Maandag 26 december 2011
Jonathan Butler featuring Maysa – If I Ever Lose This Heaven

De wekker schudt haar ruw wakker. Ze doet haar ogen open en kijkt even rond, het is een vreemd gevoel om in de oude slaapkamer van Silke wakker te worden. Het kistje met de familiejuwelen vertelt haar, dat gisteren veel is gebeurd. Geluk en verdriet beheersen haar familie. Het geluk is haar nieuwe achternichtje. Het verdriet zit in de naam van haar nieuwe achternichtje. Gistermorgen ontdekten Lars en zij, dat Christel en Thomas bijna elke dag beginnen met een paar tranen, omdat ze elke nacht nog dromen van hun overleden dochter en ’s morgens hun tijd nodig hebben. Daarom hebben zij en Lars gisteravond nog twee flessen wijn met het echtpaar gedronken en het was een goede afleiding. Daarom heeft ze de wekker wat vroeger gezet, zodat ze zelf eerst rustig wakker kan worden, voordat ze weer naar het huis van haar bijna tien jaar oudere zus gaan. In de keuken is ze de eerste en ze begint koffie en thee te zetten. Lars komt niet veel later bij haar zitten. Hij kijkt net zo slaperig, als zij zich voelt. Zwijgend drinken ze hun koffie en genieten van de rust en stilte in het huis. Pas bij de tweede kop koffie komt er meer leven in Lars.

„Charlie, mag ik je wat vragen? Wat heb jij met Robin, dat jullie elkaar zonder woorden verstaan?“
„Dat weet ik eigenlijk niet.“
„Of heeft Robin hetzelfde als jij? Alles zien, alles horen maar niet alles vertellen.“

Charlie glimlacht bij deze beschrijving.

„Goed, jij wint. Robin en Alexander logeren momenteel bij mij. Dat was de eerste dagen zwaar. maar het wordt steeds leuker. Robin en Alexander zitten alletwee nog niet goed in hun vel, de jongens zijn bezig zichzelf en elkaar opnieuw te ontdekken. Alexander is weer begonnen met tekenen en ik heb gemerkt, dat Robin en ik elkaar goed aanvoelen.“
„Dat is heel bijzonder, Charlie. Hou de jongens bij je in de buurt.“
„Dank je, dat zal ik doen.“

Ze nemen een slok koffie. Charlie komt op een idee.

„Mag ik van de gelegenheid gebruik maken, om je iets anders te vragen? Je weet, dat Robin een strafblad heeft?“
„Ja, vanwege een overval, die hij niet heeft gepleegd.“

Ze roert in haar koffie en begint te praten. Alexander heeft haar vorige week tussen neus en lippen door verteld, dat Sascha een bekentenis heeft van hun overleden vader, maar er niets mee doet. Lars is even verbaasd over dit slordige gedrag. Verbijsterende woede is misschien een betere omschrijving. Ze vraagt, of Lars mogelijkheden ziet om het strafblad te laten schrappen. Hij controleert of hij alle telefoonnummers van Sascha en Astrid heeft en belooft Charlie volgende week het op te pakken. Tijdens het opzoeken en uitwisselen van de nummers komen Thomas en Christel tevoorschijn met slaperige maar droge ogen.

„Goedemorgen. Goed geslapen?“
„Eindelijk heb ik de hele nacht doorgeslapen.“

Christel pakt de theepot en schenkt zichzelf en haar man in.

„Weet je zeker, dat jullie hier willen blijven vanmorgen?“

Lars vraagt eigenlijk of het echtpaar wil rouwen of genieten, denkt Charlie. Christel reageert.

„Ik twijfel. Vandaag is eigenlijk voor mijn familie, maar ik ben best nieuwsgierig geworden naar dat DNA-resultaat. Begrijp jij, waarom Wolfgang het gisteravond niet wilde weten, Charlie?“
„Ik denk, dat hij heel onzeker is over zijn toekomst. Hij is soms heel volwassen, soms nog een heel klein jochie. Gisteravond laat was hij een gewone puber, die dwarsligt.“

Lars verslikt zich in zijn koffie tijdens haar antwoord. Thomas pakt de hand van zijn vrouw vast.

„Christel, zullen we gewoon meegaan? Dan kunnen we nog bijpraten met de anderen. Ik denk, dat we wel op tijd terug zijn voor jouw familie.“

Ze neemt het voorstel van haar man aan. Een half uur later stappen ze in de auto. Charlie is blij, dat Lars rijdt. Het is glad, wat Lars bewijst op een rotonde, die ze twee keer rondglijden, voordat het lukt om weer af te slaan. Uiteindelijk arriveren ze bij het huis van de Kaisers.

Thomas kijkt op zijn horloge. Hij ziet, dat ze iets te laat zijn en waarschuwt de anderen voor Henriette’s humeur. Charlie vraagt zich af, bij wie Henriette geen reputatie heeft opgebouwd. Terwijl ze uitstappen, gaat de voordeur al open en komt Henriette naar buiten met een stralend gezicht.

„Goedemorgen.“

Lars kijkt Thomas aan en vraagt hem of dit een slecht humeur is. Charlie zet haar zonnebril af, haar glimlach op en begroet haar zus, waarna de anderen volgen. Binnen vult vrijwel hetzelfde gezelschap van gisteravond de woonkamer. Henriette is nog steeds opgewekt, ze praat zangerig.

„Bastian komt zo. Hij haalt Rudolf op.“

Charlie ziet, dat de eettafel is verkleind en als buffet is ingericht. Ze kijkt verbaasd naar Henriette, die met een kan koffie neuriënd rondloopt.

„Henny, wat is er over gebleven van je uitgebreide kerstontbijten?“
„Dit hebben Wolfgang en Alexander vanmorgen vroeg klaargezet. Ze waren als eerste beneden, ik heb ze niet eens gehoord. Eigenlijk vind ik het wel leuk, dat ik het een keer niet hoef te doen, al zou ik iedereen aan tafel laten eten.“

Charlie vermoedt, dat Alexander is wakker gemaakt door Wolfgang. Alexander slaapt tegenwoordig minstens negen uur per dag. Ze kijkt rond, totdat ze hem ziet, terwijl hij geeuwt. Hij heeft inderdaad te weinig geslapen.

Charlie kijkt snel de woonkamer rond. Aan de eettafel zitten Karl en Max tegenover Robin en Alexander. Op de bank zitten Astrid en Sascha met Daniela. Ze zijn alle drie met hun aandacht bij Silke. Wolfgang en Peter zitten voor Sascha op de vloer met hun hoofden voorover in de fotoalbums. De anderen zijn in gesprek aan de andere kant van de salontafel. Haar gevoel zegt, dat de eettafel de beste plek is om de ontwikkelingen van vanmorgen te overzien. Waarom is Henriette zo extreem opgewekt?

Ze maakt een snelle begroetingsronde om bij de eettafel te eindigen en daar aan te schuiven. Lars volgt haar voorbeeld en legt de enveloppen op de eettafel voor zich. Alexander schenkt twee glazen met sinasappelsap voor hen in. Max wijst op de enveloppen.

„Vandaag gaan ze open!“
„Wil Wolfgang het vandaag wel weten?“

Lars grijnst. Robin waarschuwt met een glimlach.

„Sascha en ik maken onze enveloppen zeker open!“
„Ik denk, dat Wolfgang het wel wil weten. Hij was vreselijk vroeg wakker vanmorgen en behoorlijk nerveus. Ik heb hem gevraagd om de verse sneeuw weg te schuiven en sindsdien is hij rustiger. Gelukkig is Peter er nu om hem kalm te houden.“

Alexander antwoordt meer serieus op de vraag van Lars. Karl knipoogt.

„Peter stuiterde vanmorgen bij ons thuis ook rond. Jij en ik hebben blijkbaar dezelfde ideeën, hoe je de jongens kalmeert.“

Charlie merkt de dubbele boodschap van Karl op.

„Hoe serieus is jouw zoon over Wolfgang?“

Karl moet even nadenken, voordat hij begint te praten.

„Ik heb eigenlijk geen flauw idee. Wolfgang is Peter’s eerste vriendje en Peter is bijna een jaar jonger dan Wolfgang, hij is eigenlijk nog volop aan het puberen. Marlene en ik nemen het van dag tot dag, al hopen we, dat ze bij elkaar blijven. Wolfgang is goed voor Peter. Peter liep mentaal wat achter en hij is dit jaar echt vooruitgegaan dankzij Wolfgang.“

Max moet even slikken. Charlie ziet aan zijn gezicht, dat hij onder de indruk is van Karl, die heel gemakkelijk over zijn zoon praat met verborgen trots in zijn stem en ogen. Ze besluit er nog even op door te gaan.

„Hoe hebben jullie het ontdekt van Peter?“
„Marlene had het eerder door dan ik. Als ik het mij goed herinner, had Marlene de eerste vermoedens, toen hij een jaar of zes was. Ik heb het lange tijd niet willen weten, totdat hij geen zin meer had om te voetballen. Via zijn trainer ontdekte ik, dat hij werd lastiggevallen op de voetbalclub en dat heeft mijn ogen geopend. Ik mis het trouwens wel om elke zaterdag met de andere vaders langs het veld staan. Gelukkig is het in zijn zwemteam geen onderwerp, dus hij sport nog wel.“

Charlie ziet dat Robin’s interesse is gewekt bij het woord ‘zwemteam’. Hij weet het te verbergen door een volgende hap van een broodje te nemen. Lars reageert met zijn ervaringen.

„Carmen heeft me ooit verteld, dat moeders het als eerste zien bij hun zonen en vaders het eerder opmerken bij hun dochters.“

Karl knikt instemmend. Max durft eindelijk zelf Karl een vraag te stellen over het voor hem heikele onderwerp.

„Hoe komt het dat jullie er zo … ontspannen over praten?“

Karl grijnst.

„Dat gaat vanzelf, Max. We hebben te laat ontdekt, wat er gebeurde op de voetbalclub. Dat kwam ook, omdat we zelf erover hebben gezwegen en Peter durfde ons niets te vertellen. Daarom moedigen Marlene en ik elkaar aan om het onderwerp niet uit de weg te gaan … Mijn vrouw en ik zijn zelf veel sterker geworden, sinds we besloten hebben om erover te praten en de officiële mening van de kerk hierover te negeren. Het kost ons geen moeite meer. Het is goed voor Peter’s zelfvertrouwen. Hij praat zelf nu veel makkelijker met ons over van alles en nog wat.“

The Jazzmasters / Paul Hardcastle – Still Thinking

Charlie ziet de verbazing op het gezicht van Max. Ze denkt, dat dit een hele openbaring is voor Max en wil nog iets verder gaan.

„Max, heb jij zelf ooit al met Wolfgang hierover gesproken?“

Max zwijgt, na een paar seconden herhaalt Karl haar vraag op een andere manier.

„Max, als ik het goed heb, weten jullie pas sinds afgelopen zomer, hoe Wolfgang in elkaar zit.“

Charlie ziet gefascinieerd Max’ gezichtsuitdrukking veranderen, zijn ogen richten zich scherper op Karl.

„Henriette en ik weten nog steeds niet goed, hoe we ermee om moeten gaan. We hebben gisteravond onze ogen uitgekeken met de vier jongens.“

Charlie schrikt van Max’ eerlijke bekentenis, al laat ze niets merken. Ze besluit hem een handje te helpen.

„Karl en Max, zijn jullie morgen vrij?“

De beide mannen knikken instemmend, terwijl ze haar vragend aankijken. Charlie weet nu, dat ze haar idee wel willen oppakken.

„Wat denken jullie van een mannendag morgen? Ga morgen met Peter en Wolfgang op stap en ga zelf ergens zitten met een goed glas bier erbij. Dan kunnen jullie als mannen onder elkaar praten.“

Max kijkt Karl vragend aan. De vader van Peter knikt even.

„Dat is een goed voorstel, Charlie. Mijn vrouw en ik zouden het fijn vinden, wanneer Peter hier mag logeren of Wolfgang bij ons. Dat is iets wat Max en ik het beste onder vier ogen kunnen bespreken, als vaders.“

Max knikt instemmend en wil reageren maar Alexander onderbreekt hem.

„Over vaders gesproken … daar komt Bastian met Rudolf aangere…gleden.“
„Henny, wil jij opendoen?“

Henriette beantwoordt Max’ verzoek door de kamer uit te lopen en de deur achter zich dicht te trekken. Dat geeft Charlie de kans om haar nieuwsgierigheid te bevredigen.

„Max, weet jij waarom Henriette zo opgewekt is?“
„Hoe bedoel je?“

Max kijkt haar vragend aan. Alexander is net zo nieuwsgierig als zijzelf en vult haar vraag aan.

„Twee dagen geleden waren jullie ijzig. Gisteren was het bijna de hele dag onmogelijk een normaal gesprek met jullie te voeren, jullie liepen de hele dag met natte ogen rond. Vandaag is Henriette heel erg vrolijk en jij hebt ook een goed humeur. Wat is er bij jullie aan de hand?“

Max begint te blozen. Charlie herinnert zich opeens een gesprek met Henriette bij haar thuis. Gisteren heeft ze Max en Henriette met elkaar zien flirten. Ze trekt een onschuldig gezicht, voordat ze haar punt maakt.

„Passie, Max?“
„Zo kun je het noemen.“
„Zo noemde Henriette het op de dag, dat ze mijn keuken omtoverde in een kookfabriek voor de jongens.“

Iedereen aan de eettafel begint te lachen. Max gaat er nog even op door.

„Ik denk, dat Henriette vooral trots is deze dagen. Vorig jaar hebben we kerstmis alleen met Thomas en Christel gevierd en Henriette heeft toen het idee gekregen om dit jaar kerstmis met meer familie te vieren.“

Charlie denkt terug aan de eerste ontmoeting in haar restaurant met Henriette, die toen zei alleen op zoek te zijn naar Wolfgang’s familie. Charlie heeft terecht getwijfeld aan haar intenties. Henriette had een dubbele agenda, naast het vinden van Wolfgang’s familie wil haar zus weer hoofd van haar familie zijn. Ze glimlacht naar Max.

„Dat is gelukt. Het zijn bijzondere dagen geworden.“

De kamerdeur gaat weer open en Charlie voelt nog wat koude lucht naar binnen stromen, terwijl Henriette gevolgd door Rudolf en Bastian binnenkomt. Rudolf begroet iedereen op zijn typische manier, voordat hij bij de salontafel in de buurt van Christel en Thomas gaat zitten.

Lars staat op en geeft de enveloppen aan Robin, Sascha en Wolfgang. Iedereen wordt stil. Sascha staat op en gaat naast Robin zitten, Wolfgang volgt hem. Charlie ziet zes onzekere, heldere, blauwe ogen, zes bevende handen die een envelop vasthouden, zes handen, die het zegel op de envelop verbreken. De drie beginnen tegelijk te lezen. Wolfgang aarzelt na de eerste zin en kijkt met natte ogen naar Max.

„Ik begrijp het niet goed.“

Max trekt Wolfgang dichterbij en begint te lezen. Henriette gaat naast hem staan met haar hand op een schouder van Wolfgang. Robin en Sascha lezen ongeveer even snel. Charlie kijkt naar de ogen van de twee, hun blik verandert van gespannen in verbazing en opluchting. Op hun gezicht verschijnt eerst een kleine glimlach, die steeds groter wordt. Sascha begint als eerste hardop te lachen, Robin probeert niet te lachen.

„Wat is er zo grappig?“

Christel zit aan de andere kant van de kamer en praat iets harder dan normaal. Robin en Sascha kijken elkaar aan en beginnen opnieuw te lachen. Robin moet zich inhouden, hij lacht met pijnscheuten op zijn gezicht. Charlie denkt, dat zijn borstspieren hem pijn doen. Alexander grist het papier uit Robin’s handen en begint te lezen.

„Wolfgang is op een andere manier familie, dan we dachten.“

Sascha roept het grinnikend door de woonkamer, waar de dennengeur overheerst. Max’ gezicht wordt tijdens het lezen steeds verbaasder, totdat hij het papier weglegt en Wolfgang diep in zijn ogen aankijkt en aarzelt.

„Wolfgang, het is echt goed nieuws. Jullie hebben dezelfde vader.“

Rond de salontafel begint iedereen door elkaar te praten en Silke te huilen. Alexander’s glimlach groeit tijdens het lezen. Dan staart hij lang van Robin naar Wolfgang en terug. Charlie ziet hem de jongens bestuderen en vergelijken. Max legt het ondertussen uit aan Wolfgang.

„Wolfgang, jouw moeder is ook familie van de moeder van Sascha en Robin.“
„Even stilte graag. Wat zei je nu?“

Henriette’s luide stem maakt het Max mogelijk langzaam zijn woorden te herhalen.

„De moeder … van Wolfgang … is familie van … de moeder … van Sascha en Robin.“

Sascha wordt opeens serieus. Hij krijgt een verdrietige blik en fluistert.

„Onze moeders waren waarschijnlijk zussen, volgens dit onderzoek. Ik vraag me alleen af, waarom ik mij geen tante Gabriele kan herinneren.“
„Hoe vaak zijn we verhuisd, Sascha? De jaren, dat ik alleen met papa was, kwam er bijna nooit familie langs, eigenlijk al niet meer sinds mama is overleden. We weten niet, hoe groot onze familie eigenlijk is. We kunnen het niet meer vragen. We zullen het nooit weten, Sascha.“

Robin fluistert tegen Sascha. Alleen de anderen aan de eettafel kunnen het verstaan. Sascha vecht tegen zichzelf, terwijl Robin een arm om Sascha’s schouder legt bij wijze van steun.

Wolfgang begint te huilen. Charlie vraagt zich af of de jongen wel heeft geslapen de afgelopen nacht. Rond de salontafel reageert iedereen opgewonden. Peter staat op, loopt naar zijn vriend en slaat zijn arm om Wolfgang. Wolfgang leunt met zijn hoofd tegen Peter’s hoofd, terwijl Henriette en Max naast hem staan. Henriette durft niet te reageren, valt Charlie op. Het duurt een paar minuten, voordat Wolfgang weer kan praten. Hij kijkt vragend met een nat gezicht rond.

„Dus ik mag bij Sascha en Robin gaan wonen?“
„Nee!“

Sascha en Robin zeggen het in koor. Charlie ziet de paniek in Wolfgang’s ogen, de angst in Peter’s ogen en reageert met een dwingende stem.

„Sascha, waarom?“

Sascha en Robin kijken elkaar kort aan, voordat ze Wolfgang aankijken. Sascha begint.

„Wolfgang, je hebt zo vaak gezegd, dat je van het ene naar het andere gezin bent gegaan. Je hebt het hier goed. Je hebt Peter. Je hebt Max en Henriette. Je hebt je leven hier. We willen graag, dat je hier blijft, in elk geval totdat je je school hebt afgemaakt. Wanneer Max en Henriette ergens mee zitten, kunnen ze eerst met de ouders van Peter overleggen. Henriette en Max zijn misschien wat traditioneel, maar ze doen ongelovelijk hun best voor je en jullie kennen elkaar goed.“

Henriette en Max kijken opgelucht en trots bij het onverwachte compliment en de verwijzing naar Karl en Marlene Redeker. Wolfgang heeft een boze blik. Peter kijkt verbaasd naar Wolfgang, terwijl Sascha verder praat.

„Eigenlijk verandert er nu niets, bijna niets dan. Robin en ik willen graag, dat je veel meer tijd besteedt aan Peter, jullie zijn goed voor elkaar. In ieder geval kun je altijd langskomen bij ons in Köln, met Peter als zijn ouders het goedvinden.“

Max en Wolfgang kijken opgelucht. Peter’s ogen stralen ineens, hij is trots op het compliment van Wolfgang’s broers. Henriette heeft een afkeurende blik in haar ogen, merkt Charlie op. Lars denkt ondertussen vooruit.

„Sascha, momenteel zijn Max en Henriette Wolfgang’s verzorgers. Wil je, dat ze Wolfgang adopteren?“

Sascha en Robin kijken elkaar opnieuw aan voordat Robin antwoordt.

„Nee, Wolfgang wordt binnenkort zeventien en vanaf zijn achttiende mag hij zelf beslissen. Wat hij doet, wie zijn ouders zijn, waar hij woont en met wie hij wil samenwonen.“

Charlie kijkt verrast naar Robin. Ze moet even nadenken over wat hij zegt. Lars heeft bijna gelijk. Robin ziet alles, hoort alles maar vertelt nog minder dan zijzelf. Ze glimlacht trots naar Robin. Hij heeft zojuist heel handig alle plannen van Henriette doorkruist zonder iemand voor het hoofd te stoten. Het geeft haar het gevoel, dat ze de juiste dingen heeft gedaan in de afgelopen weken en zeker deze morgen.