Volkomen overdonderd staart Diede zijn broertje aan. “Oh mijn God, ik geloof dat ik begin te snappen waarom Hannah niks wilde zeggen! Ben jij… kan het zijn dat jij verliefd op die jongen bent?”
Langzaam glijdt er een traan over Eddy’s wang. Hij zucht een keer en knikt.
“Oh Eddy… Jemig… Waarom heb je me dat niet verteld? Je weet toch wel hoe ik daarover denk?”
“Daarom juist”, fluistert Eddy.
Niet begrijpend schudt Diede zijn hoofd. “Dacht je dat ik je niet zou helpen?”
“Ik ben bang”, antwoordt Eddy zachtjes. “Bang dat jij vindt dat ik het papa moet vertellen en dat durf ik niet.”
“Jemig… Eddy… En daarom besloot jij er maar een eind aan te maken?” Verbijsterd kijkt Diede hem aan. “En nu? Waar is die jongen? Weet hij dit?”
Gelaten haalt Eddy zijn schouders op. “Ik heb het uitgemaakt”, fluistert hij met trillende stem. “Het kan niet, papa vermoordt me als hij het weet.”
“Ja maar… je kunt toch niet je hele leven doen wat papa wil? Kom op, Eddy! Denk eens na!”, houdt Diede hem voor.
Tranen stromen inmiddels over Eddy’s wangen. “Ik dacht,” snikt hij, “als ik me nu een tijdje gedeisd hou, laat papa me wel weer met rust. Misschien later…” Zijn stem slaat over. “Als hij me weer vertrouwt…”
“Maar papa weet het toch niet?”, vraagt Diede verbaasd. “Ik snap er niks van. Waarom vertrouwt hij je niet?”
“Omdat ik Remco stiekem op heb gezocht terwijl hij dat verboden had”, bekent Eddy snikkend. “Ik heb er zo’n zootje van gemaakt, Diede. Daar valt alles wat jij vroeger uitgevreten hebt, bij in het niet.”
“Als je nu eerst eens vertelt wat er precies gebeurd is”, stelt Diede voor. “Misschien kunnen we dan samen bekijken hoe we het op kunnen lossen.”
Aarzelend kijkt Eddy zijn broer aan. Zal hij open kaart spelen? Wat heeft hij nu nog te verliezen? Niks toch? Hij haalt een keer diep adem, veegt de tranen uit zijn ogen en begint te vertellen.

Hij vertelt hoe hij Remco leerde kennen, hoe hij op slag verliefd op hem werd en hoe hij hem stiekem op is blijven zoeken terwijl zijn vader hem dat verboden had. Zo goed en zo kwaad als hij kan, legt hij zijn broer uit dat hij Remco weliswaar heeft verteld hoe zijn vader over homo’s denkt en dat hij daarom niet uit de kast durft te komen, maar dat hij hem nooit heeft verteld dat zijn vader het überhaupt niet goed vindt dat hij met hem omgaat. Hij vertelt Diede dat hij bang is dat Remco niet zal begrijpen dat hij echt niet tegen zijn vader in durft te gaan om het voor hem op te nemen of voor zichzelf op te komen en dat hij daarom maar net deed alsof zijn ouders wisten waar hij was.
“Oh Eddy”, fluistert Diede. “Dat komt door wat er met mij is gebeurd, of niet?”
Eddy knikt. “Ik ben zo bang dat papa net zo over mij gaat denken als over jou. Ik weet zeker dat er vreselijke ruzies van gaan komen en dat wil ik niet”, fluistert hij met trillende stem. “Dat kan ik mama toch ook niet aandoen?”, voegt hij er zachtjes aan toe.
Diede antwoordt niet, zijn gedachten dwalen af naar vroeger. Hij ziet zijn moeder weer voor zich, hoe ze met tranen in haar ogen toekeek… Diep in zijn hart neemt hij het haar nog steeds kwalijk dat ze het nooit voor hem opnam.
“Diede?”, vraagt Eddy als zijn broer niet reageert. “Zeg eens wat?”
“Huh? Oh… eh… sorry… Ja, nee, natuurlijk niet!”, reageert Diede enigszins verstrooid.
“Hij is zo lief, Diede!”, lacht Eddy verlegen. “Ik weet zeker dat je het snapt als je hem zou kennen.”
“Maar waarom heb je het dan uitgemaakt?”, vraagt Diede verbaasd.
“Dat was ik ook niet van plan, maar ik kon niet anders”, zucht Eddy verdrietig.
Geruststellend streelt Diede zijn arm. “Papa hoeft het toch niet te weten, Eddy? Als jij het niet wil vertellen, is dat je goed recht hoor! Je bent volwassen, je woont op jezelf…”
Eddy schudt zijn hoofd. “Dat gaat niet meer. Papa weet dat Remco homo is”, antwoordt hij timide. “Blijkbaar had hij dat al in de gaten toen hij die ene keer bij ons thuis was. Blijkbaar was dat de reden waarom hij niet wilde dat ik met hem omging. Net als vroeger bij jou, met Peter… Papa was zo kwaad toen hij ontdekte dat ik Remco, achter zijn rug om, op had gezocht en toen durfde ik niet meer te zeggen dat ik ook…”
“Wel verdomme!”, valt Diede hem in de rede. “Hij heeft je toch niet aangeraakt, hè? Als die lul jou wat aangedaan heeft, maak ik hem af!”, briest hij woedend.
“Nee, nee,” sust Eddy hem snel, “hij heeft niks gedaan, daar kreeg hij de kans niet voor. Toen lag ik al in het ziekenhuis…” Opnieuw glijdt er een traan over zijn wang.

***

“Oké, ik ga het doen.” Resoluut hakte Eddy de knoop door. “Je hebt helemaal gelijk, het gaat mijn vader niks aan welke opleiding ik doe.”
Ze zaten dicht naast elkaar op Remco’s bed, over de brochure van het ROC gebogen. Eddy had gisteren nog een dag in de praktijk van Sanne’s vader meegelopen en was alleen maar enthousiaster geworden. Hij wist het zeker, dit was wat hij wilde! Sanne’s vader had hem een leer-werkplek aangeboden en dat had hem definitief over de streep getrokken.
“Goed zo! Kies voor jezelf, het is jouw toekomst.” Remco grijnsde breeduit. “Komt mooi uit dat je dit weekend naar huis gaat, kun je het meteen aan je ouders vertellen.”
Eddy’s gezicht betrok. “Dat wordt wel een heel heftig weekend dan”, aarzelde hij. “Vertellen dat ik homo ben en dan ook nog eens meteen vertellen dat ik een andere opleiding ga doen… Ik weet niet hoor”, reageerde hij hoofdschuddend.
“Je vader eet je heus niet op, hoor”, probeerde Remco hem gerust te stellen. “Als je bij je ouders net zo enthousiast bent over die opleiding als hier, snapt hij vast wel dat je dit echt wil!”
“Denk je?” Onzeker keek Eddy zijn vriend aan.
“Hmm, hmm”, beaamde Remco volmondig. “Als ik jou was, zou ik ook gelijk vertellen dat je al een tijdje een vriend hebt, dan ben je in één keer van alles af”, moedigde hij Eddy aan.
“Maar wat als ik gelijk heb? Wat als mijn vader wel laaiend wordt?”, piepte Eddy benauwd.
“Waarom ben jij toch zo bang voor je vader?”, viel Remco geïrriteerd uit. “Wat wil je nou, man? De rest van je leven verstoppertje spelen? Als je maar weet dat ik daar geen zin in heb, hoor! Ik zie het echt niet zitten om tegenover jouw familie en vrienden altijd te moeten doen alsof we alleen maar bevriend zijn. Als dat is wat jij wilt, dan doe je dat maar zonder mij!”

Eddy schrok, had hij dat goed gehoord? Zei Remco nu dat hij niet verder wilde als hij het thuis niet vertelde? Remco had makkelijk praten, hij had thuis alle vrijheid. Hij mocht het dan wel een goed idee vinden om uit de kast te komen, zelf dacht hij daar heel anders over!
Maar ja, Remco had wel een punt natuurlijk. Hij kon tegenover zijn ouders en vrienden moeilijk zijn hele leven doen alsof hij hetero was. Zijn vader zou zich op een gegeven moment echt wel eens af gaan vragen waarom hij nooit een vriendin had en zijn moeder zou beslist niet opgeven voor hij zijn vermeende vriendin aan haar had voorgesteld. Hoewel… Hij zou natuurlijk kunnen zeggen dat hij het uitgemaakt had. Zou ze dat geloven? Misschien wel…
Meteen drukte hij de gedachte weer weg. Nee, dat was geen optie. Remco had gelijk, dit kon zo niet langer doorgaan. Hij zuchtte. Er zat niks anders op, hij moest het zijn ouders wel vertellen als hij Remco niet kwijt wilde.
“Oké dan”, zwichtte hij uiteindelijk. “Ik ga het dit weekend vertellen.”
“Yes!”, grijnsde Remco. “Hoef ik me eindelijk niet meer te verstoppen en kan ik jouw vrienden ook eens leren kennen. Misschien kunnen we over een tijdje dan wel gaan samenwonen”, stelde hij opgewonden voor.
“Doe eens kalm, man!”, reageerde Eddy gespannen. “Laat me nu eerst thuis alles maar eens vertellen, dan zien we daarna wel verder.”

***

“Hoe laat zal ik zondag bij je zijn?”, vroeg Remco terwijl hij met zijn rug tegen één van de reclamezuilen op het perron leunde. Hij had zijn armen om Eddy’s middel geslagen en hield hem dicht tegen zich aan.
Vanochtend waren ze samen naar het ROC geweest om Eddy aan te melden voor de opleiding dierenartsassistent. Toen dat geregeld was, had Eddy Sanne’s vader gebeld om hem het goede nieuws te vertellen. Hij had met hem afgesproken dat hij over twee weken zou beginnen. En nu stonden ze op het station te wachten op Eddy’s trein.
“Eén uur?”, stelde Eddy voor. “Dan kan ik ’s ochtends nog rustig met mijn ouders brunchen en hebben wij de rest van de dag lekker samen.” Glimlachend legde hij een hand achter Remco’s nek, trok zijn hoofd naar zich toe en kuste hem.
Remco trok Eddy nog dichter tegen zich aan en kuste hem vol overgave terug. Even verdween de wereld om hen heen, tot het geluid van de naderende trein hen terug naar de realiteit bracht en hen dwong elkaar los te laten.

“Bellen als er iets is, hè?”, drukte Remco Eddy op het hart toen hij aanstalten maakte om in te stappen. “Ik kom je meteen halen als het moet”, voegde hij eraan toe.
“Maak je niet druk, het komt wel goed”, reageerde Eddy alsof er niks aan de hand was. Hij gaf Remco een laatste kus, stapte in en zocht een plaatsje bij het raam.
Terwijl de trein langzaam begon te rijden, zwaaide hij vrolijk lachend naar Remco die hem op het perron na stond te kijken. Maar tegen de tijd dat de trein het station uitreed, hadden de lachrimpels rond zijn ogen en mond plaatsgemaakt voor denkrimpels in zijn voorhoofd. Nu hij niet langer hoefde te doen alsof er niks aan de hand was, kon hij het onrustige gevoel in zijn lijf niet meer onderdrukken.

Aan de ene kant was hij trots op zichzelf omdat hij had besloten een opleiding te gaan doen die hij echt leuk vond. Aan de andere kant zag hij er als een berg tegenop het zijn vader te moeten vertellen. Vooral omdat hij hem ook moest vertellen dat hij verliefd op Remco was. Zijn vader zou uit zijn vel springen als hij dat hoorde, dat wist hij zeker! Was het niet omdat hij homo was, dan was het wel omdat hij Remco, ondanks dat hij het hem verboden had, toch was blijven zien. Hij zou niet alleen boos op hem zijn, hij zou zwaar teleurgesteld in hem zijn omdat hij zijn vertrouwen beschaamd had…

Eddy beet op zijn lip. Wat zou hij nu graag wat meer op zijn broer willen lijken! Die had schijt aan zijn vader, die deed gewoon waar hij zin in had. Maar ja, zo was hij nu eenmaal niet…

Misschien moest hij zijn vader eerst maar eens vertellen dat hij een andere opleiding ging doen. Wie weet viel zijn reactie wel mee, vond hij het goed van hem dat hij een duidelijke beroepskeuze had gemaakt. En zo niet, dan kon hij altijd nog beslissen of hij dit weekend wel of niet uit de kast wilde komen.
Zou Remco dat begrijpen? Of meende hij wat hij gezegd had?
De schrik sloeg Eddy om het hart! Wat als Remco het uit zou maken als hij thuis niks zou vertellen? Dat wilde hij niet… Misschien kon hij dan maar beter zeggen dat hij het thuis wel verteld had maar dat zijn vader niks meer met hem te maken wilde hebben.
Ineens klaarde zijn gezicht op. Dat was het, zo moest hij het spelen! Gewoon zeggen dat hij het verteld had en dat zijn vader hem eruit gegooid had…
Opgelucht haalde hij adem.

***

Langzaam slenterde Remco terug naar zijn auto. Zijn gedachten waren bij Eddy. Jammer dat hij niet wat zelfverzekerder was. Maar goed, hij ging het toch maar doen!
Hij glimlachte, nog een paar dagen, dan zouden ze elkaar weer zien. En dan was er niks meer wat een relatie in de weg stond…

***

“Pap?” Ongerust nam Eddy zijn telefoon op toen hij zijn vader’s naam in de display zag staan.
Het was inmiddels bijna negen uur ’s avonds. Nadat hij thuis was gekomen, had hij zijn PC opgestart en was gaan gamen om niet telkens aan het weekend te hoeven denken. Maar hoe hij zijn best ook deed zijn aandacht bij het spel te houden, telkens weer spookte zijn vader door zijn hoofd. En nu belde hij ineens…
“Alles goed? Er is toch niks gebeurd, hè?”, vroeg Eddy gespannen.
“Misschien kun jij dat beter vertellen”, reageerde zijn vader op ijzige toon.
“Hoezo?”, vroeg Eddy niet begrijpend. “Wat moet ik vertellen?” Een akelig voorgevoel bekroop hem.
“Draai er niet omheen, jongen”, hoorde hij zijn vader op barse toon zeggen. “Je weet dondersgoed wat ik bedoel!”
“Huh? Wat?”, stamelde Eddy. De zenuwen gierden ineens door zijn lijf.
“Ik was vanavond in de stad,” ging zijn vader onverstoorbaar verder, “en raad eens wie ik daar tegenkwam?”
Eddy kreunde. Dit voorspelde niet veel goeds…
“Ton”, hoorde hij zijn vader zeggen.
“Oh shit”, stootte Eddy geschrokken uit. Angstzweet stond plotseling op zijn rug.