Woensdag 7 december 2011
Silbermond – Das Beste

Bastian beëindigt zijn telefoongesprek met Daniela en gaat op zoek naar zijn ouders om te zien, of hij nog iets kan doen. Ze zijn niet in de keuken, de hele benedenverdieping is leeg. Hij ondekt Wolfgang, die op de trap zit.

„Waar …?“

Met zijn hand gebaart de jongen hem om stil te zijn. Zijn nieuwe broer moet de uitstekende akoestiek van de trap hebben ontdekt. Bastian sluipt de trap op en probeert geen geluid te maken. Wolfgang schuift iets opzij, zodat hij naast Wolfgang kan zitten. Vanuit de slaapkamer van zijn ouders komen geluiden. Bastian hoort zijn vader huilen. Het maakt hem verdrietig, omdat zijn vader de minst emotionele van de Kaisers is.

Max heeft Thomas en Christel naar huis gebracht en moet zijn teruggekomen, terwijl hij met Daniela aan de telefoon zat. Zijn woorden dringen gedempt door tot het trappenhuis, maar het meerendeel is verstaanbaar.

„Het is niet hetzelfde. Het is voor ons anders. We hebben geluk gehad. Ik wil eigenlijk niet weten, hoe ze zich nu voelen.“
„We hebben hem niet verloren. We zijn ze alletwee niet kwijtgeraakt.“

Dat is de heldere stem van Henriette.

„Het is bijna zover gekomen. Ik wil het niet opnieuw meemaken. Ik wil dat verdriet niet kennen, Henny. Ik weet niet, of ik verder kan leven, wanneer we één van de jongens verliezen.“

De rouw van zijn ouders over Silke wordt vermengd met de andere gebeurtenissen van deze weken. Charlie verdient een compliment van Bastian. Ze weet waarschijnlijk, wat zijn ouders bezighoudt en begrijpt hoe ze de spanningen kunnen verminderen. Zou dat de reden zijn, waarom hij haar moest beloven te gaan praten? Zou Daniela net zo’n zintuig hebben en daarom onvermurwbaar blijven aandringen bij hem om alles uit te spreken?

De laatste weken heeft hij een markante verandering in zijn familie meegemaakt. De verzoening met zijn oudere broer was weliswaar veel te laat maar noodzakelijk, Alexander heeft ook zijn ondersteuning nodig, zodat hij niet onder de druk bezwijkt. Zou een soortgelijke stap met zijn ouders erger leed voorkomen? Kan hij het ze wat makkelijker maken?

Bastian observeert Wolfgang, terwijl ze stil op de trap zitten en luisteren. De jongen ziet er versleten uit en is waarschijnlijk net zo leeg als alle anderen. Wolfgang heeft zoveel mogelijk tijd bij Robin in het ziekenhuis doorgebracht, zolang hij in Köln was. Vandaag heeft hij meegewerkt aan het afscheid van Silke. Bastian slaat zijn arm om de jongen en trekt hem dichter naar zich toe.

„Waar is je jas?“
„Waarom?“
„Ik laat je vanavond vrij uit je gevangenis.“

Het kost hem meer overtuigingskracht, dan hij had verwacht, maar de jongen gaat met hem mee. Bij Marlene Redeker heeft hij nog veel meer argumenten nodig, voordat ze toestemming geeft om Peter en Wolfgang wat tijd samen te geven. Desondanks geeft Peter’s moeder hem een goeg gevoel. Ze vraagt ook naar Robin, condoleert hem met Silke’s overlijden en biedt ongevraagd haar hulp aan. Wanneer hij vraagt of de jongens uit mogen gaan, verandert haar hartelijke houding in terughoudendheid.

„Wolfgang rolt van de ene in de volgende gebeurtenis. Ik ben verbaasd, hoe goed hij eronder blijft. Hij is er wel aan toe om te ontspannen met iemand van zijn eigen leeftijd. Het is overigens mijn idee, niet van hem.“
„Wat zal je moeder zeggen? Ze vindt het belangrijk, dat er altijd iemand bij is wanneer ze samen zijn.“
„Zoiets heb ik gehoord. Ik heb Wolfgang beloofd om de schuld op me te nemen, als ze boos wordt. Ik weet zeker, dat de jongens niets zullen doen om haar boos te krijgen.“

Bastian kijkt ondertussen met een serieuze blik naar de twee nerveuze jongens. Peter’s rode haren bewegen mee, wanneer hij heftig knikt en akkoord gaat met deze voorwaarde. Zijn gezicht toont een beetje angst bij het vooruitzicht de toorn van Henriette Kaiser op te wekken. Wolfgang geeft de indruk meer uit te kijken naar een gewone avond voor hem en Peter.

„Ik haal ze op en ik zorg ervoor, dat ze op tijd thuis komen. Is middernacht niet te laat?“

Marlene Redeker overlegt met haar man Karl, voordat ze akkoord gaat met het tarten van het lot in de vorm van Henriette’s woede. Een gelukkige Peter en Wolfgang stappen in en Bastian zet ze in het centrum af, voordat hij weer terugrijdt naar het huis van zijn ouders.

„Staat Wolfgang buiten met zijn sigaretten?“

Henriette vraagt het hem, zodra ze hem ziet bij zijn terugkomst. Hij voelt haar bezorgdheid.

„Nee, ik heb hem een paar uur buiten de deur ondergebracht. Wolfgang en Peter gaan uit eten en daarna naar een film. Gelukkig hebben jullie hier nog een bioscoop. Je hoeft je geen zorgen te maken, ik betaal alles.“

Henriette’s gezicht verkleurt binnen enkele seconden. Max staat achter haar en schudt zijn hoofd.

„Dit is mijn beslissing, moeder. Het zijn zware dagen voor hem. Hij moet er even tussenuit en wat plezier hebben.“

Meteen merkt Bastian zijn verkeerde woordkeuze.

„Hij kent de regels.“

Henriette spreekt een octaaf hoger dan normaal. Bastian spreekt haar tegen.

„Ik heb besloten om de regels de regels te laten. Zijn broer is deze week bijna gestorven … twee keer zelfs. Hij komt hier thuis en helpt jullie gelijk bij de begrafenis van iemand, die hij niet kent. Het is de hoogste tijd, dat hij iets anders doet dan hier rondhangen. Hij moet vanavond gewoon een kind kunnen zijn en ontspannen. Vertrouw hem. Je zal verbaasd zijn.“

Henriette draait zich om naar Max in de hoop wat steun van hem te krijgen.

„Bastian heeft een punt, Henny.“
„Max!“

Bastian blijft kalm.

„Moeder, alsjeblieft. We hebben alletwee jullie boven gehoord. Hij werd er verdrietig van. De jongen moet weer eens lachen. Dat gaat het beste met zijn vriend.“

Te oordelen aan het gezicht van Henriette zal hij nog iets overtuigenders moeten verzinnen.

„Ik heb het ook gedaan, zodat wij met elkaar kunnen praten.“

Henriette reageert met een staccato zucht, die hij niet goed kan plaatsen. Wordt het haar te veel op zo’n emotionele dag?

„Alsjeblieft?“

Max neemt de leiding over en pakt Henriette bij de arm om samen de woonkamer in te lopen. De open haard brandt nog en hij gooit er wat extra hout op. Ze protesteert, wanneer haar man haar een groot glas cognac wil geven, maar neemt het toch aan, wanneer hij dreigt het op tafel te zetten zonder onderlegger. Bastian gaat tegenover zijn ouders zitten en laat de cognac in het glas rondgaan. Max kijkt zijn zoon scherp aan.

„Goed, het is je gelukt om Wolfgang vanavond buitenshuis te krijgen. Dit is de eerste keer sinds tijden, dat je met ons alleen bent.“

Henriette staart naar haar glas.

„Het is tijd, dat we met elkaar spreken.“
„Wat heb ik gedaan? … Het lijkt altijd mijn schuld.“

Henriette fluistert. Max kalmeert.

„Henny …“
„Hij praat tegen jou.“
„Moeder …“

Bastian begint om direct weer te stoppen. Hij kijkt van Max naar Henriette en weer terug, voordat hij verder gaat.

„Vader, ze heeft gelijk. Ik heb de afgelopen week eigenlijk opnieuw kennis gemaakt met Charlie en Alexander. Vooral Alexander is nog steeds teleurgesteld in jullie.“

Henriette kijkt Bastian vragend aan en geeft Max daarmee de kans te reageren.

„We hebben al een paar grote stappen gedaan.“
„Ik weet het. Toch begin ik erover, omdat Alexander het momenteel heel moeilijk heeft. Als jullie hem echt willen helpen, dan zullen jullie meer moeten doen, dan met goede bedoelingen komen.“

Bastian merkt, dat zijn ouders hem nu niet kunnen volgen en gaat verder.

„Ik heb begrepen, dat jullie een paar maanden geleden Alexander om hulp bij Wolfgang gevraagd hebben. Tot nu toe hebben jullie nog geen enkele keer gevraagd, hoe jullie beter met de jongen om kunnen gaan. Ik geef jullie dit als voorbeeld. Jullie zeggen het een en doen het ander. Op die manier kwetsen jullie mensen. Het is ook gebeurd bij Daniela en mij. We zijn verhuisd, omdat moeder iets heeft gezegd.“
„Bastian.“

Max moppert.

„Zij heeft me echt meer dan gekwetst … Hoewel ik al eerder boos was, heb ik me net zo verkeerd gedragen. We zijn weggegaan. Ik ben niet opgekomen voor mijn vrouw.“

Hij kijkt naar Henriette om haar reactie te peilen. Ze staart nu naar haar cognac met een verwarde blik, terwijl ze nadenkt wat ze gezegd kan hebben tegen Bastian of Daniela. Max kijkt net zo radeloos als zijn vrouw. Bastian blijft rustig.

„Het is gebeurd op onze bruiloft.“
„Ik heb …“

Henriette begint. Bastian onderbreekt haar direct.

„Je hebt pastoor Rudolf gevraagd of God haar heeft gestraft.“

Ze kijkt hem perplex aan.

„Je wilde weten of God Daniela heeft gestraft voor het beëindigen van haar laatste zwangerschap.“
„Henriette.“

Max zucht en spreekt zijn moeder met haar volledige naam aan. Henriette hapt naar adem. Bastian weet, dat hij niets bereikt, wanneer dit uitloopt op een ruzie. In zijn stem klinkt nu een gecontroleerde, onheilspellende kalmte door, wanneer hij verder praat.

„Je hebt … een vreselijke vraag gesteld op onze bruiloft. Je weet, wat ze met haar eerste man heeft doorgemaakt. Die man heeft niets om haar gegeven, zolang ze maar zwanger werd ongeacht de risico’s. Vier keer, moeder. Vier keer!“
„Bastian …“

Ze schoktschoudert met vochtige ogen.

„Vind je niet, dat die man al straf genoeg is van God?“

Henriette kijkt hem met boze ogen aan. Ze begrijpt precies, wat hij bedoelt.

„Wat denk je van haar familie? Alle vrouwen in haar familie hebben een aanleg voor moeilijke, zo niet levensbedreigende zwangerschappen. Wat denk je van de onbekwame arts, die haar heeft behandeld? Hoeveel straf vind jij dat Daniela verdient?“
„Het spijt me, Bastian. Weet ze dit?“

Ze piept. Zijn mond is een streep van woede. Vindt ze zichzelf belangrijker, dan wat ze doet? Haar gezicht gaat over in een klagelijke uitdrukking, terwijl ze hem aankijkt.

„Ik wil haar bellen, ik wil mijn excuses aanbieden.“
„Waarom heb je het ooit gevraagd?“
„Ik weet het niet meer. Ik kan me het eerlijk gezegd niet meer herinneren.“

Haar gezichtsuitdrukking trekt zijn aandacht. Ze is wanhopig op zoek naar iets, maar niet naar een verontschuldiging. Bij excuses heeft ze zichzelf beter onder controle en is ze veel verdedigender. Bastian gelooft haar en gaat verder.

„Je hebt me echt teleurgesteld. Je verwacht van iedereen, dat ze je hele hoge normen en waarden volgen. Tegelijk komen van jou vreselijke uitspraken over mijn vrouw, dat ze meer straf verdient voor dingen, die andere mensen haar hebben aangedaan. Je hebt werkelijk gevraagd of God denkt, dat zij straf verdient voor een huwelijk met misbruik, voor haar moed om die man een kind te geven.“
„Ik weet zeker, dat ik het niet zo heb bedoeld.“

Ze smeekt.

„Misschien niet, maar het is wel zo overgekomen. Als hypocrisie, als verraad. Zeker omdat je ons hebt opgevoed om altijd rekening te houden met anderen. Dat gesprek met de pastoor was … Ik was teleurgesteld … dat is te zwak … ik was woedend.“

Zelfs nu wordt hij opnieuw boos en gaat over op een gecontroleerde ademhalingstechniek om kalm te blijven. Henriette zoekt naar een antwoord.

„Ik hoop, dat Rudolf me heeft verteld, dat ik het verkeerd zag. Weet je nog, wat hij zei?“
„Ik ben na je vraag direct weggelopen. Ik heb dit soort laster over mijn vrouw nooit kunnen verdragen.“
„Ik weet zeker, dat hij het niet met me eens zou zijn. Ik weet zeker, dat hij me heeft verteld het anders te zien.“
„Dat is voor jou en je pastoor. Wat als Daniela je had gehoord? Of als haar moeder, mijn schoonmoeder je had gehoord?“

Max komt ertussen.

„Bastian, we hebben nooit goed raad geweten met wat je ons hebt verteld over haar eerste huwelijk. Het kwam voor ons uit de lucht vallen. We kennen niemand anders voor wie zwangerschappen gevaarlijk zijn.“

Bastian staart naar Max.

„Dat weet ik. Maar zelfs dan … Jullie hebben alleen maar over kleinkinderen gesproken. Mijn vrouw heeft zich daarover niet alleen opgewonden, ze is er overstuur van geraakt. Het is ook de reden, waarom ik zonder haar jullie over haar achtergrond heb verteld. Ik dacht, dat jullie het dan beter zouden begrijpen.“

Voordat zijn vrouw kan antwoorden, reageert Max.

„We waren blij voor jullie … Je moeder en ik hebben fouten gemaakt met Alexander, met jou en met Wolfgang maken we ook fouten, daar ben ik zeker van.We wilden gewoon, dat je het geluk van een gezin leert kennen.“
„Kinderen zijn een zegen. We gunnen jou en Daniela die zegen.“

Henriette fluistert. Hij kijkt weer naar zijn moeder, die inmiddels een traan wegpinkt uit haar rechter oog.

„Ik begrijp je wel, daarom is het ook zo kwetsend.“
„Je moeder probeert juist niemand te kwetsen.“
„Ik heb jullie verteld, wat er met Daniela is gebeurd. Gewoon de feiten, haar biologie en biografie. Moeder, ze heeft geworsteld met de beslissing om de zwangerschap te beëindigen! Ze heeft op haar arts vertrouwd, net zoals ze haar eerste man vertrouwde. Die arts heeft haar lichaam beschadigd en daarmee ook haar geest en haar eerste man heeft zijn zaad boven haar gezondheid en geluk gesteld!“
„Bastian …“
„Daniela is door mensen beschadigd, moeder. Ze is door mensen gestraft, niet door God!“

Henriette snelt door de kamer om dichtbij haar zoon te gaan zitten.

„Ik weet het, lieverd. Het spijt me, dat ik haar ook pijn gedaan heb. Het spijt me, dat ik jou pijn gedaan heb. Ik zou het graag direct van je hebben gehoord.“
„Op onze bruiloft? Dat is me niet gelukt. Ik ben mijn vertrouwen in je kwijtgeraakt. Ik weet, dat je niet perfect bent, maar ik weet geen goede manier meer om met je te gaan.“
„Je had het veel eerder moeten vertellen in plaats van je vader erin te betrekken. Hij heeft het niet verdiend om je kwijt te raken.“
„Dat is verkeerd van mij. Ik weet, dat jullie niet de kans hebben gekregen om haar echt te leren kennen.“

Bastian geeft zelf ook toe.

„Kun je ons onze ongevoeligheid vergeven?“
„Vader …“
„We hebben alletwee onvoldoende rekening gehouden met jou en Daniela. We hebben nooit de tijd genomen om met Daniela te praten, nadat jij ons over haar hebt verteld. Wanneer je moeder en ik eerder geprobeerd om de situatie beter te begrijpen, dan zou er niets zijn gebeurd. Dan zouden we allemaal geen fouten hebben gemaakt.“
„Ik wil me bij haar verontschuldigen, alsjeblieft.“

Henriette smeekt snikkend. Max komt naar zijn vrouw toe en legt een hand op haar schouder.

„Kunnen we weer proberen als familie met elkaar om te gaan? Geef je ons een tweede kans?“
„Daarom wilde ik met jullie praten vandaag. Ik wil weten of jullie over mijn fouten heen kunnen stappen?“
„Je hoeft je niet te verontschuldigen voor iets, wat ik heb gedaan. Het is begonnen door een verkeerde opmerking van mij, dus jij hebt geen schuld en je vader ook niet.“

Max schenkt de glazen cognac bij. Ze proosten op de toekomst. Bastian denkt aan Daniela, ze zou er eigenlijk nu bij moeten zijn. De rest van de avond gaat op aan alle andere belevenissen en onderwerpen, die ze de afgelopen jaren van elkaar hebben gemist, zodat iedereen zich in de loop van de avond steeds meer kan ontspannen. Totdat Wolfgang om half elf belt en vraagt waar Bastian blijft om hem op te halen.