Over de Grens - Familiebezoek

[Marko]

„... je hebt niet de juiste papieren,“ lacht Karin, „Hou maar op, Willem. Bij mij is het net zo erg als bij jou – zelfs een voorleesmoeder moet tegenwoordig een cursus hebben gevolgd. Alsof mensen zelf niets meer kunnen.“

„We leven in de verkeerde tijd, Karin, we hadden eigenlijk in de middeleeuwen moeten leven,“ stemt Willem toe. Mark trekt de gedachte door en komt tot een andere conclusie, „Oh nee, dan zouden jullie allebei op de brandstapel zijn geëindigd wegens hekserij.“

„Eh ... ja, dat is ook weer waar,“ geeft Willem toe met een blik op zijn handen, „Oké, we zitten toch in de goede tijd, maar in de verkeerde omgeving. Wat denk je van een privéschool voor jou, Karin en een privékliniek voor mij?“

„Aantrekkelijk idee, zou het ook meer verdienen?“, lacht zijn moeder.

„Dag Willem,“ klinkt ineens achter Mark een felle vrouwenstem, „Moeten wij werkelijk betalen om met je te praten?“

Mark legt zijn vork neer, draait zich om en herkent Viktor, die in het gezelschap van een andere man en twee vrouwen is. De vrowen hebben hetzelfde witblonde haar als zijn vader, de mannen hebben hetzelfde gezicht als Willem. Alleen de kleur van de ogen verschilt van persoon tot persoon. Overduidelijk familie en dan zal dit de collectie ooms en tantes zijn, die Mark verder niet wil leren kennen.

„Hallo allemaal,“ reageert zijn moeder opgewekt met haar lesstem, „Wat fijn, dat jullie er weer zijn.“

„Wie zijn jullie?“, komt Wouter ertussen. Het viertel is door de onverwachte vraag van slag gebracht, zodat Jeroen als eerste reageert, „Ik vermoed de broers en zussen van Willem. Vanmorgen kwam Viktor al onverwacht langs en blijkbaar zijn ze aan het dwalen.“

„Oh ... en begroeten jullie zo je broer?“, kijkt Wouter nu naar de vier, „Zijn jullie niet opgevoed of zo? Mij is altijd geleerd, dat je je netjes voorstelt, beleefd vraagt hoe het gaat en ...“

Een donderende lach brengt Wouter tot zwijgen. Willem en Igor grijnzen van oor tot oor.

„Jongeman, we praten tegen onze broer“, probeert de andere vrouw Wouter te negeren. Dat werkt averechts, „En ik praat tegen u. Zoals u kunt zien, zijn we hier met een groep en dan is het helemaal onbeleefd om zo alles te onderbreken. Schaamt u zich niet?“

Iedereen aan tafel moet zich inhouden om niet voluit te lachen. Willem herstelt zich als eerste, „Wouter, je bent geweldig, maar van deze vier hoef je niets te verwachten. Zullen we nog wat plaats maken? Pak een stoel erbij, er is vast wel plek op de hoeken.“

Tegelijk is de eigenaar erbij gekomen. Igor bestelt in Kroatisch koffie en zegt nog iets, dat Mark niet kan verstaan. De eigenaar glimlacht in elk geval en gaat weer weg. Een minuut later heeft iedereen een plek gevonden en stelt Willem iedereen voor – met de roepnamen. Heel anders dan vanmorgen komt zijn vader ontspannen over.

„Zo zie je elkaar jaren niet en zo ...“

„We zijn nog een keer bij je thuis langsgereden, maar in jullie keuken zat een hele grote groep jongens en meiden. Een jongen met een poes op zijn arm stuurde ons hier naar toe.“

Waarop Igor zijn telefoon pakt en even kijkt, „Pjotr wenst ons veel sterkte.“

„Exploiteren jullie tegenwoordig een bordeel?“, vraagt de tweede vrouw. Wat is dit? Iedereen kijkt verbouwereerd op, alleen zijn vaders glimlachen.

„Wat ben je weer belangstellend,“ reageert zijn moeder spottend, „En wat fijn om te merken, dat je niets bent veranderd.“

„Isolde, waarom zouden wij een bordeel exploiteren?“, lacht Willem. Hij neemt haar zeker niet serieus.

„Wat doen die jongens en meiden in jouw keuken? Waarmee kun jij anders geld verdienen?“

„Je bent zo heerlijk naïef. Toch bedankt voor het idee. Als we ooit zoiets zouden beginnen, dan zullen we jou als eerste vragen om voor ons te komen werken.“

De vrouw zoekt naar woorden, die ze niet vindt.

„Welke reden hebben jullie om ons opnieuw te storen?“, neemt Willem het initiatief in handen en Viktor mompelt, „We wilden het nog een keer proberen ...“

De man kijkt al teleurgesteld. Mark schat de kans op succes extreem klein in. Ondertussen zoekt zijn moeder in haar tas. Er komt een pen tevoorschijn en een memoblok, waar ze iets opschrijft. Het velletje landt bij Viktor, „Alsjeblieft, hier heb je mijn bankrekening.“

„Waarom?“, eist de andere vrouw – ze moet wel Anthea zijn – een verklaring.

„Vanmorgen werd mijn vrouw als goed doel bestempeld. Dan is elke steun welkom,“ neemt Jeroen zijn moeder in bescherming. Mark haakt aan, „Naar mijn idee is vanmorgen alles al gezegd. Igor en Willem willen overtuigend bewijs, dat jullie serieus het contact willen herstellen.“

„Echt?“, is Bart oprecht verbaasd, „Ik hoor alleen beledigingen. Ging het vanmorgen ook zo?“

„Ja,“ bevestigt Tessa en ze klinkt vastberaden. Een spontane lach is nu heel ver weg.

„Bart en ik hadden altijd het idee, dat bij adel omgangsvormen en de goede toon heel belangrijk zijn,“ mijmert Denise verder, „Ik bedoel, Willem is een Freiherr en hij let daarop. Jullie zijn ...“

„Ja, het hele roedel heeft een titel,“ reageert Igor, „Maar als ze onder elkaar zijn, merk je daar niets van. Dan is Willem de kleine broer, die niets kan of mag.“

„Roedel?“, merkt de andere man afkeurend op. Mark kent Viktor al, dan is dit Olaf. Willem grijnst, „Van mij mag Igor dat zo zeggen. Het is een goede omschrijving voor jullie gedrag en opstelling. Wat was jouw laatste stunt ook al weer? ... Oh ja, mij – niet eens ons – uitnodigen voor je verjaardag onder voorwaarde, dat ik mij zou kunnen gedragen. Het kwam zo heerlijk gastvrij over en welk gedrag dan wordt verwacht, vertel je er dan weer niet bij.“

„Dat weet je toch?“, is Olaf verrast.

„Nee. Zijn goede discussies toegestaan of niet? Mag je gewoon vertellen wat je bezighoudt of niet? Wat zijn de pijnlijke onderwerpen? Welke kleding wordt verwacht? In welke omgeving is het feest? Wie zijn de andere gasten? Wat voor eten wordt er geserveerd? Waarom heb je Igor niet uitgenodigd?“

„Heb ik dat niet?“, ontwijkt Olaf een antwoord.

„Nee en de reden wil ik een keer van je horen,“ houdt Willem vol.

„Ik weet het niet meer,“ probeert Olaf er onderuit te komen. Jeroen neemt het over, „Olaf ... jij bent toch Olaf? ... Hoe zou jij het vinden als jij ergens wordt uitgenodigd, maar je vrouw niet?“

„Eh ... hangt ervan af.“

„Voor een verjaardag.“

„Dan zou ik dat niet zo prettig vinden.“

„Waarom nodig je dan wel je broer uit, maar niet zijn man?“, maakt zijn moeder het doelpunt.

„Eh ... Sorry.“

„Is niet meer genoeg,“ wijst Willem de excuses hard af.

De eigenaar komt langs met de bestelling en de rekeningen, neemt gelijk de lege borden en glazen weer mee. Mark legt zijn rekening omgekeerd op tafel, naast zijn bord, terwijl Viktor de andere aanneemt en rondkijkt, „Moeten wij onze koffie zelf betalen?“

„Verbaast je dat?“, voelt Jeroen de stemming goed aan. Willem en Igor leunen achterover in hun stoelen en Isolde reageert, „Ja.“

„Werkelijk?“, brandt Wouter opnieuw los, „Op mij komen jullie niet over als een familie op vredesmissie.“

„En wie ben jij, jongeman, dat je je ermee durft te bemoeien?“, vraagt de andere man ... Olaf, schiet Mark weer te binnen. Ook al wil hij ze niet kennen, de namen moet hij wel zien te onthouden.

„Ik ben Wouter en ...“

Anthea kijkt strak naar Willem, „Ik wist niet, dat jullie tegenwoordig op jonge jongens vallen.“

„Tja, dat zit nu eenmaal in de genen,“ merkt Willem met een opgewekt gezicht op, „Jouw man is tenslotte ook jonger dan jij.“

„Maar niet zoveel jonger,“ schiet de oudste zus in de verdediging.

Willem zucht en zijn blik is verveeld, „Kijk om je heen. Met wie zijn wij hier?“

„Eh ... “

„Precies! Jij en Isolde oordelen zonder de feiten te kennen, verbergen jullie onzekerheid achter provocaties en dan verwacht je nog, dat wij netjes overal op ingaan?“

„Waarom niet?“

„Omdat je geen rechtszaken tegen je familie begint en verder is alles vanmorgen met Viktor al doorgenomen. Antwoorden heb ik nog niet gehoord.“

Willem klinkt scherp, beslist en zijn ogen spuwen vuur. Isolde is niet onder de indruk en lijkt kokend koel, „Waarom heb je eigenlijk geen aids gekregen?“

„Mijn God, er is echt iemand erger dan mijn halfbroer,“ kreunt Wouter, terwijl Robin hem over zijn rug streelt. Willem en Igor tonen geen enkele reactie, waardoor de anderen ook rustig blijven.

„Je halfbroer was een psychopaat met verkeerde vrienden en dit is Willem’s familie,“ denkt Mark hardop, waarop Willem het uitproest.

Jeroen schudt zijn hoofd, „Vanmorgen hebben we Viktor gezien en nu jullie. Vanmorgen was ik getuige van een stevige discussie en nu hoor ik alleen dingen, die niet eens in mij opkomen om te zeggen of om over na te denken. Waarom willen jullie weer contact met jullie broer?“

„Omdat we hem missen?“, meldt Viktor bedeesd en onzeker. Mark kijkt hem eens goed aan, de man lijkt het werkelijk te menen. Hoe is het mogelijk? Toch leunt Willem voorover, laat zijn hoofd op zijn handen steunen, haalt diep adem en kijkt dan weer op, „De voorwaarden zijn jullie bekend en daar houden we zonder concessies aan vast.“

„Mag ik die uitbreiden, Willem? Met een donatie op de bankrekening van mijn moeder?“, vult Mark zijn vader aan, die knikt, „Goede extra voorwaarde.“

„Wie ben jij?“, vraagt Olaf vanuit het niets.

„Mark,“ volgt hij het voorbeeld van Wouter.

„Dat bedoel ik niet. Wat is jouw relatie tot Willem?“

Ja, wat is die relatie? Mag hij hier zeggen, dat Willem zijn biologische vader is? Een beetje hulpeloos kijkt hij naar zijn moeder, die hem een knipoog geeft en verbazing in haar stem legt, „Zien jullie dat niet, Anthea, Isolde, Olaf, Viktor? Mark ...“

„... speelt geweldig piano,“ roept Wouter spontaan en Robin haakt aan, „Hij knuffelt met iedereen.“

„Mark is onze beste vriend,“ brengt Denise in, waarop Bart haar aanvult, „Hij woont al mijn hele leven naast mij.“

„Mark is ons geluk, holdrio,“ zingt Tessa een barst in haar lege wijnglas en Thomas heeft een warme stem, „Hij is onze vriend!“

Jeroen kijkt hem trots aan en brengt het nuchter, „Mark is onze zoon.“

„Auch unser Sohn,“ zet Igor zijn accent zwaar aan en kijkt hem daarbij recht in de ogen. Igor speelt.

„Ik denk, dat het wel duidelijk is,“ sluit Willem de rij af. Mark glimlacht – de antwoorden kwamen spontaan, op gevoel en op de overige gezichten aan tafel verschijnen en verdwijnen denkrimpels. Olaf zucht, „Blijkbaar willen jullie ons niets vertellen.“

„Welk antwoord had je verwacht?“, legt Willem er nog een schep bovenop.

„Eh ...“

„Laat maar, Willem,“ leunt ook Mark achterover en kijkt opzij naar deze oom, terwijl hij om zich heen wijst, „Het is allemaal waar en als jullie dat niet willen geloven, is dat jullie probleem.“

Thomas zoekt oogcontact met hem en grijpt de rekening van tafel, waarop Mark zijn portemonnee pakt en aan Thomas geeft, die opstaat en wegloopt, „Ik ga alvast afrekenen, dan kunnen we zo weg.“

„Oh ... Thomas? ... Mogen wij betalen?“, wil Jeroen weten.

„Nee, Papa, jullie zijn bij ons te gast,“ probeert Mark een discussie te voorkomen.

„Dank jullie wel, ook voor dit restaurant. Het was echt goed en lekker,“ glimlacht zijn moeder. Jeroen heeft er nog moeite mee, „Vroeger ...“

„Straks, Jeroen, als we weer onder elkaar zijn,“ dirigeert Karin. Ze knipt met een vinger en Tessa’s wijnglas valt in drie scherven op tafel. Jeroen kijkt zijn moeder zowel lief als verwijtend aan, uit zijn ooghoek merkt Mark een schrikreactie bij de twee zussen van Willem en Tessa legt de scherven op een servet. Het is de hoogste tijd om naar huis te gaan, voordat er ongelukken gebeuren. Mama is boos!

[Marko]

„Gaan jullie echt weg?“, klinkt Viktor zowel verbaasd als teleurgesteld, wanneer de anderen aanstalten maken om op te staan.

„Ja, kennen jullie dat niet? Als het theaterstuk slecht is, dan ga je weg,“ merkt Denise op en Bart is het helemaal met haar eens, „Als het heel erg is, dan vraag je je geld terug.“

„Waar is de kassa? Ik wil mijn geld terug,“ zeurt Wouter. Die toon van hem! Behalve Willem’s familie lacht iedereen en Olaf lijkt nerveus, „Willem? Mijn jongste denkt, dat hij homo is.“

„En?“, reageert Tessa snijdend. Willem wacht af, wijst naar Tessa, „Je hebt haar gehoord. En?“

Mark ziet Jeroen nieuwsgierig ergens naar kijken. Als hij de blik volgt, komt hij bij Isolde uit, die duidelijk verrast is. Olaf merkt niets, „Hoe was dat bij jou?“

„Hoe oud was je jongste zoon, toen hij daarmee kwam?“, mengt Jeroen zich erin.

„Acht,“ geeft Olaf aan en de man komt aarzelend, voorzichtig over. De harde trek is uit het gezicht verdwenen. Zijn ouders en Igor glimlachen, draaien hun hoofd naar Willem.

„Streep het ‘denken’ maar door,“ is de enige reactie.

„Is dat alles?“, toont Olaf zich ontevreden en Willem haalt zijn schouders op, „Wat kun je er meer over zeggen? Je vrouw heeft er heel effectief voor gezorgd, dat wij je kinderen niet kennen. Als je meer wilt weten, dan ken je onze voorwaarden.“

„Waarom wil je geld van ons, Willem?“, eist Isolde.

„Wij willen hard bewijs, dat jullie overal spijt van hebben. Je moet niet denken, dat jullie altijd met alles wegkomen. Een bijdrage van jullie is overigens een welkome aanvulling op de jaarlijkse toelage voor onze oude huishoudsters.“

„Wat?“, schrikt Anthea.

„Sinds Ruben is overleden, krijgen de dames van mij een aanvulling op hun pensioen.“

„Waarom?“, is Olaf nog niet overtuigd.

„Ruben en Sophie hebben voor hun overlijden expliciet daarom gevraagd.“

„Waarom weten wij daar niets van?“, is Viktor zowel nieuwsgierig als terughoudend. Igor grijnst en Willem scoort, „Als jullie niet blind alles hadden weggegooid, dan hadden jullie dat kunnen weten. Overigens Isolde, we hoorden vanmorgen, dat je bent gescheiden. Gefeliciteerd daarmee, maar wie heeft het initiatief daartoe genomen? Jij of je ex?“

„Hij is er vandoor gegaan en liet mij met de kinderen zitten,“ vliegen de gefrustreerde woorden over tafel. Mark houdt zich in. Het woord ‘verstandig’ kan hij beter bij zich houden dan uitspreken. Willem blijft neutraal, „Je brengt mij op een andere gedachte. Olaf, geloofde je vrouw je jongste, toen hij meldde, dat hij homo is?“

„Nee,“ meldt deze broer en Mark merkt een verbazing op.

„Overtuig haar ... Thomas is klaar met de eigenaar, zie ik. Zullen we gaan?“

Ze staan op en Mark ziet vooral opluchting op de gezichten om zich heen. Willem’s familie lijkt te begrijpen, dat ze echt gaan – de dames kijken vooral verward, de heren zwaar teleurgesteld. Wat voor leven zouden ze leiden? Na een paar stappen richting garderobe en uitgang klinkt een verwacht woord, „Willem?“

Dat is Isolde en de aangesproken man draait zich om, „Nee, we zijn klaar. Vanmorgen heb ik Viktor gezegd, dat jullie alleen op afspraak welkom zijn. Zelfs zo’n simpel verzoek negeren jullie en storen ons hier. Wij gaan nu weg en waag het niet om bij ons thuis de komende tijd op te duiken.“

Tessa heeft zich ook half omgedraaid en pakt Mark vast, terwijl ze nog iets kwijt wil, „Met onze volle agenda’s zijn afspraken veel gemakkelijker en het komend halfjaar zijn Willem en Igor al helemaal volgeboekt. Jullie kunnen het beste hier blijven. De eigenaar verwacht een goede bestelling, want met alleen koffie ben je er niet hier. Eet smakelijk!“

Waarna Mark door zijn vriendin wordt meegesleurd. Op hoge hakken. Bij de garderobe drukt ze zijn jas in zijn handen, „Ik wil naar buiten. Frisse lucht.“

Buiten is het nog steeds bewolkt, wel droog – de zomer is nog ver weg dit jaar. Thomas loopt direct achter hen aan en met hun armen op elkaars rug wachten ze op de rest. Even bijkomen. Wouter tikt op Willem’s buik, „Zijn dat echt jouw broers en zussen?“

„Helaas wel,“ lacht Willem, niet eens als een Freiherr met kiespijn, eerder oprecht, en legt zijn handen op Wouter’s schouders, „Mijn excuses aan jou, dat we je niet hebben voorbereid op dit viertal.“

„Je kon het niet weten, denk ik. Hoe heb ik het gedaan, meneer de bordeelbaas?“

„Je hebt ze perfect ontregeld. Karin, wat deed jij eigenlijk net met dat glas?“

„Oh ... ik moest die negatieve energie van jouw broers en zussen ergens laten,“ kijkt zijn moeder als een verlegen meisje. Mark hoort Thomas en Tessa kort lachen. Ze verwachten een reactie van hem, „Mama, ben je nog boos?“

„Nu niet meer, daarbinnen wel even,“ komt het stralende, vertrouwde gezicht weer tevoorschijn en Igor sluit zich aan, „Een paar jaar geleden heeft Willem de bende van vier tot drie keer uitgenodigd om alles uit te praten. Elke keer bleef het een tijd stil daarna en ...“

„Waarom?“, wil Thomas weten en Willem haalt zijn schouders op, „Beleefdheid en Igor dacht, dat er een oplossing mogelijk was. Na vandaag lijkt die verder weg dan ooit. Jeroen?“

De man heeft iets anders op zijn hart en moppert, „Ik kon het binnen niet doen, maar ... mogen wij een volgende keer alsjeblieft jullie trakteren?“

„Hoezo? Wij verdienen goed met onze optredens,“ ziet Mark geen enkele reden om zijn ouders op te zadelen met rekeningen, die hij gemakkelijk zelf kan betalen. Igor gaat tussen zijn ouders in staan, „Karin, Jeroen, ze vinden, dat jullie meer dan genoeg hebben gedaan. Jullie hebben de verbouwing hier gefinancierd ...“

„Samen met de andere ouders,“ werpt Jeroen tegen, „Dat is allemaal afgehandeld, toch?“

„Zeker, ik wil je er alleen aan herinneren. Jullie hebben eenmalig een zak geld uitgegeven voor jullie kinderen. Zolang ze studeren, nemen Willem en ik de vaste lasten voor onze rekening en als Robin nog een jaar wil studeren, doen we dat ook voor hem. Zoveel kosten hebben ze niet en ze kunnen goed leven van hun optredens. Wees blij, dat ze jullie hebben uitgenodigd.“

„Vroeger waren studenten arm,“ verzucht Jeroen.

„Vroeger is niet nu. Onze Mark en zijn vrienden zijn uitschieters in de goede betekenis van het woord,“ vindt Willem, „Een beetje ontwikkelingshulp mag toch van jou?“

„Ontwikkelingshulp?“, kijkt Tessa naar de man, „Kom eens terug, Willem. Het klinkt wel erg ... denigrerend?“

„Niet als je het letterlijk neemt. Er zit zoveel talent in jullie, allemaal, dat het zonde is om jullie niet te steunen en alle ruimte te geven. We willen, dat jullie alles zelf ontdekken en jezelf ontwikkelen.“

„Zo klinkt het een stuk beter, jongen,“ stemt Karin toe, „Je woordkeus is vandaag erg ongelukkig.“

„Ik neem het Willem niet kwalijk,“ mengt Robin zich erin, „Het gebeurt niet elke dag, dat je dingen te horen krijgt als dat je op jonge jongens valt, aids had moeten krijgen, ...“

„Niet geboren had mogen worden,“ draagt Mark bij, waarop Robin en Denise hem verrast aankijken, „Dat zei die Viktor vanmorgen tegen Willem, hebben jullie gemist.“

„Ongelofelijk,“ schrikt Denise, „Ze sporen echt niet.“

„Isolde heeft nog nooit goede seks gehad. Dan krijg je dat. Waar ik vandaan kom, noemden we dit soort vrouwen ‘verdroogde vijgen’,“ heeft Igor zijn eigen mening, waarop Willem hem een knipoog geeft, „Ze hangen vast in hun kleine werelden. Zullen we een kaarsje opsteken voor de jongste van Olaf? Die krijgt het zwaar met een bezitterige moeder, tantes uit de vorige eeuw en een vader zonder ruggegraat ... Met een beetje pech wordt hij op school en thuis gepest bij het leven ...“

„Een kaars is wel het minste,“ denkt Igor hardop.

„Weten ze nu wel of niet, dat Mark een groothandel in vaders heeft?“, vraagt Bart en hij is ... gewoon gezond nieuwsgierig. Zowel Igor, Willem, Jeroen als Mark zelf glimlachen om de vraag.

„Je was er net bij. Wat denk jij zelf?“, vraagt Igor.

„Ze geloofden ons niet,“ ergert Denise zich nog steeds aan het viertal.

„Is het belangrijk? Ik wil ze niet in ons leven,“ protesteert Mark. Willem kijkt nadenkend tot bezorgd, „Helemaal doorstrepen kan niet, Mark, dat is nu eenmaal het nadeel van familie. Je komt er nooit echt vanaf, hoe graag je het ook zou willen. Voor de rest interesseert het mij niet, wat ze denken of denken te weten. Jij bent veel belangrijker en ... daarnet hebben ze een mooi groepsoptreden gekregen. Ergens komt het heel goed uit, dat jullie vandaag hier zijn, Jeroen en Karin.“

„Graag gedaan en kleine moeite,“ giechelt zijn moeder, „Wie brengt ons terug? We willen jullie horen spelen en verder ... willen we dat optreden in Slavonië helemaal zien met Igor en Willem, zodat jullie zonder lastige ouders erbij kunnen doen, wat jullie willen.“

„Ja, Mama,“ verzucht Mark. Ze is in haar beroepshouding teruggevallen, beseft hij ineens.

*

Thuis probeert Mark de groep in de keuken met andere ogen te bekijken. Terwijl Robin en Wouter de catering op zich nemen, loopt de rest al door naar de woonkamer. Mark blijft nog even staan. Pjotr en Leon zitten ontspannen bij elkaar, een jongen is bezig Pommes Frites te bakken, Sebastian bakt hamburgers, één van de meiden maakt salade en de rest speelt een spelletje op hun telefoon, hangt tegen elkaar aan, geeft de kookploeg aanwijzingen of ... oefent danspassen. Dat laatste is wel anders dan vroeger bij hem in Nederland – ze krijgen hier via school dansles. Boven alles is het heel gezellig, al blijft muzieksmaak achter. Wanneer Robin vertelt, dat Wouter net is geslaagd voor school, feliciteert iedereen de jongen, die er compleet verlegen van wordt, voordat hij met zijn vriend naar de woonkamer mag gaan. Waar Willem’s broers en zussen – zijn ooms en tantes, verbetert hij zichzelf – hun ideeën vandaan halen, begrijpt hij met de beste wil van de wereld niet. Hier in de keuken zit een ontzettend leuke groep jongens en meiden, die hem op dit moment helpen, zonder dat ze het weten, zichzelf terug te vinden. Vandaag stond een verdroogde vijg te veel op het menu. Olijven zijn veel lekkerder.

Tijd om de anderen achterna te gaan. De oudere generatie zit op de banken. Zijn vrienden zijn bezig alle instrumenten goed neer te zetten en het geluid te checken. De schermen met alle partituren reageren al synchroon. Mark heeft eerder vandaag gespeeld en mag nu wachten op de rest. Vanzelf landt hij naast Willem en de vraag komt spontaan omhoog, „Hoe doe je dat?“

„Wat doe ik?“

„Je broers en zussen beledigen je aan de lopende band en jij blijft lachen. Hoe doe je dat?“

„Wat een vraag,“ verzucht Willem, „Wel een goede en terechte vraag, maar ik zou het werkelijk niet weten. Het gaat vanzelf. Igor en ik handelen naar de situatie en daarna gaan we weer door.“

„Laat ze los, Mark,“ merkt Jeroen tegenover hem op.

„Dat wil ik ook, maar hoe?“

„Op dezelfde manier, waarop je gemene opmerkingen van anderen naast je neerlegt“, klinkt de stem van zijn moeder vanaf de andere bank, terwijl ze met een tevreden gezicht toekijkt hoe iedereen zich voorbereidt. In de ogen van zijn ouders worden ze steeds professioneler.

„Is het zo simpel?“

„Ja. Luister, Mark,“ kijkt ze hem nu indringend aan, „Met Tessa en Thomas heb je toch geleerd hoe jullie overal boven blijven staan?“

„Dat lukt vaak, maar lang niet altijd,“ geeft hij direct toe. Ze beschermen hun relatie niet voor niets zo goed ze kunnen.

„Je moeder en ik hebben door schade en schande geleerd met zulke mensen om te gaan,“ geeft Jeroen aan, „Misschien geldt dat ook voor jou. Hoe meer ervaring je opdoet, hoe makkelijker het wordt. Vandaag heb ik tussendoor gedacht aan de dominee van mijn oude kerk. Die man was ook zo kortzichtig.“

[Marko]

„Kunnen jullie stil zijn? We willen beginnen,“ vraagt Bart met een behoorlijk luide stem. Wat ze ook doen – een akoestische versie van een hardrocknummer is het eerste nummer. Denise en Tessa zingen en het klinkt fris, fruitig, vrolijk. Wanneer de scheurende gitaarsoli uit het origineel worden ingevuld door Bart’s saxofoon en Wouter’s trompet, gaat Igor rechtop zitten, met zijjn handen onder zijn kin, en iets later zingt hij zacht mee. Direct lokken de meiden hem naar hen toe en moet hij voluit meedoen. Vandaag doet Igor echt zijn best om zuiver te zingen. Geen kunst, want Tessa dirigeert hem, geeft met haar hand de toon aan. De laatste regels zingen zelfs zijn ouders mee. Zo is het veel leuker. Bovendien is het juni en dan mag regen in november best anders klinken dan een paar druppels water tegen een zolderraam. Als ze klaar zijn, kijkt Karin rond, „Wel apart, dat jullie hiermee beginnen. Dit was veel op de radio, toen Mark is verwekt.“

„Volgens onze ouders is Denise ook op dit liedje verwekt,“ plaagt Robin zijn zus, die even verrast opkijkt en direct pareert, „Nog altijd beter dan ‘Born to be alive’, waarop jij bent verwekt. Ik heb weleens gedacht, dat jij alleen door dat liedje homo bent.“

Waarop Robin zijn heupen beweegt, speelt op zijn gitaar de opening van dat liedje en gaat gelijk verder met een hit van het moment. Na het volgende nummer wordt er op de deur geklopt en komt Sebastian tevoorschijn, „Mogen we meeluisteren?“

Na een kort ‘natuurlijk’ komt de hele groep de kamer in. Thomas wacht, totdat iedereen zit – de meesten gaan met een bord in hun handen op de vloer zitten – voordat hij een totaal ander geluid laat horen. Tessa en Denise kijken hem verbaasd aan, maar hij schudt zijn hoofd en speelt rustig door. Mark kan zich niet inhouden, hij moet nu zelf meespelen, want dit wordt hun eigen pianoconcert. Het stuk is nog lang niet af, maar wat geeft dat?

Met zijn tweeën spelen ze door en Mark krijgt een inval. Tijd om de oudjes te plagen en vooral Willem. Met een korte blik naar Thomas neemt hij over en maakt een overgang, die Thomas volgt, om uit te komen bij de melodie, die Willem gisteren te vaak heeft gehoord. Tessa lacht en Denise neemt de zangpartij over, waarna de rest aanhaakt met hun instrumenten. Het eerste couplet moet wel drie keer over, voordat iedereen de goede toonsoort heeft gevonden, maar dan lukt het. Denise troeft Tessa af bij het zingen – haar ‘Marleen’ klinkt veel bijtender, feller, agressiever.

Wanneer ze klaar zijn, legt Tessa uit wat voor ideeën ze hebben met dit nummer. Lief beginnen met de jongens als erehaag voor de twee dames en dan ... overleeft Marleen het zwembad niet. De handballers twijfelen, willen eerst overleggen, misschien wat meer verhaal erin brengen, als groep Marleen naar een andere wereld helpen. Om ze te overtuigen, zingen ze het liedje nog een keer – met pauzes voor overleg. Het wordt afwachten, de discussie gaat tussen een zwembad of spontaan in het openbaar optreden, op zaterdag in de drukste winkelstraat. Mark wil verder, voor Jeroen is muziek veel ontspannender dan alle talen door elkaar horen.

Tijd voor verzoeknummers. Jeroen wil iets van Bach horen – ‘jeugdsentiment’ – en de handballers komen met allerlei Duitse nummers van nu. Denise wijst de helft van de liedjes af, „Dat is muziek uit een bijstandsbuurt of voor kinderen op de lagere school. Die zangers met teveel tatoeages zingen niet eens, de stemmen zijn vervormd en in de teksten zijn vrouwen alleen een gebruiksartikel of homo’s worden in elkaar geslagen. Dat ga ik nooit zingen of spelen.“

„Het is toch leuke muziek?“

„Dat is geen muziek. Zelfs onze poezen rennen weg, als ze dat kattengejank horen,“ lacht Igor en geeft een opdracht mee, „Als julllie thuis zijn, kijk eens naar de hitlijsten uit andere landen. Rond de Middellandse Zee wordt meer gezongen en meer verhaal verteld dan in julllie nummers. Hebben jullie nog andere liedjes, die beter zijn?“

Waarna de groep toch met leukere suggesties aankomt. Thomas verruilt zijn Steingräber voor de synthesizer, zodat ze dichter bij de echte liedjes blijven. Zonder het geluid van bas en drums gaat het niet. Zijn moeder wil iets simpels met alleen zang en gitaar en Igor sluit zich bij haar aan. Willem vindt alles goed, hij weet het nog niet. De man is zeker nog niet in zijn gewone doen, ook al laat hij vrijwel niets merken.

Jeroen krijgt zijn Brandenburgs concert – het eerste deel op twaalfsnarige gitaren, het vervolg met trombone en saxofoon. Tibor heeft geen tijd om langs te komen om mee te spelen en Jeroen is zo ook tevreden. Daarna neemt Mark de meeste nummers van nu voor zijn rekening, terwijl de anderen zingen. De tijd vliegt voorbij. Het is wel leuk – ze krijgen direct reacties, aanmoedigingen en sommige nummers willen zijn ouders twee keer horen, telkens met andere instrumenten.

Na bijna twee uur spelen verrast Tessa iedereen, in het bijzonder Willem met ‘Mein Liebeslied muss ein Walzer sein’. Zijn moeder reageert alert en trekt Willem omhoog ... voor een wals, vrijwel direct gevolgd door andere koppels uit de groep rond Pjotr en Leon. Inclusief de twee zelf. Mark haalt Thomas naast zich om dit nummer samen te spelen, de melodielijn vraagt om meer handen. Na de tweede keer pakt Thomas hem bij zijn polsen vast en sluit tegelijk de klep van de Steingräber, „Voor vandaag heb ik genoeg walsen gespeeld. Een volgende keer moet ik eerst wat stevigs drinken.“

„Ach, jongen,“ reageert Karin vol medeleven, „Was het zo erg?“

„We hebben dit vandaag voor het eerst gespeeld.“

„Mij is geen fout opgevallen,“ blijft Jeroen serieus, „Vroeger hadden jullie veel meer tijd nodig om nieuwe stukken in jullie vingers te krijgen ... Igor, hoe zie jij hun toekomst?“

„Geen idee, de wereld ligt open. Als studiomuzikant werken, in een orkest spelen, componeren, muziek voor anderen produceren, een gewone baan voor doordeweeks overdag of toch rondtrekken en overal optreden – in principe is alles mogelijk. Wat verwacht jij, Jeroen?“

„Ik weet het niet. Ergens hopen Karin en ik, dat jullie een paar goede vrienden erbij krijgen, die heel toevallig andere instrumenten spelen,“ blijft Jeroen eerlijk en kijkt opzij naar de hele groep, „Zijn jullie gestopt voor vandaag?“

„Ja,“ klinkt het ineens uit vier monden tegelijk. Mark grijnst. Tegelijk gaat de telefoon van Sebastian, die het ding na een korte blik aan Willem geeft.

„Dag mevrouw Bachmann, Willem hier ... Ach, is het al zo laat? Ja, we hebben net een optreden gekregen, dan let je niet zo op de tijd ... We zullen hem ... nee, u krijgt een hele gezonde, opgewekte, ontspannen zoon thuis ... Prima, tot een andere keer.“

Waarna Willem de jongen aankijkt en zwijgt. Sebastian wordt zenuwachtig. Mark staat op en omarmt hem van achteren, „Voor deze man hoef je niet bang te zijn, dat weet je toch?“

„Eh ... ja ... maar straks thuis,“ stamelt de jongen en Leon redt hem, „Pjotr, we moeten hem thuis brengen, anders geloven zijn ouders hem niet.“

Wat voor de hele groep een signaal is om op te breken. Met de nodige beleefdheden, vooral complimenten, verdwijnt de groep. Eerst naar de keuken, dan naar buiten. Pjotr roept, dat ze straks weer terug komen. Jeroen schudt zijn hoofd, „Echt, zo beleefd maken we het niet elke dag mee.“

„Dat is alleen zo, omdat jullie er zijn,“ vindt Denise, „Normaal is een grote chaos. Maar willen jullie, dat wij een compleet orkest vormen?“

„Jullie hebben ons geleerd op een andere manier naar muziek te luisteren,“ is Willem de andere ouders te snel af, „Vandaag viel mij iets anders op. Jullie zijn zover om een volgende stap te doen, de echt lastige stukken spelen. Of misschien ... Waar treden jullie op, wat voor muziek wil men horen, akoestisch of elektronisch, welke instrumenten of apparaten heb je daarvoor nodig en wie kan dat het beste spelen? Praat er onderling eens over.“

„Dat zeg je mooi,“ vindt Karin, „Het was leuk vanmiddag om jullie zo te horen en bezig te zien. Voor ons een mooie verrassing, dat wil ik zeker erbij zeggen...“

„Maar?“, voelt Mark al een aanwijzing in de lucht hangen.

„In principe was het een repetitie,“ neemt Jeroen het over, „Hoeveel liedjes hebben jullie vandaag voor het eerst gespeeld?“

„De helft?“, aarzelt Wouter en daarmee is de discussie van start gegaan. Mark houdt zich erbuiten, net als Robin, maar die zegt nooit zoveel als Wouter er is. De mening van zijn ouders en vaders is terecht en dat weet hij zelf als geen ander. Het gaat hem te ver om ze gelijk te geven. Vanmiddag ging het niet om kwaliteit, maar om plezier. Wanneer Sebastian de wereld vergeet, dan hebben ze goed gespeeld.

„Zeg ook eens wat, Mark,“ verwacht Tessa een bijdrage. Hij haalt zijn schouders op, „Wat kunnen we? Momenteel verdienen we genoeg.“

„Jullie kunnen meer verdienen, wanneer jullie in wisselende samenstelling optreden,“ houdt Igor hem voor, „Dan klinken de nummers minder geïmproviseerd, meer zoals het publiek verwacht en dat rechtvaardigt een hogere prijs.“

„Waar halen we tien violisten vandaan?“, opent Thomas de volgende ronde.

Mark boeit het niet – met een echo heb je in een handomdraai twee vioolspelers, terwijl er één echt speelt, en hij gaat naast Willem zitten, die hem automatisch tegen zich aan trekt. Warmte is altijd goed en ... Willem is eindelijk rustiger. Een paar uur spelen is blijkbaar genoeg om de bende van vier los te laten.

„Willem, iets anders, waarom provoceer jij je broers en zussen?“, verandert Tessa het onderwerp. Mark heeft toch niet hardop gedacht?

„Doe ik dat?“, speelt Willem de vermoorde onschuld en Igor grijnst, „Tessa, Denise, jullie hebben ze vandaag gehoord. Is jullie iets opgevallen aan hun stemmen?“

De twee schudden synchroon hun hoofd.

„Is jullie de frustratie, onzekerheid, achtergehouden woede, verhevenheid helemaal ontgaan?“, reageert zijn moeder verrast, terwijl Willem glimlacht, „Provoceren is nodig bij dit viertal. Het is de enige manier om snel het pantser van uiterlijk vertoon te breken, om ze te bereiken, om ze te prikkelen, aan te zetten tot zelfreflectie.“

„Daarvoor is het te laat,“ vindt Igor, „Die veranderen niet meer.“

„Afwachten. We zien wel. Zo’n middag hier, vandaag, met jullie, met de handballers is enorm goed voor ons. Dan weten we weer, dat het anders kan,“ kijkt Willem rond met een warme blik en eindigt bij Mark, „Alleen is het voor jou tijd om een andere plek te zoeken. Thomas en Tessa willen tegen je aan hangen, Mark.“

Zijn vriend en vriendin willen meer dan dat, ziet Mark in een oogopslag en nu Willem het hardop heeft gezegd, moet hij ze wel tussen ze in gaan zitten. Vanavond wordt de seks uitgebreid, intensief en lang. Wouter merkt gelukkig niets, hij is met opruimen begonnen. Dat scheelt weer een directe opmerking – zijn ouders mogen niet alles weten. De hele collectie muziekinstrumenten gaat weer in de koffers en hoezen en eindigt op de kar, die normaal bij Bart en Denise staat.

„Hoe is met jouw familie, Jeroen?“

„Wil er iemand nog wat eten?“

Beide vragen komen tegelijk – van Igor en Robin. De eerste vraag wordt naar later verschoven, want Robin heeft zin in Burek en daarvoor verdwijnen Igor en Willem naar de keuken. Bart en Denise verontschuldigen zich. Ze zijn moe van de muziek, wilden eigenlijk vandaag met hun neus in de boeken en hebben geen trek. Met de instrumenten verdwijnen ze naar hun eigen appartement. Mark grijpt zijn kans om zijn moeder uit te horen, „Mama? Wanneer heb je de verdere familie van Willem voor het laatst gezien?“

„Dat is lang geleden. Willem woonde nog op het landgoed, het zal zeker twee- of drieëntwintig jaar geleden geweest zijn ... heel precies weet ik het niet meer. Zijn ouders heb ik vaker gezien en gesproken dan zijn broers en zussen.“

„Toch herkende je iedereen,“ merkt Tessa op en ze kan niet verbaasder klinken. Die hoge uithaal ...

„Met die familie is dat niet zo moeilijk, lieverd,“ merkt zijn moeder spits op, „Zijn jullie erg geschrokken vandaag?“

Wouter zegt van niet, de rest van wel en Mark voelde zich vooral overvallen. Karin heeft Wouter in haar vizier, „Nu vandaag het verleden is langsgewandeld, heb ik misschien nog iets voor jou, Wouter. Willem sprak zijn ouders met Sophie en Ruben aan, omdat ze dan sneller reageerden. Later was het voor hem een manier om ze met andere ogen te bekijken. Is dat niet wat voor jou, Wouter?“

„Moet ik Bert en Clair zeggen?“, bromt Wouter, „Dat klinkt voor geen meter uit mijn mond.“

„Probeer het uit, als je ze weer eens ziet,“ dringt Jeroen aan en negeert daarbij vrolijk de bijna natuurlijke afweerreactie van Wouter, terwijl Robin navraagt, „Werkt dat echt zo?“

[Marko]

„Ja,“ meldt zijn moeder heel beslist, „Het is een truc om afstand tussen ouders en kinderen te creëren.“

Mark glimlacht. Zijn moeder is werkelijk in haar beroepshouding teruggevallen. Wouter kijkt haar nadenkend aan, „Ik zie het niet.“

„Jawel,“ komt Thomas er kalm tussen, „Je hebt al vaker tegen ons gezegd, dat mijn ouders heel goed voor je zijn en omgekeerd zeggen ze nu al, dat ze je vreselijk gaan missen, wanneer je hier woont.“

„Maar ik ken je ouders pas twee jaar,“ protesteert de jongen. Thomas geeft hem een brutale blik, „Ja, en?“

Tessa prikkelt hem, „Jij hebt zelf beslist, dat je liever bij de ouders van Thomas bent dan bij je eigen ouders.“

„Ja, logisch toch – met al die ruzies tussen mijn vader en moeder?“, komt Wouter bijna radeloos over. Robin glimlacht en legt een hand op de schouder van zijn vriend, „Alsjeblieft, draai het eens om.“

„Hoe?“

„Ik heb je al vaker gezegd, dat naar mijn idee je ouders via ruzie met elkaar communiceren. Als het echte ruzies zouden zijn, zouden ze al lang zijn gescheiden. Misschien is het iets waarvoor je hetero moet zijn om het te begrijpen. Jij en ik hebben geen heftige woorden nodig.“

„Gelukkig, maar ik zie de samenhang niet tussen het geruzie en de roepnamen.“

„Voor zover wij weten, zijn je ouders al twee jaar in de rouw over je halfbroer,“ praat Jeroen mee en hij komt nu als een vader over, „Eigenlijk staan ze stil, leven achteruit. Denk jij, dat ze hulp zouden kunnen gebruiken?“

„Misschien,“ valt Wouter’s mond een klein stukje open. Karin klapt in haar handen, „Goed zo. Je doet nu precies wat ik net zei – je kijkt al iets anders naar je ouders.“

Mark vindt haar te ver gaan, „Mama, maandag mag je weer lesgeven.“

„Doe ik het weer?“, schrikt ze op.

„Om precies te zijn ... sinds Thomas in het restaurant van tafel ging om te betalen,“ wijst Mark het moment aan, waarop haar ogen iets verder opengaan, „Dat had je wel eerder mogen zeggen.“

Buiten komen Pjotr en Leon aangelopen. Mark haalt met een voorzichtige glimlach zijn schouders op, „Je bent nu eenmaal mijn moeder.“

„Dank je, maar mag ik nog één minuutje? Daarna ben ik weer een moeder met een man, een zoon, een schoonzoon en een schoondochter – wel jammer, dat jullie het nooit officieel kunnen maken. Wouter, kun je een vraag verzinnen voor je ouders?“

„Mama, Papa, ik ga bij Robin wonen,“ komt er direct terug, „Dat heb ik precies zo gezegd en er kwam totaal geen reactie. Niet positief, niet negatief, helemaal niets.“

„Zou je dit willen herhalen met hun roepnamen?“

„Clair, Bert, ik ga bij Robin wonen,“ komt de aarzeling bij Wouter door, „Raar ... Het klinkt niet alleen anders ... het voelt anders.“

„Mooi, dan weet je wat je zelf kunt doen om je ouders te helpen,“ is ook Jeroen tevreden en kijkt opzij naar zijn moeder, „Mark heeft gelijk, jij hebt vandaag vrij.“

„Goed,“ beweegt Karin haar schouders, alsof ze zich losschudt en alles achter zich laat. Wouter mompelt nog iets en dan ...

„Clair, Bert, komen jullie op mijn diploma-uitreiking?“

„Dat klinkt bot,“ vindt Robin, „Clair en Bert, zouden jullie op de diploma-uitreiking willen komen?“

„Dat is weer te beleefd of wil je, dat ik het ze op mijn knieën vraag?“

„Nee, op je knieën doe je ...“

„Teveel informatie,“ roept Mark ertussen, „Er zijn oudjes in de zaal.“

Zijn ouders kijken met een behoorlijk grote grijns zo onschuldig mogelijk rond, alsof ze niets hebben gehoord. Robin zwijgt met een dubbelzinnige blik, terwijl Wouter eigenlijk wil reageren. Waarschijnlijk dwingt Tessa hem met haar ogen om nu niets te zeggen. De deur gaat open, Pjotr en Leon komen aarzelend binnen.

„Mogen wij vanavond hier blijven of storen we?“, vraagt Pjotr, voor zijn doen behoorlijk bedeesd.

„Jullie storen nooit,“ verzekert Mark het tweetal, waarop ze zich op de bank installeren en Thomas wil het zeker weten, „Geen zin in een avond thuis?“

„Pjotr’s ouders hebben vrienden op bezoek,“ begint Leon en Pjotr vult automatisch aan, „Leon’s vader heeft een date.“

„Oh,“ klinkt Tessa nu net als Denise. Soms is ze toch nieuwsgierig. Leon glimlacht, „Hij heeft Roman en mij nog niets verteld, alleen dat hij haar vanavond mee uit eten neemt ...“

„Je vader is verliefd,“ komt Pjotr ertussen en Leon kijkt onzeker opzij, „Denk je?“

„Absoluut. Hij is zo vaak in gedachten, vergeet dingen, heeft de hele dag een glimlach op zijn gezicht èn hij heeft jou en Roman gevraagd om vanavond niet thuis te komen. Als dat geen ...“

„Het is mij helemaal niet opgevallen.“

„Help mij even?“, zoekt Jeroen hulp om alles te volgen. Heel moeilijk is het niet. Roman is de broer van Leon en vanaf hier schakelen de jongens over naar Nederlands. Willem en Igor komen terug met een serveerkar. Drie smaken Burek – gehakt, spinazie, witte kaas – en Willem waarschuwt Jeroen, „Neem zoveel op je bord als je wilt eten, want dit is heel snel op.“

„Willen jullie dat optreden nog zien?“, verklaart Igor de avond voor geopend. Met tussendoor pauzes voor de vertalingen is het een kleine drie uur kijken en luisteren. Ergens halverwege staat zijn moeder op en maakt snel een paar foto’s. Op dat moment heeft Wouter Robin op schoot, Mark heeft zelf de hoofden van Tessa en Thomas op zijn bovenbenen en tenslotte hebben Leon en Pjotr zich genesteld tussen Igor en Willem. Voor zijn moeder zijn dit de beelden om mee thuis te komen en aan de andere ouders te laten zien. Waarbij Willem zijn hart lucht, „Dit is voor mij nu thuiskomen. Een avond ontspannen met bijna iedereen, die Igor en ik belangrijk vinden. Alleen Bart en Denise ontbreken. Proost iedereen.“

*

Terug in hun eigen appartement heeft Mark direct vier armen om zich heen. Na een eerste knuffel en zoen fluistert Tessa, „Mark, spreek je uit!“

„Hm ...“

„Nee, dat is voor straks,“ voert Thomas de druk op, „Ik wil je in elk geval over twee dingen horen.“

„Tessa’s borsten?“, zoekt hij de snelste route naar de slaapkamer. Ze blijven staan.

„Optredens en de bende van vier,“ beslist Tessa. Ze maakt eerst zijn riem en dan die van Thomas los, terwijl Mark nadenkt.

„Met onze optredens weet ik niet goed, wat jullie bedoelen. Gaat het om Robin en Wouter of ...“

„Alles,“ laat Thomas hem los, neemt ze bij de hand naar de keuken om daar zelf theewater op te zetten. De seks wordt ruig en daar hebben Mark noch Tessa moeite mee.

„We kunnen wel meer of langer optreden, maar daar worden we zelf niet beter van, zolang we alleen nummers van anderen spelen,“ opent Mark hun eigen ronde en trekt Thomas’ zomertrui uit om dan Tessa om te draaien en de rits op haar rug een stuk te openen, „Een korte film met een dode in een zwembad levert ook niet zoveel op, want we moeten de auteursrechten afstaan. Spontaan optreden is leuker. Beide dingen zijn goed om bekender te worden, maar willen we dat nu al?“

„Nee,“ merkt Tessa op, terwijl ze haar zomerjurk helemaal uittrekt, „Niet op die manier. Wel als we het liedje grondig verbouwen, een eigen tekst gebruiken en een eigen stuk erbij componeren.“

„Een doodsstrijd heb jij al eens ingezongen,“ reageert Thomas droog.

„Dat waren alleen noten, geen tekst. Dit idee vraagt om echte woorden,“ komt net zo droog terug, gevolgd door een aanwijzing, „Ik zie nog teveel kleren.“

Mark glimlacht – meestal is hij als laatste uit de kleren. Tessa loopt even weg en komt terug met hun badjassen., „Begrijp ik het goed, dat we niet vaker gaan optreden?“

„Ja,“ antwoorden Thomas en Mark tegelijk, terwijl ze zich verder uitkleden en de badjassen aantrekken. Thomas gooit alles in de wasmand, „Het andere idee is wel goed – met meer eigen repertoire en met Wouter, Robin en Tibor erbij verdienen we meer.“

„Hoeveel nummers hebben we al?“

„Nog geen uur,“ vindt Mark. Hun eerste, eigen stuk weigert hij buitenshuis te spelen. Thomas kijkt hem scheef aan, „We hebben veel, veel meer en om bekender te worden, kunnen we onze eigen stukken opnemen en online zetten. Dat geeft een betere indruk van wat we kunnen en wat we zelf leuk vinden.“

„Het water kookt,“ dirigeert Mark Thomas, die direct aan de slag gaat. Klontje boter, sinasappelthee, kruiden van Igor, suiker. Tessa schiet in de lach, „Sorry, ik zag je ineens als druïde, gebogen over een ketel, twijfelend over de receptuur en met je hoofd in de dampen.“

„Misschien was ik dat wel in een vorig leven,“ peinst Thomas, „Zijn we weer op dezelfde lijn met onze muziek?“

„Ja, in elk geval voor vanavond,“ vindt Tessa en knijpt Mark licht in zijn zij, „Eerst jullie pianoconcert af, daarna de rest.“

„Wat doen we met jouw zangspel? Wil je een paar nummers instuderen?“, legt Mark een hand op haar billen.

„Weet ik nog niet. Momenteel vraagt het veel van mijn stem. Misschien later, als ik de techniek beter beheers. Jongens, wat is er met het andere punt?“

„Dat is voor vandaag opgelost!“, lacht Thomas en trekt zijn badjas open. Mark is indirect, „Bedoel je de verdroogde vijgen?“

„Zullen we het simpel houden? De bende van vier, zoals Willem ze altijd noemt?“, maakt Tessa ook haar badjas los. Mark drijft mee met de stemming, „Wat willen jullie nog over ze kwijt of over ze weten?“

„Kan jij je voorstellen, dat ze familie zijn?“, is de opening van Thomas. Tessa schudt haar hoofd, „Ik begrijp zelf niet, hoe we dat circus vandaag hebben overleefd.“

„Dat was voor een deel het werk van mijn moeder,“ grijnst Mark, „Ze heeft vanmorgen als het ware een beschermende deken over ons uitgerold, terwijl ze met Willem aan het stoeien was.“

„Af en toe ben je eng, Mark,“ merkt Thomas met een warme stem op, „Je neemt het allemaal als vanzelfsprekend aan.“

Mark haalt zijn schouders op en kijkt naar de theepot. Tessa volgt zijn blik en begint te staren, net zolang totdat Thomas mokken pakt en het brouwsel inschenkt, waarna de twee weer naar hem kijken. Ze willen meer horen, maar waar te beginnen? Thomas helpt hem, „Wil je ze nog een keer zien?“

„Nee,“ aarzelt Mark, „Al zal het vast een keer gebeuren.“

„Laten we hopen, dat die dag nog heel ver weg is,“ verzucht Tessa en Thomas knikt, „Wanneer wij zelf oud en grijs zijn.“

„Eigenlijk maakt het niet uit. Ze storten zich op Willem, niet op Igor of ons. Voor mij zijn en blijven ze verre verwanten,“ leunt Mark tegen de keukentafel en knipoogt, „Ze zijn hooguit geschikt als aanleiding voor een nieuw muziekstuk.“

„Dat wordt muziek voor een horrorfilm,“ lacht Thomas, „We kunnen beter onze volgende actie als inspiratie nemen. Een drievoudige liefdeswals wordt zeker overal goed aangenomen.“

„Zolang ik niets in een microfoon hoef te hijgen,“ geeft Tessa de inval vorm, „Voor nu ... straks ... niet meer praten, gewoon genieten.“

Echt stil wordt het niet. Praten zonder woorden is werkelijk een specialiteit van hen geworden.

MJ_Over_De_Grens_Familiebezoek.pdf

Over de Grens - Familiebezoek

(204.73 KiB) 221 keer gedownload