Gedachten van de dag - Gelovig en homo

[Marko]

Update vrijdag 15 april 2015. Het RD heeft de discussie gesloten. Hier zijn alle meningen - pro en contra - welkom.

Dag allemaal,

In het licht van mijn verhaal wil ik twee artikelen uit het Reformatorisch Dagblad onder jullie aandacht brengen. Het eerste artikel is geschreven door een jongen van 21, zelf homo en lid van de Gereformeerde Gemeenten. Gezien het feit dat hij een schuilnaam gebruikt, is hij waarschijnlijk niet uit de kast.
Ik schrok toen ik las dat, vandaag de dag (nog steeds) 90% van de reformatorische jongeren homoseksuele relaties afwijst. Ik weet niet of tot jullie doordringt wat dit betekent, maar dat houdt in dat als jij homo bent in een reformatorische omgeving, echt praktisch iedereen vindt dat jij verkeerd bezig bent als je een relatie aangaat.

Dan wordt het toch wel verrekte lastig jezelf te overtuigen dat het prima is, vooral als de argumenten van de enkeling die zijn hoofd boven het maaiveld uit durft te steken, zoals de auteur van dit artikel, onmiddellijk door een predikant onderuit geschoffeld worden in het tweede artikel.

Ik zou zeggen, lees en verwonder jezelf. Dit gebeurt in Nederland, anno 2016.

Groet,
Michael

Ook Nederland anno 2016:

- Pas een verblijfsvergunning voor een homo uit Iran na interventie. De IND had de aanvraag in eerste instantie afgewezen, ondanks overduidelijk vluchtverhaal en fysieke bewijzen (sporen van marteling).
- Turkse jongen wordt naar familie in Turkije gestuurd en na aankomst door dezelfde familie vermoord, want een homo in de familie haalt het aanzien van de familie omlaag. Gelukkig komt dit in elk nieuw jaar minder vaak voor, maar toch ...

Over de reformatorische gemeente in Nederland. De cijfers verbazen mij niet, de discussie - het elkaar om de oren slaan met bijbelcitaten en -interpretaties - is al een hele stap vooruit. Voor de jonge refos in mijn omgeving is het onderwerp totaal onbespreekbaar, die trekken al wit weg wanneer een jongen of man de term 'mijn man' gebruikt.

[Marko]

Het RD heeft een derde bijdrage geplaatst van een 'celibatair levende, gereformeerde homo'. Hieronder een tekst, die vandaag aan het RD is aangeboden.



Een reactie vanuit de praktijk van alledag op de reeks ‘homoseksualiteit’, die begint met het uitspreken van lof voor de redactie van het RD voor het plaatsen van artikelen met verschillende standpunten over dit onderwerp.

Mag ik beginnen met een antropologisch feit? Zo’n vier procent van de bevolking is homoseksueel. Dit geldt voor alle culturen en samenlevingen. Het is van alle tijden, anders zouden archeologische vindplaatsen er niet van getuigen en in de Bijbel niet een beperkt aantal teksten over vertellen.

Binnen reformatorische kringen werd de discussie tot nu toe gevoerd aan de hand van de bekende verzen over homoseksualiteit of over de diepere doelen, die God met de mens heeft op basis van de scheppingsorde. Een opinie op basis van zeven Bijbelteksten heeft een smal fundament, de Schepping is zeer breed.

In het Christelijk geloof is de gedachte, dat ieder mens zondigt, een van de beginselen. De Bijbel biedt voldoende aanknopingspunten hiervoor. Het principe ‘nood breekt wet’ komt in talloze variaties terug in alle teksten als verklaring of verontschuldiging voor zondig gedrag. Er zijn eindeloos veel redenen om mensen hun zonden te vergeven. De vraag is of we dat wel vaak genoeg willen, kunnen en doen?

Bij homoseksualiteit is het merkwaardig, dat dit als hoofdzonde wordt aangemerkt, zonder rekening te houden met de omstandigheden of te kijken hoe iemand verder leeft danwel in het leven staat. Deze radicale afwijzing is in mijn beleving de hoofdoorzaak voor de problematische omgang met homoseksualiteit en het wankele evenwicht tussen betrokkenen, de familie, de kerk en het geloof in God zelf binnen de reformatorische gemeenschap. Bovendien levert het ook lastige situaties in de omgang met andersdenkenden op.

Het was de eerste verjaardag van een goede vriend, die hij samen met zijn nieuwe vriendin wilde vieren. Haar familie was ook uitgenodigd en die wilde weten of mijn persoon inderdaad homo was om vervolgens naar de praxis te vragen. Dit gebeurde tijdens de voorstellingsronde, daarna ging men over tot negeren. Hoe zou u het vinden, wanneer vreemden u vragen wat u in uw slaapkamer doet of laat? Op mij kwam dit ongekend astrant, abject en infaam over.

Mijn man heeft andere ervaringen opgedaan. Zijn nieuwe chef bleek actief lid van een gereformeerde gemeente te zijn. Vanaf het moment dat deze chef ontdekte met wie mijn man getrouwd is, heeft hij alles op alles gezet om mijn man weg te treiteren. Een reeks van merkwaardige incidenten, schades en een waarschuwing waren het zichtbare resultaat. Dankzij de waarschuwing op valse gronden is alles aan het licht gekomen. Kort daarna is deze chef wegens reorganisatie ontslagen.

Het kan ook anders. Voor een collega ben ik het eerste aanspreekpunt geworden, omdat haar kerk geen antwoord heeft op haar levensvragen. Een van haar zonen heeft geen vriendin, wel blijft de beste vriend al een aantal jaren elk weekend logeren. Het hele onderwerp ‘homoseksualiteit’ is taboe tussen de ouders en kinderen. Ze wilde wel graag weten hoe de vork nu in de steel zat. Maar waarom zou je er over moeten praten? Sinds ze de jongens een keer ontbijt op bed heeft gebracht, is de sfeer in huis ontspannen, voor iedereen alles duidelijk zonder uitgebreide gesprekken. In dit geval is zwijgen de goede beslissing gebleken. Niemand hoeft zich te verstoppen, niemand hoeft te liegen of wordt gedwongen een standpunt in te nemen, waar men niet achter kan of wil staan.

Het laatste voorbeeld past ook beter bij mij en mijn man. Het is namelijk opvallend hoeveel vreemden ons in vertrouwen nemen met hun persoonlijke zaken, nadat ze merken, dat wij homo zijn. Wij zien het als een van de voordelen – als minderheid, als homo geven wij kleur aan de maatschappij. Bovendien hebben wij geleerd niet te oordelen. Het is leuker om vragen te stellen.

Waarbij ik voor deze collega ook mijn nek zal uitsteken als het nodig is, omdat zij, nadat ik haar had verteld hoe ik privé leef, als eerste Christen niet automatisch een meelevend gezicht op heeft gezet en niet vanzelfsprekend ervan uit is gegaan, dat ik een hele worsteling achter de rug had. Voor mij is mijn seksualiteit altijd een vaststaand gegeven geweest en ik heb geen enkele behoefte aan valse empathie. Het was een gewoon, open, oprecht en eerlijk gesprek onder vier ogen op basis van wederzijds respect, gevolgd door een periode met feitelijke voorlichting om de vooroordelen uit de weg te ruimen.

Ik zou dit graag bij meer Christenen zien. Wie meent, dat het zo erg, zo niet zielig is voor homo’s is om geen relatie aan te mogen gaan, maakt ergens een probleem van, wat absoluut geen probleem hoeft te zijn. In de Bijbel staat dit ook in andere woorden: Bij ondraaglijk lijden is het juist noodzaak om oplossingen te zoeken. Nood breekt wet en daar heeft God volgens dezelfde Bijbel alle begrip voor. Het ontbreken van begrip veroorzaakt juist het leed.

De praxis oogluikend toelaten is een van de mogelijkheden voor gelovigen om met homoseksualiteit in het dagelijks leven om te gaan. Een celibatair leven is de aanbevolen route. Naast de bekende Bijbelteksten lijkt dit standpunt met name gebaseerd op het vooroordeel, dat homoseksualiteit alleen om seks draait. Dat is jammer, want de vraag op wie je verliefd wordt, is allesbepalend voor het antwoord met wie je het leven wilt delen. Geen omgeving kan het ontbreken van een vaste partner compenseren en een kerk, die een deel van de gelovigen een relatie ontzegt, ontneemt deze Christenen de kans op een brede basis voor een leven naar Gods wil.

Sommige homoseksuele Christenen kiezen voor het huwelijk tussen man en vrouw. Dat heeft het voordeel van een vaste partner, maar zo’n huwelijk is gebaseerd op een leugen in plaats van liefde en brengt alle betrokkenen onnodig leed. Wat ontbreekt binnen het huwelijk, wordt elders gezocht. Met de kinderzitjes in de auto op een ontmoetingsplek als stille getuigen van de huwelijksontrouw.

Wanneer een gelovige zich niet meer welkom en thuisvoelt in een kerk, bijvoorbeeld wanneer je homo bent en een relatie hebt, is uittreden een andere keuze. Toch is dit een stap, die de meeste Christelijke homo’s liever niet maken. Ze willen of kunnen niet kiezen tussen seksualiteit aan de ene kant en familie, vrienden, kerk en geloof aan de andere kant. De stap komt in de praktijk neer op het doorsnijden van de wortels en toch verder proberen te leven. Waarbij degenen, die hiervoor kiezen, zich in de regel aansluiten bij een andere kerk, binnen enkele jaren gevolgd door de eigen familie – bloed is nu eenmaal sterker dan water.

Een laatste keuze veroorzaakt het meeste leed en kan alleen met een te vaak voorkomend voorbeeld duidelijk worden gemaakt. Een zoon van een gereformeerde dominee heeft zich opgehangen. Zijn familie houdt vast aan ‘hij was zoekende’ als verklaring. In werkelijkheid was hij opgevoed met de mening, dat homoseksualiteit een grote zonde is, tegelijk homo en op het einde van zijn leven zwaar depressief. Juist het sterke besef van zonde, boete en schuld heeft hem de dood ingejaagd. De goedbedoelde steun vanuit de omgeving heeft bij hem verstikkend uitgewerkt, omdat hij niet de ruimte en tijd kreeg zelf alles op de rij te zetten. Later, in een relatie met een jongen voelde hij zich weliswaar erkend, geliefd, geborgen, maar ook bij voortduring schuldig en zondig. Alsof hem het recht was ontzegd, zich een kind van God te voelen. Zijn achtergebleven vriend is er van overtuigd, dat de jongen nog zou leven, wanneer hij met meer ruimte voor twijfel en minder absolute standpunten zou zijn opgegroeid.

De laatste gedachte komt overeen met een proces, waar veel reformatorische homo’s doorheen gaan. Het begint met het afleren van de bekende, vertrouwde manier van geloven, een eigen weg zoeken, geen fundament meer hebben om op terug te vallen, jarenlang het gevoel houden te zweven en eindigt met een relatie, vasthouden aan het geloof in God en het zichzelf aanleren van nieuwe normen en waarden als grondslag voor het verdere leven. Dit proces is geen keuze. Het is geen vorm van zelfontplooiing. Het is de enige manier om overeind te blijven, om geen verwrongen persoonlijkheid te ontwikkelen, om een volkomen leven te leiden.

Zelf ben ik al tevreden, wanneer ook de reformatorische gemeenten en hun leden de moed zouden hebben om na te denken en de ingenomen standpunten af en toe kritisch tegen het licht te houden. Is het terecht om homoseksuele relaties af te wijzen? Is de huidige Christelijke opvoeding voldoende om met alle voor- en tegenspoed van het leven anno nu om te gaan? Hoe Christelijk is de omgang van Christenen met anderen eigenlijk?


Tekst downloaden?

RD.pdf

(20.89 KiB) 100 keer gedownload

[Michael87]

Homoseksualiteit, een leugentje om bestwil?


Na het lezen van de artikelen over homoseksualiteit van Harm-Jan Verhaar, ds. Vreugdenhil en Frederik Geurtsen in het Reformatorisch Dagblad, voel ik de behoefte te reageren. Harm-Jan Verhaar stelt dat het binnen de Gereformeerde Gemeenten tijd is voor een inhoudelijk debat over het wel of niet aangaan van homoseksuele relaties. Hij zegt dat er niks mis mee is de discussie te vermenselijken. Ik vind dat hij daarin gelijk heeft. Sterker nog, ik zou willen stellen dat het niet alleen tijd, maar ook bittere noodzaak is.

De bijbel staat vol met verhalen waarin God rekening hield met menselijk leed. Ontelbare keren streek Hij met Zijn hand over Zijn hart om mensen tegemoet te komen als leed ondragelijk werd. Harm-Jan haalde Abraham al even aan vanwege het offer dat God van hem vroeg. Maar wat dacht je van Sarah, die hem haar slavin Hagar schonk omdat zijzelf geen kinderen kon krijgen? Dat is een regelrechte schending van het huwelijksverbond. Toch stond God het toe omdat Hij begreep dat Abraham, ondanks dat God hem beloofd had dat hij stamvader van een groot volk zou worden, niet op Hem vertrouwde. Hij twijfelde aan Zijn belofte en zocht zelf een oplossing.
Hoe eenvoudig was het voor God geweest Abraham te vertellen dat Sarah’s voorgestelde oplossing niet toegestaan is, omdat het huwelijk uitsluitend bedoeld is voor één man en één vrouw? Maar in plaats van dat te zeggen en hem voor te houden dat hij zich tot zijn naasten moesten wenden voor steun om het leed van ongewilde kinderloosheid te dragen, stond God het toe dat Abraham overspel pleegde met Sarah’s slavin Hagar en ondanks de zonde die Abraham hier beging, hield God zijn belofte en maakte hem stamvader van niet één, maar zelfs vele volken.

Zo zijn er legio voorbeelden in de bijbel waarin mensen afwijken van God’s regels. Denk maar eens aan iets eenvoudigs als Jezus die mensen op de sabbat genas. Dit soort voorbeelden laten m.i. zien dat God wil dat mensen hun gezond verstand gebruiken en zelf afwegingen maken, uitgaande van Zijn regels en wetten. Als je gezonde verstand zegt dat het niet slim is iemand op zondag niet te helpen omdat hij dan ondragelijk lijdt, moet je hem helpen.
In die lijn zie ik het aangaan van homoseksuele relaties ook. Als iemand er aan onderdoor gaat omdat hij zijn leven lang alleen moet blijven, dan mag die iemand, zoals ik de bijbel heb geleerd te lezen, God om een oplossing vragen. Voor sommigen zal dat misschien een celibatair leven zijn, voor mij is dat in ieder geval niet zo. Vrij snel nadat ik mijn verdriet aan God voorlegde en Hem vertelde dat ik niet alleen wilde zijn, leerde ik mijn man kennen. Geen moment is het in me opgekomen dat God dat niet goed zou vinden. In tegendeel, ik ben ervan overtuigd dat mijn man God’s oplossing voor mij is.

Homo's die worstelen met hun geaardheid en een relatie met God hebben, ontdekken vanzelf wat God met hen voor heeft. Als ze door God geroepen worden celibatair te leven, moeten ze dat doen, denk ik. Maar als dat niet zo is, als het mensen zijn die hen voorhouden dat een celibatair leven hun enige optie is terwijl zij daar zelf aan twijfelen, dan wacht er een lijdensweg die zelfs naasten, die hen met liefde omringen, niet kunnen verzachten. Over hun twijfels en verlangens praten, gaat dan niet want alles is erop gericht hen te overtuigen dat er maar één manier is.

In zo’n situatie voelt praten over twijfels en verlangens, als je hoofd boven water steken in de wetenschap dat er iemand langs de kant staat die je meteen weer kopje onder duwt. Ik kan me dan ook heel goed voorstellen dat veel (jonge) homoseksuele christenen liever in de kast blijven zitten. Oké, ze kunnen er nog steeds met niemand over praten, maar ze hebben in ieder geval de mogelijkheid om, als ze dat willen, stiekem, homoseksuele contacten te hebben.
Ondanks dat ze zich diep van binnen ellendig voelen en zich vaak vreselijk schamen omdat ze keer op keer toegeven aan iets waarvan ze geleerd is dat het verkeerd is, leiden ze ogenschijnlijk een doodnormaal, hetero-leven, niemand die iets in de gaten heeft.

Dit probleem is niet op te lossen door in liefde rondom homo’s te staan en ze te steunen in hun celibataire leven. Deze mannen, en ook vrouwen trouwens, kunnen niet gesteund worden omdat niemand weet wie ze zijn. Ze willen niet gesteund worden omdat ze helemaal geen celibatair leven (willen) leiden. Ze willen gewoon geaccepteerd worden als christen en homo met de wens een relatie te hebben, zodat ze zichzelf kunnen zijn zonder het gevoel te hebben afgewezen te worden vanwege hun seksuele voorkeur.

Deze mannen komen niet naar voren met hun verhaal omdat het een groot geheim is en ze de gevolgen niet kunnen overzien en/of kunnen aanvaarden als hun geheim uitkomt. Ze worstelen in eenzaamheid. Ze leven met het gevoel dat ze slecht zijn omdat ze toegeven aan iets dat God verboden heeft. Hoe sterker dat gevoel, hoe sterker de drang met mannen af te spreken. Het wordt een obsessie, een soort drugs om de dag mee door te komen. Ze draaien zich in bochten, liegen en bedriegen omdat ze zich doodongelukkig voelen en geen uitweg zien. En dat allemaal omdat sommige kerken niet verder willen kijken dan een paar bijbelteksten die zeggen dat mensen van dezelfde sekse geen seks met elkaar mogen hebben.

Mijn conclusie is dat het leed van homoseksuele christenen vooral veroorzaakt wordt omdat ze geen ruimte krijgen voor eigen keuzes. Er is maar één manier, de weg van seksuele onthouding, daarover is geen discussie mogelijk.

Overigens vind ik het bijzonder dat ds. Vreugdenhil de vergelijking maakt met hetero’s die alleenstaand zijn. Behalve als iemand gescheiden is, staat het elke alleenstaande hetero vrij een relatie te beginnen als die mogelijkheid zich onverhoopt toch voordoet. En zelfs voor mensen die gescheiden zijn en een nieuwe liefde vinden, waarvan in de bijbel toch echt staat dat het overspel en dus een zonde is, is steeds meer begrip, al was het maar in de vorm van oogluikend toestaan door geen vragen te stellen. Maar voor homo’s blijft het oordeel onverminderd hard: ‘Christenen kunnen niet anders dan ‘nee’ zeggen tegen homoseksuele verlangens’.

Waarom? Er zijn zat zonden die we oogluikend toestaan, zoals het bekende leugentje om bestwil. Het is en blijft een leugen, maar het kan weinig kwaad dus tillen we er niet zo zwaar aan. Maken we die afweging niet voortdurend? Als iemand betrapt wordt omdat hij eten steelt voor zijn zes kinderen, hebben we daar begrip voor, maar als een rijke zakenman zijn zakken vult, niet.

Waarom maken we dit soort afwegingen dan ook niet bij homoseksualiteit? Wat is er zo erg aan, als twee mannen, of twee vrouwen, die van elkaar houden en hun leven samen delen, hun liefde voor elkaar ook seksueel uiten? Waarom zit dat christenen zo dwars? Waarom kunnen ze de grens niet een beetje verleggen, zoals bij een leugentje om bestwil, en besluiten dat, omdat niemand er last van heeft of er door geschaad wordt, het hen niet aangaat maar een zaak is tussen de betreffende mensen en God?


* Vanwege de zondagsrust, werken de linkjes naar de drie artikelen op zondag niet.