Familie? Familie!

[Marko]

83
Zaterdag 31 augustus 2013
Factoria - Revive (Soulful Soundscape Mix)

Henriette zit op de passagiersstoel en staart in gedachten verzonken voor zich uit. Wolfgang heeft tweeëneenhalf jaar bij haar en Max gewoond. Hij is twee maanden geleden verhuisd en ze mist hem veel meer dan ze ooit had verwacht.

De komst van een onzekere, eenzame jongen met een doodzieke moeder heeft haar leven en daarmee ook het leven van Max definitief veranderd. Ten goede. De eerste maanden hebben ze allemaal aan elkaar moeten wennen. Na het overlijden van Gabriele Ewers is alles in een stroomversnelling geraakt. Later konden ze steeds beter met elkaar overweg.

Wolfgang heeft haar leven op een andere manier ook veranderd. Hij heeft haar en Max geleerd niet meer te oordelen over hoe andere mensen leven. Op zijn eigen manier heeft de jongen geholpen het contact met haar eigen kinderen weer te herstellen. Ergens vindt ze het jammer dat haar kinderen wat verder weg wonen. Het zijn altijd lange reizen om op bezoek te gaan, waardoor ze elkaar minder vaak zien dan Max en zijzelf graag zouden willen.

Marlene zit naast haar achter het stuur, kijkt heel even opzij en merkt haar emoties op. Met een glimlach stelt Marlene haar op haar gemak. Dit weekeinde gaan ze voor het eerst bij Peter en Wolfgang op bezoek. Eigenlijk heeft ze geen reden nerveus te zijn, toch is ze een beetje zenuwachtig. Ze heeft een voorgevoel dat de dag anders zal verlopen dan ze verwacht en probeert alle onrustige gedachten van zich af te schudden.

Eenmaal aangekomen, parkeert Marlene aan het begin van de oprijlaan. Max vraagt Henriette's aandacht.

„Kijk eens, een zendmast. Hier werkt elke telefoon.”
„Ich weet het, Max.”

Een ketting over de weg laat alle bezoekers het laatste stuk lopen. Het is een heerlijke zomerse zaterdag en na de lange reis is het prettig om te bewegen. Met hun bagage wandelen ze verder naar het gebouw waar een terras met grote parasol uitnodigend op hen wacht. Zodra op het terras de bezoekers zijn opgemerkt, staan twee jongens op uit de groep en rennen op hen af. De begroeting is emotioneel. Wolfgang slaat zijn armen om Henriette en Max.

„Bedankt dat jullie zijn gekomen. Peter heeft er naar uitgekeken.”

Dit is teveel voor Henriette. Glimlachend probeert ze haar tranen tegen te houden. Tegelijk heeft Peter zijn ouders vastgepakt.

„Bedankt voor jullie komst. Wolfgang heeft er naar uitgekeken.”
„Jullie zijn weer gegroeid ... jullie worden steeds knapper.”

Marlene's opmerking roept bij Karl een hartelijke lach op. Gezamenlijk lopen ze verder naar het terras, waar Astrid en Dagmar het zich gemakkelijk hebben gemaakt op ligbedden terwijl Alexander en Sascha zich bezighouden met drie babys en een pak luiers. Onder een tweede parasol let Robin op drie iets oudere babys in een kinderbad. De begroeting verloopt daardoor wat geïmproviseerd en vooral hartelijk. Astrid neemt het woord.

„Welkom, neem een stoel. Wat vinden jullie van het studentenhuisje van Peter en Wolfgang?”
„Eigenlijk bescheiden. We hadden een kasteel verwacht.”

Karl glimlacht terwijl hij ironisch antwoordt. Astrid en Dagmar lachen. Marlene kijkt Astrid nieuwsgierig aan.

„Wil je ons vertellen waar het kasteel is gebleven?”
„Je weet dat mijn moeder al is overleden toen ik klein was. Daarna heeft mijn vader het kasteel verkocht. Het is nu een Kultur- en Tagungszentrum. Als je wilt, kun je er morgen rondkijken, het is naast het station hier.”
„Daar zijn we langsgekomen. Ik denk dat je hier mooier woont, zo middenin een bos.”
„Dank je, Marlene. Dit is een kleiner landhuis, dat we hebben verbouwd.”

Terwijl Marlene en Karl verder praten met Dagmar en Astrid, kijken Henriette en Max toe hoe de mannen de babys verschonen. Max wil zijn zoon plagen.

„Alexander, sinds wanneer ben jij luierspecialist?”
„Dat leer je vanzelf hier ... Sascha, je vergeet weer de zalf ... Robin en ik helpen Dagmar.”
„Nog bedankt voor de geboortekaartjes. Kunnen jullie drie babys tegelijk aan?”

Henriette wil beleefd blijven en onder geen voorwaarde Alexander tegen zich krijgen vandaag. Alexander antwoordt met iets van trots in zijn stem.

„We hebben dit vorig jaar ook al bij de hand gehand. Vandaag is de eerste dag dat Astrid en Dagmar uit bed zijn na de bevallingen ... Sascha, mag ik de zalf?”
„Wie is nu wie, Sascha?”
„Ik ben nu met Darian bezig en Alexander met Julian. Zoals je ziet, zijn het de jongetjes van Dagmar. Mijn Magdalena slaapt alweer met haar schone luier. Magdalena is tien dagen geleden geboren. Nog vijf minuten, dan zijn we klaar en hebben we tijd voor jullie.”

Thore leidt de aandacht van Henriette en Max af, wanneer hij aan komt lopen met een dienblad vol gekoelde dranken. Tot verbazing van Max is alles alcoholvrij.

„Geen bier, Sascha?”
„Nee. Robin en Wolfgang drinken een glas per dag, dat vermindert het risico op hartaanvallen. Dagmar en Astrid drinken momenteel niets vanwege de kleintjes. Daarom geen bier meer voor mij, Alexander en Peter. Als jullie willen, is er wijn of cognac.”
„Een glas witte wijn zou ik lekker vinden. Jij, Henny?”
„Met een glas mineraalwater erbij, graag.”

Ondertussen zijn Peter en Wolfgang weer bij Robin gaan zitten. De kleintjes zien dat als uitnodiging om rechtop in bad te gaan staan, ze proberen naar de jongens te lopen. Wolfgang valt iets op.

„Kijk, Katharina staat nu echt rechtop zonder steun.”
„Dan kunnen Qilian en Tizian over twee dagen ook zonder steun sta...”

Peter onderbreekt zichzelf, terwijl hij razendsnel Tizian en Qilian opvangt voordat ze vallen. Robin grijnst naar Peter.

„Precies op tijd, Peter. Scheelt weer een trio huilbui.”

De vier bezoekers verbergen hun verbazing over de alerte reactie onder wat vriendelijke woorden. Karl geeft drie handdoeken aan, zodat de kleintjes droog en gemakkelijk kunnen zitten, voordat hij verder vraagt.

„Wie is nu wie, Robin?”
„Katharina probeert bij Wolfgang op zijn schoot te klimmen, ze is de dochter van Astrid en Sascha. Peter heeft Tizian ... Peter, laat hem niet op je schouder klimmen ... en ik heb Qilian. Tizian en Qilian zijn van Dagmar. Ze doen elkaar met alles na. Ze zijn momenteel eenkennig en kennen jullie nog niet, daarom wil ik ze jullie eerst later in handen geven.”

De middag in Gondelsheim vliegt voorbij, ook omdat de jongste babys zich melden voor voeding. Tegen etenstijd kondigt het geluid van knarsend grind de komst van een volgende bekende aan. Katharina herkent de voetstappen.

„Sjallie.”
„Sjallie.”
„Sjallie.”

Tizian en Qilian kunnen niet achterblijven bij Katharina. Charlie geeft snel een grote doos aan Thore.

„Ik heb voor veertien personen eten meegenomen, schat.”
„Koken jullie hier niet meer?”

Henriette kan zich niet langer inhouden. Charlie kijkt haar verbaasd aan.

„Vandaag niet. Dit heeft mijn kok zojuist klaargemaakt.”

Ondertussen geeft Charlie de drie dreumessen aandacht voordat ze de bezoekers begroet. Thore bekijkt de inhoud van de doos en verdwijnt even om terug te komen met een kar vol serviesgoed. In hoog tempo wordt het terras tot eettafel omgebouwd. Voor Wolfgang is dit een geschikt moment om een groepsfoto te maken, waarna iedereen een plek aan tafel zoekt. Nadat Henriette en Max hun gebed hebben uitgesproken, beginnen de meesten te eten. Robin, Alexander en Sascha beginnen eerst de kleine Katharina, Qilian en Tizian te voeren. Henriette is ontroerd als ze toekijkt hoe de mannen de dreumessen op hun schoot hap na hap weten te voeren en ondertussen zelf kans zien mee te eten.

„Charlie, je hebt een goede kok in dienst. Het smaakt allemaal vers en goed.”

Henriette is oprecht. Charlie waardeert het compliment des te meer omdat haar zus het uitspreekt. De maaltijd wordt afgesloten met aardbeien en chocoladeslagroom. Wolfgang maakt ondertussen van iedereen apart foto's. Vrij snel na het eten, worden de kleintjes naar bed gebracht. Daarna komt iedereen weer naar buiten op het terras. Deze zomeravond is te warm om binnen te zitten. Karl stelt een vraag, die hem en Marlene al wat langer bezighoudt, terwijl hij achterover leunt en een glas wijn vasthoudt.

„We hebben Astrid en Sascha ruim anderhalf jaar geleden voor het laatst gezien, toen woonden jullie nog in Köln. Nu zijn we hier op bezoek, onze Peter woont nu hier en de nieuwe generatie kruipt over het gras. Thore, Charlie en Dagmar zijn erbij gekomen. Peter heeft fragmenten verteld van zijn bezoeken aan Robin en Sascha. Zouden jullie ons geheugen willen opfrissen en willen vertellen wat er is gebeurd in de laatste tijd? Waarom zijn jullie allemaal verhuisd?”
„Iedereen had andere redenen om te verhuizen. Sascha en ik zijn als eerste in februari vorig jaar hier naar toe verhuisd omdat we hier meer verplichtingen hebben dan in Köln. Achteraf gezien was ik toen al zwanger van Katharina, ze is op eenentwintig september vorig jaar geboren. We zijn hier heel goed gestart. De eerste tijd was heel hectisch. Later, toen we wat meer tijd kregen, merkte ik dat Sascha Robin heel erg miste. Daarom ben ik gaan zoeken naar een oplossing.”

Astrid praat rustig, bijna bedachtzaam. Marlene knikt begrijpend. Karl merkt dat Astrid haar woorden zorgvuldig kiest, wat hem op het vermoeden brengt dat er meer is gebeurd.

„Toen Astrid en Sascha uit Köln vertrokken, was ik nog lang niet hersteld van mijn hartaanvallen. In mei was mijn conditie weer goed genoeg en kon ik eindelijk helemaal aan het werk. Een maand later belde Astrid of ik interesse had om een paardefokkerij met rijschool te leiden hier in de omgeving. Alexander heeft erop aangedrongen dat ik zou solliciteren en eigenlijk ben ik nog steeds verbaasd dat ik ben aangenomen. Het is lichamelijk minder zwaar, zodat ik genoeg energie heb om te sporten, we zwemmen en basketballen in Bretten.”

Robin vertelt verder waar Astrid is opgehouden. Max kijkt bedenkelijk bij de sport.

„Niemand roept je na op het basketballveld?”
„Het is een keer gebeurd en die man mag de sporthal niet meer in. Je hoeft je geen zorgen te maken, Max. Ze zijn hier heel trots op Robin, niet elke vereniging heeft een voormalige professional in het team. Komend seizoen gaat hij ook een jeugdgroep trainen.”

Alexander weet waar zijn vader zich zorgen over maakt en probeert hem gerust te stellen, terwijl hij verder wil praten. Dagmar is hem te snel af.

„Ik heb de afgelopen jaren in London gestudeerd. Ik was van plan om naar Köln terug te keren en daar mijn eigen architectenbureau op te bouwen. Een van mijn laatste studieopdrachten betrof een verbouwing van een gebouw in Karlsruhe en dat heeft mij een baan bij een architect in Karlsruhe opgeleverd. Tijdens het afstudeerproject, ontdekte ik dat ik zwanger was. Korte tijd later bleek ik in verwachting van een tweeling te zijn. Eigenlijk had ik dat kunnen weten, in mijn familie komen meer tweelingen voor. Qilian en Tizian zijn een dag jonger dan Katharina. Darian en Julian zijn negen dagen geleden geboren.”
„Mag ik vragen naar de vader of vaders?”

Marlene stelt een vraag die Dagmar al vaker heeft gehoord.

„Met de vaders heb ik goed contact. Natuurlijk had ik kunnen wachten op de juiste man. Ik val jammer genoeg altijd voor de verkeerde mannen, dat zou erg lang wachten worden. De kinderen zijn er nu en ze hebben geweldige vaders.”

De vragende blik van Henriette laat Dagmar verder vertellen.

„We waren van plan om in Köln boven SansFrontière te gaan wonen. Maar door mijn werk ben ik eerst in Karlsruhe gaan wonen. Toen Robin en Alexander vertelden dat ze gingen verhuizen, heb ik alle moed verzameld en Astrid en Sascha gebeld. Met het resultaat dat ik nu hier mag wonen.”
„Wat we heel fijn vinden. Ik ben zelf enigst kind, onze dochters groeien nu niet alleen op.”

Astrid onderbreekt Dagmar, die instemmend knikt.

„We helpen elkaar met de kinderen. Het afgelopen jaar ging dat goed ... we wonen hier vandaag allemaal precies een jaar, schiet me nu net te binnen ... het komend jaar zal het vast ook goed gaan.”

[Marko]

„Ik hoop dat je ooit nog een goede man tegenkomt.”

Marlene geeft blijk van haar optimisme, wat Dagmar weet te waarderen.

„Ik heb de hoop nooit opgegeven en ik ontmoet genoeg leuke mensen door mijn werk. Misschien komt er ooit nog een echte prins op een paard voorbij.”

Karl kijkt ondertussen Charlie aan.

„Ik wil nog graag weten wat jullie met SansFrontière en Bohling's hebben gedaan. Om de een of andere reden hebben we dat gemist.”
„We hebben alles in Köln nog aangehouden met nieuw personeel wat zelfstandig kan werken. De appartementen boven SansFrontière zijn bijna allemaal verhuurd, we houden er een vrij voor onszelf zodat we geen hotelkamer hoeven te huren. Alexander of ik gaan elke week naar Köln. We zijn in Karlsruhe op een buitenkans gestoten, een failliet restaurant op een hele goede plek. Dat is een nu een jaar open en draait zoals nooit tevoren.”
„Dus jij en Alexander werken nu samen?”
„In Köln is Bohling's nog van mij, SansFrontière is van Robin en Alexander. In Karlsruhe is het restaurant van mij en Alexander.”
„Mijn verhaal is veel eenvoudiger. De vorige butler hier ging met pensioen. Astrid en Sascha hebben mij gevraagd om hem op te volgen. Ik werk hier nu een jaar en dat is elke dag een feestje.”
„We zijn ook niet de familie Von Andenberg.”

Sascha plaagt Thore.

„Die waren ook niet blij toen ik mijn ontslagbrief inleverde, tegelijk met de brief van Robin. Een van de graven daar heeft nog geprobeerd ons vast te houden met een forse salarisverhoging. Kansloze missie.”
„Willen jullie nog weten hoe Peter en Wolfgang hier zijn beland?”

Sascha daagt Karl en Max nu uit, die meegaan met de grap.

„Eh ... vertel.”
„We waren onderweg naar Köln en langs de weg stonden twee zielige, maar mooie jongens, dus heeft Astrid ...”

Sascha kan niet verder praten, Peter gooit een glas water in zijn gezicht.

„Mama, papa, het is goed dat we hier wonen. Op de campus zijn alleen smerige kamers te huur. Afgelopen week was een introductieweek. Wolfgang kreeg de opdracht om twee meter bier op te drinken, wat hij natuurlijk weigerde. Dat werd een grote ruzie. Die andere studenten op de campus begrijpen er echt niets van. We hebben aangifte gedaan en de rest van de introductieweek laten schieten. Het is veel leuker om hier te wonen, ook al moeten we Thore helpen.”

Peter praat tegen zijn ouders, Thore vult hem aan.

„Ze zijn goed opgevoed en de afgelopen twee maanden hebben de jongens en ik echt plezierig samengewerkt.”
„Dank je voor het compliment.”

Marlene is verrast door Thores aanvulling.

„Als wij jullie verhalen mogen onderbreken ... Mijn vrouw en ik hebben nog twee cadeaus meegenomen. Nu Wolfgang is verhuisd, zijn we thuis gaan opruimen. We hebben op zolder nog vijftien tekeningen van je teruggevonden, waarvan we dachten dat we ze lang geleden hadden weggegooid. We zouden het fijn vinden als je ze wil aannemen, Alexander.”

Max kijkt met zijn scherpe blik naar zijn zoon, terwijl Henriette een map over tafel schuift. Robin opent de map en begint te bladeren.

„Wanneer heb je deze gemaakt, Alexander?”
„Dat weet ik niet meer. Misschien rechtsonder of op de achterkant. In elk geval lang geleden.”

Astrid kijkt mee en vraagt om een tekening, die ze samen met Sascha bekijkt. Sascha kijkt stomverbaasd naar Alexander terwijl hij de tekening rechtop houdt.

„Alexander, wie heb je hier getekend?”
„Zomaar iemand. Het is een centaur.”
„Het is ... het is ...”

Sascha komt niet uit zijn woorden. Hij staat op en loopt zonder een woord te zeggen naar binnen. Astrid blijft rustig zitten en bekijkt de tekening nog een keer. Met een glimlach geeft ze hem aan Alexander terug, die nu zelf de tekening nog een keer goed bestudeert voordat hij Max en Henriette recht in de ogen aankijkt.

„Dank jullie wel. Deze tekeningen heb ik jaren gemist in mijn collectie.”

Wolfgang is nieuwsgierig geworden. Hij staat op, gaat achter Alexander staan, bekijkt de centaur en begint te lachen voordat hij zijn armen om Alexander slaat en hem een kus op zijn wang geeft.

„Broer, zwager, jij hebt echt een zesde zintuig.”
„Hoezo?”
„Zie je het niet?”
„Nee.”
„Je hebt of Robin of mij getekend, lang voordat je Robin en mij hebt leren kennen. Zo zag ik eruit toen ik veertien was, Robin moet er ook zo hebben uitgezien toen hij voor onze vader heeft gezorgd.”
„Oh, mijn God.”

Henriette is geschrokken. Wolfgang pakt Robin bij zijn hand en trekt hem mee.

„We gaan Sascha halen.”
„Max, Henriette, dit bedoelde ik net toen ik zei dat Sascha Robin miste.”
„Omgekeerd ook.”

Alexander vult Astrid aan, Peter reageert.

„Jullie vergeten Wolfgang.”
„Je hebt gelijk. Iedere keer als er dingen uit het verleden onverwacht terugkomen, dan hebben de broers elkaar nodig om weer tot zichzelf te komen. Daarom zijn we ook gelukkig dat jij en Wolfgang hier nu wonen.”

Astrid verklaart het gedrag van haar man op een verontschuldigende toon met een oprechte glimlach, Peter toont begrip.

„Robin en Sascha zorgen er ook voor dat Wolfgang rustiger is.”

Max is wat onzeker geworden en wil eigenlijk verder praten. Hij blijft zwijgen terwijl hij zoekt naar de goede woorden. Ondertussen komt Wolfgang even naar buiten.

„We gaan nog even de kleintjes verschonen.”

Voordat iemand kan reageren, is hij alweer naar binnen gerend. Charlie leidt de aandacht af door haar zus naar andere bekenden te vragen. Met Thomas en Christel gaat het goed, pastoor Rudolf gaat bijna met pensioen en vorig weekend zijn Max en Henriette in Berlijn op bezoek bij Bastian en Daniela geweest. Silke's broertje Thomas groeit als kool. Het Jugendamt heeft Bastian en Daniela gevraagd of ze eventueel bereid zijn een derde kind van dezelfde ouders op te nemen, zodat de kinderen in elk geval hun echte broers en zussen kennen en samen kunnen opgroeien. Eindelijk komt Wolfgang naar buiten en duwt Sascha voor zich uit.

„Je moet straks Astrid alles vertellen, Sascha.”

Wolfgang knipoogt naar Astrid. Astrid merkt de roodomrande ogen van Sascha op en steekt alleen haar hand uit, die Sascha direct vastpakt wanneer hij weer naast zijn vrouw gaat zitten.

„Ik hou van jou, Astrid.”
„Ik van jou, Sascha.”

Als laatste komt Robin naar buiten met een boek in zijn handen en gaat weer zitten.

„Excuses voor de onderbreking net. We wilden je niet laten schrikken, Henriette.”

Max grijpt de hint op.

„Henriette en ik hebben nog een ander cadeau. We hopen dat jullie er niet van schrikken en het willen aannemen, Charlie en Alexander.”

Henriette geeft Charlie een map, die de jongere zus begint door te bladeren.

„Weten jullie het zeker?”
„Jazeker.”
„Wat is het, Charlie?”

Alexander kijkt zijn tante nieuwsgierig aan, Henriette geeft antwoord.

„Het is je oude studierekening. We willen graag dat jij het beheert, Charlie. Een deel is voor de studie van Wolfgang, de rest is ... ”

Henriette aarzelt en haar man neemt het over.

„We weten dat Charlie je studies heeft betaald toen wij ... toen we het contact met jouw hebben verbroken. Ook al is het veel te laat, we willen die schuld ook inlossen. Dat zijn we jouw en Charlie verschuldigd. Doe ermee wat je wilt, zolang je ook Wolfgangs studie ervan betaalt.”
„Dank jullie wel.”

Charlie weet niet goed wat ze anders zou kunnen zeggen en is benieuwd hoe Alexander zal reageren. Die zwijgt een tijdje totdat hij opstaat, naar zijn ouders loopt en zijn armen om hen heenslaat.

„Bedankt. Betekent dit ook dat jullie het goed vinden zoals ik en Robin nu leven?”
„Grotendeels, Alexander. Wolfgang en Peter hebben ons overtuigd dat jullie geen verkeerd leven leiden.”

Henriette geeft eerlijk antwoord, terwijl ze een arm om Alexanders middel legt.

„We zien dat jij gelukkig bent. Je ziet er goed uit. Dat telt.”

De rest van Henriettes antwoord gaat verloren in een omhelzing tussen moeder en zoon. Ondertussen kijkt Charlie met een dwingende blik Max aan.

„Waarom vandaag, Max?”
„We wilden dit persoonlijk afhandelen, Charlie. Vorig jaar juni waren we niet welkom op de bruiloft van Robin en Alexander, dat heeft Henny echt aan het denken gezet. Toen ze met Kerstmis op het laatste moment toch niet kwamen, waren we behoorlijk teleurgesteld.”

Dagmar, Robin en Charlie kijken elkaar kort aan. Ze krijgen niet de kans te reageren omdat Peter sneller is. Hij knipoogt.

„Max?”
„Wat is er, Peter? Ik zeg toch niet iets verkeerds?”
„Mag ik jullie vragen om Wolfgang's hand?”
„En mag ik jullie vragen om Peter's hand?”

Wolfgang vraagt het aan Karl und Marlene met een halve lach op zijn gezicht. Karl herkent de lach.

„Wat zijn jullie ouderwets!”

Henriette is nog met haar gedachten bij Alexander en begrijpt even niet wat hier gebeurt. Alexander zorgt voor opheldering.

„Peter en Wolfgang willen trouwen, Henriette.”
„Maar pas over een paar jaar. Jullie zijn in elk geval uitgenodigd.”

Wolfgang is duidelijk, Astrid en Sascha willen nu hun mening geven.

„Het verbaast ons helemaal niet.”
„Wolfgang en Peter zijn nog verliefder dan we het bij Robin en Alexander ooit hebben meegemaakt.”

Peter geeft Wolfgang direct een zoen.

„Ik hou van jou, Wolfgang.”
„Ik van jou, Peter.”

Ondertussen is Robin opgestaan en naar zijn man gelopen.

„Sorry, Henriette, Max, mag ik mijn man terug?”

Zonder op antwoord te wachten, tilt hij Alexander op en zet hem weer neer op het gras, om hem in zijn armen te nemen. Alexanders stralende ogen vertellen hem de opluchting van zijn schat. Hij fluistert iets in zijn oor, waarop Alexander alleen knikt. Robin houdt Alexander stevig vast terwijl ze weer teruglopen naar het terras en tussen Charlie en Dagmar gaan zitten. Thore geeft Charlie een knikje, waarop Charlie begint te praten.

„Maar voordat Peter en Wolfgang gaan trouwen, is er nog een bruiloft, Henny.”

Charlie laat nu bewust een stilte vallen, zodat ze de aandacht van iedereen heeft.

„Thore en ik willen volgend jaar trouwen.”
„Ik wist het ...”

Henriette grijnst. Als eerste feliciteert ze haar zus en Thore, gevolgd door de anderen. Daarna zoekt ze in haar tas naar een zakdoek om haar ogen te drogen. Sascha plaagt Charlie.

„Volgend jaar pas? Wil je zes bruidsmeisjes en -jonkers op je bruiloft?”
„Minstens en alleen als jij de rol van vader van de bruid op je neemt.”

Charlie is de grappen van Sascha gewend en weet hoe ze hem antwoord kan geven. Karl schakelt door.

„Dat zijn allemaal zorgen voor overmorgen. Wat gaan we morgen doen?”
„Morgenochtend gaan we zwemmen. Als jullie willen, kunnen jullie mee. We hebben het zwembad momenteel van zeven tot acht uur 's morgens voor onszelf. Daarna kunnen we de omgeving bekijken.”

Peter wil zijn ouders morgenochtend meenemen. Hij is benieuwd hoe ze reageren op het zwemmen met de babys. Robin kucht even.

„De babys gaan mee morgenochtend, zwemmen is goed voor ze. Max, Henriette, willen jullie meezwemmen met jullie kleinkinderen? Het is te warm om met de paarden erop uit te gaan.”
„Ja ... Hoorde ik het goed? Zei je nu kleinkinderen?”
„Ja.”
„Wat hebben we jullie gevraagd over geheimen?”
„Dat weten we. Geheimen vertellen we alleen aan mensen die we kunnen vertrouwen. Jullie hebben vanavond oude rekeningen afgerekend en, dat vinden Alexander en ik belangrijker, jullie vertrouwen uitgesproken, twee jaar nadat Henriette met Wolfgang in Köln op de stoep stond. Het is tijd om een ander geheim prijs te geven.”

Robin grinnikt meer dan hij praat, terwijl de andere bewoners nieuwsgierig naar de bezoekers kijken. Henriettes ogen worden steeds groter, die van Max juist steeds kleiner.

„Wat bedoel je nu?”

Charlie schiet te hulp.

„Je kent de kleine geschenken van Lars toch?”
„Ja, die heeft ergens dochters rondlopen waar hij niet naar omkijkt.”
„Henny, Lars besteedt veel tijd aan zijn dochters en de moeders, ook al heeft hij nu een vaste vriendin. Freya en Carmen wonen praktisch naast Lars in München. Hier is ongeveer hetzelfde gebeurd.”
„Charlie probeert te vertellen dat Alexander de vader is Qilian en Tizian Von Heselberger. Robin is de vader van Darian en Julian Von Heselberger. Charlie zelf is peetoma van mijn vier kinderen.”

Dagmar brengt duidelijkheid, haar toon is wat scherper zodat ze zeker weet dat Henriette eventueel commentaar inslikt. In plaats daarvan reageert Max.

„Dus toch ... ik vroeg mij vanmiddag al af waar de groene ogen van Qilian en Tizian vandaan komen.”
„Niet te vergeten de ...”

Sascha begint, Wolfgang neemt het over.

„... blauwe ogen van Darian en Julian.”
„Ze hebben mijn haarkleur geërfd. Witblond.”

Dagmar laat dit niet op zich zitten. Henriette is sprakeloos en kijkt Alexander aan.

„Je kunt dus wel ...?”
„Henriette, dit kon alleen omdat Robin en Alexander van elkaar houden. Anders was ik er nooit aan begonnen met deze twee.”

Dagmar stuurt Henriettes gedachten weer in een andere richting.

„Weet Bastian dit, Alexander?”
„Sinds de geboorte van Qilian en Tizian. Bastian en Daniela begrijpen het helemaal.”
„Dus daarom ... daarom bleven ze zo aandringen dat wij nog meer ons best moesten doen ... Dank je ... Natuurlijk gaan we morgen graag mee zwemmen, Robin.”
„Zullen we onze principes een glas champagne lang vergeten, jongens?”

Charlie vindt het een feestelijk moment. Robin steekt even zijn hand op.

„Nog heel even, Charlie. Max en Henriette, we hebben nog een cadeau voor jullie. Een fotoboek met foto's van iedereen die hier woont.”

Nadat Alexander het boek aan zijn ouders heeft gegeven, krijgt hij een zoen van Robin.

„Ik hou van jou, Alexander.”
„Ik van jou, Robin.”
„Kijk, Henny. Er zitten ook kopieën van geboorteaktes in.”


EINDE

Reageren?

[Marko]

Wie is wie


Thomas en Silke Bohling, overleden ouders van Henriette, Charlotte, Thomas en Lars.

Henriette (Henny) Kaiser-Bohling en Max Kaiser, ouders van Alexander en Bastian.

Daniela Kaiser, vrouw van Bastian.

Charlie (Charlotte) Bohling, eigenaresse van restaurant Bohling's met kelners Luca en Niklas.

Thomas en Christel Bohling, ouders van fotomodel en actrice Silke.

Lars Bohling, advocaat en met Carmen Von Andenberg ouders van Sophia Von Andenberg.

Johanna Von Andenberg, hoofdbewoonster van kasteel Ellerhorst met butler Thore.

Freya Krone, vriendin van Carmen Von Andenberg, nicht van de broers Sascha en Robin Krone.

Wolfgang en Astrid Krone, overleden ouders van Sascha en Robin.

Gravin Astrid Letizia Katharina von Hutten zum Stolzenberg, verloofde van Sascha Krone, nicht van Carmen Von Andenberg.

Xavier Von Tennbergen, ex-verloofde van Astrid von Hutten zum Stolzenberg

Anna en Laura, serveersters in SansFrontière, horecazaak van Alexander Kaiser en Sascha Krone.

Dagmar von Heselberger, goede vriendin van Robin Krone en Alexander Kaiser.

Kai, trainingsmaatje van Robin.

Roland Wanninger, vaste klant in SansFrontière.

Gabriele Ewers, overleden moeder van Wolfgang Ewers.

Peter Redeker, scholier en vriend van Wolfgang Ewers, zoon van Karl en Marlene Redeker.

Rudolf, parochiepastoor van Henriette, Max, Christel, Thomas, Karl en Marlene.

Silke, adoptiekind.

Qilian, Tizian, Darian en Julian von Heselberger. Zonen van Dagmar, Alexander en Robin.

Katharina en Magdalena von Hutten zum Stolzenberg, Dochters van Astrid en Sascha.