Familie? Familie!

[Marko]

75-vervolg
Zondag 25 december 2011
Sarah McLachlan - Angel

„Nu met de baby heb ik alle plannen minstens een jaar uitgesteld. Maar ik ga ze wel lezen.”

Daniela klinkt opgewekt. Bastian pakt Wolfgang's hand en legt hem weer op een van de dozen die voor hem staan.

„Ik wil weten wat mijn broer je heeft gegeven.”
„Begin maar met de bovenste.”

Robin wijst met de fopspeen van de baby naar een doos, terwijl Silke op zijn pink zuigt. Wolfgang weet niet wat hij kan verwachten van het paar en scheurt het papier open. Uit de doos haalt hij een camera, die er niet goedkoop uitziet. Hij zucht.

„Dit is heel mooi.”
„Hij lijkt op een camera die beroepsfotografen gebruiken.”

Karl's opmerking wordt door Alexander bevestigd.

„Dat is het ook.”
„Een nieuwe was echt te duur voor ons. Dit is een tweedehands camera, die iemand voor ons heeft gevonden. Hij is nagekeken en alles werkt zoals het moet.”
„Dank je wel.”

Robin verontschuldigt zich weer. Wolfgang zegt weer dankjewel. Het kan hem niet schelen of het een gebruikte camera is. Hij heeft nu een goede camera. Sascha duwt hem iets naar voren.

„Alsjeblieft, wil je nu de andere doos openmaken?”

Wolfgang is nog in gedachten bij de camera wanneer hij de volgende doos openmaakt. Wanneer hij de deksel eraf haalt, valt hij achterover tegen de bank. Charlie reageert.

„Wat is het?”

Wolfgang kijkt haar aan maar kan geen woord uitbrengen. Peter neemt het over.

„Het ziet eruit als een foto album.”

Het is een foto album. Ze hebben naar hem geluisterd. De cadeaus passen bij elkaar. Familiefoto's is de titel van het album. Astrid moedigt hem aan.

„Kijk maar. We hebben er allemaal ons best op gedaan.”

Wolfgang gebaart met zijn hand naar Peter, die het grote album op hun benen legt en begint te bladeren. Voorin zit een grote foto van zijn moeder, een pagina later een van zijn vader. Daarna komen foto's van de jonge Sascha en nog jongere Robin, gevolgd door jeugdfoto's van Alexander en Bastian. De laatste pagina's met foto's laten Max en Henriette zien, gevolgd door Karl en Marlene, de allerlaatste foto is van Peter en hemzelf. Daarna zijn twee pagina's gevuld met een tekening van Alexander, een groepsportret van bijna iedereen die hier vanavond is. Wolfgang weet niet hoe ze aan alle foto's in het album zijn gekomen. De tweede helft van het album is leeg. Die moet hij zelf vullen met zijn nieuwe camera.

„Dank je wel.”

Wolfgang's stem is gebroken. Peter slaat zijn arm om Wolfgang en trekt hem naar zich toe, hij veegt de tranen uit Wolfgang's ogen.

„Dit is een geweldig cadeau.”

Wolfgang knikt. Hij heeft moeite om te praten. Max ziet het ook.

„Ik denk dat Wolfgang toe is aan een pauze, even geen nieuwe cadeaus uitpakken.”

Wolfgang knikt. Bastian weet met veel lawaai een zware doos naar zijn oudere broer te schuiven.

„Wat wil je hiermee vertellen, Henriette?”

Alexander roept door de kamer naar Henriette. Hij houdt twee boeken van een hele stapel in de doos in zijn handen. Ze glimlacht.

„Ik wil dat je vriend genoeg eet.”
„Ik denk niet dat hij ooit te weinig heeft gegeten.”

Sascha lacht. Ze lacht mee.

„Alexander heeft nu extra veel recepten voor het dieet van zijn s... vriend.”

Max begint te lachen tijdens Henriette's opmerking. Hij lacht om het cadeaupapier om de doos en daarna om wat er uit de doos op zijn schoot komt.

„Alexander, wat proberen jullie hiermee te zeggen?”

Alexander en Robin grijnzen bij wijze van antwoord. Charlie kijkt even en moet een lachaanval bedwingen.

„Wat hebben tovenaars en heksen en bezemstelen met een kerstcadeau te maken?”
„Sorry, het kerstpapier was op en we hadden deze rol cadeaupapier nog liggen.”

Robin tilt Silke even op om haar van zijn ene arm op zijn andere arm te leggen. Terwijl hij praat, is zijn gezicht niet te zien. Henriette is benieuwd naar de inhoud van de doos.

„Wat zit daar in?”

Max steekt een arm in de doos en haalt er een stapel lege plastic dozen uit. De anderen beginnen te lachen om de geslaagde ruil van kookboeken tegen plastic dozen. Alexander en Robin hebben in bovenste doos wat bankbiljetten gedaan en in de onderste doos zit een bedankkaart.

„Zullen we deze morgen weer vullen voordat jullie vertrekken? Dan kan je gelijk wat bijleren?”
„Nee en ja! Niet vullen maar wel kookles!”

Robin antwoordt zodat Alexander niets hoeft te zeggen. Astrid reageert.

„Kan ik morgen meedoen?”
„Henny, ik denk dat ik mij heb vergist. In plaats van een cateringbedrijf of restaurant moet je een kookschool openen.”

Charlie geeft nuchter commentaar. Thomas kijkt naar zijn Christel, die instemmend knikt.

„We willen ook wel een paar lessen nemen.”

Wolfgang glimlacht naar het paar. In de kerk waren Thomas en Christel echt stil en treurig toen iedereen elkaar vandaag voor de kerk ontmoette. Sinds het diner lijken ze zich te vermaken. Ze zijn nu voldoende ontspannen om grappen te maken en mee te lachen. Hij vind het prettig om hen vrolijk te zien na alle droefheid van de begrafenis van hun dochter. Henriette glimlacht.

„Jullie zijn altijd welkom.”
„Wolfgang, kun je me helpen met deze doos?”

Max trekt een doos rond de hoek van de bank. Bastian kijkt opgelucht. Hij had vandaag als jongste zoon de ondankbare taak iedereen zijn cadeaus te geven.

„Voor wie is het?”
„Ik heb eigenlijk niet gekeken.”

Na Max' antwoord sleept Wolfgang de doos naar het midden van de kamer voordat hij kijkt voor wie het is. Hij had het kunnen weten. Het is voor hemzelf.

„Je doet ook aan geheimen.”

Wolfgang kijkt Max vrolijk aan. Henriette heeft niet goed gekeken.

„Welke doos is dat?”
„Het is van de Kerstman.”

Wolfgang kent de afzender al, maar speelt het spel graag mee. Max moedigt hem aan.

„Dan kun je hem toch openmaken?”

Hij beseft dat hij in het midden van de kamer de aandacht van iedereen heeft. Hij bekijkt het cadeaupapier goed en neemt de tijd om het open te maken. Hij haalt elk stukje plakband apart los. Daniela heeft haar eigen ideeën over het openen van cadeaus.

„Als je er nog langer over gaat doen, kan Silke lopen tegen de tijd dat je het open hebt gemaakt.”

Hij steekt zijn tong uit naar haar en zij doet hetzelfde. Daarna scheurt hij de rest van het papier eraf en maakt de doos open.

„Ik zie dat de Kerstman dezelfde krant leest als jij.”

Hij knipoogt naar Max voordat hij de verfrommelde kranten uit de doos haalt.

„Dat was niet nodig! Sokken en ondergoed! Dank je wel!”
„We kregen dat elk jaar.”

Alexander's opmerking leidt tot een reactie van Bastian.

„Of we het nu wilden of niet. Maar jij krijgt tenminste niet de kleren van je oudere broer!”
„Dat kan geregeld worden.”

Sascha lacht. Wolfgang klemt alle pakketten tegen zijn borst en draait zich met een domme glimlach om.

„Echt bedankt! Ik ga ze elke dag dragen!”
„Ik ga je leren hoe je je zelf kunt wassen!”

Henriette bereidt hem alvast voor op zijn nieuwe taken. Max knipoogt naar hem.

„Ben je klaar met ronddartelen?”
„Nee.”
„Wil je dan het volgende cadeau pakken?”

Aangespoord door Bastian's opmerking grijpt hij een van de laatste cadeaus. Het is voor Robin, die nog steeds rustig met de slapende Silke op schoot zit. Hij geeft zijn broer het cadeau die het direct aan Alexander doorgeeft om te openen.

„Alweer een doos.”
„Deze keer een kleine doos.”
„Wil je hem open maken?”

Alexander draait zich om zodat hij eerst kan kijken en begint daarna te lachen. Daarna laat hij de geopende doos aan Robin zien. Wolfgang ziet Robin verrast rondkijken.

„Ik heb al een horloge. Wie heeft dit bedacht?”

Robin glimlacht. Het blijft even stil terwijl Robin een horloge en een kaart uit de doos haalt. Hij leest de kaart voor.

„Voor Robin. Elke keer als je je teveel opwindt, zal dit horloge je waarschuwen zodat Alexander nooit meer een ambulance hoeft te bellen. De Kerstman.”

Robin kijkt nog een keer rond en ziet Charlie's mondhoek trillen.

„Charlie, jij!”
„Ja, ik wilde je dit jaar iets geven wat je niet snel vergeet.”

Robin steekt zijn vrije arm uit zodat Alexander hem het horloge om kan doen.

„Charlie, ben je helemaal? Witgoud met ... is dit een diamant?”

Alexander kijkt verbaasd naar zijn favoriete tante.

„Twee diamanten. Elk jaar dat Robin en jij bij elkaar blijven, komt er een bij.”

Robin zwaait even naar Charlie, die opstaat en naar hem toeloopt. Hij geeft haar een kus en houdt daarna haar hoofd even vast. Hij fluistert zachtjes in haar oor.

„De rest wil ik thuis in Köln doen. Ik weet dat je veel meer hebt gedaan voor ons dan je laat merken. Bedankt voor alles.”

Charlie heeft voor het eerst in tijden geen antwoord paraat. Ze draait zich om zodat Robin niet ziet dat ze moet slikken en loopt terug naar haar plek. Voor iedereen zichtbaar geeft ze Robin een knipoog en glimlacht trots. Robin kijkt al trots terwijl hij de knipoog beantwoordt.

Wolfgang kijkt verbaasd naar zijn broer en Charlie. Hij heeft nog steeds moeite om Charlie goed te plaatsen. Blijkbaar kan zijn broer vrijwel zonder woorden met Charlie praten. Hij ziet dat anderen ook even verbaasd zijn over de interactie tussen de twee. Lars kijkt Charlie vragend aan.

„Kan het nu?”

Charlie knikt. Wolfgang kijkt nieuwsgierig naar Lars die naar de hal loopt. Hij komt terug met een paar enveloppen in zijn hand.

„Wolfgang, ik heb post voor je ontvangen.”
„Wanneer?”
„Drie dagen geleden.”

Opeens dringt tot iedereen door wat Lars zegt. Sascha's stem trilt.

„Je hebt de resultaten van het DNA-onderzoek ontvangen?”
„Ja, eindelijk.”

Wolfgang neemt met bevende handen de envelop van Lars aan en ziet hoe Sascha en Robin hun envelop aannemen. Robin geeft zijn envelop aan Alexander. Wolfgang weet niet wat hij zal doen. In zijn hart kent hij het resultaat al. Of zou het resultaat toch anders zijn?

Hij wil graag dat Sascha en Robin zijn broers zijn, maar wil hij wel bij Max en Henriette blijven wonen? Hij kijkt vragend naar Robin, die voor zich uit staart. Sascha kijkt wel naar hem.

„Wil je hem niet openmaken, Wolfgang?”
„Ik ... Ik weet het niet ... Nee!”

Iedereen kijkt verrast naar Wolfgang.

„Nee!”

Hij voelt Peter's arm om zijn middel. Hij begrijpt opeens waarom hij het nu niet wil weten.

„Ik ... ik heb vandaag ... het is al een perfecte dag ... ik wil het niet verpesten ... ik wil geen slecht nieuws nu ... ik wil geen goed nieuws nu ... ik wil het nu niet weten.”

Wolfgang kijkt rond. Sascha kijkt met natte ogen naar Astrid. Robin met Silke op zijn arm heeft zijn blik op Alexander gericht. De anderen kijken nieuwsgierig naar hem. Lars reageert.

„Weet je het zeker?”
„Ja, ik wil het nu niet weten.”

Het blijft stil totdat Robin uitspreekt wat hij al denkt.

„Zullen we dit morgenochtend doen?”

Astrid legt Sascha's envelop op de salontafel. Robin kijkt Alexander even vragend aan, die zijn envelop erbij legt. Peter neemt Wolfgang's envelop en legt hem voor Lars op tafel. Lars pakt de enveloppen van tafel en bergt ze weer op. Wolfgang wrijft even over zijn borst, totdat Peter weer naast hem gaat zitten en hij opnieuw Peter's arm voelt. Charlie wil het zeker weten.

„Henriette, ik denk dat je kookles morgen niet doorgaat. Wolfgang, wil je dat we morgenochtend erbij zijn?”
„Ik ...”

Robin onderbreekt hem met een knipoog.

„Ik wil graag dat je morgenochtend langskomt, Charlie.”
„Er is genoeg eten in huis, ik wil iedereen uitnodigen voor het ontbijt morgen. Negen uur?”

Henriette vangt de situatie praktisch op.

Silke maakt een geluidje en opent haar oogjes waarop Robin Alexander aankijkt.

„We mogen oefenen. Ik denk dat het tijd is voor een nieuwe luier.”

[Marko]

76
Maandag 26 december 2011
Jonathan Butler featuring Maysa - If I Ever Lose This Heaven

De wekker schudt haar ruw wakker. Ze doet haar ogen open en kijkt even rond, het is een vreemd gevoel om in de oude slaapkamer van Silke wakker te worden. Het kistje met de familiejuwelen vertelt haar dat gisteren veel is gebeurd. Geluk en verdriet beheersen haar familie. Het geluk is haar nieuwe achternichtje. Het verdriet zit in de naam van haar nieuwe achternichtje. Gistermorgen ontdekten Lars en zij dat Christel en Thomas bijna elke dag beginnen met een paar tranen omdat ze elke nacht nog dromen van hun overleden dochter en 's morgens hun tijd nodig hebben. Daarom hebben zij en Lars gisteravond nog twee flessen wijn met het echtpaar gedronken en het was een goede afleiding. Daarom heeft ze de wekker wat vroeger gezet, zodat ze zelf eerst rustig wakker kan worden voordat ze weer naar het huis van haar bijna tien jaar oudere zus gaan. In de keuken is ze de eerste en ze begint koffie en thee te zetten. Lars komt niet veel later bij haar zitten. Hij kijkt net zo slaperig als zij zich voelt. Zwijgend drinken ze hun koffie en genieten van de rust en stilte in het huis. Pas bij de tweede kop koffie komt er meer leven in Lars.

„Charlie, mag ik je wat vragen? Wat heb jij met Robin dat jullie elkaar zonder woorden verstaan?”
„Dat weet ik eigenlijk niet.”
„Of heeft Robin hetzelfde als jij? Alles zien, alles horen maar niet alles vertellen.”

Charlie glimlacht bij deze beschrijving.

„Goed, jij wint. Robin en Alexander logeren momenteel bij mij. Dat was de eerste dagen zwaar maar het wordt steeds leuker. Robin en Alexander zitten alletwee nog niet goed in hun vel, de jongens zijn bezig zichzelf en elkaar opnieuw te ontdekken. Alexander is weer begonnen met tekenen en ik heb gemerkt dat Robin en ik elkaar goed aanvoelen.”
„Dat is heel bijzonder, Charlie. Hou de jongens bij je in de buurt.”
„Dank je, dat zal ik doen.”

Ze nemen een slok koffie. Charlie komt op een idee.

„Mag ik van de gelegenheid gebruik maken om je iets anders te vragen? Je weet dat Robin een strafblad heeft?”
„Ja, vanwege een overval die hij niet heeft gepleegd.”

Ze roert in haar koffie en begint te praten. Alexander heeft haar vorige week tussen neus en lippen door verteld dat Sascha een bekentenis heeft van hun overleden vader maar er niets mee doet. Lars is even verbaasd over dit slordige gedrag. Verbijsterende woede is misschien een betere omschrijving. Ze vraagt of Lars mogelijkheden ziet om het strafblad te laten schrappen. Hij controleert of hij alle telefoonnummers van Sascha en Astrid heeft en belooft Charlie volgende week het op te pakken. Tijdens het opzoeken en uitwisselen van de nummers komen Thomas en Christel tevoorschijn met slaperige maar droge ogen.

„Goedemorgen. Goed geslapen?”
„Eindelijk heb ik de hele nacht doorgeslapen.”

Christel pakt de theepot en schenkt zichzelf en haar man in.

„Weet je zeker dat jullie hier willen blijven vanmorgen?”

Lars vraagt eigenlijk of het echtpaar wil rouwen of genieten, denkt Charlie. Christel reageert.

„Ik twijfel. Vandaag is eigenlijk voor mijn familie maar ik ben best nieuwsgierig geworden naar dat DNA-resultaat. Begrijp jij waarom Wolfgang het gisteravond niet wilde weten, Charlie?”
„Ik denk dat hij heel onzeker is over zijn toekomst. Hij is soms heel volwassen, soms nog een heel klein jochie. Gisteravond laat was hij een gewone puber die dwarsligt.”

Lars verslikt zich in zijn koffie tijdens haar antwoord. Thomas pakt de hand van zijn vrouw vast.

„Christel, zullen we gewoon meegaan? Dan kunnen we nog bijpraten met de anderen. Ik denk dat we wel op tijd terug zijn voor jouw familie.”

Ze neemt het voorstel van haar man aan. Een half uur later stappen ze in de auto. Charlie is blij dat Lars rijdt. Het is glad, wat Lars bewijst op een rotonde die ze twee keer rondglijden voordat het lukt om weer af te slaan. Uiteindelijk arriveren ze bij het huis van de Kaisers.

Thomas kijkt op zijn horloge. Hij ziet dat ze iets te laat zijn en waarschuwt de anderen voor Henriette's humeur. Charlie vraagt zich af bij wie Henriette geen reputatie heeft opgebouwd. Terwijl ze uitstappen, gaat de voordeur al open en komt Henriette naar buiten met een stralend gezicht.

„Goedemorgen.”

Lars kijkt Thomas aan en vraagt hem of dit een slecht humeur is. Charlie zet haar zonnebril af, haar glimlach op en begroet haar zus, waarna de anderen volgen. Binnen vult vrijwel hetzelfde gezelschap van gisteravond de woonkamer. Henriette is nog steeds opgewekt, ze praat zangerig.

„Bastian komt zo. Hij haalt Rudolf op.”

Charlie ziet dat de eettafel is verkleind en als buffet is ingericht. Ze kijkt verbaasd naar Henriette, die met een kan koffie neuriënd rondloopt.

„Henny, wat is er over gebleven van je uitgebreide kerstontbijten?”
„Dit hebben Wolfgang en Alexander vanmorgen vroeg klaargezet. Ze waren als eerste beneden, ik heb ze niet eens gehoord. Eigenlijk vind ik het wel leuk dat ik het een keer niet hoef te doen, al zou ik iedereen aan tafel laten eten.”

Charlie vermoedt dat Alexander is wakker gemaakt door Wolfgang. Alexander slaapt tegenwoordig minstens negen uur per dag. Ze kijkt rond totdat ze hem ziet terwijl hij geeuwt. Hij heeft inderdaad te weinig geslapen.

Charlie kijkt snel de woonkamer rond. Aan de eettafel zitten Karl en Max tegenover Robin en Alexander. Op de bank zitten Astrid en Sascha met Daniela. Ze zijn alle drie met hun aandacht bij Silke. Wolfgang en Peter zitten voor Sascha op de vloer met hun hoofden voorover in de fotoalbums. De anderen zijn in gesprek aan de andere kant van de salontafel. Haar gevoel zegt dat de eettafel de beste plek is om de ontwikkelingen van vanmorgen te overzien. Waarom is Henriette zo extreem opgewekt?

Ze maakt een snelle begroetingsronde om bij de eettafel te eindigen en daar aan te schuiven. Lars volgt haar voorbeeld en legt de enveloppen op de eettafel voor zich. Alexander schenkt twee glazen met sinasappelsap voor hen in. Max wijst op de enveloppen.

„Vandaag gaan ze open!”
„Wil Wolfgang het vandaag wel weten?”

Lars grijnst. Robin waarschuwt met een glimlach.

„Sascha en ik maken onze enveloppen zeker open!”
„Ik denk dat Wolfgang het wel wil weten. Hij was vreselijk vroeg wakker vanmorgen en behoorlijk nerveus. Ik heb hem gevraagd om de verse sneeuw weg te schuiven en sindsdien is hij rustiger. Gelukkig is Peter er nu om hem kalm te houden.”

Alexander antwoordt meer serieus op de vraag van Lars. Karl knipoogt.

„Peter stuiterde vanmorgen bij ons thuis ook rond. Jij en ik hebben blijkbaar dezelfde ideeën hoe je de jongens kalmeert.”

Charlie merkt de dubbele boodschap van Karl op.

„Hoe serieus is jouw zoon over Wolfgang?”

Karl moet even nadenken voordat hij begint te praten.

„Ik heb eigenlijk geen flauw idee. Wolfgang is Peter's eerste vriendje en Peter is bijna een jaar jonger dan Wolfgang, hij is eigenlijk nog volop aan het puberen. Marlene en ik nemen het van dag tot dag, al hopen we dat ze bij elkaar blijven. Wolfgang is goed voor Peter. Peter liep mentaal wat achter en hij is dit jaar echt vooruitgegaan dankzij Wolfgang.”

Max moet even slikken. Charlie ziet aan zijn gezicht dat hij onder de indruk is hoe gemakkelijk Karl over zijn zoon praat met verborgen trots in zijn stem en ogen. Ze besluit er nog even op door te gaan.

„Hoe hebben jullie het ontdekt van Peter?”
„Marlene had het eerder door dan ik. Als ik het mij goed herinner, had Marlene de eerste vermoedens toen hij een jaar of tien was. Ik heb het lange tijd niet willen weten, totdat hij geen zin meer had om te voetballen. Via zijn trainer ontdekte ik dat hij werd lastiggevallen op de voetbalclub en dat heeft mijn ogen geopend. Ik mis het trouwens wel om elke zaterdag met de andere vaders langs het veld staan. Gelukkig is het in zijn zwemteam geen onderwerp, dus hij sport nog wel.”

Charlie ziet dat Robin's interesse is gewekt bij het woord 'zwemteam'. Hij weet het te verbergen door een volgende hap van een broodje te nemen. Lars reageert met zijn ervaringen.

„Carmen heeft me ooit verteld dat moeders het als eerste zien bij hun zonen en vaders het eerder opmerken bij hun dochters.”

Karl knikt instemmend. Max durft eindelijk zelf Karl een vraag te stellen over het voor hem heikele onderwerp.

„Hoe komt het dat jullie er zo ... ontspannen over praten?”

[Marko]

76-vervolg
Maandag 26 december 2011
The Jazzmasters / Paul Hardcastle - Still Thinking

Karl grijnst.

„Dat gaat vanzelf, Max. We hebben te laat ontdekt wat er gebeurde op de voetbalclub. Dat kwam ook omdat we het hebben verzwegen. Peter durfde ons niets te vertellen. Daarom moedigen Marlene en ik elkaar aan om het onderwerp niet uit de weg te gaan ... Mijn vrouw en ik zijn zelf veel sterker geworden sinds we besloten hebben om niet meer te zwijgen en de officiële mening van de kerk hierover te negeren. Het kost ons geen moeite meer. Het is goed voor Peter's zelfvertrouwen. Hij praat zelf nu veel makkelijker met ons over van alles en nog wat.”

Charlie ziet de verbazing op het gezicht van Max. Ze denkt dat dit een hele openbaring is voor Max en wil nog iets verder gaan.

„Max, heb jij zelf ooit al met Wolfgang hierover gesproken?”

Max zwijgt, na een paar seconden herhaalt Karl haar vraag op een andere manier.

„Max, als ik het goed heb, weten jullie pas sinds afgelopen zomer hoe Wolfgang in elkaar zit.”

Charlie ziet gefascinieerd Max' gezichtsuitdrukking veranderen, zijn ogen richten zich scherper op Karl.

„Henriette en ik weten nog steeds niet goed hoe we ermee om moeten gaan. We hebben gisteravond onze ogen uitgekeken met de vier jongens.”

Charlie schrikt van Max' eerlijke bekentenis, al laat ze niets merken. Ze besluit hem een handje te helpen.

„Karl en Max, zijn jullie morgen vrij?”

De beide mannen knikken instemmend terwijl ze haar vragend aankijken. Charlie weet nu dat ze haar idee wel willen oppakken.

„Wat denken jullie van een mannendag morgen? Ga morgen met Peter en Wolfgang op stap en ga zelf ergens zitten met een goed glas bier erbij. Dan kunnen jullie als mannen onder elkaar praten.”

Max kijkt Karl vragend aan. De vader van Peter knikt even.

„Dat is een goed voorstel, Charlie. Mijn vrouw en ik zouden het fijn vinden wanneer Peter hier mag logeren of Wolfgang bij ons. Dat is iets wat Max en ik het beste onder vier ogen kunnen bespreken, als vaders.”

Max knikt instemmend en wil reageren maar Alexander onderbreekt hem.

„Over vaders gesproken ... daar komt Bastian met Rudolf aangere...gleden.”
„Henny, wil jij opendoen?”

Henriette beantwoordt Max' verzoek door de kamer uit te lopen en de deur achter zich dicht te trekken. Dat geeft Charlie de kans om haar nieuwsgierigheid te bevredigen.

„Max, weet jij waarom Henriette zo opgewekt is?”
„Hoe bedoel je?”

Max kijkt haar vragend aan. Alexander is net zo nieuwsgierig als zijzelf en vult haar vraag aan.

„Twee dagen geleden waren jullie ijzig. Gisteren was het bijna de hele dag onmogelijk een normaal gesprek met jullie te voeren, jullie liepen de hele dag met natte ogen rond. Vandaag is Henriette heel erg vrolijk en jij hebt ook een goed humeur. Wat is er bij jullie aan de hand?”

Max begint te blozen. Charlie herinnert zich opeens een gesprek met Henriette bij haar thuis. Gisteren heeft ze Max en Henriette met elkaar zien flirten. Ze trekt een onschuldig gezicht voordat ze haar punt maakt.

„Passie, Max?”
„Zo kun je het noemen.”
„Zo noemde Henriette het op de dag dat ze mijn keuken omtoverde in een kookfabriek voor de jongens.”

Iedereen aan de eettafel begint te lachen. Max gaat er nog even op door.

„Ik denk dat Henriette vooral trots is deze dagen. Vorig jaar hebben we kerstmis alleen met Thomas en Christel gevierd en Henriette heeft toen het idee gekregen om dit jaar kerstmis met meer familie te vieren.”

Charlie denkt terug aan de eerste ontmoeting in haar restaurant met Henriette, die toen zei alleen op zoek te zijn naar Wolfgang's familie. Charlie heeft terecht getwijfeld aan haar intenties. Henriette had een dubbele agenda, naast het vinden van Wolfgang's familie wil haar zus weer hoofd van haar familie zijn. Ze glimlacht naar Max.

„Dat is gelukt. Het zijn bijzondere dagen geworden.”

De kamerdeur gaat weer open en Charlie voelt nog wat koude lucht naar binnen stromen terwijl Henriette gevolgd door Rudolf en Bastian binnenkomt. Rudolf begroet iedereen op zijn typische manier voordat hij bij de salontafel in de buurt van Christel en Thomas gaat zitten.

Lars staat op en geeft de enveloppen aan Robin, Sascha en Wolfgang. Iedereen wordt stil. Sascha staat op en gaat naast Robin zitten, Wolfgang volgt hem. Charlie ziet zes onzekere, heldere, blauwe ogen, zes bevende handen die een envelop vasthouden, zes handen die het zegel op de envelop verbreken. De drie beginnen tegelijk te lezen. Wolfgang aarzelt na de eerste zin en kijkt met natte ogen naar Max.

„Ik begrijp het niet goed.”

Max trekt Wolfgang dichterbij en begint te lezen. Henriette gaat naast hem staan met haar hand op een schouder van Wolfgang. Robin en Sascha lezen ongeveer even snel. Charlie kijkt naar de ogen van de twee, hun blik verandert van gespannen in verbazing en opluchting. Op hun gezicht verschijnt eerst een kleine glimlach die steeds groter wordt. Sascha begint als eerste hardop te lachen, Robin probeert niet te lachen.

„Wat is er zo grappig?”

Christel zit aan de andere kant van de kamer en praat iets harder dan normaal. Robin en Sascha kijken elkaar aan en beginnen opnieuw te lachen. Robin moet zich inhouden, hij lacht met pijnscheuten op zijn gezicht. Charlie denkt dat zijn borstspieren hem pijn doen. Alexander grist het papier uit Robin's handen en begint te lezen.

„Wolfgang is op een andere manier familie dan we dachten.”

Sascha roept het grinnikend door de woonkamer waar de dennengeur overheerst. Max' gezicht wordt tijdens het lezen steeds verbaasder totdat hij het papier weglegt en Wolfgang diep in zijn ogen aankijkt en aarzelt.

„Wolfgang, het is echt goed nieuws. Jullie hebben dezelfde vader.”

Rond de salontafel begint iedereen door elkaar te praten en Silke te huilen. Alexander begint ook te glimlachen terwijl hij leest. Dan staart hij lang van Robin naar Wolfgang en terug. Charlie ziet hem de jongens bestuderen en vergelijken. Max legt het ondertussen uit aan Wolfgang.

„Wolfgang, jouw moeder is ook familie van de moeder van Sascha en Robin.”
„Even stilte graag. Wat zei je nu?”

Henriette's luide stem maakt het Max mogelijk langzaam zijn woorden te herhalen.

„De moeder ... van Wolfgang ... is familie van ... de moeder ... van Sascha en Robin.”

Sascha wordt opeens serieus. Hij krijgt een verdrietige blik en fluistert.

„Onze moeders waren waarschijnlijk zussen volgens dit onderzoek. Ik vraag me alleen af waarom ik mij geen tante Gabriele kan herinneren.”
„Hoe vaak zijn we verhuisd, Sascha? De jaren dat ik alleen met papa was, kwam er bijna nooit familie langs, eigenlijk al niet meer sinds mama is overleden. We weten niet hoe groot onze familie eigenlijk is. We kunnen het niet meer vragen. We zullen het nooit weten, Sascha.”

Robin fluistert tegen Sascha. Alleen de anderen aan de eettafel kunnen het verstaan. Sascha vecht tegen zichzelf terwijl Robin een arm om Sascha's schouder legt bij wijze van steun.

Wolfgang begint te huilen. Charlie vraagt zich af of de jongen wel heeft geslapen de afgelopen nacht. Rond de salontafel reageert iedereen opgewonden. Peter staat op, loopt naar zijn vriend en slaat zijn arm om Wolfgang. Wolfgang leunt met zijn hoofd tegen Peter's hoofd terwijl Henriette en Max naast hem staan. Henriette durft niet te reageren, valt Charlie op. Het duurt een paar minuten voordat Wolfgang weer kan praten. Hij kijkt vragend met een nat gezicht rond.

„Dus ik mag bij Sascha en Robin gaan wonen?”
„Nee!”

Sascha en Robin zeggen het in koor. Charlie ziet de paniek in Wolfgang's ogen en de angst in Peter's ogen. Ze reageert met een dwingende stem.

„Sascha, waarom?”

Sascha en Robin kijken elkaar even aan voordat ze Wolfgang aankijken. Sascha begint.

„Wolfgang, je hebt zo vaak gezegd dat je van het ene naar het andere gezin bent gegaan. Je hebt het hier goed. Je hebt Peter. Je hebt Max en Henriette. Je hebt je leven hier. We willen graag dat je hier blijft, in elk geval totdat je je school hebt afgemaakt. Wanneer Max en Henriette ergens mee zitten, kunnen ze eerst met de ouders van Peter overleggen. Henriette en Max zijn misschien wat traditioneel, maar ze doen ongelovelijk hun best voor je en jullie kennen elkaar goed.”

Henriette en Max kijken opgelucht en trots bij het onverwachte compliment en de verwijzing naar Karl en Marlene Redeker. Wolfgang kijkt boos. Peter kijkt verbaasd naar Wolfgang terwijl Sascha verder praat.

„Eigenlijk verandert er nu niets, bijna niets dan. Robin en ik willen graag dat je veel meer tijd besteedt aan Peter, jullie zijn goed voor elkaar. In ieder geval kun je altijd langskomen bij ons in Köln, met Peter als zijn ouders het goedvinden.”

Max en Wolfgang kijken opgelucht, Peter's ogen stralen ineens, hij is trots op het compliment van Wolfgang's broers. Henriette heeft een afkeurende blik in haar ogen, merkt Charlie op. Lars denkt ondertussen vooruit.

„Sascha, momenteel zijn Max en Henriette Wolfgang's verzorgers. Wil je dat ze Wolfgang adopteren?”

Sascha en Robin kijken elkaar opnieuw aan voordat Robin antwoordt.

„Nee, Wolfgang wordt binnenkort zeventien en vanaf zijn achttiende mag hij zelf beslissen. Wat hij doet, wie zijn ouders zijn, waar hij woont en met wie hij samenwonen wil.”

Charlie kijkt verrast naar Robin. Ze moet even nadenken over wat hij zegt. Lars heeft bijna gelijk. Robin ziet alles, hoort alles maar vertelt nog minder dan zijzelf. Ze glimlacht trots naar Robin. Hij heeft zojuist heel handig alle plannen van Henriette doorkruist zonder iemand voor het hoofd te stoten. Het geeft haar het gevoel dat ze de juiste dingen heeft gedaan in de afgelopen weken en zeker deze morgen.

[Marko]

77
Maandag 26 december 2011
Mecano - Cruz de navajas

Charlie zit met Robin en Alexander in de woonkamer van haar appartement. Ze zijn 's middags teruggekomen uit Lingen. Robin en Alexander hebben vrijwel de hele reis terug geslapen, Charlie heeft bij thuiskomst een half uur haar ogen dichtgedaan.

Na het avondeten genieten ze van de rust na een aantal drukke dagen. Robin drinkt sap terwijl Charlie en Alexander wijn drinken. Ondertussen babbelen ze over de andere gasten van de afgelopen dagen en de vele, vaak ongewone cadeaus. Ze kan zich geen andere kerst herinneren die zo bijzonder was. Wanneer het gesprek afdwaalt naar Wolfgang, pakt Charlie haar tas. Ze haalt een envelop tevoorschijn.

„Alexander, ik heb post voor je.”
„Charlie, begin je nu ook al met enveloppen?”
„Schatje, je naam staat erop.”

Alexander neemt de envelop verbaasd aan en maakt hem open. Haar neef haalt er een handgeschreven vel papier uit met het handschrift van Charlie. Hij begint te lezen om dan stomverbaasd naar Robin te staren. Robin en Charlie kijken hem nieuwsgierig glimlachend aan.

„Wil je niet weten wat erin staat?”
„Ik ...”
„Schatje, lees eerst verder.”

Alexander begint opnieuw te lezen maar houdt nu het papier dichterbij, voor zijn gezicht.

'Lieve Alexander,

Dit schrijf ik terwijl jij de laatste kerstcadeaus koopt. Eigenlijk wil ik het je vertellen, maar ik durf me niet te veel opwinden. Charlie schrijft het voor mij op omdat ik op dit moment nauwelijks een pen kan vasthouden.

Weet je dat we elkaar al ruim twee jaar kennen? Vorig weekend is het twee jaar geleden dat we een huisje hebben gehuurd en met zijn allen een weekend weg zijn gegaan. Weet je nog dat we 's avonds buiten zijn gaan zitten en de hele avond hebben gepraat bij een vuur?

Ik wil je bedanken voor de tijd met jou, voor alles wat je voor mij hebt gedaan, voor je begrip en geduld en de manier zoals je van me houdt. Ik weet dat ik het je erg moeilijk heb gemaakt en dat spijt me. Als ik het zou kunnen veranderen, dan zou ik het zeker anders doen.

Ik hou met heel mijn hart en ziel van jou, ook al komt het er meestal ongelukkig uit bij mij. Jij en ik weten hoeveel we voor elkaar over hebben. Ik hoop je dat in de toekomst meer en vooral beter te kunnen laten zien. Ik hoop dat je net zo eerlijk tegen mij bent als je wilt dat ik tegen jou ben. Ik hoop op een goede toekomst met jou.

Wil je dat? Wil je het officieel maken? Trouwen of wat er op lijkt?

Jouw Robin.'

Alexander en Robin kijken elkaar met natte hondenogen aan. Alexander knikt. Hij heeft dit niet verwacht en lacht met gelukkig gezicht door zijn tranen heen. Dan geeft hij Robin een intense kus.

„Ja!”

Robin en Alexander blijven stil naar elkaar kijken met een arm om elkaars schouders. Charlie pakt haar tas en haalt er twee kleine doosjes uit. Ze kucht even om de jongens uit hun trance te halen.

„Jongens, vergeten jullie niet iets?”

Robin kijkt even verbaasd naar de twee doosjes in haar handen. Een doosje kent hij, het andere niet. Charlie geeft Alexander het bekende doosje en Robin het onbekende.

„Jullie mogen ze openmaken. Robin, wil jij een slokje champagne?”
„Sorry, Charlie, ik durf het niet met de medicijnen. Sap is goed.”

Robin heeft zijn doosje als eerste opengemaakt. Hij kijkt de tante van zijn aanstaande vragend aan terwijl hij de doos weer snel dichtdoet zodat Alexander niets kan zien.

„Deze is voor Alexander?”
„Ja.”
„Wat is het?”
„Een extra kerstcadeautje voor mijn favoriete neef.”

Charlie lacht schalks terwijl ze in de keuken glazen, een fles champagne en een fles sap op een dienblad zet. Robin maakt de doos voorzichtig open, pakt Alexander's pols vast, haalt een horloge uit de doos en doet hem het om. Het lijkt op Robin's nieuwe horloge en heeft twee diamanten. Alexander staat op om Charlie te bedanken met een kus.

„Charlie, je bent geweldig.”
„Straks, Alexander, eerst je andere cadeau?”

Alexander heeft nog steeds het bekende doosje in zijn handen. Hij maakt het nu open en ziet de witgouden ringen met een kleine diamant. Hij leest de inscriptie.

'Alexander, Mijn Alles.'

Hij krijgt opnieuw natte ogen wanneer hij een ring om Robin's vinger schuift, waarna Robin hem de tweede ring omdoet met een vergelijkbare inscriptie.

'Robin, Mijn Alles.'

„Dan nu champagne, Charlie!”

Plop. Ze proosten waarna Charlie en Robin vertellen hoe ze met een smoes Alexander naar buiten hebben gestuurd en een juwelier met een selectie verlovingsringen op bezoek is geweest. Charlie heeft de ringen later opgehaald en de bijpassende horloges uitgezocht. Dat was haar idee, waarmee ze de jongens een extra herinnering aan deze kerst wilde geven. Ze heeft nog een andere, belangrijke vraag.

„Wanneer willen jullie trouwen?”

Alexander kijkt Robin even aan voordat hij Charlie antwoord geeft.

„Als we weer helemaal hersteld en fit zijn.”
„Charlie, Alexander, willen jullie het nog een paar dagen stil houden? Ik wil goed nadenken over hoe we het Henriette en Max vertellen. Misschien kunnen we iedereen tegelijk op Nieuwjaarsdag een berichtje sturen of bellen. Dan kunnen we er nog een paar dagen zelf ervan genieten voordat iedereen zich druk gaat maken over ons.”

Charlie en Alexander gaan akkoord met Robin's verzoek. Ze blijven nog een tijdje zitten, Alexander en Robin geven elkaar elke paar minuten een kus en praten wat totdat Robin naar bed wil gaan. Morgen hebben ze een drukke ochtend in het ziekenhuis. Wanneer Robin rechtop staat, bedankt hij Charlie nog een keer met een knuffel en een zoen. In bed krijgt Alexander hetzelfde bedankje. Ze slapen allemaal snel in, moe als ze zijn van een aantal bijzondere familiedagen en emotionele gebeurtenissen. Charlie is in stilte trots op haar twee permanente gasten.

[Marko]

78
Dinsdag 27 december 2011
Patricia Kaas - Il Me Dit Que Je Suis Belle

Sascha is nerveus en trommelt met zijn vingers op de bar. Hij kijkt naar Roland, die de espressomachine bedient terwijl Laura en Anna even aan een tafel zijn gaan zitten. Uit het trappenhuis komt Astrid tevoorschijn die naast hem aan de bar gaat zitten. Ze kijkt hem even aan.

„Weet je het zeker?”
„Ja. Zo kan ik iets goedmaken voor elke keer dat ik ben weggelopen.”

Sascha kijkt wat ongeduldig op zijn horloge en daarna op zijn mobiel. Hij staat op en loopt naar de ingang. Hij draait het bordje open-gesloten om en loopt naar Roland.

„Roland, we gaan even dicht, maar we willen wel dat jullie hier blijven. Wil je geen nieuwe bestellingen meer aannemen en afrekenen met de klanten? Zeg maar dat er familieomstandigheden zijn.”

Sascha geniet in stilte van Roland's reactie. De vriend van Laura is verbaasd en kijkt vragend naar zijn vriendin. Sascha is het met Alexander eens, Laura moet proberen deze man vast te houden. Laura gebaart haar vriend even niets te vragen en Roland doet wat hij heeft gevraagd. Wanneer de laatste klanten weg zijn gegaan, zet Roland de muziek uit. Anna en Laura komen aan de bar zitten. Laura kijkt Sascha aan.

„Waar wachten jullie op?”

Astrid geeft antwoord.

„Op Alexander en Robin. Ze moeten zo terugkomen van een bezoek aan het ziekenhuis.”
„Hun dagelijks uitstapje.”

Sascha grijnst en hij voelt de vriendelijke hand van Astrid in zijn zij knijpen.

„Sorry, Astrid. Ziekenhuishumor is besmettelijk.”

Ze raken in gesprek. Iedereen heeft kerstmis op een andere manier gevierd. Daarna bespreken ze de plannen voor de jaarwisseling. SansFrontière zal zoals elk jaar overvol zijn. Twee kelners van Charlie willen met de jaarwisseling in SansFrontière werken, want Charlie's restaurant is met Oud en Nieuw twee dagen gesloten. Als het dan nog te druk is, hoeven ze alleen Sascha te bellen. Roland vraagt zich af hoe druk het eigenlijk wordt. Laura vertelt over vorig jaar, toen de gasten ook buiten op straat stonden. Wanneer de deur opengaat, valt het gesprek stil. Sascha observeert hoe Robin voorzichtig binnenkomt met kleine stappen, gevolgd door Alexander.

„Waarom zijn we gesloten?”

Alexander kijkt ongerust rond. Astrid besluit hem te plagen.

„Omdat er een paar situaties zijn.”

Het woord 'situatie' werkt zoals hij en Astrid verwachten. Alexander kijkt direct gealarmeerd. Sascha knijpt zijn vrouw nu vriendelijk in haar zij. Ze stelt Alexander gerust.

„We hebben gewoon wat nieuws wat jullie ook aangaat. Ga eerst zitten, alsjeblieft.”

Robin leunt tegen een barkruk terwijl hij zijn broer uit zijn jas helpt. Roland zet ondertussen bij iedereen wat te drinken neer. Wanneer iedereen zit, neemt Astrid het woord. Hij voelt hoe haar hand zijn hand stevig vastklemt en beseft dat het ook voor haar een moeilijk bericht is.

„We kregen vanmorgen bericht dat Xavier von Tennbergen dood in zijn cel is gevonden op kerstavond. Hij heeft een brief voor mij achtergelaten. Volgens de politie is hij ook verantwoordelijk voor het vliegtuigongeluk en heeft hij bekend dat hij Sascha in het ziekenhuis heeft bedreigd. Vanmiddag of morgen worden wij op het politiebureau verwacht.”

Roland kijkt opnieuw vragend naar Laura. Hij besluit op hoofdlijnen te vertellen wat er het afgelopen jaar is gebeurd. Hij heeft zijn vrouw leren kennen toen ze nog verloofd was met Xavier en vertelt Roland wat de extreem jaloerse ex-verloofde van Astrid heeft gedaan om hem en Astrid uit elkaar te drijven totdat het horloge van Robin begint te piepen en zijn verhaal onderbreekt. Alexander kijkt bezorgd naar zijn broer.

„Wat is er?”
„Ik zag die gek weer op Sascha afstormen.”

Robin fluistert met natte ogen en begint te hijgen. Alexander begint met Robin aan de ademhalingsoefeningen. Astrid observeert de twee met een nadenkend gezicht totdat ze opeens opgelucht kijkt. Laura kijkt eerst bezorgd en later weer gerustgesteld naar de twee terwijl ze de telefoon in haar hand vastklemt. Sascha vermoedt dat ze het alarmnummer al wilde bellen. Hij vertelt de drie personeelsleden over de verborgen functies van dit luxe horloge, terwijl hij plotseling bij Alexander een soortgelijk horloge opmerkt. Hij vraagt zich af wat het nieuwste geheim van de twee is terwijl ze wachten totdat Robin zichzelf weer onder controle heeft.

„Gaat het weer?”
„Ja. Al ben ik wel moe.”

Robin's ogen bevestigen zijn vermoeidheid. Hij kijkt zijn broer onderzoekend aan.

„Zullen we aan een tafel gaan zitten? Dan heb jij een betere stoel?”
„Ja, dank je wel.”

Ze verhuizen naar een zithoek, waar Robin half tegen Alexander gaat aanliggen. Roland komt met de bijgevulde glazen als laatste erbij.

„Sascha, mag ik wat vragen?”
„Ja, Roland?”
„Waarom vertellen jullie ons dit verhaal?”
„De dood van Xavier komt in het nieuws en in de dagen tussen Kerstmis en Nieuwjaar is er weinig ander nieuws, dus het zal groot nieuws worden. We willen jullie voorbereiden op rondsnuffelende journalisten, fotografen en cameraploegen. Hoe minder hiervan in de media komt, hoe beter het voor ons is.”

Astrid vertelt de drie personeelsleden waar ze op moeten letten en wat ze moeten doen wanneer gasten vragen stellen. Laura en Anna weten nog hoe afgelopen zomer journalisten op zoek waren naar informatie over Astrid's geheime liefde en komen met voorbeelden. Alexander geeft wat handige standaard antwoorden als aanvulling op Astrid's tips. Sascha valt op dat Alexander onafgebroken Robin's hand streelt. Het is een signaal dat de onvoorwaardelijke liefde tussen zijn broer en zijn zakenpartner weer tot bloei komt, het geeft hem een goed gevoel voor het nieuwe jaar. Roland geeft aan dat ze genoeg weten om de media op een dwaalspoor te zetten. Robin gaat weer rechtop zitten. Zijn broer is nu minder bleek. Roland haalt opnieuw drinken voor iedereen. Astrid knijpt Sascha even in zijn hand als signaal om verder te gaan met hun volgende besluit.

„Anna, Laura, Roland, we hebben meer nieuws voor jullie. We hebben een beslissing over de toekomst van SansFrontière genomen. Astrid en ik gaan binnenkort Köln verlaten. Astrid heeft meer verplichtingen in Gondelsheim dan hier. Om daar zo goed mogelijk te starten, wil ik alles hier loslaten. De combinatie van adel en een bedrijf als dit is niet goed voor Astrid's reputatie. Daarom wil ik jullie voorstellen aan jullie nieuwe werkgevers.”

Anna, Laura en Roland kijken verrast. Sascha draait zich helemaal naar zijn broer om. Hij kijkt zijn broer recht in zijn ogen om te zien hoe Robin zich nu voelt. De heldere, blauwe ogen kijken hem nieuwsgierig aan zodat hij verder durft te gaan.

„Die waakhond om je pols blijft stil. Mooi. Robin, jij krijgt de andere helft van SansFrontière. Vanaf het nieuwe jaar, als we de papieren op tijd rondkrijgen voor de jaarwisseling.”

De oogopslag van zijn broer verandert van nieuwsgierig naar overdonderd voordat Robin reageert.

„Wil je je aandeel niet verkopen?”
„Nee. Jij krijgt mijn aandeel in SansFrontière zo. Dat is het minste wat ik voor je kan doen na alles wat we dit jaar en vroeger hebben meegemaakt. Gefeliciteerd.”

Eindelijk, het is hem gelukt om het in een keer te zeggen. Astrid heeft hem gisteravond geholpen dit gesprek voor te bereiden en in haar ogen ziet hij haar trotse waardering. Robin kijkt ondertussen Alexander aan.

„Wist je dit?”
„Nee. Ik had wel een gevoel dat Sascha zijn aandeel kwijt wilde, maar ik wist niet dat hij het jou wilde schenken. Ik dacht dat Sascha zijn deel zou verkopen aan een nieuwe partner. Gefeliciteerd, samen kunnen we SansFrontière laten groeien.”
„Dank je wel ... als ik weer hersteld ben, wil ik graag op Ellerhorst weer aan het werk met de paarden ... dat vind ik veel leuker en Thore wil mij absoluut terugzien.”

Hij is trots op de besliste reactie van zijn broer. Ze hebben vanmorgen zijn nicht Freya gesproken en die vertelde hem hoe Robin, voordat hij ziek werd, met de paarden omging en daar zelf veel vrolijker en toegankelijker van werd.

De drie personeelsleden feliciteren de beide paren met hun gezamenlijke bedrijf of hun gezamenlijke toekomst. Hij staat nu als eerste op en loopt naar de deur om de zaak weer te openen. Roland en Anna gaan weer aan het werk, Laura neemt afscheid omdat ze wat boodschappen moet halen. Daarna schuift hij weer aan bij de drie in de zithoek om samen met Astrid van Alexander en Robin te horen wat het ziekenhuisbezoek van deze dag heeft opgeleverd. Astrid begint te praten voordat Alexander zelf kan beginnen.

„Robin, je had net een moment dat je moeite had om te ademen. Kun je vertellen waar je precies van bent geschrokken?”

Robin moet even nadenken.

„Ik denk ... Sascha vertelde Roland over de ochtend van jullie bruiloft. Ik zag het weer voor me gebeuren.”

Astrid blijft rustig. Hij voelt aan haar houding dat ze voorzichtig Robin aan het praten wil krijgen.

„Ik was er ook bij. Bij mij komen de beelden op de meest onverwachte momenten naar boven, maar meestal wanneer ik iemand zie die op Xavier lijkt. Werkt dit bij jou ook zo?”
„Nee ... dit was eigenlijk de eerste keer dat het bij mij terugkwam.”

Astrid's ogen gaan een kort moment wijd open, daarna glimlacht ze oprecht vriendelijk.

„Wat ik heb begrepen van depressies, is dat ze door onverwachte gebeurtenissen worden veroorzaakt of versterkt. Robin, kan het zijn dat jij op de bruiloft veel meer bent geschrokken van Xavier dan je zelf hebt beseft, dat je het hebt weggedrukt en dat je daardoor sneller achteruit bent gegaan?”

Sascha vraagt zich af waar de nieuwe mede-eigenaar van SansFrontière aan denkt. Robin kijkt haar aan en zwijgt. Zijn broer heeft natte ogen maar huilt niet. Robin knikt, eerst aarzelend en daarna nogmaals met overtuiging.

„Alexander, wil je dit opschrijven? Ik denk dat we hier met de artsen over door moeten praten.”

Sascha heeft stil geluisterd naar zijn vrouw. De scherpzinnige en voorzichtig uitgesproken gedachte van zijn vrouw heeft hem ook geraakt. Alleen kan hij op dit ogenblik zijn tranen niet tegenhouden, ook hij ziet de beelden in zijn hoofd nu weer voor zich. Net als bij zijn broer komen de beelden voor het eerst weer terug. De ochtend van hun de bruiloft, daarna weer hun paniek wanneer het landingsgestel van het vliegtuig maar niet wilde uitklappen ... Hij zucht even, waardoor Astrid zich naar hem omdraait en zijn hand vastpakt.

„Het geeft niet.”
„Astrid, ik hou van jou.”

De vier blijven een paar minuten stil zitten. Iedereen heeft zijn eigen emoties te verwerken. Robin verbreekt de stilte.

„Willen jullie nog weten wat we vanmorgen hebben meegemaakt in ziekenhuis?”
„Ja, graag.”
„Alexander, zullen we beginnen met het slechte nieuws?”

Hij schrikt van Robin's stem. Komt er ooit een einde aan de eindeloze stroom slecht nieuws? Hij voelt Astrid in zijn hand knijpen en kijkt op. Hij ziet hoe Robin naar Alexander kijkt, het is dezelfde blik als in het begin van de relatie van zijn broer, de tijd waarin Alexander en Robin hun relatie nog verborgen hielden. Alexander reageert met dezelfde, verliefde blik.

„Wil je het nu vertellen?”
„Ja ... Het slechte nieuws is dat ons herstel nog maanden gaat duren.”

Sascha voelt de grip van Astrid verminderen. Zij is net zo opgelucht als hijzelf. Het is niet echt slecht nieuws. De twee jongens zijn door een diep dal gegaan en hij is zelf bang geweest dat ze er nooit meer bovenop zouden komen.

„Het goede nieuws is ... veel. We moeten van de artsen alletwee aan onze conditie gaan werken. Ik weet nog niet hoe we dat gaan doen, misschien kunnen de jongens van de sporthal ons helpen. Daar staan meer apparaten dan de fysiotherapie in het ziekenhuis heeft, er is alleen geen zwembad. Dan hebben we de fysiotherapie van het ziekenhuis niet zo vaak meer nodig, de artsen in het ziekenhuis houden ons wel in de gaten.”
„Ik mag weer aan het werk. De eerste tijd niet meer dan twee uur per dag. Robin mag over zes weken weer rustig beginnen op Ellerhorst als alles goed blijft gaan. De arts vindt het goed als hij eerder op bezoek gaat bij de paarden, zolang hij niet aan het werk gaat.”

Alexander is duidelijk aangestoken door Robin's enthousiasme. Hij merkt Astrid's ongelovige blik op en reageert direct.

„Zo snel?”
„Als alles goed blijft gaan.”
„De wonden genezen sneller dan verwacht... en volgens de arts ...”

Robin zwijgt en kijkt Alexander intens aan. Alexander aarzelt even en neemt het dan over.

„Volgens de arts heeft Robin een ... depressie ... gehad. Het moet nog voor de zomer zijn begonnen, waarschijnlijk al in de lente. Maar Robin komt in een adembenemend hoog tempo terug daaruit. De arts schrijft definitief geen antidepressiva voor en dat is een opluchting voor ons allebei. We richten ons er nu meer op hoe we een nieuwe depressie kunnen voorkomen.”

Astrid is nu gerustgesteld en laat zijn hand los. Hij denkt na over wat Alexander zegt totdat hem opnieuw iets te binnen schiet. Hij voelt zijn woede opkomen en dwingt zichzelf met een beheerste, kalme stem te spreken.

„Weet je nog wat er is gebeurd in de lente?”
„Veel, jij was bezig met het sportvliegtuig en wij hebben de zaak hier verbouwd. Wat heeft dat met Robin's depressie te maken?”
„Denk even goed na, Alexander, alsjeblieft.”

Terwijl Alexander nadenkt, kan hij ademhalen en zijn woede loslaten. Hij besluit een andere benadering te proberen en daarmee zijn vrouw te bewijzen dat hij zich probeert te veranderen.

„Weet je nog wanneer ik heb ontdekt dat jullie meer dan gewone vrienden zijn, Alexander?”

Robin kijkt direct verlegen om daarna te glimlachen. Alexander begint te grijnzen.

„Lag jij nou op mij of lag ik op jou toen Sascha de slaapkamer binnenkwam?”

Astrid begint te giechelen, ze wist dit niet. Hij moet glimlachen.

„Dat was ruim een half jaar na jullie allereerste ontmoeting en het is typisch iets voor Robin. Mijn gesloten broer vertelt heel weinig over hoe het tussen jullie gaat. Maar in het afgelopen voorjaar hebben Robin en ik een tijdlang elkaar bijna alles verteld. Dat was nadat jij de helft van de zaak had gekocht en daarmee ook Robin's werkgever werd. In die tijd rond de verbouwing begon je je koppig te gedragen, misschien ben je net zo koppig als Henriette. Het is een van de andere redenen waarom ik mijn aandeel in SansFrontière over wil schrijven naar Robin. Alexander, wil jij in de toekomst niet meer zo koppig zijn als het om mijn broer gaat?”

Astrid kijkt hem eerst verbaasd en daarna trots aan. Ook nu is het gelukt de boodschap zonder ruzie over te brengen. Alexander zwijgt en kijkt omlaag. Robin slaat een arm om Alexander en fluistert.

„Misschien heeft Sascha gelijk. Je koppigheid heeft mij ook in leven gehouden ... Het is gebeurd. We kunnen het niet veranderen. We kunnen het alleen beter doen dan vroeger. We weten hoeveel we voor elkaar over hebben.”

Robin's stralende ogen en glimlach brengen hem en Astrid in verwarring.

„Sascha, Astrid, dank je wel. Ik heb er zelf ook niet aan gedacht. Maar ik wil het Alexander ook niet verwijten. Ik wil niemand meer iets verwijten.”

Alexander gaat rechtop zitten en begint te stralen. Robin zwijgt even voordat hij verder praat.

„Wij ... willen eigenlijk vandaag vooral goed nieuws vertellen.”

Robin pakt Alexander's hand vast en steekt hem samen met zijn eigen hand omhoog.

„Ik vertel te weinig, Sascha? We hebben ons gisteravond verloofd!”

Astrid feliciteert de twee als eerste. Hij ziet de nieuwe ringen, begrijpt nu de betekenis achter de horloges en is aangenaam verrast. Alexander is de eerste die hij van de bank trekt en rondzwaait, gevolgd door Robin. Hij is wel voorzichtiger met zijn broer en kan zijn blijdschap alleen uitdrukken door zijn broer drie, vier, vijf keer te zoenen.

„Gefeliciteerd, mijn warme broers!”

Het wordt een mooi nieuw jaar voor iedereen.

[Marko]

79
Dinsdag 27 december 2011
Andreas Bourani - Nur in meinem Kopf

Max is onderweg naar huis met Wolfgang naast zich in de auto. Ze zijn wat moe van een lange dag met Peter en Karl Redeker. Max kijkt met een schuin oog naar Wolfgang.

„Kunnen we iets afspreken, Wolfgang?”
„Wat wil je, Max?”
„Ik wil straks met Henriette over jou praten zonder dat jij erbij bent. Ik zou het fijn vinden als je ook niet op de trap gaat zitten om te luisteren.”
„Waarom? Je weet dat ik erbij wil zijn als het over mij gaat.”

Wolfgang kijkt Max nu verwonderd aan. Max glimlacht.

„De vader van Peter en ik hebben vandaag ook over jou en Peter gesproken zonder dat jullie erbij waren. Ik wil proberen Henriette te overtuigen van onze ideeën.”
„Je denkt dat het beter lukt als ik er niet bij ben?”
„Ja.”
„Goed, Max. Ik wens je sterkte. Als het niet lukt, haal je mij erbij?”
„Ik zal er aan denken.”

Max ziet dat Wolfgang een grote grijns op zijn gezicht heeft. Als ze elkaar even aankijken, moet hij ook glimlachen. De eerste hindernis heeft hij gelukkig al genomen. De andere hindernis zal iets lastiger worden, maar het is de moeite van het proberen waard. Zoveel is Max wel duidelijk geworden vandaag.

Bij thuiskomst gaat alles rustig verder. Henriette heeft niet gewacht met het eten, desondanks kunnen de mannen snel aan tafel. Net zoals vroeger serveert zijn vrouw wat over is gebleven van de grote maaltijden van de afgelopen dagen. Na afloop verrast Wolfgang Henriette door direct alles op te ruimen en in de keuken zich op de afwas te storten. Max geniet in stilte van Wolfgangs gedrag, zelfs meer dan van hun gebruikelijke kop koffie met alcohol na het avondeten. Een rustige, diplomatieke aanpak werkt misschien het beste om zijn vrouw te overtuigen.

„Het was een leuke dag vandaag, Henny. Karl en ik willen een volgende keer dat iedereen meegaat.”
„Heb je hem kunnen overtuigen, Max?”
„We hebben uitgebreid kunnen praten. Ik ben veel wijzer geworden, het is mij duidelijk geworden dat we met Wolfgang een andere koers moeten inslaan.”
„Goed, hij heeft jou meer overtuigd dan jij hem. We doen het toch goed?”
„Ja, maar Wolfgang heeft meer nodig. Daar ben jij trouwens al mee begonnen.”
„Ik begrijp je niet, Max.”
„Je wilt Wolfgang toch leren zelf het huishouden te doen? Dat heb je met onze jongens nooit gedaan.”
„Tijden veranderen. Hij is aantrekkelijker voor meisjes wanneer hij goed voor zichzelf kan zorgen.”

Henriette kijkt met een guitige blik naar haar man. Haar blik brengt Max aan het twijfelen. Hij zet desondanks door.

„Je hebt in elk geval Marlene en Karl op een idee gebracht. Zij gaan Peter ook leren zelf de huishouding te doen.”
„Dank je. Als de jongens over hun bevlieging heen zijn, dan krijgen hun vrouwen het makkelijk.”
„Henny, ik verwacht niet dat deze bevlieging, zoals jij het noemt, overgaat. Ik ben er langzaam maar zeker van overtuigd geraakt dat wij er geen invloed op hebben. Zelfs de Gravin steunt Wolfgangs relatie met Peter. Zij en Sascha hebben ons dat boekje gegeven. Zijn broers willen juist dat we met Karl en Marlene praten als we ergens mee zitten. Ik heb vandaag echt met Karl kunnen praten. Als we willen dat Wolfgang ook na zijn achttiende verjaardag bij ons blijft of bij ons op bezoek komt, dan moet hij zich vrij voelen om met ons over alles te praten.”
„Dan doet hij toch?”
„Nee. Is je niet opgevallen dat Wolfgang nooit over zijn toekomst praat met ons? Of over Peter?”

Max zwijgt even terwijl Henriette nadenkt over zijn vraag voordat ze reageert.

„Hij neemt het leven van dag tot dag, hij heeft teveel teleurstellingen en verdriet meegemaakt in de laatste jaren.”
„Precies daarom wil ik proberen het nog beter te doen. Ik wil graag dat hij en Peter zich hier thuis voelen, zich hier ontspannen en hier ook kunnen lachen. Ik wil Wolfgang niet verliezen zoals we Alexander hebben verloren. Peter is bang voor jou, weet je dat?”
„Nee. Daar heb ik niets van gemerkt.”

Zijn vrouw is eerlijk, Max voelt dat ze geïnteresseerd raakt in waar hij heen wil.

„Toen je Wolfgang en Peter eerder dit jaar betrapte, ben je zo boos geworden dat Peter bijna niets durft te doen als jij er bent. Ik vind het niet zo erg, ik denk dat hij wel bijdraait als hij je vaker van je vriendelijke kant meemaakt. De afgelopen dagen zaten de jongens iedere keer bij Sascha en zijn Gravin, die gewoon met ze omgaan. Denk je dat we dat ook kunnen?”
„Je vraagt wel veel. Ik heb ook wel gezien hoe Wolfgang en Peter met elkaar omgaan in de afgelopen dagen, maar ik heb er niets van gezegd omdat ik er geen tijd voor had. Het is geen gedrag wat ik hier graag zie.”
„Als je daaraan vasthoudt, dan zal Wolfgang op zijn achttiende verjaardag het huis verlaten. Ons verlaten.”

Henriette zucht, Max pakt de hand van zijn vrouw en glimlacht naar haar.

„Zover hoeven we het niet te laten komen. Als jij mij kunt beloven dat je ook de komende tijd er niets van zegt, dan blijven we op de goede weg.”
„Het is en blijft een zonde, Max.”
„Dat ben ik met je eens, maar laat het uiteindelijke oordeel alsjeblieft aan God ... Karl vertelde vandaag wat grappigs. Wanneer hij Wolfgang en Peter samen ziet, dan denkt hij altijd terug aan de tijd dat hij en Marlene bij haar ouders op de bank zaten. Het herinnerde mij aan onze tijd, voor ons huwelijk.”
„Ja, weet je nog hoe mijn moeder dan altijd boos werd?”

Max begint te lachen en kijkt zijn vrouw recht in haar ogen aan. Het duurt een paar tellen voordat Henriette zelf doorheeft wat ze zegt en mee begint te lachen.

„Ik durf je niets te beloven, maar ik wil het wel proberen.”
„Gewoon niet reageren, net zoals je de afgelopen dagen gedaan hebt. Kijk anders opzij als je het echt niet kunt verdragen. Ik heb vandaag in ieder geval een heel andere Wolfgang gezien dan de jongen die we hier normaal in huis meemaken. Hij is veel makkelijker met Peter om zich heen.”

De geluiden uit de keuken vallen stil. Wolfgang steekt zijn hoofd om de deur van de woonkamer en knipoogt naar Max.

„Henriette, ik zit boven. Roepen jullie mij als jullie hier klaar zijn?”

Wolfgang sluit de deur en loopt met iets meer lawaai dan normaal naar boven. Henriette kijkt haar man indringend aan.

„Wat heb jij hem gevraagd?”
„Ik heb hem verteld dat ik met jou over hem wil praten en hem gevraagd niet mee te luisteren, ook niet op de trap. Hij mopperde wel wat, maar blijkbaar zit hij nu echt boven.”

Henriette begint te giechelen.

„Dat we dit nog meemaken met Wolfgang. Er moet vandaag echt iets zijn gebeurd.”
„Dat bedoel ik nu met de andere Wolfgang die ik vandaag heb meegemaakt. Karl vertelde me nog wat leuks, waar zelfs jij trots op kunt zijn.”
„Wat?”

Max geniet van de nieuwsgierige blik van zijn vrouw. De vader van Peter heeft zijn vrouw goed ingeschat.

„In tegenstelling tot wat jij denkt, hebben de jongens geen seks met elkaar. Ze zoenen, ze knuffelen en volgens Karl vinden ze dat genoeg. Meer willen ze niet.”
„Maar jongens zoals Wolfgang willen toch alleen ...?”
„Wolfgang en Peter zeggen van niet. Ik geloof het, al kan ik je niet uitleggen waarom. Maar het bracht me wel op een ander idee, wat ik al met Karl heb besproken en waar de jongens niets vanaf weten. Ik wil Wolfgang een tweepersoonsbed geven. Als we dat doen, dan krijgt Peter ook een tweepersoonsbed van zijn ouders.”
„Nee, Max, nu ga je te ver. Niet in mijn huis.”
„Waarom niet?”
„Bij Alexander en Bastian hebben we dat ook niet toegestaan.”
„Henny, wat zei je net ook al weer? Tijden veranderen.”
„Ja, maar niet voor alles. Wolfgang en Peter hier samen ... ik wil er niet eens over nadenken.”

Henriette trekt er een gezicht bij alsof ze bedorven vlees ruikt. Max weet dat hij nog iets verder moet gaan. Op dit moment is hij Charlie dankbaar voor haar suggestie voor een mannendag.

„Ik heb er vandaag wel over nagedacht samen met de vader van Peter. We hebben eigenlijk een paar redenen om dit te doen en ik zou het fijn vinden als je toch wilt luisteren naar mij. De broers van Wolfgang willen graag dat hij meer tijd besteedt aan Peter, ze hebben de jongens samen uitgenodigd om in Köln langs te komen. Als ze in Köln zijn, dan weten wij niet wat er gebeurt en de ouders van Peter weten niet wat er gebeurt. Een andere reden zijn Alexander en zijn vriend, het is nu bijna een maand geleden dat we apart naar Köln zijn gereden en jij een domme vraag hebt gesteld. Ik ben te lang met je getrouwd om niet te weten dat je je ook over Wolfgang zorgen maakt.”

Henriette glimlacht naar haar man, die nu even adem kan halen om door te gaan.

[Marko]

79-vervolg
Dinsdag 27 december 2011
Revolverheld und Marta Jandová - Halt Dich an mir fest

„Je kwam zelf net met een andere reden. Wolfgang heeft zoveel verdriet en teleurstellingen meegemaakt, dat ik bang ben dat hij met niemand een relatie durft op te bouwen. Daarom ben ik heel gelukkig dat Wolfgang nu iemand heeft waar hij zelf van kan houden, ook al had net als jij liever een Petra dan een Peter gezien. Hoe het ook verder gaat tussen Wolfgang en Peter, wat ze nu samen hebben, is goed voor ze allebei. Dat hebben we vandaag wel gezien. Alexander is ook op een andere manier een aanleiding. Bastian heeft na de begrafenis van Silke tegen ons gezegd dat we meer moeten doen voor Alexander dan onze goede bedoelingen tonen. Maar jij en ik kunnen niets verzinnen wat we anders kunnen doen zolang Alexander niets van ons aan wil nemen. Ik gok erop dat Alexander ons met andere ogen gaat bekijken wanneer Wolfgang hem vertelt dat Peter hier mag logeren. Dan ziet hij dat we het echt menen en onze fouten niet willen herhalen ... Dit alles bij elkaar heeft ons op het idee van de bedden gebracht.”

Max kijkt nu met vleiende en tegelijk uitdagende ogen naar zijn vrouw. Hij merkt dat ze nog niet overtuigd is, ze staart naar haar lege glazen voordat ze hem weer aankijkt.

„De laatste reden ben jij, Henny. Is het niet veel makkelijker voor jou om alles in de gaten te houden wanneer Wolfgang zijn vrienden hier kan uitnodigen? Is het niet veel makkelijker voor jou om Wolfgang te vragen zijn vrienden mee naar zijn kamer te nemen als ze dingen doen die jij liever niet ziet?”

Eindelijk verschijnt een bekende glimlach op het gezicht van zijn vrouw. Hij drinkt zijn glazen leeg.

„Ik krijg net een andere ingeving, Max. Alexander heeft Peter een tekening van Wolfgang als kerstcadeau gegeven. Als we Alexander vragen een tekening van Peter te maken voor Wolfgang voor boven zijn nieuwe bed?”
„Daarop waren Karl en ik nu niet gekomen. Dank je. Je vindt het nu wel goed?”
„Nee. Het is kiezen tussen twee kwaden ... Ik denk dat een groter bed minder kwaad kan dan Wolfgang weer teleur te stellen en verdrietig mee te maken.”

Henriette zucht even voordat ze wil opstaan. Max houdt haar tegen, geeft haar een kus en streelt haar zij.

„Dank je. Samen kunnen we dit goed doen.”

Ze giechelt.

„Wil jij nog wat drinken?”
„Graag, nog een koffie extra. Ik heb nog een idee waar ik met je over wil praten zonder dat Wolfgang het hoort.”

Henriette staat op en verdwijnt naar de keuken. Op de terugweg naar de kamer roept ze naar boven dat het niet lang meer duurt. Er komt geen antwoord, Henriette denkt dat Wolfgang zijn koptelefoon heeft opgezet.

„Wat voor wilde ideeën heb je nog meer, meneer Kaiser?”
„Het gaat om Alexander en zijn vriend, mevrouw Kaiser. We hebben het totaal verkeerd aangepakt toen ze hier aankwamen. Zijn vriend heeft mij later alleen een hint gegeven om ze nooit meer zo te ontvangen. Je weet dat hij nooit veel zegt.”
„Sascha en de Gravin zijn er tussengekomen, later heeft de Gravin mij nog afgeremd toen ik dat Speeltuig in de keuken aansprak.”
„Henny, je moet daar mee ophouden. De jongen heet Robin en het is de vriend van Alexander.”
„Vriend? Alexander heeft nooit serieuze relaties gehad.”
„Ik denk dat je je vergist. Als we beter contact met Alexander willen, dan hoort Robin daar ook bij, of we dat leuk vinden of niet. We hebben al genoeg fouten gemaakt met Alexander. Je hebt indertijd alles van hem hier opgeruimd of opgeborgen. We zijn gestopt met hem financieel te ondersteunen tijdens zijn studiejaren. Je zus heeft dat voor ons overgenomen. Maar we hebben het geld altijd opzij gezet voor Alexander. Het wordt alleen maar meer.”
„Dat geld blijft waar het is. Alexander kan het krijgen als hij een fatsoenlijk leven leidt. Je hebt het goed belegd, dus het groeit alleen aan.”
„Ik geloof niet dat Charlotte of Alexander het willen hebben. Als ik het goed inschat, dan zou Alexander heel blij zijn met zijn oude tekeningen maar die heb je niet bewaard.”
„Het waren walgelijke tekeningen.”
„Henny, het waren zijn tekeningen! Ik ben allang gelukkig dat ik een paar tekeningen in het boek heb kunnen bewaren, ik bedoel het boek dat ik hem begin september heb gegeven ... We kunnen het niet meer goed maken. We kunnen met het geld nog wel iets goeds doen.”
„Waar denk je aan?”
„Als jij het ermee eens bent, dan wil ik in het nieuwe jaar eerst met Charlotte overleggen om te zien of ik op het goede spoor zit. De broers van Wolfgang hebben geen fatsoenlijke diploma's en voor Wolfgang ontvangen we na zijn achttiende verjaardag geen bijdrage meer van het Jugendamt. Ik wil dat geld gebruiken om Wolfgang door te laten studeren en als Robin of Sascha nog een opleiding willen volgen, dan wil ik ze daarmee helpen.”
„Wat heb jij vandaag gedronken, Max?”
„Een paar biertjes, ik moest nog rijden. Hoezo?”
„Je komt vandaag met een paar slimme ideeën. Misschien lukt het zo om de hele groep van deze kerstmis volgend jaar vaker bij elkaar te brengen.”

Max zucht even ... van opluchting. Het gaat allemaal makkelijker dan hij had verwacht. Geen urenlange discussie over wat wel of niet zo hoort, geen verwijzingen naar de kerk of de mening van anderen. Blijkbaar hebben deze kerstdagen zijn vrouw meer beroerd dan hij gisteravond nog dacht. Henriette wil al verder.

„Heb je nog meer of zal ik Wolfgang ophalen?”
„Nee, dat is alles voor vandaag. Zal ik naar boven lopen? Ik denk dat Wolfgang zijn koptelefoon op heeft gezet.”

Max staat op en wil al de kamer uitlopen, wanneer Henriette nog begint te praten.

„Max, besef je wel dat we met Karl en Marlene nu eigenlijk twee zonen hebben en vier ouders zijn geworden?”
„Nee. Maar nu je het zegt, het wordt op deze manier wel makkelijker ... voor iedereen.”

Eenmaal boven kijkt Wolfgang verrast op. Hij had inderdaad een koptelefoon opgezet, die nu afgaat.

„Zijn jullie klaar of heb je mijn hulp nodig?”
„We zijn eruit, zoon. Alleen maar goede dingen. Kom je mee naar beneden, dan kunnen we jou alles vertellen? Neem je laptop maar mee.”

Wolfgang sluit ondanks de vraag van Max zijn computer af zoals hij altijd doet en volgt hem wat onzeker naar beneden met het apparaat stevig in zijn handen. Beneden is Henriette nog aan de telefoon in gesprek met Charlotte, zodat hij even moet wachten totdat zijn vrouw het gesprek kan afronden. Na een paar minuten is het zover.

„Goed, Wolfgang. Ik vind het fijn dat je ons even alleen hebt gelaten. Ik denk dat het leuker is als mijn vrouw je vertelt waar het omgaat.”
„Max, ik heb liever dat jij begint. Wolfgang, je hoeft je echt geen zorgen te maken. We hebben goed nieuws voor je.”
„Dit lijkt verdacht veel op het gesprek in de hotelkamer in Köln toen jij mij wilde vertellen over mijn broers en ik dacht ...”
„Wolfgang, stop. Mijn vrouw heeft gelijk, het gaat om je toekomst. Maar alleen goede dingen. We hebben vandaag een mooie dag met Peter en zijn vader gehad. Dat gaan we vaker doen, een volgende keer gaat iedereen mee. Het zal je misschien verrassen, maar mijn vrouw en ik gaan proberen de wens van je broers uit te voeren.”

Wolfgangs mond valt open van verbazing terwijl hij over zijn borst wrijft.

„Ik bedoel dat we het goed vinden dat jij en Peter elkaar vaker zien. Morgen wil ik je meenemen om een nieuw bed voor je uit te zoeken ... een tweepersoonsbed.”

Wolfgang laat bijna zijn laptop vallen, Henriette kan hem nog net opvangen. Gelukkig zijn de reflexen van zijn vrouw dit jaar weer helemaal aangescherpt. Wolfgang kijkt hem verbijsterd aan met natte ogen.

„Wat is er met jullie gebeurd?”
„Mijn vrouw en ik hebben een goed gesprek gehad, zoon. Wil je het Peter en zijn ouders zelf vertellen of zullen wij dat doen?”

Wolfgang blijft hem aanstaren.

„Wolfgang?”
„Ja, ... sorry ...”
„Wolfgang, gaat het goed met je?”

Henriette klinkt bezorgd. Ze staat op en gaat direct voor Wolfgang staan, kijkt hem recht in zijn ogen waar inmiddels tranen uitkomen. Wolfgang wrijft opnieuw over zijn borst terwijl hij probeert te lachen.

„Ik ... ik had dit nooit van jullie verwacht.”
„Rustig maar, jongen. Ga even zitten, dan haalt Max wat te drinken voor je.”

Henriette duwt Wolfgang langzaam naar de bank en gaat naast hem zitten met een arm om zijn schouder. Max loopt snel naar de keuken en komt terug met een groot glas water. Henriette dwingt Wolfgang het rustig op te drinken.

„Gaat het weer, jongen?”
„Ik wil ... ik wil ... jullie zijn echt lief.”
„We hebben nog niet alles verteld. Ik heb net met mijn zus gebeld om iets na te vragen. Charlotte is het met ons eens. Als je wilt, dan blijven we je de komende jaren ook steunen, ook na je achttiende verjaardag. Als je goed je best doet op school, dan kun je verder studeren.”
„Dank je wel.”

Wolfgang lacht weer door zijn tranen heen. Het bezorgt Max een dubbel gevoel en als hij zijn vrouw aankijkt, dan ziet hij een gealarmeerde blik. Ze is net zo bezorgd als hij is. Gelukkig wordt Wolfgang weer rustiger en vrolijker wanneer ze op internet alvast gaan uitzoeken welk bed hij wil hebben.

Wanneer ze later in bed liggen, praten ze er even over door en spreken af de komende tijd goed op te letten wanneer Wolfgang van slag raakt en ook de ouders van Peter hierbij in te schakelen. Hopelijk is het tijdelijk en blijken in het nieuwe jaar hun zorgen voor niets te zijn. Dan wordt het een mooi nieuw jaar voor iedereen.

[Marko]

80
Donderdag 29 december 2011
Incognito - Marrakech

In Bohling's is het rustig aan het einde van de morgen. Charlie zit aan de bar van haar restaurant en geniet van een kopje espresso terwijl ze met Lucas en Niklas de menu's van volgende week doorneemt. Haar kelners heeft ze geleerd subtiel de menukeuze van de gasten te beïnvloeden, wat de kelners extra fooi en haar extra omzet oplevert. Hun gesprek wordt onderbroken wanneer Sascha en Astrid samen met Alexander en Robin binnenkomen. Charlie reageert wat ongerust.

„Ik zou toch naar jullie toekomen over een uur? Wat doen jullie hier?”
„Robin uitlaten en fotografen ontwijken.”

Charlie moet lachen om Sascha's droge antwoord. Astrid vertelt Charlie meer.

„We zijn vanaf SansFrontière komen wandelen. Het is de eerste keer dat Robin weer zo'n afstand loopt. Hij loopt sneller dan we dachten.”
„Dat is geweldig, kom verder en ga ergens zitten, alsjeblieft. Mag ik eerst mijn gesprek met Lukas en Niklas afmaken?”

Ze gaan aan een van de tafels in de lounge bij de bar zitten. Niklas en Luca brengen koffie, water en sap. Wanneer Charlie klaar is met de menubespreking en bij hen aanschuift, begint Sascha.

„Charlie, je krijgt de groeten van Lars.”
„Heb je hem gesproken?”
„Ja, gisteravond. Ik heb hem de bekentenis van onze vader gestuurd. Hij denkt dat het wel lukt om Robin's strafblad op te heffen. Robin, Lars zal nog contact met je opnemen hierover.”

Robin kijkt verbaasd naar zijn broer. Charlie reageert.

„Robin, Alexander heeft me twee weken geleden verteld over de bekentenis van wijlen je vader. Ik heb met kerstmis Lars gevraagd of het mogelijk is om je van je strafblad af te helpen. Hij heeft me beloofd het uit te zoeken.”
„Dat is echt goed van je, Charlie.”

Alexander begrijpt welke consequenties dit heeft, Robin kan weer alles doen wat hij wil als ... Robin is zelf te verbaasd en te geëmotioneerd om iets te zeggen. Astrid vertelt verder.

„Het is een hele goede actie van je, Charlie en ik wil je daarvoor echt bedanken. Robin krijgt nu een schoon verleden. Sascha was vergeten dat de bekentenis van jullie vader bij ons lag. We hebben gisteravond er uren naar gezocht. We hebben ook een aantal andere belangrijke papieren teruggevonden.”

Ze pakt een map uit haar tas, maakt hem open en houdt twee vellen papier omhoog.

„De originele geboorteaktes van Sascha en Robin.”
„Mag ik ze zien?”

Charlie leest ze even en glimlacht naar Sascha. Sascha glimlacht terug.

„Wat is ermee?”
„Hoe heet onze moeder volgens de aktes?”

Robin bedelt zijn geboorteakte uit Charlie's handen. Hij leest hem en kijkt perplex rond. Charlie kijkt nog een keer op Sascha's akte.

„Astrid Ewers.”
„Hoe heet Wolfgang?”
„Wolfgang Ewers.”

Robin begint te lachen, de rest volgt. Charlie kan als eerste weer spreken.

„Ik denk dat alle raadsels rond Wolfgang nu wel zijn opgelost. Wat wil je ermee doen?”
„Astrid wil het Henriette vertellen en haar vragen om het verder uit te zoeken. Wat denk jij?”
„Ik denk dat het een goed idee is, Sascha. Ik denk dat Henriette binnen de kortste keren allerlei archieven op de kop gaat zetten.”
„Of aankomt met een volgende halfbroer of halfzus.”

Alexander's opmerking brengt iedereen weer aan het lachen. Astrid knipoogt naar Sascha.

„Zullen we het andere nieuws vertellen?”
„Straks. Ik wil nog even genieten van de verrassing.”

Sascha's antwoord brengt Robin in verwarring.

„Ik ben in orde nu. Of is het iets waar ik overstuur van raak?”
„Nee, het is een leuke verrassing.”

Astrid reageert sneller dan Sascha en ze praat gelijk door.

„We kunnen het beter direct vertellen. Sascha is de eigenaar van het gebouw waar SansFrontière in zit. Sascha wil alles hier loslaten en daarom ook het gebouw verkopen. Ik denk dat Charlie vanaf hier het beter verder kan vertellen.”
„O ... daar had ik niet op gerekend. Goed, ik wil het gebouw kopen maar alleen als we alle etages gaan gebruiken. Astrid en ik hebben al een beetje erover nagedacht, maar we willen met jullie verder overleggen. Jullie wonen nu allevier bovenin en de tussenetages met de oude pensionkamers worden niet meer gebruikt.”
„Dat kan ook niet, het is allemaal verouderd en afgekeurd.”

Alexander reageert nuchter.

„Dat bedoel ik, schatje. Daarom wil ik er woonetages van maken. Wat denken jullie ervan?”

Alexander is nu meer attent.

„Dat is een glaasje champagne waard, Charlie.”

Alexander's mobiel vraagt aandacht. Charlie bestelt de champagne met een handgebaar naar Niklas.

„Dag Henriette ... Nee, we zijn je niet vergeten ... Ja ... Stuur je foto's zodat ik een voorbeeld heb? ... Het is een verrassing? Goed, ik zal Wolfgang niets vertellen. Nee ... Dat weet ik niet ... Mag ik er later op terugkomen? ... Vanmiddag ... Tot later.”

Alexander schakelt zijn mobiel uit en staart nog verbaasd naar het apparaat.

„Henriette wil graag dat ik een tekening van Peter voor Wolfgang maak. Verder wil ze weten of Wolfgang misschien ook een zwak hart heeft.”

Robin reageert alert.

„Misschien wel ... Wolfgang lijkt teveel op mij, ik denk dat ze zich terecht zorgen maakt. Kun je een bericht sturen? Wolfgang moet naar een specialist, stoppen met alcohol en roken ... en gaan zwemmen. Kun je erbij zetten dat we op Nieuwjaarsdag bellen? Zullen we Wolfgang en Peter uitnodigen voor half januari?”
„Zwemmen?”

Astrid kijkt hem vragend aan. Niklas brengt een fles huismerkchampagne, een fles appelsap en bijpassende glazen. Hij opent de fles champagne met een geoefende hand. Robin voelt dat hij meer moet vertellen.

„Vanmorgen hadden we fysiotherapie in het zwembad. Ze raden ons aan te blijven zwemmen. Peter zit bij een zwemteam, misschien kan hij Wolfgang aan het zwemmen krijgen. Dan wordt zijn hart vanzelf sterker ... Het is mij vanaf de eerste ontmoeting met Wolfgang opgevallen dat hij naar zijn borstkas grijpt als hij geëmotioneerd is of ergens van schrikt ... misschien heeft hij ook een zwak hart.”
„Ik weet dat jullie je verloving nog even stil willen houden, maar waarom wil je dat Alexander Henriette nu niet terugbelt?”

Charlie is scherp vandaag. Alexander en Robin willen reageren, maar Astrid's felle blik laat hen zwijgen.

„Charlie, heb je haar ooit de naam Robin horen gebruiken? Toen we in Lingen bij Henriette en Max aankwamen, kregen Alexander en Robin buiten in de kou eerst een hele preek. Sascha en ik hebben dat opgelost. Later in de keuken probeerde ze regelrecht tussen Robin en Alexander in te komen ... Henriette en Max hebben zich nu van verschillende kanten laten zien, waardoor we niet meer zeker weten of we ze kunnen vertrouwen. Ik denk dat we allevier Henriette en Max op een veilige afstand willen houden voordat ze ons leven gaan beheersen. Ondanks haar minpunten hebben we wel een paar mooie dagen meegemaakt bij Max en Henriette. Ze heeft me heel enthousiast kookles gegeven. Ze zijn heel goed voor Wolfgang. Dat wil ik ook zeggen.”

Charlie knikt begrijpend, terwijl Robin begint te grijnzen.

„Jullie weten dat Henriette mij 'het Speeltuig van Alexander' noemt?”
„Dan laten we haar in een speelkamer logeren als ze weer hier komt.”

Sascha's reactie laat iedereen lachen. Charlie en Astrid geven hem al lachend een vriendelijke tik op zijn handen terwijl Robin zijn schoonzus aankijkt.

„Heb ik je wel bedankt voor je tussenkomst bij Henriette, Astrid?”
„Dat is niet nodig. Als jij weer helemaal de oude bent, dan kun je haar prima aan. Zolang je niet boos wordt op haar, zal ze uit je hand eten.”
„Toch was het fijn dat je er tussenkwam. Henriette heeft niets meer gevraagd over mijn gezondheid.”

Charlie ziet de verwarde blik in de ogen van de andere twee en kijkt Robin met dwingende ogen aan.

„Toen we aankwamen, heb ik in de keuken geholpen. Henriette heeft geprobeerd mij uit te horen, ik denk op dezelfde manier zoals ze bij Wolfgang doet. Het was geen gewone belangstelling van haar ... ze probeerde echt controle te krijgen.”
„Het spijt mij om het toe te geven, maar zo is mijn zus. Ik ken haar niet anders.”

Charlie glimlacht met een verontschuldigende blik in haar ogen. De anderen reageren met begrip en babbelen verder over het fameuze echtpaar en de dagen in Lingen. Charlie kan weer aanhaken bij het gesprek.

„Maar Henriette verandert wel, Alexander. Had jij ooit gedacht dat ze jou zou vragen om een tekening te maken van Wolfgang's vriend?”
„Nee. Misschien heb je gelijk, Charlie, maar nu eerst de berichten klaarmaken en versturen.”

Ze nemen nog slok champagne of appelsap terwijl Alexander twee berichten naar Henriette, Max, Wolfgang en Peter stuurt. Daarna komt Robin terug op de bouwplannen van Charlie.

„Wie wil je als huurders, Charlie?”

Robin denkt al verder. Charlie vindt het een goed teken.

„Jij en Alexander en wie jullie verder goedkeuren als buren.”
„Dagmar. Ze wil over een half jaar terugkomen uit London.”

Robin aarzelt geen moment bij zijn directe reactie. Alexander begint te lachen.

„Laura en Roland zoeken ook een plekje waar ze kunnen samenwonen.”
„Goed, Dagmar en Laura. Ik weet nog niet zeker of ik zelf wil verhuizen. Kunnen jullie mij als buurvrouw voorstellen?”
„Charlie, dat hoef je niet te vragen, dat weet je toch. Natuurlijk.”
„Dank je wel, schatje. Verwachten jullie dat Wolfgang en Peter naar Köln komen?”
„Ja. Peter is een slimme jongen, die gaat nog studeren. Henriette en Max zitten er bij Wolfgang bovenop dat hij zijn achterstanden inloopt. Als hij een beetje zijn best doet, dan kan hij ook verder studeren. Totdat ze hier naar toe verhuizen, kun je het aan iemand anders verhuren.”

Sascha praat snel zonder erover na te denken. De anderen zijn het met hem eens. Charlie heeft haar eigen idee en wil Sascha's mening peilen.

„Of zullen we dat appartement de eerste tijd voor jou en Astrid vrijhouden? Dan kunnen jullie net zo vaak langskomen als jullie willen wanneer jullie zijn verhuisd naar Gondelsheim.”
„Als we het financieel eens worden, graag.”
„Of zullen we een speelkamer op het dak bouwen voor je?”

Charlie plaagt hem nu, Sascha zwijgt met een spottende blik in zijn ogen. Astrid haalt uit de map de kopieën van de bouwtekeningen tevoorschijn. Terwijl de anderen praten, schrijft en tekent ze de nieuwe indeling op de kopieën. Als ze geen nieuwe ideeën meer hebben, bergt ze alles op.

„Charlie, ik zal dit verder uitwerken en dan krijg je zo snel mogelijk alle ideeën op papier van mij.”
„Mooi. Drie verdiepingen, vijf appartementen, ruime kamers en nog een lift ook.”

Robin vat het kernachtig samen. Sascha kijkt hem onderzoekend aan.

„Je waakhond is stil gebleven. Je bent echt in orde vandaag!”

Charlie glimlacht. Ze is erg gesteld geraakt op Astrid en Sascha en weet dat ze het echtpaar gaat missen wanneer ze vertrekken uit Köln.

[Marko]

81
Vrijdag 30 december 2011
Sebastian Hämer - Unendlichkeit

Hij ligt al in bed, klopt op het kussen naast zich en slaat het dekbed uitnodigend open. De man met de groene ogen komt naast hem liggen. Robin kijkt iets omlaag naar Alexander, hij is gewend geraakt aan het slapen met een dubbel kussen onder zijn hoofd. Alexander's heerlijke, soms ondoorgrondelijke groene ogen kijken hem vol vertrouwen aan. Robin weet dat hij zich altijd verliest in die ogen.

Ze draaien zich op hun zij naar elkaar toe. Alexander legt zijn hoofd op Robin's kussen en streelt met een vinger over Robin's lippen. Langzaam reageert Robin en haalt de vingers van zijn vriend weg zodat hun zachte lippen voorzichtig elkaar kunnen raken. Tegelijk slaat hij een arm om zijn vriend en trekt hem nog dichterbij zodat hij de rug van zijn minnaar kan strelen. Hun kus gaat ondertussen over in een intense dans van tongen. Hij voelt iets later Alexander's vingers teder over zijn eigen lichaam glijden, van zijn nek over zijn rug tot op zijn billen en terug over zijn buik naar het litteken van de operatie op zijn borstbeen om te eindigen onder zijn kin. Het bezorgt hem eerst kippenvel. Daarna herhaalt Alexander deze bewegingen met nog meer gevoel. Hij voelt hoe hun spieren zich spannen en ontspannen onder de sensuele liefkozingen van de ander. Opeens voelt Robin zich duizelig worden ... van geluk en stopt om adem te halen en zijn hartslag te tellen.

„Wat is er?”
„Ik probeer mijn hart te voelen ... eigenlijk is dit raar, ik heb zin, jij hebt zin en toch durven we niets.”
„We moeten dit opnieuw leren.”
„Ik wil genieten met jou.”

Hij glimlacht met een gelukkig gezicht, Alexander glimlacht terug. Ze kussen elkaar opnieuw, nu warmer en inniger dan zojuist, gevolgd door een liefdevolle blik naar elkaar en een nieuwe kus. Blauwe ogen ontmoeten groene ogen. Ze blijven elkaar betoveren met hun ogen.

Opeens rolt Alexander terug naar zijn kant van het bed en staat op. Hij kijkt zoekend rond door de slaapkamer in Charlie's appartement en loopt naar een tas. Hij haalt een fles massageolie tevoorschijn en kijkt Robin vragend aan, die hem vol verwachting aankijkt met een half lachend gezicht. Alexander zegt niets, schiet in zijn badjas, loopt de kamer uit en laat Robin in verwarring achter.

Wanneer Alexander terugkomt, heeft hij twee plakjes cake en twee grote handdoeken bij zich. Met wat heen en weer rollen in bed lukt het Robin om op een handdoek te gaan liggen. Ondertussen klimt Alexander op het bed en gooit zijn badjas op het hoofdeinde van het bed gevolgd door hun boxershorts. Daarna eten ze de cake op. Alexander begint zijn schat te masseren met lange, trage bewegingen.

De massageolie voelt eerst even koud aan, maar warmt snel op. Robin doet zijn ogen weer dicht terwijl hij geniet van de warmte die zijn lichaam nu binnentrekt. Alexander masseert vrijwel al zijn spieren los, zelfs zijn voeten worden gemasseerd. Tenslotte gaat zijn vriend naast hem liggen. Robin kijkt met volledig ontspannen ogen naar zijn aanstaande.

„Heerlijk, je geeft mij een goed gevoel. Zal ik jou proberen te masseren?”
„Mmm.”

Robin gaat in een halve kleermakershouding op het bed zitten en trekt de badjas over zijn schouders. Hij begint eerst Alexander's lichaam te strelen om hem daarna te masseren. Soms beginnen zijn handen even te trillen, het kost hem meer kracht dan hij verwacht. Hij heeft ook het gevoel een beetje te zweven. Het is zo lang geleden dat ze iets anders in bed hebben gedaan dan slapen. Gistermorgen hebben ze hun bedactiviteiten voorzichtig besproken met hun artsen. Zijn hart is nu zover hersteld dat rustige, kalme seks eigenlijk zonder risico is.

Op dit moment kijkt hij hoe Alexander eindelijk durft te genieten van zijn voorzichtige, zachte aanrakingen. Tussendoor stopt hij telkens om te vragen of het nog prettig is, waarna Alexander hem alleen vraagt door te gaan. Met gelijkmatige trage bewegingen weet hij zijn minnaar te ontspannen, zover dat Alexander bijna in slaap lijkt te vallen. Dat is een signaal voor Robin om te stoppen en weer naast Alexander te gaan liggen zodat ze elkaars ogen zien.

„Wil je verder gaan of slapen?”
„Kun je het aan?”
„Ik voel nergens pijn. Gewoon proberen?”

Opeens wordt zijn minnaar actief, neemt het initiatief. Ze beginnen opnieuw elkaar te strelen, alsof ze elkaar weer voor het eerst ontdekken, niet weten waar te beginnen, elk plekje van elkaars lichaam willen zien. Voorzichtig, bijna schuchter bezorgen ze elkaar een hemels gevoel. Alexander kijkt vol passie naar Robin, hij beantwoordt die blik door zijn vriend stevig vast te houden met een hartelijke, liefdevolle blik. Met zijn handen op Alexander's billen verleidt hij zijn schat om naast hem te gaan zitten op zijn knieën, zodat ze elkaar aan kunnen kijken. Alexander raakt zijn been.

„Auw. Het litteken op mijn been trekt.”
„Het spijt me ... ik hou zoveel van jou, weet je dat?”

Alexander zucht, tilt zijn hoofd op en kijkt in zijn ogen met een intense blik. Dan zoent hij hem weer. Als Alexander weer iets meer rechtop gaat zitten, kijkt Robin vragend in zijn ogen. Ze blijven een paar minuten elkaar uitdagen met hun ogen terwijl hun handen een eigen leven leiden. Het volgende moment voelt Robin hoe Alexander zachtjes met zijn vingers over zijn benen streelt. Robin krijgt het gevoel in brand te staan. Er ligt zo veel tederheid, liefde in Alexander's ogen dat hij zich de meest geliefde persoon op aarde voelt met vlinders die opgewonden door zijn buik vliegen. De gelukzalige duizeligheid komt weer terug, het is nu een bekend en nog steeds nieuw gevoel. De tintelingen worden steeds sterker, hij heeft zijn lichaam niet meer onder controle, geeft zich over aan zijn emoties met een volgende, lange kus.

Een aangename warmte komt van binnen uit zijn lichaam. Het is voor eerst in maanden dat zijn kacheltje weer brandt, zoals Alexander het noemt. Hij voelt zich alsof hij van was is onder Alexander's handen, maar hij heeft zich nog nooit zo zeker, goed en vol vertrouwen gevoeld.

Hij weet zich wat los te maken en kan Alexander op dezelfde manier aandacht geven waarmee zijn schat hem net heeft verwend. Het lukt hem om Alexander te vangen in een maalstroom van lichamelijke warmte, goede gevoelens en ander positieve emoties die zijn vriend nog nooit eerder heeft meegemaakt in zijn leven. Alexander's stralende ogen vertellen hem dit, elk moment van hen samen ...

Bijna een uur later wordt hun ademhaling en hartslag rustiger. Alexander streelt over Robin's bezwete rug, die zijn hoofd optilt en hem met zijn mooie, heldere, blauwe ogen aankijkt, de ogen die Alexander zo lief heeft. Alexander ziet in deze ogen zijn diep verankerde liefde voor hem. Een liefdesverklaring zonder woorden die Alexander gelukzalig laat duizelen. Het overtuigt hem nog meer van een toekomst met zijn geliefde, een leven lang.

„Dit was bijna net zoals onze eerste keer.”
„Dit was veel beter ... intenser, eerlijker, met veel meer gevoel ... alsof ik weer verliefd ben ben.”

Na een laatste kus vallen ze in een diepe slaap met een hartelijke glimlach op hun gezicht en een arm op elkaars lichaam.

[Marko]

82
Zaterdag 31 december 2011
Soundscape UK - Magic Hour

De volgende morgen roept Charlie haar gasten voor het ontbijt. Wanneer er geen reactie komt, opent ze de deur van hun slaapkamer en ziet hoe de twee in hun oude houding slapen, dicht naast elkaar met een hand op elkaars lichaam. Ze merkt op de vloer naast het bed twee flessen en twee handdoeken op en sluit de deur weer. Met een tevreden glimlach gaat ze in haar woonkamer zitten en schenkt zichzelf een kop koffie in terwijl ze nu wat langer kan genieten van haar rust, haar moment van de dag voor zichzelf. Een half uur later staat Dagmar voor de deur. Na hun begroeting biedt Charlie Dagmar aan om mee te ontbijten.

„Waar zijn Alexander en Robin?”
„Ze slapen nog.”
„Zal ik ze wakker maken?”
„Ze zullen verrast zijn dat je er al bent.”

Charlie zegt het met een knipoog en brengt daarmee Dagmar in verwarring. Charlie gebaart haar mee te lopen en opent de slaapkamerdeur van haar twee permanente logees. Dagmar grijnst wanneer ze haar twee vrienden ziet liggen en loopt naar binnen.

„Goedemorgen, slaapkoppen!”

Robin en Alexander kijken slaperig op. Dagmar loopt de kamer weer uit en kijkt Charlie even aan, waarop de twee vrouwen beginnen te lachen.

Een tijdje later komen de twee langslapers in hun ochtendjas tevoorschijn. Na de eerste koffie kijkt Robin haar aan.

„Dagmar, wat doe je hier op oudejaarsdag zo vroeg?”
„Oudjaar vieren met jullie. Ik wilde jullie nu al zien en niet pas vanavond. Vergis ik mij of gaat het weer beter tussen jullie?”

Alexander pakt Robin's hand en steekt hem uit naar Dagmar.

„Voel maar.”

Dagmar wrijft even over Robin's hand en kijkt hem verbaasd aan.

„Je bent warm. In het ziekenhuis waren je handen zo koud.”
„Vannacht was weer de eerste nacht in lange tijd dat ik het idee had dat Robin mij warm hield in plaats van andersom. Het gaat steeds beter.”

Alexander praat terwijl Robin schaapachtig grijnst. Langzaam komen de twee tot leven en het gesprek verder op gang. Dagmar vertelt in geuren en kleuren over alles wat ze in London heeft meegemaakt de laatste tijd. Na het ontbijt en nadat ze de badkamer te lang bezet hebben gehouden, beginnen Alexander en Robin aan de volgende etappe in de verontschuldigingstoer, zoals ze het zijn gaan noemen.

Dagmar reageert niet boos en niet verdrietig, ze lijkt vooral opgelucht dat ze het bij het rechte eind heeft en ondervraagt Robin scherp. In tegenstelling tot eerdere etappes geeft Robin op al haar vragen lang en uitgebreid antwoord zonder dat Alexander iets hoeft aan te vullen. Charlie merkt op dat Dagmar een heel eigen plek in de harten van de twee jongens heeft veroverd, ze complimenteert haar meerdere keren met haar opmerkzaamheid en bedankt haar voor het verbreken van haar beloftes aan de jongens.

Het gesprek verschuift naar de kerstdagen in Lingen, naar Wolfgang en de resultaten van het DNA-onderzoek om uit te komen bij het enorme cadeau van Sascha aan zijn broer, de extra kerstcadeaus van Charlie en hun verloving. Dagmar is oprecht gelukkig voor de twee.

„Wie heeft wie gevraagd?”
„Robin heeft mij verrast.”

Dagmar is verbaasd over Alexander's antwoord en kijkt naar Robin terwijl ze verder vraagt.

„Wat? Ik heb altijd gedacht dat Alexander het initiatief zou nemen, ergens volgend jaar.”
„Lieve Dagmar, dat was voordat ik ... dat was voordat ...”

Robin krijgt de woorden niet over zijn lippen. Dagmar kijkt hem onderzoekend aan.

„Dat was voordat je besloot te sterven en toen je uit het ziekenhuis kwam, ben je van gedachten veranderd?”
„Nee, ik liep al met het idee rond sinds ik afgelopen zomer uit het ziekenhuis kwam. Daarna kreeg ik werk op het kasteel, Wolfgang kwam langs, toen mijn broer die ook uit het ziekenhuis kwam met trouwplannen. Het schoot er iedere keer bij in. Na mijn hartaanval durfde ik niet meer, maar drie weken geleden heeft Alexander mij opnieuw overtuigd dat hij echt de enige voor mij is ...”

Robin ratelt nu aan een stuk door, Dagmar onderbreekt hem met een glimlach.

„Stop maar, ik kan jullie liefdesverklaringen dromen. Hebben jullie al een trouwdatum?”
„Nee, nog niet.”

Robin en Alexander zijn eenstemmig in hun antwoord en beginnen te lachen. Dagmar is al een stap verder.

„Drie maart.”
„Dat is te snel. Robin en ik willen eerst weer helemaal fit zijn.”
„Waarom die datum?”

Charlie is oprecht nieuwsgierig naar Dagmar's datum.

„Ik ben in januari bij hen komen wonen. Toen dacht ik al dat ze iets met elkaar hadden, maar dat was nog niet zo. Dat begon op drie maart. Charlie, ik weet zeker dat deze twee al verliefd op elkaar zijn sinds de eerste dag dat ze elkaar zijn tegengekomen ... Het heeft alleen lang geduurd voordat Alexander zich dat realiseerde en nog veel langer voordat Robin zover was dat hij het aandurfde.”

Robin wordt verlegen. Alexander wordt verlegen. Dagmar praat verder.

„Kom op, weten jullie nog de dag waarop jullie elkaar voor het eerst hebben gezien?”
„Zeven oktober, Alexander was hier net een dag op verlof en dat was de eerste keer dat ik hem over Robin heb gehoord.”

Charlie reageert met overtuiging en kijkt vrolijk naar de twee jongens. Robin begint nu te blozen, gevolgd door Alexander. Dagmar ziet het ook en begint te lachen voordat ze verder praat. Charlie luistert geamuseerd naar de herinneringen van de drie uit hun gezamenlijke tijd. De grappen vliegen over tafel en zo hoort ze dat de jongens haar met alle studieopdrachten hebben geholpen en dat Dagmar maandenlang loyaal heeft gezwegen tegenover iedereen wanneer er vragen kwamen over de omgang van de twee. Ze begrijpt nu waarom Dagmar zo bijzonder is voor de jongens. Ze ziet eerder wat er aan de hand is met de twee dan de jongens zelf. Ze besluit dat dit het goede moment is om Dagmar bij de bouwplannen te betrekken.

„Dagmar, mag ik je wat vragen?”
„Charlie?”
„Als alle plannen lukken, dan komen er boven SansFrontière ... hoe zei je dat ook al weer, Robin?”
„Drie verdiepingen, vijf appartementen, ruime kamers en nog een lift ook.”
„Wil jij straks naar de tekeningen kijken en je commentaar geven?”
„Natuurlijk, Charlie. Misschien kan ik er een extra studieopdracht van maken.”
„Een van de appartementen willen we graag aan jou verhuren. Wil je dat?”
„Wow! Graag, als het meezit, kan ik aan het begin van de zomer weer terugkomen in Köln en daarna beginnen aan mijn toekomst ... Kinderen, werk, misschien een man.”
„Heb je een nieuwe vriend?”
„Nee, ik val altijd op de echt foute types. Ik weet dat ik ooit kinderen wil, met of zonder man. Maar ik wil ook een carrière. Als ik na mijn studie direct ga werken, dan weet ik niet wanneer er kinderen komen. Bovendien, zie je het voor je? Een architecte met een dikke buik op een steiger dertig meter boven de grond? Daarom wil ik het omdraaien: eerst mijn studie afmaken, dan kinderen en langzaam aan mijn eigen bureau opzetten. Als er een leuke man langskomt, dan is dat fijn maar hij hoeft niet te blijven.”
„Hormonen?”

Robin knipoogt terwijl hij fluistert en Dagmar lacht hartelijk.

„Zo ken ik je weer, Robin.”

Charlie staat op om wat te drinken uit de keuken te halen. Ze is onder de indruk van Dagmar's moed en kordate planning. Aan de andere kant was Dagmar in het ziekenhuis ook erg doortastend en vasthoudend. Ondertussen luistert ze naar de drie, die elkaars zinnen bijna kunnen afmaken.

„Staat onze afspraak nog?”

Dagmar vraagt het zonder blikken of blozen aan de twee jongens. Alexander antwoordt eerst.

„Ja.”
„Geweldig, Alexander. Hoe denk jij erover, Robin?”
„Ja, al was ik bang dat jij van gedachten zou zijn veranderd.”
„Robin, jij komt er weer helemaal bovenop. Charlie, heb je toevallig champagne in huis? Ik kan niet nuchter naar Dinner for One kijken en ik wil vooral proosten op het nieuwe jaar met de vaders van mijn kinderen en met jou als peetoma.”

Charlie blijft even stil in de keuken staan. Dit heeft ze nooit verwacht en ze moet een traantje wegpinken. Het wordt een mooi nieuw jaar voor iedereen.