Over de Grens

[Marko]

10 – Zaterdag 28 mei 2011


Op zaterdag kan Pjotr niet wachten om te gaan handballen. Hij heeft vandaag gewoon zin om te winnen. Na gisteren kan zijn dag niet meer stuk. Vandaag dwingt hij zichzelf het praatje van de trainer in de kleedkamer te volgen. Ergens zou hij graag ogen in zijn achterhoofd willen hebben, zodat hij Leon kan zien, die ergens achter hem zit.

De wedstrijd valt onder de streep tegen. Leon kijkt vaker naar hem dan naar de bal, zo vaak zelfs, dat het de trainer opvalt. Na een schreeuw van de man lukt het zijn vriend om meer aandacht voor het spel te hebben dan voor hem. Uiteindelijk winnen ze. Precies zoals Pjotr wil. Na afloop laat Pjotr het verhaal van de trainer langs zich heen waaien. De man klaagt erover, dat de helft van team als een stel oude wijven speelt en de andere helft verliefd is. Hoezo gefeliciteerd met de overwinning?

Na de wedstrijd kan Pjotr niet wachten, totdat Leon naar hem toekomt. Zijn vriend eet eerst thuis en komt daarna naar hem toe, zodat ze de hele middag voor zichzelf hebben. Eindelijk komt Leon eraan. De begroeting bij de keukendeur duurt lekker lang. Pjotr wil Leon vooral vasthouden, die onderbreekt hun zoen op een gegeven moment met een rood hoofd en fluistert in zijn oor.

„Je vader!”

Pjotr lacht.

„Nou en?”

Achter hem hoort hij zijn vader lachen. Dan beseft Pjotr opeens, dat Leon zijn vader nog niet kent en laat hij Leon los, om de twee aan elkaar voor te stellen. Voor Leon is zijn vader Kass. Voor zijn vader is Leon een leuke, spontane jongen. Pjotr wil naar de woonkamer, net zoals zijn zussen dat doen met hun vriend, en trekt Leon met zich mee, waar die netjes op de bank gaat zitten. Pjotr buigt zich voorover en maakt de schoenen van zijn vriend los. Leon grinnikt en bloost weer. Zijn moeder kijkt op van haar boek en glimlacht.

„Pjotr, in de keuken staat een fles sap en twee glazen klaar. Lieverd, nog iets ...”

„Wat, mama?”

„Boven zitten we niet in de weg.”

Zijn moeder zegt het met een vrolijk gezicht en opgewekte toon. Pjotr voelt zich een moment heel erg dom, hij heeft er niet eerder aan gedacht. Leon probeert zijn lach in te houden. In de keuken zwaait Pjotr even naar zijn vader in de tuin, voordat hij Leon mee naar boven neemt en daar de deur van zijn kamer open laat staan. Leon neemt nu het initiatief en duwt hem op zijn bed, om direct naast hem te komen liggen. Zijn nieuwe vriend wil vrijwel direct weer opstaan, Pjotr houdt hem vast. Leon protesteert.

„Mag die deur dicht?”

„Mijn ouders komen echt niet naar boven.”

„Meen je dat?”

Pjotr knikt.

„Hé, ze vinden het leuk, dat je hier bent. Ze zijn blij met jou. Hebben ze je gezegd, dat je een leuke jongen bent of niet?”

Pjotr ziet Leon slikken en gaat op hem liggen om zich daarna met Leon om te draaien en het dekbed over hen tweeën heen te slaan. Pjotr kijkt omhoog in het gezicht van Leon, die lacht. Hij lacht zo lief, dat zijn buik nog meer kriebelt dan gistermorgen. Zijn mondhoeken veroorzaken een mooie plooi in zijn gezicht, wanneer hij lacht. Ho, stop, Pjotr, je bent en blijft een jongen. Leon steunt op zijn ellebogen en kijkt hem half dromerig, half schuldig aan.

„Ik lig nooit met sokken aan in bed.”

„Oh ja.”

Pjotr gooit het dekbed van zich af en begint zich uit te kleden tot op zijn ondergoed. Leon volgt zijn voorbeeld. Pjotr hangt het shirt van Leon nog netjes op zijn stoel.

„Straks zal ik mijn moeder vragen om je shirt te strijken. Anders gaan ze bij jou thuis nog wat denken.”

Leon zet grote ogen op. Ze kruipen weer terug in bed en onder het dekbed. Na een volgende lange zoen gaat Leon naast hem liggen en fluistert.

„Ik ben, geloof ik, echt verliefd op jou.”

Pjotr grinnikt en kietelt Leon even, die lacht en hem terug kietelt. Hij wil nu genieten, niets zeggen en gewoon lekker met Leon in bed blijven liggen. Dat lukt een tijdje, eigenlijk een behoorlijk lange tijd. Uiteindelijk draait Leon zich op zijn zij en streelt hem over zijn buik. Met zijn andere hand onder zijn hoofd kijkt zijn nieuwe vriend hem onderzoekend aan.

„Wat is er?”

Leon geeft hem eerst een zoen op zijn wang en fluistert verder.

„Ik vind het lekker zo ... Ken jij veel andere homo’s, ik bedoel in het echt?”

„Twee. Igor en Willem, ze wonen hier verderop. Ze zijn mijn reserve ouders ... Ze zijn dit weekend weg, anders had ik je naar ze meegenomen. Ze hebben een heel groot huis, ik kom er graag.”

Leon dwaalt met zijn hand over Pjotrs borstkas. Pjotr weet zijn arm onder Leons arm door te steken en kan hem nu over zijn rug strelen.

„Reserve ouders?”

„Ja. Ik weet niet hoe ik je dat kan vertellen, ze zijn een soort van papa’s voor mij.”

Leon lacht. Pjotr pakt de hand van Leon, die weer wat zegt.

„Het klinkt zo leuk.”

„Ze zijn ook leuk. Nou ja, meestal dan. Hoeveel andere homo’s ken jij?”

„Mijn neef en jij. Er zijn nog een paar andere jongens, bijvoorbeeld een jongen uit mijn klas. Alleen weet ik niet zeker of ze homo zijn.”

„Nee, dat vind ik ook jammer, dat je het niet kan zien. Hoe oud is je neef?”

„Bijna een jaar ouder dan ik.”

„Dan is hij ook ouder dan ik, jij en ik schelen een half jaar.”

Leon vertelt meer over zijn neef, Pjotr vertelt meer over Igor en Willem, terwijl ze dicht bij elkaar liggen en hun handen ronddwalen. Pjotr weet niet, hoe lang ze boven zijn, wanneer het geluid van een bel klinkt. Leon schrikt op. Pjotr fluistert.

„Dat is de bel die bij de trap hangt. Mijn vader komt naar boven.”

Leon wil het dekbed openslaan, Pjotr houdt hem tegen.

„Blijven liggen.”

De stem van zijn vader klinkt vanaf bovenaan de trap.

„Leon, je telefoon ging. We hebben niet opgenomen, op het scherm stond Roman.”

„Dat is mijn broer, ik bel hem zo terug.”

„Goed. Kom je beneden of zal ik je telefoon hier laten liggen?”

Pjotr geeft antwoord voor Leon.

„We komen zo naar beneden.”

Zijn vader loopt de trap weer af. Pjotr draait zich naar Leon en fluistert.

„Zie je nou, dat mijn ouders echt niet storen!”

Leon kijkt hem aan met een gelukkig gezicht en geeft hem een zoen. Pjotr streelt over zijn rug.

„Ze kunnen soms vreselijk zeuren, vandaag doen ze net zo als toen de vriend van mijn jongste zus hier de eerste keer bleef logeren.”

Leon kijkt hem met open mond aan.

„Ik wil hier ook logeren, Pjotr.”


Het verhaal is als boek verkrijgbaar: Eboek en Pocket

[Marko]

11 – Zaterdag 28 mei 2011


Thomas kijkt Mark na, die de woonkamer uitgaat en de trap met zware voetstappen oploopt, terwijl hij zichzelf een volgende kop koffie inschenkt. Zodra het stiller wordt, kijken de ouders van Mark onmiddellijk naar hem. Hij kan de hoop op nieuwe informatie van hun gezicht aflezen. Karin opent de aanval op zijn beschermende muur rond hun zoon.

„Thomas, wat hebben jij en Mark gedaan?”

Thomas kan niet horen, of de vraag een dubbele bodem heeft.

„Niets. Wat bedoel je?”

„Mark kijkt anders uit zijn ogen vandaag.”

„Het is mij niet opgevallen.”

Zijn antwoord is naar waarheid. Jeroen neemt het over.

„Mijn vrouw heeft daar oog voor. Als zij zoiets zegt, dan geloof ik haar direct. We zouden alleen graag willen weten, waar Mark mee zit.”

Makkelijke inkopper.

„Als Mark zwijgt, dan zwijgt hij. Hij heeft mij niets verteld.”

Het blijft stil, wat kan hij nog meer vertellen? Wat iedereen gezien heeft, iets anders schiet hem nu niet te binnen.

„Gisteren is er het een en ander gebeurd. Een van de meisjes probeerde met Mark te flirten. Hij had er geen zin in. Weten jullie, dat als je Eva afwijst, ze tegen iedereen gaat roepen, dat je homo bent? Daarom heeft Mark met Bart en Tessa geknuffeld. Ze willen al het geklets voor blijven. Als jullie straks boodschappen doen en je hoort iets over Mark, dan weet je, dat het niet waar is.”

Jeroen knikt begripvol, voordat hij reageert.

„De roddels interesseren mij niets, we weten vrij goed, hoe jullie met elkaar omgaan. Alleen ... vanmorgen waren we verward, toen we jullie in bed zagen liggen.”

Gaat het daar over?

„Wat denken jullie zelf?”

„Wat we al zeiden.”

Thomas lacht en denkt na. Hij blijft iets langer zwijgen, dan nodig is, een manier om zijn woorden goed te kiezen.

„Goed, ik kan me voorstellen, dat jullie dat denken. Het is echt anders, we hebben nog vrij lang met elkaar liggen praten en daarna zijn we in slaap gevallen. Als jullie dat niet geloven, dan vertrouwen jullie Mark niet.”

Aan de overkant van de tafel gaan vier ogen wagenwijd open.

„Als jullie het goed vinden, ga ik me ook eens douchen en aankleden.”

Thomas drinkt snel zijn koffie op. Jeroen en Karin glimlachen en wuiven hem van tafel. De ouders van Mark hebben meer om over na te denken, dan om andere vragen te stellen.

Boven hoort hij het geluid van stromend water uit de badkamer komen. Hij klopt even op de deur en gaat binnen op een kruk zitten. Mark staat onder de douche en schuift het douchegordijn een beetje opzij.

„Kon je niet wachten?”

„Jawel. Ik moest even weg bij je ouders. Ze hielden pas op, toen ik zei, dat ze jou niet vertrouwen.”

„Doen ze, wil niet dat ze alles weten.”

„Ze weten nu nog minder dan gisteren. Schiet je op of zal ik op je kamer wachten?”

„Ben bijna klaar.”

De kraan wordt dichtgedraaid, het douchegordijn gaat helemaal open, hij geeft een handdoek aan en ze ruilen van plek. Thomas doet het douchegordijn bijna dicht. Mark begint zich af te drogen.

„Thomas?”

„Ja?”

„Stond net na te denken. Je bent de eerste, die mij begrijpt zonder woorden.”

„Kom nou. Ik denk gewoon na, over wat ik zie.”

„Het was me tot nu toe niet opgevallen.”

„Het is goed met jou, Mark.”

Thomas steekt zijn hoofd om het douchegordijn.

„Ga je eens aankleden in plaats van na te denken.”

Mark verdwijnt uit de badkamer. Thomas kan het gevoel niet loslaten, dat er meer speelt tussen Mark en zijn ouders. Waarom houden de ouders van Mark zo nadrukkelijk rekening met een schoonzoon? Waarom kan Mark ze niet overtuigen, dat hij meer interesse in meisjes heeft? Het zijn zaken, waar hij zich liever buiten houdt.

Terwijl het water over hem omlaag klettert, probeert Thomas zichzelf te doorgronden. Waarom heeft hij Mark verteld dat hij homo is? Hoe zit het met de jongen, die bij hem op school zit en waar hij vaak samen mee in de bus zit? Wil hij die andere jongen van internet ontmoeten? Of is het beter dat contact af te breken, nu hij met Mark ook hierover kan praten?

Na zijn douche maakt hij in sneltreinvaart de badkamer schoon, voordat hij zich afdroogt en aankleedt. Mark wacht op zijn kamer op hem. Beneden zwaait hij even en wenst Karin en Jeroen veel plezier met het bezoek om daarna met Mark mee te gaan. Vanmiddag met iedereen de stad in en daarna zien ze verder, wat de dag brengt.


Het verhaal is als boek verkrijgbaar: Eboek en Pocket

[Marko]

12 – Dinsdag 31 mei 2011


Na het weekend geniet Mark van een rustige dinsdag voor zichzelf. Zijn ouders zijn naar hun werk en hij heeft vrij. Vandaag kan hij zich goed uitleven in de tuin en op de piano. Geen Tessa, die hij begeleidt als ze zingt, geen Denise, die hem volgt op de gitaar en geen Bart, die op een saxofoon mee wil blazen. Hij kan spelen, wat hij wil en dat is de beste manier om zich te ontspannen.

Ongemerkt is het alweer tijd om te gaan koken. Het is geen hobby van hem. Het is een bewezen feit, dat hij de beste kok in huis is. Na het eten is het tijd voor koffie en televisienieuws. Er is vanavond iets met zijn ouders. Op het gezicht van zijn moeder kan hij aflezen, dat een spreekuur in aantocht is. Mark is nieuwsgierig, waar ze deze keer mee komt.

„Mark, heb je tijd voor ons?”

Dit is zeldzaam. Zijn moeder vraagt, of hij met ze wil praten. Hij zou niet weten, wat hij heeft gedaan. Normaal valt ze met de deur in huis.

„Wat is er?”

„Ik kwam vrijdag in het zalencentrum een oude vriend van mij tegen, we hebben elkaar bijna negentien jaar niet meer gezien. Komend weekend gaan we bij hem op bezoek. We willen graag, dat je meegaat.”

Gelukkig, het gaat niet om hemzelf.

„Moet ik mee of mag ik mee?”

„Alleen als je zelf wilt.”

Mark wil iets vertellen over zijn plannen voor het weekend, jammer genoeg is zijn vader sneller.

„Je hoeft nu niet te beslissen. Die oude vriend heet Willem en hij is – dit is veel moeilijker dan ik dacht – Willem is speciaal voor ons.”

Mark is verbaasd. Zijn vader vindt iets moeilijk? Waarom heeft hij de naam Willem nooit eerder gehoord? Waar hebben ze het over? Zijn moeder vertelt verder.

„Toen ik je vader leerde kennen, wisten we al snel, dat we met elkaar verder wilden. We hebben het toen ook over kinderen gehad. We zouden geen kinderen kunnen krijgen, niet op de normale manier. Je vader is onvruchtbaar.”

Dit is echt nieuws.

„Maar ... maar hoe is het dan gelukt om van mij zwanger te worden?”

Zijn vader geeft antwoord.

„Willem heeft geholpen.”

Mark schrikt. Zijn stem klinkt rauw, fel.

„Je liegt.”

Zijn moeder glimlacht.

„Het is waar. Willem is je biologische vader.”

Mark hapt naar adem. Dit kan niet waar zijn. De stem van zijn moeder dringt op zijn best half door.

„Het spijt ons, we hadden je dit veel eerder willen vertellen.”

Ze meent het nog ook.

„Waarom hebben jullie dat dan niet gedaan?”

Zijn ogen worden vochtig.

„We zijn Willem uit het oog verloren.”

De ogen van zijn vader bevestigen, wat zijn moeder zegt.

„Wat is dat voor onzin?”

Zijn moeder lacht, deze keer een lach van herkenning.

„Dat zei Willem ook. Hij vond ook, dat we je het veel eerder hadden moeten vertellen. We hebben dat niet eerder gedaan, omdat we geen contact meer hadden. Jij zou hem gaan zoeken en ...”

Mark hoort niets meer.

Hij staart voor zich uit.

De wereld trekt in vage grijstinten aan hem voorbij.

Hij is verlamd.

Waarom zijn zijn ouders zo beslist hierover?

Mark voelt zich verdoofd.

Wie is hij?

Zijn linkerhand begint te trillen.

Het kost moeite om te ademen.

Het kan niet waar zijn.

Iedereen vindt, dat hij op zijn vader lijkt.

Het klopt niet.

Zijn vader, die nu zegt niet zijn vader te zijn en die toch zijn vader is.

Het kan gewoonweg niet waar zijn.

Het moet een vergissing zijn.

Anders kan het niet zijn.

De hand van zijn moeder op zijn schouder haalt hem uit zijn kolkende gedachten.

„We laten het vanavond hierbij. Komend weekend gaan we bij hem en Igor op bezoek, hij woont tegenwoordig in Duitsland. Je kunt dan zelf kennismaken. We willen graag, dat jullie elkaar ontmoeten.”

Mark voelt zich aangeschoten wild.


Het verhaal gaat verder ...
Eboek en Pocket