Familie? Familie!

[Marko]

„Je hoeft je niet voor alles te verontschuldigen. Het is heel moeilijk om hier goed mee om te gaan en we hebben tot nu toe allemaal de verkeerde manier gekozen. Je doet het goed, Wolfgang.”

Robin vult Alexander aan.

„Daaroverheen wil ik dat je de waarheid kent. Ik weet dat je denkt dat jij mijn hartaanval hebt veroorzaakt. We willen je alles vertellen zodat je begrijpt dat het niet jouw schuld is en ook niet van Alexander.”
„Maar wanneer mevrouw Kaiser en ik niet zo tekeer waren gegaan in je appartement dan ...”

Robin laat hem niet uitpraten.

„Het zou hoe dan ook gebeurd zijn. Ik heb niet goed voor mijzelf gezorgd. Je hebt er recht op om te weten wat er is gebeurd.”
„Ik denk ... Ik begrijp niet hoe je weer ziek bent geworden. Op de bruiloft zag je er moe uit maar je zei dat er problemen waren. Iedere keer daarvoor zag je er goed uit.”

Wolfgang denkt even na over wat hij zegt.

„Nee, dat is niet waar. Toen Sascha in het ziekenhuis lag, zag je er heel erg slecht uit.”
„Het is eigenlijk vorig jaar begonnen. Ik ben vorig jaar tijdelijk gestopt met sporten om bij Alexander in het ziekenhuis te zijn.”
„Je weet dat ik in elkaar ben geslagen. Ik heb een paar maanden nergens last van gehad, totdat ik in Bohling's in elkaar ben gezakt en daarna een bloedprop werd ontdekt. Die was eerder niet ontdekt. Ik heb het in elk geval overleefd.”

Alexander knipoogt, Wolfgang knikt begrijpend terwijl Robin nu Alexander's hand vastpakt voordat hij weer verder vertelt.

„Ik ben ook gestopt omdat ik bang was dat iemand anders Alexander nog een keer wat aan zou doen. Ik trainde niet meer zo veel als vroeger. Aan het begin van de zomer had ik de kans om als trainer aan het werk te komen. Daarvoor moest ik mijn conditie weer op peil brengen. Ik heb te hard getraind en toen ben ik ingestort. Het was de eerste aanval als gevolg van de myocarditis. Toen we elkaar voor het eerst spraken, vroeg je waarom ik geen wedstrijden meer speel. Dit zijn de redenen.”
„Je kende me niet, je hoefde me niets te vertellen.”
„Daarom heb ik je niets verteld tot vandaag. Maar ons gesprek van die avond heeft wel indruk op mij gemaakt.”
„Echt waar?”

Robin knikt.

„Ik baalde van veel dingen. Het woord homobasketballer bijvoorbeeld, ik wil gewoon bekend staan als een basketballer die een competitie heeft gewonnen met zijn team. Toen we elkaar voor het eerst spraken, vond ik het nog steeds vervelend. Ik baalde er ook van dat ik geen echte baan had. Het parkbeheer op het kasteel lag me niet echt en ik ben korte tijd later overgegaan naar de paarden daar. Ik wist niet eens of ik daar als paardentrainer aan het werk mocht. Ik heb daar geen enkele ervaring mee.”

Robin valt even stil om rustig adem te halen.

„Het was een jaar na het kampioenschap en ik ben geen stap verder gekomen in dat jaar. Toen we elkaar voor het eerst ontmoetten, was je gewoon een jongen die wist wie ik was. Voor jou was ik nog steeds de homobasketballer.”
„Ik wist niet dat je het zelf niet leuk vindt.”

Wolfgang fluistert.

„Of ik het leuk vindt of niet, het is ook wie ik ben. Je zei veel mensen naar mij opkijken, dat het geweldig is om als homo te sporten en te winnen. Je was ook teleurgesteld dat ik mijn bekendheid niet gebruik om een voorbeeld voor anderen te zijn. Daarmee heb je indruk op mij gemaakt, Wolfgang. Het was de droom van mijn vader om basketballer te worden, maar jij hebt iets gezegd om er een doel aan te geven.”
„Echt?”

Robin glimlacht.

„Waarom heb je me dat niet eerder verteld?”

Alexander's vraag roept Robin's verbazing op.

„Ik dacht dat je het wist.”
„Ik wist dat je weer begonnen was met trainen vanwege Wolfgang maar ik dacht dat je het deed omdat hij misschien je broer is.”
„Nee. Ik ben de volgende ochtend al langs de arts gegaan, nog voordat ik wist wie hij was.”

Wolfgang gaat meer naar voren gaat zitten.

„Wacht even. Je was weer begonnen met trainen. Maar je was toch nog ziek?”
„Toen ik je tegenkwam in de sporthal, kwam ik net bij de arts vandaan. Ik wilde de jongens weer zien en nog helemaal niet trainen. De arts had me hele strikte regels gegeven om opnieuw te beginnen. Hij wilde me elke week zien om in de gaten te houden hoe mijn hart zou reageren en om te voorkomen dat ik te hard van stapel zou lopen.”
„Wat is er gebeurd?”
„Ik heb de richtlijnen van de arts gevolgd. Ik heb alles bijgehouden, het eten en niet te veel bewegen. Dat lukte niet meer na Sascha's ongeluk.”
„Ben je gestopt met trainen?”
„Nee, ik ben juist meer gaan trainen. Ik was zo moe van de lange dagen op mijn werk en de lange nachten in het ziekenhuis, dat ik hoopte door meer te trainen ook meer energie zou hebben om de lange dagen vol te houden ...”

Alexander's dwingende blik zorgt ervoor dat Robin verder vertelt.

„... Af en toe glipte ik er tussenuit om naar de sporthal te gaan.”

Wolfgang vraagt door.

„Ben je toen ziek geworden? Zag je er daarom zo slecht uit in het ziekenhuis?”
„Nee. Ik kreeg meer energie van het trainen. Toen Sascha uit het ziekenhuis kwam, kon ik nog verder trainen. Ik was er zeker van dat ik in orde was. Ik dacht dat mijn lichaam het aankon. Alleen besloten Sascha en Astrid snel te trouwen. De hele voorbereiding zorgde opnieuw voor lange dagen ... en ik ben niet minder gaan trainen.”

Wolfgang's getuite lippen etaleren zijn twijfel. Hij leunt achterover en denkt na over iets.

„Waar denk je aan?”
„Over mijn bezoek aan Sascha in het ziekenhuis. Je hebt nauwelijks iets tegen me gezegd.”

Robin's blik gaat naar zijn handen. De vingers van zijn handen raken elkaar, terwijl hij zijn handen zenuwachtig heen en weer beweegt. Hij knikt. Wolfgang's volgende vraag is onderweg.

„Was het met opzet?”
„Ik denk het niet. Ik voel me er wel schuldig over. Ik was bezorgd over Sascha. Ik was bang om hem te verliezen, om alleen achter te blijven.”
„Heb je niet ...”
„Ik was alleen bezig met Sascha. We wisten toen niet of hij zou bijkomen. Ik kon nauwelijks mijn eigen verdriet bijhouden.”
„Dan kom ik weer uit bij de ruzie in jullie appartement. Als je het weer moeilijk krijgt, ga je dan opnieuw van mij weglopen? Als je mij op afstand wilt houden, dan wil ik het nu weten. Ik wil weten wat ik kan verwachten van jou. Als jullie geen tijd voor mij hebben, dan wil ik dat je dat tegen mij zegt. Misschien kunnen we dan beter elkaar niet zo vaak zien of spreken als ik had gedacht.”

Wolfgang praat nu met een lage, rustige stem en de teleurstelling op zijn jongensachtige gezicht zorgt ervoor dat Robin zich nog beroerder voelt. Wolfgang heeft gelijk. Zijn gedrag is niet voorspelbaar. Wolfgang heeft het volste recht zich af te vragen hoe hij in de toekomst zal reageren. In dit opzicht is Robin niet anders dan de gezinnen waar Wolfgang tijdelijk onderdak vond. De jongen verdient meer en vooral beter dan tot nu toe.

„We willen je regelmatig spreken en zien. We willen je niet op afstand houden, maar goed contact met je opbouwen. Ik wil je vertrouwen of je vertrouwen opnieuw waard zijn.”

Alexander ziet Robin's ademhaling wat versnellen en maakt zijn antwoord af.

„Daarom ben je nu ook alleen hier. We willen je alles vertellen zodat wij ons kunnen verontschuldigen bij jou.”
„We zijn niet perfect.”
„Ik wil niet dat jullie perfect zijn.”

Wolfgang is niet overtuigd. Robin wil hem overtuigen.

„Ik wil het wel beter doen.”
„Je weet dat ik niet echt plannen voor de toekomst maak. Ik ben te vaak teleurgesteld en dat wil ik niet meer.”
„We proberen het.”
„Dat beloven we ook.”

Alexander versterkt zijn woorden.

„Maar er is iets dat je moet begrijpen.”

De laatste woorden van Robin laten Wolfgang weer onzeker naar de twee jongens kijken.

„Maak je geen zorgen, het is niet zo erg als de dingen die we tot nu toe hebben verteld. Ik denk dat we allemaal wel de waarheid weten. Ik weet redelijk zeker dat we broers zijn, we hebben geen DNA-onderzoek nodig om het te weten. Zelfs als de resultaten ons allemaal gaan verrassen, zal ik je nog steeds als mijn broer zien. Omdat je gewoon mijn broer bent.”
„Jij ook.”
„Maar desondanks ... eigenlijk hoef ik dit niet te vertellen, maar ik wil het hardop gezegd hebben ... Mijn schat heeft meer gedaan voor mij dan wie dan ook en hij heeft mij nooit opgegeven. Hij heeft wel heel veel andere dingen voor mij opgegeven. Ik hou met heel mijn hart van hem, ook al lijkt het deze weken soms anders. Alexander komt voor mij altijd op de eerste plaats. Als jij daarmee kunt leven, dan is er altijd plaats voor jou.”
„Ik verwacht niets anders.”

Wolfgang bevestigt zijn vermoeden. Robin bedenkt zich dat hij altijd op de gekste momenten en manieren Alexander laat weten hoeveel hij van hem houdt. Alexander bloost een beetje, zijn mond is van verbazing een klein beetje opengegaan.

„Kun je onze fouten vergeven? Kunnen we verder?”
„Wil je weer op een gewone manier met ons omgaan? We willen het nu goed aanpakken.”

Hij versterkt nu Alexander's woorden.

„Ik wil niets anders. Maar ik wil dat jullie mij beloven vanaf nu eerlijk te zijn. Geen geheimen en geen cryptische berichten meer, Robin. Jij vindt het moeilijk om je uiten tegenover andere mensen. Voor mij is het moeilijk om andere mensen te vertrouwen, vooral als ze mij pijn doen.”

Wolfgang antwoordt rustig en op een besliste toon. Alexander reageert.

„We weten dat we veel vragen.”
„We verwachten dat je je mond opendoet als we iets verkeerds doen.”

Robin vult hem aan. Wolfgang schudt zijn hoofd.

„Nee. Ik ga jullie niet vertellen wat je goed of fout doet. Dat moeten jullie zelf kunnen. Jullie weten zelf wanneer jullie iets goed of fout doen. Jullie zijn toch volwassen?”
„Ja. Jij bent bijna volwassen. We willen ook dat jij eerlijk bent. We kennen je nog niet goed genoeg om te weten wanneer je iets niet leuk vindt of juist wel. Daarom vragen we je je mond open te doen wanneer we iets verkeerds doen in jouw ogen.”

Alexander reageert net zo rustig en beslist als Wolfgang net. Wolfgang staart naar het paar met onderzoekende ogen. Misschien is hij nu bezig om te bepalen of hij ze wel of niet wil vertrouwen.

„Zorg ervoor dat ik geen spijt krijg.”
„Dat beloven we.”

Wolfgang blijft de twee indringend aankijken. Robin wordt er bijna nerveus van totdat hij een mondhoek van de jongen ziet bewegen. Wolfgang speelt toneel, hij probeert een glimlach te verbergen.

„Jullie hebben nog veel te doen om weer bovenaan mijn lijst van favoriete broers te komen.”

Alexander kijkt net zo opgelucht als hij zich voelt. Robin glimlacht naar Wolfgang en besluit zijn broer te plagen.

„Wolfgang, komen we sneller bovenaan je lijst als je bij Alexander of bij mij slaapt?

Ondertussen draait Robin zijn hoofd naar Alexander en glimlacht. Alexander begint te lachen.

„Hebben jullie geen apart bed?”

Wolfgang is echt geschrokken.

„We zijn hier bij Charlie te gast en alle bedden zijn in gebruik. Je hebt ons een keer zien slapen en dat is precies de reden waarom we nu apart slapen. We zijn alletwee bang dat de operatiewonden opengaan.”

Alexander vertelt het op een ontspannen toon.

„Dan maar bij jou.”

Wolfgang mokt.

Alexander zoekt zijn telefoon en begint te bellen.

„Charlie, hoe laat kom je thuis?”

[Marko]

69
Zaterdag 10 december 2011
Sara Bareilles - Gravity

Het tweetal ligt in bed en probeert te slapen.

„Waar wacht je op?”

De man naast hem blijft stil liggen.

„Ik weet dat je wakker bent.”

Een rommelend geluid komt uit Alexander's keel. Het klinkt als gesnurk.

„Je kunt niet eens doen alsof.”

Alexander draait zijn hoofd opzij om hem aan te kijken. Wolfgang spreekt hardop.

„Waarom ben je nog wakker?”
„Ik wacht totdat je slaapt ... en Charlie ook slaapt.”

Alexander fluistert. Wolfgang kermt.

„Ben je soms een puber? Ga gewoon naar zijn kamer.”
„Ik wil dat Charlie rustig slaapt.”

Alexander is onnavolgbaar voor Wolfgang. Charlie is veel gemakkelijker dan mevrouw Kaiser. Hij weet zeker dat ze de twee liever samen ziet slapen. Waarom zou ze zich er druk over maken trouwens? Het is minder vreemd dan bij de vriend van je broer slapen. Wolfgang wil niet midden in de nacht worden met Alexander half over zich heen of erger. Alexander is veel ouder dan hij, bijna twee keer zo oud. Het gaat tegen al zijn vaste stelregels in. Hij wil hem zo snel mogelijk uit zijn bed hebben.

„Wat is erger? Charlie wakker maken of mevrouw Kaiser boos krijgen omdat je weet dat ze niet wil dat ik met een andere jongen of man in hetzelfde bed slaap?”
„Je bent leuk. Henriette hoeft hier niets van te weten. Charlie is tegelijk met ons gaan slapen. Ze is waarschijnlijk nog wakker.”

Alexander gromt. Wolfgang maakt een onsamenhangend geluid om zijn frustratie kwijt te raken. In zijn gedachten duwt hij Alexander uit bed en uit deze logeerkamer. Over Alexander's vastbeslotenheid en eigenzinnigheid heeft hij vaak verhalen gehoord, die niet waar kunnen zijn omdat de man naast hem duidelijk angst heeft zonder goede reden. Wolfgang zoekt naar een manier om hem in het goede bed te krijgen en begint met een vrolijke toon in zijn stem te praten.

„Als je wilt, kunnen we het gesprek van vandaag verder oppakken. Ik weet zeker dat ik wel een aantal andere dingen kan vinden om tegen jou en Robin boos te doen. Ik kan wel wat verzinnen om je te verwijten, je bent tenslotte niet zo ernstig ziek geweest als Robin. Dan kunnen we ruzie maken en ervoor zorgen dat niemand vannacht slaap krijgt.”

Alexander zucht. Wolfgang heeft geen idee wat dat betekent.

Wolfgang's idee is al waar. De ideeën stuiteren al door zijn slapeloze geest. Net zoals een goede grap of subtiele belediging pas later doordringt, kwamen de gedachten pas later bij hem op. Het begon na het gesprek eerder vandaag, maar daarna kwam Charlie thuis en hebben ze alleen over andere onderwerpen gesproken. Nu hij in bed ligt, komen de suggesties weer terug.

Alexander gaat rechtop zitten en kijkt hem onderzoekend aan. Het licht door de gordijnen valt op Alexander's gezicht zodat Wolfgang hem goed kan zien. Misschien heeft hij het verkeerde gezegd om Alexander ervan te overtuigen dat hij moet vertrekken.

„Ga je gang. Dan is het uitgesproken.”
„Het kan wachten tot morgenochtend. Echt waar.”

Wolfgang zucht.

„Nee, ik wil me niet de halve nacht afvragen waar je mee komt. Jij moet er niet de halve nacht over blijven nadenken, kom er gewoon mee.”

Wolfgang vindt het vervelend dat hij geen keuze heeft. Als hij niet wat geks had gezegd om Alexander weg te krijgen, dan zou hij niet vastzitten aan een volgend gesprek. Het is zijn eigen schuld. Misschien werkt het beter met het licht aan, maar het licht uitlaten is makkelijker. Dan is hij waarschijnlijk sneller klaar of kan hij tussendoor in slaap vallen en zal Alexander dan vertrekken. Zo makkelijk wordt het niet want Alexander doet nu het licht aan en pakt zijn schetsblok.

„Vind je het goed als ik ondertussen een tekening van je maak? Waar denk je aan?”

Het is laat en Wolfgang heeft eigenlijk geen zin in een lange discussie. Hij laat Alexander's vragen kort in de lucht hangen. Overstuur raken wil hij niet. Als hij nu begint te praten, mag zijn stem niet bezorgd klinken, maar wil hij beslist of vastberaden overkomen. Dat is zijn bedoeling.

„Goed, teken mij maar. Weet je, ik heb over alles nagedacht ... geprobeerd ermee in slaap te vallen, als je het echt wil weten ... en het komt op hetzelfde neer in mijn hoofd. Ik kan er niets aan doen, maar je had het beter moeten weten, het beter moeten doen. Je wist wat Robin wilde. Je had slimmer moeten zijn. Je moet sterk genoeg zijn om hem aan te kunnen, vooral als hij echt zo ziek was als jullie beweren.”
„We hebben toen niet aan een depressie gedacht.”
„Dat maakt niet uit, Alexander. Als zijn hart hem ziek maakt, dan hoort hij in een ziekenhuis thuis!”
„Hij wilde niet en ik kon hem niet dwingen, al heb je gelijk ... Het spijt me.”

Wolfgang weerstaat de verleiding om hier verder op in te gaan en haalt eerst adem om zijn opkomende woede te onderdrukken. Zonder ruzie of eindeloos doorzeuren wil hij nu de touwtjes in handen houden. Al snel vindt hij zijn kalme houding weer terug en spreekt met een lage stem.

„Robin's plan om mij op meer afstand te houden maakt me nog steeds boos. Je had hem moeten tegenhouden. Je had tegen hem in moeten gaan. Ik vind het vervelend om zielig te doen, maar ik kan niet anders. Je weet zo'n beetje hoe mijn leven vroeger was. Je hebt hem geholpen mij als het ware weg te gooien. Je hebt het zelf ook gedaan.”
„Dat is niet waar.”
„Hoezo niet? Robin vindt het te moeilijk om met mij om te gaan omdat hij ziek is en probeert me af te schuiven naar iemand anders. Ik geloof er niets van dat hij niet wil dat ik zie hoe hij achteruit gaat, dat is geen last voor mij. Hij heeft besloten mij op afstand te zetten en dat doet mij pijn. Jij hebt hem geholpen ... Je had de kans hem te helpen toen wij bij jullie binnenvielen en je hebt ervoor gekozen om dat niet te doen. Sascha was al thuisgekomen. Waarom lag Robin niet al in het ziekenhuis in plaats van te slapen in zijn bed?”

Wolfgang gaat op zijn zij gaat liggen en kijkt Alexander aan.

„We hadden eerder ruzie met Sascha ...”
„Koppige Alexander. Stap eens over jezelf en je idiote trots heen. Robin gaat dood en jij maakt je zorgen over je gevoelens?”
„Wolfgang, er was veel meer aan de hand dan dat. Je denkt nu niet meer logisch. Ik ben ook te lang doorgegaan zonder fatsoenlijke nachtrust. Ik was uitgeput. Je hebt gezien hoe moe ik was.”
„Ja, je gedroeg je onmogelijk.”
„Dank je wel.”

Alexander snauwt. Op het schetsblok verschijnt een dikke, krachtige streep.

„Allebei. Jullie hebben niet om onze hulp gevraagd. Je hebt me weg laten gaan zodat je zijn geheim kon bewaren. Je hebt Robin geholpen mij weg te jagen en daarna heb je mevrouw Kaiser letterlijk de deur uitgezet. We hadden jullie kunnen helpen. Je weet hoe mevrouw Kaiser kan zijn, ze zou hem zelf naar beneden hebben gedragen, in de auto gezet en naar het ziekenhuis gebracht.”
„Zonder twijfel.”
„In plaats daarvan heb je hem geholpen te sterven.”
„Zonder opzet.”

Ergens wil Wolfgang tegen Alexander gaan schreeuwen. Tegelijk weet hij dat hij het verleden niet kan veranderen. Wolfgang wil zichzelf nu beheersen, anders komt hij niet verder met Alexander.

„Als ik je niet zou kennen, dan weet ik niet of ik je zou geloven. Het is zo ontzettend stom ... Het probleem is dat ik je wel ken en je daarom geloof. Erger nog, Robin geloof ik ook. Anders was ik vandaag direct weggegaan, naar Sascha of naar Lingen, en hadden jullie mij nooit meer gezien of gehoord.”
„Wa..”

Alexander probeert te protesteren.

„Laat me even uitpraten, alsjeblieft. Ik ben er nog, ik ben niet weggegaan. Begrijp je wat ik zeg?”

Alexander reageert niet direct. Wolfgang kijkt naar zijn peinzende gezicht. Wacht hij op hem om nog meer te zeggen? Is hij bang dat hij weer wordt onderbroken als hij iets zegt?

„Dat je hier bent, betekent veel voor Robin en mij.”

Wolfgang is het met Alexander eens maar om hele andere redenen. Alexander zucht.

„Ik weet dat ik het uit de hand heb laten lopen. Iedere keer wanneer ik zie dat hij het moeilijk heeft of pijn heeft, denk ik na over wat ik beter had moeten doen. Je hebt met bijna alles gelijk. Ik ben net zo verantwoordelijk voor wat er is gebeurd als Robin. Misschien zelfs meer.”
„Bijna alles?”

Alexander grinnikt.

„Ook als alles goed zou zijn met ons, dan hadden we Henriette nog de deur uitgezet. Maar dat vertellen we je een andere keer wel, het is nu niet belangrijk.”

Wolfgang zwijgt even. Hij is wel nieuwsgierig maar wil het nu niet over mevrouw Kaiser hebben. Hij weet dat hij verder gelijk heeft, hij heeft Alexander gewoon verteld wat hem bezighoudt.

„Ik wil je nog iets anders vertellen.”
„Wat?”

Alexander klinkt een beetje ongerust.

„Wat jullie mij vragen, is nieuw voor mij. Ik ben vaker gemeen behandeld dan jij wilt weten, maar die mensen zie ik nooit meer. Het hele idee van vergeven en opnieuw beginnen is nieuw voor mij. Ik weet niet of het mij lukt, maar ik wil het wel proberen. Jullie moeten het echt menen en meer doen dan alleen proberen. Misschien is het niet eerlijk van mij om te vragen maar ik weet niet hoe het uitpakt. Ik weet niet of ik een volgende teleurstelling met jullie aankan.”
„We zullen alles eraan doen om ervoor te zorgen dat dat niet gebeurt.”
„Ik hoop het. Ik vind jullie een leuk stel, ergens hoop ik zelf ooit zo'n vriend tegen te komen. Het is zo mooi om te zien dat jullie van elkaar houden ondanks alles. Ik weet niet hoe je een goede relatie met een jongen opbouwt. Ik heb jullie daarvoor nodig.”

Alexander denkt weer even na voordat hij reageert.

„Je hoeft niet te wachten op een vriend, je hebt nu verkering met Peter. Het eerste begin heb je zelf al in handen en daarmee heb je goede vooruitzichten ... Ik beloof je dat we ons best gaan doen.”

Wolfgang herinnert zich wat hij heeft gezegd op die noodlottige zaterdagmiddag in het appartement van de twee. Hij heeft ze voor leugenaar uitgemaakt. Kan het weer goedkomen en kan uit zijn beschuldiging toch iets moois ontstaan?

„Ik zal ook mijn best doen.”
„Ik bedoel, we zijn tegenwoordig familie. We komen elkaar hoe dan ook weer tegen.”

Er zit een kern van waarheid in Alexander's woorden. Meneer en mevrouw Kaiser zijn vastbesloten om Alexander weer op te nemen in hun familie. Zolang hij bij hen woont, zal hij Alexander en Robin tegenkomen. Misschien ook bij Bastian en zijn vrouw. Zolang hij welkom is bij Sascha en Astrid, zal hij Robin en Alexander tegenkomen.

„Je moet wel op mijn broer letten als hij te ziek is om het zelf te doen.”
„Dat geldt voor iedereen en altijd.”

Wolfgang moet hier over nadenken, maar is het ermee eens. Alexander buigt zich voorover naar hem en brengt daarmee zijn angst weer terug.

„Nee, dank je, ik wil niet dat je me hier in bed aanraakt. Je hebt een relatie met mijn broer. Ik vind het eng wanneer je naast me ligt en me aanraakt.”

Alexander kijkt even verbaasd, legt zijn schetsblok opzij en gooit dan een kussen naar Wolfgang. Wolfgang gooit het kussen terug.

„Zou je niet naar mijn broer gaan?”
„Heb je alles gezegd wat je kwijt wil?”
„Ja. Toch wil ik nu graag dat je naar mijn broer gaat.”
„Ik ben al onderweg!”

Alexander gaat op de rand van het bed zitten, staat op en neemt zijn schetsblok en kussen mee. Bij de deur doet hij het licht uit terwijl Wolfgang hem achterna roept.

„Doe je het kalm aan? Ik wil een ziekenhuisvrij weekend!”

[Marko]

70
Zaterdag 10 december 2011
Neno Belan & Fiumens - Ludo Zaljubljen

Alexander is tevreden over Charlie's aanbod om een tijdje bij haar te logeren. Afslaan kon hij het overigens niet, omdat ze erop stond en zeer vasthoudend kan zijn. Maar nu ze hier zijn, geniet hij van haar goede zorgen. Ze geeft hem onnodig veel aandacht. Hij voelt zich weer beter. Hij slaapt weer aan een stuk door en verandert de prioriteiten in zijn leven, Robin staat weer bovenaan zijn lijst.

Op sommige momenten ziet hij weer licht in de donkere tunnel waar ze doorheen gaan. Vanavond schijnt dat licht onder de deur van Robin's slaapkamer de gang in. Hij sluipt door de gang en hoopt in stilte dat Charlie tevoorschijn komt. Ergens heeft hij vanavond zin om nog een uur gezellig met zijn tante een glas wijn te drinken, voordat hij naar Robin gaat. Dan weet hij dat Charlie daarna goed slaapt en hij nog beter na alle kritiek van Wolfgang.

Alexander staat even stil om adem te halen zonder extra geluid te maken. Hij heeft geen zin om na te denken over de eerdere beschuldigingen van Wolfgang en zijn kritiek van vanavond. Ook Dagmar's verwijtende blikken verbant hij uit zijn gedachten. Of Sascha's verwijten. Dit stukje door de gang wil hij dat allemaal loslaten.

Behalve wat drinken met Charlie wil hij vooral Robin in zijn armen vasthouden, om hem te laten voelen hoe alles was voordat alle tegenslag hun leven begon te beheersen. Voorzichtig maakt hij de deur open en gluurt naar binnen. Robin kijkt uit het bed naar hem op en glimlacht. Het lijkt een beetje overdreven glimlach maar het is een van de lachende gezichten van Robin die hij al te lang niet meer heeft gezien. Hij sluit de deur zonder lawaai te maken.

„Wolfgang wilde dat ik hier zou slapen.”
„Ik vroeg me al af wanneer je zou komen.”

Robin grinnikt en legt een van zijn studieboeken over paarden weg.

„Wolfgang wilde een verhaaltje voor het slapen gaan.”

Alexander rolt met zijn ogen. Hij ziet aan Robin's ogen dat hij hem wel begrijpt.

„Ik hoop dat het geen eng verhaal was.”

Robin grijnst naar hem en klopt met zijn hand naast zich op het bed.

„Morgen maak ik deze tekening van hem af.”

Hij laat Robin de schets zien.

„Het worden twee tekeningen voor Peter. Wolfgang in ondergoed en Wolfgang onder de dekens.”

Alexander glimlacht, legt zijn kussen op bed en klimt erachteraan. Hij trekt het dekbed over zijn afgekoelde benen. Gelukkig heeft hij sokken aangedaan. Met Robin's langzamere bloedcirculatie wil hij hem niet ergeren of onnodig laten schrikken met koude voeten.

„Ik heb een verrassing voor je. Het gebeurt weer vaker de laatste tijd.”

Robin fluistert terwijl hij Alexander's hand pakt en langzaam over zijn buik omlaag laat glijden tot onder zijn navel. Alexander weet wat hij voelt, maar haalt zijn hand weer weg en blijft kalm.

„Goed, we kunnen dat op de lijst zetten voor de arts. We gaan niets doen totdat hij zegt dat het goed is. Helemaal omdat je het vandaag in de woonkamer even moeilijk had.”

Robin zucht.

„Ik weet het. Het is ergens wel spannend. Ik heb eigenlijk niet beseft dat er niets meer gebeurde totdat het weer gebeurde. Het betekent dat alles langzaam weer normaal wordt.”

Was dat maar waar, denkt Alexander bij zichzelf. Robin's fysieke herstel gaat goed. Zijn hart lijkt normaal te werken en de rest van zijn lichaam herstelt ook weer. Maar hij blijft bezorgd over de psychische toestand van zijn schat. Het zal een lange weg worden voordat alles weer normaal is. Alexander kijkt om zich heen. Robin is bezig zijn stapel kussens naar een kant van bed te verhuizen zodat hij kan slapen met zijn lichaam in een hoek zonder wakker te worden van de pijn. Het ziet er niet naar uit dat ze alletwee goed kunnen slapen. Robin twijfelt.

„Ik weet niet hoe we dit goed doen.”
„We bedenken wel wat.”

Misschien kan hij met een extra kussen half rechtop slapen tegen het hoofdeinde, zodat hij dicht naast Robin kan slapen zonder hem te storen. Robin gaat weer liggen en wordt aan alle kanten ondersteund door zijn kussens. Alexander gaat verzitten. Hij wil een deken in het midden van het bed neerleggen wanneer zijn schat een grimas laat zien en kermt.

„Voorzichtig, je laat mijn borstbeen bewegen.”

Hij verontschuldigt zich en overtuigt zich dat Robin in orde is. Voordat hij op zijn nieuwe plek gaat liggen, trekt Alexander het dekbed van zijn schat omlaag tot op zijn buik.

„Wat wil je?”
„Zeg het als ik je pijn doe.”

Alexander houdt zijn oor tegen het katoenen T-shirt van Robin. Dit is zijn eerste kans om te luisteren naar Robin's hart, in het ziekenhuis hoefde hij alleen naar de monitoren te kijken. Robin drukt zijn hoofd nog iets dichter op zijn borstkas totdat hij merkt dat de druk te veel wordt.

Met gesloten ogen concentreert hij zich op het gedempte geluid. Hij luistert en telt de hartslag. Het ritme is stabiel en duidelijker te horen dan voor zijn operatie. Toen was het onregelmatig en zwak, bijna niet te horen. De geluiden van vanavond zijn een goed teken.

„Als je wilt, zal ik de volgende keer dat we in het St.Vinzenz's zijn om een stethoscoop vragen. Dan kunnen we arts en patiënt spelen wanneer ik weer beter ben.”

Robin maakt weer vaker grappen, al vindt hij deze wat minder leuk.

„Dank je, de spelletjes laat ik graag aan de artsen over.”

Alexander probeert zijn nieuwe positie op het bed uit door een beetje naar voren te leunen en zijn schat een kus te geven. Vanaf zijn plek aan het hoofdeinde komt het meer op ondersteboven zoenen neer. Het licht is nog aan en ze maken geen aanstalten het uit te doen.

Alexander kijkt omlaag naar zijn schat, hij is gelukkig dat Robin hier ligt en opgelucht om naast hem te liggen. Ze blijven een tijdje stil terwijl Alexander met Robin's lange haren speelt. Zijn laatste kappersbezoek is nog voor de bruiloft geweest. Robin zucht even.

„Vanavond was een lastige etappe in de verontschuldigingstoer.”

Dat klopt, ook al is het voor Robin nog maar de eerste etappe geweest. De anderen, die hij tot nu toe heeft gesproken, kennen de waarheid al omdat Alexander ze de belangrijkse punten heeft verteld. Robin gaat verder.

„Ik denk dat Dagmar nog steeds boos op me is.”
„Ze zal je snel vergeven.”
„Tenzij ze zich alleen zo gedraagt om mij in een inrichting te krijgen.”

Alexander is het niet met hem eens. Dagmar was woedend op hen allebei omdat ze het uit hand hebben laten lopen, maar ze is ook direct gekomen toen ze in het ziekenhuis lagen en daarna veel langer gebleven om hen te helpen. Over een paar weken komt ze weer langs en volgend jaar wil ze elke twee weken op bezoek komen. Ze is meer dan een goede vriendin voor hen en ze zijn haar meer schuldig dan ze ooit kunnen goedmaken.

„Zorg ervoor dat je weer goed contact met haar krijgt. Ze heeft nog steeds verwachtingen van ons. Als het goed komt, beter wordt, komt de rest ook in orde.”
„Ik hoop het. Ik heb er een zooitje van gemaakt.”
„Dat hebben we alletwee gedaan.”
„Nee, Alexander. Ik heb gelogen. Als ik niet had gelogen en stiekem naar de sporthal was gegaan, zou dit helemaal niet zijn gebeurd. Wanneer ik niet meer had gedaan dan ik mocht doen, dan was ik ook niet op die gekke gedachten gekomen.”
„Misschien. We weten het niet zeker. Ik ben nu gewoon gelukkig dat het goed heeft uitgepakt.”

Alexander weet dat alles nog lang niet in orde is, ook al wil zijn schat verder gaan en weer beginnen met een leven. Het zou in orde zijn wanneer Robin direct voor of na de bruiloft in het ziekenhuis was opgenomen, wanneer hij zijn verzwakte lichaam niet verder had uitgeput in de sporthal, wanneer ...

„Ik ook.”

Robin's reactie haalt hem weer terug naar de dag van vandaag. Alexander buigt zich voorover en kust Robin's voorhoofd. Zijn schat kijkt wat beledigd en wijst op zijn lippen. Alexander kust hem opnieuw op de goede plaats. Hij wil zich nu niet schuldig voelen en niet nadenken over hoe hij het beter had kunnen doen. Op dit moment wil hij genieten van deze tijd samen. Robin kijkt hem aan.

„Wil je me iets beloven?”
„Wat?”
„Dat je net zo eerlijk tegen mij bent als je wilt dat ik tegen jou ben.”
„Dat doe ik al.”
„Nee ... Je houdt nog steeds dingen voor mij achter, je probeert mij nog te ontzien.”
„Nee, dat doe ik niet.”
„Wolfgang heeft mij vandaag al iets verteld, jij was in de badkamer.”
„Was het iets goeds of slechts?”

Alexander vraagt zich af wat Wolfgang te maken heeft met Robin's beschuldiging dat hij hem ontziet. Robin kijkt hem even aan en staart daarna naar het plafond terwijl hij spreekt.

„Het ging over Silke's begrafenis. Ik zou met je zijn meegegaan als dat mogelijk was.”
„Ik weet het.”

Hij vindt de opmerking prettig om te horen, al groeit zijn argwaan omdat hij niet weet waar dit toe leidt.

„Ik zou graag willen dat ze er nog is en je wat problemen bezorgt. Het zou gemakkelijker zijn dan wat jij de laatste tijd hebt meegemaakt.”

Robin heeft gelijk. De streken van Silke zijn niets in vergelijking met het verdriet en de spijt die hij tot diep in zijn hart voelt. Beide emoties drukken nog steeds zwaar op hem. Hij hoopt dat Robin's herstel helpt om sneller over deze gevoelens heen te komen.

„Hij zei dat het een mooie begrafenis was. Tijdens de dienst heb je een roos vastgehouden en alle doornen eraf gehaald?”

Alexander herinnert zich voor het eerst sinds de begrafenis de doornen en de roos.

„Wolfgang heeft mij verteld wat hij dacht tijdens de begrafenis. Hij zei dat je aan hetzelfde dacht.”

Robin waagt zich op emotioneel terrein waar Alexander vanavond niet heen wil. Hij is nog verdrieting over haar definitieve vertrek van deze wereld. Robin kijkt hem opnieuw aan.

„Ik weet zeker dat ze het weet.”
„Wat weet ze?”
„Dat je haar hebt vergeven. Waar ze nu ook is, ik weet zeker dat ze dat weet.”

Alexander kijkt even opzij om aan Robin's ogen te ontsnappen.

„Alsjeblieft ... vanavond wil ik er niet mee bezig zijn.”
„We moeten erover praten, Alexander. Ik was erbij toen ze vertrok. Ik heb gezegd dat je naar de politie moest gaan. Ik weet nog hoe boos je was en wat je hebt gezegd. Maar ik weet ook dat je haar de diefstal uiteindelijk zou vergeven, ongeacht of ze het geld zou teruggeven of niet. Het was niet vreselijk veel trouwens.”

Alexander gromt.

„Dit gaat niet over het geld! Dat interesseert mij niet. Silke is overleden!”

Alexander heeft geen zin in discussies vanavond. Hij wil een vrije avond, vrij van rouw en ander verdriet. Deze avond wil hij aan alles ontsnappen en verschuift zijn kussens om rechtop te gaan zitten met zijn armen naast zich.

„Op haar begrafenis zat je aan mij te denken in plaats van aan haar.”

Robin daagt hem uit.

„Neem me het eens kwalijk. Na alles wat met je is gebeurd ... ik ben je dit jaar drie keer bijna kwijtgeraakt ... een begrafenis is wel het laatste wat ik wil meemaken. Het was nog onzeker hoe jij het zou redden.”
„Je weet wat ik bedoel, Alexander.”

Alexander tuit zijn lippen. Hij weigert vanavond over de begrafenis en Silke na te denken, laat staan dat hij erover wil praten.

„Je bent teruggekomen van de begrafenis en je hebt geen woord tegen mij gezegd hierover, Alexander. Je bent 's avonds bij me langsgekomen in het ziekenhuis en we waren een paar uur alleen. Je had genoeg tijd om het mij te vertellen.”

Alexander is vastberaden.

„Nee. Het was een zware dag. Het was nog te vers.”

[Marko]

70-vervolg
Zaterdag 10 december 2011
Zoran Jelenković - Mjesec je žut

„Daarom zou je er met mij over moeten praten.”

Alexander's hartslag versnelt. Hij voelt zijn gezicht gloeien. Van binnen zou hij graag willen dat hij een aanval krijgt zoals Robin eerder vandaag en hij daarom hier niet over hoeft te praten. Robin beweegt zich langzaam overeind zodat hij naast hem kan zitten en hem goed aan kan kijken.

„Je kunt voor mij niet een andere maatstaf aanhouden. Hoe kan ik mijn eigen gedrag verklaren als jij maar een deel van je emoties laat zien?”

Alexander kijkt hem aan. Robin is op dit ogenblik niet eerlijk.

„Waarom verwijt je mij dat ik mijn emoties filter terwijl jij niets vertelt over je moeder. Ik heb je er maanden geleden naar gevraagd?”
„Ik heb niet alles onthouden, Alexander. Ik heb altijd geloofd dat het een gerucht was. Pas toen Sascha erover begon, kwamen sommige dingen terug.”
„Waarom heb je niets verteld?”

Robin houdt vol.

„Ik was nog geen vijf toen het is gebeurd. Sascha wist ook niet alles. De afgelopen dagen hebben we met elkaar vooral daarover gesproken en ik heb het je verteld zodra ik het verhaal compleet had. ”

Alexander wil niet toegeven.

„Maar hoe zit het met de reden waarom je weer bent gaan sporten, de echte reden?”
„Ik dacht dat ik het je had verteld. Blijkbaar kwamen Wolfgang en Henriette er tussen. We hadden allebei andere dingen aan ons hoofd.”
„Als ik het had geweten, dan had ik ...”

Alexander maakt zijn zin niet af. Robin kijkt nog steeds naar hem in de overtuiging dat hij het goed heeft gedaan. Net als tijdens elk andere belangrijk gesprek in de laatste weken, krijgt Alexander het gevoel dat hij ergens van wordt beschuldigd. Robin fluistert.

„Blijf alsjeblieft bij het onderwerp. Ik wil dat je het mij vertelt.”
„Het was te snel, te vroeg. Ik wilde je niet overstuur maken. Ik was bang dat je lichaam het niet aan zou kunnen.”
„Alexander, luister. Als ik je ergens mee heb gekwetst, dan wil ik het weten, zelfs als ik ervan overstuur raak. In het ziekenhuis was dat niet zo erg geweest, ik lag toch aan een monitor. Maar wanneer je niets vertelt, dan heb je mij en jezelf ermee. We hebben dat al te lang gedaan en we moeten daarmee stoppen vanwege alle extra dingen die we er momenteel bij hebben en misschien nog krijgen.”

Alexander leunt tegen het hoofdeinde en staart naar de deur. Zal hij op de bank in de woonkamer gaan slapen om een einde te maken aan dit gesprek?

„Vertel het me, alsjeblieft.”

Alexander draait zich snel om naar zijn schat. Hij gaat op zijn knieën recht tegenover hem zitten en kijkt hem direct in zijn ogen.

„Iedere keer als ik naar de kist keek, zag ik in mijn gedachten jou erin liggen. Zelfs bij haar graf, had ik het gevoel dat ik jou aan het begraven was. Wilde je dit weten?”

Robin kijkt verbaasd en tegelijk een beetje opgelucht terwijl hij instemmend met zijn hoofd knikt.

„Ik voel me er vreselijk onder. Ze is ook een zus voor mij geweest. Ik voel me er schuldig over. Het was Silke's begrafenis en ik kon niet om haar rouwen, geen afscheid nemen.”
„Het is mijn schuld, Alexander.”

Tranen van wanhoop, woede en rouw komen op in zijn ogen en druppelen over zijn wangen terwijl hij verder praat.

„Ze is wel familie van mij! Ik verloor ... ik ... ik ben bijna mijn hele familie kwijtgeraakt door je ... idiote plannen. Je wilde Wolfgang op afstand houden. Dat betekende dat ik hem ook op afstand moest houden, dat ik het contact met mijn familie moest verminderen. Het is bijna gelukt. Ik weet niet of ze ooit mij weer zouden willen zien, vooral Charlie en Bastian.”

Alexander droogt zijn ogen. Zijn stem is rustig.

„Zelfs als je het niet had gered, zou het niet goed gaan. Ik zou blijven liegen om de herinneringen aan jou te beschermen. Alles zou dan op een leugen gebaseerd zijn! Vroeger of later zou het echte verhaal toch wel uitkomen, dat weet ik zeker. Dan zou ik ze definitief kwijt zijn.”

Robin probeert iets te zeggen, maar zwijgt.

„Ik zou door je idiote plan uiteindelijk helemaal alleen komen te staan. Jij zou er niet meer zijn. Mijn familie zou zijn verdwenen. Alle vrienden waarschijnlijk ook. Ik zou alleen overblijven!”
„Het spijt ...”

Robin wil reageren maar Alexander onderbreekt hem opnieuw.

„Ik ben zo stom geweest om mee te gaan met je plan. Wolfgang zei het net tegen mij: ik had het beter moeten doen!”
„Alexander, ...”
„Wil je iets aparts horen? Ik benijd je. Jij hebt een excuus. Ik niet en dat maakt me jaloers. Mijn enige excuus is dat ik niet goed heb gezien waar we eigenlijk mee bezig waren. Ik hou teveel van jou, ik heb je niet goed geholpen ... Ik krijg verwijten van iedereen die hier vanaf weet. Vooral dat ik dom of blind ben. Het ergste is dat ze gelijk hebben. Ik krijg alleen te horen wat ik had moeten doen, alsof ik dat zelf al niet weet. Ik had je moeten dwingen je te laten opnemen in het ziekenhuis. Iedereen die je mag en hiervan weet, zegt dat. Wat had ik moeten zeggen, als je niet op de bruiloft erbij was geweest? Het is belachelijk als je weet dat je leven op het spel stond. Maar ik kan het niet meer terugdraaien, ik kan het niet meer veranderen. Weet je, het is ergens ook ironisch ... ik heb jarenlang mijn ouders en mijn broer niet gesproken. Dat begint nu langzaam aan weer op te bouwen, maar ik heb ze niets verteld omdat het kontakt nog te vers is. Ik ben bang dat ik ze weer kwijtraak wanneer ze echt alles te weten komen. Weet je hoe dat voelt?”

Alexander laat zijn tranen weer de vrije loop. Robin probeert hem aan te raken, maar Alexander duwt zijn hand weg. Hij wil geen troost of medelijden. Hij wil dat Robin weet hoe het voelt om alleen te staan, om kritiek van iederen te moeten verdragen en toch door te gaan.

„Ik weet hoe het voelt, Alexander. Ik voel mij precies zo als ik alleen al naar je kijk. De manier zoals je naar kijkt, mij volgt, mij beschermt. Ik voel me net zo. Ik wil jou terugwinnen.”

Alexander staart naar Robin, die vochtige ogen krijgt.

„Jij bent de enige die niet tegen mij is uitgevallen. Toen ik nog ziek thuis was, heb je geen ruzie met mij gemaakt.”
„Ik wilde je niet kwijtraken. Ik was bang.”
„Ik ben nu bang, Alexander.”

Alexander's hart slaat over. Hij begrijpt niet wat Robin bedoelt. Hij is doodsbang voor slecht nieuws nu het er positiever begint uit te zien.

„Ik ben bang voor wat de arts zal vertellen en gaat doen. Ik ben bang om te denken wat er zal gebeuren na ... Ik wil geen medicijnen die meer fout dan goed doen.”

Robin legt een hand op zijn knie en knijpt een beetje. Hij tilt zijn hand op maar laat hem weer zakken. Alexander snikt terwijl hij zijn tranen probeert tegen te houden, tranen die onophoudelijk telkens weer naar buiten willen, tranen die hij nu niet kan gebruiken.

„Ik wil beter worden, maar ik ben bang voor medicijnen die me veranderen, die mijn gevoel onderdrukken. Ik wil niet als een zombie rondlopen. Ik wil gezond zijn en ik wil mezelf zijn. Ik wil kunnen leven. Van mijn ... van ons leven genieten.”
„Je moet wel naar de arts.”

Alexander dringt aan.

„Dat zal ik doen. Ik wil graag dat je daarbij bent.”
„Ik wil graag met je meegaan. Maar je moet wel luisteren naar de artsen en naar je lichaam. Je moet echt accepteren wat je lichaam wel en niet kan. Je moet leren ermee te leven.”
„Daar ben ik bang voor, Alexander. Ik weet niet wat ik de rest van mijn leven nog kan doen.”

Een gevoel van opluchting overspoelt hem nu, eindelijk durft hij een arm naar Robin uit te steken. Zijn schat pakt zijn hand vast en begint erover te wrijven, te strelen. Alletwee kijken ze elkaar met natte wangen aan voordat ze weer gaan liggen. Alexander verplaatst wat kussens zodat hij naast Robin kan liggen zonder hem pijn te doen. Met een arm over de buik van de ander en hun gezichten tegen elkaar blijven ze een tijdje liggen. Robin's schorre stem doorbreekt de stilte.

„Hoe denk je over ons? Hebben we nog een toekomst?”
„Ik heb niet alles voor je gedaan om je te verlaten, Robin.”
„Daarom wil ik graag dat je me alles vertelt ... zoals net. Anders weet ik niet wat er in je omgaat, wanneer je verdriet hebt of ... Je moet eerlijk tegen mij zijn.”
„Jij ook. Je moet eerlijk zijn tegen jezelf, echt doen wat de artsen vertellen, op de signalen van je lichaam letten, anders zal je nooit beter worden. We moeten alletwee weer op andere mensen durven te bouwen. Wolfgang en Sascha verwachten dat van jou, Bastian en Charlie verwachten het van mij. Je moet ze meer durven te vertellen dan je tot nu toe gewend bent.”
„Dat lukt me alleen met je hulp.”
„Iedereen wil je helpen.”
„Dank je.”
„Maar Robin, ik wil niet dat iedereen alles van ons weet. We moeten ook dingen voor onszelf houden.”
„Hoe bedoel je?”
„Wat ik je heb beloofd toen je ziek thuis was, om je te laten sterven. De belachelijke vraag van Henriette over onze gezondheid. Jouw verleden. Dat zijn al drie dingen die ik liever voor onszelf hou. Ik wil niet alle details op straat.”
„Mijn verleden ligt al bijna op straat.”
„Nee. Van mijn familie weten alleen Lars en Charlie ervan. Verder Dagmar, Sascha, Astrid en ik. We houden het allemaal stil.”
„Je vergeet Thore op het kasteel ... die moest ik het wel vertellen, hij is mijn chef.”
„Bij Thore zijn alle kasteelgeheimen veilig.”
„Dat is waar. Ik denk meer na over Henriette's vraag ... ik weet het niet. We zijn seronegatief. Je kunt het gebruiken om haar vertrouwen te winnen of om haar te laten zien dat je haar vertrouwt, zelfs al weet ik dat je haar nooit meer echt zal vertrouwen.”
„Dan gedragen we ons net zoals Henriette. Ik vertel liever helemaal niets.”
„Goed.”

Robin zwijgt even om daarna moeizaam verder te praten terwijl ze elkaar aankijken.

„Een volgende keer laat je me niet sterven, het was verkeerd van mij om je dat te vragen. Maar ik wil het wel volgende week bij de arts bespreken, heb je het al opgeschreven?”
„Ja.”
„Goed. Dagmar weet ervan, maar verder hoeft niemand te weten hoever je voor mij wilde gaan.”
„Dank je.”

Het paar blijft een tijd liggen terwijl ze nadenken. Alexander vindt het vervelend om Robin sommige dingen te vertellen, maar hij heeft gelijk. Ze hebben hun geluk nu in hun handen, ze willen het vasthouden, daarom zou het nu verkeerd zijn nu te liegen of te zwijgen. Elkaar niet alles vertellen, brengt ze ook niet vooruit. Integendeel, het zou weer een stap achteruit betekenen.

Wanneer alles achter de rug is, zal het nooit meer hetzelfde zijn zolang ze geheimen voor elkaar hebben. Vanavond hebben ze de eerste geheimen verteld. Hij heeft nooit eerder Robin zo duidelijk zijn angsten horen verwoorden. Robin fluistert weer.

„Sorry dat ik je net onder druk moest zetten om je aan het praten te krijgen over de begrafenis. Ik wilde niet meer wachten.”
„Ik durfde er niet over te beginnen, ik schaamde me teveel. Ik heb het gevoel dat ik Silke in de steek heb gelaten. Bij haar begrafenis kon ik niet eens rouwen, omdat mijn gedachten iedere keer naar jou afdwaalden. Mijn angst om jou was groter dan het verdriet om Silke.”

Robin haalt gecontroleerd adem. Alexander weet dat Robin zijn lichaam tot rust wil brengen.

„Ik denk dat ze het zou begrijpen.”
„Waarschijnlijk. Weet je dat Silke mij achter je aan heeft gestuurd nadat we ruzie hadden gekregen tijdens het uitgaan? Ze heeft ervoor gezorgd dat we bij elkaar zijn.”
„Ze hield veel van je.”

Alexander probeert te glimlachen. Robin reageert op zijn glimlach.

„Ik wil dat het tussen ons nog beter wordt. Ik wil je niet kwijtraken.”
„Zorg ervoor dat je beter wordt. Alsjeblieft, doe het niet voor mij maar voor jezelf en voor ons.”

Robin tast langs zijn lichaam om Alexander's hand van zijn buik naar zijn borst te trekken. Hij begint Alexander's vingers en handen te masseren. Het herinnert Alexander aan hun vroegere leven, toen ze werkelijk geloofden dat niemand of niets tussen hen in zou kunnen staan. Alexander strijkt met zijn andere hand door Robin's haar.

Het is fijn om weer bij elkaar te zijn, maar het is nu al veel beter. Ze zijn alletwee vastbesloten om het nog beter te doen en willen beide aan hun geluk en liefde vasthouden.

[Marko]

71
Zaterdag 24 december 2011
Polarkreis 18 - Allein Allein (Schiller Remix)

Robin en Astrid slapen op de achterbank van de auto terwijl Sascha en Alexander naar wat zachte muziek luisteren. Bij de afslag Lingen maakt Alexander de twee op de achterbank wakker en begint enthousiast allerlei herkenningspunten uit zijn jeugd aan te wijzen. De winterse blik op de Eems is inderdaad mooi. Alexander belooft Robin nog het centrum te laten zien.

„Daar is het misschien wat te koud voor.”
„We kunnen je ochtendwandeling ervoor gebruiken. Of anders is het bij de molen echt mooi wanneer er sneeuw ligt. We nemen een slee mee, dan hoef jij niet alles te lopen.”

Astrid giechelt.

„Ik heb al jaren niet meer op een slee gezeten. Misschien kan ik Sascha overtuigen om er een voor ons te kopen.”
„Er zijn niet zo veel plaatsen waar je naar beneden kunt met een slee.”
„Dat vind ik prima. Als ik niet mee kan doen, dan vind ik het vervelend om toe te kijken. Ik ben al blij als het me lukt een sneeuwpop te maken.”

Robin's reactie verleidt Sascha tot een voorzichtige waarschuwing.

„Die hebben we niet nodig.”

Ze rijden door naar het huis van Max en Henriette. Robin moet even wachten op hulp om uit te stappen. Het is anders dan op een stoel gaan zitten en weer opstaan. Tijdens de ziekenhuisbezoeken van deze weken hebben ze geleerd hoe hij in en uit een auto kan komen zonder dat het al te veel pijn doet aan zijn borst of been. Al ging het gepaard met stoten tegen het dak en pijnscheuten in zijn borst. Terwijl Alexander hem uit de auto helpt, komt Wolfgang eraan gerend om hen te begroeten.

Terwijl ze naar het huis lopen, komen Max en Henriette naar buiten. Ze blijven voor de deur staan, Henriette heeft haar handen stevig op haar heupen gezet. Er is geen twijfel mogelijk over haar gezichtsuitdrukking. Ze is boos. Haar mond is gesloten, haar voorhoofd gefronst. Haar ogen zijn wat samengeknepen en ze houdt hem en Alexander gevangen met haar blik. Hij voelt Alexander's hand onder zijn jas glijden, hem even in zijn middel knijpen en hem daarna vast te houden.

Robin's mening over Henriette Kaiser verandert onherroepelijk. Eerder was hij niet onder de indruk van haar, ondanks alle vreselijke verhalen van Alexander en Charlie. Maar nu staat ze voor hem als iemand om rekening mee te houden. Zijn weinige respect voor Henriette daalt tot een nulpunt. Zijn mening over Max verandert mee. Hij is niet meer de vriendelijke man die met de legendarische heks is getrouwd. Met deze Max wil je geen ruzie krijgen. Zijn houding en gezichtsuitdrukking zijn vrijwel hetzelfde als die van Henriette. Het oudere echtpaar straalt ouderlijk gezag uit. Op een manier die angst oproept. In enkele seconden realiseert hij zich dat het maar een ding kan betekenen. Ze weten alles. Via Wolfgang.

„Hou me vast.”

Robin slaat zijn arm om Alexander terwijl Max begint te praten.

„Het lijkt erop dat we niet alles weten over jullie.”
„We wisten niet waarom jullie ziek zijn geworden. We zijn teleurgesteld in jullie. Erg teleurgesteld.”

Henriette spreekt op een toon die geen tegenspraak duldt. In de koude buitenlucht haalt Robin adem, zodat hij kan reageren op hun koele ontvangst. Hij voelt aan Alexander's hand op zijn rug dat hij nog niet mag reageren. Henriette's gezicht maakt alleen al duidelijk dat ze nog niet is uitgesproken. Hij voelt de koude lucht zijn lichaam binnenstromen en ongewild huivert hij even.

„Voordat jullie hier naar binnen mogen, willen we dit van tafel hebben.”

Max gebruikt woorden, die Robin nu niet wil horen. Deze gesprekken heeft hij al met zijn beide broers gevoerd en hij weet dat ze lang duren, ongacht hoeveel Max en Henriette al weten. Zijn hand begint te trillen en wordt kouder. Sascha en Astrid staan zwijgend naast hen. Henriette kijkt hen ook aan.

„Jullie zijn onverantwoordelijk. Jullie dwaasheid schaadt iedereen in je familie. Je riskeert je leven en ook ons leven. Charlie en Astrid zijn hier naar toe gereden in een sneeuwstorm en daarna hebben wij ons door het slechte weer naar jullie gehaast. We hebben je beter opgevoed dan dat, Alexander Kaiser.”

Alexander geeft geen antwoord. Hij wil ze laten uitrazen. Robin wil zijn voorbeeld volgen, maar begint te hijgen. Sascha werpt een bezorgde blik op hem. Astrid heeft haar diplomatieke glimlach opgezet. Max gaat verder waar zijn vrouw is stilgevallen.

„We hebben de afgelopen maanden alles gedaan omdat we van je houden en weer een familie willen hebben. We hebben geprobeerd om sommige dingen anders te bekijken ... we moesten sommige dingen anders gaan zien om het contact met je te herstellen. Maar dan behandel je ons zo.”
„We hebben meer van jullie verwacht, om wille van Wolfgang.”
„We zijn teleurgesteld om te merken dat je ons bijna niet vertrouwt na alles wat we gedaan hebben om weer een familie te worden en Wolfgang een familie te geven die hij nodig heeft.”
„Jullie kunnen kiezen. Willen jullie vanaf nu iets meer vertrouwen hebben in de mensen om je heen, ze om hulp vragen wanneer je het nodig hebt? Willen jullie je niet meer zo egoïstisch gedragen? Als jullie ons niet genoeg vertrouwen om eerlijk te zijn, dan ben je hier niet welkom. Niet in dit huis en niet in deze familie.”

Henriette's kalme toon is een schril contrast met haar woorden. Robin voelt ergens een pijnscheut door zijn lichaam gaan en moet zijn vriend loslaten.

„Alexander, ik ...”

Max negeert hem.

„We hebben al jarenlang veel problemen in onze familie en te veel ruzies. Je moeder en ik hebben fouten gemaakt met jou, Alexander. We hebben niet genoeg van je gehouden. We weten niet goed genoeg wie je bent om je de liefde te geven die je verdient. Jij hebt ook een paar grote fouten gemaakt, het kostte bijna Robin zijn leven. Robin kennen we nog niet zo lang, maar jij hebt je net zo slecht gedragen. Maar wat mij betreft, vegen we de lei schoon. Het is lang genoeg verkeerd gegaan. Als we een familie willen zijn, beginnen we vandaag daarmee. We bedoelen eerlijk zijn, elkaar vertrouwen en om elkaar geven. Ben ik duidelijk? Kunnen jullie ...?”

Robin piept.

„Alexander, ik ...”

Max valt stil omdat Robin wankelt. Alexander en Sascha kunnen hem nog net vasthouden. Alexander kijkt hem bezorgd aan.

„Naar het ziekenhuis?”
„Nee, dit is andere pijn.”

Robin fluistert zwak. Sascha neemt de leiding.

„Dan nu naar binnen! Kun je even helpen, Alexander?”

Ze tillen Robin op en lopen op Max en Henriette af, die nu verbijsterd aan de grond genageld staan te kijken. Een woedende blik van Sascha is voldoende om het echtpaar een stap opzij te laten doen en hen binnen te laten in hun huis. Wolfgang rent langs hen heen naar boven. Ze lopen door naar de warme woonkamer en leggen Robin op de bank. Astrid, Max en Henriette volgen zwijgend.

Alexander begint met de ademhalingsoefeningen om Robin weer tot rust te brengen. Wolfgang komt de kamer ingelopen met een deken. Alexander neemt de deken over, wikkelt Robin erin en gaat verder met de gezamenlijke ademhaling. Sascha kijkt even toe voordat hij de stilte verbreekt.

„Mijn vrouw traint mijn sociale vaardigheden. Ik hoop dat ze trots op mij is ... Jullie hebben ons voor de feestdagen uitgenodigd en daarom begrijp ik niet waar we deze ontvangst aan te danken hebben ... Ik krijg hetzelfde gevoel als een maand geleden, toen Astrid en ik jullie de sleutels van het vakantiehuis kwamen terugbrengen en we hier allesbehalve welkom waren ... Henriette en Max, jullie hebben net buiten mijn broer en zijn vriend voor een keuze gesteld. Een onmogelijke keuze, maar wat ze ook kiezen, Astrid en ik zullen hun keuze volgen. Daarom wil ik jullie een andere keuze geven. Jullie stellen je gastvrij op en we gaan er een paar prettige dagen van maken of we vertrekken om nooit meer terug te komen.”

Wolfgang kijkt sprakeloos, met groeiende verbijstering in zijn ogen, naar Sascha. Henriette staart naar de vloer. Max hapt naar adem. Astrid maakt oogcontact met Sascha en neemt het over.

„Ik wil nog iets toevoegen aan wat Sascha zegt. Hoe graag jullie ook je kinderen weer om je heen willen hebben, gun ze een eigen leven. Jullie hebben meer dan negen jaar geen contact met Alexander gehad. Het kost veel tijd om het vertrouwen over en weer te herstellen. Er is veel kapot gegaan en dat kun je niet van de ene dag op de andere weer opbouwen.”

Sascha en Astrid hebben dezelfde conclusie getrokken als Robin en Alexander al eerder hebben gedaan. Op de bank helpt Alexander zijn vriend om rechtop te gaan zitten.

„Ik geloof dat het net door de kou kwam.”

Robin fluistert tegen Alexander en Sascha. Hij kijkt bemoedigend naar Sascha, die weer het woord neemt.

„Jullie hebben Alexander en Robin via Charlie en Astrid uitgenodigd om te komen. Wanneer hebben jullie voor het laatst zelf gebeld met mijn broer en zijn vriend? Of is het een traditie om Wolfgang een kruisverhoor af te nemen na elk bezoek aan Köln? Wanneer Wolfgang bij ons logeert, dan verwachten dat hij ons leven respecteert en niet bij thuiskomst wordt gedwongen alles te vertellen. Dat hoort ook bij elkaar vertrouwen. Dat hoort ook bij eerlijk zijn. Dat hoort ook bij om elkaar geven, dat je elkaar ook ruimte geeft.”

Henriette staart nog steeds naar de vloer. Haar gezicht is knalrood. Is het nog van de kou buiten of bloost ze? Max kijkt naar Wolfgang en denkt na.

„Ik denk dat we kiezen voor de prettige feestdagen.”

Max spreekt met een timide blik op Wolfgang. Henriette kijkt opgelucht.

„Wie kan ik een kopje thee aanbieden?”
„Graag.”

Sascha antwoordt kalm.

„Henriette, zullen we eerst iedereen gewoon gastvrij welkom heten?”

Max wil proberen de schade zo snel mogelijk te repareren. Hij begint met Astrid te begroeten en daarna de anderen. Henriette volgt hem en neemt tussendoor de jassen aan die ze Wolfgang in de hal laat ophangen.

„Wil je ons niet meer zo laten schrikken?”

Henriette fluistert terwijl ze Robin's hand schudt.

„Willen jullie ons geen schrik meer aanjagen? Straks krijgt Alexander een hartaanval.”

Robin's droge antwoord is luid genoeg voor Max om het te verstaan. Robin merkt dat Alexander zich begint te ontspannen. Nu pas ziet hij dat het huis helemaal in kerstsfeer is versierd. Wat overvloedig misschien maar wel smaakvol.

„Het is bijna een kerstmarkt.”
„Ik denk dat ze misschien een beetje enthousiast is geworden omdat wij hier allemaal op bezoek komen.”

Max reageert op Alexander's vermoeden met een vrolijker toon dan tot nu toe.

„Dat is waar. Het is ongeveer tien jaar geleden dat we de hele familie hier hebben gehad.”
„Kun je eigenlijk wel traplopen? De slaapkamers zijn allemaal boven.”

Robin moet Henriette geruststellen.

„Ik kom op de een of andere manier wel boven.”

Hij vindt het eigenlijk wel goed om hier te oefenen met traplopen. Ze kijkt nog een keer naar hem en schudt haar hoofd.

„Hebben jullie wel het eten opgegeten wat ik bij Charlotte heb achtergelaten? Je bent vreselijk mager.”
„Jawel en we wilden je er nog voor bedanken. Het was allemaal goed te eten, vaak ook erg lekker.”
„Ik vroeg me af of je het wel zou lusten. Zolang je hier bent, is er genoeg te eten. Daarnaast wil ik Alexander nog leren hoe hij goed kan koken voor jullie.”

Alexander kijkt haar even verbaasd aan. Hij zit inmiddels naast Robin, die de deken over zijn benen houdt en een arm om Alexander's schouder legt. Robin glimlacht.

„Ik zal straks wel wat klaarzetten op de eettafel voor wie honger heeft. We wisten niet of jullie hebben gegeten voor jullie vertrek. We hebben wel wat hulp nodig om alles klaar te maken voor morgen. Het wordt druk.”

Henriette valt langzaam maar zeker weer in haar vertrouwde opperbevelhebbershouding.

„Wolfgang, wil je Sascha helpen om de bagage uit hun auto naar boven te brengen?”

[Marko]

„Dat kan later wel.”

Sascha wil dit afremmen en eerst afwachten hoe het verder gaat. Astrid begint naar de andere gasten te vragen.

„Slaapt Charlie ook hier?”
„Nee, zij en Lars logeren bij mijn broer Thomas en zijn vrouw Christel. Charlotte gaat vanavond voor ze koken.”

Alexander kijkt haar opnieuw verbaasd aan. Sinds hij Charlie kent, heeft ze nog nooit voor zichzelf gekookt. Hij vermoedt dat ze een maaltijd uit haar restaurant meeneemt en dat koken eigenlijk opwarmen betekent. Desondanks is hij wel nieuwsgierig geworden.

„Ik ben verbaasd dat je vandaag niet met een groot diner begint, dat was toch een van je tradities?”
„Tradities veranderen. Je hebt ons geholpen om dat te leren.”

Max maakt de nieuwe verhoudingen duidelijk. Henriette beantwoordt zijn vraag.

„Trouwens, ik ben niet van plan om een uitgebreide maaltijd op tafel te zetten als niet iedereen hier is.”
„We gaan nog wel naar de mis vanavond.”

Wolfgang's moppertoon wordt door Henriette genegeerd.

„Die traditie zal nooit veranderen. We hebben veel om God voor te danken en in de kerk kan dat het beste.”
„Wanneer komt Alexander's broer?”

Sascha wil weten wanneer het drukker wordt. Max reageert.

„Bastian en Daniela komen morgenochtend. Ze gaan eerst bij haar familie in Hannover langs en daarna komen ze hier naar toe. Als ze er zijn, gaan we naar de kerk.”

Alexander en Robin glimlachen naar elkaar. Het wordt echt een traditionele kerstmis, een die Robin en Sascha nauwelijks kennen. Zoals Alexander heeft voorspeld, wordt iedereen aan het werk gezet. Sascha en Wolfgang helpen Max in en rond het huis, terwijl Alexander een eigen klus heeft. Robin wordt verhuisd van de bank naar de keuken, waar hij aan een tafel Astrid en Henriette met het eten helpt. Astrid herinnert zich haar jeugd in Gondelsheim.

„We hebben altijd keukenpersoneel gehad om dit te doen. Ik heb me nooit gerealiseerd hoeveel werk het is om alles voor te bereiden, ik vind het wel heel leuk om te doen.”
„Het is vandaag een beetje meer werk dan anders. Maar koken is een van mijn leukste hobby's. Ik heb er plezier in om een goede maaltijd op tafel te zetten.”

Henriette gaat naast de tafel staan om Robin's snijwerk te controleren. Ze blaast ondertussen op een dampende lepel met iets vloeibaars erop.

„Je kunt straks alles eten wat op tafel staat. Alleen kun je beter van de boter afblijven. Wil je dit proeven, alsjeblieft?”

Ze houdt hem de lepel met een licht bruine saus voor. Het is een smakelijke jus. Met zijn duim geeft hij zijn waardering aan. Henriette zucht opgelucht.

„Gelukkig. Ik heb de hele week allerlei verschillende dingen getest om te zien of het wat voor je is en of het smaakt.”
„Bedankt voor alle moeite.”

Henriette haalt ergens een stoel vandaan en gaat naast hem aan tafel zitten om de witte kool fijn te snijden.

„Vertel me eens, wat heeft je arts je deze week verteld?”

Astrid stopt met haar roerwerk bij het fornuis. Ze is verbaasd over de nonchalante brutaliteit achter de vraag en wil met aandacht volgen wat er gebeurt. Sascha en zij kennen alle details omdat Robin en Alexander na elk doktersbezoek eerst naar SansFrontière gaan om hen bij te praten, soms is er Charlie er ook bij.

„De hechtingen in mijn benen mogen er binnenkort uit.”
„Ongelooflijk waar ze aderen uit je benen voor kunnen gebruiken.”

Astrid onderneemt een poging het gesprek een andere richting op te sturen. Henriette blijft onverstoorbaar verder snijden.

„Je hart?”
„Het lijkt in de goede richting te kloppen.”
„Heb je nog meer aanvallen zoals vanmiddag of tijdens Wolfgang's bezoek?”

Haar waakzame blik weerhoudt hem ervan om veel te vertellen. Sascha en Astrid hebben gelijk. Wolfgang heeft alle details verteld toen hij thuiskwam. Al pratend gooit ze wat fijngesneden kool in een kom. Hij besluit geen direct antwoord te geven.

„We proberen stress te vermijden.”
„Goed. Je andere arts? Hoe is dat gegaan?”

Ze vraagt werkelijk alles. Hij legt zijn mes opzij en haalt zijn schouders op terwijl hij nadenkt over een onvermijdbaar antwoord.

„Het is te vroeg om daar al resultaat van te verwachten. De artsen vinden onze lijst met opmerkingen wel prettig, dat zorgt ervoor dat alles sneller gaat.”
„Wat voor soort opmerkingen zet je op zo'n lijst?”

Robin voelt zich ongemakkelijk bij haar. Ze stelt hem ongegeneerd een aantal directe vragen zonder hem aan te kijken, maar praat opgewekt door terwijl ze haar mes hanteert als een volleerde kok in een vijf sterren restaurant. Haar gedrag bezorgt hem het gevoel dat ze hem uittest. In elk geval wil hij voor haar test slagen. Hij wil haar niet opnieuw in een onverzettelijke houding terugzien als de vrouw die de voordeur blokkeert, vooral nu ze een fors mes losjes vasthoudt.

„Kleine, dagelijkse dingen die ons nu opvallen.”
„Goed.”

Als hij even door de keuken naar Astrid wil kijken, ontmoetten hun ogen elkaar voor een kort ogenblik. Henriette's ogen zijn onderzoekend. Hij weet nu zeker dat ze hem uittest. Hij wordt geëvalueerd. Er zit iets ernstigs in haar ogen, maar dat kan hij niet plaatsen.

„Over mijn zoon nog even. Als ik er ooit achter kom dat je dit soort streken opnieuw met hem uithaalt, als je zijn hart ooit breekt, dan roep ik je ter verantwoording.”

Robin slikt. Hij begrijpt haar blik nu helemaal. Vandaag is de dag om uitgebreid kennis te maken met de heks uit de verhalen. Ze is iemand waarmee niet valt te spotten. Levensbedreigende ziektes of andere situaties, haar oordeel zal nooit positief zijn. Astrid komt er rustig bij staan en geeft Robin een knipoog.

„Henriette, weet je nog wat Sascha en ik eerder vanmiddag hebben gezegd?”
„Ja, hoezo?”
„Jij neemt nu Alexander in bescherming. Dreigementen zijn geen goede manier om je kinderen te beschermen. Je kinderen zijn volwassen en je hoeft ze niet meer te beschermen. Als je je kinderen een eigen leven gunt, hun leven respecteert en waardeert, dan hebben ze je bescherming niet nodig en zullen ze zich bij je melden als ze problemen hebben.”
„Ja, maar ...”
„Wil je verantwoordelijk zijn voor een nieuwe hartaanval, Henriette Kaiser-Bohling?”

Astrid praat zacht met haar diplomatieke glimlach maar zonder een diplomatiek woord. Henriette zucht.

„Sorry, Astrid. Trouwens, blijf roeren.”

De rest van de dag verloopt zonder incidenten of pijnlijke opmerkingen. Het diner is bescheiden en de kerk wordt gewoontegetrouw bezocht.

Bij terugkomst uit de kerk gaat Alexander verder met zijn kerstklus met hulp van Wolfgang en Sascha. In de woonkamer zitten Max, Henriette, Astrid en Robin bij elkaar. Zo nu en dan rent Wolfgang naar beneden om iets te halen en net zo snel weer omhoog te rennen.

„Ik zou graag willen weten wat ze boven doen.”

Henriette strekt haar voeten uit richting de open haard. Max reageert.

„Het is een verrassing volgens onze zoon.”
„Voor wie? Waarom zijn ze er met zijn drieën al de hele avond mee bezig?”
„Sascha heeft moeite om cadeaus in te pakken. Waarschijnlijk leert Alexander hem hoe hij cadeaus mooi verpakt. Alexander kan dat veel beter.”

Astrid zet haar glas wijn neer terwijl ze de aandacht van het echtpaar afleidt. Vanaf de trap klinkende wat rennende voetstappen. Henriette wil meer weten.

„Wolfgang, kom eens hier.”

De jongen verschijnt buiten adem bij de deur.

„Wat doen jullie boven allemaal?”
„Cadeautjes.”

Wolfgang heeft een enorme grijns op zijn gezicht. Henriette wordt opeens wantrouwend.

„Kom eens dichterbij.”

Robin glimlacht wanneer de nerveuze jongen langzaam dichterbij komt.

„Waarom ruik je naar schoonmaakmiddel met dennengeur?”

Robin en Astrid glimlachen naar elkaar. Het is opmerkelijk hoe ze deze geur direct opmerkt. Het hele huis ruikt naar dennenhout. Astrid en hij wachten op wat Wolfgang zal zeggen.

„Sascha heeft wat drank op de vloer gemorst. We moesten het even schoonmaken. We weten dat je het huis onberispelijk schoon wilt hebben voor het bezoek van morgen.”

Haar ogen vernauwen zich tot spleetjes.

„Welke kamer?”
„Mijn kamer.”
„Ik kom het later even controleren.”

Robin probeert niet te lachen. Wolfgang kent Max en in het bijzonder Henriette behoorlijk goed.

„Anders nog iets?”

Wolfgang staat te popelen om verder te gaan met waar hij mee bezig is. Ze wuift met haar hand naar hem en hij verdwijnt weer. Max en Henriette kijken elkaar aan. Robin en Astrid zien allebei dat ze wat achterdochtig zijn over wat er boven gebeurt. Henriette bevestigt wat ze zien.

„Ik krijg bijna zin om op die traptrede te gaan zitten waarmee we de jongens altijd beethadden. Misschien komen we er dan achter wat daar gebeurt.”
„Hoe bedoel je?”

Astrid toont haar oprechte interesse. Max glimlacht.

„Lang geleden ontdekten de jongens dat er een traptrede is waar je alles kunt horen wat er in huis gebeurt. Wolfgang heeft hem ook gevonden.”

Een paar minuten later komen zijn broers en Alexander naar beneden bij de anderen in de woonkamer. Hij kijkt gelukkig en tevreden zodat Robin weet dat de kerstverrassing gaat lukken.

De rest van de avond vliegt voorbij. Een glas sterke drank maakt de tongen op een vrolijke manier los. Sascha en Astrid willen als eerste gaan slapen maar Max haalt hen over om nog op te blijven voor de eerste ronde kerstcadeaus om middernacht.

„Maar een cadeau en niet meer?”

Alexander klaagt. Max blijft vriendelijk glimlachen terwijl hij een slok cognac neemt.

„Een nieuwe traditie.”
„Nieuwe of oude traditie is niet zo belangrijk. Zolang we maar iets openmaken!”

Wolfgang is opnieuw ongeduldig. Het zijn vooral kleine cadeautjes, die worden opengemaakt. Max en Henriette ontvangen een boekje. Sascha en Astrid hebben hen een praktische gids voor ouders met homoseksuele kinderen gegeven.

„We hebben hem zelf gelezen en het is heel humoristisch geschreven.”

Het is het meest gevoelige onderwerp in dit huis. Robin observeert de reacties. Alexander en Wolfgang zijn verbaasd, terwijl Henriette zwijgend naar de vloer staart. Max is aangeschoten en heeft een eerlijke grijns op zijn gezicht.

„Zoiets heb ik in de boekwinkel hier nog nooit gezien. Ik ga het lezen, dank jullie wel.”

De twee jongens praten er later over door in hun kamer terwijl ze de kussens over het bed verdelen.

„Jij was verrast.”
„Ik was er nooit op gekomen om ze zoiets te geven.”
„Astrid heeft mij en Charlie gevraagd of het wel een gepast cadeau zou zijn. Ik moest haar beloven je niets te vertellen.”

Robin gaat op het bed zitten.

„Maar ik ben weer verrast door iets anders.”
„Wat?”
„Je hebt nog geen opmerking gemaakt hoe we hier slapen. Ik bedoel, dat we in dit huis in hetzelfde bed slapen. We hebben het niet eens gevraagd.”

Alexander grijnst ondeugend en gaat naast hem op bed zitten.

„Misschien kunnen we daar iets aan doen.”

Robin krijgt een vergelijkbare grijns.

„Momenteel ben ik al gelukkig dat we samen in slaap vallen en samen wakker worden.”
„Dat weet ik. Misschien een volgende keer als we hier zijn? Zullen we nu gewoon gaan slapen? Het was een lange en vermoeiende dag.”

Een klop op de deur onderbreekt de twee. Wolfgang doet de deur op een kier.

„Zijn jullie aangekleed?”
„Natuurlijk.”
„Goed.”

Hij komt hun kamer binnen en sleept zijn beddengoed en matras mee. Alexander is verbaasd.

„Wat ben jij van plan?”
„Hier slapen als jullie het goed vinden. Het stinkt in mijn kamer. Ik denk dat we teveel van het dennenspul hebben gebruikt.”

Alexander en Robin kijken elkaar aan. Ze krijgen in dit huis geen moment voor henzelf. Wolfgang lacht trots.

„Bovendien wil ik ervoor zorgen dat jullie niets doen waardoor hij te opgewonden wordt.”

Hij spreidt zijn beddengoed op de vloer uit en begint zijn bed op te maken. Alexander knipoogt naar Robin.

„Wolfgang, dit is een heel groot bed. Weet je zeker dat je op de vloer wilt slapen?”
„Ja. Noem je dat trouwens aangekleed?”

Wolfgang wijst naar Alexander's en Robin's boxershorts, de enige kledingstukken die ze aanhebben. Robin neemt het over.

„Ja, zo is Alexander perfect aangekleed voor mij. Wolfgang, nog iets ... je hoeft Henriette en Max geen uitgebreid verslag te doen van je nachtelijke bezoek of je volgende bezoek aan ons of aan Sascha en Astrid ... Slaap lekker!”

Robin schakelt snel het licht uit. Hij kan Alexander's grijns in het schemerdonker zien. Ze gaan met hun hoofd dicht tegen elkaar aan liggen en negeren Wolfgang's gemopper. Al snel slapen ze in, terwijl Wolfgang nog lang wakker ligt en nadenkt over Robin's opmerking. Heeft hij toch teveel verteld?

[Marko]

72
Zondag 25 december 2011
Bernstein – Paradies (Schiller Remix)

Robin en Max doden de tijd tussen het ontbijt en de late ochtendmis aan de eettafel. Wolfgang is buiten bezig met sneeuwschuiven, Sascha en Astrid zijn naar hun kamer gegaan om zich om te kleden, Alexander helpt Henriette in de keuken.

De geur van vers gebakken brood uit de keuken maakt Max hongerig, ook al heeft hij net ontbeten. Zijn vrouw overtreft zichzelf dit jaar om iedereen van harte welkom te heten in hun huis. Henriette komt uit de keuken met een handdoek in haar handen.

„Heb je nog iets gehoord van Bastian?”

Het is de vijfde of zesde keer dat Henriette dit vraagt vanmorgen.

„Nee, lieverd. Misschien is het druk op de weg. Ze komen vanzelf aan.”
„De mis begint over een uur. Ik wil me liever niet haasten.”
„Ik weet zeker dat er plek is in onze reguliere bank, Henny.”
„We hebben meer ruimte nodig dan normaal. Ik zou het fijn vinden als we allemaal bij elkaar kunnen zitten. Het maakt me niet uit waar dat is in de kerk.”
„Ja, Henny.”

Ze verdwijnt weer naar de keuken. Robin probeert zijn lachen in te houden.

„Ze lijkt wel opgewonden.”
„Dat zijn we alletwee. Het is alweer jaren geleden dat we de hele familie bij elkaar hebben met een goede aanleiding.”

Robin mompelt een verontschuldiging.

„Nee, zo bedoelde ik het niet. Maar dank je wel.”

Max zet zijn koffiebeker neer terwijl hij zich afvraagt of Robin zich altijd verontschuldigt wanneer iets ook maar een spoor van kritiek lijkt te bevatten. Echt kwalijk kan hij het hem niet nemen. Robin pakt een volgend verfrommeld vel cadeaupapier en strijkt het met zijn vingers glad om op te vouwen. De prullenbak is te klein voor het cadeaupapier van de vele cadeaus. De verveelde man kan zo snel geen ander tijdverdrijf verzinnen. Max probeert een gesprek te beginnen.

„Ik hoop dat jullie kamer comfortabel en warm genoeg was. Heb je goed geslapen?”
„We hadden genoeg kussens, dank je wel. Ik ben wakker geworden van Wolfgang's gesnurk, maar eigenlijk is hij de ideale wekker zo.”
„Waarom heeft hij bij jullie geslapen? Hij hoeft alleen vanavond bij jullie te slapen wanneer Bastian en Daniela hier blijven.”

Max vindt het vreemd dat Wolfgang vrijwillig in een andere kamer gaat slapen. Robin glimlacht.

„Zijn kamer stonk naar dennen.”
„Ik kan die kamer maar beter controleren voordat Henriette zich een beroerte schrikt.”

Max wil opstaan maar Robin houdt hem tegen.

„Maak je geen zorgen. Alexander heeft het raam opengezet vanmorgen. De kamer is al nagekeken en opgeruimd voor Bastian.”
„Dan nog.”
„Ik maak me er geen zorgen over. Alexander wil Henriette niet boos maken. Als hij zegt dat het goed is, dan is het goed. Vertrouw me maar.”

Robin stelt hem gerust. Max weet niet zeker of hij zijn zoon's mening over zijn vrouw wil geloven. Hij neemt zich voor straks even te kijken voordat ze naar de kerk gaan.

„Alexander en ik kennen Bastian's vrouw nog niet. Hoe is ze?”

Dat is een vraag met een dubbele bodem, denkt Max. Hij hoopt vooral dat Daniela net zo vergevingsgezind is als ze aan de telefoon klonk. Hij en Henriette hebben haar gebeld een paar dagen nadat Bastian naar Berlijn is vertrokken. De vrouwen hebben aan de telefoon gehuild.

Aan het telefoongesprek heeft hij een optimistisch gevoel overgehouden. Een verzoening is mogelijk, misschien worden ze weer een echte familie. Ergens heeft hij nog moeite om te geloven dat zijn vrouw het lef had om de vraag te stellen. Alhoewel, kort geleden heeft ze Alexander met een soortgelijke brutale vraag geconfronteerd.

Ze heeft Bastian dezelfde vraag gesteld lang voordat hij ging trouwen, maar hij dacht dat hij haar had gerustgesteld en heeft er zelf niet vaak meer aan gedacht. Hij is er van uitgegaan dat ze niet meer met het onderwerp bezig was. Had hij geweten dat dit soort vragen goed zijn voor jaren van gespannen verhoudingen in hun familie, dan zou hij een ander antwoord hebben gegeven.

Max kijkt op en ziet hoe Robin hem vragend aankijkt. Hij weet niet meer zeker wat Robin heeft gevraagd. Robin verontschuldigt zich opnieuw.

„Sorry, ik hoop dat je niet overstuur bent. Ik ken het verhaal tussen hen en Henriette.”
„Hoe lang weet je dat al?”
„Maanden, denk ik. In elk geval nadat Wolfgang uit het niets tevoorschijn kwam. Misschien was het nadat je Alexander het telefoonnummer van Bastian hebt gegeven.”
„Dat lijkt me logisch. Ik blijf me erover verbazen dat we zelfs hiermee de laatsten zijn om erachter te komen.”

Robin vouwt een volgend vel cadeaupapier, aarzelt even en kijkt Max dan recht aan.

„Als je dingen eerder wilt weten, kan ik je alleen aanraden om ontvangsten zoals gisteren nooit meer te herhalen.”
„Ik weet het, je hebt gelijk. We weten niet hoe we het goed kunnen doen.”
„Dat komt wel goed.”
„Denk je?”
„Ja.”
„Dank je wel, Robin.”

Max kijkt opgelucht. Alexander's komst is een welkome afleiding van het huidige gesprek.

„Willen jullie iets anders drinken?”
„Je hoeft vandaag niet te werken.”

Robin grapt. Alexander wijst naar de koffiebekers.

„Wil je dat Henriette vertellen? Wil je nog koffie, Max?”
„Nee, dank je.”

Alexander haalt een maretak van achter zijn rug tevoorschijn en houdt hem boven Robin's hoofd terwijl met een onschuldig gezicht naar zijn vriend kijkt.

„Ik weet niet waarom ik het niet eerder heb gezien.”
„Die grap wordt oud.”
„Je hebt nog geen nee gezegd.”

Max weet niet zeker of hij ooit de twee elkaar heeft zien kussen, maar ze blijven bescheiden terwijl ze van hun moment genieten. Zonder dat hij er iets aan kan doen, verschijnt een grote glimlach op zijn gezicht. Het is goed om zijn oudste zoon gelukkig te zien. Het is nog beter dat Robin er weer gezonder uitziet, hij is vanmorgen minder bleek dan gisteren. Robin en Max kijken elkaar met vrolijke ogen aan. Woorden zijn overbodig. Alexander laat ze alleen om te zien waarom Wolfgang zo lang buiten blijft. Henriette komt niet veel later uit de keuken weer de woonkamer in.

„Nog niet, lieverd.”
„Ik heb niets gevraagd. Hebben jullie je koffie op?”

Ze pakt de bekers en legt een vochtige doek op de tafel voor Max.

„Kun je jezelf nuttig maken en de tafel schoonmaken, alsjeblieft?”
„Hij is nuttig bezig. Hij vermaakt mij. Dat is bijna een full-time baan.”

Robin's reactie brengt Henriette niet van slag.

„Maar jij bent al een goede hulp hiermee.”

Ze pakt de stapel opgevouwen cadeaupapier en verdwijnt weer naar de keuken. Max doet wat hem is opgedragen en volgt haar daarna de keuken in. Daar staat alles al klaar om de rest van de dag iedereen te eten te geven.

„Het ruikt heerlijk hier.”
„Dank je. Ik kan me niet herinneren wanneer we voor het laatst zoveel mensen op bezoek hadden met kerstmis. Waarschijnlijk toen onze ouders nog leefden.”
„Dat is lang geleden.”

Hij realiseert zich dat zijn vader alweer bijna twaalf jaar geleden is overleden als laatste van hun ouders. Een diner met alle vier de ouders moet dan nog langer geleden zijn geweest.

„De jongens waren behoorlijk jong.”
„Ik wil dat het vandaag goed gaat, Max. Ik wil de hele familie vanaf nu weer elke kerstmis bij elkaar halen. Trouwens niet alleen met kerstmis.”
„Het zal allemaal goed gaan omdat je mijn mooie, prachtige vrouw bent. Plus een fantastische kok.”

Ze klopt op zijn buik en grijnst.

„Ik had moeten doen wat Alexander deed.”

Hij klaagt zonder het echt te menen. Zij houdt een maretak boven hun hoofden.

„Dat is mijn truc.”

Ze geven elkaar een kus en hij laat zijn vingers over haar zij glijden. Ze moet er altijd van giechelen en ook vandaag stelt ze hem niet teleur. Toch breekt Max het hier af.

„Ik ga eens zien wat de anderen doen.”

Hij geniet van het moment samen met zijn vrouw. Vandaag is het een mooie dag. Iedereen is in een goede stemming. Op weg naar de woonkamer ziet hij Alexander in zijn jas uit de woonkamer komen. Max gaat naar binnen, waar Robin nog aan tafel zit.

„Zijn ze aangekomen?”
„Ze hebben net de auto geparkeerd.”
„Ik ga ze begroeten.”
„Kun je mij misschien eerst helpen?”

Robin moet Max eerst uitleggen hoe hij hem kan helpen om op te staan. Hij lijkt er langer over te doen om uit zijn stoel te komen. Max vraagt bezorgd of er iets mis is. Robin denkt aan vermoeide benen van het traplopen, hij heeft de laatste tijd geen trap meer gelopen. Max blijft even bij hem staan om zichzelf te overtuigen dat Robin stevig rechtop staat.

Zijn vrouw mag anderen graag de indruk geven dat dit deel van de woonkamer nog groter is. Ze heeft aan alle muren spiegels opgehangen om dat effect te bereiken. Terwijl Max Robin overeind helpt, krijgt hij de indruk dat de man zichzelf overstrekt. In de spiegels kan hij Robin's gezicht zien en hij zou bijna zweren dat hij glimlacht. Maar hij wil het niet geloven. Het zijn waarschijnlijk de pijnscheuten waardoor hij zijn gezicht vertrekt.

„Ik denk dat ik het nu wel red. Waarom ga je Henriette niet even ophalen, dan ben ik als eerste bij de voordeur.”

Max lacht. Gevoel voor humor is een teken van gezondheid. Hij roept Henriette bij de keukendeur.

„De kinderen zijn eindelijk hier.”
„Ik kom zo. Laat me dit even afmaken.”

Ze droogt de laatste kopjes af.

„Ja, lieverd.”

Robin beweegt sneller dan hij dacht. De meters van de eettafel naar de voordeur heeft hij sneller afgelegd dan Max met zijn omweg via de keuken.

Bastian doet net de voordeur dicht terwijl Astrid en de jongens om hen heen staan. Hij kan er niet langs om zijn zoon en schoondochter te begroeten.

„Neem me niet kwalijk, jongens.”

Astrid en de jongens doen een stap opzij terwijl Daniela zich naar hem toe omkeert.

„Dag Daniela, zalig k...”

Zijn ogen worden vochtig wanneer hij de lachende familie bij elkaar ziet staan.

„Henny!”
„Nog even.”
„Henny, laat alles liggen en kom nu hier!”

Max' stem trilt. De familie blijft stil glimlachend in de hal staan. Max' tranen rollen nu over zijn wangen. Henriette loopt naar hem toe.

„Max, waar maak je je druk over? Waarom huil je? Wat is er?”

Hij pakt de hand van zijn vrouw stevig vast en geeft haar een zoen op haar wang. Ze begrijpt niets van zijn gedrag en wil zich losmaken. Hij pakt haar bij haar schouders vast om haar om te draaien met haar gezicht naar de voordeur.

„Dag oma en opa.”

Daniela kijkt stralend en komt naar hen toe met een baby in haar armen. Henriette begint te beven en ook haar ogen worden vochtig. De lachende jonge ouders wachten stil totdat ze weer iets zegt.

„Mijn lieve kinderen! Hoe ...?”
„Eigenlijk zou de kerstman haar brengen maar het Jugendamt wilde niet zo lang wachten. Trouwens, wij ook niet.”

Bastian is informatief, Daniela vertelt wat Henriette werkelijk wil weten.

„Ze is een week geleden bij ons gekomen en bijna drie weken oud.”
„Wanneer hoorde je dat ze zou komen?”
„Vorige week waren de laatste gesprekken. We zijn al langer ermee bezig geweest, eigenlijk al een paar jaar.”
„Is ... Is dit eigenlijk waarom ...?”

Max stamelt en Bastian geeft een eerlijk antwoord.

„Voor een deel. Het was ook nodig en goed om te doen.”

Henriette kan zich niet meer inhouden. Uitgebreid en lang begroet ze haar zoon en schoondochter, gevolgd door Max. Opeens wordt Henriette bezorgd.

„Wacht eens! We hebben helemaal niets klaarstaan voor een baby. Er staat nog een wieg op zolder en hebben we nog een matras, Max?”
„Dat is allemaal al geregeld, Henriette!”
„Wat?”

Alexander kijkt haar neutraal aan. Wolfgang springt ertussen.

„Gisteren hebben we alles van zolder gehaald en klaargezet. We zijn uren bezig geweest met poetsen.”

Max schudt zijn hoofd over zoveel samenzweringen, zelfs Sascha en Astrid die nu onderaan de trap staan, zaten in het complot. Henriette realiseert zich het ook.

„Wat hebben we jullie gevraagd over geheimen? Wie weten het nog meer?”
„Mijn familie.”
„Verder Alexander als eerste, zodat hij met Wolfgang en Sascha alles voor de baby kon klaarzetten.”

Daniela zegt het voorzichtig, Bastian vult haar aan. Max ziet hoe zijn vrouw al verwachtingsvol naar de baby kijkt, ondanks alle drukte.

„Mag je moeder de baby vasthouden?”

Daniela geeft het kleine meisje voorzichtig aan Henriette. Max kijkt naar de slaperige oogjes van het kindje terwijl zijn vrouw zich gedraagt als elke andere oma die een kleinkind voor het eerst vasthoudt.

„Hallo, kleintje. Ik beloof je dat we je verschrikkelijk gaan verwennen. Wat is haar naam?”

Bastian slaat zijn arm om Daniela voordat hij antwoord geeft.

„We hebben oom Thomas en tante Christel eerst om toestemming gevraagd. Silke.”

Silke laat direct van zich horen als ze begint te huilen in de armen van Henriette. Terwijl Daniela even kijkt waarom de kleine engel huilt, legt Max een hand op de schouder van zijn zoon. Hij is trots. Het is een mooie kerstmis.

[Marko]

73
Zondag 25 december 2011
Zeljko Joksimović - Ljubavi

Een uitgebreide Kerstmaaltijd staat op tafel. Alexander heeft de indruk dat na afloop iedereen zeker een week lang niet meer hoeft te eten. De tafel is overladen met verschillende gerechten, waardoor hij zich zelfs afvraagt of Robin's maag dit wel aankan, ondanks dat zijn schat eigenlijk geen tekort aan eetlust heeft.

Max en Henriette vragen pastoor Rudolf om voor te gaan in het gebed. De man, die zijn leven in dienst van God heeft gesteld, weigert eerst omdat hij niet gewend is gebeden te improviseren. Uiteindelijk geeft hij toe aan Henriette, die hem erop wijst dat zonder zijn bemoeienis er vanavond veel minder gasten aan tafel zouden zitten.

„Laten we eerst God's zegen vragen voor iedereen hier en de maaltijd die met zoveel liefde is bereid. Het is een speciale dag, die verschillende families vandaag samenbrengt in liefde en vreugde en geluk. Sommigen zijn hier vandaag niet aanwezig maar we weten dat ze bij God zijn. We danken hem voor zijn genade en giften. Voor families die op onverwachte wijze zijn gegroeid, in aantal en in capaciteiten. Voor het verwelkomen van nieuwe vrienden en familie. Voor het genezen van harten. Vanwege Zijn liefde zijn we hier vanavond samen. Laat ons bidden dat Zijn goedheid over ons blijft en dat we ons blijven inzetten om Zijn liefde te verdienen. Amen.”
„Amen.”

Uit zestien kelen klinkt dit koor. De zeventiende keel kirt even bij het geluid van de anderen. Alexander probeert met een neutrale of bemoedigende blik zijn oom en tante aan te kijken na de verwijzing van Rudolf naar de overleden familieleden. Ze hebben het nog moeilijk met het verlies van hun enige dochter, hoewel ze het zo goed mogelijk verbergen. Rudolf gaat zitten en Max staat op met een glas wijn in zijn hand.

„Ik zal het kort houden, zo te zien hebben jullie honger. Rudolf, bedankt voor je zegen. Henriette heeft gelijk dat we dankzij jouw inzet en geduld hier vanavond met zoveel mensen samen kerstmis kunnen vieren. Dat betekent meer voor Henriette en mij dan je misschien denkt en het is iets waarvoor we je nooit genoeg kunnen bedanken. Ik wil iedereen bedanken dat jullie gekomen zijn. Naast alle familieleden vooral Marlene, Karl en Peter Redeker. Ik hoop dat we steeds beter met elkaar kunnen omgaan en echt bevriend raken. Voor alle familieleden wil ik graag de wens uitspreken dat we beter met onze slechte eigenschappen weten om te gaan en meer kunnen genieten van de goede eigenschappen van de anderen. Proost.”

Charlie heft als eerste haar glas, gevolgd door de anderen.

„Proost. Smakelijk eten.”

Bastian roept iets tegen Max aan de andere kant van de tafel.

„Vergeet je niet iemand?”

Max glimlacht.

„Iedereen die mijn mooie Henriette kent, weet dat ze onvergetelijk is.”
„Max!”

Ze steekt haar hand omhoog om hem tot zwijgen te brengen.

„Dank je, Henny.”

Max glimlacht vol liefde naar zijn vrouw. Henriette is de hele dag al geemotioneerd en niet in staat tot een zinnig gesprek vanwege de onverwachte komst van een baby. Met trillende lippen weet ze te glimlachen. Max gedraagt zich niet veel anders dan zijn vrouw. Alexander realiseert zich opeens dat Max al de hele dag aan het flirten is met Henriette.

Alexander observeert Max en Henriette, terwijl die met de ouders van Peter proosten. Hij weet dat hier meer achter zit en vraagt zich af hoe het Henriette gelukt is om deze mensen op eerste kerstdag hier te krijgen in plaats van bij hun eigen familie. Of zou dit een idee van Max zijn? Max en Henriette hebben dit jaar inderdaad veel moeite gedaan om iedereen weer om zich heen te verzamelen. Waarschijnlijk willen ze Wolfgang dit jaar een extra bijzonder kerstfeest laten meemaken.

Wanneer Alexander zijn blik over de anderen aan tafel laat glijden, verschijnt een grote glimlach op zijn gezicht. Peter en Wolfgang zitten naast elkaar en lijken alle andere gasten even te vergeten wanneer ze met elkaar proosten. Peter lijkt vandaag het initiatief te nemen. In het bijzijn van zijn vriend gedraagt Wolfgang zich vaker als een gewone jongen van bijna zeventien.

Vorige week hebben hij en Robin met Astrid en Sascha lang over Wolfgang gesproken. Tijdens het laatste bezoek van de jongen aan Köln hebben Sascha en Astrid een andere Wolfgang meegemaakt. Eerst was hij bang voor haar omdat ze beschermvrouwe en directielid van een kindertehuis is. Wolfgang wilde ook afstand tot Sascha houden omdat hij zich schaamde voor zijn flirtgedrag. Het verhaal van Robin heeft hem aan het denken gezet en hij heeft Astrid en Sascha getrakteerd op een vloed van vragen over zijn families. Het echtpaar heeft daarbij Wolfgang's angsten opgemerkt.

De twee paren hebben afgesproken hoe ze in het nieuwe jaar verder met hem zullen omgaan, waar ze hem in zullen aanmoedigen en waar ze hem in willen afremmen zodat Wolfgang zelf stabieler wordt. Het gedrag van Peter en Wolfgang vandaag bevestigt hun ideeën. Hij geniet in stilte hoe makkelijk de twee jongens onder tafel elkaars hand vasthouden en boven tafel eten voor elkaar opscheppen. Robin stoot hem met zijn elleboog even aan.

„Wat?”

Sinds Robin uit het ziekenhuis is gekomen, gaat het elke dag iets beter tussen hem en Robin. Ze willen zo snel mogelijk terug naar een normaal leven, al zal het nooit meer zo vanzelfsprekend zijn als vroeger. Ze beseffen meer dan ooit tevoren dat ze altijd mensen om zich heen hebben die hem en zijn vriend een lange, gelukkige toekomst toewensen en daarom ook voor hun klaar staan. Dat is een hele verandering nadat ze beide jarenlang alles zelf hebben moeten doen. Langzaam maar zeker krijgt Alexander zelf weer zin in de toekomst.

„Ik hou van jou. Op jou. Proost.”

Robin's oprechte stem klinkt hem als muziek in de oren. Hij kan niet anders dan reageren met een glimlach en natte hondenogen.

„Ik van jou. Op ons. Proost.”

[Marko]

74
Zondag 25 december 2011
Nathalie Cardone - Mon Ange

Sascha leunt achterover in zijn stoel en bekijkt wat er om hem gebeurt aan de eettafel. Deze familie is een openbaring voor hem. De familie Kaiser-Bohling leek op het het eerste gezicht voorbestemd tot eeuwigdurende onenigheid. Tot enkele maanden geleden heeft hij meegemaakt hoe groot de frictie tussen minstens de helft van de genodigden was. Ze hebben de afgelopen maanden veel gewonnen en hij verbaast zich over hoe gemakkelijk iedereen vandaag met elkaar omgaat.

Het is gemoedelijk en hij weet dat hij dit in de toekomst zal missen. Astrid lijkt goed in het gezelschap te passen en dat geeft hem een sterk en goed gevoel voor de toekomst. Ze is moe van de vele uren in de keuken met Henriette, waar een nieuwe wereld voor haar is opengegaan. Onder Henriette's heerschappij in de keuken leert zijn vrouw meer over voedsel en daar kunnen ze alleen van profiteren. Astrid is ook enorm veranderd sinds de vorige winter, toen ze elkaar net leerden kennen en zij zich verbaasde over mensen die bier direct uit de fles drinken. Met dat verhaal amuseert ze nu de mensen om zich heen.

„Ik ben zo vaak als het kon verdwenen van Ellerhorst om Sascha helpen met Appollonia.”
„Mijn sportvliegtuig.”

Sascha wil elke verwarring voorkomen. Thomas Bohling wordt nieuwsgierig.

„Hoe komt het dat je zoveel van vliegtuigen weet?”
„Mijn vader was een liefhebber. Ik ben ermee opgegroeid en heb zelf ook gevlogen.”
„In het begin wist ze niet veel van het onderhoud af, maar ze kende wel al het gereedschap bij naam. Dat was de eerste reden om haar te laten helpen. De andere reden was haar aangename gezelschap, mijn liefste is een unieke vrouw.”

Sascha lacht. Wolfgang durft nu ook te vragen wat hij al maanden wil weten.

„Wanneer ontdekte je dat ze van adel is?”
„Na een paar maanden.”
„Hij was eerst boos toen hij erachter kwam.”
„Waarom?”

Peter is Wolfgang net te snel af met zijn reactie.

„Ik heb eerst mijn andere naam gebruikt.”
„Maar je bent een gravin!”

Wolfgang begrijpt het niet goed. Rudolf kalmeert hem.

„Zelfs een gravin moet eerlijk zijn, mijn jongen. Vooral wanneer het om liefde gaat.”
„Ik ben niet verliefd op haar geworden vanwege de titel en wat er allemaal achteraan komt. Ik ben verliefd geworden omdat niemand anders met zoveel gratie het gereedschap hanteert.”

Sascha is eerlijk. Bastian grinnikt zachtjes bij de onbedoelde toespeling.

„Ik vind het een heerlijk romantisch verhaal.”

Daniela zegt het hardop voordat ze met Bastian een vernietigende blik het lachen laat vergaan. Christel valt haar bij.

„Zeker. Het lijkt me dat jullie een heerlijke tijd hebben gehad.”

Een vrouwenstem zegt iets onverstaanbaars.

„We hebben je niet goed gehoord, mama.”

Peter kijkt naar zijn moeder, Marlene.

„Sorry, ik heb niet goed verstaan waar je vandaan komt.”

Sascha kijkt Alexander direct even indringend aan, die nu begrijpt dat hij niets mag zeggen. Astrid geeft zelf antwoord.

„Uit Gondelsheim.”
„Waar is dat?”
„Tussen Karlsruhe en Heilbronn. Het is een heerlijke omgeving.”
„Woon je daar in een kasteel?”
„Peter, alsjeblieft.”

Karl probeert Peter nog af te remmen, maar dat mislukt.

„Ik heb nog nooit eerder een gravin ontmoet!”

Astrid kijkt een beetje weemoedig terwijl ze glimlachend de vragen van de jongens beantwoordt. Sascha kijkt en luistert met plezier hoe ze niet veel prijsgeeft en toch iedereen tevreden stelt.

Het is een kwestie van tijd voordat ze gaan verhuizen naar Gondelsheim. Ergens vindt hij het moeilijk om zich de enorme overgang in hun leven voor te stellen. Samen met Charlie hebben hij en Astrid de afgelopen weken hun verhuizing al gedeeltelijk voorbereid. Voorlopig is het nog niet zover. Astrid en hij willen nog een tijdje in Köln blijven voor Robin en Alexander. Dat is voorlopig het belangrijkste.

Wolfgang is een andere prioriteit van het echtpaar. Tijdens het laatste bezoek van Wolfgang hebben Astrid en hij kans gezien de jongen werkelijk aan het praten te krijgen. Voor zijn gevoel heeft hij nu pas Wolfgang een klein beetje leren kennen. Astrid is heel enthousiast geworden over zijn waarschijnlijke broer. Samen willen ze een eigen relatie met Wolfgang opbouwen omdat ze in de toekomst veel verder weg wonen en Wolfgang echt apart op reis moet om hen te zien.

De omgang met Robin begint makkelijker te worden. Toen zijn broer net bij hem kwam wonen, was hij extreem gesloten. De eerste vriendinnen hebben hem wel geholpen zich minder afzijdig te houden, maar pas sinds zijn broer met Alexander omgaat, is hij opgebloeid. Momenteel lijkt hij lijkt vastbesloten te luisteren naar de artsen en zich te houden aan hun voorschriften.

Sascha is elke dag opnieuw verbaasd wanneer zijn broer en Alexander hem opzoeken in SansFrontière en vragen of Astrid erbij wil komen om daarna ze alletwee gedetailleerd verslag te doen van de ziekenhuisbezoeken. Het is geen gemakkelijke tijd voor Robin, maar hij doet moeite om vooruit te komen. Oprechte moeite, die hij en Astrid zo goed mogelijk willen ondersteunen.

In eerste instantie was hij teleurgesteld in Alexander. Vroeger had zijn zakenpartner de gewoonte om alle frustraties binnen te houden totdat hij overliep. Alexander leek meer zichzelf te worden toen Robin uit het ziekenhuis kwam. Tijdens Wolfgang's laatste bezoek is er iets veranderd in de relatie van zijn broer. Het lijkt erop dat Alexander eindelijk begint te ontspannen, zich sneller uitspreekt en niets meer opkropt. Sascha vindt dit een verandering in de goede richting.

Astrid heeft opgemerkt dat Alexander weer oprecht glimlacht en vaker glimlacht. De vriend van zijn broer neemt ook vaker suggesties van Astrid aan. De tijd, die ze gisteren aan de wieg voor de baby hebben besteed, heeft hem duidelijk gemaakt dat Alexander weer makkelijker samenwerkt met anderen. Sascha begint overtuigd te raken dat Alexander zelf weer zover is hersteld dat hij Robin's herstel goed aankan.

Tussen hen vieren gaat alles makkelijker. De beide paren zien elkaar weliswaar vaak genoeg, maar ze doen ook steeds meer samen. Deze week hebben ze een plezierige avond gehad terwijl ze bezig waren met de kerstcadeaus. Een avond waarbij Alexander's obsessie met zijn vrouw volledig leek te zijn verdwenen. Tussendoor hebben ze verschillende verhalen over de decembermaand in hun families verteld, die de andere drie meestal nog niet kenden.

„Ik wil je wat vragen. Hoe vind je het om in de minderheid te zijn?”

Bastian fluistert tegen Sascha terwijl Astrid de rest van de tafel nu bezighoudt met de wijnetiquette.

„Ik begrijp je niet.”
„Van de vijf broers hier is de meerderheid homo.”
„Bastian!”

Daniela sist terwijl ze ademhaalt. Sascha begint te lachen.

„Robin had er in het begin meer moeite mee dan ik. Ik heb het nooit belangrijk gevonden. Wolfgang is er in elk geval wat eerder mee dan Robin.”
„Ik denk dat Alexander ook wel wist wat hij wilde op die leeftijd.”
„Ik kijk er op een andere manier naar. Als je ergens hulp bij nodig hebt en je wilt een antwoord dat je vrouw graag hoort, dan moet je Alexander bellen. Als je een antwoord wilt dat je vrouw boos maakt, dan moet je mij bellen.”

Sascha vertelt het met een gemene glimlach op zijn gezicht. Daniela reageert assertief.

„Heel erg bedankt voor de tip!”

Bastian kijkt serieus, alsof hij ergens mee zit.

„Ik vraag me nog iets anders af. Ik weet niet hoe ik je moet plaatsen. Je bent Wolfgang's broer en hij is eigenlijk ook mijn broer omdat mijn ouders hem hebben opgevangen. Maar jij bent ook Robin's broer en hij is praktisch mijn zwager. Hoe zijn we dan verwant?”
„Dat is een goede vraag”

Sascha staat versteld van de vraag. Elkaar broer noemen lijkt hem de makkelijkste manier. Bastian redt Astrid ondertussen van het vragenvuur van de jongens over de wijnetiquette door zijn vraag net iets te luid te herhalen, zodat iedereen aan tafel het hoort. Max en Henriette kijken net zo verbaasd als Sascha. De anderen aan tafel schieten in de lach. De vijf broers beginnen rond te kijken op zoek naar elkaar. Christel giechelt.

„Misschien kunnen we straks een stamboom tekenen.”
„Rudolf, zou je ons kunnen helpen?”

Charlie vraagt Rudolf, maar die wimpelt af.

„Ik denk dat we dit beter aan Lars kunnen vragen.”
„Juridisch is het niet zo moeilijk, maar in de praktijk wel. Misschien heeft Henriette een idee?”

Lars schuift de vraag door, maar Robin waarschuwt.

„Wees voorzichtig met je antwoord. Je kan zomaar mijn relatie met Alexander veranderen in een verboden liefde.”

Iedereen begint weer te lachen. Max kan als eerste weer spreken.

„Eens kijken. Wanneer Sascha bij de familie hoort, dan Robin ook. Omdat Robin en Alexander bij elkaar zijn, kunnen we Sascha en Astrid niet buiten de familie houden.”
„We willen Wolfgang niet het idee geven dat hij tussen twee families hangt.”

Henriette vult Max aan, die met een compromis komt.

„Ik stel voor dat je elkaar noemt zoals je wilt. Zolang het vriendelijk is.”
„Op de een of andere manier zijn we hier allemaal familie van elkaar.”

Charlie ziet in Henriette's conclusie aanleiding te proosten, gevolgd door de anderen. Hun lawaai maakt de kleine Silke wakker en ze meldt zich luidkeels bij haar ouders. Bastian kirt als een jonge vader terwijl hij haar oppakt.

„Rustig maar ... we zijn je niet vergeten.”

Bastian legt haar tegen zijn borst en knuffelt haar. Silke begint slaperig te lachen en een beetje te bewegen. Daarna kijkt ze naar Sascha en hij glimlacht. Astrid pakt zijn hand en streelt zijn vingers. Hij vraagt zich af of zij net zo graag een kind wil als hij en neemt zich voor daar later vanavond op hun kamer met Astrid over te praten.

Het grote gezelschap blijft nog lang aan tafel zitten en verder praten. Wanneer iedereen weer honger lijkt te krijgen, komen er verse broodjes en een dessert op tafel. Terwijl hij wat van de gebakken appels in bladerdeeg proeft, kijkt Astrid hem vol verwachting aan. Hij vraagt of ze hiermee heeft geholpen. Ze kijkt hem stralend aan.

„Ik heb het bijna helemaal alleen gemaakt.”

Het dessert is heerlijk en niet alleen omdat zijn vrouw het heeft gemaakt. Henriette's kooklessen hebben een geweldige invloed op haar. Hij wordt vrolijker bij de gedachte dat hij niet meer elke dag hoeft te koken.

Henriette is een ander persoon dan de vrouw die hij een bijna vier maanden geleden in Charlie's restaurant heeft ontmoet. Af en toe komt de heks uit de verhalen van Alexander nog wel tevoorschijn, zoals bij hun aankomst gisteren. Meestal is ze een zorgzame vrouw van middelbare leeftijd die pal staat voor alle dingen die zij belangrijk vindt. Ze heeft haar fouten maar ze is in staat om zichzelf te veranderen. Diep van binnen ontdekt hij zijn symphatie voor haar.

Door alle gesprekken met Robin over hun verleden tijdens de afgelopen weken, is hij minder hard over zijn eigen vader gaan oordelen. Inmiddels begrijpt hij beter waarom zijn broer het al die jaren heeft volgehouden om voor zijn vader te zorgen. In stilte zou hij graag willen dat de oude Wolfgang iets meer op Max zou hebben geleken. De man heeft alle goede eigenschappen die je van een vader mag verwachten. Misschien lukt het hem een vader zoals Max te zijn wanneer hij en Astrid ooit ouders worden. Hun kinderen zullen dan makkelijker en vrolijker opgroeien.

„Dit is een heerlijke dag.”

Astrid fluistert in zijn oor wat hij voelt.

[Marko]

75
Zondag 25 december 2011
Mike Rowland - The Fairy Queen

„Wolfgang, alsjeblieft, leg haar niet op de vloer. Straks heeft ze een nieuwe luier nodig.”

Henriette roept wat kortaf naar de jongen. Wolfgang glimlacht naar de bewegende baby voor hem op de vloer. Henriette moppert op hem vanaf de andere kant van de volle woonkamer. Hij is te druk met het leggen van een knoop in het glanzende lint om op haar te letten. Peter zit naast hem en fluistert.

„Je krijgt weer een probleem.”
„Nee, vandaag niet.”

Sascha geeft advies met zijn knie tegen Wolfgang's schouder.

„Zorg ervoor dat je haar hoofd vasthoudt als je haar optilt.”
„Dat weet ik!”

Wolfgang moppert om daarna tegen Silke door te gaan.

„Je zal het snel genoeg ontdekken. Volwassenen zijn gek. Zij maken zich veel te veel zorgen.”

Silke maakt een geluidje naar hem. Hij vat het op als een 'ja'.

„Echt waar!”

Nadat hij een veel te groot groen lint aan haar mutsje heeft vastgemaakt, tilt hij Silke voorzichtig op met zijn handen onder haar hoofd en romp. Ze is een klein, onrustig ding in zijn armen, bijna een jong hondje. Hij probeert zich te herinneren of hij ooit eerder een baby mocht vasthouden. Waarschijnlijk is dit de eerste keer. Ze maakt een nieuw geluidje.

„Je hebt een hele mooie strik gekregen.”

Peter kijkt hem aan alsof hij gek is.

„Wat is er?”
„Je bent heel anders wanneer je vrolijk bent. Ik kan me de laatste keer niet herinneren dat je zo gelukkig keek.”
„... Jij bent hier vandaag en je maakt me al gelukkig.”

Wolfgang fluistert tegen Peter die hem nu nog verbaasder aankijkt.

„Hij heeft vandaag een heleboel redenen om vrolijk te zijn. Zoveel cadeaus. Zoveel mensen.”

Astrid staat achter Peter en geeft ook haar mening. Wolfgang is blij dat Astrid verder voor hem praat. Eerder vandaag is hij al bijna flauwgevallen van schrik toen hij de voordeur opende en Peter met zijn ouders daar stond. Hij wilde ze nog vragen of ze wel bij het goede huis hadden aangebeld. Een uitnodiging van Max en Henriette is nooit in hem opgekomen.

Later ging hij bijna opnieuw onderuit toen hij en Peter onder een maretak elkaar een zoen gaven terwijl Henriette er net aankwam. Hij heeft Peter zelfs gevraagd of hij niet droomde omdat er geen enkele afkeurende reactie van Henriette kwam. Aan de andere kant van de kamer valt Charlie stil wanneer ze een cadeau uitpakt.

„Oh, Henny!”
„Wat is het?”

Christel is gewoon belangstellend. Charlie bekijkt een houten kistje met een deel van de collectie familiejuwelen uit Henriette's familie. Wanneer Charlie de sieraden even uit het kistje haalt om ze beter te bekijken, herkent Wolfgang enkele stukken die Henriette zelf heeft gedragen. Christel reageert emotioneel wanneer ze haar cadeau openmaakt en een kistje met een vergelijkbare inhoud in haar handen houdt. De beide vrouwen bedanken Henriette uitgebreid.

Wolfgang lijkt de enige persoon in de kamer die niet wist dat Peter en zijn ouders zouden komen. Ze krijgen net zoveel cadeaus als de anderen. Karl lacht hard om het cadeau van Lars. Hij had er geen idee van dat Lars en Karl samen zijn opgegroeid. Marlene reageert ontroerd op een grote kaart van Alexander en Robin om haar te bedanken voor de bloemen die ze in het ziekenhuis heeft laten bezorgen. Marlene ontvangt het komend jaar regelmatig bloemen van de twee bij wijze van dank.

„Hoe weten jullie dat ik dit leuk vind?”

Peter houdt een paar concertkaarten omhoog. Robin antwoordt.

„We hebben je opgezocht op internet. Ik hoop dat je dat ons niet kwalijk neemt. Kom je met Wolfgang naar het concert in Köln?”

Wolfgang vindt het spannend om met Peter naar zijn broers te gaan, hoewel hij vermoedt dat de regels strenger zullen zijn dan normaal. Silke begint heen en weer te wiebelen in zijn armen en knijpt in zijn pink die ze vasthoudt. Hij probeert te zien hoe ze reageert wanneer hij zijn hand beweegt. Ze laat los en begint te huilen. Met een schuldig gezicht kijkt hij naar Daniela. Silke's moeder schudt haar hoofd en hij loopt naar haar toe om de baby over te geven. Robin lacht naar Wolfgang.

„Je kunt haar wel bij mij parkeren. Ik zal niet met haar rondlopen zoals sommige mensen.”

Wolfgang wacht op Daniela's antwoord, hij is bang om de baby of de moeder overstuur te maken. Daniela waarschuwt Robin.

„Het is wel een tijdje geleden dat ze een schone luier heeft gekregen. Als je haar bij je wilt houden, dan moet je haar verschonen.”

Robin neemt Silke over van Wolfgang terwijl hij Daniela belooft dat Alexander haar zal verschonen als het nodig is. Wolfgang loopt weer terug naar Bastian, die hem een ander cadeau geeft om te openen. Het is groot en zwaar. Hij scheurt het papier open en ziet een gouden doos. Hij tilt het deksel op en ontdekt een boek met een donkere, leren omslag met gouden versiering. Nieuwsgierig haalt hij het uit de doos en slaat het open. Het is het trouwalbum van Sascha en Astrid waar Astrid nog wat bij vertelt.

„Dit is jouw persoonlijke exemplaar.”

Peter leunt tegen Wolfgang aan om het beter te zien. De eerste pagina heeft een gravure met de uitnodiging en het familiewapen. Op deze manier lijkt het heel officieel, hoewel hij erbij was op hun trouwdag. Het lijkt hem in de stijl van Astrid's familie te zijn gedrukt. Hij slaat de pagina's langzaam om, zodat hij het album niet beschadigt.

„Dit is geweldig! Dank je wel!”

Hij zucht. Hij weet niet wat hij anders zou kunnen zeggen en hoopt dat Astrid zijn mengeling van emoties begrijpt. Hij is dankbaar, gelukkig en ontroerd tegelijk. Een eigen exemplaar van hun trouwalbum betekent dat ze hem als broer zien. Hij voelt zich belangrijk. Hij voelt zich erkend. Samen met Peter bekijkt hij een paar pagina's totdat Wolfgang het genoeg vindt. Hij wil het later bekijken en ervan genieten. Peter klaagt.

„Ik wil het rustig bekijken, ik wil er met plezier naar kijken. We kunnen het later bekijken.”

Peter legt het boek terug in de doos. Wolfgang ziet dat er iets uitvalt en schrikt heftig. Waarschijnlijk kijkt hij als een geest naar Sascha en Astrid achter hem. Ze lachen naar hem. Hij wrijft over zijn borst. Sascha stelt hem gerust.

„Je hebt niets kapot gemaakt. Het is een schijf met alle foto's.”
„We vragen je alleen ze niet op internet te zetten of te verkopen aan de roddelbladen.”

Astrid gebruikt haar vleiende stem op zo'n manier dat Wolfgang weet dat ze het meent. Wolfgang is blij wanneer Alexander de aandacht van de familie trekt door een kaart uit een net geopend cadeau omhoog te houden. Alexander kijkt verbaasd rond.

„Hoe wisten Freya en Carmen dat ze hun cadeaus hier naar toe konden sturen?”
„Wie zijn dat?”

Peter fluistert tegen Wolfgang.

„Freya is een nicht van Robin en Sascha.”
„Ook jouw nicht.”

Sascha verbetert hem om zichzelf met een grijns te verbeteren.

„Of je neef, net hoe je het wilt zien.”

Wolfgang glimlacht. Hij moet nog steeds wennen aan alle familiebenamingen en praat verder tegen Peter.

„Carmen Von Andenberg is een gravin. Ze zijn verloofd en begonnen aan een wereldreis van een jaar met hun dochter ... Sophia heet ze.”

Wolfgang kijkt op naar Sascha wanneer zijn geheugen hem in de steek laat.

„Waar zijn ze nu?”
„Misschien Zuid-Afrika, ik weet het niet meer. Het lijkt erop dat ze elke week ergens anders zijn.”
„Ze gaan naar de Seychellen voor Oud en Nieuw.”

Astrid is beter op de hoogte. Lars is de postbode van de cadeaus van de dames, denkt Wolfgang, als hij ziet hoe Alexander hem bedankt. Bastian schuift twee grote dozen over de vloer naar hem toe.

„Je mag nog meer uitpakken.”

Wolfgang voelt zich zowel verlegen als vrolijk bij het grote aantal cadeaus wat hij tot nu toe heeft gekregen. Het zijn er meer dan hij heeft verwacht en meer dan hij ooit heeft gekregen. Hij herinnert zich de kleine cadeaus die zijn moeder hem elk jaar gaf. Zij gaf hem altijd iets speciaals, de moeite waard om te bewaren en te onthouden. Hij legt een hand op een doos en blijft zo zitten. Hij heeft een pauze nodig. Bastian kijkt hem rustig aan.

„Gaat het?”

Wolfgang knikt en kijkt opzij. Hij wil uit de golf van emoties, die vast en zeker eindigt in een huilbui en zoekt afleiding voor zijn gedachten.

„Henriette. Max. Jullie weten dat ik geen behoefte heb aan grote cadeaus. Ik heb een gelofte van armoede afgelegd.”

Rudolf grinnikt terwijl hij de doos op zijn benen opent. Max glimlacht.

„Wij zijn niet alleen schuldig. Christel en Thomas hebben meegeholpen je gelofte te breken.”
„Kijk eens hoe gemakkelijk hij anderen de schuld geeft. Ik denk dat dat een zonde is, Rudolf.”

Thomas reageert, gevolgd door Christel die probeert haar lachen in te houden.

„Ik denk het ook.”
„Oh! ... Dit is aardig maar het is niet nodig.”

Rudolf haalt een lange zwarte winterjas uit de doos. Henriette bemoedert hem.

„Dacht je dat ik de gerafelde manchetten en kleine reparaties aan je jas niet heb gezien? Je bent toe aan nieuwe jas.”
„Ik wil iedereen bedanken. Dit is heel bijzonder voor mij.”

Rudolf bedankt iedereen, totdat Christel hem onderbreekt.

„Er zit nog iets in.”

De pastoor voelt langs alle zakken en haalt een envelop uit een binnenzak. Een envelop met giften voor de parochie, die Christel overal heeft opgehaald. Christel fluistert.

„Nu hoef je je niet schuldig te voelen over het breken van een gelofte.”
„Ik zal hem met trots dragen. Deze gift vind ik wel het bewijs dat ons werk belangrijk is en voor anderen een inspiratie is. Bedankt, ook namens de parochie.”

Bastian geeft Peter het volgende cadeau, die eerst voorleest wat er op het papier is geschreven.

„Voorzichtig uitpakken. Voor boven je bed.”
„Karl, je moet vanavond nog iets ophangen.”

Marlene praat tegen haar man terwijl ze Peter een knipoog geeft. Peter pakt het cadeau verder uit, kijkt ernaar en doet dan snel weer het papier erom. Karl ziet dat Peter begint te blozen.

„Wat is het?”
„Een tekening van Wolfgang. Ik heb hem getekend toen hij bij ons logeerde terwijl hij in bed lag. Op deze tekening ligt hij lekker te slapen.”

Iedereen begint te lachen bij Alexander's uitleg. Daniela roept naar Henriette en Max.

„Dank jullie wel. Dit is echt leuk.”

Ze houdt een paar boeken omhoog. Het zijn praktische gidsen over het voeren van een eigen bedrijf. Max reageert.

„Ik heb er in mijn werk altijd plezier van gehad, dus als je nog meer wilt weten, dan kun je mijn boeken lenen.”