Over de Grens - Familiebezoek
door Marko » donderdag 20 september 2018 23:51
„... je hebt niet de juiste papieren,“ lacht Karin, „Hou maar op, Willem. Bij mij is het net zo erg als bij jou – zelfs een voorleesmoeder moet tegenwoordig een cursus hebben gevolgd. Alsof mensen zelf niets meer kunnen.“
„We leven in de verkeerde tijd, Karin, we hadden eigenlijk in de middeleeuwen moeten leven,“ stemt Willem toe. Mark trekt de gedachte door en komt tot een andere conclusie, „Oh nee, dan zouden jullie allebei op de brandstapel zijn geëindigd wegens hekserij.“
„Eh ... ja, dat is ook weer waar,“ geeft Willem toe met een blik op zijn handen, „Oké, we zitten toch in de goede tijd, maar in de verkeerde omgeving. Wat denk je van een privéschool voor jou, Karin en een privékliniek voor mij?“
„Aantrekkelijk idee, zou het ook meer verdienen?“, lacht zijn moeder.
„Dag Willem,“ klinkt ineens achter Mark een felle vrouwenstem, „Moeten wij werkelijk betalen om met je te praten?“
Mark legt zijn vork neer, draait zich om en herkent Viktor, die in het gezelschap van een andere man en twee vrouwen is. De vrowen hebben hetzelfde witblonde haar als zijn vader, de mannen hebben hetzelfde gezicht als Willem. Alleen de kleur van de ogen verschilt van persoon tot persoon. Overduidelijk familie en dan zal dit de collectie ooms en tantes zijn, die Mark verder niet wil leren kennen.
„Hallo allemaal,“ reageert zijn moeder opgewekt met haar lesstem, „Wat fijn, dat jullie er weer zijn.“
„Wie zijn jullie?“, komt Wouter ertussen. Het viertel is door de onverwachte vraag van slag gebracht, zodat Jeroen als eerste reageert, „Ik vermoed de broers en zussen van Willem. Vanmorgen kwam Viktor al onverwacht langs en blijkbaar zijn ze aan het dwalen.“
„Oh ... en begroeten jullie zo je broer?“, kijkt Wouter nu naar de vier, „Zijn jullie niet opgevoed of zo? Mij is altijd geleerd, dat je je netjes voorstelt, beleefd vraagt hoe het gaat en ...“
Een donderende lach brengt Wouter tot zwijgen. Willem en Igor grijnzen van oor tot oor.
„Jongeman, we praten tegen onze broer“, probeert de andere vrouw Wouter te negeren. Dat werkt averechts, „En ik praat tegen u. Zoals u kunt zien, zijn we hier met een groep en dan is het helemaal onbeleefd om zo alles te onderbreken. Schaamt u zich niet?“
Iedereen aan tafel moet zich inhouden om niet voluit te lachen. Willem herstelt zich als eerste, „Wouter, je bent geweldig, maar van deze vier hoef je niets te verwachten. Zullen we nog wat plaats maken? Pak een stoel erbij, er is vast wel plek op de hoeken.“
Tegelijk is de eigenaar erbij gekomen. Igor bestelt in Kroatisch koffie en zegt nog iets, dat Mark niet kan verstaan. De eigenaar glimlacht in elk geval en gaat weer weg. Een minuut later heeft iedereen een plek gevonden en stelt Willem iedereen voor – met de roepnamen. Heel anders dan vanmorgen komt zijn vader ontspannen over.
„Zo zie je elkaar jaren niet en zo ...“
„We zijn nog een keer bij je thuis langsgereden, maar in jullie keuken zat een hele grote groep jongens en meiden. Een jongen met een poes op zijn arm stuurde ons hier naar toe.“
Waarop Igor zijn telefoon pakt en even kijkt, „Pjotr wenst ons veel sterkte.“
„Exploiteren jullie tegenwoordig een bordeel?“, vraagt de tweede vrouw. Wat is dit? Iedereen kijkt verbouwereerd op, alleen zijn vaders glimlachen.
„Wat ben je weer belangstellend,“ reageert zijn moeder spottend, „En wat fijn om te merken, dat je niets bent veranderd.“
„Isolde, waarom zouden wij een bordeel exploiteren?“, lacht Willem. Hij neemt haar zeker niet serieus.
„Wat doen die jongens en meiden in jouw keuken? Waarmee kun jij anders geld verdienen?“
„Je bent zo heerlijk naïef. Toch bedankt voor het idee. Als we ooit zoiets zouden beginnen, dan zullen we jou als eerste vragen om voor ons te komen werken.“
De vrouw zoekt naar woorden, die ze niet vindt.
„Welke reden hebben jullie om ons opnieuw te storen?“, neemt Willem het initiatief in handen en Viktor mompelt, „We wilden het nog een keer proberen ...“
De man kijkt al teleurgesteld. Mark schat de kans op succes extreem klein in. Ondertussen zoekt zijn moeder in haar tas. Er komt een pen tevoorschijn en een memoblok, waar ze iets opschrijft. Het velletje landt bij Viktor, „Alsjeblieft, hier heb je mijn bankrekening.“
„Waarom?“, eist de andere vrouw – ze moet wel Anthea zijn – een verklaring.
„Vanmorgen werd mijn vrouw als goed doel bestempeld. Dan is elke steun welkom,“ neemt Jeroen zijn moeder in bescherming. Mark haakt aan, „Naar mijn idee is vanmorgen alles al gezegd. Igor en Willem willen overtuigend bewijs, dat jullie serieus het contact willen herstellen.“
„Echt?“, is Bart oprecht verbaasd, „Ik hoor alleen beledigingen. Ging het vanmorgen ook zo?“
„Ja,“ bevestigt Tessa en ze klinkt vastberaden. Een spontane lach is nu heel ver weg.
„Bart en ik hadden altijd het idee, dat bij adel omgangsvormen en de goede toon heel belangrijk zijn,“ mijmert Denise verder, „Ik bedoel, Willem is een Freiherr en hij let daarop. Jullie zijn ...“
„Ja, het hele roedel heeft een titel,“ reageert Igor, „Maar als ze onder elkaar zijn, merk je daar niets van. Dan is Willem de kleine broer, die niets kan of mag.“
„Roedel?“, merkt de andere man afkeurend op. Mark kent Viktor al, dan is dit Olaf. Willem grijnst, „Van mij mag Igor dat zo zeggen. Het is een goede omschrijving voor jullie gedrag en opstelling. Wat was jouw laatste stunt ook al weer? ... Oh ja, mij – niet eens ons – uitnodigen voor je verjaardag onder voorwaarde, dat ik mij zou kunnen gedragen. Het kwam zo heerlijk gastvrij over en welk gedrag dan wordt verwacht, vertel je er dan weer niet bij.“
„Dat weet je toch?“, is Olaf verrast.
„Nee. Zijn goede discussies toegestaan of niet? Mag je gewoon vertellen wat je bezighoudt of niet? Wat zijn de pijnlijke onderwerpen? Welke kleding wordt verwacht? In welke omgeving is het feest? Wie zijn de andere gasten? Wat voor eten wordt er geserveerd? Waarom heb je Igor niet uitgenodigd?“
„Heb ik dat niet?“, ontwijkt Olaf een antwoord.
„Nee en de reden wil ik een keer van je horen,“ houdt Willem vol.
„Ik weet het niet meer,“ probeert Olaf er onderuit te komen. Jeroen neemt het over, „Olaf ... jij bent toch Olaf? ... Hoe zou jij het vinden als jij ergens wordt uitgenodigd, maar je vrouw niet?“
„Eh ... hangt ervan af.“
„Voor een verjaardag.“
„Dan zou ik dat niet zo prettig vinden.“
„Waarom nodig je dan wel je broer uit, maar niet zijn man?“, maakt zijn moeder het doelpunt.
„Eh ... Sorry.“
„Is niet meer genoeg,“ wijst Willem de excuses hard af.
De eigenaar komt langs met de bestelling en de rekeningen, neemt gelijk de lege borden en glazen weer mee. Mark legt zijn rekening omgekeerd op tafel, naast zijn bord, terwijl Viktor de andere aanneemt en rondkijkt, „Moeten wij onze koffie zelf betalen?“
„Verbaast je dat?“, voelt Jeroen de stemming goed aan. Willem en Igor leunen achterover in hun stoelen en Isolde reageert, „Ja.“
„Werkelijk?“, brandt Wouter opnieuw los, „Op mij komen jullie niet over als een familie op vredesmissie.“
„En wie ben jij, jongeman, dat je je ermee durft te bemoeien?“, vraagt de andere man ... Olaf, schiet Mark weer te binnen. Ook al wil hij ze niet kennen, de namen moet hij wel zien te onthouden.
„Ik ben Wouter en ...“
Anthea kijkt strak naar Willem, „Ik wist niet, dat jullie tegenwoordig op jonge jongens vallen.“
„Tja, dat zit nu eenmaal in de genen,“ merkt Willem met een opgewekt gezicht op, „Jouw man is tenslotte ook jonger dan jij.“
„Maar niet zoveel jonger,“ schiet de oudste zus in de verdediging.
Willem zucht en zijn blik is verveeld, „Kijk om je heen. Met wie zijn wij hier?“
„Eh ... “
„Precies! Jij en Isolde oordelen zonder de feiten te kennen, verbergen jullie onzekerheid achter provocaties en dan verwacht je nog, dat wij netjes overal op ingaan?“
„Waarom niet?“
„Omdat je geen rechtszaken tegen je familie begint en verder is alles vanmorgen met Viktor al doorgenomen. Antwoorden heb ik nog niet gehoord.“
Willem klinkt scherp, beslist en zijn ogen spuwen vuur. Isolde is niet onder de indruk en lijkt kokend koel, „Waarom heb je eigenlijk geen aids gekregen?“
„Mijn God, er is echt iemand erger dan mijn halfbroer,“ kreunt Wouter, terwijl Robin hem over zijn rug streelt. Willem en Igor tonen geen enkele reactie, waardoor de anderen ook rustig blijven.
„Je halfbroer was een psychopaat met verkeerde vrienden en dit is Willem’s familie,“ denkt Mark hardop, waarop Willem het uitproest.
Jeroen schudt zijn hoofd, „Vanmorgen hebben we Viktor gezien en nu jullie. Vanmorgen was ik getuige van een stevige discussie en nu hoor ik alleen dingen, die niet eens in mij opkomen om te zeggen of om over na te denken. Waarom willen jullie weer contact met jullie broer?“
„Omdat we hem missen?“, meldt Viktor bedeesd en onzeker. Mark kijkt hem eens goed aan, de man lijkt het werkelijk te menen. Hoe is het mogelijk? Toch leunt Willem voorover, laat zijn hoofd op zijn handen steunen, haalt diep adem en kijkt dan weer op, „De voorwaarden zijn jullie bekend en daar houden we zonder concessies aan vast.“
„Mag ik die uitbreiden, Willem? Met een donatie op de bankrekening van mijn moeder?“, vult Mark zijn vader aan, die knikt, „Goede extra voorwaarde.“
„Wie ben jij?“, vraagt Olaf vanuit het niets.
„Mark,“ volgt hij het voorbeeld van Wouter.
„Dat bedoel ik niet. Wat is jouw relatie tot Willem?“
Ja, wat is die relatie? Mag hij hier zeggen, dat Willem zijn biologische vader is? Een beetje hulpeloos kijkt hij naar zijn moeder, die hem een knipoog geeft en verbazing in haar stem legt, „Zien jullie dat niet, Anthea, Isolde, Olaf, Viktor? Mark ...“
„... speelt geweldig piano,“ roept Wouter spontaan en Robin haakt aan, „Hij knuffelt met iedereen.“
„Mark is onze beste vriend,“ brengt Denise in, waarop Bart haar aanvult, „Hij woont al mijn hele leven naast mij.“
„Mark is ons geluk, holdrio,“ zingt Tessa een barst in haar lege wijnglas en Thomas heeft een warme stem, „Hij is onze vriend!“
Jeroen kijkt hem trots aan en brengt het nuchter, „Mark is onze zoon.“
„Auch unser Sohn,“ zet Igor zijn accent zwaar aan en kijkt hem daarbij recht in de ogen. Igor speelt.
„Ik denk, dat het wel duidelijk is,“ sluit Willem de rij af. Mark glimlacht – de antwoorden kwamen spontaan, op gevoel en op de overige gezichten aan tafel verschijnen en verdwijnen denkrimpels. Olaf zucht, „Blijkbaar willen jullie ons niets vertellen.“
„Welk antwoord had je verwacht?“, legt Willem er nog een schep bovenop.
„Eh ...“
„Laat maar, Willem,“ leunt ook Mark achterover en kijkt opzij naar deze oom, terwijl hij om zich heen wijst, „Het is allemaal waar en als jullie dat niet willen geloven, is dat jullie probleem.“
Thomas zoekt oogcontact met hem en grijpt de rekening van tafel, waarop Mark zijn portemonnee pakt en aan Thomas geeft, die opstaat en wegloopt, „Ik ga alvast afrekenen, dan kunnen we zo weg.“
„Oh ... Thomas? ... Mogen wij betalen?“, wil Jeroen weten.
„Nee, Papa, jullie zijn bij ons te gast,“ probeert Mark een discussie te voorkomen.
„Dank jullie wel, ook voor dit restaurant. Het was echt goed en lekker,“ glimlacht zijn moeder. Jeroen heeft er nog moeite mee, „Vroeger ...“
„Straks, Jeroen, als we weer onder elkaar zijn,“ dirigeert Karin. Ze knipt met een vinger en Tessa’s wijnglas valt in drie scherven op tafel. Jeroen kijkt zijn moeder zowel lief als verwijtend aan, uit zijn ooghoek merkt Mark een schrikreactie bij de twee zussen van Willem en Tessa legt de scherven op een servet. Het is de hoogste tijd om naar huis te gaan, voordat er ongelukken gebeuren. Mama is boos!
„We leven in de verkeerde tijd, Karin, we hadden eigenlijk in de middeleeuwen moeten leven,“ stemt Willem toe. Mark trekt de gedachte door en komt tot een andere conclusie, „Oh nee, dan zouden jullie allebei op de brandstapel zijn geëindigd wegens hekserij.“
„Eh ... ja, dat is ook weer waar,“ geeft Willem toe met een blik op zijn handen, „Oké, we zitten toch in de goede tijd, maar in de verkeerde omgeving. Wat denk je van een privéschool voor jou, Karin en een privékliniek voor mij?“
„Aantrekkelijk idee, zou het ook meer verdienen?“, lacht zijn moeder.
„Dag Willem,“ klinkt ineens achter Mark een felle vrouwenstem, „Moeten wij werkelijk betalen om met je te praten?“
Mark legt zijn vork neer, draait zich om en herkent Viktor, die in het gezelschap van een andere man en twee vrouwen is. De vrowen hebben hetzelfde witblonde haar als zijn vader, de mannen hebben hetzelfde gezicht als Willem. Alleen de kleur van de ogen verschilt van persoon tot persoon. Overduidelijk familie en dan zal dit de collectie ooms en tantes zijn, die Mark verder niet wil leren kennen.
„Hallo allemaal,“ reageert zijn moeder opgewekt met haar lesstem, „Wat fijn, dat jullie er weer zijn.“
„Wie zijn jullie?“, komt Wouter ertussen. Het viertel is door de onverwachte vraag van slag gebracht, zodat Jeroen als eerste reageert, „Ik vermoed de broers en zussen van Willem. Vanmorgen kwam Viktor al onverwacht langs en blijkbaar zijn ze aan het dwalen.“
„Oh ... en begroeten jullie zo je broer?“, kijkt Wouter nu naar de vier, „Zijn jullie niet opgevoed of zo? Mij is altijd geleerd, dat je je netjes voorstelt, beleefd vraagt hoe het gaat en ...“
Een donderende lach brengt Wouter tot zwijgen. Willem en Igor grijnzen van oor tot oor.
„Jongeman, we praten tegen onze broer“, probeert de andere vrouw Wouter te negeren. Dat werkt averechts, „En ik praat tegen u. Zoals u kunt zien, zijn we hier met een groep en dan is het helemaal onbeleefd om zo alles te onderbreken. Schaamt u zich niet?“
Iedereen aan tafel moet zich inhouden om niet voluit te lachen. Willem herstelt zich als eerste, „Wouter, je bent geweldig, maar van deze vier hoef je niets te verwachten. Zullen we nog wat plaats maken? Pak een stoel erbij, er is vast wel plek op de hoeken.“
Tegelijk is de eigenaar erbij gekomen. Igor bestelt in Kroatisch koffie en zegt nog iets, dat Mark niet kan verstaan. De eigenaar glimlacht in elk geval en gaat weer weg. Een minuut later heeft iedereen een plek gevonden en stelt Willem iedereen voor – met de roepnamen. Heel anders dan vanmorgen komt zijn vader ontspannen over.
„Zo zie je elkaar jaren niet en zo ...“
„We zijn nog een keer bij je thuis langsgereden, maar in jullie keuken zat een hele grote groep jongens en meiden. Een jongen met een poes op zijn arm stuurde ons hier naar toe.“
Waarop Igor zijn telefoon pakt en even kijkt, „Pjotr wenst ons veel sterkte.“
„Exploiteren jullie tegenwoordig een bordeel?“, vraagt de tweede vrouw. Wat is dit? Iedereen kijkt verbouwereerd op, alleen zijn vaders glimlachen.
„Wat ben je weer belangstellend,“ reageert zijn moeder spottend, „En wat fijn om te merken, dat je niets bent veranderd.“
„Isolde, waarom zouden wij een bordeel exploiteren?“, lacht Willem. Hij neemt haar zeker niet serieus.
„Wat doen die jongens en meiden in jouw keuken? Waarmee kun jij anders geld verdienen?“
„Je bent zo heerlijk naïef. Toch bedankt voor het idee. Als we ooit zoiets zouden beginnen, dan zullen we jou als eerste vragen om voor ons te komen werken.“
De vrouw zoekt naar woorden, die ze niet vindt.
„Welke reden hebben jullie om ons opnieuw te storen?“, neemt Willem het initiatief in handen en Viktor mompelt, „We wilden het nog een keer proberen ...“
De man kijkt al teleurgesteld. Mark schat de kans op succes extreem klein in. Ondertussen zoekt zijn moeder in haar tas. Er komt een pen tevoorschijn en een memoblok, waar ze iets opschrijft. Het velletje landt bij Viktor, „Alsjeblieft, hier heb je mijn bankrekening.“
„Waarom?“, eist de andere vrouw – ze moet wel Anthea zijn – een verklaring.
„Vanmorgen werd mijn vrouw als goed doel bestempeld. Dan is elke steun welkom,“ neemt Jeroen zijn moeder in bescherming. Mark haakt aan, „Naar mijn idee is vanmorgen alles al gezegd. Igor en Willem willen overtuigend bewijs, dat jullie serieus het contact willen herstellen.“
„Echt?“, is Bart oprecht verbaasd, „Ik hoor alleen beledigingen. Ging het vanmorgen ook zo?“
„Ja,“ bevestigt Tessa en ze klinkt vastberaden. Een spontane lach is nu heel ver weg.
„Bart en ik hadden altijd het idee, dat bij adel omgangsvormen en de goede toon heel belangrijk zijn,“ mijmert Denise verder, „Ik bedoel, Willem is een Freiherr en hij let daarop. Jullie zijn ...“
„Ja, het hele roedel heeft een titel,“ reageert Igor, „Maar als ze onder elkaar zijn, merk je daar niets van. Dan is Willem de kleine broer, die niets kan of mag.“
„Roedel?“, merkt de andere man afkeurend op. Mark kent Viktor al, dan is dit Olaf. Willem grijnst, „Van mij mag Igor dat zo zeggen. Het is een goede omschrijving voor jullie gedrag en opstelling. Wat was jouw laatste stunt ook al weer? ... Oh ja, mij – niet eens ons – uitnodigen voor je verjaardag onder voorwaarde, dat ik mij zou kunnen gedragen. Het kwam zo heerlijk gastvrij over en welk gedrag dan wordt verwacht, vertel je er dan weer niet bij.“
„Dat weet je toch?“, is Olaf verrast.
„Nee. Zijn goede discussies toegestaan of niet? Mag je gewoon vertellen wat je bezighoudt of niet? Wat zijn de pijnlijke onderwerpen? Welke kleding wordt verwacht? In welke omgeving is het feest? Wie zijn de andere gasten? Wat voor eten wordt er geserveerd? Waarom heb je Igor niet uitgenodigd?“
„Heb ik dat niet?“, ontwijkt Olaf een antwoord.
„Nee en de reden wil ik een keer van je horen,“ houdt Willem vol.
„Ik weet het niet meer,“ probeert Olaf er onderuit te komen. Jeroen neemt het over, „Olaf ... jij bent toch Olaf? ... Hoe zou jij het vinden als jij ergens wordt uitgenodigd, maar je vrouw niet?“
„Eh ... hangt ervan af.“
„Voor een verjaardag.“
„Dan zou ik dat niet zo prettig vinden.“
„Waarom nodig je dan wel je broer uit, maar niet zijn man?“, maakt zijn moeder het doelpunt.
„Eh ... Sorry.“
„Is niet meer genoeg,“ wijst Willem de excuses hard af.
De eigenaar komt langs met de bestelling en de rekeningen, neemt gelijk de lege borden en glazen weer mee. Mark legt zijn rekening omgekeerd op tafel, naast zijn bord, terwijl Viktor de andere aanneemt en rondkijkt, „Moeten wij onze koffie zelf betalen?“
„Verbaast je dat?“, voelt Jeroen de stemming goed aan. Willem en Igor leunen achterover in hun stoelen en Isolde reageert, „Ja.“
„Werkelijk?“, brandt Wouter opnieuw los, „Op mij komen jullie niet over als een familie op vredesmissie.“
„En wie ben jij, jongeman, dat je je ermee durft te bemoeien?“, vraagt de andere man ... Olaf, schiet Mark weer te binnen. Ook al wil hij ze niet kennen, de namen moet hij wel zien te onthouden.
„Ik ben Wouter en ...“
Anthea kijkt strak naar Willem, „Ik wist niet, dat jullie tegenwoordig op jonge jongens vallen.“
„Tja, dat zit nu eenmaal in de genen,“ merkt Willem met een opgewekt gezicht op, „Jouw man is tenslotte ook jonger dan jij.“
„Maar niet zoveel jonger,“ schiet de oudste zus in de verdediging.
Willem zucht en zijn blik is verveeld, „Kijk om je heen. Met wie zijn wij hier?“
„Eh ... “
„Precies! Jij en Isolde oordelen zonder de feiten te kennen, verbergen jullie onzekerheid achter provocaties en dan verwacht je nog, dat wij netjes overal op ingaan?“
„Waarom niet?“
„Omdat je geen rechtszaken tegen je familie begint en verder is alles vanmorgen met Viktor al doorgenomen. Antwoorden heb ik nog niet gehoord.“
Willem klinkt scherp, beslist en zijn ogen spuwen vuur. Isolde is niet onder de indruk en lijkt kokend koel, „Waarom heb je eigenlijk geen aids gekregen?“
„Mijn God, er is echt iemand erger dan mijn halfbroer,“ kreunt Wouter, terwijl Robin hem over zijn rug streelt. Willem en Igor tonen geen enkele reactie, waardoor de anderen ook rustig blijven.
„Je halfbroer was een psychopaat met verkeerde vrienden en dit is Willem’s familie,“ denkt Mark hardop, waarop Willem het uitproest.
Jeroen schudt zijn hoofd, „Vanmorgen hebben we Viktor gezien en nu jullie. Vanmorgen was ik getuige van een stevige discussie en nu hoor ik alleen dingen, die niet eens in mij opkomen om te zeggen of om over na te denken. Waarom willen jullie weer contact met jullie broer?“
„Omdat we hem missen?“, meldt Viktor bedeesd en onzeker. Mark kijkt hem eens goed aan, de man lijkt het werkelijk te menen. Hoe is het mogelijk? Toch leunt Willem voorover, laat zijn hoofd op zijn handen steunen, haalt diep adem en kijkt dan weer op, „De voorwaarden zijn jullie bekend en daar houden we zonder concessies aan vast.“
„Mag ik die uitbreiden, Willem? Met een donatie op de bankrekening van mijn moeder?“, vult Mark zijn vader aan, die knikt, „Goede extra voorwaarde.“
„Wie ben jij?“, vraagt Olaf vanuit het niets.
„Mark,“ volgt hij het voorbeeld van Wouter.
„Dat bedoel ik niet. Wat is jouw relatie tot Willem?“
Ja, wat is die relatie? Mag hij hier zeggen, dat Willem zijn biologische vader is? Een beetje hulpeloos kijkt hij naar zijn moeder, die hem een knipoog geeft en verbazing in haar stem legt, „Zien jullie dat niet, Anthea, Isolde, Olaf, Viktor? Mark ...“
„... speelt geweldig piano,“ roept Wouter spontaan en Robin haakt aan, „Hij knuffelt met iedereen.“
„Mark is onze beste vriend,“ brengt Denise in, waarop Bart haar aanvult, „Hij woont al mijn hele leven naast mij.“
„Mark is ons geluk, holdrio,“ zingt Tessa een barst in haar lege wijnglas en Thomas heeft een warme stem, „Hij is onze vriend!“
Jeroen kijkt hem trots aan en brengt het nuchter, „Mark is onze zoon.“
„Auch unser Sohn,“ zet Igor zijn accent zwaar aan en kijkt hem daarbij recht in de ogen. Igor speelt.
„Ik denk, dat het wel duidelijk is,“ sluit Willem de rij af. Mark glimlacht – de antwoorden kwamen spontaan, op gevoel en op de overige gezichten aan tafel verschijnen en verdwijnen denkrimpels. Olaf zucht, „Blijkbaar willen jullie ons niets vertellen.“
„Welk antwoord had je verwacht?“, legt Willem er nog een schep bovenop.
„Eh ...“
„Laat maar, Willem,“ leunt ook Mark achterover en kijkt opzij naar deze oom, terwijl hij om zich heen wijst, „Het is allemaal waar en als jullie dat niet willen geloven, is dat jullie probleem.“
Thomas zoekt oogcontact met hem en grijpt de rekening van tafel, waarop Mark zijn portemonnee pakt en aan Thomas geeft, die opstaat en wegloopt, „Ik ga alvast afrekenen, dan kunnen we zo weg.“
„Oh ... Thomas? ... Mogen wij betalen?“, wil Jeroen weten.
„Nee, Papa, jullie zijn bij ons te gast,“ probeert Mark een discussie te voorkomen.
„Dank jullie wel, ook voor dit restaurant. Het was echt goed en lekker,“ glimlacht zijn moeder. Jeroen heeft er nog moeite mee, „Vroeger ...“
„Straks, Jeroen, als we weer onder elkaar zijn,“ dirigeert Karin. Ze knipt met een vinger en Tessa’s wijnglas valt in drie scherven op tafel. Jeroen kijkt zijn moeder zowel lief als verwijtend aan, uit zijn ooghoek merkt Mark een schrikreactie bij de twee zussen van Willem en Tessa legt de scherven op een servet. Het is de hoogste tijd om naar huis te gaan, voordat er ongelukken gebeuren. Mama is boos!
Marko- Berichten: 243
- Geregistreerd: vrijdag 14 september 2012 08:50
- Woonplaats: Mrkopalj
- Heeft Bedankt: 149 keer
- Ontvangen Bedankjes: 173 keer