De volgende dag rond een uur of twee vertrokken we, toch maar met twee auto’s, naar Bretagne. Nicolas’ auto bleek niet groot genoeg voor ons drieën en alle bagage. Had ik kunnen weten, natuurlijk… M’n moeder had ons op het hart gedrukt voorzichtig te rijden, goed op elkaar te passen en vooral geen domme dingen te doen. “En bellen, hè? Pap en ik willen heel graag weten hoe het met jullie gaat,” was het laatste wat ze zei voor we eindelijk vertrokken.

Na een voorspoedige reis reden we, in het licht van een nog bijna volle maan, midden in de nacht de poort van het park door. Op het ruisen van de zee in de verte na, was het doodstil. Thomas sliep al een paar uur op de achterbank. Voorzichtig tilde ik hem uit de auto en droeg hem naar binnen. Hij sliep rustig door. Nicolas sjouwde ondertussen onze koffers naar binnen.
“Waar leggen we Thomas neer?” fluisterde ik om Thomas niet wakker te maken. “Het logeerbed is natuurlijk niet opgemaakt.”
“Wat dacht je van gewoon bij ons in bed? Ik kan me zo voorstellen dat hij anders morgenochtend geen flauw idee heeft waar hij is…” reageerde hij.
“Da’s misschien wel waar ja.”
Samen liepen we naar boven. Nicolas sleepte de koffers mee, ik droeg Thomas. Het voelde goed om hier weer te zijn, heel goed. Opgelucht, blij en vooral heel gelukkig legde ik niet veel later Thomas in Nicolas’ bed. Of was het nou ‘ons bed’? Ik glimlachte bij de gedachte. Thomas en ik waren hier weliswaar voorlopig alleen nog maar op vakantie, toch wist ik dat we hier thuis hoorden. Hier voelde ik me gelukkig, hier voelde ik me op m’n gemak. Bij Nicolas. Maar dat was niet de enige reden, ook Bretagne zelf was waar ik me gelukkig door voelde. De rust, de ruimte, de prachtige natuur en natuurlijk de vriendelijke mensen, niemand die me met de nek aankeek. Ik wilde hier gewoon nooit meer weg en al helemaal niet zonder Nicolas! Ik hoopte maar dat Thomas het hier net zo naar zijn zin zou hebben als ik…

“Wat doen wij, schat? Wil je ook meteen naar bed of drinken we nog wat?” Nicolas trok me naar zich toe drukte een kus op m’n lippen.
“Even bijkomen van de reis, ok?”
Zachtjes sloten we de slaapkamerdeur en liepen op onze tenen de trap af. Beneden ploften we op de bank neer, schonken een glaasje wijn in en hingen lekker tegen elkaar aan. Vergenoegd keek ik om me heen. Wat was het fijn om hier weer te zijn! Het voelde vertrouwd, ondanks dat ik hier tot nu toe nog maar twee weken had doorgebracht. Nicolas’ huis was gezellig, huiselijk. Het ademde een gemoedelijke sfeer uit. Lekker ongedwongen. Alles in één grote ruimte zodat je, wat je ook deed, altijd bij elkaar was. Achterin de grote keuken, in het midden de robuuste tafel met de verschillende stoelen en voor het raam, in de hoek, een heerlijke ‘plof’ bank. Langs de wand stond een grote, stevige houten boekenkast die helemaal vol stond met boeken. Iedereen die hier binnenkwam wist meteen dat Nicolas van lezen hield. Zijn huis was zo heel anders dan het mijne. Ik had strakke, moderne meubels. Grotendeels bij IKEA gekocht. Niet zozeer omdat ik dat zo mooi vond, meer omdat het betaalbaar was. Mijn huis had lang zoveel sfeer niet als dat van hem. Zijn huis was echt een reflectie van wie hij was hoe hij was… En eigenlijk ook van hoe ik me voelde… Zijn huis voelde als ‘thuis’. Als ik de kans had gehad, had ik het ook zo gedaan.

“Wat ben ik blij dat jullie hier nu zijn…,” zuchtte Nicolas vergenoegd.
“Anders ik wel.” Liefdevol streelde ik zijn hand.
“Ik wil echt nooit meer zonder jullie, weet je dat? Jij en Thomas, jullie wil ik nooit meer kwijt, dit voelt zo goed,” fluisterde hij terwijl hij kleine kusjes in m’n haar drukte. “Ik hou van jullie, met heel mijn hart. Niet alleen van jou, schat, ook van Thomas. ‘t Is net alsof hij ook een beetje mijn zoon is,” lachte hij.
Ik kreeg er acuut een wee gevoel van in mijn buik. Zijn liefdesverklaring voor mijn zoon… Dat deed me heel veel! Van het één op het andere moment werd ik overvallen door zo’n intens geluksgevoel… Nog dichter kroop ik tegen hem aan.
“Ik heb jou lief, jongen. Met elke vezel in mijn lijf. Al zou je het willen, van ons kom je nooit meer af! Weet je dat Thomas mij maandag vroeg of jij zijn mama werd?” Lachend keek ik hem aan. “En toen ik hem uitlegde dat mama’s altijd vrouwen zijn, wilde hij weten of je dan zijn papa zou worden.”
“Echt waar? Oh lieverd…” Vertederd keek hij me aan. “Wat heb je gezegd?” vroeg hij nieuwsgierig.
“Dat we eerst leuke dingen samen gaan doen en dat we dan, als hij het over een tijdje nog steeds wil, jou vragen of je ook zijn papa wil worden…”
“Man, je weet niet half hoe blij je me daar mee maakt,” reageerde hij gesmoord. “Ik weet nu al dat ik dat wil, wij met z’n drietjes…”

Hij kuste me. Zo teder, zo lief… Ik verloor mezelf er helemaal in, gaf me over aan mijn diepste verlangens en kuste hem terug. Hij duwde me zachtjes opzij en kwam half over me heen liggen. Dicht tegen hem aan genoot ik van de zachte strelingen van zijn handen. Ik wreef mijn lijf lekker tegen hem aan, voelde hoe hij hard werd tegen m’n been en duwde m’n been nog wat steviger tegen hem aan. Hij kreunde genietend. Mijn eigen opwinding was duidelijk voelbaar… Onophoudelijk streelde hij m’n rug. Mijn hart bonkte in m’n keel. Hier kreeg ik nooit genoeg van…
“Ik wil mijn leven met jou delen,” fluisterde ik, hem vol liefde aankijkend. “Nooit meer alleen, altijd samen, er gewoon altijd voor elkaar zijn.”
Elkaar zachtjes strelend lagen we zo een tijdje op de bank. Gelukkig… Blij met elkaar. Langzaam vielen m’n ogen dicht.

“Ga je mee naar bed, schat?” fluisterde hij in m’n oor. “Dat ligt een stuk prettiger.”
Vermoeid van de lange reis hesen we ons overeind. Dromerig liep ik achter hem aan de trap op. Thomas sliep rustig in het grote bed. We kleedden ons uit en kropen, ieder aan een kant van Thomas, in bed. Over Thomas’ hoofd heen keken we elkaar aan en lachten.
“Welterusten lieve schatten,” zei hij zachtjes. Hij boog zich over Thomas heen, drukte een kus op zijn voorhoofd en daarna één op mijn lippen.
“Ik hou van je, oneindig veel,” reageerde ik op zijn kus.
Met een diepe zucht sloot ik mijn ogen. In de wetenschap dat de twee mensen waar ik het meest van hield hier bij mij waren, zakte ik al snel weg in een diepe slaap.

“Papa…”
Ongeduldig werd er aan m’n arm getrokken.
“Zachtjes Thomas,” maande ik mijn zoon. “Nicolas slaapt nog.”
“Nee hoor,” reageerde Thomas. “Hij is allang wakker.”
Verbaasd trok ik een oog open en keek in twee lachende gezichten.
“Goeie morgen, schat.” Nicolas streelde m’n arm. “Koffie?” vroeg hij lief.
De geur van vers gezette koffie drong in m’n neus door. Verbaasd keek ik om me heen. Onmiddellijk verscheen er een lach op m’n gezicht. Bretagne… Thomas en ik waren bij Nicolas! Ik schoot overeind. “Lekker…”
“Hebben Nicolas en ik gemaakt,” glunderde Thomas trots. “Omdat jij nog lag te slapen,” voegde hij eraan toe.
“Hoe laat is het?” vroeg ik verbaasd.
Ik was een beetje gedesoriënteerd. Normaal gesproken was ik altijd al op voor Thomas wakker werd.
“Bijna tien uur,” beantwoordde Nicolas mijn vraag.
“Shit… Ik moet eruit!”
“Jij moet helemaal niks, schat. Ik kan ook voor Thomas zorgen hoor.” Nicolas lachte. “Vanaf nu doen we alles samen. Jij en ik en Thomas. Als jij een keer wilt uitslapen, dan sta ik gewoon op, hè Thomas?”
Thomas knikte instemmend. “Kijk papa, Nicolas en ik hebben ook broodjes gemaakt!”
Ik keek opzij. Op het tafeltje naast het bed stond een bord met drie croissantjes. “Die zijn toch hoop ik niet allemaal voor mij hè?” grapte ik.

“Heb je al plannen voor vandaag?” vroeg ik Nicolas toen we even later met z’n drietjes in Nicolas’ grote bed zaten te genieten van het ontbijt.
“Ik wil sowieso even bij m’n zus langs. Ik had verwacht dat ze wel in de receptie zou zijn maar dat was niet zo. Blijkbaar heeft ze Roger, één van de vakantiekrachten, gevraagd of hij extra uren wilde werken. Hij heeft de hele week de receptie gedaan. Ik heb hem al even gesproken en hij ziet het wel zitten om het de komende tijd te blijven doen. Heb ik mooi extra tijd voor jullie,” lachte hij. “Valerie is natuurlijk vreselijk benieuwd hoe het gegaan is. Gaan jullie mee? Zal ze leuk vinden,” ging hij verder.
Ik knikte. “Tuurlijk. Wat heb je haar eigenlijk precies over ons verteld voor je naar me toe kwam?” vroeg ik nieuwsgierig.
“Niet veel. Eigenlijk alleen maar dat ik je op Skype had gesproken en naar je toe wilde omdat ik met je moest praten. En of zij voor het park kon zorgen… Valerie vraagt nooit veel, toen ook niet. Ze stond gewoon voor me klaar, zoals gewoonlijk,” antwoordde hij.
“Dus ze weet niet eens dat Thomas bestaat?”
Hij schudde zijn hoofd.
“Dan zal ze wel raar opkijken.”
“Zal ze sowieso wel. Ze heeft er geen flauw idee van dat je meegekomen bent,” lachte hij. “Door wat ik haar verteld heb, zal ze hooguit verwachten dat we het uitgepraat hebben en hopen dat ik er daardoor weer een beetje tegen kan. Dat we weer samen zijn, zal niet in haar hoofd opkomen. Ze weet niet beter dan dat jij getrouwd bent.”
“Dat kan nog leuk worden dan,” reageerde ik grinnikend.
“Oh zeker, ” grijnsde hij. “Die gaat mij op m’n flikker geven, let maar op,”
Vragend keek ik hem aan.
“Ze heeft me gewaarschuwd, dat ik je uit had moeten laten praten voordat ik conclusies trok. Zei dat mijn reactie niks met jou te maken had, maar met Sebastian. Dat ze ervan overtuigd was dat jouw gevoelens voor mij wel degelijk echt waren. En ze had gelijk, zoals gewoonlijk,” zuchtte hij theatraal. “Ik ben gewoon zo stom geweest en dat zal ze me inwrijven. Ik ken haar…”
“Tja, je verdiende loon, mannetje,” lachte ik. “Had je maar naar me moeten luisteren…” Plagend prikte ik hem in zijn zij.
Onmiddellijk greep hij me vast, ging over me heen zitten en drukte me stevig tegen het matras. “Wat zou jij nou?” vroeg hij met een ondeugende twinkeling in zijn ogen. “Beetje partij kiezen voor mijn zus? En dat zegt dat hij van me houdt…”
Thomas schaterde het uit. Opgewonden hielp hij Nicolas en voor ik het in de gaten had, waren we met z’n drieën verwikkeld in een stevige stoeipartij.
“Genade, genade,” riep ik toen ik merkte dat ik het in m’n eentje nooit van hun tweeën kon winnen. Nicolas lachte, boog zich over mee heen en drukte een kus op m’n mond. “Vooruit maar dan, ik zal het je vergeven… Kom, opstaan luiwammes,” sommeerde hij. “Je hebt nou wel lang genoeg in bed gelegen.”
Met een fikse dosis tegenzin hees ik mezelf uit bed. Ik vond het eigenlijk wel gezellig zo. Maar goed, ik snapte ook wel dat Nicolas zijn zus graag wilde vertellen dat alles goed was. Hij was gewoon blij. Met mij, met Thomas…

Een klein uurtje later stapten we bij Valerie de achterdeur binnen.
“Valerie,” riep Nicolas vrolijk, “ik ben d’r weer!” Zonder antwoord af te wachten, liep hij door naar de woonkamer.
Thomas en ik volgden hem. Ondanks dat ik zijn zus al een keer ontmoet had, vond ik het best spannend. Die eerste keer dat we elkaar gesproken hadden, wisten we geen van beiden van elkaar wie we waren. Inmiddels was zij in de veronderstelling dat ik getrouwd was en dat ik dat voor haar broer verzwegen had. Ik had dan ook geen idee hoe ze zou reageren als ze mij nu ineens met Nicolas samen zou zien. En dan ook nog met Thomas erbij…
“Nicolas! Bonjour! Ça va?” Ze kuste hem als begroeting. Toen zag ze mij en Thomas. “Michael?” riep ze verbaasd. “Wat doe jij hier? Jij bent wel de laatste die ik hier had verwacht… En wie is dat?” vroeg ze, wijzend op Thomas. Niet begrijpend keek ze haar broer aan.
Nicolas lachte. “Dat is Thomas, Michael’s zoon.”
Thomas verstopte zich, zoals hij meestal deed als hij zich niet helemaal op zijn gemak voelde, verlegen achter mijn been.
Valerie schudde haar hoofd. “Sorry,” zei ze van haar stuk gebracht. “Ik begrijp het niet.”
Plotseling stoven twee kinderen van Thomas’ leeftijd de kamer in. Nieuwsgierig keken ze Thomas aan.
“Jouw zoon?” vroeg ze me verbaasd aankijkend. “Ik wist niet dat jij een zoon had…”
Voor ik antwoord kon geven, zakte Nicolas door z’n knieën en keek Thomas aan. “Thomas,” zei hij. “Dat zijn Luc en Lisette, de kindjes van mijn zus.”
Thomas knikte.
“Misschien kunnen jullie samen wel even buiten spelen,” vervolgde hij terwijl hij de drie kinderen om beurten aankeek. “Laten jullie Thomas de tuin maar eens zien,” richtte hij zich tot zijn neefje en nichtje.
“Toe maar, Thomas,” moedigde ik hem aan. “Ga maar met ze mee.”
Aarzelend kwam Thomas van achter mijn been tevoorschijn. Onderzoekend keek hij de twee kinderen aan. Lisette nam het initiatief. Ze pakte Thomas’ hand vast en trok hem mee naar buiten. Luc volgde hen.
“Dat komt wel goed,” stelde Nicolas mij gerust terwijl hij weer overeind kwam. Heel even voelde ik zijn hand op m’n rug. “Als Thomas de tuin ziet, is hij zo over zijn verlegenheid heen. Jean heeft achterin een prachtige boomhut voor de kinderen gebouwd. Met een glijbaan eraan, en een schommel. Ik weet zeker dat Thomas het geweldig zal vinden!”
Valerie keek ondertussen verbaasd van haar broer naar mij. “Sorry Nicolas. Ik snap er geen barst van. Jij zei toch dat Michael getrouwd was? Wat doet hij dan hier? En waarom is zijn zoon hier? Ik dacht dat je naar hem toe was om het uit te praten en het af te sluiten. Heb ik iets gemist?”
Nicolas lachte. “Je had gewoon gelijk Val,” zei hij simpel. “Ik had hem uit moeten laten praten. Dat had een hoop ellende voorkomen…”
“Komen jullie eerst maar eens zitten en vertel dan maar eens hoe het in elkaar zit. Ik snap er echt helemaal niks van,” herhaalde Valerie hoofdschuddend.

Niet veel later zaten we, met een verse bak koffie, aan de keukentafel.
“Vertel,” drong Valerie aan.
“’t Is eigenlijk heel simpel,” begon Nicolas. Hij keek Valerie aan. “Je had gelijk toen je me zei dat Michael volgens jou net zo kapot van onze ruzie was als ik. En je had gelijk dat we met elkaar moesten praten. Maar niet om het af te sluiten…”
Valerie trok een wenkbrauw op en keek ons om beurten aan.
“Mijn vrouw is bij de geboorte van Thomas overleden,” verklaarde ik snel. “Jouw broer gaf me geen kans dat te vertellen, hij stoof meteen vreselijk kwaad de deur uit toen ik hem vertelde dat ik met Thomas’ moeder getrouwd was,” ging ik verder.
“Typisch mijn broertje,” zuchtte Valerie. “Altijd eerst doen, dan pas nadenken… Dus jij bent helemaal niet getrouwd?”
Ik schudde m’n hoofd.
“Maar hoe zit dat dan? Ben jij wel homo dan? Of bi?”
Nicolas keek me even aan. Ik knikte, ten teken dat hij het mocht vertellen, wist dat hij maar beter alles uit kon leggen anders zou ze er toch niks van begrijpen. En dus legde Nicolas zijn zus in het kort uit dat ik kortstondig een relatie met Annemarie had gehad in de tijd dat ik worstelde met mijn geaardheid. Dat we moesten trouwen omdat zij zwanger werd en dat ik na haar overlijden alleen voor Thomas had gezorgd.

“Wat een verhaal zeg,” reageerde Valerie toen Nicolas uitgepraat was. “Dat had zelfs ik niet kunnen bedenken! Dus als ik het goed begrijp,” begon ze voorzichtig, “is alles gewoon weer helemaal goed tussen jullie…” Ze keek ons verwachtingsvol aan.
Nicolas pakte m’n hand vast, kneep er stevig in. “Zeker weten!” zei hij met een enorme grijns op z’n gezicht. “Deze jongen, en zijn zoon, wil ik nooit meer kwijt! Weet je nog Val, dat jij ooit tegen me zei dat er ergens iemand rondliep die mijn liefde waard was? Dit is ‘em!” Glunderend keek hij van zijn zus naar mij. “Ik ben gewoon zo stom bezig geweest. Vanaf het eerste moment wist ik dat hij het was en toch liet ik hem gaan. Nog niet eens omdat ik aan zijn liefde twijfelde. Nee, gewoon omdat ik boos was. Zo boos, dat ik hem gewoon geen enkele kans gaf…”
“Wow, wat een zelfkennis ineens. Soms snap ik gewoon niet waarom jij je verstand niet wat beter gebruikt bij dit soort dingen. Eerst loop je jaren achter iemand aan die overduidelijk niet hetzelfde voor jou voelt als jij voor hem. En dan laat je degene die wel van je houdt, bijna tussen je vingers doorglippen.” Valerie schudde grinnikend haar hoofd.

En nu blijven jij en je zoon hier?” richtte ze zich tot mij.
“Zolang Thomas zomervakantie heeft in ieder geval. En daarna zien we wel verder,” lachte ik.
“Betekent dit dat ik jullie mag feliciteren?” vroeg ze met een twinkeling in haar ogen.
Nicolas en ik lachten naar elkaar. “Absoluut,” zeiden we tegelijkertijd.
“Jongens wat ben ik daar blij om,” reageerde Valerie.“Wat zal Jean opkijken als hij straks thuiskomt!” glunderde ze.

Met de armen stijf om elkaar heen liepen we een uurtje later terug naar de auto. Thomas wilde bij Luc en Lisette blijven spelen. Ze konden het met z’n drieën prima met elkaar vinden en Valerie vond het best.
“Wat doen wij?” vroeg ik.
“Misschien moeten we de logeerkamer maar eens wat gezelliger maken. Ik wil heel graag dat Thomas zich hier thuis voelt en dan lijkt me een leuk kamertje toch wel het minste,” merkte Nicolas op.
“Wat heb je in gedachten?”
“Ik weet niet. Misschien een leuk dekbedovertrek, wat nieuw speelgoed,” glimlachte hij.
“Oh schat, dat vind ik lief van je,” reageerde ik ontroerd. Ik kroop even iets steviger tegen hem aan.
“Puur eigen belang hoor,” zei hij lachend terwijl hij me losliet om de deur van zijn auto open te maken. “Ik wil gewoon voorkomen dat Thomas aan het einde van de vakantie terug wil,” grinnikte hij.
Ik schoot in de lach. Dat wilde ik ook wel!
“Ok, naar de winkel dan maar! Maar verwen hem niet te veel, hè? Straks zitten we met een strontvervelend, door en door verwend ettertje dat denkt dat hij alles krijgt wat hij maar wil.”
Ik zei het gekscherend maar wel met een serieuze ondertoon, want ik snapte dondersgoed dat Nicolas het geweldig vond dat Thomas er was. Hij had me ooit al eens verteld dat hij heel graag kinderen had gewild en nu Thomas er was, was dat voor hem natuurlijk een soort droom die uitkwam. Toch wilde ik niet dat hij daardoor Thomas te veel verwende.
“Laat mij nou even, schat. Ik ben gewoon gelukkig. Blij, met jou, met Thomas… Blij dat alles weer goed is, dat jullie hier zijn, bij mij… Ik hou van gewoon van jullie.” Hij slikte een brok in zijn keel weg.
Ik legde een hand op zijn been, kneep even zachtjes en keek hem aan. “God zij dank!” zei ik zachtjes. “Want wij houden ook van jou, schat…”
“Gelukkig maar,” zuchtte hij.

Ergens halverwege de middag kwamen we weer thuis. Ik had Nicolas zijn gang laten gaan, hij wilde het Thomas gewoon heel graag naar de zin maken, hem het gevoel geven dat er ook voor hem een plekje in zijn huis was. Ik geloof dat ik hetzelfde had gedaan als de situatie andersom was geweest. Behalve wat speelgoed en spulletjes voor zijn kamertje, had hij ook een tafeltje met twee stoeltjes, een kastje en een grote speelgoedkist voor beneden gekocht, zodat Thomas, net als bij mij thuis, een speelhoekje had. En ik moest toegeven, het deed me goed hem zo enthousiast bezig te zien met het uitzoeken van dingen voor Thomas.

Terwijl Nicolas beneden plaats maakte voor het speelhoekje, gooide ik boven het dekbedovertrek dat we voor Thomas gekocht hadden in de wasmachine, dat vond ik wel zo fris. Ik hield er niet van om dingen als beddengoed, handdoeken of kleding rechtstreeks vanuit de winkel in gebruik te nemen.
“Thomas houdt het lang uit bij je zus,” merkte ik op toen ik weer beneden kwam.
“Dat verbaast me niks. Valerie zal er wel voor zorgen dat hij het prima naar zijn zin heeft.” Hij sloeg zijn armen om me heen, trok me tegen zich aan en kuste me.
“Ben je blij, schat?” vroeg hij.
“Enorm!” Ik keek hem lang en onderzoekend aan. Die ogen van hem, ik verdronk er gewoon in… “Onvoorstelbaar dat ik weer hier ben. Bij jou… En vooral… samen met Thomas. Ik kan het nog maar nauwelijks bevatten,” zuchtte ik.
“Wen er maar aan jongen, want ik wil je nooit meer kwijt. Die week zonder jou… Brrr… Ik krijg er gewoon kippenvel van als ik er nog aan denk.”
Ik werd er helemaal warm van. Duwde mezelf nog dichter tegen hem aan en voelde m’n kruis groeien…
“We hebben nog even tijd,” fluisterde ik. “Ga je mee naar boven?”
“Waarom?” vroeg hij met een ondeugende twinkeling in zijn ogen.
“Omdat ik vreselijk naar je verlang…”
“Oh, maar dat kan hier ook hoor, Thomas is er toch niet.” Voor ik er iets tegenin kon brengen, trok hij me mee naar de bank, duwde me achterover en kwam bovenop me liggen.
“Jij… Je bent zo mooi… Zo lekker… Zo vreselijk lief…,” fluisterde hij verliefd.
Heel even staarden we in elkaars ogen. Het volgende moment legde ik mijn hand achter zijn hoofd en trok hem naar me toe. Vlinders in m’n buik… Onze lippen raakten elkaar. Zijn tong drong bij me naar binnen en toen gaven we ons over aan die intense liefde die we voor elkaar voelden… Keihard was ik, hij ook… We kreunden verlangend, wisten niet hoe snel we elkaar de kleren van het lijf moesten trekken.

Zo’n anderhalf uur later was de wasmachine klaar. Wij ook, dus dat kwam mooi uit… Nog een laatste kus en toen hees ik mezelf overeind om de boel in de droger te gooien. Poedelnaakt liep ik naar boven. Nicolas floot bewonderend. Uitdagend draaide ik even met m’n billen, keek hem over m’n schouder aan en knipoogde. Lachend keek hij me na.

“Moeten we Thomas zo niet eens ophalen? Hij is al de hele middag bij je zus,” vroeg ik toen ik weer beneden kwam.
“Oh, die belt wel als ze hem zat is of als Thomas er genoeg van heeft. Maak je maar niet druk, jongen, hij is in goeie handen. Jij ook trouwens,” knipoogde hij er achteraan. Meteen pakte hij me weer vast, drukte zich opnieuw tegen me aan en kuste me. Ik zuchtte verlangend, maar duwde hem toch van me af.
“Nu niet, schat, ik wil echt Thomas ophalen. Thuis zou ik nu zo’n beetje met het eten beginnen. Dat is hij gewend. Bovendien, ik vraag me af of hij het wel zo goed duidelijk kan maken als hij naar huis wil. Hij spreekt best aardig Frans, maar toch, hij is nog zo klein…”
Ik was een beetje bang dat Thomas zich verlaten zou voelen. De hele middag tussen allemaal vreemde mensen, zonder één vertrouwd gezicht.
“Denk je niet dat Valerie het in de gaten zou hebben als hij zich niet prettig voelt? En denk je niet dat ze ons dan zou bellen? Jongen, laat het los, maak je niet zo druk. Thomas redt zich echt wel. En eten kan hij daar ook…”
Ik keek hem nadenkend aan. Had hij gelijk? Maakte ik me druk om niks? Valerie zou hem vast goed in de gaten houden. Ineens realiseerde ik me dat er nog een andere reden was waarom ik Thomas op wilde halen; ik vond gewoon dat het tijd was dat hij thuis kwam omdat we moesten eten. Die verdomde regelmaat die ik zo belangrijk vond… Moest ik dat niet eens een beetje loslaten? Zou Thomas daar nou zoveel slechter van worden? Stel dat we hier zouden gaan wonen, dan zou ik me toch een beetje aan moeten passen aan de Franse gewoontes en hier aten ze nou eenmaal later. Hier aten de kinderen vaak zelfs niet eens samen met de volwassenen. Dat had ik bij mijn oom en tante toch zo vaak gezien? Thomas maakte er waarschijnlijk geen enkel probleem van. Waarom ik dan wel?
“Je hebt gelijk, schat. Ik maak me druk om niks.”
“Dus?” Met een ondeugende glinstering in zijn ogen keek hij me verwachtingsvol aan.
“Kom jij nog maar eens een keertje hier,” zei ik lachend en trok hem naar me toe. “Als we Thomas dan toch nog niet op hoeven te halen…”
En opnieuw vonden onze lippen elkaar. Net als een paar weken geleden, konden we gewoon niet van elkaar afblijven Hij was zo mooi, zo waanzinnig lekker, zo onvoorstelbaar lief…

Nicolas’ telefoon ging. Zonder me los te laten viste hij het ding uit zijn broek, die nog steeds op een hoopje op de leuning van de bank lag.
“Bonsoir Valerie,” mompelde hij toen hij opnam.
Meteen spitste ik m’n oren. Vaag kon ik Valerie horen praten maar echt verstaan wat ze zei, lukte niet.
“We zijn nog even bezig. Als we klaar zijn komen we er aan, oké?” hoorde ik hem grinnikend zeggen. Verliefd lachend keek hij me aan, drukte een kus op m’n lippen.
Ik lachte terug, maar voelde me toch niet helemaal op m’n gemak.
“Is goed… Tot straks,” en toen hing hij weer op.
Een beetje ongerust keek ik hem aan.
“Niks aan de hand. Ze vroeg of we straks bij hun komen eten. Jean is vreselijk nieuwsgierig naar je,” stelde hij me gerust. “En Thomas vermaakt zich prima met Luc en Lisette,” voegde hij er geruststellend aan toe. “Waar waren wij gebleven…”
Hij kuste me opnieuw. Ik kon er niks aan doen, voor mij was het over, de magie van het moment was weg. Gelaten liet ik hem begaan maar al snel had hij in de gaten dat ik met mijn hoofd ergens anders was.
“Zullen we ons maar aankleden?” vroeg hij ineens. “Jij wil weg hè?”
Ik knikte. “Sorry…” Ik durfde hem niet aan te kijken, bang dat hij boos zou zijn.
“Hé… Dat geeft niks hoor. We hebben nog een heel leven voor ons. Tijd zat om elkaar lief te hebben,” lachte hij.“ Ik moet gewoon niet zo doordrammen, ook eens wat rekening houden met jou.” Hij zuchtte en keek me indringend aan. “Ik kan je gewoon niet weerstaan, Michel. Ik ben zo blij dat je bij me bent! Het liefste bleef ik hier de hele dag liggen…”
Ik smolt, m’n ogen werden er helemaal vochtig van. Hoe deed hij dat toch? Een paar woorden, die ogen en ik was weer helemaal in zijn ban.
“Oh jongen,” fluisterde ik. Ik kuste hem… Kreunde… Opnieuw laaide mijn opwinding op.
“Nee, nou niet weer zelf beginnen,” lachte hij terwijl hij me van zich afduwde. “Aankleden en wegwezen,” zei hij resoluut. “Jean is nieuwsgierig naar je dus ik moet je showen,” grinnikte hij.
“Ik hou van je… Onvoorstelbaar veel,” zuchtte ik met een grote grijns op m’n kop..
Een laatste kus en toen lieten we elkaar eindelijk los.