Familie? Familie! 75
door Marko » zondag 22 juni 2014 00:57
75-vervolg
Zondag 25 december 2011
Sarah McLachlan - Angel
„Nu met de baby heb ik alle plannen minstens een jaar uitgesteld. Maar ik ga ze wel lezen.”
Daniela klinkt opgewekt. Bastian pakt Wolfgang's hand en legt hem weer op een van de dozen die voor hem staan.
„Ik wil weten wat mijn broer je heeft gegeven.”
„Begin maar met de bovenste.”
Robin wijst met de fopspeen van de baby naar een doos, terwijl Silke op zijn pink zuigt. Wolfgang weet niet wat hij kan verwachten van het paar en scheurt het papier open. Uit de doos haalt hij een camera, die er niet goedkoop uitziet. Hij zucht.
„Dit is heel mooi.”
„Hij lijkt op een camera die beroepsfotografen gebruiken.”
Karl's opmerking wordt door Alexander bevestigd.
„Dat is het ook.”
„Een nieuwe was echt te duur voor ons. Dit is een tweedehands camera, die iemand voor ons heeft gevonden. Hij is nagekeken en alles werkt zoals het moet.”
„Dank je wel.”
Robin verontschuldigt zich weer. Wolfgang zegt weer dankjewel. Het kan hem niet schelen of het een gebruikte camera is. Hij heeft nu een goede camera. Sascha duwt hem iets naar voren.
„Alsjeblieft, wil je nu de andere doos openmaken?”
Wolfgang is nog in gedachten bij de camera wanneer hij de volgende doos openmaakt. Wanneer hij de deksel eraf haalt, valt hij achterover tegen de bank. Charlie reageert.
„Wat is het?”
Wolfgang kijkt haar aan maar kan geen woord uitbrengen. Peter neemt het over.
„Het ziet eruit als een foto album.”
Het is een foto album. Ze hebben naar hem geluisterd. De cadeaus passen bij elkaar. Familiefoto's is de titel van het album. Astrid moedigt hem aan.
„Kijk maar. We hebben er allemaal ons best op gedaan.”
Wolfgang gebaart met zijn hand naar Peter, die het grote album op hun benen legt en begint te bladeren. Voorin zit een grote foto van zijn moeder, een pagina later een van zijn vader. Daarna komen foto's van de jonge Sascha en nog jongere Robin, gevolgd door jeugdfoto's van Alexander en Bastian. De laatste pagina's met foto's laten Max en Henriette zien, gevolgd door Karl en Marlene, de allerlaatste foto is van Peter en hemzelf. Daarna zijn twee pagina's gevuld met een tekening van Alexander, een groepsportret van bijna iedereen die hier vanavond is. Wolfgang weet niet hoe ze aan alle foto's in het album zijn gekomen. De tweede helft van het album is leeg. Die moet hij zelf vullen met zijn nieuwe camera.
„Dank je wel.”
Wolfgang's stem is gebroken. Peter slaat zijn arm om Wolfgang en trekt hem naar zich toe, hij veegt de tranen uit Wolfgang's ogen.
„Dit is een geweldig cadeau.”
Wolfgang knikt. Hij heeft moeite om te praten. Max ziet het ook.
„Ik denk dat Wolfgang toe is aan een pauze, even geen nieuwe cadeaus uitpakken.”
Wolfgang knikt. Bastian weet met veel lawaai een zware doos naar zijn oudere broer te schuiven.
„Wat wil je hiermee vertellen, Henriette?”
Alexander roept door de kamer naar Henriette. Hij houdt twee boeken van een hele stapel in de doos in zijn handen. Ze glimlacht.
„Ik wil dat je vriend genoeg eet.”
„Ik denk niet dat hij ooit te weinig heeft gegeten.”
Sascha lacht. Ze lacht mee.
„Alexander heeft nu extra veel recepten voor het dieet van zijn s... vriend.”
Max begint te lachen tijdens Henriette's opmerking. Hij lacht om het cadeaupapier om de doos en daarna om wat er uit de doos op zijn schoot komt.
„Alexander, wat proberen jullie hiermee te zeggen?”
Alexander en Robin grijnzen bij wijze van antwoord. Charlie kijkt even en moet een lachaanval bedwingen.
„Wat hebben tovenaars en heksen en bezemstelen met een kerstcadeau te maken?”
„Sorry, het kerstpapier was op en we hadden deze rol cadeaupapier nog liggen.”
Robin tilt Silke even op om haar van zijn ene arm op zijn andere arm te leggen. Terwijl hij praat, is zijn gezicht niet te zien. Henriette is benieuwd naar de inhoud van de doos.
„Wat zit daar in?”
Max steekt een arm in de doos en haalt er een stapel lege plastic dozen uit. De anderen beginnen te lachen om de geslaagde ruil van kookboeken tegen plastic dozen. Alexander en Robin hebben in bovenste doos wat bankbiljetten gedaan en in de onderste doos zit een bedankkaart.
„Zullen we deze morgen weer vullen voordat jullie vertrekken? Dan kan je gelijk wat bijleren?”
„Nee en ja! Niet vullen maar wel kookles!”
Robin antwoordt zodat Alexander niets hoeft te zeggen. Astrid reageert.
„Kan ik morgen meedoen?”
„Henny, ik denk dat ik mij heb vergist. In plaats van een cateringbedrijf of restaurant moet je een kookschool openen.”
Charlie geeft nuchter commentaar. Thomas kijkt naar zijn Christel, die instemmend knikt.
„We willen ook wel een paar lessen nemen.”
Wolfgang glimlacht naar het paar. In de kerk waren Thomas en Christel echt stil en treurig toen iedereen elkaar vandaag voor de kerk ontmoette. Sinds het diner lijken ze zich te vermaken. Ze zijn nu voldoende ontspannen om grappen te maken en mee te lachen. Hij vind het prettig om hen vrolijk te zien na alle droefheid van de begrafenis van hun dochter. Henriette glimlacht.
„Jullie zijn altijd welkom.”
„Wolfgang, kun je me helpen met deze doos?”
Max trekt een doos rond de hoek van de bank. Bastian kijkt opgelucht. Hij had vandaag als jongste zoon de ondankbare taak iedereen zijn cadeaus te geven.
„Voor wie is het?”
„Ik heb eigenlijk niet gekeken.”
Na Max' antwoord sleept Wolfgang de doos naar het midden van de kamer voordat hij kijkt voor wie het is. Hij had het kunnen weten. Het is voor hemzelf.
„Je doet ook aan geheimen.”
Wolfgang kijkt Max vrolijk aan. Henriette heeft niet goed gekeken.
„Welke doos is dat?”
„Het is van de Kerstman.”
Wolfgang kent de afzender al, maar speelt het spel graag mee. Max moedigt hem aan.
„Dan kun je hem toch openmaken?”
Hij beseft dat hij in het midden van de kamer de aandacht van iedereen heeft. Hij bekijkt het cadeaupapier goed en neemt de tijd om het open te maken. Hij haalt elk stukje plakband apart los. Daniela heeft haar eigen ideeën over het openen van cadeaus.
„Als je er nog langer over gaat doen, kan Silke lopen tegen de tijd dat je het open hebt gemaakt.”
Hij steekt zijn tong uit naar haar en zij doet hetzelfde. Daarna scheurt hij de rest van het papier eraf en maakt de doos open.
„Ik zie dat de Kerstman dezelfde krant leest als jij.”
Hij knipoogt naar Max voordat hij de verfrommelde kranten uit de doos haalt.
„Dat was niet nodig! Sokken en ondergoed! Dank je wel!”
„We kregen dat elk jaar.”
Alexander's opmerking leidt tot een reactie van Bastian.
„Of we het nu wilden of niet. Maar jij krijgt tenminste niet de kleren van je oudere broer!”
„Dat kan geregeld worden.”
Sascha lacht. Wolfgang klemt alle pakketten tegen zijn borst en draait zich met een domme glimlach om.
„Echt bedankt! Ik ga ze elke dag dragen!”
„Ik ga je leren hoe je je zelf kunt wassen!”
Henriette bereidt hem alvast voor op zijn nieuwe taken. Max knipoogt naar hem.
„Ben je klaar met ronddartelen?”
„Nee.”
„Wil je dan het volgende cadeau pakken?”
Aangespoord door Bastian's opmerking grijpt hij een van de laatste cadeaus. Het is voor Robin, die nog steeds rustig met de slapende Silke op schoot zit. Hij geeft zijn broer het cadeau die het direct aan Alexander doorgeeft om te openen.
„Alweer een doos.”
„Deze keer een kleine doos.”
„Wil je hem open maken?”
Alexander draait zich om zodat hij eerst kan kijken en begint daarna te lachen. Daarna laat hij de geopende doos aan Robin zien. Wolfgang ziet Robin verrast rondkijken.
„Ik heb al een horloge. Wie heeft dit bedacht?”
Robin glimlacht. Het blijft even stil terwijl Robin een horloge en een kaart uit de doos haalt. Hij leest de kaart voor.
„Voor Robin. Elke keer als je je teveel opwindt, zal dit horloge je waarschuwen zodat Alexander nooit meer een ambulance hoeft te bellen. De Kerstman.”
Robin kijkt nog een keer rond en ziet Charlie's mondhoek trillen.
„Charlie, jij!”
„Ja, ik wilde je dit jaar iets geven wat je niet snel vergeet.”
Robin steekt zijn vrije arm uit zodat Alexander hem het horloge om kan doen.
„Charlie, ben je helemaal? Witgoud met ... is dit een diamant?”
Alexander kijkt verbaasd naar zijn favoriete tante.
„Twee diamanten. Elk jaar dat Robin en jij bij elkaar blijven, komt er een bij.”
Robin zwaait even naar Charlie, die opstaat en naar hem toeloopt. Hij geeft haar een kus en houdt daarna haar hoofd even vast. Hij fluistert zachtjes in haar oor.
„De rest wil ik thuis in Köln doen. Ik weet dat je veel meer hebt gedaan voor ons dan je laat merken. Bedankt voor alles.”
Charlie heeft voor het eerst in tijden geen antwoord paraat. Ze draait zich om zodat Robin niet ziet dat ze moet slikken en loopt terug naar haar plek. Voor iedereen zichtbaar geeft ze Robin een knipoog en glimlacht trots. Robin kijkt al trots terwijl hij de knipoog beantwoordt.
Wolfgang kijkt verbaasd naar zijn broer en Charlie. Hij heeft nog steeds moeite om Charlie goed te plaatsen. Blijkbaar kan zijn broer vrijwel zonder woorden met Charlie praten. Hij ziet dat anderen ook even verbaasd zijn over de interactie tussen de twee. Lars kijkt Charlie vragend aan.
„Kan het nu?”
Charlie knikt. Wolfgang kijkt nieuwsgierig naar Lars die naar de hal loopt. Hij komt terug met een paar enveloppen in zijn hand.
„Wolfgang, ik heb post voor je ontvangen.”
„Wanneer?”
„Drie dagen geleden.”
Opeens dringt tot iedereen door wat Lars zegt. Sascha's stem trilt.
„Je hebt de resultaten van het DNA-onderzoek ontvangen?”
„Ja, eindelijk.”
Wolfgang neemt met bevende handen de envelop van Lars aan en ziet hoe Sascha en Robin hun envelop aannemen. Robin geeft zijn envelop aan Alexander. Wolfgang weet niet wat hij zal doen. In zijn hart kent hij het resultaat al. Of zou het resultaat toch anders zijn?
Hij wil graag dat Sascha en Robin zijn broers zijn, maar wil hij wel bij Max en Henriette blijven wonen? Hij kijkt vragend naar Robin, die voor zich uit staart. Sascha kijkt wel naar hem.
„Wil je hem niet openmaken, Wolfgang?”
„Ik ... Ik weet het niet ... Nee!”
Iedereen kijkt verrast naar Wolfgang.
„Nee!”
Hij voelt Peter's arm om zijn middel. Hij begrijpt opeens waarom hij het nu niet wil weten.
„Ik ... ik heb vandaag ... het is al een perfecte dag ... ik wil het niet verpesten ... ik wil geen slecht nieuws nu ... ik wil geen goed nieuws nu ... ik wil het nu niet weten.”
Wolfgang kijkt rond. Sascha kijkt met natte ogen naar Astrid. Robin met Silke op zijn arm heeft zijn blik op Alexander gericht. De anderen kijken nieuwsgierig naar hem. Lars reageert.
„Weet je het zeker?”
„Ja, ik wil het nu niet weten.”
Het blijft stil totdat Robin uitspreekt wat hij al denkt.
„Zullen we dit morgenochtend doen?”
Astrid legt Sascha's envelop op de salontafel. Robin kijkt Alexander even vragend aan, die zijn envelop erbij legt. Peter neemt Wolfgang's envelop en legt hem voor Lars op tafel. Lars pakt de enveloppen van tafel en bergt ze weer op. Wolfgang wrijft even over zijn borst, totdat Peter weer naast hem gaat zitten en hij opnieuw Peter's arm voelt. Charlie wil het zeker weten.
„Henriette, ik denk dat je kookles morgen niet doorgaat. Wolfgang, wil je dat we morgenochtend erbij zijn?”
„Ik ...”
Robin onderbreekt hem met een knipoog.
„Ik wil graag dat je morgenochtend langskomt, Charlie.”
„Er is genoeg eten in huis, ik wil iedereen uitnodigen voor het ontbijt morgen. Negen uur?”
Henriette vangt de situatie praktisch op.
Silke maakt een geluidje en opent haar oogjes waarop Robin Alexander aankijkt.
„We mogen oefenen. Ik denk dat het tijd is voor een nieuwe luier.”
Zondag 25 december 2011
Sarah McLachlan - Angel
„Nu met de baby heb ik alle plannen minstens een jaar uitgesteld. Maar ik ga ze wel lezen.”
Daniela klinkt opgewekt. Bastian pakt Wolfgang's hand en legt hem weer op een van de dozen die voor hem staan.
„Ik wil weten wat mijn broer je heeft gegeven.”
„Begin maar met de bovenste.”
Robin wijst met de fopspeen van de baby naar een doos, terwijl Silke op zijn pink zuigt. Wolfgang weet niet wat hij kan verwachten van het paar en scheurt het papier open. Uit de doos haalt hij een camera, die er niet goedkoop uitziet. Hij zucht.
„Dit is heel mooi.”
„Hij lijkt op een camera die beroepsfotografen gebruiken.”
Karl's opmerking wordt door Alexander bevestigd.
„Dat is het ook.”
„Een nieuwe was echt te duur voor ons. Dit is een tweedehands camera, die iemand voor ons heeft gevonden. Hij is nagekeken en alles werkt zoals het moet.”
„Dank je wel.”
Robin verontschuldigt zich weer. Wolfgang zegt weer dankjewel. Het kan hem niet schelen of het een gebruikte camera is. Hij heeft nu een goede camera. Sascha duwt hem iets naar voren.
„Alsjeblieft, wil je nu de andere doos openmaken?”
Wolfgang is nog in gedachten bij de camera wanneer hij de volgende doos openmaakt. Wanneer hij de deksel eraf haalt, valt hij achterover tegen de bank. Charlie reageert.
„Wat is het?”
Wolfgang kijkt haar aan maar kan geen woord uitbrengen. Peter neemt het over.
„Het ziet eruit als een foto album.”
Het is een foto album. Ze hebben naar hem geluisterd. De cadeaus passen bij elkaar. Familiefoto's is de titel van het album. Astrid moedigt hem aan.
„Kijk maar. We hebben er allemaal ons best op gedaan.”
Wolfgang gebaart met zijn hand naar Peter, die het grote album op hun benen legt en begint te bladeren. Voorin zit een grote foto van zijn moeder, een pagina later een van zijn vader. Daarna komen foto's van de jonge Sascha en nog jongere Robin, gevolgd door jeugdfoto's van Alexander en Bastian. De laatste pagina's met foto's laten Max en Henriette zien, gevolgd door Karl en Marlene, de allerlaatste foto is van Peter en hemzelf. Daarna zijn twee pagina's gevuld met een tekening van Alexander, een groepsportret van bijna iedereen die hier vanavond is. Wolfgang weet niet hoe ze aan alle foto's in het album zijn gekomen. De tweede helft van het album is leeg. Die moet hij zelf vullen met zijn nieuwe camera.
„Dank je wel.”
Wolfgang's stem is gebroken. Peter slaat zijn arm om Wolfgang en trekt hem naar zich toe, hij veegt de tranen uit Wolfgang's ogen.
„Dit is een geweldig cadeau.”
Wolfgang knikt. Hij heeft moeite om te praten. Max ziet het ook.
„Ik denk dat Wolfgang toe is aan een pauze, even geen nieuwe cadeaus uitpakken.”
Wolfgang knikt. Bastian weet met veel lawaai een zware doos naar zijn oudere broer te schuiven.
„Wat wil je hiermee vertellen, Henriette?”
Alexander roept door de kamer naar Henriette. Hij houdt twee boeken van een hele stapel in de doos in zijn handen. Ze glimlacht.
„Ik wil dat je vriend genoeg eet.”
„Ik denk niet dat hij ooit te weinig heeft gegeten.”
Sascha lacht. Ze lacht mee.
„Alexander heeft nu extra veel recepten voor het dieet van zijn s... vriend.”
Max begint te lachen tijdens Henriette's opmerking. Hij lacht om het cadeaupapier om de doos en daarna om wat er uit de doos op zijn schoot komt.
„Alexander, wat proberen jullie hiermee te zeggen?”
Alexander en Robin grijnzen bij wijze van antwoord. Charlie kijkt even en moet een lachaanval bedwingen.
„Wat hebben tovenaars en heksen en bezemstelen met een kerstcadeau te maken?”
„Sorry, het kerstpapier was op en we hadden deze rol cadeaupapier nog liggen.”
Robin tilt Silke even op om haar van zijn ene arm op zijn andere arm te leggen. Terwijl hij praat, is zijn gezicht niet te zien. Henriette is benieuwd naar de inhoud van de doos.
„Wat zit daar in?”
Max steekt een arm in de doos en haalt er een stapel lege plastic dozen uit. De anderen beginnen te lachen om de geslaagde ruil van kookboeken tegen plastic dozen. Alexander en Robin hebben in bovenste doos wat bankbiljetten gedaan en in de onderste doos zit een bedankkaart.
„Zullen we deze morgen weer vullen voordat jullie vertrekken? Dan kan je gelijk wat bijleren?”
„Nee en ja! Niet vullen maar wel kookles!”
Robin antwoordt zodat Alexander niets hoeft te zeggen. Astrid reageert.
„Kan ik morgen meedoen?”
„Henny, ik denk dat ik mij heb vergist. In plaats van een cateringbedrijf of restaurant moet je een kookschool openen.”
Charlie geeft nuchter commentaar. Thomas kijkt naar zijn Christel, die instemmend knikt.
„We willen ook wel een paar lessen nemen.”
Wolfgang glimlacht naar het paar. In de kerk waren Thomas en Christel echt stil en treurig toen iedereen elkaar vandaag voor de kerk ontmoette. Sinds het diner lijken ze zich te vermaken. Ze zijn nu voldoende ontspannen om grappen te maken en mee te lachen. Hij vind het prettig om hen vrolijk te zien na alle droefheid van de begrafenis van hun dochter. Henriette glimlacht.
„Jullie zijn altijd welkom.”
„Wolfgang, kun je me helpen met deze doos?”
Max trekt een doos rond de hoek van de bank. Bastian kijkt opgelucht. Hij had vandaag als jongste zoon de ondankbare taak iedereen zijn cadeaus te geven.
„Voor wie is het?”
„Ik heb eigenlijk niet gekeken.”
Na Max' antwoord sleept Wolfgang de doos naar het midden van de kamer voordat hij kijkt voor wie het is. Hij had het kunnen weten. Het is voor hemzelf.
„Je doet ook aan geheimen.”
Wolfgang kijkt Max vrolijk aan. Henriette heeft niet goed gekeken.
„Welke doos is dat?”
„Het is van de Kerstman.”
Wolfgang kent de afzender al, maar speelt het spel graag mee. Max moedigt hem aan.
„Dan kun je hem toch openmaken?”
Hij beseft dat hij in het midden van de kamer de aandacht van iedereen heeft. Hij bekijkt het cadeaupapier goed en neemt de tijd om het open te maken. Hij haalt elk stukje plakband apart los. Daniela heeft haar eigen ideeën over het openen van cadeaus.
„Als je er nog langer over gaat doen, kan Silke lopen tegen de tijd dat je het open hebt gemaakt.”
Hij steekt zijn tong uit naar haar en zij doet hetzelfde. Daarna scheurt hij de rest van het papier eraf en maakt de doos open.
„Ik zie dat de Kerstman dezelfde krant leest als jij.”
Hij knipoogt naar Max voordat hij de verfrommelde kranten uit de doos haalt.
„Dat was niet nodig! Sokken en ondergoed! Dank je wel!”
„We kregen dat elk jaar.”
Alexander's opmerking leidt tot een reactie van Bastian.
„Of we het nu wilden of niet. Maar jij krijgt tenminste niet de kleren van je oudere broer!”
„Dat kan geregeld worden.”
Sascha lacht. Wolfgang klemt alle pakketten tegen zijn borst en draait zich met een domme glimlach om.
„Echt bedankt! Ik ga ze elke dag dragen!”
„Ik ga je leren hoe je je zelf kunt wassen!”
Henriette bereidt hem alvast voor op zijn nieuwe taken. Max knipoogt naar hem.
„Ben je klaar met ronddartelen?”
„Nee.”
„Wil je dan het volgende cadeau pakken?”
Aangespoord door Bastian's opmerking grijpt hij een van de laatste cadeaus. Het is voor Robin, die nog steeds rustig met de slapende Silke op schoot zit. Hij geeft zijn broer het cadeau die het direct aan Alexander doorgeeft om te openen.
„Alweer een doos.”
„Deze keer een kleine doos.”
„Wil je hem open maken?”
Alexander draait zich om zodat hij eerst kan kijken en begint daarna te lachen. Daarna laat hij de geopende doos aan Robin zien. Wolfgang ziet Robin verrast rondkijken.
„Ik heb al een horloge. Wie heeft dit bedacht?”
Robin glimlacht. Het blijft even stil terwijl Robin een horloge en een kaart uit de doos haalt. Hij leest de kaart voor.
„Voor Robin. Elke keer als je je teveel opwindt, zal dit horloge je waarschuwen zodat Alexander nooit meer een ambulance hoeft te bellen. De Kerstman.”
Robin kijkt nog een keer rond en ziet Charlie's mondhoek trillen.
„Charlie, jij!”
„Ja, ik wilde je dit jaar iets geven wat je niet snel vergeet.”
Robin steekt zijn vrije arm uit zodat Alexander hem het horloge om kan doen.
„Charlie, ben je helemaal? Witgoud met ... is dit een diamant?”
Alexander kijkt verbaasd naar zijn favoriete tante.
„Twee diamanten. Elk jaar dat Robin en jij bij elkaar blijven, komt er een bij.”
Robin zwaait even naar Charlie, die opstaat en naar hem toeloopt. Hij geeft haar een kus en houdt daarna haar hoofd even vast. Hij fluistert zachtjes in haar oor.
„De rest wil ik thuis in Köln doen. Ik weet dat je veel meer hebt gedaan voor ons dan je laat merken. Bedankt voor alles.”
Charlie heeft voor het eerst in tijden geen antwoord paraat. Ze draait zich om zodat Robin niet ziet dat ze moet slikken en loopt terug naar haar plek. Voor iedereen zichtbaar geeft ze Robin een knipoog en glimlacht trots. Robin kijkt al trots terwijl hij de knipoog beantwoordt.
Wolfgang kijkt verbaasd naar zijn broer en Charlie. Hij heeft nog steeds moeite om Charlie goed te plaatsen. Blijkbaar kan zijn broer vrijwel zonder woorden met Charlie praten. Hij ziet dat anderen ook even verbaasd zijn over de interactie tussen de twee. Lars kijkt Charlie vragend aan.
„Kan het nu?”
Charlie knikt. Wolfgang kijkt nieuwsgierig naar Lars die naar de hal loopt. Hij komt terug met een paar enveloppen in zijn hand.
„Wolfgang, ik heb post voor je ontvangen.”
„Wanneer?”
„Drie dagen geleden.”
Opeens dringt tot iedereen door wat Lars zegt. Sascha's stem trilt.
„Je hebt de resultaten van het DNA-onderzoek ontvangen?”
„Ja, eindelijk.”
Wolfgang neemt met bevende handen de envelop van Lars aan en ziet hoe Sascha en Robin hun envelop aannemen. Robin geeft zijn envelop aan Alexander. Wolfgang weet niet wat hij zal doen. In zijn hart kent hij het resultaat al. Of zou het resultaat toch anders zijn?
Hij wil graag dat Sascha en Robin zijn broers zijn, maar wil hij wel bij Max en Henriette blijven wonen? Hij kijkt vragend naar Robin, die voor zich uit staart. Sascha kijkt wel naar hem.
„Wil je hem niet openmaken, Wolfgang?”
„Ik ... Ik weet het niet ... Nee!”
Iedereen kijkt verrast naar Wolfgang.
„Nee!”
Hij voelt Peter's arm om zijn middel. Hij begrijpt opeens waarom hij het nu niet wil weten.
„Ik ... ik heb vandaag ... het is al een perfecte dag ... ik wil het niet verpesten ... ik wil geen slecht nieuws nu ... ik wil geen goed nieuws nu ... ik wil het nu niet weten.”
Wolfgang kijkt rond. Sascha kijkt met natte ogen naar Astrid. Robin met Silke op zijn arm heeft zijn blik op Alexander gericht. De anderen kijken nieuwsgierig naar hem. Lars reageert.
„Weet je het zeker?”
„Ja, ik wil het nu niet weten.”
Het blijft stil totdat Robin uitspreekt wat hij al denkt.
„Zullen we dit morgenochtend doen?”
Astrid legt Sascha's envelop op de salontafel. Robin kijkt Alexander even vragend aan, die zijn envelop erbij legt. Peter neemt Wolfgang's envelop en legt hem voor Lars op tafel. Lars pakt de enveloppen van tafel en bergt ze weer op. Wolfgang wrijft even over zijn borst, totdat Peter weer naast hem gaat zitten en hij opnieuw Peter's arm voelt. Charlie wil het zeker weten.
„Henriette, ik denk dat je kookles morgen niet doorgaat. Wolfgang, wil je dat we morgenochtend erbij zijn?”
„Ik ...”
Robin onderbreekt hem met een knipoog.
„Ik wil graag dat je morgenochtend langskomt, Charlie.”
„Er is genoeg eten in huis, ik wil iedereen uitnodigen voor het ontbijt morgen. Negen uur?”
Henriette vangt de situatie praktisch op.
Silke maakt een geluidje en opent haar oogjes waarop Robin Alexander aankijkt.
„We mogen oefenen. Ik denk dat het tijd is voor een nieuwe luier.”
Marko- Berichten: 243
- Geregistreerd: vrijdag 14 september 2012 08:50
- Woonplaats: Mrkopalj
- Heeft Bedankt: 149 keer
- Ontvangen Bedankjes: 173 keer