Hoofdschuddend trekt Marieke, ruim een uur later, de deur van het buurhuis achter zich dicht. Ze kan nog maar nauwelijks geloven wat haar buurvrouw haar verteld heeft. In gedachten loop ze terug naar haar eigen huis.
Een witte auto rijdt de straat in en stopt voor het huis van haar buren. Er stapt een jongen van een jaar of twintig uit.
Nieuwsgierig blijft Marieke in de deuropening staan en kijkt toe hoe de jongen het tuinpad van haar buren oploopt. Zou dit die jongen zijn waar Lea het over had? Ze bekijkt hem eens goed, hij ziet er heel normaal uit. Op de één of andere manier kan ze zich niet voorstellen dat deze knul Eddy op verkeerde ideeën zou hebben gebracht.
Voor ze er verder over na kan denken, hoort ze de voordeur van haar buren opengaan. Ze spitst haar oren…

“Hallo mevrouw,” hoort ze de jongen zeggen, “is Eddy thuis?”
“Wat doe jij hier?”, vraagt Lea niet bepaald vriendelijk. “Jij bent wel de laatste die Eddy nu wil zien.”
“Maar…”, begint Remco. Zijn hart bonkt in zijn keel. Waarom reageert Eddy’s moeder zo vijandig? Ze had toch geen problemen met hem?
“Kom, weg…”, maant Lea, voor Remco de kans krijgt zijn zin af te maken. “Jij hebt wel genoeg aangericht.” Ze wil de deur dichtduwen maar Remco zet zijn voet ertussen.
“Ik wil alleen maar weten of alles goed met Eddy is”, zegt hij snel. “Ik heb al dagen niks van hem gehoord en ik maak me zorgen. Hij zei dat hij het ging vertellen van ons…”
“Eddy is in orde”, reageert Lea stuurs. “Laat hem nou maar met rust, dan komt het allemaal wel weer goed”, voegt ze eraan toe, terwijl ze hem naar achteren duwt.
“Wilt u hem dan op z’n minst zeggen dat ik hem mis”, roept Remco terwijl Lea de deur dicht duwt.
Verslagen blijft hij staan. Eddy wil hem niet meer zien? Waarom niet? Wat is er gebeurd? Had hij dan toch gelijk? Verbiedt zijn vader het hem om hem te zien? Het zal toch niet waar zijn? Maar waarom belt hij dan niet even? Of een sms’je?

***

Met bonkend hart leunt Lea tegen de voordeur. Wat een lef heeft die jongen, zeg! Om zomaar hier aan de deur te komen en, alsof er niks aan de hand is, naar Eddy te vragen! Hij maakt zich zorgen… Pfff, zeker omdat hij een klantje kwijt is. Ze luistert gespannen of ze zijn auto weg hoort rijden.
Wat bedoelde hij eigenlijk toen hij zei dat Eddy over hen zou vertellen? Wat viel er te vertellen, behalve dan dat Eddy hem stiekem opgezocht had om… Ja, waarom eigenlijk? Waarom had Eddy net gedaan alsof hij bij Ton was terwijl hij naar Remco ging?

Ze ziet de twee jongens weer voor zich op de dag dat Remco bij hun thuis was geweest. Met verhitte hoofden waren ze teruggekomen van het vliegeren, zelden had ze haar jongste zoon zo vrolijk gezien. Het was overduidelijk dat de jongens het heel goed met elkaar konden vinden en ze had het dan ook vreselijk voor Eddy gevonden dat hij van zijn vader niet met Remco om mocht gaan. Maar Eddy was snel over zijn teleurstelling heen geweest toen ze hem voorstelde in de vakantie wat vaker met Ton op te trekken. Toch raar dat hij dan nooit echt bij Ton was geweest…
Plotseling kijkt ze op. “Oh nee”, fluistert ze. “Waarom heb ik dat niet eerder gezien? Ben ik dan zo naïef geweest?” Verbaasd schudt ze haar hoofd. Zou het waar zijn wat ze denkt? Zou Eddy verliefd op Remco zijn? Maar dan is hij homo… Dat zou natuurlijk wel verklaren waarom hij Remco stiekem opzocht terwijl zij dachten dat hij bij Ton was. En het zou verklaren waarom hij de laatste tijd zo vrolijk was…
En zij maar denken dat hij een vriendinnetje had… Ze glimlacht. Zal ze het hem vragen? Of kan ze het beter eerst met Alfons bespreken?

***

“Ga zitten”, wees Eddy richting de bank. “Wil je wat drinken?”
Remco knikte terwijl hij zich op de bank liet zakken. “Lekker.”
“Af, Cindy!” Eddy duwde het kleine Jack Russelltje dat vrolijk blaffend tegen Remco’s been opsprong, weg. “Ga bij Beau liggen”, wees hij richting de grote Labrador die ogenschijnlijk rustig in zijn mand lag. Alleen aan het traag kwispelen van zijn staart was te zien dat hij blij was dat Remco er was.
“Ach, laat haar maar”, lachte Remco. “Ze wil me alleen maar begroeten.” Hij aaide het beestje over haar kop. “Ja, Cindy,” zei hij vrolijk, “ben je zo blij dat ik er weer ben?”
“Kijk maar uit,” waarschuwde Eddy, “als ze eenmaal begint, houdt ze nooit meer op!”
“Geeft niks, ik vind het wel leuk”, grinnikte Remco. “Ja, ja… je bent wel lief”, praatte hij zachtjes tegen het kleine hondje terwijl hij haar onophoudelijk over haar rug aaide.
Cindy was ondertussen bij hem op schoot gesprongen en probeerde nu in zijn gezicht te likken. “Nee… niet likken. Toe maar, ga maar liggen.” Remco draaide zijn hoofd weg en duwde het kleine hondje voorzichtig van zich af.
Hij keek Eddy aan. “Wat heb je?”, vroeg hij.
“Cola, sinaasappelsap, dubbeldrank”, somde Eddy op. “Ik kan ook koffie of thee maken als je dat liever hebt.”
“Nee, doe maar cola”, antwoordde Remco. “Koffie heb ik op het werk al genoeg op.”

“Hier”, zei Eddy toen hij even later uit de keuken terugkwam. Hij reikte Remco een glas aan en ging naast hem zitten.
“Thanks man”, lachte Remco, terwijl hij een slok cola nam.
“No problem…” Ook Eddy nam een slok.
“Hoe weet jij eigenlijk zo zeker dat je vader niks van homo’s moet hebben?”, pakte Remco onverwacht de draad van hun eerdere gesprek weer op. “Ik bedoel, je moeder heeft er geen problemen mee, waarom denk jij dan dat je vader dat wel heeft?”
Van schrik proestte Eddy het uit en verslikte zich propt in zijn cola. Een onbedaarlijke hoestbij, waarbij hij helemaal rood aanliep, volgde.
“Hè, een beetje voorzichtig, man”, riep Remco geschrokken terwijl hij hem stevig op zijn rug klopte.
“Holy shit”, bracht Eddy met moeite uit terwijl hij nog na hoestte. “Wil je niet van die rare dingen zeggen als ik net een slok cola heb genomen?”, hikte hij lachend.
“Hoezo raar? Zo gek is dat toch niet?”, reageerde Remco verbaasd. “Mijn ouders trekken altijd één lijn, maakt niet uit waar het over gaat.”
“Nou,” grinnikte Eddy, “de mijne niet, hoor!”
Snel dacht hij na. Als Remco er dan toch niet over ophield, kon hij hem misschien beter wat over zijn vader vertellen. Dan begreep hij vast wel dat het zinloos was er verder over door te praten.
“Bij ons thuis is mijn vader de baas”, verklaarde Eddy. “M’n moeder heeft niet zoveel in de melk te brokkelen, ze doet gewoon wat m’n vader zegt. Is altijd zo geweest, zal altijd zo blijven”, voegde hij eraan toe.
“Behalve nu dan”, merkte Remco op. “Ze vindt het toch maar mooi goed dat ik bij jou ben. En dat ze je condooms toestopte, betekent in ieder geval dat ze het niet erg vindt als wij niet alleen maar handjes vasthouden”, grinnikte hij.
“Waarom denk je dat ze tegen me zei dat ik moest zorgen dat m’n vader er niks van zou merken?” reageerde Eddy met een licht spottende ondertoon in zijn stem. “Dat deed ze echt niet uit de gein, hoor!”

Dat zijn moeder er geen bezwaar tegen had dat hij met iemand naar bed ging, dat had ze met die condooms wel duidelijk gemaakt, maar of ze er ook zo over zou denken als ze zou weten dat die iemand een jongen was? Hij betwijfelde het…
Sowieso zou ze hem nooit openlijk steunen. Zijn moeder was nog nooit rechtstreeks tegen zijn vader in gegaan. Zelfs niet toen Diede, na de zoveelste ruzie met zijn vader, uiteindelijk met een kwaaie kop het huis uit was gegaan en nooit meer terug was gekomen. Zijn moeder had er veel verdriet van, dat wist hij wel, maar ze liet het niet merken. Tenminste, niet tegenover zijn vader. Zou ze zich ook zo opstellen als ze zou weten dat hij verliefd op Remco was? Zou ze hem stiekem steunen en niks aan zijn vader laten merken? Misschien wel… Per slot van rekening hield ze, buiten medeweten van zijn vader om, ook nog altijd contact met zijn broer. Ze ging dus wel degelijk tegen zijn vader in, alleen liet ze dat niet zo merken…

“Ik denk toch dat je overdrijft, Eddy”, hoorde hij Remco zeggen. “De meeste ouders die zeggen niks van homo’s te willen weten, draaien wel bij als één van hun eigen kinderen homo blijkt te zijn.”
“Dan ken jij m’n vader nog niet”, reageerde Eddy meesmuilend. “Ik heb nog nooit meegemaakt dat hij zijn mening bijstelde, daar is hij veel te koppig voor.”

Zijn gedachten vlogen terug naar de felle discussies tussen zijn vader en zijn broer. Diede had echt over alles een andere mening en hij trok altijd aan het kortste eind. Meestal omdat hij gewoon niet wist waar hij het over had, omdat hij klakkeloos de ideeën van anderen napraatte en daardoor geen weerwoord tegen zijn vaders argumenten had. En de enkele keer dat Diede wel een steekhoudend argument had gehad, vertikte zijn vader het hem gelijk te geven. Elke discussie eindigde steevast in een hooglopende ruzie waarbij Diede er uiteindelijk meestal met een kwaaie kop vandoor ging. Telkens als zoiets gebeurde, keek zijn vader vergenoegd rond, alsof hij er trots op was dat hij Diede weer klein had gekregen.
Eddy moest er niet aan denken dat zijn vader hem zo zou behandelen omdat hij op een jongen verliefd was. En dat zou gebeuren, daar had hij geen enkele twijfel over! Hij herinnerde zich nog maar al te goed hoe fel zijn vader te keer was gegaan toen Peter, één van Diede’s vrienden homo bleek te zijn. Diede was stiekem een keer bij Peter blijven slapen en natuurlijk was zijn vader erachter gekomen. Hij had Diede uitgemaakt voor alles wat los en vast zat, Eddy wist het nog goed, want het was net in de periode geweest dat hij bij zichzelf merkte dat hij jongens leuker vond dan meisjes. Ter plekke had hij zich één ding voorgenomen… niks zeggen. Geen slapende honden wakker maken, geen problemen creëren.

“Mijn vader vindt homo’s smerig”, ging Eddy verder. “Hij vindt dat ze veel te veel provoceren en alleen maar met seks bezig zijn. Volgens hem zijn alle homo’s nietsnutten en stellen ze hun ouders zwaar teleur.”
“Ach Eddy, dat zegt hij misschien wel, maar waar baseert hij dat op? Kent hij überhaupt wel iemand die homo is? Bovendien, hij zal jou toch niet smerig vinden? En jij bent toch geen nietsnut? Kom op man, over een paar weken ga je studeren, dat is toch hartstikke goed?”
Weifelend keek Eddy hem aan. “Ik weet het niet, hoor. Ik wil het risico liever niet lopen.” Hij schudde zijn hoofd. “En mijn vader kent wel homo’s. Daarom moet hij er juist niks van hebben.”
“Oh?”, vroeg Remco verbaasd. “Vertel…”
Eddy zuchtte diep. Vooruit maar dan… “Een jaar of wat terug, toen mijn broer nog thuis woonde,” begon hij, “had mijn broer een vriend…”
Remco sperde zijn ogen open. “Jouw broer is homo?”
“Nee man”, grinnikte Eddy. “M’n broer had toen al een vriendin. Maar laat me nou uitpraten.”
“Oké, oké”, reageerde Remco lachend. “Ik hou m’n mond al.”
“Mijn broer had dus een vriend, Peter, en die was homo. Vanaf het moment dat Diede dat thuis vertelde, kwam Peter er bij ons niet meer in. Wat Diede ook deed, mijn vader bleef bij zijn standpunt. Diede trok zich er niks van aan, hij vertikte het zijn vriend te laten vallen omdat mijn vader dat wilde.
“Goed van je broer”, knikte Remco bewonderend.
“Nou… dat is maar hoe je het bekijkt”, antwoordde Eddy bedachtzaam. “Ik snap wel dat hij met Peter bevriend bleef, maar om mijn vader nou bewust te provoceren door bij hem te blijven slapen?”
“Jeetje, deed hij dat?” Ongelovig keek Remco Eddy aan. “Die broer van jou heeft wel lef, zeg!”
“Of het lef is, dat betwijfel ik”, reageerde Eddy hoofdschuddend.
“Maar waarom deed hij het dan?”, wilde Remco weten.
“Je kent mijn broer niet”, zuchtte Eddy. “Hij is minstens zo koppig als mijn vader. Die twee hadden altijd ruzie met elkaar. Als mijn vader ‘nee’ zei, zei m’n broer ‘ja’ en andersom. Ik werd er schijtziek van! Het hield pas op toen Diede eindelijk het huis uit ging.”
Remco knikte begrijpend. ”Weet je broer dat jij homo bent?”, vroeg hij ineens.
“Diede?”, vroeg Eddy verbaasd. “Ik denk het niet. Hoe zou hij dat moeten weten? Ik heb hem al drie jaar niet meer gezien.”
“Huh? Hoezo?” Stomverbaasd keek Remco hem aan.
“Ik zei je toch,” grinnikte Eddy, “Diede is net zo koppig als mijn vader. Hij is, na een enorme ruzie met m’n vader omdat hij voor zijn eindexamen gezakt was, vertrokken en nooit meer thuisgekomen. Te trots om zijn ongelijk toe te geven…”
“Jemig, Eddy, wat een toestand”, reageerde Remco toen Eddy uitgepraat was. “Nee, dan snap ik wel dat je je broer niet zomaar opzoekt. Wel jammer, hij had je anders mooi kunnen helpen om je vader’s mening bij te stellen.”
“Ja doeg! Van de wal in de sloot, zeker? Als Diede zich er mee bemoeit, komt er altijd ruzie van”, reageerde Eddy verbolgen. “Laten we er nou maar over ophouden. Het is nog maar een paar weken, dan ben ik weg hier, dan heb ik nergens meer last van.” Hij legde een hand op Remco’s been, boog zich naar hem toe en kuste hem.
Onmiddellijk zette Remco Cindy op de grond, schoof zijn hand onder Eddy’s shirt, trok hem naar zich toe en streelde zachtjes over zijn blote rug. Eddy’s hand kroop langs zijn been omhoog. Remco kreunde zachtjes toen Eddy’s vingers aarzelend zijn kruis betastten.