Zaterdag 31 december 2011
Soundscape UK – Magic Hour

De volgende morgen roept Charlie haar gasten voor het ontbijt. Wanneer er geen reactie komt, opent ze de deur van hun slaapkamer en ziet de twee in hun oude houding slapen, dicht naast elkaar met een hand op elkaars lichaam. Ze ontdekt op de vloer naast het bed twee flessen en twee handdoeken op en sluit de deur weer. Met een tevreden glimlach gaat ze in haar woonkamer zitten en schenkt zichzelf een kop koffie in terwijl ze nu wat langer kan genieten van haar rust, haar moment van de dag voor zichzelf. Een half uur later staat Dagmar voor de deur. Na hun begroeting biedt Charlie Dagmar aan om mee te ontbijten.

„Waar zijn Alexander en Robin?“
„Ze slapen nog.“
„Zal ik ze wakker maken?“
„Ze zullen verrast zijn, dat je er al bent.“

Charlie zegt het met een knipoog en brengt daarmee Dagmar in verwarring. Charlie gebaart haar mee te lopen en opent de slaapkamerdeur van haar twee permanente logees. Dagmar grijnst, wanneer ze haar twee vrienden ziet liggen en loopt naar binnen.

„Goedemorgen, slaapkoppen!“

Robin en Alexander kijken slaperig op. Dagmar loopt de kamer weer uit en kijkt Charlie even aan, waarop de twee vrouwen lachen.

Een tijdje later komen de twee langslapers in hun ochtendjas tevoorschijn. Na de eerste koffie kijkt Robin haar aan.

„Dagmar, wat doe je hier op oudejaarsdag zo vroeg?“
„Oudjaar vieren met jullie. Ik wilde jullie nu al zien en niet pas vanavond. Vergis ik mij of gaat het weer beter tussen jullie?“

Alexander pakt Robin’s hand en steekt hem uit naar Dagmar.

„Voel maar.“

Dagmar wrijft even over Robin’s hand en kijkt hem verbaasd aan.

„Je bent warm. In het ziekenhuis waren je handen zo koud.“
„Vannacht was weer de eerste nacht in lange tijd, dat ik het idee had dat Robin mij warm hield in plaats van andersom. Het gaat steeds beter.“

Alexander praat, terwijl Robin schaapachtig grijnst. Langzaam komen de twee tot leven en het gesprek verder op gang. Dagmar vertelt in geuren en kleuren over alles wat ze in London heeft meegemaakt de laatste tijd. Na het ontbijt en nadat ze de badkamer te lang bezet hebben gehouden, beginnen Alexander en Robin aan de volgende etappe in de verontschuldigingstoer, zoals ze het zijn gaan noemen.

Dagmar reageert niet boos en niet verdrietig. Ze lijkt vooral opgelucht, dat ze het bij het rechte eind heeft en ondervraagt Robin scherp. In tegenstelling tot eerdere etappes geeft Robin op al haar vragen lang en uitgebreid antwoord, zonder dat Alexander iets hoeft aan te vullen. Charlie merkt op, dat Dagmar een heel eigen plek in de harten van de twee jongens heeft veroverd, ze complimenteert haar meerdere keren met haar opmerkzaamheid en bedankt haar voor het verbreken van haar beloftes aan de jongens.

Het gesprek verschuift naar de kerstdagen in Lingen, naar Wolfgang en de resultaten van het DNA-onderzoek om uit te komen bij het enorme cadeau van Sascha aan zijn broer, de extra kerstcadeaus van Charlie en hun verloving. Dagmar is oprecht gelukkig voor de twee.

„Wie heeft wie gevraagd?“
„Robin heeft mij verrast.“

Dagmar is verbaasd over Alexander’s antwoord en kijkt naar Robin, terwijl ze verder vraagt.

„Wat? Ik heb altijd gedacht, dat Alexander het initiatief zou nemen, ergens volgend jaar.“
„Lieve Dagmar, dat was voordat ik … dat was voordat …“

Robin krijgt de woorden niet over zijn lippen. Dagmar kijkt hem onderzoekend aan.

„Dat was voordat je besloot te sterven en toen je uit het ziekenhuis kwam, ben je van gedachten veranderd?“
„Nee, ik liep al met het idee rond, sinds ik afgelopen zomer uit het ziekenhuis kwam. Daarna kreeg ik werk op het kasteel, Wolfgang kwam langs, toen mijn broer, die ook uit het ziekenhuis kwam met trouwplannen. Het schoot er iedere keer bij in. Na mijn hartaanval durfde ik niet meer, maar drie weken geleden heeft Alexander mij opnieuw overtuigd dat hij echt de enige voor mij is …“

Robin ratelt nu aan een stuk door, Dagmar onderbreekt hem met een glimlach.

„Stop maar, ik kan jullie liefdesverklaringen dromen. Hebben jullie al een trouwdatum?“
„Nee, nog niet.“

Robin en Alexander zijn eenstemmig in hun antwoord en beginnen te lachen. Dagmar is al een stap verder.

„Drie maart.“
„Dat is te snel. Robin en ik willen eerst weer helemaal fit zijn.“
„Waarom die datum?“

Charlie is oprecht nieuwsgierig naar Dagmar’s datum.

„Ik ben in januari bij hen komen wonen. Toen dacht ik al, dat ze iets met elkaar hadden, maar dat was nog niet zo. Dat begon op drie maart. Charlie, ik weet zeker dat deze twee al verliefd op elkaar zijn sinds de eerste dag, dat ze elkaar zijn tegengekomen … Het heeft alleen lang geduurd, voordat Alexander zich dat realiseerde en nog veel langer, voordat Robin zover was dat hij het aandurfde.“

Robin wordt verlegen. Alexander wordt verlegen. Dagmar praat verder.

„Kom op, weten jullie nog de dag, waarop jullie elkaar voor het eerst hebben gezien?“
„Zeven oktober, Alexander was hier net een dag op verlof en dat was de eerste keer dat ik hem over Robin heb gehoord.“

Charlie reageert met overtuiging en kijkt vrolijk naar de twee jongens. Robin begint nu te blozen, gevolgd door Alexander. Dagmar ziet het ook en lacht hartelijk, voordat ze verder praat. Charlie luistert geamuseerd naar de herinneringen van de drie uit hun gezamenlijke tijd. De grappen vliegen over tafel en zo hoort ze, dat de jongens haar met alle studieopdrachten hebben geholpen en dat Dagmar maandenlang loyaal heeft gezwegen tegenover iedereen, wanneer er vragen kwamen over de omgang van de twee. Ze begrijpt nu, waarom Dagmar zo bijzonder is voor de jongens. Ze ziet eerder wat er aan de hand is met de twee, dan de jongens zelf en besluit, dat dit het goede moment is om Dagmar bij de bouwplannen te betrekken.

„Dagmar, mag ik je wat vragen?“
„Charlie?“
„Als alle plannen lukken, dan komen er boven SansFrontière … hoe zei je dat ook al weer, Robin?“
„Drie verdiepingen, vijf appartementen, ruime kamers en nog een lift ook.“
„Wil jij straks naar de tekeningen kijken en je commentaar geven?“
„Natuurlijk, Charlie. Misschien kan ik er een extra studieopdracht van maken.“
„Een van de appartementen willen we graag aan jou verhuren. Wil je dat?“
„Wow! Graag, als het meezit, kan ik aan het begin van de zomer weer terugkomen in Köln en daarna beginnen aan mijn toekomst … Kinderen, werk, misschien een man.“
„Heb je een nieuwe vriend?“
„Nee, ik val altijd op de echt foute types. Ik weet, dat ik ooit kinderen wil, met of zonder man. Maar ik wil ook een carrière. Als ik na mijn studie direct ga werken, dan weet ik niet, wanneer er kinderen komen. Bovendien, zie je het voor je? Een architecte met een dikke buik op een steiger dertig meter boven de grond? Daarom wil ik het omdraaien en eerst mijn studie afmaken, dan kinderen en langzaam aan mijn eigen bureau opzetten. Als er een leuke man langskomt, dan is dat fijn, maar hij hoeft niet te blijven.“
„Hormonen?“

Robin knipoogt, terwijl hij fluistert en Dagmar lacht hartelijk.

„Zo ken ik je weer, Robin.“

Charlie staat op om wat te drinken uit de keuken te halen. Ze is onder de indruk van Dagmar’s moed en kordate planning. Aan de andere kant was Dagmar in het ziekenhuis ook erg doortastend en vasthoudend. Ondertussen luistert ze naar de drie, die elkaars zinnen bijna kunnen afmaken.

„Staat onze afspraak nog?“

Dagmar vraagt het zonder blikken of blozen aan de twee jongens. Alexander antwoordt eerst.

„Ja.“
„Geweldig, Alexander. Hoe denk jij erover, Robin?“
„Ja, al was ik bang dat jij van gedachten zou zijn veranderd.“
„Robin, jij komt er weer helemaal bovenop. Charlie, heb je toevallig champagne in huis? Ik kan niet nuchter naar Dinner for One kijken en ik wil vooral proosten op het nieuwe jaar met de vaders van mijn kinderen en met jou als peetoma.“

Charlie blijft even stil in de keuken staan. Dit heeft ze nooit verwacht en ze moet een traantje wegpinken. Het wordt een mooi nieuw jaar voor iedereen.

EINDE