Familie? Familie! 83
door Marko » zondag 22 juni 2014 01:07
83
Zaterdag 31 augustus 2013
Factoria - Revive (Soulful Soundscape Mix)
Henriette zit op de passagiersstoel en staart in gedachten verzonken voor zich uit. Wolfgang heeft tweeëneenhalf jaar bij haar en Max gewoond. Hij is twee maanden geleden verhuisd en ze mist hem veel meer dan ze ooit had verwacht.
De komst van een onzekere, eenzame jongen met een doodzieke moeder heeft haar leven en daarmee ook het leven van Max definitief veranderd. Ten goede. De eerste maanden hebben ze allemaal aan elkaar moeten wennen. Na het overlijden van Gabriele Ewers is alles in een stroomversnelling geraakt. Later konden ze steeds beter met elkaar overweg.
Wolfgang heeft haar leven op een andere manier ook veranderd. Hij heeft haar en Max geleerd niet meer te oordelen over hoe andere mensen leven. Op zijn eigen manier heeft de jongen geholpen het contact met haar eigen kinderen weer te herstellen. Ergens vindt ze het jammer dat haar kinderen wat verder weg wonen. Het zijn altijd lange reizen om op bezoek te gaan, waardoor ze elkaar minder vaak zien dan Max en zijzelf graag zouden willen.
Marlene zit naast haar achter het stuur, kijkt heel even opzij en merkt haar emoties op. Met een glimlach stelt Marlene haar op haar gemak. Dit weekeinde gaan ze voor het eerst bij Peter en Wolfgang op bezoek. Eigenlijk heeft ze geen reden nerveus te zijn, toch is ze een beetje zenuwachtig. Ze heeft een voorgevoel dat de dag anders zal verlopen dan ze verwacht en probeert alle onrustige gedachten van zich af te schudden.
Eenmaal aangekomen, parkeert Marlene aan het begin van de oprijlaan. Max vraagt Henriette's aandacht.
„Kijk eens, een zendmast. Hier werkt elke telefoon.”
„Ich weet het, Max.”
Een ketting over de weg laat alle bezoekers het laatste stuk lopen. Het is een heerlijke zomerse zaterdag en na de lange reis is het prettig om te bewegen. Met hun bagage wandelen ze verder naar het gebouw waar een terras met grote parasol uitnodigend op hen wacht. Zodra op het terras de bezoekers zijn opgemerkt, staan twee jongens op uit de groep en rennen op hen af. De begroeting is emotioneel. Wolfgang slaat zijn armen om Henriette en Max.
„Bedankt dat jullie zijn gekomen. Peter heeft er naar uitgekeken.”
Dit is teveel voor Henriette. Glimlachend probeert ze haar tranen tegen te houden. Tegelijk heeft Peter zijn ouders vastgepakt.
„Bedankt voor jullie komst. Wolfgang heeft er naar uitgekeken.”
„Jullie zijn weer gegroeid ... jullie worden steeds knapper.”
Marlene's opmerking roept bij Karl een hartelijke lach op. Gezamenlijk lopen ze verder naar het terras, waar Astrid en Dagmar het zich gemakkelijk hebben gemaakt op ligbedden terwijl Alexander en Sascha zich bezighouden met drie babys en een pak luiers. Onder een tweede parasol let Robin op drie iets oudere babys in een kinderbad. De begroeting verloopt daardoor wat geïmproviseerd en vooral hartelijk. Astrid neemt het woord.
„Welkom, neem een stoel. Wat vinden jullie van het studentenhuisje van Peter en Wolfgang?”
„Eigenlijk bescheiden. We hadden een kasteel verwacht.”
Karl glimlacht terwijl hij ironisch antwoordt. Astrid en Dagmar lachen. Marlene kijkt Astrid nieuwsgierig aan.
„Wil je ons vertellen waar het kasteel is gebleven?”
„Je weet dat mijn moeder al is overleden toen ik klein was. Daarna heeft mijn vader het kasteel verkocht. Het is nu een Kultur- en Tagungszentrum. Als je wilt, kun je er morgen rondkijken, het is naast het station hier.”
„Daar zijn we langsgekomen. Ik denk dat je hier mooier woont, zo middenin een bos.”
„Dank je, Marlene. Dit is een kleiner landhuis, dat we hebben verbouwd.”
Terwijl Marlene en Karl verder praten met Dagmar en Astrid, kijken Henriette en Max toe hoe de mannen de babys verschonen. Max wil zijn zoon plagen.
„Alexander, sinds wanneer ben jij luierspecialist?”
„Dat leer je vanzelf hier ... Sascha, je vergeet weer de zalf ... Robin en ik helpen Dagmar.”
„Nog bedankt voor de geboortekaartjes. Kunnen jullie drie babys tegelijk aan?”
Henriette wil beleefd blijven en onder geen voorwaarde Alexander tegen zich krijgen vandaag. Alexander antwoordt met iets van trots in zijn stem.
„We hebben dit vorig jaar ook al bij de hand gehand. Vandaag is de eerste dag dat Astrid en Dagmar uit bed zijn na de bevallingen ... Sascha, mag ik de zalf?”
„Wie is nu wie, Sascha?”
„Ik ben nu met Darian bezig en Alexander met Julian. Zoals je ziet, zijn het de jongetjes van Dagmar. Mijn Magdalena slaapt alweer met haar schone luier. Magdalena is tien dagen geleden geboren. Nog vijf minuten, dan zijn we klaar en hebben we tijd voor jullie.”
Thore leidt de aandacht van Henriette en Max af, wanneer hij aan komt lopen met een dienblad vol gekoelde dranken. Tot verbazing van Max is alles alcoholvrij.
„Geen bier, Sascha?”
„Nee. Robin en Wolfgang drinken een glas per dag, dat vermindert het risico op hartaanvallen. Dagmar en Astrid drinken momenteel niets vanwege de kleintjes. Daarom geen bier meer voor mij, Alexander en Peter. Als jullie willen, is er wijn of cognac.”
„Een glas witte wijn zou ik lekker vinden. Jij, Henny?”
„Met een glas mineraalwater erbij, graag.”
Ondertussen zijn Peter en Wolfgang weer bij Robin gaan zitten. De kleintjes zien dat als uitnodiging om rechtop in bad te gaan staan, ze proberen naar de jongens te lopen. Wolfgang valt iets op.
„Kijk, Katharina staat nu echt rechtop zonder steun.”
„Dan kunnen Qilian en Tizian over twee dagen ook zonder steun sta...”
Peter onderbreekt zichzelf, terwijl hij razendsnel Tizian en Qilian opvangt voordat ze vallen. Robin grijnst naar Peter.
„Precies op tijd, Peter. Scheelt weer een trio huilbui.”
De vier bezoekers verbergen hun verbazing over de alerte reactie onder wat vriendelijke woorden. Karl geeft drie handdoeken aan, zodat de kleintjes droog en gemakkelijk kunnen zitten, voordat hij verder vraagt.
„Wie is nu wie, Robin?”
„Katharina probeert bij Wolfgang op zijn schoot te klimmen, ze is de dochter van Astrid en Sascha. Peter heeft Tizian ... Peter, laat hem niet op je schouder klimmen ... en ik heb Qilian. Tizian en Qilian zijn van Dagmar. Ze doen elkaar met alles na. Ze zijn momenteel eenkennig en kennen jullie nog niet, daarom wil ik ze jullie eerst later in handen geven.”
De middag in Gondelsheim vliegt voorbij, ook omdat de jongste babys zich melden voor voeding. Tegen etenstijd kondigt het geluid van knarsend grind de komst van een volgende bekende aan. Katharina herkent de voetstappen.
„Sjallie.”
„Sjallie.”
„Sjallie.”
Tizian en Qilian kunnen niet achterblijven bij Katharina. Charlie geeft snel een grote doos aan Thore.
„Ik heb voor veertien personen eten meegenomen, schat.”
„Koken jullie hier niet meer?”
Henriette kan zich niet langer inhouden. Charlie kijkt haar verbaasd aan.
„Vandaag niet. Dit heeft mijn kok zojuist klaargemaakt.”
Ondertussen geeft Charlie de drie dreumessen aandacht voordat ze de bezoekers begroet. Thore bekijkt de inhoud van de doos en verdwijnt even om terug te komen met een kar vol serviesgoed. In hoog tempo wordt het terras tot eettafel omgebouwd. Voor Wolfgang is dit een geschikt moment om een groepsfoto te maken, waarna iedereen een plek aan tafel zoekt. Nadat Henriette en Max hun gebed hebben uitgesproken, beginnen de meesten te eten. Robin, Alexander en Sascha beginnen eerst de kleine Katharina, Qilian en Tizian te voeren. Henriette is ontroerd als ze toekijkt hoe de mannen de dreumessen op hun schoot hap na hap weten te voeren en ondertussen zelf kans zien mee te eten.
„Charlie, je hebt een goede kok in dienst. Het smaakt allemaal vers en goed.”
Henriette is oprecht. Charlie waardeert het compliment des te meer omdat haar zus het uitspreekt. De maaltijd wordt afgesloten met aardbeien en chocoladeslagroom. Wolfgang maakt ondertussen van iedereen apart foto's. Vrij snel na het eten, worden de kleintjes naar bed gebracht. Daarna komt iedereen weer naar buiten op het terras. Deze zomeravond is te warm om binnen te zitten. Karl stelt een vraag, die hem en Marlene al wat langer bezighoudt, terwijl hij achterover leunt en een glas wijn vasthoudt.
„We hebben Astrid en Sascha ruim anderhalf jaar geleden voor het laatst gezien, toen woonden jullie nog in Köln. Nu zijn we hier op bezoek, onze Peter woont nu hier en de nieuwe generatie kruipt over het gras. Thore, Charlie en Dagmar zijn erbij gekomen. Peter heeft fragmenten verteld van zijn bezoeken aan Robin en Sascha. Zouden jullie ons geheugen willen opfrissen en willen vertellen wat er is gebeurd in de laatste tijd? Waarom zijn jullie allemaal verhuisd?”
„Iedereen had andere redenen om te verhuizen. Sascha en ik zijn als eerste in februari vorig jaar hier naar toe verhuisd omdat we hier meer verplichtingen hebben dan in Köln. Achteraf gezien was ik toen al zwanger van Katharina, ze is op eenentwintig september vorig jaar geboren. We zijn hier heel goed gestart. De eerste tijd was heel hectisch. Later, toen we wat meer tijd kregen, merkte ik dat Sascha Robin heel erg miste. Daarom ben ik gaan zoeken naar een oplossing.”
Astrid praat rustig, bijna bedachtzaam. Marlene knikt begrijpend. Karl merkt dat Astrid haar woorden zorgvuldig kiest, wat hem op het vermoeden brengt dat er meer is gebeurd.
„Toen Astrid en Sascha uit Köln vertrokken, was ik nog lang niet hersteld van mijn hartaanvallen. In mei was mijn conditie weer goed genoeg en kon ik eindelijk helemaal aan het werk. Een maand later belde Astrid of ik interesse had om een paardefokkerij met rijschool te leiden hier in de omgeving. Alexander heeft erop aangedrongen dat ik zou solliciteren en eigenlijk ben ik nog steeds verbaasd dat ik ben aangenomen. Het is lichamelijk minder zwaar, zodat ik genoeg energie heb om te sporten, we zwemmen en basketballen in Bretten.”
Robin vertelt verder waar Astrid is opgehouden. Max kijkt bedenkelijk bij de sport.
„Niemand roept je na op het basketballveld?”
„Het is een keer gebeurd en die man mag de sporthal niet meer in. Je hoeft je geen zorgen te maken, Max. Ze zijn hier heel trots op Robin, niet elke vereniging heeft een voormalige professional in het team. Komend seizoen gaat hij ook een jeugdgroep trainen.”
Alexander weet waar zijn vader zich zorgen over maakt en probeert hem gerust te stellen, terwijl hij verder wil praten. Dagmar is hem te snel af.
„Ik heb de afgelopen jaren in London gestudeerd. Ik was van plan om naar Köln terug te keren en daar mijn eigen architectenbureau op te bouwen. Een van mijn laatste studieopdrachten betrof een verbouwing van een gebouw in Karlsruhe en dat heeft mij een baan bij een architect in Karlsruhe opgeleverd. Tijdens het afstudeerproject, ontdekte ik dat ik zwanger was. Korte tijd later bleek ik in verwachting van een tweeling te zijn. Eigenlijk had ik dat kunnen weten, in mijn familie komen meer tweelingen voor. Qilian en Tizian zijn een dag jonger dan Katharina. Darian en Julian zijn negen dagen geleden geboren.”
„Mag ik vragen naar de vader of vaders?”
Marlene stelt een vraag die Dagmar al vaker heeft gehoord.
„Met de vaders heb ik goed contact. Natuurlijk had ik kunnen wachten op de juiste man. Ik val jammer genoeg altijd voor de verkeerde mannen, dat zou erg lang wachten worden. De kinderen zijn er nu en ze hebben geweldige vaders.”
De vragende blik van Henriette laat Dagmar verder vertellen.
„We waren van plan om in Köln boven SansFrontière te gaan wonen. Maar door mijn werk ben ik eerst in Karlsruhe gaan wonen. Toen Robin en Alexander vertelden dat ze gingen verhuizen, heb ik alle moed verzameld en Astrid en Sascha gebeld. Met het resultaat dat ik nu hier mag wonen.”
„Wat we heel fijn vinden. Ik ben zelf enigst kind, onze dochters groeien nu niet alleen op.”
Astrid onderbreekt Dagmar, die instemmend knikt.
„We helpen elkaar met de kinderen. Het afgelopen jaar ging dat goed ... we wonen hier vandaag allemaal precies een jaar, schiet me nu net te binnen ... het komend jaar zal het vast ook goed gaan.”
Zaterdag 31 augustus 2013
Factoria - Revive (Soulful Soundscape Mix)
Henriette zit op de passagiersstoel en staart in gedachten verzonken voor zich uit. Wolfgang heeft tweeëneenhalf jaar bij haar en Max gewoond. Hij is twee maanden geleden verhuisd en ze mist hem veel meer dan ze ooit had verwacht.
De komst van een onzekere, eenzame jongen met een doodzieke moeder heeft haar leven en daarmee ook het leven van Max definitief veranderd. Ten goede. De eerste maanden hebben ze allemaal aan elkaar moeten wennen. Na het overlijden van Gabriele Ewers is alles in een stroomversnelling geraakt. Later konden ze steeds beter met elkaar overweg.
Wolfgang heeft haar leven op een andere manier ook veranderd. Hij heeft haar en Max geleerd niet meer te oordelen over hoe andere mensen leven. Op zijn eigen manier heeft de jongen geholpen het contact met haar eigen kinderen weer te herstellen. Ergens vindt ze het jammer dat haar kinderen wat verder weg wonen. Het zijn altijd lange reizen om op bezoek te gaan, waardoor ze elkaar minder vaak zien dan Max en zijzelf graag zouden willen.
Marlene zit naast haar achter het stuur, kijkt heel even opzij en merkt haar emoties op. Met een glimlach stelt Marlene haar op haar gemak. Dit weekeinde gaan ze voor het eerst bij Peter en Wolfgang op bezoek. Eigenlijk heeft ze geen reden nerveus te zijn, toch is ze een beetje zenuwachtig. Ze heeft een voorgevoel dat de dag anders zal verlopen dan ze verwacht en probeert alle onrustige gedachten van zich af te schudden.
Eenmaal aangekomen, parkeert Marlene aan het begin van de oprijlaan. Max vraagt Henriette's aandacht.
„Kijk eens, een zendmast. Hier werkt elke telefoon.”
„Ich weet het, Max.”
Een ketting over de weg laat alle bezoekers het laatste stuk lopen. Het is een heerlijke zomerse zaterdag en na de lange reis is het prettig om te bewegen. Met hun bagage wandelen ze verder naar het gebouw waar een terras met grote parasol uitnodigend op hen wacht. Zodra op het terras de bezoekers zijn opgemerkt, staan twee jongens op uit de groep en rennen op hen af. De begroeting is emotioneel. Wolfgang slaat zijn armen om Henriette en Max.
„Bedankt dat jullie zijn gekomen. Peter heeft er naar uitgekeken.”
Dit is teveel voor Henriette. Glimlachend probeert ze haar tranen tegen te houden. Tegelijk heeft Peter zijn ouders vastgepakt.
„Bedankt voor jullie komst. Wolfgang heeft er naar uitgekeken.”
„Jullie zijn weer gegroeid ... jullie worden steeds knapper.”
Marlene's opmerking roept bij Karl een hartelijke lach op. Gezamenlijk lopen ze verder naar het terras, waar Astrid en Dagmar het zich gemakkelijk hebben gemaakt op ligbedden terwijl Alexander en Sascha zich bezighouden met drie babys en een pak luiers. Onder een tweede parasol let Robin op drie iets oudere babys in een kinderbad. De begroeting verloopt daardoor wat geïmproviseerd en vooral hartelijk. Astrid neemt het woord.
„Welkom, neem een stoel. Wat vinden jullie van het studentenhuisje van Peter en Wolfgang?”
„Eigenlijk bescheiden. We hadden een kasteel verwacht.”
Karl glimlacht terwijl hij ironisch antwoordt. Astrid en Dagmar lachen. Marlene kijkt Astrid nieuwsgierig aan.
„Wil je ons vertellen waar het kasteel is gebleven?”
„Je weet dat mijn moeder al is overleden toen ik klein was. Daarna heeft mijn vader het kasteel verkocht. Het is nu een Kultur- en Tagungszentrum. Als je wilt, kun je er morgen rondkijken, het is naast het station hier.”
„Daar zijn we langsgekomen. Ik denk dat je hier mooier woont, zo middenin een bos.”
„Dank je, Marlene. Dit is een kleiner landhuis, dat we hebben verbouwd.”
Terwijl Marlene en Karl verder praten met Dagmar en Astrid, kijken Henriette en Max toe hoe de mannen de babys verschonen. Max wil zijn zoon plagen.
„Alexander, sinds wanneer ben jij luierspecialist?”
„Dat leer je vanzelf hier ... Sascha, je vergeet weer de zalf ... Robin en ik helpen Dagmar.”
„Nog bedankt voor de geboortekaartjes. Kunnen jullie drie babys tegelijk aan?”
Henriette wil beleefd blijven en onder geen voorwaarde Alexander tegen zich krijgen vandaag. Alexander antwoordt met iets van trots in zijn stem.
„We hebben dit vorig jaar ook al bij de hand gehand. Vandaag is de eerste dag dat Astrid en Dagmar uit bed zijn na de bevallingen ... Sascha, mag ik de zalf?”
„Wie is nu wie, Sascha?”
„Ik ben nu met Darian bezig en Alexander met Julian. Zoals je ziet, zijn het de jongetjes van Dagmar. Mijn Magdalena slaapt alweer met haar schone luier. Magdalena is tien dagen geleden geboren. Nog vijf minuten, dan zijn we klaar en hebben we tijd voor jullie.”
Thore leidt de aandacht van Henriette en Max af, wanneer hij aan komt lopen met een dienblad vol gekoelde dranken. Tot verbazing van Max is alles alcoholvrij.
„Geen bier, Sascha?”
„Nee. Robin en Wolfgang drinken een glas per dag, dat vermindert het risico op hartaanvallen. Dagmar en Astrid drinken momenteel niets vanwege de kleintjes. Daarom geen bier meer voor mij, Alexander en Peter. Als jullie willen, is er wijn of cognac.”
„Een glas witte wijn zou ik lekker vinden. Jij, Henny?”
„Met een glas mineraalwater erbij, graag.”
Ondertussen zijn Peter en Wolfgang weer bij Robin gaan zitten. De kleintjes zien dat als uitnodiging om rechtop in bad te gaan staan, ze proberen naar de jongens te lopen. Wolfgang valt iets op.
„Kijk, Katharina staat nu echt rechtop zonder steun.”
„Dan kunnen Qilian en Tizian over twee dagen ook zonder steun sta...”
Peter onderbreekt zichzelf, terwijl hij razendsnel Tizian en Qilian opvangt voordat ze vallen. Robin grijnst naar Peter.
„Precies op tijd, Peter. Scheelt weer een trio huilbui.”
De vier bezoekers verbergen hun verbazing over de alerte reactie onder wat vriendelijke woorden. Karl geeft drie handdoeken aan, zodat de kleintjes droog en gemakkelijk kunnen zitten, voordat hij verder vraagt.
„Wie is nu wie, Robin?”
„Katharina probeert bij Wolfgang op zijn schoot te klimmen, ze is de dochter van Astrid en Sascha. Peter heeft Tizian ... Peter, laat hem niet op je schouder klimmen ... en ik heb Qilian. Tizian en Qilian zijn van Dagmar. Ze doen elkaar met alles na. Ze zijn momenteel eenkennig en kennen jullie nog niet, daarom wil ik ze jullie eerst later in handen geven.”
De middag in Gondelsheim vliegt voorbij, ook omdat de jongste babys zich melden voor voeding. Tegen etenstijd kondigt het geluid van knarsend grind de komst van een volgende bekende aan. Katharina herkent de voetstappen.
„Sjallie.”
„Sjallie.”
„Sjallie.”
Tizian en Qilian kunnen niet achterblijven bij Katharina. Charlie geeft snel een grote doos aan Thore.
„Ik heb voor veertien personen eten meegenomen, schat.”
„Koken jullie hier niet meer?”
Henriette kan zich niet langer inhouden. Charlie kijkt haar verbaasd aan.
„Vandaag niet. Dit heeft mijn kok zojuist klaargemaakt.”
Ondertussen geeft Charlie de drie dreumessen aandacht voordat ze de bezoekers begroet. Thore bekijkt de inhoud van de doos en verdwijnt even om terug te komen met een kar vol serviesgoed. In hoog tempo wordt het terras tot eettafel omgebouwd. Voor Wolfgang is dit een geschikt moment om een groepsfoto te maken, waarna iedereen een plek aan tafel zoekt. Nadat Henriette en Max hun gebed hebben uitgesproken, beginnen de meesten te eten. Robin, Alexander en Sascha beginnen eerst de kleine Katharina, Qilian en Tizian te voeren. Henriette is ontroerd als ze toekijkt hoe de mannen de dreumessen op hun schoot hap na hap weten te voeren en ondertussen zelf kans zien mee te eten.
„Charlie, je hebt een goede kok in dienst. Het smaakt allemaal vers en goed.”
Henriette is oprecht. Charlie waardeert het compliment des te meer omdat haar zus het uitspreekt. De maaltijd wordt afgesloten met aardbeien en chocoladeslagroom. Wolfgang maakt ondertussen van iedereen apart foto's. Vrij snel na het eten, worden de kleintjes naar bed gebracht. Daarna komt iedereen weer naar buiten op het terras. Deze zomeravond is te warm om binnen te zitten. Karl stelt een vraag, die hem en Marlene al wat langer bezighoudt, terwijl hij achterover leunt en een glas wijn vasthoudt.
„We hebben Astrid en Sascha ruim anderhalf jaar geleden voor het laatst gezien, toen woonden jullie nog in Köln. Nu zijn we hier op bezoek, onze Peter woont nu hier en de nieuwe generatie kruipt over het gras. Thore, Charlie en Dagmar zijn erbij gekomen. Peter heeft fragmenten verteld van zijn bezoeken aan Robin en Sascha. Zouden jullie ons geheugen willen opfrissen en willen vertellen wat er is gebeurd in de laatste tijd? Waarom zijn jullie allemaal verhuisd?”
„Iedereen had andere redenen om te verhuizen. Sascha en ik zijn als eerste in februari vorig jaar hier naar toe verhuisd omdat we hier meer verplichtingen hebben dan in Köln. Achteraf gezien was ik toen al zwanger van Katharina, ze is op eenentwintig september vorig jaar geboren. We zijn hier heel goed gestart. De eerste tijd was heel hectisch. Later, toen we wat meer tijd kregen, merkte ik dat Sascha Robin heel erg miste. Daarom ben ik gaan zoeken naar een oplossing.”
Astrid praat rustig, bijna bedachtzaam. Marlene knikt begrijpend. Karl merkt dat Astrid haar woorden zorgvuldig kiest, wat hem op het vermoeden brengt dat er meer is gebeurd.
„Toen Astrid en Sascha uit Köln vertrokken, was ik nog lang niet hersteld van mijn hartaanvallen. In mei was mijn conditie weer goed genoeg en kon ik eindelijk helemaal aan het werk. Een maand later belde Astrid of ik interesse had om een paardefokkerij met rijschool te leiden hier in de omgeving. Alexander heeft erop aangedrongen dat ik zou solliciteren en eigenlijk ben ik nog steeds verbaasd dat ik ben aangenomen. Het is lichamelijk minder zwaar, zodat ik genoeg energie heb om te sporten, we zwemmen en basketballen in Bretten.”
Robin vertelt verder waar Astrid is opgehouden. Max kijkt bedenkelijk bij de sport.
„Niemand roept je na op het basketballveld?”
„Het is een keer gebeurd en die man mag de sporthal niet meer in. Je hoeft je geen zorgen te maken, Max. Ze zijn hier heel trots op Robin, niet elke vereniging heeft een voormalige professional in het team. Komend seizoen gaat hij ook een jeugdgroep trainen.”
Alexander weet waar zijn vader zich zorgen over maakt en probeert hem gerust te stellen, terwijl hij verder wil praten. Dagmar is hem te snel af.
„Ik heb de afgelopen jaren in London gestudeerd. Ik was van plan om naar Köln terug te keren en daar mijn eigen architectenbureau op te bouwen. Een van mijn laatste studieopdrachten betrof een verbouwing van een gebouw in Karlsruhe en dat heeft mij een baan bij een architect in Karlsruhe opgeleverd. Tijdens het afstudeerproject, ontdekte ik dat ik zwanger was. Korte tijd later bleek ik in verwachting van een tweeling te zijn. Eigenlijk had ik dat kunnen weten, in mijn familie komen meer tweelingen voor. Qilian en Tizian zijn een dag jonger dan Katharina. Darian en Julian zijn negen dagen geleden geboren.”
„Mag ik vragen naar de vader of vaders?”
Marlene stelt een vraag die Dagmar al vaker heeft gehoord.
„Met de vaders heb ik goed contact. Natuurlijk had ik kunnen wachten op de juiste man. Ik val jammer genoeg altijd voor de verkeerde mannen, dat zou erg lang wachten worden. De kinderen zijn er nu en ze hebben geweldige vaders.”
De vragende blik van Henriette laat Dagmar verder vertellen.
„We waren van plan om in Köln boven SansFrontière te gaan wonen. Maar door mijn werk ben ik eerst in Karlsruhe gaan wonen. Toen Robin en Alexander vertelden dat ze gingen verhuizen, heb ik alle moed verzameld en Astrid en Sascha gebeld. Met het resultaat dat ik nu hier mag wonen.”
„Wat we heel fijn vinden. Ik ben zelf enigst kind, onze dochters groeien nu niet alleen op.”
Astrid onderbreekt Dagmar, die instemmend knikt.
„We helpen elkaar met de kinderen. Het afgelopen jaar ging dat goed ... we wonen hier vandaag allemaal precies een jaar, schiet me nu net te binnen ... het komend jaar zal het vast ook goed gaan.”
Marko- Berichten: 243
- Geregistreerd: vrijdag 14 september 2012 08:50
- Woonplaats: Mrkopalj
- Heeft Bedankt: 149 keer
- Ontvangen Bedankjes: 173 keer