Donderdag 1 december 2011
Archive – Again

„Sascha?“

Hij negeert Dagmar. Eigenlijk hoort hij haar niet, zijn gedachten zijn overal. Buiten probeert de wind de dakpannen aan de overkant van de straat op te tillen. Zijn ogen volgen het spoor van de wind. Ze herhaalt zichzelf, nu met meer kracht.

„Sascha, alsjeblieft.“

Sascha blijft naar buiten staren, naar het gebouw aan de overkant. Vaag hoort hij Dagmar Alexander’s stoel overeind trekken en hoe ze daarna helpt Alexander te gaan zitten, terwijl ze blijft aandringen.

„Je moet het vertellen. Je moet Robin helpen.“
„Dat lukt niet meer vandaag. Niet na dit.“

Sascha bijt op zijn tanden.

„Wanneer wil je het dan vertellen? Bij Robin’s begrafenis? Je bent al veel te ver gegaan, Alexander. Vertel het hem. Doe het voor Robin.“

Alexander heeft moeite om te ademen. Sascha draait zich om. Dagmar pakt de hand van zijn zakenpartner weer vast en kijkt hem rustig aan.

„Alsjeblieft, je kunt het. Vertel Sascha de rest.“

Ze fluistert. Langzaam wordt hij rustiger. Het blijft nog stil, maar Dagmar’s woorden prikkelen Sascha’s nieuwsgierigheid. Hij is al uit het veld geslagen, door wat de twee aan tafel tot nu toe hebben verteld en hij weet niet, of hij de rest eigenlijk wil weten.

„Weet je, dat hij weer is begonnen met trainen?“

Alexander’s toon is bits, maar in zijn stem klinkt onheilspellende kalmte door. Sascha schudt zijn hoofd en zijn blik gaat weer naar de wereld buiten.

„Kort na onze eerste ontmoeting met Wolfgang is hij weer begonnen. Hij is naar zijn arts gegaan om toestemming te vragen. Zijn plan was om het goed op te bouwen, zonder overbodige risico’s. Ik weet, dat hij door Wolfgang op het idee is gekomen. Ik vermoed, dat hij ook weer is begonnen om je vaders droom uit te laten komen. Als Wolfgang echt jullie broer is, dan doet hij het voor hem en je vader.“

Voor Sascha is dit nieuw, al weet hij heel goed, dat de droom van de oude Wolfgang zijn broer motiveert om serieus te sporten. Hij draait zich nu helemaal om naar Alexander en Dagmar. Alexander haalt diep adem.

„Na je ongeluk is hij doorgegaan met trainen. Voor zijn arts heeft hij een logboek bijgehouden tot ongeveer een week na je ongeluk. Ik heb wel uitgevonden, dat hij ook daarna naar de sporthal ging, maar zijn trainingsmaat Kai weet niet zeker, wanneer hij daar voor het laatst is geweest. Van de arts moest hij beginnen met een looptraining. Hij heeft zeker meer gedaan om zijn conditite weer op te bouwen, hij is naar de sporthal gegaan naast zijn werk op het kasteel en bij jou in het St.Vinzenz zitten. Eigenlijk heeft hij zichzelf gedwongen … over zijn grenzen te gaan. De spanning van je … ongeluk en de lange dagen hebben hem fysiek en mentaal uitgeput.“
„Heb je met hem hierover gesproken?“
„Sascha, we praten het laatste jaar al meer en langer met elkaar dan we … knuffelen. Alleen van de sporthal wist ik niets. Als het ook maar even kon, heb ik hem naar zijn werk of naar het ziekenhuis gebracht of opgehaald, zodat hij niet hoefde te fietsen en beter kon slapen.“

In zijn gedachten ziet Sascha weer Robin’s gezicht voor zich, nadat hij was bijgekomen uit zijn coma. Hij zag er moe en mager uit. Sascha heeft het toegeschreven aan zijn lange avonden in het ziekenhuis.

„Als ik het goed heb gevolgd, dan heeft hij hetzelfde tempo volgehouden, toen je uit het ziekenhuis kwam. Toen jij en Astrid vertelden, dat jullie snel wilden trouwen.“
„Daar heeft hij ook alles voor georganiseerd.“

Sascha laat zich het ontvallen, gedachtenloos, spontaan. Langzaam maar zeker krijgt hij het gevoel, dat het beeld compleet raakt.

„Ja … Kort voor de bruiloft heeft hij zich gerealiseerd, dat hij weer ziek was … is.“
„Waarom hebben jullie niets gezegd?“
„Hij wilde je de perfecte bruiloft geven en ik heb niet opgemerkt, hoe erg hij er aan toe was. Ik wilde direct na jullie bruiloft met je over Robin praten, maar jullie waren al weg. Ik dacht, dat we het wel een week konden redden, maar jij en Astrid zijn langer weg geweest.“

Sascha kijkt naar Alexander. Hij ziet bij Alexander de tranen omlaag druppelen en voelt op zijn eigen gezicht hetzelfde gebeuren.

„We zijn langer in het vakantiehuis gebleven, omdat ik gewond was. Toen we terug kwamen, was ik boos, omdat ik dacht, dat je wel begreep, wat we hebben meegemaakt. Ik was boos op je, omdat je overal bij bent geweest en het kwam over, alsof je het allemaal vergeten was. Ik ben nog steeds niet helemaal hersteld van het ongeluk, het kost mij veel moeite en energie om alles weer op te pakken.“

Alexander’s blik vertelt Sascha, dat hij hem wel begrijpt. Ze zijn die middag allebei zo opgegaan in hun woede, dat ze onvoldoende op Robin hebben gelet.

„Ik wist niet, dat bij het vakantiehuis geen ontvangst is. Ik dacht, dat je ons negeerde. Ik dacht, dat het je niet meer kon schelen.“
„Hij kan me wel wat schelen, heel veel zelfs!“
„Mij ook! Ik hou meer van hem dan van wie dan ook. Waarom denk je, dat ik op jullie bruiloft het bruidsboeket wilde opvangen? Ik wilde Robin een doel geven om door te gaan. Ik kan mij geen leven zonder hem voorstellen. Ik wil niet, dat hij doodgaat.“

Alexander’s hand zoekt tastend over tafel de weg naar Sascha’s hand. Alexander knijpt even in Sascha’s hand. De tranen stoppen, al houden ze vochtige ogen. Ze blijven zo een tijdje zitten. Sascha begint Alexander’s gedrag nu te begrijpen. Hij hoopt dat Alexander hem zijn fouten kan vergeven. De vriend van zijn broer heeft Robin willen helpen en hij heeft alles genegeerd. Dagmar staat op, schenkt wat glazen water in, komt weer terug aan tafel en kucht even.

„Sascha, er is meer.“

Verrast staart hij naar haar om Alexander’s hand los te laten. Na alles wat hij heeft gehoord in het laatste uur, wat zou er nog meer kunnen zijn? Dagmar ziet, dat Alexander moe is en begint zelf.

„Alexander en ik hebben de afgelopen weken elkaar vaak en lang gesproken. We hebben geprobeerd om te begrijpen, waarom hij zich zo raar gedraagt.“

Sascha ziet nu pas dat Dagmar een doos zakdoeken op tafel heeft gezet. Hij droogt zijn gezicht en zijn ogen om daarna afwisselend Dagmar en Alexander weer aan te kijken.

„We zijn uitgekomen bij de afgelopen zomer.“
„Toen hij zijn eerste aanval had, die hier in de badkamer?“

Sascha’s vraag haalt Alexander weer terug. Alexander kan weer de draad oppakken na Dagmar’s opening.

„Eerder. Er zijn een paar redenen geweest, waarom ik Robin heb ontslagen van zijn werk beneden.“

Sascha gromt. Hij heeft nooit begrepen, waarom Alexander de noodzaak voelde om dat te doen. Het was alsof hij met een machtsoefening bezig was, alsof zijn zakenpartner Robin wilde laten zien, wie de baas is. Hij vindt het een domme beslissing van Alexander, zelfs al had Robin overduidelijk moeite voor zijn vriend te werken. Meer moeite dan in de tijd dat Sascha alleen eigenaar van SansFrontière was.

„De directe reden was natuurlijk zijn werkweigering.“

Sascha ziet Dagmar’s ogen verschieten. Hij voelt, dat ze het met hem eens is.

„De indirecte reden was om hem bij wijze van spreken uit het het nest te duwen, om hem te leren vliegen. Ik was begonnen mijn droom waar te maken, maar hij bleef in dezelfde routine hangen. Zijn leven bestond toen uit zijn opleiding, SansFrontière en mij. Hij had geen eigen doel meer voor zijn leven. Het basketballen was ooit een doel, maar hij durfde al nauwelijks wedstrijden aan.“
„Hij was bang, dat je opnieuw in elkaar zou worden geslagen.“

Sascha bevestigt, wat ze alledrie weten, maar zelden uitspreken.

„Klopt, maar hij was niet bezig om iets van zijn leven te maken. Hij was niet gelukkig.“
„Alsof hij gelukkig was toen je …“
„Ik weet, dat ik het ook op een andere manier had kunnen aanpakken.“

In Alexander’s stem klinkt zijn ergernis door over Sascha’s implicatie om daarna stil te vallen. Hoewel Alexander het misschien niet graag hoort, heeft hij Robin pijnlijk diep geraakt. Het was een van de weinige dingen die Robin hem toevertrouwde over zijn relatie met Alexander. Dagmar neemt het weer over.

„Kun jij je nog de avond herinneren, dat hij beneden dronken werd en zelfs met Laura begon te flirten? Het gaat ons om zijn gedrag van die avond. Hij is over de bar gesprongen en heeft op de tafels staan dansen. Robin heeft die avond alleen maar rare dingen gedaan. Hij heeft alles door elkaar gedronken. Later begon hij zelfs te strippen. De volgende dag kon het hem niets meer schelen. Het kwam deze week opeens terug, terwijl Alexander en ik over hem zaten te praten op bank. We vragen ons af, of het misschien een signaal is geweest.“
„Signaal? Hoe bedoel je?“
„Een eerste waarschuwing voor een depressie. Die avond was niet lang na zijn eerste aanval, hij was net een paar dagen uit het ziekenhuis en het was, nadat hij zijn sportspullen had opborgen in de opslagkamer. Het was ruim een maand na zijn ontslag beneden.“
„Dagmar denkt, dat het relevant is.“
„Je denkt, dat hij gek is?“

Sascha vraagt het op dwingende toon.

„Niet gek, maar ik denk, dat hij aan een depressie lijdt. Heb jij een betere verklaring, waarom hij zijn medicijnen door het toilet spoelt? Weet jij, waarom hij heeft besloten om te sterven?“

De zelfbeheersing in haar stem is niet te missen. Sascha’s ogen schieten heen en weer tussen de twee aan de andere kant van de tafel. Hij concludeert, dat ze alletwee overtuigd zijn van deze oorzaak. Alexander fluistert.

„Je vader had problemen. Echte problemen.“

Sascha leunt achterover in zijn stoel en inspecteert het plafond terwijl hij nadenkt. Om te zeggen, dat hun vader echte problemen had, is erg zwak uitgedrukt. Hij is nooit perfect geweest, maar na de dood van hun moeder zijn de tekortkomingen meer naar voren gekomen. Drinken en gokken. Wolfgang Krone heeft zijn jongens het hele land doorgesleept op zoek naar werk, wat hij nooit kon volhouden.

„Denk je, dat het mogelijk is?“

Dagmar vraagt het, alsof ze het bijna zeker weet. Alles is mogelijk, maar het is onbegrijpelijk om te denken dat zijn broer mentaal ziek is. Alexander probeert het opnieuw te vertellen.

„Ik heb de laatste maand geprobeerd om hem te helpen, Sascha. Hij wil mijn hulp niet. Ik weet niet meer, wat ik kan doen of wat ik ervan moet vinden. Ik ben leeg. We hebben je hulp echt nodig.“
„Je meent het serieus, dat hij een depressie heeft?“
„Ik ben geen arts, maar alles wijst in die richting. Als het waar is, dan zal hij een behandeling moeten volgen. We kunnen er niet meer omheen. Robin nog minder.“

Sascha denkt na en zijn ogen verraden zijn boosheid. Het idee, dat Robin meer geërfd heeft dan een hartconditie, maakt hem woedend. Dagmar is een stap verder.

„Wil je met zijn arts praten en het hem vragen? Er zijn onderzoeken mogelijk. Misschien hebben we zekerheid, voordat Robin opnieuw iets probeert. Jij bent familie. Alexander kan het niet.“

Met zijn blik op Dagmar voelt Sascha haar angst over de gezondheid van zijn broer aan. Alexander dringt aan.

„Wil je alsjeblieft eerst met Robin praten? Als jij het vraagt, stemt hij misschien met een behandeling in. Dagmar en ik hebben al geprobeerd om hem te helpen. Ik hoop, dat hij naar je wil luisteren.“

Sascha zegt toe te doen, waarom de vriend van zijn broer en goede vriendin hem vragen. Zonder twijfel is dit het proberen waard, zelfs noodzakelijk, om zijn broer te helpen. De eerste keer, dat hij Robin in de steek heeft gelaten, heeft het ertoe geleid, dat Robin onschuldig in de gevangenis werd opgesloten. Zijn huwelijksreis met Astrid is in zekere zin ook een vorm van verlaten, als hij denkt aan het huidige, verschrikkelijke resultaat. Hij wil nu bij zijn jongere broer blijven en hem beschermen tegen een volgende verwoesting van zijn leven, zoals ze beide te vaak in hun jonge jaren meegemaakt hebben.

„Je kunt hem helpen.“

Zijn ogen gaan over de tafel naar Alexander. Het is nog steeds niet allemaal goed tussen hen, maar Robin is een gezamenlijke prioriteit van beide kanten. Alexander’s trouw aan Robin geeft hem moed en hoop om zijn broer binnenkort weer lachend en gezond te zien.

„Ja. We zullen dit samen doen.“