Dinsdag 27 december 2011
Patricia Kaas – Il Me Dit Que Je Suis Belle
Sascha is nerveus en trommelt met zijn vingers op de bar. Hij kijkt naar Roland, die de espressomachine bedient, terwijl Laura en Anna even aan een tafel zijn gaan zitten. Uit het trappenhuis komt Astrid tevoorschijn, die naast hem aan de bar op een kruk klimt. Ze kijkt hem even aan.
„Weet je het zeker?“
„Ja. Zo kan ik iets goedmaken voor elke keer, dat ik ben weggelopen.“
Sascha kijkt wat ongeduldig op zijn horloge en daarna op zijn mobiel. Hij staat op en loopt naar de ingang. Hij draait het bordje open-gesloten om en loopt naar Roland.
„Roland, we gaan even dicht, maar we willen wel, dat jullie hier blijven. Wil je geen nieuwe bestellingen meer aannemen en afrekenen met de klanten? Zeg maar, dat er familieomstandigheden zijn.“
Sascha geniet in stilte van Roland’s reactie. De vriend van Laura is verbaasd en kijkt vragend naar zijn vriendin. Sascha is het met Alexander eens, Laura moet proberen deze man vast te houden. Laura gebaart haar vriend even niets te vragen en Roland doet, wat hij heeft gevraagd. Wanneer de laatste klanten weg zijn gegaan, zet Roland de muziek uit. Anna en Laura komen aan de bar zitten. Laura kijkt Sascha aan.
„Waar wachten jullie op?“
Astrid geeft antwoord.
„Op Alexander en Robin. Ze moeten zo terugkomen van een bezoek aan het ziekenhuis.“
„Hun dagelijks uitstapje.“
Sascha grijnst en hij voelt de vriendelijke hand van Astrid in zijn zij knijpen.
„Sorry, Astrid. Ziekenhuishumor is besmettelijk.“
Ze raken in gesprek. Iedereen heeft kerstmis op een andere manier gevierd. Daarna bespreken ze de plannen voor de jaarwisseling. SansFrontière zal, zoals elk jaar, overvol zijn. Twee kelners van Charlie willen met de jaarwisseling in SansFrontière werken, want Charlie’s restaurant is met Oud en Nieuw twee dagen gesloten. Als het dan nog te druk is, hoeven ze alleen Sascha te bellen. Roland vraagt zich af, hoe druk het eigenlijk wordt. Laura vertelt over vorig jaar, toen de gasten ook buiten op straat stonden. Wanneer de deur opengaat, valt het gesprek stil. Sascha observeert hoe Robin voorzichtig binnenkomt met kleine stappen, gevolgd door Alexander.
„Waarom zijn we gesloten?“
Alexander kijkt ongerust rond. Astrid besluit hem te plagen.
„Omdat er een paar situaties zijn.“
Het woord ‘situatie’ werkt, zoals hij en Astrid verwacht hadden. Alexander kijkt direct gealarmeerd. Sascha knijpt zijn vrouw nu vriendelijk in haar zij. Ze stelt Alexander gerust.
„We hebben gewoon wat klein nieuws, wat jullie ook aangaat. Ga eerst zitten, alsjeblieft.“
Robin leunt tegen een barkruk, terwijl Sascha zijn broer uit zijn jas helpt. Roland zet ondertussen bij iedereen wat te drinken neer. Wanneer iedereen zit, neemt Astrid het woord. Hij voelt haar hand zijn hand steviger vastklemmen en beseft, dat het ook voor haar een moeilijk bericht is.
„We kregen vanmorgen bericht, dat Xavier von Tennbergen dood in zijn cel is gevonden op kerstavond. Hij heeft een brief voor mij achtergelaten. Volgens de politie is hij ook verantwoordelijk voor het auto-ongeluk en heeft hij bekend, dat hij Sascha in het ziekenhuis heeft bedreigd. Vanmiddag of morgen worden wij op het politiebureau verwacht.“
Roland kijkt opnieuw vragend naar Laura. Sascha besluit op hoofdlijnen te vertellen, wat er het afgelopen jaar is gebeurd. Hij heeft zijn vrouw leren kennen, toen ze nog verloofd was met Xavier en vertelt Roland wat de extreem jaloerse ex-verloofde van Astrid heeft gedaan om hem en Astrid uit elkaar te drijven, totdat het horloge van Robin begint te piepen en zijn verhaal onderbreekt. Alexander kijkt bezorgd naar zijn broer.
„Wat is er?“
„Ik zag die gek weer op Sascha afstormen.“
Robin fluistert met natte ogen en begint te hijgen. Alexander begint met Robin aan de ademhalingsoefeningen. Astrid observeert de twee met een nadenkend gezicht, totdat ze opeens opgelucht kijkt. Laura kijkt eerst bezorgd en later weer gerustgesteld naar de twee. De hele tijd heeft ze de telefoon vast in haar hand. Sascha vermoedt, dat ze het alarmnummer al wilde bellen. Hij vertelt de drie personeelsleden over de verborgen functies van dit luxe horloge, terwijl hij plotseling bij Alexander een soortgelijk horloge opmerkt, en vraagt zich af wat het nieuwste geheim van de twee is, terwijl ze wachten totdat Robin zichzelf weer onder controle heeft.
„Gaat het weer?“
„Ja. Al ben ik wel moe.“
Robin’s ogen bevestigen zijn vermoeidheid. Hij kijkt zijn broer onderzoekend aan.
„Zullen we aan een tafel gaan zitten? Dan heb jij een betere stoel?“
„Ja, dank je wel.“
Ze verhuizen naar een zithoek, waar Robin half tegen Alexander gaat aanliggen. Roland komt met de bijgevulde glazen als laatste erbij.
„Sascha, mag ik wat vragen?“
„Ja, Roland?“
„Waarom vertellen jullie ons dit verhaal?“
„De dood van Xavier komt in het nieuws en in de dagen tussen Kerstmis en Nieuwjaar is er weinig ander nieuws, dus het zal groot nieuws worden. We willen jullie voorbereiden op rondsnuffelende journalisten, fotografen en cameraploegen. Hoe minder hiervan in de media komt, hoe beter het voor ons is.“
Astrid vertelt de drie personeelsleden, waar ze op moeten letten en wat ze moeten doen, wanneer gasten vragen stellen. Laura en Anna weten nog hoe afgelopen zomer journalisten op zoek waren naar informatie over Astrid’s geheime liefde en komen met voorbeelden. Alexander geeft wat handige standaard antwoorden als aanvulling op Astrid’s tips. Sascha valt op, dat Alexander onafgebroken Robin’s hand streelt. Het is een signaal, dat de onvoorwaardelijke liefde tussen zijn broer en zijn zakenpartner weer tot bloei komt en het geeft hem een goed gevoel voor het nieuwe jaar. Roland geeft aan, dat ze genoeg weten om de media op een dwaalspoor te zetten. Robin gaat weer rechtop zitten. Zijn broer is nu minder bleek. Roland haalt opnieuw drinken voor iedereen. Astrid knijpt Sascha even in zijn hand als signaal om verder te gaan met hun volgende besluit.
„Anna, Laura, Roland, we hebben meer nieuws voor jullie. We hebben een beslissing over de toekomst van SansFrontière genomen. Astrid en ik gaan binnenkort Köln verlaten. Astrid heeft meer verplichtingen in Gondelsheim dan hier. Om daar zo goed mogelijk te starten, wil ik alles hier loslaten. De combinatie, van haar positie en een bedrijf als dit, is niet goed voor Astrid’s reputatie. Daarom wil ik jullie voorstellen aan jullie nieuwe werkgevers.“
Anna, Laura en Roland kijken verrast. Sascha draait zich helemaal naar zijn broer om. Hij kijkt zijn broer recht in zijn ogen om te zien, hoe Robin zich nu voelt. De heldere, blauwe ogen kijken hem nieuwsgierig aan zodat hij verder durft te gaan.
„Die waakhond om je pols blijft stil. Mooi. Robin, jij krijgt de andere helft van SansFrontière. Vanaf het nieuwe jaar, als we de papieren op tijd rondkrijgen voor de jaarwisseling.“
De oogopslag van zijn broer verandert van nieuwsgierig naar overdonderd, voordat Robin reageert.
„Wil je je aandeel niet verkopen?“
„Nee. Jij krijgt mijn aandeel in SansFrontière zo. Dat is het minste, wat ik voor je kan doen, na alles wat we dit jaar en vroeger hebben meegemaakt. Gefeliciteerd.“
Eindelijk, het is hem gelukt om het in een keer te zeggen. Astrid heeft hem gisteravond geholpen dit gesprek voor te bereiden en in haar ogen ziet hij haar trotse waardering. Robin kijkt ondertussen Alexander aan.
„Wist je dit?“
„Nee. Ik had wel een gevoel, dat Sascha zijn aandeel kwijt wilde, maar ik wist niet, dat hij het jou wilde schenken. Ik dacht, dat Sascha zijn deel zou verkopen aan een nieuwe partner. Gefeliciteerd, samen kunnen we SansFrontière laten groeien.“
„Dank je wel … als ik weer hersteld ben, wil ik graag op Ellerhorst weer aan het werk met de paarden … dat vind ik veel leuker en Thore wil mij absoluut terugzien.“
Hij is trots op de besliste reactie van zijn broer. Ze hebben vanmorgen zijn nicht Freya gesproken en die vertelde hem hoe Robin, voordat hij ziek werd, met de paarden omging en daar zelf veel vrolijker en toegankelijker van werd.
De drie personeelsleden feliciteren de beide paren met hun gezamenlijke bedrijf of hun gezamenlijke toekomst. Hij staat nu als eerste op en loopt naar de deur om de zaak weer te openen. Roland en Anna gaan weer aan het werk. Laura neemt afscheid, omdat ze wat boodschappen moet halen. Daarna schuift hij weer aan bij de drie in de zithoek om samen met Astrid van Alexander en Robin te horen wat het ziekenhuisbezoek van deze dag heeft opgeleverd. Astrid begint te praten, voordat Alexander zelf kan beginnen.
„Robin, je had net een moment, dat je moeite had om te ademen. Kun je vertellen, waar je precies van bent geschrokken?“
Robin moet even nadenken.
„Ik denk … Sascha vertelde Roland over de ochtend van jullie bruiloft. Ik zag het weer voor me gebeuren.“
Astrid blijft rustig. Hij voelt aan haar houding, dat ze voorzichtig Robin aan het praten wil krijgen.
„Ik was er ook bij. Bij mij komen de beelden op de meest onverwachte momenten naar boven, maar meestal, wanneer ik iemand zie, die op Xavier lijkt. Werkt dit bij jou ook zo?“
„Nee … dit was eigenlijk de eerste keer, dat het bij mij terugkwam.“
Astrid’s ogen gaan een kort moment wijd open, daarna glimlacht ze oprecht vriendelijk.
„Wat ik heb begrepen van depressies, is dat ze door onverwachte gebeurtenissen worden veroorzaakt of versterkt. Robin, kan het zijn, dat jij op de bruiloft veel meer bent geschrokken van Xavier, dan je zelf hebt beseft, dat je het hebt weggedrukt en dat je daardoor sneller achteruit bent gegaan?“
Sascha vraagt zich af waar de nieuwe mede-eigenaar van SansFrontière aan denkt. Robin kijkt haar aan en zwijgt. Zijn broer heeft natte ogen maar huilt niet. Robin knikt, eerst aarzelend en daarna nogmaals met overtuiging.
„Alexander, wil je dit opschrijven? Ik denk, dat we hier met de artsen over door moeten praten.“
Sascha heeft stil geluisterd naar zijn vrouw. De scherpzinnige en voorzichtig uitgesproken gedachte van zijn vrouw heeft hem ook geraakt. Alleen kan hij op dit ogenblik zijn tranen niet tegenhouden, ook hij ziet de beelden in zijn hoofd nu weer voor zich. Net als bij zijn broer komen de beelden voor het eerst weer terug. De ochtend van hun bruiloft, daarna weer de paniek, omdat ze het auto-ongeluk zagen aankomen en zich realiseerden, dat ze niet meer op tijd konden stoppen … Hij zucht even, waardoor Astrid zich naar hem omdraait en zijn hand vastpakt.
„Het geeft niet.“
„Astrid, ik hou van jou.“
De vier blijven een paar minuten stil zitten. Iedereen heeft zijn eigen emoties te verwerken. Robin verbreekt de stilte.
„Willen jullie nog weten, wat we vanmorgen hebben meegemaakt in ziekenhuis?“
„Ja, graag.“
„Alexander, zullen we beginnen met het slechte nieuws?“
Hij schrikt van Robin’s stem. Komt er ooit een einde aan de eindeloze stroom slecht nieuws? Hij voelt Astrid in zijn hand knijpen en kijkt op. Hij ziet hoe Robin naar Alexander kijkt, het is dezelfde blik ,als in het begin van de relatie van zijn broer, de tijd waarin Alexander en Robin hun relatie nog verborgen hielden. Alexander reageert met dezelfde, verliefde blik.
„Wil je het nu vertellen?“
„Ja … Het slechte nieuws is, dat ons herstel nog maanden gaat duren.“
Sascha voelt de grip van Astrid verminderen. Zij is net zo opgelucht als hijzelf. Het is niet echt slecht nieuws. De twee jongens zijn door een diep dal gegaan en hij is zelf bang geweest, dat ze er nooit meer bovenop zouden komen.
„Het goede nieuws is … veel. We moeten van de artsen alletwee aan onze conditie gaan werken. Ik weet nog niet, hoe we dat gaan doen, misschien kunnen de jongens van de sporthal ons helpen. Daar staan meer apparaten dan de fysiotherapie in het ziekenhuis heeft, er is alleen geen zwembad. Dan hebben we de fysiotherapie van het ziekenhuis niet zo vaak meer nodig, de artsen in het ziekenhuis houden ons wel in de gaten.“
„Ik mag weer aan het werk. De eerste tijd niet meer dan twee uur per dag. Robin mag over zes weken weer rustig beginnen op Ellerhorst, als alles goed blijft gaan. De arts vindt het goed, als hij eerder op bezoek gaat bij de paarden, zolang hij niet aan het werk gaat.“
Alexander is duidelijk aangestoken door Robin’s enthousiasme. Hij merkt Astrid’s ongelovige blik op en reageert direct.
„Zo snel?“
„Als alles goed blijft gaan.“
„De wonden genezen sneller dan verwacht… en volgens de arts …“
Robin zwijgt en kijkt Alexander intens aan. Alexander aarzelt even en neemt het dan over.
„Volgens de arts heeft Robin een … depressie … gehad. Het moet nog voor de zomer zijn begonnen, waarschijnlijk al in de lente. Maar Robin komt in een adembenemend hoog tempo terug daaruit. De arts schrijft definitief geen antidepressiva voor en dat is een opluchting voor ons allebei. We richten ons er nu meer op, hoe we een nieuwe depressie kunnen voorkomen.“
Astrid is nu gerustgesteld en laat zijn hand los. Hij denkt na over wat Alexander zegt, totdat hem opnieuw iets te binnen schiet. Hij voelt zijn woede opkomen en dwingt zichzelf met een beheerste, kalme stem te spreken.
„Weet je nog wat er is gebeurd in de lente?“
„Veel, jij was bezig met de sportwagen en wij hebben de zaak hier verbouwd. Wat heeft dat met Robin’s depressie te maken?“
„Denk even goed na, Alexander, alsjeblieft.“
Terwijl Alexander nadenkt, kan hij ademhalen en zijn woede loslaten. Hij besluit een andere benadering te proberen en daarmee zijn vrouw te bewijzen, dat hij zich probeert te veranderen.
„Weet je nog, wanneer ik heb ontdekt, dat jullie vriendschap bijzonder was, Alexander?“
Robin kijkt direct verlegen om daarna te glimlachen. Alexander begint te grijnzen.
„Lag jij nou op mij of lag ik op jou, toen Sascha de slaapkamer binnenkwam?“
Astrid begint te giechelen, ze wist dit niet. Hij moet glimlachen.
„Dat was ruim een half jaar na jullie allereerste ontmoeting en het is typisch iets voor Robin. Mijn gesloten broer vertelt heel weinig over hoe het tussen jullie gaat. Maar in het afgelopen voorjaar hebben Robin en ik een tijdlang elkaar bijna alles verteld. Dat was, nadat jij de helft van de zaak had gekocht en daarmee ook Robin’s werkgever werd. In die tijd rond de verbouwing begon je je koppig te gedragen, misschien ben je net zo koppig als Henriette. Het is een van de andere redenen, waarom ik mijn aandeel in SansFrontière over wil schrijven naar Robin. Alexander, wil jij in de toekomst niet meer zo koppig zijn, als het om mijn broer gaat?“
Astrid kijkt hem eerst verbaasd en daarna trots aan. Ook nu is het gelukt de boodschap zonder ruzie over te brengen. Alexander zwijgt en kijkt omlaag. Robin slaat een arm om Alexander en fluistert.
„Misschien heeft Sascha gelijk. Je koppigheid heeft mij ook in leven gehouden … Het is gebeurd. We kunnen het niet veranderen. We kunnen het alleen beter doen dan vroeger. We weten, hoeveel we voor elkaar over hebben.“
Robin’s stralende ogen en glimlach brengen hem en Astrid in verwarring.
„Sascha, Astrid, dank je wel. Ik heb er zelf ook niet aan gedacht. Maar ik wil het Alexander ook niet verwijten. Ik wil niemand meer iets verwijten.“
Alexander gaat rechtop zitten en begint te stralen. Robin zwijgt even voordat hij verder praat.
„Wij … willen eigenlijk vandaag vooral goed nieuws vertellen.“
Robin pakt Alexander’s hand vast en steekt hem samen met zijn eigen hand omhoog.
„Ik vertel te weinig, Sascha? We hebben ons gisteravond verloofd!“
Astrid feliciteert de twee als eerste. Hij ziet de nieuwe ringen, begrijpt nu de betekenis achter de horloges en is aangenaam verrast. Alexander is de eerste, die hij van de bank trekt en rondzwaait, gevolgd door Robin. Hij is wel voorzichtiger met zijn broer en kan zijn blijdschap alleen uitdrukken door zijn broer drie, vier, vijf keer te zoenen.
„Gefeliciteerd, mijn warme broers!“
Het wordt een mooi nieuw jaar voor iedereen.