht niet te lang.“
„Schatje, we zijn onderweg.“

Zodra haar neef de deur heeft gesloten, wendt ze zich tot Freya om zichzelf te overtuigen.

„Weet je zeker dat samenwonen op het kasteel met Carmen wijs is? Jullie kennen elkaar nog niet zo lang. Is het niet verstandiger om het langzaam op te bouwen?“
„Na wat er gebeurd is met Sascha, na dit ongeluk, waarbij niemand wist of hij het zou redden … Nee, we kunnen het ons niet veroorloven om te wachten. We houden van elkaar. We hebben gezien, hoe tijdelijk dat kan zijn. We willen geen tijd verliezen met wachten op elkaar.“

De weken na het ongeluk zijn zwaar geweest voor Freya en haar familie. Charlie heeft zelfs enkele diensten in SansFrontière zelf overgenomen om haar overwerkte neef wat bij te laten slapen. Het is het minste wat ze kan doen, SansFrontière wordt steeds drukker.

„Ik weet dat je je zorgen maakt. Carmen en ik zijn echt perfect voor elkaar. Bovendien wordt het tijd, dat we allemaal wat ruimte krijgen. Sascha en Astrid kunnen ook wat meer privacy gebruiken. Het was fijn om een paar maanden bij mijn neef te wonen, maar samenwonen met Carmen is veel aantrekkelijker. Ik heb de afgelopen weken alles hier gedaan, zodat Astrid zoveel mogelijk in het ziekenhuis kon zijn, daarom weet ik, hoe hard Astrid en Sascha toe zijn aan tijd voor zichzelf en dat is een extra mooie reden om te verhuizen.“
„Zolang je hier goed over hebt nagedacht, ben ik het met je eens. Ik heb jou en Carmen al in mijn hart gesloten en ik wil graag dat jullie het goed gaat. Als je eerlijk kunt zeggen, dat je niet impulsief handelt, dan heb je mijn volledige steun.“

Het is haar duidelijk, dat ze Freya niet kan overtuigen om langer te wachten met verhuizen naar Ellerhorst. Freya houdt haar handen stevig vast en glimlacht. In Freya’s gezicht merkt Charlie een glans van de toekomst vermengd met de zorgen van nu op.

„Het is wat ik wil. Het is haar aanbod en we hebben er lang over gesproken. We hebben al extra plannen gemaakt voor het geval het op kasteel tegenvalt. We willen dan eerst op wereldreis gaan en daarna in München wonen, dichtbij Lars. Het zal ons goed doen.“
„Ik begrijp het. Zullen we gaan eten?“

Ze is niet gerustgesteld, maar wil zich van haar hartelijke kant tonen. Na het inpakken van de koffers gaan de dames naar het appartement aan de andere kant van de hal.

„Hoe gaat het met inpakken?“
„Te langzaam, Robin.“
„Pak een stoel. Het eten hier gaat hier behoorlijk sneller.“

Charlie gaat naast Alexander en Robin aan dezelfde kant van de tafel zitten. Even krijgt ze het gevoel terug in het ziekenhuis te zijn. Robin en Alexander komen vermoeid over, Astrid en Sascha herstellende. Ze glimlacht vriendelijk tegen Astrid, die tegenover haar zit.

„Kun je beter slapen?“
„Nee.“

Astrid antwoordt naar waarheid. Ze is nog steeds vermoeid van de afgelopen weken, die vol waren met zorgen voor en over Sascha. Astrid’s eigen verwondingen zijn nog niet volledig genezen.

„Ze is bang dat ze me pijn doet.“
„Je bent nog maar twee dagen thuis, Sascha.“

Sascha fronst zijn wenkbrauwen. Ze laat haar blik rustig, onopvallend over Sascha gaan. De wond op zijn neus is nog afgedekt met een klein verband. Hij ziet er anders uit met kort haar. De artsen hebben hem geschoren, toen ze een noodoperatie moesten uitvoeren om de druk op de hersenen te verminderen. De zwarte stoppels komen onder het verband op zijn hoofd tevoorschijn. Ze wil hem wat moed inspreken.

„Je ziet er beter uit.“
„Je bedoelt dat ik er geweldig uitzie omdat ik bij kennis ben.“
„Ja, dat ook.“

Sascha’s hand trilt, wanneer hij een portie groente op zijn bord schept. Ze probeert het te negeren.

„Kun je je nog iets herinneren van het ziekenhuis?“
„Nee, niet veel.“

Ze merkt dat Sascha heel even naar Astrid kijkt. Astrid durft meer te vertellen.

„Hij denkt dat Xavier hem heeft bedreigd, vlak voordat hij uit zijn coma ontwaakte.“
„Nu niet, Astrid.“
„Je hebt hem beneden in SansFrontière hard aangesproken.“

Ze probeert het te begrijpen.

„Ik weet dat Xavier von Tennbergen misschien boos is over de verbroken verloving met jou, Astrid, maar ik vind hem geen gewelddadig type. Vanzelfsprekend is hij met zijn achtergrond heel formeel, in Bohling’s zijn zijn manieren onberispelijk.“
„Ik heb een knoop van zijn jas gevonden op de plek van het ongeluk. Hij heeft daar niets te zoeken.“

Alexander is kort en nuchter. Astrid schiet in de verdediging.

„Xavier is geen moordenaar.“

Sascha reageert, zoals alleen Sascha kan reageren.

„Dat klopt. We zijn nog in leven … Dat betekent niet, dat hij niet heeft geprobeerd om ons te doden. Ik ben bang, dat we nog niet van hem af zijn.“

Robin schraapt luid zijn keel en neemt een slok.

„Zeg, Freya, ga je wel genieten van het leven op Ellerhorst? Het is wel een apart slag mensen.“
„Ik maak me geen zorgen. Ik ben daar samen met Carmen.“
„De meesten zijn wel aardig.“

Charlie hoopt, dat haar toevoeging het gesprek nog verder weg brengt van de vermoedens over de ex-verloofde van Astrid. Deze man heeft al voor teveel problemen gezorgd en was tot voor kort een vaste gast op het kasteel, waar Robin en Freya werken en de laatste nu ook gaat wonen. Sascha pakt haar hint gelukkig op.

„Nu we een extra kamer hebben, kan Wolfgang bij ons blijven als hij jullie … geknuffel zat is. Alexander’s ouders kunnen dan in jullie logeerkamer.“

Robin reageert kalm maar beslist.

„Ik denk het niet.“
„De muren hier zijn te dun. Ik wil niet, dat ze door de muur naar mij en Robin …“
„Alexander!“
„… luisteren als wij met elkaar praten, Sascha. Wolfgang kan bij ons slapen, die slaapt overal doorheen en Max en Henriette slapen bij jullie.“

Alexander draait Sascha’s voorstel om en ontlokt Astrid daarmee een glimlach.

„Ik vind dat niet erg. Ergens mag ik je ouders. Ik heb niet verwacht, dat ze Wolfgang op bezoek bij Sascha in het ziekenhuis zouden laten komen.“
„Ik zou willen, dat ik bij kennis was toen hij er was. Misschien had ik geweten welk boek hij heeft voorgelezen. Astrid vertelde me, dat het zeer goed was.“
„Ik heb het begin gelezen. Het is een deprimerend boek.“
„Later is het mooier, Robin.“

Ze heeft even moeite om dit deel van het gesprek te volgen.

„Welk boek?“
„Oliver Twist, Charlie.“
„Ik heb het jaren geleden gelezen. Wat ik mij ervan herinner, is het mooi.“
„Ik ken alleen een aantal liedjes uit de musical.“

Robin lacht bij zijn reactie en stopt een grote hap groente in zijn mond. Freya plaagt.

„Ook het liedje ‘Food, glorious food’?“

Robin mompelt instemmend. De anderen lachen om de grap en om hem. Wanneer iedereen is uitgelachen en verder eet, neemt Sascha zenuwachtig het woord.

„We willen het eigenlijk later vertellen, maar ik kan niet wachten.“
„Sascha?“
„Nee, ik wil het nu doen.“

Charlie heeft weer moeite om het te begrijpen. Dit is ze niet gewend van haarzelf, meestal kan ze alle onderwerpen moeiteloos plaatsen, maar vandaag heeft de familietaal de overhand.

„Wat?“
„We hebben er over gesproken, sinds ik weer bij kennis ben. We willen zo snel mogelijk trouwen.“

Charlie ziet voor een kort ogenblik in Robin’s ogen zijn teleurstelling, voordat hij het paar feliciteert, gevolgd door de anderen aan tafel.

„Wanneer?“
„We mikken op eind oktober.“

Sascha’s snelle antwoord maakt haar ongerust. Ze is zelf ongetrouwd, maar heeft al jaren ervaring met het organiseren van bruiloften en is zich akelig bewust van alles wat er bij komt kijken, meestal meer dan het bruidspaar en de directe familie zelf beseffen of verwachten.

„Lukt het jullie wel om alles goed voor te bereiden, Astrid?“
„Het zal een kleine bruiloft zijn.“
„Met jouw status?“
„Het is nu belangrijker, dat we trouwen dan hoe we trouwen.“
„We willen alleen ’s middags naar het stadhuis en daarna hier in SansFrontière een receptie houden. Het zal een mooie dag worden.“

Sascha wil de anderen en vooral zijn Astrid overtuigen. Robin ruikt onraad.

„Wat moet er gedaan worden?“
„Alles.“

Astrid’s lach maskeert haar nervositeit. Freya wil haar liever meer ontspannen zien.

„Ik zal je zoveel helpen als ik kan.“

Charlie en Robin bieden ook hun hulp aan. Alexander sluit zich aan.

„Wanneer ik niet beneden aan het werk ben, probeer ik jullie ook te helpen met de voorbereidingen.“
„Jullie zijn allemaal zo lief.“

Astrid bloost en laat Freya lachen.

„Daar heb je nu familie voor.“
„Ik wil iedereen nu al bedanken. Het betekent veel voor ons, zeker na alles wat jullie voor ons hebben gedaan sinds …“

Sascha heeft een brok in zijn keel en valt stil. Zijn verloofde neemt het over.

„Jullie hebben al veel meer voor ons gedaan. We durven jullie bijna niets meer te vragen.“
„Onzin! Na alles wat jullie hebben meegemaakt, verdienen jullie een gelukkige dag.“

Charlie pakt Astrid’s hand vast en glimlacht bemoedigend. De anderen zijn het met haar eens en proosten op het aanstaande bruidspaar.