Maandag 5 september 2011
East 17 – Hold My Body Tight

Robin helpt de vermoeide Henriette de trappen op naar hun appartement. Het lange wachten heeft iedereen bijna uitgeput. Hij wilde Alexander het nieuws direct beneden vertellen, maar ze hebben in het ziekenhuis afgesproken te wachten, tot er geen vreemden meer bij zijn.

„Robin!“

Alexander roept naar hem van beneden. Hij blijft even staan en kijkt achter zich omlaag, de trap af. Alexander’s verwachtingsvolle blik vormt een merkwaardig contrast met de waarschuwende blikken van alle anderen, die ook in het ziekenhuis waren. Ze hebben elkaar daar een belofte gedaan. Robin en Henriette bereiken de laatste trede.

„Ik moet het hem vertellen.“
„Ga je gang.“

Zijn zenuwachtige woorden ontlokken Henriette een teleurgestelde reactie, die ze probeert te verbergen. Hij vist zijn sleutels uit zijn broekzak en geeft ze aan Sascha, zodat die de deur kan openen voor de verzamelde familieleden.

Zijn hart en hoofd stromen over van alle emoties, terwijl de anderen langs hem heen lopen. Eigenlijk merkt hij nauwelijks, wie er allemaal langs hem naar boven komen. Ongewenste tranen vullen zijn ogen. Op de laatste trede blijft hij staan, terwijl Alexander de trap verder oploopt en trede na trede dichterbij komt, totdat ze elkaar recht kunnen aankijken. Robin slaat zijn armen om Alexander heen en drukt hem met natte ogen stevig tegen zich aan.

„Is alles goed? Weten jullie nu, of hij je broer is?“

Hij kan geen woord uitbrengen. Op dit moment wil hij Alexander alleen maar vasthouden en nooit meer loslaten.

„Zeg alsjeblieft wat.“

Alexander kijkt hem smekend aan. Hij gaat een trede lager staan en kijkt naar Alexander’s ogen, die inmiddels ook vochtig zijn. Hij opent zijn mond om te spreken.

„Gefeliciteerd!“

Het geluid komt uit de open voordeur van het appartement. Verrast kijkt hij naar de hal om te zien wat aan de hand is. Alexander geeft hem antwoord.

„We hebben een feestje voor hem georganiseerd. Charlie is hier en …“
„Het bloedonderzoek heeft niets opgeleverd.“

Bij Robin lopen weer de tranen over zijn gezicht, tegelijk ziet hij Alexander’s gezicht langzaam steeds verdrietiger worden. Het breekt zijn hart, opnieuw. Hij weet, wat Alexander allemaal heeft geprobeerd te doen om Wolfgang in hun families te verwelkomen. Tegelijk vraagt hij zich bezorgd af, hoe Wolfgang met de teleurstelling van vandaag om zal gaan, helemaal nu er een feest is georganiseerd. Alexander pakt hem stevig vast en begint met een hand over zijn rug te wrijven.

„We … Voel jij je wel goed?“
„Nee … nee, ik ben niet in orde. Ik heb gehoopt op … ik weet het niet meer … echt niet.“
„We moeten hem nog steeds helpen, Robin. We hebben het beloofd.“
„Dat weet ik.“
„Lars zei dat DNA-onderzoek veel tijd vraagt?“
„Ja.“
„Dan is dat onze enige hoop, goed? Zelfs als hij niet je broer is, kunnen we er voor hem zijn, schat?“
„Ja.“

Hij wil dit geloven. Robin weet niet, of hij nog durft te hopen. Zo gelukkig als hij met Alexander is, zo gelukkig wil hij graag zijn jongere broer zien. Zijn vriend is vastbesloten om ervoor te zorgen, dat ze hun belofte waarmaken en deel uitmaken van het leven van zijn jongere broer.

Terwijl ze elkaar omarmen bovenaan de trap, merkt hij dat Henriette naar hen kijkt. Hij kan haar gezichtsuitdrukking niet goed zien, maar steekt zijn hand op om haar te laten weten, dat het nog even duurt, voordat ze komen. Henriette loopt terug het appartement in en sluit de deur achter zich.